XXXIV. Najważniejsze wspomnienie cz.I

            Sam decydujesz, czy zmiany w twoim życiu są dobre, czy też złe. Możesz się niezwykle łatwo pogrążyć lub przez poświęcenie dążyć do szczęścia. Niektórym potrzeba lat, by wybrać między dwiema stronami. Ja nie potrzebowałem jednak nawet minuty. Wystarczyło, że spojrzałem na nią, a wszystkie wątpliwości odpływały. Stałem w progu jej tymczasowej sypialni, gdzie przygotowywała się do dzisiejszego wieczoru. Miała na sobie jeszcze niezasuniętą, białą suknię. Prostota tkwiąca w jej ubiorze była o wiele bardziej pociągająca, niż wyszukane kreacje.  Wyglądała jak wcielenie niewinności. Czysta niczym łza, kobieta anioł. Tylko ja mogłem wiedzieć, jaki ogień kryje to drobne ciało. Każdy milimetr jej nieskazitelnej skóry był nieopisanym pięknem. Długie, odzyskane niedawno włosy spływały falami na jej plecy, a za prawym uchem tkwił biały kwiat. Nie zauważyła mojej obecności, wpatrując się w coś. Domyśliłem się, co takiego trzyma w dłoni. Kilka minut temu patrzyłem na tę samą fotografię. Kto by pomyślał, że w ruchomym obrazie może tkwić tyle melancholii?

- Pomożesz mi? - spytała, odwracając się. Skinąłem głową, powoli zapinając zamek sukni. Później odsunąłem jej włosy z karku i złożyłem lekki pocałunek na rozgrzanej skórze.

- Zostało nam jedno wspomnienie. Wiesz, że powinniśmy... - szepnęła, splatając nasze dłonie. W drugiej ręce wciąż trzymała zdjęcie.

- Też o tym pomyślałem. Chodź ze mną - powoli wyprowadziłem ją z pokoju. Spojrzałem na jej twarz, upewniając się, że gości na niej spokój. Uśmiechnęła się, po czym bez słowa złączyła nasze usta. Ten pocałunek smakował życiem. Biciem serca, łzami, krwią, ciemnością, ogniem, deszczem - wszystkim tym, co składało się na naszą przeszłość. Można się oszukiwać, ale prawda jest zawsze prawdą. Nasze życie przesiąknięte jest wspomnieniami. Splatają nas one niczym niewidzialne liny. Niektóre mogą być problemem, wciąż powracającym koszmarem. Dla nas istniał jeden, naprawdę krótki moment, który tworzył całe nasze istnienie, naszą relację. Mimo ciemności okalającej to wydarzenie, było w nim tyle jasności. Dzisiaj mieliśmy powrócić do dnia sprzed siedmiu lat. Byliśmy gotowi. Gotowi na to ostatnie wspomnienie i gotowi na resztę życia. Kiedy się ode mnie odsunęła, czas znowu ruszył. Nieuchronnie mijały kolejne minuty, które prowadziły nas prosto w ramiona przyszłości. Musieliśmy tylko zaryzykować.

            Kiedy wyszliśmy z domu, podmuch wiatru uderzył w jej szczupłą sylwetkę. Materiał białej sukni wzbił się w powietrze, a włosy Hermiony zaczęły żyć własnym życiem. Stałem obok, nie mogąc oderwać wzroku od jej twarzy. Trwało to dłuższą chwilę, w której zastanawiałem się, czym zasłużyłem na taką kobietę. Była moja. Tak nierealnie brzmiała ta myśl. Czym w tym momencie było dla mnie posiadanie? Jej uśmiechem, jej rumieńcem, oddechem, słowem, gestem. I właściwie nie potrafiłem tego nazwać. Nie potrafiłem nawet powiedzieć, jak się czułem.

- Ocknij się, Malfoy - powiedziała, zwracając do mnie twarz. Uśmiechnąłem się sam do siebie, układając dłoń na jej talii.

- To władczy gest - mruknęła pod nosem, zerkając na mnie spod rzęs.

- I niby ci to przeszkadza - odparłem, mocniej zaciskając palce.

- Wiesz, że nie stworzymy obrazu arystokratycznej pary - spojrzała mi w oczy, a w jej brązowych tęczówkach zauważyłem wciąż żywą niepewność. Tak bardzo chciałem się tego pozbyć, że połączyłbym nasze dusze, by oddać jej swoją odwagę.

- Nie będziemy nią, Granger. I bardzo dobrze. Ja jestem zniszczonym, pełnym skaz człowiekiem. Ty jesteś idealna, nieskazitelna i dobra. Nasze uczucia nigdy nie będą czyste jak łza, ale możemy być szczęśliwi - przesunąłem dłonią po jej skórze, której ciepło dawało mi nieodparte poczucie, że jesteśmy żywi. Przy nikim moja krew nie płynęła tak szybko, jak przy Hermionie. 

- Nie oczekuję, że zmienisz swój charakter. Byłeś niczym umarły. Te demony nie znikną, ale to właśnie dzięki nim cię pokochałam - jej oczy zaszkliły się lekko. Uśmiechnąłem się, opierając się czołem o jej czoło.

- Nie zmienię się. Zawsze to powtarzałem. Przeszłość nigdy mnie nie opuści. Ciebie również. Możemy tylko tworzyć lepszą przyszłość. Razem - musnąłem jej wargi swoimi. Elektryczność przeszyła moje ciało.

- Razem - szepnęła, łącząc nasze usta. Po chwili teleportowaliśmy się spod domu Zabiniego.

***

            Któregoś dnia nadchodzi moment, w którym nie potrzebujesz już niczego, oprócz tego dotyku. Tych ramion, tego ciepła i tego bicia serca. Nie pragniesz spokoju, czy szczęścia. Twoje życie może być koszmarem, ale kiedy ta jedna osoba jest obok, nic nie może tobą zachwiać. Stoisz tuż obok i czujesz, jakby zabierano ci ciało. Masz tylko duszę. Czystą lub skalaną, lecz najbardziej prawdziwą.

            Powoli przerwaliśmy pocałunek, gdy nasze stopy dotknęły ziemi. Dusze wróciły do ciała, ale nadal miałam go przy sobie. Jeszcze przez chwilę trwałam z zamkniętymi oczami, kilka milimetrów od jego ust. Później niepewnie uniosłam powieki. Staliśmy na trawie, tuż pod rozłożystym drzewem. Kilkanaście metrów dalej, pośród ogrodu wznosiło się Malfoy Manor. Posiadłość wyglądała zupełnie inaczej, niż zapamiętałam to z poprzedniej wizyty. Otaczającej nas zieleni z pewności ktoś pomógł magią. Spojrzałam na Draco, który tymczasem wyjął coś z kieszeni. Po chwili na moim nadgarstku znów znalazła się złota bransoletka.

- Rose oddała mi ją jakiś czas temu - wyjaśnił, nie puszczając mojej ręki. Dopiero teraz zauważyłam, że na szyi ma wisiorek w kształcie węża.

- To dobre miejsce. Musimy wrócić do ostatniego wspomnienia - spojrzałam w stalowe tęczówki blondyna. Jego palce powoli przeniosły się na bransoletkę.

- Jesteś gotowa? - spytał, przyciągając mnie do siebie. Ułożyłam głowę w zagłębieniu jego barku.

- Gotowa - odparłam, a po chwili moje zmysły wygasły, by przenieść się siedem lat wstecz.

***

            Skrzydło szpitalne tonęło w ciemności głębokiej, niczym w najgorszym koszmarze. Mrok rozświetlały nieliczne świece. Staliśmy nieopodal wejścia - niezauważalni w otoczeniu, pochłonięci wspomnieniem. Kilka osób leżało na łóżkach, wsłuchując się w urywany, ciężki oddech rannego Malfoya. Dopiero po chwili odnalazłam jego posłanie. Białe prześcieradła przesiąkały krwią. Na twarz Dracona rzucał się blask księżyca. Zasłoniłam usta dłonią na widok jego nieludzko bladej skóry. Powieki miał przymknięte, ale co jakiś czas zaciskające się pięści wskazywało na to, że nie spał.

- Musimy coś zrobić, Harry - wykrztusiła Ginny, powoli podchodząc do łóżka Malfoya i wyłaniając się z cienia. Twarz mojej przyjaciółki ogarnięta była czystym przerażeniem.

- Nie umiem mu pomóc. Nie możemy zabrać go do Munga. Rozpoznają go i dobiją od razu - odparł czarnowłosy, który siedział na parapecie, wpatrując się w bramę Hogsmead, majaczącą na horyzoncie. Wiedziałam, że spodziewał się w każdej chwili mojego nadejścia.

- Ściągnijmy tu Hermionę. Ona na pewno będzie wiedziała, co zrobić - rudowłosa odwróciła się do swojego chłopaka. Nie zauważyła złości w twarzy Wybrańca.

- Nie mam pojęcia, gdzie ona jest. Narazimy ją na niebezpieczeństwo, jeśli wyślę wiadomość - Harry pokręcił głową, schodząc z parapetu.

- Przecież obiecaliśmy mu wolność, a nie taką śmierć - pierwsze łzy popłynęły po policzkach rudowłosej. Wybraniec bez słowa wziął ją w ramiona. Poczułam, jak ciało Malfoya spina się tuż obok mojego.

- Spokojnie, wszystko będzie dobrze - powiedział Harry, a dosłownie ułamek sekundy później drzwi za naszymi plecami otworzyły się z hukiem. Stałam w nich ja sama. Zmęczona, ledwie zdolna złapać oddech. Ściskałam różdżkę w drżącej dłoni. Po chwili naprzeciwko mnie stanęli członkowie Zakonu Feniksa. Tak znajome, a jednocześnie obce twarze. Wtedy tak prawdziwe, teraz przepełnione fałszem.

- Wpuścicie mnie do niego? - spytałam, wiedząc, że swoimi ciałami osłaniają łóżko rannego Malfoya.

- Hermiono... On umiera - Ginny podeszła do mnie powoli. Nie opuściłam trzymanej przed sobą różdżki. Byłam w stanie zrobić wszystko, by tylko wydostać stąd Dracona. Żywego lub nie.

- Odsuń się! Nie chcę na was patrzeć - krzyknęłam, stawiając krok w tył. W tęczówkach rudej zabłysła zgroza.

- Nie umiemy mu pomóc - tym razem odezwał się Harry. Spojrzałam w jego niegdyś przepełnione prawdą oczy. Wtedy wierzyłam jeszcze, że chciał mnie chronić.

- Kłamiesz! - warknęłam, by po kilku sekundach znaleźć się naprzeciwko przyjaciela.

- Jest z nim źle. Umrze tutaj. Tak będzie lepiej - odparł, a moje ciało zareagowało samo. Wymierzyłam Wybrańcowi mocny policzek, po czym udało mi się podejść do łóżka Dracona. Na jego widok nogi ugięły się pode mną.

- Nie! Na co wy pozwoliliście?! - krzyczałam, łapiąc się za włosy. Po chwili Ginny spróbowała odciągnąć mnie w tył. Szarpałam się z nią dłuższą chwilę.

- Zostaw mnie! Zostaw! Co wy zrobiliście?! - głos, który wydobywał się z mojego gardła wcale nie przypominał mojego. 

- Uspokój się, Hermiono - szeptała ruda, mocno mnie trzymając. Jej łzy mieszały się z moimi własnymi. Wydałam z siebie ostatni, zduszony krzyk. 

- Pozwólcie mi coś zrobić - wykrztusiłam, patrząc niepewnie na ciało Dracona.

- On jest ofiarą. Pomógł nam schwytać śmierciożerców, ale wciąż jest Malfoyem. Złym człowiekiem, Hermiono. Pozwólmy mu odejść - Harry ułożył dłonie na moich ramionach. Szybko je strąciłam, nie chcąc czuć teraz niczyjej bliskości.

- Jak możesz tak mówić? - syknęłam, wstając z podłogi.

- Jak chcesz mu pomóc, co? - zakpił Ron, wyłaniając się zza pleców starszego brata.

- Skończę to, co zaczęłam, Ronaldzie - odparłam, patrząc prosto w jego oczy.

- Niby jak? - prychnął, chowając dłonie w kieszeniach.

- Zaraz się przekonasz - nim ktokolwiek zdołał zareagować, rzuciłam zaklęcie, które spowolniło ruchy moich towarzyszy. W kilka sekund później znalazłam się przy łóżku Malfoya. Jego powieki uniosły się nieznacznie, odsłaniając stalowe tęczówki. Były przepełnione bólem, ale gdzieś głęboko odnalazłam to, co pozwalało mi oddychać przez ostatnie tygodnie.

- Wróciłam, Malfoy. Obiecałam - dotknęłam lekko jego dłoni, nie chcąc dodawać mu cierpień.

- Granger... - wychrypiał, nagle mocno zaciskając palce na moich. W tym samym momencie moje zaklęcie wygasło. Czas ruszył normalnym tempem. Miałam tylko kilka sekund na zrealizowanie swojego planu. Decyzja była jednak nieodwołalna. Podjęłam ją już dawno. Musiałam zrobić to, co obiecałam nie tylko sobie, a także jemu. Skakałam w przepaść, z której powrotu nikt nie mógł mi zaoferować. Robiłam to, co mogło zmienić moje życie w piekło. Liczyłam jednak, że przez te kilka sekund będę gdzieś pomiędzy tym wszystkim. Na granicy nieba i piekła. Na granicy dobra i zła. Z dala od konsekwencji, cierpienia, krwi i ciemności...

Ciąg dalszy nastąpi

---

Tak, wiem. Zabijecie mnie za ten podział... Nie mam jednak innego wyjścia- siła wyższa. Jutro z samego rana wyjeżdżam. Nie miałam czasu na napisanie całego rozdziału. Ostatnie dni były dla mnie dość pracowite. Właściwie cały czas spędziłam poza domem. Udało mi się dzisiaj naskrobać te trzy strony, czyli połowę rozdziału. Wstawiam to, bo nie chcę zostawiać was z niczym. Wracam w niedzielę, przed samym rozpoczęciem roku. Postaram się dodawać wtedy drugą część tego rozdziału, który jest już OSTATNIM!!! Później będzie tylko epilog, który mam zamiar napisać w jutrzejszej drodze nad morze. Postaram się, żeby tekst był o wiele dłuższy niż rozdziały. Postaram się odpowiedzieć na wasze komentarze po powrocie lub gdy złapię internet w pensjonacie. Pozdrawiam was :) Do usłyszenia