XXXIII. Żal i ulga

                 Każda strata jest bolesna. Niezależnie od tego, co jest nam odebrane, czujemy pustkę. Bywają jednak skomplikowane sytuacje, gdy dusza wpada w konflikt. Tęsknota i nienawiść, żal i ulga. Kontrast między tymi uczuciami jest tak silny, że rwie ciało na dwie części - tę dobrą, współczującą oraz ogarniętą ranami, skrzywdzoną i ze skazą. Czułam swoją wewnętrzną walkę, gdy trzymałam w ramionach łkającą Ginny. Ponad jej ramieniem widziałam Malfoya, który siedział na fotelu, popijając whiskey. Patrzył mi w oczy, jakby chciał dodać mi sił. Zastanawiałam się tylko, do czego spożytkować tę energię. Nie potrafiłam się rozpłakać, ani zmusić do takiego stanu, w jakim właśnie była moja przyjaciółka. Z drugiej strony nie mogłam zacząć jej pocieszać. Bałam się swoich własnych słów i reakcji. Gładziłam rudą po włosach, nieprzerwanie patrząc na Dracona. Byliśmy w mieszkaniu Ginny od jakiś dziesięciu minut, a jeszcze nikt nie wypowiedział ani słowa. Właśnie miałam odsunąć od siebie dziewczynę, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. 

- Otwórz, Malfoy - szepnęłam nad ramieniem rudej. Blondyn wstał z fotela i powoli ruszył w stronę holu. Nie minęła minuta, a do salonu wpadła dwójka czarodziei. 

- Co ty tu robisz?! - Artur Weasley zwrócił się do Dracona. Tymczasem Molly siłą odciągnęła ode mnie swoją córkę.

- Zostaw go, Arturze. On jest ze mną - powiedziałam, kładąc dłoń na ramieniu mężczyzny - Teraz trzeba zająć się Gin - dodałam, gdy jego zdziwione spojrzenie przeniosło się na mnie. Kiwnął głową i odszedł, nawet się ze mną nie witając. Malfoy nadal stał w progu, patrząc nieobecnym wzrokiem w swoją szklankę whiskey. 

- W porządku? - spytałam, patrząc w stalowe tęczówki.

- Jasne - odparł, pewnym i silnym głosem. Weszliśmy do salonu, idąc ramię w ramię, równy z równym. Molly i Arturowi udało się okiełznać histerię córki, która teraz siedziała na kanapie, tuląc się do ojca. 

- Chodźmy na taras. Artur da jej eliksir, żeby mogła odpocząć - szepnęła pani Weasley, biorąc mnie pod ramię. Przeszłyśmy przez salon i długi korytarz, aż w końcu przed nami ukazała się drewniana weranda. Słyszałam za sobą ostrożne i niepewne kroki Malfoya. Cieszyłam się, że właśnie on jest tu ze mną. Gdyby nie to, już dawno wybiegłabym, nie mogąc patrzeć na tę rozpacz.

- Usiądźcie - powiedziała Molly, wskazując nam krzesła. Draconowi posłała jedynie krótkie spojrzenie. Najwyraźniej nie miała siły, by go wyganiać czy potępiać. W takich chwilach okazywało się, czy ktoś zasługuje na zaufanie. Ja musiałam nadal być dla Weasleyów kimś ważnym. 

- Jak to się stało? - spytałam, ściskając drobną dłoń Molly. Po jej policzkach popłynęły pierwsze łzy. Czułam się podle, nie mogąc wydobyć z siebie chociaż najmniejszej, słonej kropli. 

- Jechał sam. Nikt nie wie, gdzie się kierował. Stracił panowanie nad autem - głos kobiety niespodziewanie się załamał. Serce mi się ścisnęło, lecz więcej myśli poświęcałam temu, jak banalną śmiercią zginął Złoty Chłopiec. 

- Umarł na miejscu. Nie było czego ratować. Aurorzy już się wszystkim zajęli. Harry nie miał przy sobie różdżki. Zostawił ją w pracy - kontynuowała Molly, a ja kątem oka spojrzałam na Malfoya. Siedział wpatrzony w swoje dłonie. Z wyrazu jego twarzy nie byłam w stanie niczego odczytać. Wiedziałam jednak, że ma te same rozterki, co ja.

- Czyli to nie było... - zaczęłam, niepewnie zaglądając w oczy pani Weasley.

- Nie, samobójstwo jest wykluczone - pokręciła energicznie głową, ścierając łzy z bladych policzków.

- Ginny powiedziała wam o zerwaniu zaręczyn, prawda? - brnęłam dalej w tę rozmowę, chcąc wreszcie stanąć na pewnym gruncie.

- Tak, powiedziała nam. Nie wiemy dlaczego to się stało. Ginny mówiła tylko, że wszystkie te lata to jedno wielkie kłamstwo - tym razem usłyszałam głos Artura, który pojawił się na tarasie. 

- Wiecie coś? Musicie nam powiedzieć - Molly spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.

- Ginny powinna wam to opowiedzieć. My nie możemy. Przepraszam - wstałam z krzesła, a Malfoy zrobił to samo.

- Zaczekajcie, aż ona się obudzi. Chyba będziemy w stanie tolerować swoje towarzystwo - tutaj wzrok pana Weasleya przeniósł się na Dracona. Coś we mnie zadrżało, ale chłodne palce Malfoya na moich lekko mnie otrzeźwiły.

- Zostań. Ja wyjdę, jeśli państwo tego chcą - odezwał się blondyn, próbując puścić moją rękę.

- Nigdzie nie idziesz, Malfoy! - zaprotestowałam, przyciągając go do siebie.

- Czy chcecie nam coś powiedzieć? - wciął się Artur, znacząco patrząc na nasze splecione dłonie.

- Ja i Draco jesteśmy parą. Oszczędźcie sobie komentarzy, póki nie znacie całej prawdy - odparłam, odważnie unosząc głowę. Pierwsza walka właśnie była za nami.

- Dzisiaj nikt nie myśli racjonalnie. Macie rację. Wyjaśnimy sobie wszystko, gdy Ginny się obudzi - Molly spuściła wzrok i zniknęła w domu. Po chwili to samo zrobił Artur.

- Nie zostawiaj mnie - szepnęłam, chwytając drugą dłoń Malfoya.

- Nie zrobię tego - przytulił mnie mocno, jednocześnie całując w czoło.

- To wszystko nie trzyma się kupy. Harry Potter nie żyje - powiedziałam, chcąc, by te słowa w końcu do mnie dotarły.

- Świetnie się trzymasz. Damy sobie radę.

- To nie tak, Malfoy. Ja nie potrafię płakać. To stało się tak szybko. Czuję tylko ulgę. To złe i nieuczciwe - schowałam twarz w dłoniach, chcąc zwalczyć frustrację - Ginny go kochała. Była jego narzeczoną i ma prawo rozpaczać. Ale ja? Co ja mam zrobić!?

- Jakoś to przetrwamy. Obiecuję - pocałował mnie delikatnie w usta, po czym objął ramieniem i wprowadził do domu.

***

            Życie zazwyczaj bywa sprawiedliwe. Zabiera tych, którzy dłużej nie chcą korzystać z uroków świata. Tych, których sumienie powoli zabija. Harry Potter był nieśmiertelny, dzięki temu, czego niegdyś dokonał. Mimo śmierci, pamięć o nim nadal miała szansę tkwić wśród czarodziei. Niestety sytuacja była nieco bardziej skomplikowana, biorąc pod uwagę jego najbliższych. Okazało się bowiem, że razem z ostatnim tchnieniem kończy się kłamstwo. Siedzieliśmy w salonie od dobrych dwóch godzin, odkąd Ginny obudziła się już nieco spokojniejsza i gotowa na starcie z rzeczywistością. Swoją opowieść zaczęła od misji Zakonu Feniksa, o której państwo Weasley nie mięli pojęcia. Później powoli zagłębialiśmy się w przeszłość. Przesłuchania i raporty Hermiony, ukrycie mnie w Hogwarcie, wielomiesięczny brak kontaktu ze światem. Aż w końcu ten najbardziej znaczący moment. 

- Harry pod naszą nieobecność prawie zakatował Malfoya na śmierć - wykrztusiła ruda, a dłoń Granger mocno zacisnęła się na mojej. Państwo Weasley patrzyli to na nas, to na córkę.

- Okłamał wszystkich, mówiąc, że nie ma z tym nic wspólnego - dodała Hermiona, po czym w końcu nie wytrzymała i zerwała się z miejsca. Pobiegłem za nią, zostawiając oszołomione towarzystwo w salonie. Znalazłem ją w łazience na piętrze. Stała przy umywalce, z całej siły zaciskając dłonie na jej krawędzi. Zamknąłem drzwi, rzucając na pokój zaklęcie wyciszające.

- Cholera jasna! - wrzasnęła, uderzając nadgarstkiem o mebel. Szybko złapałem jej ręce.

- Już po wszystkim. Spokojnie - mówiłem, ochlapując jej twarz zimną wodą.

- Nienawidzę go! Nienawidzę zmarłego! To złe! Tak nie może być! - krzyczała, starając mi się wyrwać. Trzymałem ją jednak mocno, wiedząc, że to niedługo przejdzie.

- To normalne, Granger. Potter nie żyje, ale jego winy nadal istnieją - wyjaśniłem, przytulając do siebie jej drżące ciało.

- Dlaczego? Dlaczego nie mogę płakać?! Dlaczego to tak działa? - jej głos słabł z każdą chwilą. Powoli wziąłem ją na ręce.

- Kiedyś za nim zatęsknisz. Prędzej czy później. On na pewno nadal cię kocha, tak jak zawsze - pocałowałem ją w rozgrzane czoło. Przestała drżeć i wtuliła się we mnie jeszcze mocniej.

- Jestem złym człowiekiem? - spytała, patrząc mi w oczy.

- Nie, nie jesteś. Masz czyste, piękne i dobre serce. Współczujesz, troszczysz się i nie poddajesz. Uratowałaś mi życie, Granger. Jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego znam - mówiłem do niej, gdy otwierałem drzwi i schodziłem po schodach. 

- Kocham cię, Malfoy. Najbardziej na świecie - powiedziała, gdy nagle przed nami pojawili się państwo Weasley. Byłem pewien, że usłyszeli to ostatnie zdanie, a Hermiona nie jest świadoma ich obecności. Spojrzałem w zapłakane oczy Molly i przepełnione nieufnością tęczówki Artura. 

- Ja też cię kocham, Granger. Najbardziej na świecie - odezwałem się, patrząc na dwójkę czarodziei. 

***

            Pogrzeb Harrego odbył się kilka dni później. Wtedy też po raz pierwszy wyszliśmy z domu Ginny. Nikt się nie odzywał, ale każdy myślał zapewne o tym samym. Molly i Artur trzymali się za ręce, Ginny przytulała się do George'a. Ja coraz mocniej ściskałam dłoń Malfoya. Do pełnego obrazka rodziny Weasleyów brakowało jednak Rona, który według swoich rodziców, zapadł się pod ziemię. Naszej dwójce było to oczywiście na rękę. Nasze zdenerwowanie i tak sięgało zenitu. Chyba nigdy nie przypuszczaliśmy, że przyjdzie nam się ujawnić na pogrzebie. Ceremonia odbywała się w Dolinie Godryka, gdzie Harry miał być pochowany przy swoich rodzicach. Teleportowaliśmy się tam na godzinę przed pogrzebem. Nerwowo poprawiałam czarną sukienkę, rozglądając się wokoło. 

Przed kaplicą zebrało się już sporo osób, a niemal każde spojrzenie skierowane było na nas. 
- Głowa do góry - szepnął Malfoy, mocniej obejmując mnie w talii. W ostatnich dniach zauważyłam poprawę jego stosunków z Molly i Arturem. Wiele razy pytałam go o tego przyczynę, lecz nic mi nie powiedział. Spędzał też dużo czasu z Ginny. Często zastawałam ich przy herbacie czy kawie. Cieszyłam się z takiego obrotu spraw. Teraz jednak obawy powróciły na nowo.
- Damy sobie radę - powtórzyłam już chyba setny razem tego dnia.
- Dokładnie - delikatny uśmiech Dracona częściowo poprawił mi samopoczucie. W tłumie ludzi napotkałam wiele znajomych twarzy. Koledzy i koleżanki ze szkoły, nauczyciele, aurorzy. Pełno było tu osobistości z magicznego świata. Ciężko było mi na to patrzeć, biorąc pod uwagę, że znałam całą prawdę. Widziałam niechęć także w oczach Ginny, która odbierała kondolencje. Współczułam jej tego całego przedstawienia. Wiedziałam jednak, że jeszcze do końca tego dnia sama będę w centrum zainteresowania. Z każdą chwilą robiło się coraz bardziej niekomfortowo. Kiedy Malfoy zajął miejsce obok mnie w jednej z ławek, po kaplicy przeszła fala szeptów. 
- Ignoruj to - usłyszałam tuż przy swoim uchu. Przez całą ceremonię stałam spięta, mocno ściskając dłoń Dracona. Kiedy przenieśliśmy się na cmentarz, poczułam się nieco lepiej. Stanęliśmy na uboczu, nieprzerwanie trzymając się za ręce.
- Jak się czujesz? - spytał blondyn, patrząc na mnie kątem oka. Przed nami wciąż trwał pogrzeb, a trumna z ciałem Harrego znikała pod ziemią. Właściwie nie czułam niczego, gdy na to patrzyłam.
- Dobrze, naprawdę jest dobrze. Kiedyś za nim zatęsknię. Wciąż próbuję sobie to tak tłumaczyć - odpowiedziałam spokojnie, przypatrując się twarzom zebranych. McGonagall przywitała się z nami dość ciepło jeszcze pod kaplicą. Luna Lovegood uśmiechnęła się przyjaźnie, a Neville pomachał, gdy przechodziliśmy. Robiło mi się cieplej na sercu, gdy widziałam takie reakcje. Byli jednak mniej przyjemni ludzie. W większości rozmów wyłapywałam nasze nazwiska. Granger i Malfoy. Malfoy i Granger. Starałam się to ignorować, wiedząc, że jeśli przetrwamy ten dzień, przetrwamy wszystko.
- Chcesz tam podejść? - spytał, gdy tłum powoli zaczął się rozchodzić.
- Poczekajmy, aż wszyscy znikną - odparłam, opierając głowę na jego ramieniu.
- A jak ty sobie radzisz? - odezwałam się po kilku minutach. Malfoy uśmiechnął się lekko.
- Lepiej, niż myślałem. Właściwie mam z tego jakąś satysfakcję. W końcu jestem wolnym człowiekiem. Robię co chcę, jestem tam, gdzie chcę i jestem z tym, z kim chcę - powiedział, delikatnie całując mnie w czubek głowy.
- To jeszcze nie koniec - westchnęłam, ciągnąc go w stronę nowego grobu.
- To koniec początku, Granger - szepnął, wyczarowując jedną różę o czarnych płatkach, którą ułożył między innymi kwiatami. To był nasz własny symbol prawdy. Prawdy o demonach śmierci, miłości, życia i przyjaźni. 

***

            Jeszcze w tym samym tygodniu w Proroku Codziennym pojawił się pierwszy, kilkustronicowy artykuł na nasz temat. Ponad dwadzieścia ruchomym zdjęć z pogrzebu zapełniało rubrykę z najnowszymi nowinkami. Nigdzie nie było wzmianki o tym, że Ronald Weasley nie pojawił się na pogrzebie najlepszego przyjaciela. Ja i Hermiona byliśmy głównym tematem wszechobecnych plotek. Dzień po tym, jak ciało Pottera złożono w Dolinie Godryka, przenieśliśmy się do mojego domu. Tłumy reporterów czaiły się na każdym kroku. Flesze strzelały w okna, wrzaski nie pozwalały normalnie egzystować. Zdecydowaliśmy na kilka dni zamieszkać w starym domu Zabiniego na obrzeżach miasta. Teleportowaliśmy się tam dyskretnie, pod osłoną nocy. Od tamtej chwili nasze życie nieco się uspokoiło. Udało nam się spotkać także z Alexem i Rose, których podczas pogrzebu widzieliśmy tylko przez kilka minut.
- Odpisałeś na list Narcyzy? - spytała Hermiona, unosząc wzrok znad książki, którą akurat czytała.
- Tak, odpisałem. Nawet nie wiesz, jak ona się cieszy, że to wszystko zaczyna się układać - usiadłem na kanapie, układając nogi Granger na swoich kolanach.
- Rzeczywiście jest lepiej, niż myślałam. Na tych zdjęciach wyglądam nawet nieźle - rzuciła we mnie nowym numerem Proroka, odkładając książkę na stolik.
- Jeśli będziesz nieszczęśliwa, powiesz mi, prawda? - spojrzałem w jej piękne, brązowe oczy, a ona uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie mów głupstw, Malfoy. Dawno nie byłam tak szczęśliwa - usiadła mi na kolanach, obejmując jednocześnie za szyję.
- Niedługo stąd wyjdziemy. Trzeba wymyślić coś, by zaprzestać plotkom i wyciągnąć fakty - powiedziałem, gładząc jej plecy w zamyśleniu.
- Coś wymyślimy.

---

Ten rozdział był gotowy już w nocy po opublikowaniu poprzedniego. Udało mi się napisać wszystko tak, jak tego chciałam. Mam nadzieję, że wam się spodobało. Do końca tej historii zostało już niewiele. Dziękuję, że ze mną jesteście. Jeśli macie do mnie jeszcze jakieś pytania, zadawajcie je, póki jeszcze jestem tu w stu procentach obecna. Nigdy nie wiadomo, co będzie, gdy zacznie się rok szkolny... Postaram się szybko napisać kolejną część. Pewnie pojawi się za dwa dni, wieczorem. Do usłyszenia.