XXXV. Najważniejsze wspomnienie cz.II

            Tylko w świecie magii istniała możliwość, by przenieść się w przeszłość. Obejrzeć raz jeszcze swoje własne życie. Przemyśleć to, co kiedyś zrobiliśmy. Po jakimś czasie niektóre chwile wyglądają bowiem nieco inaczej, niż wcześniej. Te same twarze mają inny wyraz. Te same słowa mają głębszy sens. Nie słyszysz już pustych wypowiedzi, lecz coś, co zaważyło na twoich dalszych losach. Po latach znasz już prawdę o wszystkich. Znasz prawdę o sobie i swoich uczuciach. Nie okłamujesz się, tylko patrzysz bez fałszu. Widzisz demony. Nie pomijasz ich, lecz właśnie na nie najbardziej zwracasz uwagę.

            Oglądanie tej całej sceny z perspektywy myślodsiewni było dla nas obojga zdecydowanie wstrząsające. Przyciągnąłem Hermionę do siebie. Czułem niespokojne bicie jej serca. Głęboko zaczerpnąłem powietrza, przygotowując się nad to najważniejsze wspomnienie. Najważniejsze sekundy. Najważniejsza chwila. Miała ona budować naszą przyszłość. Całe siedem lat zmagaliśmy się z tym obrazem. Nie z krwią nas otaczającą. Nie z ciemnością, czy reakcjami przyjaciół Hermiony. Tylko z tym wydarzeniem, które miało mieć miejsce raz jeszcze na naszych oczach.

            Hermiona pochyliła się nad moim zmaltretowanym, krwawiącym ciałem. Pamiętałem uczucia z tamtego momentu na prawdę dokładnie. Ufałem wtedy Granger bardziej, niż byłem tego świadom. Słyszałem jej głos, odkąd tylko weszła do skrzydła szpitalnego. Był niezwykle przyjemny na tle innych. Ból nie pozwalał mi normalnie oddychać, ale starałem się jak najdłużej zachować przytomność. Każde wypowiedziane słowo docierało do mnie, niczym zza mgły. Zmysły miałem jednak wyostrzone. Cierpienie zmniejszało się nieznacznie, gdy mówiła Hermiona. Chciałem wstać, zabrać nas stamtąd. Wiedziałem jednak, że jestem zależny tylko od innych, w obecnej sytuacji.

             Kiedy usiadła obok mnie, skorzystałem z ostatnich pokładów energii, by jej dotknąć. Wtedy też zdałem sobie sprawę, co takiego planuje. Pod moimi palcami pojawiła się złota, chłodna bransoletka. Przedmiot, który miał nas łączyć. Mój naszyjnik został zablokowany przez Pottera, jakiś czas po wyjeździe Hermiony. Mogłem powtórzyć przesłaną mi w skrzydle szpitalnym wiadomość, co do słowa.

Zaufaj mi, Malfoy. Zabiorę cię stąd. 

            Chwilę później zaklęcie spowalniające wygasło. Ktoś rzucił się do przodu, by odciągnąć ode mnie Hermionę. Dla nas jednak, czas stanął. Rzeczywistość zatrzymała się w tej małej przestrzeni, która otaczała nasze ciała. Nie słyszeliśmy już protestów, które wydobywały się z gardeł członków Zakonu Feniksa. Granger powoli przysunęła twarz do mojej. Jej oddech owionął moje policzki. Nie zawahała się nawet na moment. Obiecała. Przyrzekła. Choćby to miała być ostatnia sekunda w moim życiu. W jej ubranie przesiąkała moja ciemna krew. Delikatnie ułożyła swoje wargi na moich. Lekko, subtelnie, ledwie wyczuwalnie. Mimo bólu, uniosłem się lekko na łokciach. Gdyby to było możliwe, wyzionąłbym ducha, będąc tuż przy niej. Byle tylko słyszeć jej oddech i bicie serca. Łzy Hermiony moczyły moją skórę. Słone krople wdzierały się w drobne rany, które piekły żywym ogniem. Pogłębiłem pocałunek, mocno skupiając się tylko na tym. Można mieć tylko sekundy doskonałości. Ból odgrodziłem od siebie grubym, szczelnym murem. Przez te kilka minut była tylko ona. Jej usta. Jej smak. Drżała tuż nade mną. Zmęczona, roztrzęsiona, lecz silna. Odważna tak samo, jak podczas każdego przesłuchania. Równie ciepła, przyciągająca oraz kojąca. Rozchyliła wargi, łącząc nas jeszcze ściślej. Pragnąłem ją objąć,  poczuć cały świat w swoich ramionach. Moje ręce nie mogły się jednak unieść. Ból skutecznie mnie unieruchamiał. Po chwili poczułem rozlewające się po moim ciele ciepło. Teleportacja łączna, wzmocniona pocałunkiem po kilku sekundach zabrała nas ze skrzydła szpitalnego - wprost do domu Zabiniego. Wspomnienie zawirowało, zmieniło się w ciemność, po czym zniknęło.

***

            Kiedy otworzyłam oczy, nadal stałam tuż obok niego. Obejmował mnie mocno swoimi silnymi ramionami. Przez chwilę delektowałam się tym, że jest tak blisko. Jego oddech był spokojny, a bicie serca równe i rytmiczne. Wspomnienie nadal wirowało w naszych żyłach. Tym razem było to inne krążenie. Zdawaliśmy sobie sprawę, że te kilka sekund sprzed siedmiu lat, zmieniło nasze życie. Przez każdy następny rok budziliśmy się i zasypialiśmy z jedną myślą. Dzięki temu pocałunkowi oddychaliśmy ze świadomością tego, że uczucia z piwnic Hogwartu były czymś więcej, niż moją litością, czy jego poddaniem się. Teraz cała walka nabierała dla nas sensu. Wszystkie incydenty z ostatnich siedmiu lat były naszą własną, małą ucieczką, lecz w nieodpowiednim kierunku. Po czasie i tak wróciliśmy do siebie. Niezależnie od tego, co stawało nam na przeszkodzie, w końcu nasze drogi się skrzyżowały. 
- Przeszłość jest przeszłością, Granger - usłyszałam jego słowa przy swoim uchu - Ale niektóre rzeczy powinno się pamiętać. 
- Tamta noc sprawiła, że jesteśmy tu teraz. Będzie z nami zawsze, nawet jeśli nie będziemy tego chcieli. To są te ukryte demony w naszych oczach - odpowiedziałam, unosząc głowę z jego ramienia. 
- Myślę, że kochałem cię wtedy. Kochałem przez cały ten czas. Siedem lat. Kocham i teraz - dotknął mojego policzka swoimi chłodnymi palcami.
- Ja też kochałam. Kochałam, kocham i będę kochać - spojrzałam w jego stalowe tęczówki. Uśmiechnął się lekko. Tak swobodnie i prawdziwie.
- Dzisiaj skończymy to wszystko. Będziemy wolni - wziął mnie za rękę i zaczął prowadzić przez ogród. Promienie zachodzącego słońca wdzierały się przez gałęzie drzew. Trzymałam białą sukienkę nad kostkami. Draco ubrany był w czarny garnitur i tego samego koloru koszulę. Kontrast między nami był niczym ogień i lód. Tylko biały kwiat w kapie marynarki Malfoya łączył nas obojga. To był taki mały symbol naszej przynależności. Ja byłam jego, a on mój. Weszliśmy do Malfoy Manor przez odnowiony, kamienny taras. Hol lśnił dawnym blaskiem, a pod sufitem świecił ogromny żyrandol. Na stoliku przed głównymi drzwiami czekały lampki szampana.
- Draco! Hermiona! Już jesteście - z salonu wyszła uśmiechnięta pani Malfoy. Ubrana była w granatową, elegancką suknię.
- Witaj, matko - blondyn pocałował kobietę w oba policzki. Później jej czujny wzrok przeniósł się na mnie.
- Pięknie wyglądasz - powiedziała, witając się ze mną.
- Dziękuję, Narcyzo - odparłam, po raz pierwszy czując się całkowicie spokojnie w jej towarzystwie.
- Wszystko jest już gotowe. Zdążyłam zapomnieć, jak wygląda organizacja przyjęć - poprowadziła nas do salonu, gdzie stały okrągłe, zastawione stoły. Dzisiejszy wieczór miał być oficjalnym powrotem rodziny Dracona do życia towarzyskiego. W każdej magicznej gazecie huczało o tym przyjęciu, jak i o odnowionym Malfoy Manor. Nie szczędzono wzmianek także o mnie. W jednych artykułach brano moje pojawienie się na pogrzebie u boku Malfoya, jako przypadek. Jeszcze inne spekulowały, jakoby miał to być układ między mną, a arystokratą. Tylko nieliczne sugerowały, że możemy być razem. Dzisiaj wszystkie plotki miały zamilknąć. Specjalne zaproszenie trafiło do rąk Rity Skeeter. Spodziewaliśmy się także innych dziennikarzy.
- Za godzinę zaczną pojawiać się goście. Wy się teleportujecie, tak jak planowaliście - Narcyza odruchowo poprawiła leżącą na stole serwetkę. Na pierwszy rzut oka było widać, że takie szczegóły sprawiały jej przyjemność.
- Zdecydowałaś już, czy tu zostajesz? - spytał Malfoy, a Narcyza odwróciła się do nas.
- Właściwie już podjęłam decyzję - kiwnęła głową, a po chwili wyjęła różdżkę. Na jej dłoni pojawił się duży klucz, który podała synowi.
- Co to ma znaczyć? - zmarszczył brwi, wpatrując się w matkę.
- Dom jest wasz - odpowiedziała, uśmiechając się do nas. Nie zdążyliśmy zareagować, a jej już nie było. Odgłos stawianych w obcasach kroków rozległ się gdzieś za ścianą, gdzie się teleportowała.
- Dom jest nasz - powtórzyłam, chcąc, by te słowa do nas dotarły.
- Jeśli chcesz, zostaniemy tutaj. Wiem jednak, że to miejsce ma dla ciebie dość trudne znaczenie. Znajdziemy coś lepszego - Draco wziął mnie za rękę. Spojrzałam w jego niegdyś chłodne oczy.
- Zmienimy te mury w prawdziwy dom. Nasz własny. Sam powiedziałeś, że przeszłość jest przeszłością - odparłam, zbliżając się do jego ust. 
- To początek dobrego życia - szepnął, po czym zatopił się w moich wargach. Jego dłoń sunęła po moim ciele, aż chłodne palce dotarły do rozcięcia sukni na udzie. Zadrżałam pod wpływem jego dotyku. Całym ciałem przywarłam do jego ciała. Moim jedynym pragnieniem było teraz zrzucenie z siebie tego cienkiego materiału, byle tylko być bliżej niego. Rozchyliłam wargi, wpuszczając go jeszcze głębiej. Trwało to jeszcze dobre kilka minut. 
- Dzisiejszej nocy będziesz moja. Musimy poćwiczyć silną wolę - wyszeptał mi do ucha, gdy się od siebie odsunęliśmy. Nasze oddechy były przyspieszone i nierówne.
- Zobaczymy, kto pierwszy się podda - mrugnęłam do niego, po czym ruszyłam do drzwi. Usłyszałam za sobą tylko ciche westchnienie Malfoya.

***

            W posiadłości zebrała się już spora grupa osób. Główny taras przy drzwiach wejściowych zapełniony był niemal po brzegi. Eleganckie pary zdawały się unosić nas ziemią. Wysoko podniesione głowy, lśniące kreacje, litry szampana, gwar rozmów i klasyczna muzyka. To było to, co większość nazywała arystokracją. Stojąc przy głównej bramie Malfoy Manor byliśmy w stanie dostrzec witającą gości matkę. Oboje wiedzieliśmy, że nadszedł czas. 
- Ty pierwsza - powiedziałem, zwracając uwagę Granger. Nerwowo przygryzła wargę, a bladość jej twarzy nieco się uwydatniła.
- Będę tuż za tobą. Zaufaj mi - dodałem, całując ją lekko w rękę. Kiwnęła głową, powracając do swojej gryfońskiej determinacji. Po chwili zamknęła oczy i teleportowała się za bramy posiadłości. Dostrzegłem jej odzianą w biel sylwetkę przy marmurowych schodach, nieopodal mojej matki. Odczekałem jeszcze kilka sekund, po czym sam przeniosłem się do posiadłości. Granger dyskretnie sprawdziła, czy idę za nią. Po chwili tłum gości odwrócił się w naszą stronę. Hermiona zatrzymała się na pierwszym stopniu schodów. Wszystko szło zgodnie z planem. Podszedłem do niej i wpiłem się w jej malinowe usta na oczach wszystkich. Gdy obfotografowano nas już z każdej strony, wziąłem ją za rękę i wprowadziłem do środka. 

- Nie było tak źle - mruknąłem prosto do jej ucha. Uśmiechnęła się lekko, ściskając moją dłoń.

- Niedługo dadzą nam spokój, prawda? - odpowiedziała, dyskretnie pokazując na tłumy zaciekawionych gości po obu naszych stronach.

- Szybciej niż myślisz. Poszukają nowej sensacji - odparłem, uśmiechając się nieco złośliwie do wpatrzonej w naszą dwójkę Rity Skeeter. Mogłem się założyć, że układała w głowie treść nowego artykułu. Teraz jednak mało mnie to obchodziło. Miałem przy sobie kobietę swojego życia. Nic nie mogło mi jej odebrać.

- Tu jesteście! Szukaliśmy was wieki w tym tłumie - nagle przed nami pojawił się Diabeł, a zza jego pleców wyłoniła się Rose w długiej, czarnej sukni.

- Blaise! Postaw mnie, palancie! - Hermiona została uniesiona w powietrze przez mojego przyjaciela, a ja przywitałem się z kasztanowłosą.

- Nieźle to wyszło, Malfoy, chociaż muszę przyznać, że na tych schodach nieco cię poniosło. Jeszcze chwila, a zerwałbyś z Miony tę sukienkę - za moimi plecami odezwał się znany mi głos. Alex po chwili uderzył mnie lekko w ramię.

- Przed chwilą dopadła mnie ta wariatka Skeeter. Grzecznie oznajmiłem, że jesteście najgorętszą parą roku - Blaise uśmiechnął się szeroko do Hermiony, po czym objął ramieniem swoją własną dziewczynę.

- Widzieliście gdzieś Ginny? - spytała Granger, rozglądając się w poszukiwaniu rudowłosej.

- Jest gdzieś niedaleko z Georgem. Jest z nią coraz lepiej - odpowiedział Alex, prowadząc nas do stolika, który przygotowano specjalnie dla naszej grupy. Odsunąłem krzesło przed Hermioną, po czym zająłem miejsce obok niej.

- Jak wam się podoba? Nie mam takiej wprawy, jak przed laty, ale chyba nie jest źle - moja matka wyłoniła się z tłumu, po czym oparła dłonie na moich ramionach i uśmiechnęła się do każdego z gości.

- Jest cudownie, Narcyzo. Jeszcze lepiej niż kiedykolwiek - Blaise przesunął wzrokiem po zapełnionej sali. Jego teatralna, przepełniona zadowoleniem i uznaniem mina rozśmieszyła wszystkich, włącznie z Ginny, która właśnie podeszła do stolika.

- Bardzo się cieszę - odparła moja matka, a po chwili pochyliła się lekko do mojego ucha - Ale może być jeszcze lepiej - dodała już szeptem. Poczułem dziwny ciężar w kieszeni marynarki. Doskonale wiedziałem, co to takiego.

***

             Staliśmy w tłumie gości, a dłoń Malfoya spoczywała na moich plecach. Przyjęcie trwało już od dobrych kilku godzin. Ilość ciekawskich spojrzeń zmniejszała się z każdą chwilą, a atmosfera zrobiła się nieco spokojniejsza. Delektowałam się każdą chwilą u boku Dracona, z myślą o tym, że po raz pierwszy jesteśmy wolni. Mogliśmy spodziewać się nowych, obszernych artykułów na nasz temat, ale poza tym nic nam już nie groziło. Wesoło iskry pojawiły się w oczach blondyna, który zamiast obserwować salę, cały czas był wpatrzony we mnie. Wyglądał na zamyślonego, a jego palce poruszały się co jakiś czas na kieliszku.

-  Ucieknijmy stąd - powiedział nagle, wracając myślami na ziemię. Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Gdzie mnie zabierzesz? - spytałam, patrząc w jego stalowe tęczówki z lekkim rozbawieniem. Wyjął mi kieliszek z ręki i postawił go na stole. Później pochylił się lekko nade mną, tak że jego oddech owionął moją szyję.

- Daleko stąd - wyszeptał, po czym złożył pocałunek na mojej skórze. Całe moje ciało zalała fala gorąca.

- Ktoś tu się poddaje - odparłam, czując jego wargi przy uchu. Nie widziałam jego twarzy, ale byłam pewna, że złośliwie się uśmiechnął. Zrobiło mi się jeszcze cieplej, gdy jego ramię mocniej objęło mnie w pasie, gniotąc materiał sukni.

- Nie igraj ze mną, Granger - odstawił swój kieliszek i lekko założył moje włosy na prawe ramię.

- Wszyscy zauważą, że wyszliśmy - powiedziałam, gdy zaczął prowadzić mnie w stronę drzwi.

- I co z tego? - wzruszył ramionami, po czym jak gdyby nigdy nic wziął mnie na ręce. Połowa gości patrzyła, jak wynosił mnie z domu. Rita Skeeter uwieczniła to także na kolejnym zdjęciu.

- Kocham cię - szepnął prosto w moje usta, zanim obrócił się w miejscu i teleportował.

***

- Ja też cię kocham, Malfoy - odpowiedziała mi, gdy wylądowaliśmy na chodniku. Wpiłem się w jej pełne usta, jednocześnie otwierając drzwi restauracji, pod którą się znaleźliśmy. Na oślep ruszyliśmy w stronę zaplecza, przewracając przy tym połowę krzeseł. W końcu minęliśmy zasłonę i Hermiona wciągnęła mnie za krawat do opustoszałej kuchni.

- Godryku... - wykrztusiła, zdejmując ze mnie marynarkę, która opadła na podłogę. Pokręciłem głową z rozbawieniem, chwytając Granger w pasie i sadzając na marmurowym blacie. Po chwili jej usta złączyły się z moimi, a nasze gwałtowne ruchy sprowadziły na ziemię większość leżących w kuchni przedmiotów.

- Nie chciałaś rutyny - szepnąłem jej do ucha, powoli rozsuwając zamek białej sukni.

- Masz niezłą pamięć - wyszeptała, odchylając głowę, tym samym pozwalając błądzić mi ustami po swojej szyi. Zadrżała, gdy odsłoniłem jej ramiona, zsuwają materiał sukienki. Ujęła moją twarz w dłonie. Spojrzałem w jej brązowe, głębokie oczy. Kryła się w nich cała nasza historia.

- Mnie to zabija, Granger. Nie mogę...

- Przestań staczać się w tę otchłań. Zaczynasz się poddawać, oddajesz moc temu, co cię pogrąża, a nie temu, co powinno walczyć. To wszystko siedzi w tobie. Mrok, który cię wykańcza. Przecież to widać od razu. Chodzisz jak w czarnej, nieprzenikalnej mgle. Chcę cię z tego wyciągnąć.

- Nie oszukuj już nikogo, Malfoy. Walcz.

- Dlaczego to robisz?

- O takie rzeczy się nie pyta. Przyjmuje się to, co ktoś ci podarowuje. Przerabialiśmy to samo siedem lat temu.

- Ciągle jestem tym samym Draconem Malfoyem. Nie licz na zbyt wiele.

- Skąd wiesz, że się nie zmieniłeś? Ten mrok przysłania wszystko, co mogłoby być w tobie dobre

            Scena ze Świętego Munga nadal była żywa w moim umyśle. Pamiętałem każdą rozmowę, każdą sekundę spędzoną z Granger. Kiedy zatopiłem się w jej ustach, w głowie słyszałem jej słowa. Podjąłeś co najmniej dwa dobre wybory. Zgodziłeś się na wyciągnięcie z więzienia, a teraz żebym ci pomogła. Miała rację. Nie żałowałem tego, że pozwoliłem jej wywrócić swoje życie do góry nogami. Nigdy nie pomyślałem o tym, by cofnąć czas. Demony. Już ty dobrze wiesz dlaczego. Nazwała restaurację właśnie w ten sposób, nie mogąc zapomnieć o tym, co było w moich oczach. A ja? Codziennie patrzyłem w lustro, myśląc o jej tęczówkach. Codziennie mam ten sam sen, Draco. Nie ma dnia, ani nocy, w której bym o tym wszystkim nie myślała. Już wtedy powoli zdawaliśmy sobie sprawę, że brniemy w złym kierunku. Staraliśmy się uleczyć to, co powinno być wolne.

- Więc co cię powstrzymuje, Malfoy? Dlaczego mnie nie wygonisz?

- Powstrzymuje mnie tamten jeden wieczór w skrzydle szpitalnym. Nie wiem, co to dla nas  znaczyło, ale wiem, że jest w tej chwili dla mnie ważne. Chciałem cię chronić przez te siedem lat. Żeby twoje oczy nie straciły tego blasku, twój uśmiech tej siły. Broniłem się, by nie zniszczyć ci życia.

            Uśmiechnąłem się, odrywając się na moment od jej ust. Biała sukienka zsunęła się na podłogę. Wiedziałam, że nigdy nie pozbędziesz się tych demonów. Jej wargi złączyły się z moimi w namiętnym, głębokim pocałunku. Znów miała rację. Nigdy nie byłbym w stanie pozbyć się miłości do niej.

***

            Leżeliśmy na podłodze w kuchni, okryci jedynie cienkim, wyczarowanym kocem. Powoli odzyskiwaliśmy równy oddech, a ja słuchałam szybkiego bicia serca Malfoya. Obejmował mnie ramieniem, drugą ręką gładząc po włosach. Za zaparowaną szybą zapadła już noc. Restauracja była cicha i pogrążona w częściowej ciemności. Uniosłam się lekko na łokciach, by spojrzeć w spokojną twarz blondyna. Mierzyliśmy się spojrzeniami, ciesząc się każdą chwilą, spędzoną tak blisko.

- Wyjdź za mnie, Granger - powiedział nagle, a ja odrobinę szerzej otworzyłam oczy, gdy wyciągnął z kieszeni marynarki małe pudełeczko.

- Słucham? - wykrztusiłam, patrząc na przedmiot w jego dłoni. Powoli otworzył wieczko. W środku lśnił piękny, rodowy pierścionek Malfoyów.

- Wyjdziesz za mnie? - spytał, zaglądając mi w oczy.

- Tak - odpowiedziałam bez chwili wahania. Poczułam chłód złota na swoim palcu, po czym Draco zatopił się w moich ustach. Tak jak obiecał, tej nocy byłam jego i miało tak być już do końca naszego życia. 

---

Wróciłam znad morza wypoczęta, opalona i nareszcie spokojna. Przez te kilka dni zdążyłam się porządnie zrelaksować. Napisałam dla was trzy strony rozdziału na początku wyjazdu, a gdy dzisiaj wróciłam, stwierdziłam, że napiszę jeszcze więcej. Tak też macie kilkustronicową ( ok. 5 stron) część drugą poprzedniego rozdziału. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Użyłam trochę fragmentów z poprzednich części tego opowiadania. Nie zaczęłam pisać jeszcze epilogu. Nie zdążyłam. Pogoda była zbyt piękna, by marnować ją na siedzenie z telefonem w ręku. Postaram się stworzyć długie zakończenie tej historii. Czekajcie cierpliwie! Będę miała dla was małą niespodziankę wraz z epilogiem. Pozdrawiam i zapraszam do komentowania :)