XXIX. Przeszłość i przyszłość

            Świat nigdy się nie zatrzymuje. Wciąż gna przed siebie, a przeszłość pozostawiana jest w oddali. Z tym, co wydarzyło się wcześniej zmaga się jednak każdy człowiek. Otoczenie może nie zdradzać natłoku powracających natrętnie myśli, ale dusza zdradza całą prawdę. Odkąd opuściłam pub, mój umysł, całe ciało i pamięć zajmowało jedno ze wspomnień. Szłam korytarzami zamku, które jeszcze bardziej pogłębiały moją podróż w przeszłość. Starałam się z tym walczyć, lecz po wizycie u Rosmerty zdałam sobie sprawę, że nie ma to sensu. Draco miał uporać się ze swoją porcją wspomnień, więc i ja powinnam to zrobić.

            Skierowałam się do Pokoju Życzeń, gdzie mogłam znaleźć jedyną potrzebną mi teraz rzecz. Trzy razy przeszłam wzdłuż ściany, aż w końcu pojawiły się przede mną drzwi. Uchyliłam je, niepewnie wchodząc do pomieszczenia, na którego środku stała kamienna, głęboka misa. Migoczący w niej płyn czekał na moje wspomnienia. Powoli podeszłam do myślodsiewni. Zastanawiałam się przez dłuższą chwilę, co dalej powinno mieć miejsce. Uderzyła we mnie fala rozsądku, po czym znów wróciły natrętne nawoływania z głębi mnie. Zrób to, Hermiono. Zacznij się uwalniać, tak jak Draco to zrobił - mówił ciepły głos gdzieś w mojej podświadomości. Wyciągnęłam różdżkę i drżącą dłonią skierowałam ją w stronę swojej skroni. Zamknęłam oczy, wyciągając z najczarniejszych zakamarków swojej pamięci skrawki przeszłości. Srebrzysta nić wlała się do misy, która zamigotała jeszcze jaśniej. Pochyliłam się nad taflą, która po sekundzie wciągnęła mnie w swoje odmęty. 

            Stałam przed wrotami zamku, a deszcz chłostał moje zmarznięte ciało. Po raz pierwszy widziałam się z takiej perspektywy - jakbym oglądała straszny film ze swoim udziałem. Burza szalała nad Hogwartem, a pioruny uderzały coraz częściej, rozświetlając czarne, bezgwiezdne niebo. Patrzyłam na swoją własną, przemoczoną sylwetkę. Udało mi się otworzyć drzwi zaklęciem bombardującym, co z perspektywy myślodsiewni wyglądało zdecydowanie bardziej spektakularnie, niż zawsze to sobie wyobrażałam. Po chwili puściłam się biegiem za swoją wersją z przeszłości. Odgłos moich szybkich kroków odbijał się od sklepienia. Ten dźwięk był niczym coś złowieszczego. Zatrzymałam się tylko na moment, by spojrzeć na drzwi, prowadzące do piwnic zamku. W końcu wybrałam jednak inną drogę - do miejsca, gdzie stacjonowała reszta ukrytych w Hogwarcie osób. Biegłam bez opamiętania, jakby powietrze nie było mi już potrzebne. Pokonywanie kilku stopni na raz nie stanowiło problemu. Zmęczona do granic możliwości, wpadłam na odpowiednie piętro. Wtedy też sytuacja zaczęła zwalniać. Niemal znikąd pojawił się Harry. Zatrzymałam się tuż przed nim. Dopiero teraz zauważyłam, na jak przerażonego moją obecnością wyglądał.

- Co ty tu robisz, Hermiono? Miałaś szukać rodziców - powiedział, stawiając krok w moją stronę. I wtedy to usłyszałam. Nieludzki, przeraźliwie przepełniony bólem krzyk. Korytarz niemal zadrżał pod grozą, kryjącą się w tym dźwięku.

- Gdzie jest Malfoy?! Gdzie on jest?! - wrzasnęłam, rzucając się w przód. Harry złapał mnie w pasie, nim zdążyłam go wyminąć.

- Nie możesz go teraz zobaczyć - syknął, szarpiąc się ze mną na środku korytarza.

- Co wy mu zrobiliście, Harry?!  Mów! Co zrobiliście?! - łzy popłynęły po moich policzkach, ale wciąż próbowałam się wyrwać.

- Kiedy cię nie było wsadziliśmy śmierciożerców do Azkabanu. On już nie jest nam potrzebny - znieruchomiałam, niczym pod wpływem zaklęcia. Spojrzałam prosto w oczy czarnowłosego, a to, co zobaczyłam owładnęło mną całą.

- Ty pieprzony kretynie?! Gdzie on jest?! Gdzie jest, do cholery?! - wrzeszczałam, bijając pięściami o klatkę piersiową Wybrańca.

- To nie ja, Hermiono! Zostawiliśmy go pod czyjąś opieką, gdy kilka dni temu wyruszyliśmy na akcję. Poniosło naszą ochronę... - uciął, łapiąc mnie za nadgarstki. Płacz wstrząsał moim ciałem. Spóźniłam się. Wróciłam kilka dni za późno.

- Jak mogłeś go zostawić, po tym, jak nam pomógł?! Co mu zrobiliście?! - mimo wyczerpania mój głos nie tracił mocy. Harry unieruchomił mnie częściowo, przypierając silnie do ściany. Do krwi zagryzłam wargi, by z mojego gardła nie wyrwał się krzyk przerażenia i bezsilności.

- Żyje - rzucił, z niechęcią, której chłodu nie powstydziłby się nawet dementor.

- Zabierz mnie do niego! Już! - po raz pierwszy złamał mi się głos. 

- Nie ma mowy - powiedział Harry, odciągając mnie o kilka metrów.

- Masz mi go natychmiast pokazać! Jesteście chorzy! Chcieliście go zabić! - krzyk uwiązł mi w gardle. Mówiłam coraz ciszej, ale uścisk na moich nadgarstkach nie zelżał.

- Nie mam z tym nic wspólnego, Hermiono. Nie wiedziałem, że będą chcieli go skatować - odparł Wybraniec, lecz nie patrzył mi przy tym w oczy.

- Więc mi pomóż i zabierz mnie do niego. Błagam cię - spróbowałam odsunąć się od ściany, ale nie zadziałało.

- Nie zobaczysz go! To dla twojego dobra! - warknął, ciągnąc mnie w stronę schodów.

- Nie obchodzi mnie, co sobie myślisz i to, że chcesz mnie chronić. Obiecałam zapewnić mu wolność. Dotrzymam obietnicy. Wrócę tutaj - powiedziałam, po czym wykorzystałam ostatnie siły, by wyrwać się i teleportować.

            Po chwili wspomnienie zatarło się, obraz zawirował, a wydarzenia przeniosły się do Hogsmead. Na zewnątrz wciąż szalała burza, a ja biegłam pośród kropli główną ulicą wioski. Dopadłam drzwi pubu dokładnie w momencie, w którym Rosmerta je otworzyła. 

- Merlinie! Co ci się stało, dziecko? Myślałam, że jesteś w Londynie. Wszystko w porządku? Przecież powinniście świętować. Śmierciożercy są w Azkabanie - wciągnęła mnie do środka i wysuszyła moje przemoczone ubrania zaklęciem. Popatrzyłam na nią z wdzięcznością. Była jedną z wielu osób, wtajemniczonych w całą sprawę. Dostarczała zaopatrzenie do ukrywających się w zamku czarodziei.

- Próbowali zabić Malfoya. Musisz mi pomóc. Szybko! - drżałam ze strachu i niepewności. Liczyła się każda sekunda. Ziścił się mój najgorszy koszmar.

- O czym ty mówisz, złotko? - barmanka obserwowała z przerażeniem, jak zabieram spod lady kilka eliksirów. Jedna z buteleczek upadła na podłogę, przez moje okropnie drżące dłonie.

- Malfoy leży skatowany gdzieś w Hogwarcie! Nie chcieli mnie do niego zaprowadzić. Muszę go zabrać. Jak najszybciej - mówiłam, jednocześnie wrzucając do torby kolejne rzeczy. Rosmerta stała na środku pubu, obserwując każdy mój ruch.

- Zabierzesz go do Zabiniego. Zaraz wyślę mu patronusa - otrzeźwiała, gdy tylko spojrzałam na nią pełnymi strachu oczami. Za oknem huczała burza, a ja tkwiłam w środku czegoś, co mogło zakończyć się ludzką śmiercią. Nie moją, lecz człowieka, którego życie było dla mnie ważniejsze od własnego. Zdałam sobie z tego sprawę, gdy usłyszałam krzyk w murach Hogwartu.

- Znasz sposób na bezpieczną teleportację z ranną osobą? - spytałam, podchodząc do kobiety i chwytając jej dłonie.

- Tak, jest tylko jeden sposób - odparła, po czym podeszła do lady i napisała coś na skrawku papieru. Podała mi go, a moje serce zwolniło.

- Jesteś pewna? - wykrztusiłam, ocierając łzy wierzchem dłoni.

- Tak, jestem pewna. Musisz to zrobić - pokiwała głową, wyciągając różdżkę z kieszeni.

- Dziękuję, Rosmerto - powiedziałam, uchylając drzwi, za którymi padał ostry, gęsty deszcz.

- Co dokładnie masz zamiar zrobić? Nie wpuszczą cię tam - wyglądała na bardzo zmartwioną, ale ja już podjęłam decyzję.

- Znajdę sposób. Muszę go stamtąd wydostać żywego - słowa prawie nikły w moich ustach. Czułam się słaba i krucha, a to, co miałam zrobić nie należało do łatwych zadań.

- Powodzenia, Hermiono - szepnęła w odpowiedzi. Po chwili wyszłam na ulicę pochłoniętego burzą Hogsmead. Ujrzałam jeszcze błysk patronusa, po czym wspomnienie zawirowało i zupełnie znikło.

            Wynurzyłam się z myślodsiewni, głęboko nabierając powietrza. Łzy płynęły mi po policzkach, a dreszcze wstrząsały ciałem. Opadłam na posadzkę, nawet nie szukając oparcia. Czułam się równie rozbita, co tamtej nocy, lecz było w tym coś jeszcze. Jakaś silna świadomość, że mam to już za sobą.

***

            Odkąd Potter opuścił mój gabinet, czułem coraz silniejszą potrzebę wyrwania się stąd. Patrzyłem na dokumenty, a litery skakały mi do oczu. Pióro drżało mi w palcach, a myśli wciąż krążyły wokół jednego. Co jeśli będę musiał wyjawić prawdę Hermionie? Co jeśli Potter stchórzy? Pytania powtarzały się niczym mantra. Nie wytrzymałem i wybiegłem z gabinetu, nie siląc się na delikatność przy zamykaniu drzwi.

- Biorę wolne - rzuciłem przez ramię do Diabła, który tylko pokiwał głową. Po chwili szedłem już korytarzem Ministerstwa, chcąc jak najszybciej znaleźć się na świeżym powietrzu. Teleportowałem się prosto do domu, gdzie miałem zamiar spełnić prośbę Hermiony. Wszedłem do jej pokoju i ująłem w dłonie dziennik. Kolejna porcja przeszłości zamknięta w słowach...

            Drugi tydzień w Londynie. Wciąż brak śladu po moich rodzicach. Sprawdziłam każdy kąt, każdą dzielnicę. Nie ma ich, zapadli się pod ziemię. Nie chcę wiedzieć, czy to wszystko było podstępem. Wolę myśleć, że ktoś jednak ich tu widział. Byłam w starym domu. Nie ma tam nawet oznak ich obecności... Brakuje mi sił. Ukrywam się na Grimmauld Place. Nie mam informacji od Harrego i reszty. Stwierdziliśmy, że tak będzie najlepiej. Zakon musi się skupić na zamknięciu śmierciożerców, a ja mam odnaleźć rodziców. To się nie uda. Czuję to podświadomie.

            Wczorajszej nocy spotkałam się z Zabinim. Chciał dowiedzieć się, co z Malfoyem. Kolejna osoba została obciążona tajemnicą. Nienawidzę tego robić. Nienawidzę wiedzieć, że narażam nie tylko swoje życie. Coraz częściej nie mogę zasnąć, myśląc o tym, co dzieje się z Draconem. Czy nadal jest w piwnicach Hogwartu? Czy wszystko jest w porządku? Odchodzę od zmysłów. Bransoletka wciąż jest lodowata. Malfoy nie wie, jak tworzyć barierę. Ktoś zabrał mu biżuterię albo jest nieprzytomny. Staram się trwać przy tej pierwszej opcji. Strach ściska mi gardło, gdy tylko wracam myślami do drugiej. Wojna nauczyła wielu ludzi okrucieństwa. Chcę jednak wierzyć, że Harry i reszta odcięli tę krwawą przeszłość grubą kreską od teraźniejszości. Podejrzewam, że zapłacę za swoją naiwność...

            Przypominam sobie kolejne słowa Malfoya. Wracają niczym moje własne myśli.  Kilka tygodni po rozpoczęciu naszej współpracy powiedział mi, żebym uciekała. Jak najdalej, gdziekolwiek, byle daleko od Hogwartu i całego magicznego świata. Próbował mnie namówić, bym dała sobie spokój. Wiem, że chciał wtedy umrzeć, zniknąć z powierzchni ziemi. Nie popełnił samobójstwa tylko dlatego, że znalazłam tkwiący pod jego łóżkiem nóż. Wciąż czuję dreszcze, gdy tamta noc staje mi przed oczami.

            Mijał drugi tydzień przesłuchań. Udało nam się uzdrowić Malfoya i powoli wracało do niego zdrowie. Nie miał już silnych napadów, ani nie atakował mnie, gdy wchodziłam do lochu. Podczas któregoś z przesłuchań zauważyłam jednak, że stale mówi o śmierci. Opowiadał krwawe historie, które najczęściej działy się w Malfoy Manor. Każdy opis kończył podobnymi słowami. Śmierć wyzwala. Pomijałam te fragmenty w swoich raportach. Wolałam zostawić pewne fakty dla siebie. Którejś nocy, podczas krótkiego patrolu korytarzy, usłyszałam huk, dobiegający z jego pokoju. Kiedy wbiegłam do środka, siedział w kącie, chowając przede mną twarz. Nóż leżał na podłodze, a ostrze błyskało złowieszczo. Tamta noc była jedną z najcięższych podczas całego pobytu w Hogwarcie. Draco nie ruszał się, ani nie odzywał przez dobre kilka godzin. Nic sobie jednak nie zrobił. Na jego ciele nie znaleźliśmy najmniejszego zadrapania. Chciałabym wiedzieć, co go powstrzymało...

            Zatrzasnąłem dziennik, nie widząc sensu dalszego czytania. Doskonale pamiętałem tamtą noc. Każdą sekundę, minutę i godzinę, spędzoną przy lodowatej ścianie. Krzyk Hermiony. Odgłos jej szybkiego oddechu, gdy wpadła do pomieszczenia. Byłem w stanie odtworzyć w myślach nawet szum wiatru za oknem. Nigdy nie przyznałem się, dlaczego wtedy stchórzyłem, mimo że wiele razy mnie o to pytano. Odpowiedź była niejasna dla mnie samego. Postanowiłem się zabić, by w końcu zakończyć tę całą farsę. Nóż udało mi się ukraść jednemu ze skrzatów i chowałem go, dopóki nie podjąłem decyzji. Czekałem na odpowiednią chwilę. Kiedy nadarzyła się okazja, wyjąłem ostrze spod łóżka. Usiadłem przy ścianie, a perspektywa śmierci była dla mnie wtedy czymś wspaniałym. Zbliżyłem chłodny metal do swojego chudego nadgarstka, gdy nagle do moich uszu dotarł dźwięk kroków. Zamknąłem oczy, by uspokoić szybko bijące serce. I wtedy rozpoznałem to tempo. Granger poruszała się korytarzem. Spojrzałem na drzwi, po czym na swoje ramię. Głębokie tęczówki brązowowłosej stanęły mi przed oczami. Zagryzłem wargę niemal do krwi, chcąc się pozbyć tego obrazu. Nic jednak nie pomagało. Granger, Granger, Granger. Tylko to tkwiło w mojej głowie. Nie mogłem jej tego zrobić. Nie mogłem tego zrobić sobie. Rzuciłem nożem w ścianę lochu, a gorzkie łzy popłynęły po moich policzkach. Był to pierwszy moment, w którym pozwoliłem sobie na płacz. Po chwili Hermiona wpadła do pokoju. Ukryłem przed nią twarz. Nie chciałem, by odczytała wszystko z moich oczu. Potrafiła to zrobić. Czytała moją duszę, niczym książki, które tak uwielbiała.

            Teraz myśl o samobójstwie napawała mnie dziwnymi uczuciami. Nie pragnąłem już śmierci. Wolałem żyć, by chociaż raz na jakiś czas móc spojrzeć w te brązowe tęczówki. Hermiona trzymała mnie bowiem na samej krawędzi między mrokiem, a jasnością. Była warunkiem bicia mojego serca. Gdyby nie istniała, zniknąłbym i ja. Gdyby nie odważyła się mi pomóc, zginąłbym pod ciężarem własnego oddechu. Zawdzięczałem jej życie.

***

            Siedziałam na kanapie, wpatrując się w obraz za oknem. Sączyłam czerwone wino, a moje myśli zajmował tylko Draco. Po obejrzeniu wspomnienia w Pokoju Życzeń czułam się spokojniejsza. Pozwoliłam sobie na odpoczynek, wiedząc, że przeszłość pozostaje przeszłością. Uśmiechałam się, wracając myślami do chwil niedawnych, jeszcze świeżych. Otwarcie restauracji, spotkanie po latach z Malfoyem, pierwsze dni spędzone razem, rozmowa na Tower Bridge, wieczór w Malfoy Manor. Od zakończenia mojej nauki w Hogwarcie minęło wiele lat, a wciąż tkwiłam w tym dziwnym krążeniu. Nie odstępowały ode mnie przygody, nie żyłam nudno, czy monotonnie. Na swojej drodze spotykałam wielu wspaniałych ludzi, jak i wiele niebezpieczeństw.

            Miałam zamiar pójść do biblioteki, by popatrzeć na kroniki ze szkolnych lat. Chciałam do końca wykorzystać czas, spędzony w murach zamku. Podnosiłam się już z kanapy, gdy do moich uszu doszło pukanie. Otworzyłam drzwi, a w progu stanęła uśmiechnięta profesor McGonagall.

- Przyszłam spytać, czy ci się tu podoba. W razie potrzeby, można coś zmienić - wpuściłam ją do środka, patrząc, jak z zadowoleniem obserwuje wyniki prawdopodobnie swojej własnej pracy.

- Jest cudownie. Naprawdę dziękuję - zapewniłam, zapraszając McGonagall na kanapę. Wciąż czułam się nieco nieswojo w jej obecności. Widziałyśmy się po raz ostatni kilka lat temu. Zmieniłam się, co z pewnością było rzeczą zauważalną. Artykuły opisujące moje życie także musiały docierać do Hogwartu przez Proroka Codziennego. Zastanawiałam się, czy profesor podejrzewa cokolwiek, co wiązało się z moim przyjazdem.

- Słyszałam, że wiele się zmieniło, odkąd po raz ostatni cię widziałam. Co teraz robisz? Pracujesz, uczysz się? - nieco się spięłam na te pytania, ale po wyrazie twarzy dyrektorki nie było widać, czy ma na myśli coś konkretnego.

- Dużo podróżowałam po bitwie o Hogwart. Od dwóch lat prowadzę restaurację na Charing Street Road w Londynie - odpowiedziałam, spokojnie sącząc swoje wino.

- A co z rodziną? Masz już dwadzieścia pięć lat, Hermiono - uśmiechnęła się do mnie znacząco, a ja zaczerwieniłam się nieco - Myślałam, że teraz będziesz już panią Weasley - dodała po chwili. Mimowolnie się skrzywiłam, co spróbowałam ukryć za kieliszkiem.

- Rozstałam się z Ronem. Za to Harry wciąż jest z Ginny. Z pewnością dostanie pani zaproszenie na ślub w przyszłym roku.

- Nie mogę uwierzyć, że moi uczniowie są już dorośli. Czas tak szybko mija - kobieta zmierzyła mnie wzrokiem, jakby przypominając sobie mój wygląd sprzed lat.

- Tak, czasami też w to nie wierzę - mruknąłem pod nosem, zdając sobie sprawę, że świat się nie zatrzymał i z każdą chwilą staję się coraz starsza.

- Jakie masz plany na przyszłość? Na pewno masz jeszcze jakieś marzenia.

- Chciałam otworzyć drugą restaurację - przyznałam, uśmiechając się delikatnie.

- Powinnaś wybrać się do Hogsmead. Widziałam ostatnio jakiś wolny lokal do wynajęcia. Przydałaby się tutaj porządna restauracja. Miasteczko się rozwija. Myślę, że to dobre miejsce - na te słowa natychmiast zaczęłam dokładniej słuchać.

- To opłacalny biznes? Poza rokiem szkolnym nie ma tu chyba zbyt wielu ludzi - odparłam, zerkając czujnie na zegarek. Do zmierzchu zostało jeszcze parę godzin. Kamień Księżycowy leżał w mojej sypialni, czekając tylko na ciemność.

- W tym roku w Hogwarcie będzie więcej uczniów. Z pewnością będą zainteresowani czymś nowym. Kremowe piwo powoli się nudzi. Zastanów się nad tym, Hermiono - McGonagall wstała z kanapy i ruszyła do wyjścia.

- Dziękuję. Na pewno się zastanowię - powiedziałam, odprowadzając ją pod drzwi.

- Cieszę się, że przyjechałaś - usłyszałam, zanim profesor zniknęła na korytarzu. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Przebywanie w Hogwarcie zdecydowanie poprawiało mi humor. Na dodatek miałam już plan na następny dzień. Otworzenie restauracji w Hogsmead nie było wcale złym pomysłem.

***

                Siedziałem na balkonie, na tyłach domu. Wpatrywałem się w horyzont, czekając aż słońce w końcu zacznie zachodzić. Zastanawiałem się, kiedy dostanę wiadomość od Pottera. Obawiałem się, że może zawitać w moim mieszkaniu. Nie zniósłbym jego towarzystwa. Nawet przez kilka minut. Liczyłem na sowę, chociaż nadal nic nie wskazywało na to, że ona się zjawi. Dochodziła ósma wieczór, a wciąż nie wiedziałem na czym stoję. Wstałem z krzesła i oparłem się o metalową barierkę. Wiatr przyjemnie opływał mi twarz. Nagle usłyszałem trzepot skrzydeł, a kilka metrów ode mnie wylądowała ogromna, szara sowa. Zdjąłem liścik z jej nóżki, czując szybciej bijące serce. Rozchyliłem pergamin, by dojrzeć pochyłe, niedbałe pismo Pottera. Cała nasza przyszłość zależała od tych kilku słów. 

Powiem jej. Jutro rano dostanie ode mnie wspomnienie i list.

H.P

---

Rozdział nie ma zbyt wiele akcji, ale musi taki być. Przykro mi. Napisałam go dzisiaj, w kilka krótkich godzin. Przepraszam za wszelkie błędy. Jestem wykończona. Wczoraj zdecydowałam się na dość spontaniczny wyjazd i wróciłam późną nocą. Dziś też było lekkie zamieszanie, ale udało mi się napisać ten tekst, z czego bardzo się cieszę. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Proszę was o opinie. Naprawdę mi pomagają, szczególnie, że muszę się spinać z pisaniem tej historii. Musi być zakończona do września.