XXVII. Podarunek

- Witaj, Hermiono. Mogę wejść? - w progu mojego nowego mieszkania stała ostatnia osoba, której się teraz spodziewałam. To, że byłam w Hogwarcie oraz sam fakt moich niestabilnych stosunków z gościem, dawały mi poczucie niepewności. 

- Proszę, niech pani wejdzie - otworzyłam szerzej drzwi i obserwowałam, jak kobieta wchodzi do środka pełnym gracji krokiem. Starałam się nie denerwować, chociaż sama postawa czarownicy napawała mnie przedziwnym strachem.

- Mów mi Narcyza, kochanie. I rozluźnij się w końcu. Nie przyszłam tu, by się ciebie pozbyć - uśmiechnęła się do mnie uspokajająco, a odrobina nerwów spłynęła ze mnie na ten widok. 

- Oczywiście, Narcyzo. Napijesz się czegoś? - sprawianie wrażenia dobrej gospodyni nie było łatwe przy presji, którą nadawała mimowolnie obecność gościa. Zastanawiałam się, czy Draco wie o poczynaniach swojej matki. 

- Chętnie napiłabym się czerwonego wina, jeśli można - usiadła na kanapie, kładąc dłonie na kolanach. Szybko przywołałam z szafki dwa kieliszki i butelkę trunku, dziękując w duchu za zapobiegliwość McGonagall. Podałam szkło matce Malfoya, jednocześnie siadając po drugiej stronie kanapy. 

- Co cię tu sprowadza? - spytałam, wciąż walcząc z drżącym głosem. Bałam się, jakie intencje niesie ze sobą to spotkanie. Od wielu lat byłam wrogiem dla arystokratycznych rodów. Mimo że pomagałam Draconowi, niektóre rzeczy się nie zmieniły.

- Nie martw się. Naprawdę nie mam złych zamiarów - odstawiła wino, po czym przysunęła się do mnie. 

- Nie wiem, jak mnie odbierasz, Narcyzo... - zaczęłam, wpatrując się w swoje kolana.

- Posłuchaj mnie, Hermiono. Siedem lat temu uratowałaś życie mojego syna. Przez wiele miesięcy był pod twoją opieką. Byłabym fatalną matką, gdybym nie zauważyła i nie akceptowała twojego wpływu na Draco. Rozumiem twój strach. Wycierpiałaś już wiele przez moją rodzinę - słuchałam jej słów, a moje serce przyspieszało i zwalniało na przemian.

- To było już dawno - przerwałam jej, nie chcąc dalej brnąć w tę niewygodną dla mnie rozmowę.

- Nie zostawia się niedokończonych spraw. Chcę żebyś wiedziała wszystko. Po tym, jak zostawiłaś mojego syna w posiadłości Zabinich, zaobserwowałam w nim wiele zmian. Jakaś część jego duszy pozostawała związana z tobą. Wiele razy prosiłam go, by się z tobą skontaktował, ale na marne. Chciałam jego szczęścia, tak samo, jak pragnęłam po wojnie jego wolności, którą ty mu dałaś. A wolność to najpiękniejsza rzecz, jaką ludzie mogą sobie podarować. Draco chciał takiej samej swobody dla ciebie, dlatego pozwolił ci wtedy odejść. Krzywdził tym i wykańczał siebie, abyś ty mogła normalnie żyć - z każdym kolejnym zdaniem wracały do mnie emocje sprzed lat. Łzy napływały mi do oczu, ale starałam się z nimi walczyć.

- Nie chciałam go wtedy zostawiać, Narcyzo. Wiedziałam jednak, że życie razem ze mną byłoby dla was hańbą. Myślałam, że Draco prędzej czy później o mnie zapomni - spuściłam głowę, by ukryć spływające mi po policzkach krople. Dziwiło mnie to z jaką łatwością otwieram się przed tą kobietą. Nie łączyło nas nic, oprócz uczuć do jednego mężczyzny.

- Ale Draco nigdy nie zapomniał. Ja także tego nie zrobiłam. Właśnie dlatego pozwoliłam ci wrócić do naszego życia. Chcemy cię tutaj, Hermiono. Doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że tym razem zabijesz go, jeśli odejdziesz - powoli uniosłam wzrok, napotykając zaszklone oczy Narcyzy. Tak podobne do tęczówek Malfoya.

- Chcesz, bym została? Chcesz tych skandali i poniżeń? Nie mogę wam tego zrobić - załkałam, dopiero teraz uświadamiając sobie, jakie skutki niesie ze sobą moja relacja z Draco.

- Nie obchodzi mnie reakcja innych. Moja rodzina ma być szczęśliwa, a ty stałaś się jej częścią, gdy siedem lat temu uratowałaś Draco - poczułam chłodne palce kobiety na swojej dłoni - Akceptuję cię taką, jaka jesteś. 

- Dziękuję. Chyba tego było mi trzeba. Bałam się, co będzie dalej - przyznałam, pozbywając się ostatnich łez ze swojej skóry.

- Zaraz ci powiem, co będzie dalej. Spędzisz cudowne wakacje w Hogwarcie, a mój syn będzie na ciebie czekał. Nie będzie już wiecznego ukrywania się, Hermiono - powiedziała z pewnością w głosie. Na chwilę zamarłam, czując się, jakby rzeczywistość nagle zamieniła się z tą z moich snów. 

- Przyszłaś tu, by powiedzieć mi to wszystko? - spytałam, uśmiechając się blado.

- Nie, właściwie jest jeszcze jedna sprawa. Widziałam się dziś z Draco.

- Co z nim? Wszystko w porządku? - nie mogłam się powstrzymać od tych słów. 

- Na pewno nie jest mu łatwo, ale myśli więcej o tobie, niż o sobie. Radzi sobie, ale martwi się brakiem kontaktu z tobą. Listy to jednak nie to samo - odparła, a ja znów powróciłam do stanu sprzed godziny. Zastanawiałam się, jak Draco sobie radzi. Teraz już wiedziałam.

- Tak, to rzeczywiście nie to samo - westchnęłam, odchylając się na oparcie sofy. Kątem oka zauważyłam, że Narcyza wyciąga coś z kieszeni szaty.

- Właśnie dlatego się tu dziś pojawiłam. Znalazłam przedmiot, dzięki któremu będziecie mogli się kontaktować - na te słowa natychmiast się wyprostowałam. 

- Co to takiego? - z wyczekiwaniem wpatrywałam się w zawiniątko na kolanach Narcyzy.

- Pamiątka rodu Blacków - odpowiedziała, powoli odwijając szary papier. W końcu moim oczom ukazał się schowany wcześniej przedmiot. Okazał się być połyskującym, białym kamieniem, który idealnie wpasował się w moją dłoń.

- Jak to działa? - spytałam, przyglądając się dokładniej podarunkowi. 

- To *Kamień Księżycowy, Hermiono. Pozwala przenosić się w sny innych ludzi. Kiedy zasypiasz z tym przedmiotem w dłoni, trafiasz do snu osoby, o której pomyślisz przed zamknięciem oczu. Oboje znajdziecie się w miejscu, gdzie rozmowa, poruszanie się będzie takie samo, jak w rzeczywistości - wyjaśniła, a ja słuchałam jej słów, wpatrując się w gładką powierzchnię trzymanego kamienia.

- Czy to bezpieczne? - spojrzałam w stalowe tęczówki Narcyzy. Kobieta uśmiechnęła się, jakby spodziewała się tego pytania.

- Tak, to w pełni bezpieczne. Myślę, że znajdziesz jakieś informacje na ten temat w bibliotece. Uprzedzę Draco, że w najbliższym czasie może się spodziewać gościa w swoich snach - kobieta mrugnęła do mnie, po czym wstała z zamiarem wyjścia.

- Narcyzo, dlaczego to wszystko robisz? - zatrzymałam ją, gdy zmierzała do drzwi. 

- Myślałam, że to, co stało się siedem lat temu było tylko wymysłem Draco. Sądziłam, że ułożyłaś sobie życie i zapomniałaś o tym, co działo się kiedyś. Ale byłaś naszą jedyną nadzieją, gdy mój syn staczał się na dno. Kiedy teraz patrzę na ciebie, wiem, że cierpieliście oboje przez siedem lat. Daliście sobie wolność, choć niosła ze sobą ból. Nie chcę patrzeć, jak Draco traci swoje życie. Chcę jego szczęścia, a tylko ty jesteś w stanie mu to dać. Nie pieniądze, sława, czy czystość krwi. Tylko Hermiona Granger może ujarzmić demony, które tkwią w moim synu. Wiem o tym, jestem tego pewna.

- Nie wiem, co do niego czuję, Narcyzo. Na początku obiecałam sobie, że tylko mu pomogę, a później zniknę. Teraz jest inaczej - schowałam twarz w dłoniach. Po chwili Narcyza znów usiadła obok mnie.

- Nie ważne, czym jest dokładnie to uczucie. Może to być pożądanie czy namiętność, ale równie dobrze co innego. Sądzę jednak, że wy potrzebujecie karmić się czymś nieokreślonym, nigdy nienazwanym - mówiła spokojnie, delikatnie gładząc mnie po włosach. Poczułam się znowu, jak córka, którą nie byłam już od lat. Nigdy nie pomyślałam, że to właśnie Narcyza da mi coś takiego.

- Dziękuję ci - szepnęłam, unosząc głowę.

- To ja dziękuję - odparła, jednocześnie mnie obejmując.

- Boję się uczuć do Draco - przyznałam, gdy się od siebie odsuwałyśmy.

- Jest się czego bać, Hermiono. Draco nie jest... zwyczajny. Wasze uczucia mogą być nie do końca czyste, odrobinę krwawe i mroczne. Ale czy nie to właśnie was do siebie ciągnie? Krew i woda, ogień i lód.

- Wierzysz w nas. Ty naprawdę wierzysz, że nam się uda - bardziej stwierdziłam, niż spytałam.

- Takie życie, jak moje daje wiele do myślenia. Zaczynasz wierzyć w rzeczy z początku niemożliwe, a to pierwszy krok, by jednak stały się rzeczywistością - ponownie wstała z kanapy. Tym razem zrobiłam to samo. 

- Do zobaczenia, Narcyzo. Mam nadzieję, że wkrótce - powiedziałam, gdy przygotowywała się do wyjścia.

- Do zobaczenia. I pamiętaj: zawsze jest warto walczyć o jedną rzecz, jednocześnie tracąc wiele. Może się okazać, że to, co wywalczysz jest wszystkim. Walczcie o siebie, Hermiono - zamknęła za sobą drzwi, a ja jeszcze przez chwilę patrzyłam w miejsce, gdzie stała. Już w tym momencie wiedziałam, że ta rozmowa wiele zmieniła i wiele mnie nauczyła. 

***

            Zdążyłem zamknąć za sobą drzwi, gdy usłyszałem pukanie. Tak spokojnie dobijała się do mnie tylko matka. Przewróciłem oczami i wróciłem do korytarza. Miałem za sobą ciężki dzień. Dawno nie czułem się tak zmęczony, a tym bardziej przygnębiony. Nieobecność Granger zabrała odrobinę mojego optymizmu.

-  Coś się stało? - spytałem, wpuszczając ją do środka. Uśmiech, który gościł na jej zwykle nieodgadnionej twarzy delikatnie mnie zaniepokoił. Przeszła do salonu, gdzie zajęła swoje stałe miejsce w fotelu.

- Pozwoliłam sobie na odwiedziny u Hermiony - powiedziała, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.

- Co zrobiłaś?! - wrzasnąłem, odrywając się od framugi, przy której do tej pory stałem.

- Spokojnie, chciałam pomóc - dzielnie znosiła moje mordercze spojrzenie. Opadłem na kanapę, przeczesując włosy palcami.

- Jak to pomóc? - oparłem głowę na dłoniach, a matka uśmiechnęła się do mnie.

- Dałam jej Kamień Księżycowy. Spodziewaj się gościa dzisiejszej nocy - wyjaśniła, nieprzerwanie obserwując wyraz mojej twarzy.

- Naprawdę to dla mnie zrobiłaś? - wykrztusiłem, nie mogąc uwierzyć, że matka poświęciła rodzinną pamiątkę.

- Zrobiłam to dla was. Nie zmarnuj tej szansy, Draco - odpowiedziała, wstając z fotela.

- Dziękuję - szepnąłem, gdy zamykała za sobą drzwi. Zostałem sam w dziwnie pustym i cichym mieszkaniu. Brakowało mi Granger, której zawsze było pełno w każdym kącie. Tylko nieliczni zwracali się do mnie po nazwisku, tak jak ona najczęściej to robiła. Nie miałem już kogo odbierać z restauracji, nie było przejażdżek, ani wieczornych kolacji z winem. Nie widziałem też jej uśmiechu, czy oczu, za którymi tęskniłem najbardziej. Tak, właśnie ja - Draco Malfoy tęskniłem za kobietą. Wystarczyły mi dwa tygodnie, by zauważyć, że nic się w niej nie zmieniło. Nawet jeśli ukrywała się za krótkimi włosami, widziałem w niej Granger, która przesłuchiwała mnie w piwnicach Hogwartu. Tę samą osobę, która obiecała mi wrócić. Tę samą, przed którą otworzyłem się bez zastanowienia.

            Powoli podniosłem się z podłogi i ruszyłem na górę, do swojej sypialni. Zatrzymałem się jednak przy drzwiach jej pokoju. Były uchylone, jakby zapraszały mnie do środka. Wszedłem do pomieszczenia, a pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłem był dziennik, leżący na łóżku. Sięgnąłem po niego, jednocześnie siadając na podłodze. Otworzyłem przypadkową stronę. Nie było na niej daty, a litery zdawały się być pisane w pośpiechu. Niektóre słowa były rozmazane przez łzy.  

             

            Szukam rodziców od tygodnia. Nadal nic nie znalazłam. Zaczynam się bać, że była to tylko pułapka. Co jeśli zwabiono mnie do Londynu, by w tym czasie pozbyć się Malfoya raz na zawsze? Co jeśli nie będzie go w Hogwarcie, gdy tam wrócę? Przestaję ufać sobie, jak i moim przyjaciołom. Sama nie wiem, kto jest mi bliski, a kto jest wrogiem.

             Od wczoraj moja bransoletka jest lodowata. Draco jest nieprzytomny lub sam zablokował połączenie między biżuterią. Nie mam żadnych informacji ze szkoły. Dla bezpieczeństwa misji musiałam odciąć się od reszty. Każde zaklęcie, którego użyję, może być namierzone i zostaniemy odnalezieni. Tego nie chce nikt. Martwię się. Zastanawiam się, czy Harry byłby w stanie zrobić coś świadkowi? Może kazali innej osobie przeprowadzać przesłuchania? Jestem na skraju wytrzymałości. Czuję, że nie znajdę rodziców. Są gdzieś daleko. Wiem to.

            Myśli o Malfoyu nie odstępują mnie nawet w snach. Po zamknięciu oczu widzę jego twarz. Na ulicy przyłapuję się na tym, że mój wzrok wędruje w stronę ludzi do niego podobnych. Nie kocham go. To wiemy oboje. Czuję jednak to dziwne, elektryzujące przywiązanie. W ciągu kilku miesięcy dowiedziałam się o nim więcej, niż przez wiele lat szkolnej znajomości. Wiem, że nie liczył na pomoc. Wciąż myśli, że na nic nie zasługuje. Jednak dla mnie jest jedynym światłem, które zobaczyłam w tym otaczającym mnie mroku. Spadamy gdzieś w dół, jakbyśmy umierali. Ja staram się podnieść z gruzów jego życie, on robi to z moim, chociaż nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Sposób, w jaki na mnie patrzy, czy blady uśmiech, którym mnie obdarza, to jedyne rzeczy, które trzymają mnie na powierzchni. Harry już od dawna nie zwracał na mnie uwagi. Wolał swoje dokumenty i sprawy związane z Zakonem. Ginny mu pomagała, a w moją stronę posyłała jedynie współczujące spojrzenia. A Ronald... Był wściekły, że przyjęłam propozycję Wybrańca. Nie zgadzał się na mój udział w odbiciu Malfoya.

            Właśnie tak zostałam pchnięta prosto w ramiona swojego wroga. Pomogli mi ci, których kochałam. Zrządzenie niezrównoważonego losu. Nie żałuję jednak pożądania i namiętności. Nie żałuję tego, czego właściwie nie rozumiem. Może pewnego dnia dowiem się, co takiego nas łączy? Każdej nocy błagam, by moje domysły się nie sprawdziły. Chcę, żeby żył, gdy wrócę do Hogwartu. Jeśli się tak nie stanie... Nie wiem, co wtedy.

***

            Szłam jednym z korytarzy na czwartym piętrze. Kierowałam się w stronę biblioteki, gdzie chciałam znaleźć informacje na temat Kamienia Księżycowego. Od spotkania z Narcyzą wciąż myślałam o jej podarunku. Zastanawiałam się, jak Draco zareaguje na wiadomość o naszych nowych możliwościach komunikacji. Z uśmiechem przekroczyłam próg królestwa pani Pince, która uniosła głowę znad czytanej właśnie książki.

- Dzień dobry - powiedziałam, uśmiechając się przyjaźnie.

- Och, panna Granger! Profesor McGonagall wspomniała mi, że panienka przyjedzie. Tak dobrze cię widzieć. Czuj się, jak w domu - odparła wesoło, po czym wróciła do lektury. Mimo upływu lat doskonale odnalazłam się między regałami. Przeszłam obok sekcji z podręcznikami, minęłam zbiory Proroka Codziennego i w końcu znalazłam się przy odpowiedniej szafce. Szybko wyciągnęłam grubą księgę, oprawioną w skórę. Jej ciężar był przyjemnie odczuwalny w moich dłoniach. Znalezienie spokojnego miejsca do czytania było rzeczą nadzwyczaj łatwą. W czasach szkolnych biblioteka gościła codziennie mnóstwo zapracowanych uczniów. Tym razem w całym zamku było tylko kilka osób. Z uśmiechem zajęłam krzesło nieopodal okna, wychodzącego na błonia. Przesunęłam palcem po spisie treści.

- Mam cię - mruknęłam pod nosem, natrafiając na znaną nazwę. Przerzuciłam stare, pożółkłe strony, które zaszeleściły pod wpływem mojego dotyku.

**Kamień Księżycowy ( Lapis Lunarem, Kamień Snów, Minerał Kochanków)

~~

            Kamień o właściwościach magicznych, spotykany głównie na terenie Indii. Minerał ten odznacza się srebrzysto-perłową poświatą. Rzadko spotykany w świecie mugoli. Cenne okazy są przekazywane z pokolenia na pokolenie wśród czarodziei. Pierwsze odłamki Kamienia odnaleziono w 1710 roku niedaleko Delhi. Często nazywa się go także Minerałem Kochanków, ze względu na częste wykorzystanie w celach inaczej niemożliwej komunikacji. Wiele legend opowiada o losach czarodziei, posiadających Kamień Księżycowy.

            Dzięki nawet najmniejszemu odłamkowi Kamienia, człowiek jest w stanie przenosić się do snów innej osoby. Możliwe jest to jedynie po zmierzchu, gdy dana osoba zasypia z minerałem w dłoni ( Kamień nie działa jedynie podczas pełni Księżyca). Tego typu magia pozwala na rozmowę w świecie między jawą, a snem. Obie osoby mogą się poruszać, ale nie dotknąć. Otoczenie przybiera wygląd wyobrażony przez osobę posiadającą Kamień. Połączenie kończy się wraz z porankiem. Komunikacja jest bezpieczna ( potwierdzone badaniami w 1890 roku). Magia tkwiąca w Kamieniu Księżycowym jest w pełni czysta.

            Każdego dnia na powierzchni Kamienia pojawia się inny napis. Od wieków nie odnaleziono wyjaśnienia dla tego zjawiska. Podejrzewa się, że to emocje właściciela działają bezpośrednio na powierzchnię minerału. Pojawiający się tekst nie jest przepowiednią. Należy odbierać go, jako przesłanie własnych myśli. Często poszczególne zdania tworzą jedną całość ( dowodem są ,,Dzienniki Alastara Srita" z 1800 roku - zapis wszystkich odnalezionych napisów na Kamieniu Księżycowym autora).

            Zatrzasnęłam księgę i szybko wyszłam z biblioteki. Biegiem wróciłam do swojego nowego mieszkania. Kamień wyciągnęłam z dna kufra, po czym usiadłam na parapecie okna w sypialni. Światło padło na gładką powierzchnię. Zaczęłam obracać minerał w drżących dłoniach, aż w końcu moim oczom ukazał się napis.***Nie ma nic bardziej wypełnionego pożądaniem, niż miłość do demona.

*Cała idea Kamienia Księżycowego należy do mnie. Ten minerał nie występuję w serii książek o Harrym Potterze.

** Notatka o Kamieniu Księżycowym stworzona całkowicie przeze mnie ( daty, nazwy, właściwości). Wszelkie prawa zastrzeżone.

*** Cytat mojego autorstwa! 

---

Znów muszę was przeprosić za opóźnienie. Nie miałam czasu na napisanie rozdziału, ze względu na parapetówkę, na której byłam. Dwa dni byłam poza miastem, a gdy wróciłam nie miałam siły, by cokolwiek napisać. Upały robią swoje :) Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Powstał w dwie godziny, co jest chyba rekordem. Jest tu dużo emocji. Wczujcie się w to. Postaram się jak najszybciej napisać kolejną część.