XXVIII. Sen i nowe prawdy

            Noc dla jednych jest ucieczką, królestwem zapomnienia i chwilą panowania ciemności. Dla drugich to czas, w którym przychodzą najgorsze lęki oraz koszmary. Sen przynosi zazwyczaj ukojenie lub mękę, odpoczynek na zmianę z bólem. Tym razem miałam jednak przekonać się na własnej skórze, że po zamknięciu oczu można trafić do raju. Siedziałam na parapecie, dopóki słońce nie zaczęło chować się za linię horyzontu. Jezioro przybierało coraz to głębsze barwy, cienie strzępiły się i zlewały, aż w końcu całe błonia pokryły się ciemnością. Otworzyłam okno, by zaczerpnąć świeżego, wilgotnego powietrza. Wiatr uniósł moje długie włosy, nareszcie przypominając mi to niesamowite uczucie. Spuściłam wzrok na wciąż tkwiący w mojej dłoni Kamień. Nie ma nic bardziej wypełnionego pożądaniem, niż miłość do demona. Te słowa powtarzały się w mojej głowie niczym mantra. Myśl goniła myśl, serce równało rytm z wyciem wiatru. Wiele pytań zaprzątało moją głowę. Zastanawiałam się, czy to w oczach Draco tkwią demony, czy w rzeczywistości on sam nim jest? Obraz diabolicznego, mrocznego Malfoya nie znikał mi sprzed oczu. Patrzyłam w bezgwiezdne niebo, które nagle stało się tak podobne do Draco. Tyle tajemnic i tyle ciemności w jednej rzeczy.

            Powoli zsunęłam się z parapetu, by złożyć swoje ciało na miękkiej pościeli. Dopiero teraz czułam, jak bardzo jestem zmęczona. Mocniej zacisnęłam palce na kamieniu, którego chłód przenikał mi skórę. Zamknęłam powieki, starając się myśleć tylko o blondynie oraz o miejscu, w którym chciałam teraz być. Szukałam idealnego otoczenia w zakamarkach swojego umysłu, aż w końcu odnalazłam coś odpowiedniego. Poczułam się gotowa i pozostawało mi tylko czekać na sen. Po kilku dłużących minutach powoli zaczęłam dryfować między rzeczywistością, a snem. Po raz pierwszy odczuwałam wszystko tak świadomie i dokładnie. Najpierw owładnęła mną fala ciepła, po czym moje ciało zrobiło się lekkie, jakby wcale go nie było. Trwało to zaledwie moment, lecz na tyle długi, bym zdała sobie sprawę, że moja dusza opuściła ciało. Więc właśnie to działo się nocą - oddzielenie słabości od siły, ciała od emocji i uczuć. Kilka sekund później było już po wszystkim. Powoli otworzyłam oczy, ale wokoło była tylko ciemność. Nieprzenikniona, nie mająca końca.

- Draco! Jesteś tu? - zawołałam, a mój głos poniósł się echem. Zadrżałam ze strachu. To miejsce nie przypominało tego, o którym myślałam przed snem. Tymczasem tkwiłam w przedziwnie lekkim odbiciu swego ciała. Nigdzie nie było Malfoya. Zaczynałam panikować, gdy nagle coś zaczęło się dziać. Zobaczyłam niedaleko siebie jakieś światło, wydobywające się niczym z lampionu czy świecy. Blask zaczął rozlewać się po czerni, jak atrament po białym papierze. Jasność chłonęła czerń, po kawałku odsłaniając miejsce, o którym marzyłam. Sklepienie salonu w Malfoy Manor zamigotało płomykami tysiąca świec nad moją głową. Rozejrzałam się wokoło, aż nareszcie ujrzałam Malfoya. Stał kilka metrów ode mnie. 

- Dlaczego akurat to miejsce? - spytał, stawiając krok w moją stronę. Zauważyłam, że jego stopy nie dotykają podłoża, podobnie jak moje. Jakiś nieokreślony ból przeszył mnie na wskroś, gdy zdałam sobie sprawę, że nie mogę go dotknąć, poczuć ciepła jego ciała.

- Wydawało mi się być idealne - odparłam, unosząc wzrok na sufit. Kontrolowanie ciała stało się prostsze, jakby niektóre bariery zniknęły.

- Wszystko w porządku? Moja matka cię nie wystraszyła? - postawił krok w moją stronę, ale po chwili się zatrzymał. Musiał wiedzieć, jak działa tkwiąca w Kamieniu magia.

- Odrobinę. Z pewnością mnie zaskoczyła - odpowiedziałam, czujnym wzrokiem mierząc Malfoya. Cała jego sylwetka wyrażała spokój i opanowanie, ale za tą powłoką, w stalowych tęczówkach tkwiło coś zupełnie innego. Te same, niewyjaśnione namiętności, które widziałam siedem lat temu.

- Tak bardzo chciałbym cię dotknąć - mówił, krążąc wokół mnie niczym myśliwy wokół zdobyczy.

- Zdążyłam już coś postanowić, Malfoy. W związku z nami - oznajmiłam, wodząc za nim wzrokiem. 

- Co takiego masz na myśli? - zmrużył oczy, zatrzymując się w pół kroku. 

- Nie chcę cię znów zostawiać. Jeśli zechcesz, zostanę, ale wtedy nie chcę już żyć w ukryciu - wyjaśniłam, niepewnie dobierając słowa. Draco patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, po czym po prostu się uśmiechnął.

- Wiesz, że wystarczyłyby dwa słowa, a nic więcej nie musielibyśmy mówić? - to, co usłyszałam z jego ust zaczęło krążyć w moich żyłach. Czy miał na myśli te najważniejsze wyznanie?  Czy naprawdę właśnie to chciał ode mnie usłyszeć?

- Naprawdę tego teraz chcesz? - wykrztusiłam, starając się, by mój głos nie drżał.

- Nie, właściwie nie teraz - pokręcił głową, zbliżając do mnie. Wyciągnął rękę, która została zablokowana przez magiczną barierę.

- Myślisz, że kiedykolwiek będziemy w stanie to powiedzieć? - spytałam po kilku minutach ciszy. Draco spojrzał mi w oczy, jakby przygotowywał mnie do usłyszenia odpowiedzi.

- Sądzę, że zrobimy to prędzej niż myślisz - powiedział, raz jeszcze próbując mnie dotknąć. Bariera znów zadziałała. 

- To wszystko jest zdecydowanie skomplikowane - szepnęłam, gdy się odsunął. 

- Uprzedzałem cię, Granger. Wiążąc się ze mną, wiążesz się z piekłem - płomienie świec odbiły się w jego oczach, gdy uniósł głowę. Dreszcze przeszły mi po plecach, jakbym dojrzała w tych stalowych tęczówkach bramy piekieł.

- Dobrze wiedziałam, na co się piszę, Malfoy - odparłam, dzielnie wytrzymując jego wzrok. Uśmiechnął się delikatnie, po czym znów zaczął krążyć wokół mnie powolnym krokiem.

***

            Stała na środku pomieszczenia, a raczej unosiła się nad podłogą. Tak bliska, lecz jednocześnie tak daleka. Jeszcze piękniejsza z długimi włosami, ułożonymi w fale. Na jej skórze tańczyły odblaski świec. Ucieleśnienie moich pragnień, jedyna osoba, która zrozumiała cały mój świat. Kobieta, dla której rzuciłbym wszystko. I właśnie to postanowiłem zrobić. Dawny Draco Malfoy pożegnał się z życiem, gdy spojrzał w te piękne, brązowe oczy.

- Nie pozwolę nam się teraz wycofać. Wiesz o tym, prawda? Za tydzień do siebie wrócimy i nic nie będzie już takie samo. Nasze życie zostanie wywrócone do góry nogami - każdy wypowiadany przeze mnie wyraz był niczym nieodwracalna przepowiednia.

- Skąd wiesz, że mam zamiar zostać tu tydzień? - spytała, igrając z ogniem. Zacisnąłem pięści, co z pewnością nie uszło jej uwadze.

- Nie dręcz mnie! - warknąłem, posyłając jej mordercze spojrzenie. Uśmiechnęła się z wyższością, a ten gest wzbudził we mnie zdecydowanie zbyt gorące uczucia. Gdyby tylko nie istniała ta magiczna bariera, panna Granger nauczyłaby się nie grać z Draconem Malfoyem w tego typu zabawy.

- W porządku, Malfoy. Przecież żartowałam. Za tydzień będę twoja - przechyliła głowę, a po moim ciele przebiegła fala jeszcze bardziej odczuwalnego gorąca. Długie włosy opadły jej na lewe ramię, odsłaniając szyję. 

- Zdajesz sobie sprawę, z kim pogrywasz, Granger? - użyłem chłodnego tonu, ale jej to nie przeszkadzało. Przygryzła dolną wargę i spojrzała na mnie spod rzęs.

- Możesz mi obiecać, że nie stchórzysz? Nie wycofasz się w ostatniej chwili, gdy zacznie robić się nieciekawie? Gdy napadną na nas tłumy reporterów, odsuną się przyjaciele?

- Obiecuję ci to, Granger. Przyrzekam na własne życie - odpowiedziałem natychmiast, bez chwili zastanowienia.

- Nigdy nie sądziłam, że Draco Malfoy tak łatwo się poddaje - szepnęła, specjalnie odwracając ode mnie wzrok.

- Poddaję się tylko tobie. Będę walczył z całą resztą świata, byle tylko móc to robić - na moje słowa powróciło jej czujne spojrzenie.

- Przygotuj się na ogromną bitwę. Świat nie zaakceptuje łatwo związku szlamy i arystokraty - pewność, z jaką to wypowiadała prawie mną wstrząsnęła.

- Nie mów tak o sobie! Nie obchodzi mnie, jak wiele będę musiał poświęcić, Granger. Ważne, że będę to robił dla nas. Który już raz chcesz mi uświadomić, jak będzie ciężko? Wiem o tym! I jestem gotowy!

- Żeby to wszystko się udało, musimy zacząć wierzyć w cuda - powiedziała, powoli się do mnie zbliżając. W końcu natrafiła na barierę, która nas teraz boleśnie i brutalnie dzieliła. Uniosłem dłoń, a ona zrobiła to samo. Wszystko działo się, jak w zwolnionym tempie. Moje długie palce z łatwością mogłyby schować jej maleńką dłoń. Uśmiechnęła się, widząc tę różnicę.

- Ja już w nie wierzę, Granger - szepnąłem, tonąc w jej głębokich, brązowych tęczówkach.

- Za tydzień wszystko się zmieni - westchnęła, odwracając wzrok.

- Na lepsze. Uwierz mi, że na lepsze.

- Skąd możesz wiedzieć, że będziemy ze sobą szczęśliwi? - w jej głosie tliła się nadzieja, której za nic nie mogłem pozwolić zgasnąć.

- Nie wiem tego, ale liczy się tu i teraz - odparłem, obserwując lekki uśmiech na jej malinowych ustach.

- Zostawiłam dziennik w swoim pokoju. Przeczytaj go, proszę - poprosiła, po raz ostatni próbując mnie dotknąć.

- Dobrze, zrobię to. Do zobaczenia jutrzejszej nocy, Granger.

***

             Czas zmienia wszystko. Charakter, upodobania, marzenia, więzi i plany. Odciska swoje piętno także na miejscach, które po kilku latach stają się krzywym odbiciem przeszłości. Hogsmead wygrało jednak tę walkę z upływającymi dniami. Szłam główną ulicą wioski, przypatrując się domom, które mijałam już nie raz. Tkwiąca w licznych zakamarkach magia nadal była odczuwalna, niezmieniona i tak samo prawdziwa. Z rozczuleniem patrzyłam na sklepy, w których robiłam zakupy podczas szkolnych wycieczek. Witryna Miodowego Królestwa wręcz ociekała słodkościami. Kawiarnia pani Puuddifoot zachęcała romantycznym nastrojem, a Wrzeszcząca Chata wznosiła się tak samo  krzywo i strasznie, jak przed laty. Każde z tych miejsc było w moich wspomnieniach, ale tego dnia zmierzałam w innym kierunku. Zaraz po przebudzeniu z najlepszego snu, jaki kiedykolwiek miałam, postanowiłam wybrać się do wioski. Wybór celu mojej podróży nie okazał się być trudną decyzją. Miałam do załatwienia pewną sprawę, która ciążyła mi już od lat - zdecydowanie zbyt wielu.       Przystanęłam przed pubem i uniosłam głowę, by objąć wzrokiem drewniany budynek. Tu także nic się nie zmieniło. Uśmiechnęłam się, przekraczając próg Trzech Mioteł. Owionął mnie zapach kremowego piwa i pitnego miodu. Przy kilku stolikach siedzieli klienci, a w głębi pomieszczenia dostrzegłam osobę, której szukałam.

- Witaj, Rosmerto - powiedziałam, do stojącej za ladą kobiety. Odwróciła się do mnie, a na jej twarzy malowały się wszystkie znane mi uczucia. Przeważał jednak szok i coś na kształt powracających wspomnień.

- Hermiona! - wykrzyknęła, szybko wybiegając mi na spotkanie. Po chwili trzymała mnie już w swoich ramionach. Wdychałam jej mocne, korzenne perfumy, zdając sobie sprawę, że nawet one nie zmieniły się przez ostatnie siedem lat.

- Możemy porozmawiać? - spytałam, uśmiechając się uspokajająco. Barmanka poprawiła odruchowo swoje długie włosy, ale w tym geście dostrzegłam także zdenerwowanie.

- Oczywiście, że tak. Zajmij jakiś stolik na uboczu. Zaraz do ciebie przyjdę - zgarnęła z lady kufle piwa i ruszyła do czekających klientów. Po chwili znalazłam odpowiednie miejsce w kącie pubu, gdzie zasłonięte okna dawały odrobinę prywatności i spokoju. Rosmerta dołączyła do mnie po kilku minutach i usiadła naprzeciwko, kładąc splecione dłonie na blacie.

- Co cię tu sprowadza, złotko? Ile to już minęło lat? - spojrzała na mnie zaszklonymi, zielonymi oczami. Dreszcze przeszły mi po plecach, gdy ich wspomnienie w mrokach nocy wróciło niczym kadr z filmu.

- Siedem długich lat, Ros. Przepraszam, że ani razu się tu nie pojawiłam - powiedziałam, niepewnie patrząc na kobietę.

- Właściwie cię rozumiem. Też nie chciałabym wracać do miejsca, z którymi wiąże się aż tyle różnych wspomnień - uśmiechnęła się blado, a ja wiedziałam, o czym myśli.

- Od wczoraj mieszkam w Hogwarcie. Straciłam dom w pożarze, a McGonagall zaproponowała mi pomoc. Postanowiłam cię w końcu odwiedzić - rumieńce zawstydzenia wypłynęły na moje policzki. Czułam się fatalnie z tym, jak potraktowałam Rosmertę.

- Tak bardzo się o ciebie bałam, Hermiono. Nie wiedziałam, czy ci się udało. Nie spałam nocami, myśląc o tym wszystkim - kobieta przesunęła dłonią po twarzy, jakby mogło to odpędzić wspomnienia.

- Tamtej nocy się udało, Rosmerto. Dzięki tobie. Przyszłam, by ci podziękować. Nigdy tego nie zrobiłam - uśmiechnęłam się, ściskając dłoń barmanki.

- Zostawiłaś go u Zabinich, prawda? Stchórzyłaś i prawdopodobnie straciłaś własne szczęście - jej słowa boleśnie przeszyły moje serce. Odsunęłam się natychmiast, spuszczając wzrok na swoje kolana.

- Musiałam to zrobić dla dobra wszystkich. Udało mi się zapewnić mu bezpieczeństwo. To było najważniejsze - mówiłam z zaciśniętym gardłem, a oczy zaszły mi łzami.

- Jak mogłaś z tym żyć przez ostatnie lata? Jak mogłaś wytrzymywać z tymi wspomnieniami? - przysunęła się do mnie, jednocześnie zmuszając, bym uniosła wzrok. Pierwsze krople popłynęły po moich policzkach.

- Odcięłam się o wszystkiego, uciekałam po całym świecie, chcąc zapomnieć. Otworzyłam własną restaurację, tak jak zawsze o tym marzyłam.

- Ale to nie było najważniejsze, Hermiono! Restauracja, podróże, czy nowi przyjaciele. Co to znaczyło, jeśli pozwoliłaś mu odejść? - potrząsnęła mną, jakby chciała mnie obudzić.

- Wysłuchaj mnie do końca. Ostatnie miesiące wywróciły moje życie do góry nogami. Odzyskałam go, Ros. Za tydzień wszystko się wyda. Nie możesz nikomu powiedzieć - uśmiechnęłam się niepewnie do zszokowanej barmanki.

- Merlinie! Trzeba za to wypić! - objęła mnie ramieniem, po czym różdżką przywołała dwa kufle kremowego piwa.

- Wiedziałam, że doskonale mnie zrozumiesz - przyznałam, przytulając się do Rosmerty.

- Liczyłam na to, że kiedyś się zjawisz. I wiedziałam, że będziesz wtedy szczęśliwa - odparła, całując mnie w czubek głowy.

***

- Co ty taki rozanielony? - spytałem, wchodząc do biura, gdzie Blaise z uśmiechem przerzucał kolejne papiery.

- O czym ty mówisz, Smoku? - roześmiał się, jak gdyby nigdy nic. Przewróciłem oczami, opierając się o jego biurko.

- Będę tu stał, dopóki mi nie powiesz - skrzyżowałem dłonie na piersi i z wyczekiwaniem zacząłem stukać palcami o blat.

- Nie odpuścisz? - jęknął, opadając ciężko na fotel.

- Nie, nie odpuszczę - pokręciłem stanowczo głową, nie spuszczając wzroku z przyjaciela.

- Ja i Rose jesteśmy parą.

- Gratulacje. To naprawdę świetnie - uśmiechnąłem się do bruneta, po czym jak najszybciej opuściłem jego gabinet. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Dopiero, gdy zaciśnięte pięści zaczęły mnie boleć, zdałem sobie sprawę, że nie cierpię tylko na ciele. Brakowało mi Hermiony jeszcze bardziej niż wczoraj. Nawet rozmowa we śnie nie poprawiła sytuacji, a jeszcze bardziej ją pogorszyła. Myślałem o niej w każdej sekundzie. Nie potrafiłem przestać tego robić, mimo że miałem wiele do zrobienia. Na dodatek rozlewająca się przy Diable, radosna atmosfera wcale nie poprawiła mi humoru. Chciałem być na jego miejscu. Przyznawać się szczerze do swojego związku, być czystym, jak łza, uwolnionym od tajemnic.

- Jeszcze tydzień, Draco. Tylko tydzień - powtórzyłem sam do siebie, już po raz setny tego dnia. Zająłem się pracą, gdy nagle na moim biurku wylądował papierowy samolocik, używany w Ministerstwie do wysyłania wewnętrznych wiadomości. Szybko rozłożyłem list i przebiegłem wzrokiem po tekście.

Harry widział Proroka. Nie uwierzył mi, że to nie była Hermiona. Zaraz będzie w twoim gabinecie. Uważaj na siebie, Malfoy.

Ginny

- Dzięki za troskę, Weasley - warknąłem, drąc pergamin na drobne kawałki. Spojrzałem na zegar, odliczając kolejne minuty. Po chwili usłyszałem trzask drzwi i szybkie kroki na marmurowej posadzce.

- Powiesz mi, co to jest, do jasnej cholery?! - wrzasnął Wybraniec, rzucając gazetą na moje biurko.  Już cieszyłem się z tego, że nałożyłem stałe zaklęcie wyciszające na pokój.

- Prorok Codzienny, jeśli dobrze widzę - odparłem, najspokojniejszym głosem, na jaki było mnie stać. Potter zacisnął pięści, a jego wściekły wzrok mógłby ciskać we mnie klątwami, gdyby to tylko było możliwe.  

- Wyjaśnisz mi, co na tym pieprzonym zdjęciu robi Hermiona? - podsunął mi pod nos pierwszą stronę, gdzie widniała fotografia, którą znałem aż za dobrze.

- Nie robi niczego, co mogłoby cię interesować - mruknąłem, zaglądając w dokumenty, leżące na biurko. Po kilku sekundach pięść Pottera uderzyła o blat, a stojąca nieopodal szklanka lekko zadrżała.

- Czytałem list, Malfoy. Nie mam zamiaru cię potępiać. Chcę tylko, żebyś coś wiedział - natychmiast uniosłem wzrok, by po chwili wstać z fotela.

- Jeśli ją skrzywdzisz, nie będę się od niczego powstrzymywał. Pożałujesz - powiedział, mrużąc oczy.

- Och! Czyli nie powstrzymasz się od zabicia mnie, tak jak zrobiłeś to siedem lat temu? - syknąłem, wychylając się w jego stronę. Zamarł na kilka sekund, jakby siła wypowiedzianych słów zatrzymała czas.

- Skąd ty... - zaczął, zacinając się pod wpływem mojego chłodnego wzroku.

- Przenoszenie winy na kogoś innego to naprawdę nieładna rzecz. Naucz się poprawnie modyfikować pamięć, Potter - roześmiałem się cicho, obserwując przerażenie, malujące się na twarzy czarnowłosego.

- Dam wam spokój, jeśli nie powiesz o niczym Hermionie - wykrztusił, obserwując dokładnie każdy mój ruch.

- Musisz jej powiedzieć - oznajmiłem, opierając dłonie na blacie biurka.

- Żartujesz?! - krzyknął, miotając się po gabinecie.

- Nie, nie żartuję. Albo powiesz jej sam albo ja to zrobię. Myślę, że pierwsza opcja daje więcej możliwości na przebaczenie - mówienie tego wszystkiego dawało mi satysfakcję. Potter złapał się za głowę, jakbym przyprawił go o ból.

- Dam ci odpowiedź jeszcze dziś - powiedział, po czym drzwi zatrzasnęły za nim z hukiem. Z westchnieniem opadłem na fotel. Cała prawda powoli wychodziła na jaw. Zastanawiałem się, jak zareaguje Hermiona, gdy się dowie. Jednocześnie wciąż nie mogłem się pozbyć mrocznego, krwawego obrazu sprzed lat. Tamtego dnia po raz pierwszy otarłem się o śmierć. Kto by pomyślał, że właśnie ktoś taki, jak Potter mógł to sprawić?

- To jakiś koszmar - szepnąłem sam do siebie, po czym jak gdyby nigdy nic wziąłem się do pracy. 

---

Wiem, zabijecie mnie za te kolejne tajemnice. Ale dzisiejszego dnia wiele się zmieniło i wiele nowych pomysłów przyszło do mnie dość niespodziewanie. Historia pobiegnie trochę inaczej, niż to planowałam, ale myślę, że wam się spodoba. W następnym rozdziale okaże się, o co chodziło z tą Rosmertą oraz będzie trochę fragmentów dziennika. Ogólnie następne rozdziały przepełnione będą wspomnieniami. Szykujcie się na wiele informacji do przetrawienia! Proszę o wasze opinie na temat rozdziału. Do następnego :)