XXXII. Spotkanie

            Poddanie się demonom może poprowadzić na dno lub na szczyt. W zależności od tego, jakie namiętności zaczynają rządzić naszym ciałem i duszą, jesteśmy skazani na szczęście lub potępienie. Tęsknota może okazać się myląca. Brakuje nam wielu rzeczy, lecz ich nieobecność można czymś zastąpić. Pożądanie słabnie z każdym dniem, jeśli nie jest karmione codziennym widokiem, czy dotykiem. Przywiązanie może okazać się fałszywe. Istnieje jednak rodzaj namiętności, która nigdy nie słabnie, wciąż jest taka sama lub jeszcze silniejsza z upływem czasu. Niezgłębione pokłady uczuć tkwią w człowieku pod postacią demonów, które domagają się wolności. Czasami trzeba pozwolić im się wydostać, bo może się okazać, że akurat nasze namiętności są czymś wartościowym. Dlatego też, zaraz po usłyszeniu słów Hermiony, zabrałem się za działanie. Należało przewrócić kolejną kartkę naszej historii, podjąć ryzyko. Obiecałem sobie, że jeszcze tego wieczora Hermiona Granger będzie moja.

            Nie wiem w jaki sposób, ale znalazłem się w budynku Ministerstwa. W końcu nadarzyła się okazja, by skorzystać z mojego stanowiska. Kiedy wszedłem do biura, nikogo w nim nie było. Wszyscy pracownicy wyszli na lunch, co zdecydowanie było mi na rękę. Wkradłem się do urzędowych dokumentów i bez większych problemów załatwiłem odpowiedniego świstoklika. Zatuszowałem ślady swojej obecności kilkoma zaklęciami, po czym teleportowałem się do domu. Wiedziałem, że mogę stracić pracę, ale mało mnie to w tym momencie obchodziło. W salonie stał pusty, czarny wazon, którego miałem użyć. Zarejestrowałem go tylko na jedną podróż, w jedną stronę. Nie wahałem się jednak długo.

- Portus - szepnąłem, celując różdżką w szkło. Wazon zadrżał na stoliku i rozbłysnął białym światłem. Udało się, co mogłem uznać za swój mały sukces. Chwyciłem świstoklik, który poruszył się pod moją dłonią. Zamknąłem oczy, mocno zaciskając palce. W skupieniu czekałem na pojawienie się pode mną stałego gruntu. W końcu przestałem kręcić się wokół własnej osi. Ugiąłem kolana, amortyzując lądowanie. Przede mną wznosiły się gęste zabudowania Hogsmead. Ruszyłem przed siebie, nie zwracając uwagi na to, jak wiele osób na mnie patrzy. Byłem gotowy na zderzenie z rzeczywistością. Zastanawiałem się tylko, czy Hermiona jest w pełni świadoma tego, co niedługo zacznie dziać się w naszym życiu. Musiała dowiedzieć o mojej źle zmodyfikowanej pamięci. Bałem się, że to nagłe wezwanie nie zapowiadało niczego dobrego. Co jeśli dzisiaj wszystko się zakończy? Jeśli oboje popełnimy jakiś błąd? Coraz to nowsze pytania kłębiły się w mojej głowie. Zaczęły ogarniać mnie wątpliwości, ale odwrotu już nie było. Niektórych decyzji nie można bowiem cofnąć, a moje demony bezpowrotnie się wydostały.

***

            Musiałam przyznać, że układ z Irytkiem był jedną z lepszych decyzji ostatniego czasu. Duch znał każdą tajemnicę zamku. Zaprowadził mnie do ukrytej od setek lat komnaty, gdzie znaleźliśmy piękny, nieznany mi instrument. Jego struny pozwalały na wplatanie słów w umysł innego człowieka. Przekazałam wiadomość Draco, lecz ciągle nie byłam pewna, czy wszystko poszło po mojej myśli. Bałam się reakcji blondyna. Mógł nie uwierzyć moim słowom, odnaleźć w nich podstęp. Sama pomoc Irytka mogła być podejrzana. 

            Drżałam ze strachu, siedząc na parapecie okna w swoim salonie. Zastanawiałam się, jak będzie wyglądać moje życie za kilka dni. Jeszcze niedawno byłam pewna, że czeka mnie tylko odrobina upokorzeń, po czym będę szczęśliwa i obojętna na zdanie innych. Tymczasem okazało się, że mój najlepszy przyjaciel próbował zabić mężczyznę, o którego wolność i życie wcześniej kazał mi walczyć. Nadal czułam się podobnie, co rankiem, gdy wszystkie złe emocje zamieniłam na pozytywy. Teraz jednak wkradło się jeszcze oczekiwanie. Przymknęłam powieki, wsłuchując się w odgłosy zamku.

            Powoli zatracałam się w otępieniu, gdy nagle do moich uszu dotarł odgłos zbliżających się kroków. Moje serce zadrżało, stanęło, po czym znów przyspieszyło. Odwróciłam głowę w stronę drzwi, nieprzerwanie słysząc kroki. W końcu jednak umilkły, a ja wiedziałam, że ktoś zatrzymał się tuż przed wejściem do mieszkania. Po chwili rozległo się spokojne pukanie. Jak we śnie, zeszłam z parapetu i ruszyłam przez salon, by otworzyć gościowi. Po kilku sekundach, które dla mnie trwały wieczność, sięgnęłam do klamki. W drugiej ręce trzymałam różdżkę. Nie dało się mnie tak łatwo omamić.

            Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam po otwarciu drzwi, był ogromny bukiet czerwonych róż. Poczułam, że powoli tracę grunt pod stopami, gdy zza kwiatów wyłonił się oczekiwany przeze mnie mężczyzna. Wyciągnął do mnie bukiet, który przyjęłam bez słowa. Stalowe tęczówki wdzierały się w sam głąb mojej rozedrganej duszy. Po chwili Malfoy przestąpił próg. Nie cofnęłam się jednak nawet o krok. Blondyn spojrzał na mnie pytająco, a nasze oczy spotkały się na dłuższy moment. Tym spojrzeniem powiedzieliśmy sobie wszystko. Każdą prawdę, każde przeprosiny, czy prośby. Draco objął mnie w talii, po czym nasze usta nareszcie się spotkały. Całował mnie powoli i delikatnie, jednocześnie kopniakiem zamykając drzwi. Zarzuciłam mu ręce na szyję, wciąż trzymając bukiet i różdżkę. Chłodne palce Malfoya przesunęły się od moich policzków, przez szyję, barki i plecy, aż do ud. Objęłam go nogami w pasie, co uznał za przyzwolenie. Na oślep znalazł drogę do sypialni, wciąż całując mnie tak samo subtelnie. Kwiaty wypadły mi z dłoni, a zaraz za nimi różdżka, która odbijając się od dywanu, posłała niekontrolowane zaklęcie. Róże eksplodowały z cichym trzaskiem, a czerwone płatki uniosły się w powietrze, po czym pokryły niemal każdą powierzchnię pokoju. Odsunęłam się od Malfoya, by zaczerpnąć powietrza. Jego usta układały się w lekkim uśmiechu, którego obraz posyłał dreszcze po całym moim ciele. 

- Powinniśmy porozmawiać - powiedział, pochylając się i składając pocałunek na mojej szyi. Wplotłam palce w jego włosy, by nie odsunął się zbyt szybko.

- Nie musimy - szepnęłam, przymykając oczy pod wpływem jego dotyku.

- Jesteś pewna? - spytał, przesuwając dłonią po moim kręgosłupie. 

- Teraz chcę tylko ciebie - odparłam, wpijając się ponownie w jego usta. Po chwili wylądowaliśmy na usłanym płatkami róż, łóżku. Wargi Malfoya przesuwały się po mojej szyi, aż natrafiły na materiał cienkiej bluzki. Kilka sekund później usłyszałam odgłos rwącej się tkaniny, a oddech Dracona owionął mój odsłonięty brzuch. Blondyn zaczął powoli rozpinać koszulę. Usiadłam gwałtownie, targając czarny materiał na boki. Odnalazłam spragnione usta Malfoya, a pocałunek z każdą chwilą stawał się bardziej głęboki. Zatracaliśmy się w tym, co właśnie miało miejsce. Zrywaliśmy z siebie kolejne warstwy ubrań, chcieliśmy być bliżej i bliżej. Czuliśmy się zgłodniali swojego dotyku, pocałunków. Uwalnialiśmy demony, które teraz miały okazję po raz pierwszy spotkać się i harmonijnie ułożyć. 

***

            W życiu każdego człowieka nadchodzi chwila, gdy oddech drugiej osoby staje się równie ważny, co własny. Chcesz równać się z nim, słyszeć go i przyspieszać. Poza jednym pokojem nie istnieje już żaden świat, ani żadna magia. Najważniejsze czary są bowiem między dwoma ciałami. Nie ma nic bardziej głębokiego od tańca demonów.

            Zanurzyłem palce w jej długich włosach, słysząc cichy jęk przy swoim uchu. Powoli doprowadzałem ją do szaleństwa. Otworzyła oczy, gdy w końcu staliśmy się nadzy i nic nas nie dzieliło. Spojrzała na mnie, przesuwając drżącą dłonią po moim policzku. Powietrze stało się lekkie, lecz gorące, jak jeszcze nigdy dotąd. Wiedziałem, że nie posuniemy się dalej, jeśli nie padną dwa, najważniejsze słowa. Patrząc w jej brązowe oczy zdałem sobie sprawę, że moje rany mogła uleczyć tylko ona. I w tamtym momencie nie potrafiłem już udawać, że to nie jest miłość.

- Kocham cię - powiedzieliśmy jednocześnie.

- Powtórz - wykrztusiła, ujmując moją twarz w dłonie.

- Kocham cię. Kocham. Kocham. Kocham - mówiłem między kolejnymi pocałunkami - Do szaleństwa - dodałem, po czym nasze usta na nowo się złączyły. Po chwili to samo stało się także z naszymi ciałami. Od tego momentu byliśmy jednością.

***

            Obudziłam się, czując bicie czyjegoś serca. Uniosłam powieki, a zdarzenia sprzed kilku godzin wróciły do mnie gorącą falą. Leżałam z głową ułożoną na klatce piersiowej Malfoya, którego ramię mocno oplatało mnie w talii. Uśmiechnęłam się, widząc spokojną twarz śpiącego arystokraty. Kilka płatków czerwonych róż leżało na poduszce, tuż przy jego włosach. Byliśmy nakryci cienkim kocem, a przez okno wpadały promienie słońca. Zarumieniłam się lekko, przypominając sobie nasze złączone w pasji ciała. Starałam się nie ruszać, by nie zbudzić Malfoya.

            Przez ostatnie kilka godzin pozbawiliśmy się resztek obaw. Uzdrowiliśmy chore zmysły, uwolniliśmy namiętności i pozwoliliśmy sobie naprawdę żyć i naprawdę oddychać.  Jeszcze nigdy nie czułam się tak spokojna, jak teraz. Bliskość jego ciała, bijącego równo serca i wolnego oddechu dawała mi poczucie bezpieczeństwa. Udało nam się podpalić ciemność. Zwyciężyliśmy własną, największą walkę. Nasze dusze były mrocznymi miejscami, dopóki nie zaznaliśmy miłości. Wszystkie dotychczasowe problemy jak gdyby się ulotniły.

- Cześć - usłyszałam jego lekko zaspany, lecz wciąż tak samo pociągający głos. Uniosłam głowę, by spojrzeć mu w oczy.

- Cześć, Malfoy - odparłam, po czym złączyłam nasze usta. Po chwili leżałam już pod blondynem, który z każdą chwilą pogłębiał pocałunek.

- Nie jesteś zmęczony? - spytałam, gdy pozwolił mi zaczerpnąć powietrza. Uśmiechnął się nieco złośliwie, po czym pokręcił głową i zaczął całować moją szyję.

- Teraz chyba musimy porozmawiać - dodałam, gdy przesunął palcami po moim nagim udzie.

- Chyba masz rację - odpowiedział, zaprzestając swojej dalszej wędrówki po moim ciele. Ułożył się obok i objął mnie ramieniem.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy? - zaczęłam, wodząc palcem po jego torsie.

- Potter był twoim przyjacielem - westchnął, chowając twarz w moich włosach.

- Przepraszam cię za to wszystko. Gdybym nie pojechała wtedy do Londynu, to nigdy nie miałoby miejsca - wykrztusiłam, czując napływające mi do oczu łzy.

- To nie twoja wina, Granger. Zresztą jest już po wszystkim. Żyję i jestem tu z tobą - pocałował mnie w czubek głowy, a przedziwny spokój rozlał się po moim ciele.

- Nie wybaczę Harremu. Nie mogę. Nigdy nie będę mogła - powiedziałam, starając się, by głos mi nie drżał.

- Ginny zerwała zaręczyny. Była dziś w moim biurze - odparł, patrząc mi w oczy.

- Ginny?! Co robiła u ciebie Ginny? - zmarszczyłam brwi, nie do końca wierząc w to, co usłyszałam.

- Można powiedzieć, że między mną, a Rudą nawiązała się nić porozumienia. Zawieszenie broni.

- Godryku! Nie było mnie tylko kilka dni - roześmiałam się cicho, całując Malfoya w policzek - Dziękuję.

- To ja dziękuję tobie - szepnął, obracając mnie na plecy. Nie byłam w stanie odpowiedzieć. Draco zakrył moje usta swoimi, tym razem nie zamierzając się ode mnie odsuwać.

***

            Leżałem na kanapie, wsłuchując się w szum wody, dochodzący z łazienki. Był wieczór, a my dopiero wracaliśmy do normalności. Ostatnie godziny były niczym unoszenie się nad ziemią. Pozwoliliśmy sobie na moment zapomnieć o całym świecie. Nauczyliśmy się na pamięć swoich ciał i dusz. Teraz nie istniały już żadne bariery. Tylko ja i ona. Nagle okazało się, że wszystkie okropności, które spotkały nas ostatnio, były niczym.

            Uśmiechnąłem się, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich Hermiona. Miała na sobie czarne spodnie i moją koszulę tego samego koloru. Jej długie włosy były mokre, a woda kapała na jej odsłonięty dekolt. Szła w moją stronę, gdy nagle rozległo się pukanie.

- Cholera! - syknęła, posyłając mi pełne strachu spojrzenie. W jednej sekundzie wróciliśmy do rzeczywistości.

- Uspokój się. Teraz nie musimy się już ukrywać, pamiętasz? Chodź - podałem jej rękę i pociągnąłem w stronę drzwi.

- To pewnie McGonagall - szepnęła brązowowłosa, mocno ściskając moją dłoń.

- Będzie zabawnie - uśmiechnąłem się do niej rozbrajająco i jednym ruchem otworzyłem drzwi. W progu stała dyrektorka Hogwartu we własnej osobie. Na nasz widok znieruchomiała, a jej oczy przybrały wielkość kafla do gry w Quidditcha.

- Dobry wieczór, pani psor! - przywitałem się, wyciągając dłoń do nauczycielki.

- Dobry wieczór, panie... Malfoy - wykrztusiła, kiwając głową z niedowierzaniem. Gdzieś po drodze zgubiła swój poważny wyraz twarzy.

- Coś się stało? - spytała Granger, w końcu wracając do żywych.

- Nie, nic się nie stało. Chciałam ci tylko dać to - McGonagall wyciągnęła małą, złożoną karteczkę, którą przyjęła Hermiona.

- Dziękujemy - uśmiechnąłem się do nauczycielki, jednocześnie obejmując brązowowłosą.

- Miłego wieczoru - odparła nieobecnym głosem, po czym odeszła sztywnym krokiem w stronę klatki schodowej. Zamknąłem drzwi, o mało nie wywracając się ze śmiechu.

- Jej mina była bezcenna - wykrztusiłem, opadając na kanapę obok Hermiony - Co to takiego? - spytałem, wskazując karteczkę.

- Namiary na właściciela wolnego lokalu w Hogsmead - odparła, pokazując mi krótką notatkę.

- Po co ci to? - zmarszczyłem brwi, nic nie rozumiejąc.

- Od dawna myślałam o otwarciu drugiej restauracji. To byłoby świetne miejsce - wyjaśniła, uśmiechając się do mnie nieśmiało.

- Pójdziemy tam razem - zdecydowałem, po czym pocałowałem ją krótko.

- Co teraz będzie, Malfoy? Wracamy do Londynu? - zatrzymała mnie, gdy spróbowałem się podnieść.

- Wrócimy pod koniec tygodnia. Tak, jak planowaliśmy. Teraz o tym nie myśl.

***

            Spacerowaliśmy po błoniach, ramię przy ramieniu. Draco co jakiś czas pochylał się i rzucał kamienie do wody. Słońce powoli zachodziło, a różowe barwy rozlewały się po tafli jeziora. Cieszyliśmy się ostatnimi chwilami spokoju. Wiedzieliśmy, że niedługo zacznie się kolejna burza, którą będziemy musieli przetrwać. Widmo kończącego się tygodnia powoli nas dopadało. Malfoy był w Hogwarcie już od trzech dni. Pojutrze mieliśmy wrócić do Londynu. Staraliśmy się mówić o tym tylko w ostateczności. Większość czasu spędzaliśmy w swoim towarzystwie. Niepotrzebne były nam inne rozrywki. Mogliśmy milczeć przez kilka godzin, a sama świadomość bliskości była dla nas niczym cud. Codziennie wybieraliśmy się na spacer na błonia lub po zamku, który teraz był jeszcze cichy i pusty. Kusiło nas, by tu zostać, ale szybko odsuwaliśmy od siebie tę możliwość. Nie uniknęlibyśmy zamieszania, nawet z dala od Londynu.

             Następnego dnia po przybyciu Dracona, poszliśmy do Hogsmead, by obejrzeć wolny lokal. Spodobał mi się już na samym początku, ale rzeczywistość ściągnęła mnie na ziemię. Decyzję o otworzeniu nowej restauracji musiałam podjąć z Alexem, Rose, Mattem i Josephem. Samodzielny wybór byłby niesprawiedliwy. Obiecałam sobie jednak, że nie zostawię tak tej sprawy. Miałam zamiar porozmawiać z przyjaciółmi zaraz po powrocie.

- O czym myślisz? - spytał Malfoy, zatrzymując mnie na pomoście.

- Dobrze wiesz - odparłam, przytulając się do niego. Staliśmy tak w zupełnej ciszy, a ja delektowałam się odgłosem jego bijącego serca.

- Wszystko będzie dobrze, Granger - powiedział, gładząc moje plecy.

- Skąd ta pewność? - spojrzałam w stalowe tęczówki, które natychmiast wypełniły się srebrnym ogniem.

- Bo cię kocham - uśmiechnął się, po czym pocałował mnie delikatnie. Oderwaliśmy się od siebie po kilku minutach. W tym samym momencie usłyszeliśmy trzepot skrzydeł, a na krawędzi pomostu wylądowała sowa. Spojrzeliśmy na siebie, poważnie zaniepokojeni. Powoli się pochyliłam, odwiązując wiadomość. Koperta zaadresowana była przez Ginny, chociaż litery były teraz o wiele bardziej koślawe i niewyraźne.

- Przeczytaj. Jestem tutaj - usłyszałam spokojny głos przy swoim uchu. Otworzyłam list i zaczęłam wodzić oczami po tekście. Po chwili świat zawirował mi przed oczami, a silne ramiona Malfoya złapały mnie, zanim upadłam.

***

            Patrzyłem na jej twarz, a dłoń, w której trzymałem list od Ginny lekko mi drżała. Przyniosłem nieprzytomną dziewczynę do mieszkania i dopiero wtedy przeczytałem wiadomość. Jej treść zawisła nade mną niczym czarna chmura. Westchnąłem cicho, opierając głowę na dłoniach. Po chwili powieki Hermiony uniosły się, odsłaniając brązowe tęczówki. Spojrzała na mnie, po czym bez słowa wtuliła się w moje ramiona.

- W porządku? - spytałem, mocniej ją obejmując.

- Nie, nie jest w porządku - pokręciła głową, a jedna, samotna łza spłynęła po jej policzku. Ból niemal rozsadził mi serce na ten widok.

- Wracamy do Londynu? - zmusiłem ją, by na mnie spojrzała.

- Chyba musimy. Czytałeś list? - wykrztusiła, nie zastanawiając się długo. Jej głos był słaby i łamiący się.

- Czytałem. Chyba masz rację. Powinniśmy wrócić - pomogłem jej wstać i pozbyłem się śladów łez z jej skóry.

- Nie wiem, co mam myśleć. Tak bardzo cię przepraszam - szepnęła, ujmując moją twarz w dłonie.

- Jesteś w szoku. To normalne. Jestem z tobą, słyszysz? Nigdzie się nie wybieram - pocałowałem ją w czoło, po czym zaprowadziłem do sypialni, gdzie zaczęła się pakować.

- To jakiś koszmar - mówiła, wrzucając do kufra kolejne rzeczy. Już nie płakała. Wolałem nie wiedzieć, co teraz dzieje się w jej głowie.

- Myślisz, że to było... - zacząłem niepewnie, a ona odwróciła się z przerażoną miną.

- Nie! Nie, nie zrobiłby tego. Niemożliwe - wróciła do pakowania, ale jej dłonie drżały o wiele bardziej niż przedtem.

- Hermiono, spójrz na mnie - podszedłem do niej i obróciłem w swoją stronę. Po raz pierwszy od dłuższego czasu użyłem jej imienia.

- Draco... - westchnęła, patrząc mi w oczy.

- Damy sobie radę. Uwierz mi - powiedziałem, opierając swoje czoło o jej czoło.

- Kocham cię, Malfoy. I wierzę ci. Damy radę - uśmiechnęła się blado, po czym pocałowała mnie krótko. Wyszliśmy na korytarz, gdzie teleportowaliśmy się z cichym pstryknięciem. Przed nami była kolejna walka.

---

Przepraszam za opóźnienie z rozdziałem i za to, że nie odpowiedziałam na kilka komentarzy pod poprzednim postem. Wiele rzeczy się ostatnio działo i nie znalazłam czasu, by wczoraj napisać tę część. Mam nadzieję, że was nie zawiodłam, bo sama mam wiele wątpliwości, co do tego rozdziału. Czekam na wasze opinie. 

Postaram się szybko napisać kolejną część, chociaż nie wiem, kiedy uda mi się nad nią trochę posiedzieć. Poczekamy, zobaczymy. 

Od jakiegoś czasu można głosować na tego bloga w ankiecie na blog miesiąca na STOWARZYSZENIU DHL!!! Dziękuję osobie/ osobom, które mnie zgłosiły ( już po raz drugi). Jesteście wspaniałymi czytelnikami :)