XXXI. Nieoczekiwana pomoc

            Kłamstwo przemija, wychodzi na jaw prędzej czy później. Prawda jest wieczna i nieskończona, nie umiera.  Nawet w świecie magii świat rządzi się tymi samymi prawami. Nie cierpi tylko oszust, lecz także oszukany. Doświadczenie tego na własnej skórze nagle stało się dla mnie realne. Po tylu latach, które wypełnione były zaufaniem, nagle znienawidziłam bliskiego mi człowieka. Wystarczyła sekunda, by każda myśl o nim przepełniła się złością. Harry Potter. Wybraniec, Złoty Chłopiec i mój najlepszy przyjaciel. Wszystko to legło w gruzach. Widziane przed chwilą wspomnienie wdzierało się boleśnie do mojego serca. Krążyło w żyłach, zajmowało umysł i duszę. Nie uroniłam żadnej łzy. Powróciłam do stanu sprzed miesiąca. Obojętna, znieczulona na wszystko, zgaszona i skupiona na samej sobie. Było jednak coś nowego. Silna świadomość uczuć do pewnego mężczyzny.

            Odwróciłam się od myślodsiewni i powoli ruszyłam w stronę wyjścia. Nogi niosły mnie same, jakby doskonale wiedziały, gdzie mnie zaprowadzić. Kiedy wychodziłam z zamku, uderzył mnie powiew chłodnego powietrza. Nie zwracałam na to uwagi, nieprzerwanie krocząc po błoniach. Przede mną rozciągał się obraz jeziora, nad którym spędziłam tak wiele dni swojego życia. Nie przypominałam sobie jednak chwil w towarzystwie Harrego, czy Rona. Te wspomnienia zniknęły razem z wszelkimi ciepłymi uczuciami w stosunku do tych osób. Zatrzymałam się niedaleko brzegu, gdzie opadłam na miękką trawę. Mogłabym czuć się teraz pusta, oszukana i zła. Dopiero patrząc na niebo, zdałam sobie sprawę, że wcale tak nie jest. Znałam teraz całą prawdę. Każdy moment, każdy szczegół wydarzeń sprzed lat. Czułam się wolna. Czy zamierzałam wybaczyć Harremu? Tego nie wiedziałam i chyba nie chciałam wiedzieć. Poza nim miałam jeszcze wielu wspaniałych przyjaciół, którzy wspierali mnie, kiedy tego potrzebowałam. Nie obchodziła ich przeszłość Malfoya. Nie pytali o to, co do niego czuję. Nigdy nie próbowali mnie przekonać do zmiany jakiejkolwiek decyzji.

            Powietrze wokół mnie było niczym po burzy. Ja obmyta deszczem, patrząca w górę. Mój umysł nie był już tym samym umysłem, a serce, nie tym samym, słabym sercem. Znałam życie, wiedziałam, kiedy upaść, a kiedy wstać. I nadszedł ten czas, gdy bez żadnych łez zobaczyłam, co jest dla mnie ważne, co prawdziwe, a co złe i niewartościowe.  W tym jednym momencie nie złamano mi serca, lecz usunięto obawy. Wiedziałam już, czego chcę. Nie zawdzięczałam tego Harremu. Zawdzięczałam to samej sobie oraz demonom, które nagle stały się harmonijne. Nie bałam się im poddać. Zrobiłam to bez zastanowienia, z nadzieją w sercu.

            Przed oczami stanęła mi twarz Malfoya - człowieka, który okazał się być lepszą stroną zła. Może to, co mieliśmy było kruche i niestabilne, ale warto było o to walczyć. Pozwalaliśmy sobie odchodzić, traciliśmy się, wstrzymywaliśmy. Bowiem prawda przychodzi powoli, lecz zostaje na długo. Nasza prawda krążyła we krwi, trafiała do serca i umysłu. Całe te lata były wojną między marnościami. Ciężką bitwą, której koniec był od wieków ustalony. Dzięki rozłące uwierzyliśmy w cuda, obdarzyliśmy się uczuciem nie do końca czystym, lecz silnym.

            Powoli wstałam z wilgotnej trawy i skierowałam się do szkoły. Istniało miejsce, które koniecznie chciałam obejrzeć, przed opuszczeniem murów zamku. Przed odwiedzeniem go, jeszcze na moment zawitałam w swoim mieszkaniu. Wzięłam do ręki list od Harrego. Dotknęłam różdżką papieru, a iskrzące płomienie strawiły pergamin na moich oczach. Kiedy usuwałam popiół, zauważyłam małą karteczkę, leżącą na kanapie. Musiałam jej nie zauważyć, przy otwieraniu listu. Uniosłam ją drżącą ręką i przeczytałam krótką wiadomość, nakreśloną ręką Wybrańca.

Tamtej nocy nie udało mi się prawidłowo zmodyfikować pamięci Malfoya. Wie i pamięta wszystko.

***

            Nie minęła godzina, odkąd znalazłem się w biurze, a już miałem dość. Gdyby ktoś zaproponował mi jakąkolwiek inną pracę, natychmiast bym ją przyjął. Tymczasem siedziałem nad stosem papierów, zastanawiając się, co takiego właśnie czytam. Nagle usłyszałem czyjś śmiech. Uniosłem głowę i dostrzegłem Rose, wchodzącą do gabinetu Diabła. Uśmiechnąłem się lekko, widząc wesołego, nareszcie zadowolonego z życia przyjaciela. To chwilowe rozluźnienie minęło równie szybko, jak się pojawiło. Wróciłem do dokumentów, ze zdenerwowania wykręcając sobie palce. Hermiona prawdopodobnie znała już prawdę. Ciekawiło mnie tylko, czy Potter wspomniał o mojej źle zmodyfikowanej pamięci. Jeśli nie, Granger nie miała pojęcia, że wiem cokolwiek, o jej teraźniejszej sytuacji. Musiałem przyznać, że dawno nie czułem się tak podle. Wybraniec krył prawdę przez siedem lat, ale ja także to robiłem. Pytanie brzmiało, który z nas postąpił gorzej? Dla mnie odpowiedź była jasna. To Złoty Chłopiec chciał mnie zabić.

            Westchnąłem, przecierając oczy dłonią. Ostatnia noc, mimo że spędzona w towarzystwie Granger, wcale nie była dla mnie przyjemna. Obudziłem się ze świadomością, że dziś może wydarzyć się coś ważnego. To uczucie towarzyszyło mi przez cały czas. Właśnie planowałem wypić kolejną, mocną kawę, gdy usłyszałem krzyki, dochodzące z korytarza. Zmarszczyłem brwi i wytężyłem słuch. Tym razem rozpoznałem piskliwy ton sekretarki Zabiniego.

- Co tu się, do cholery jasnej, dzieje?! - wrzasnąłem, wybiegając z gabinetu. W tym samym momencie dwie pary oczu skierowały się w moją stronę. Sekretarka miała szkarłatne wypieki na twarzy, a naprzeciwko niej stała rozwścieczona panna Weasley. Zauważyłem ślady łez na policzkach tej drugiej.

- Chciała wedrzeć ci się do biura, Malfoy! Masz dużo pracy. Nie możesz ciągle przyjmować gości. Chcesz kolejnego artykułu w Proroku? - powiedziała blondynka, posyłając mi znaczące spojrzenie i irytujący uśmiech.

- Nie wciskaj nosa w nie swoje sprawy - warknąłem, łapiąc jednocześnie rudą za drżące ramię - Zrób nam kawy! Natychmiast! - rzuciłem jeszcze do wściekłej sekretarki, po czym wprowadziłem Ginny do swojego biura. Wyciszyłem pomieszczenie i zasłoniłem wszystkie szklane ściany. Nie chciałem, by powtórzyła się sytuacja sprzed kilku dni. Tajemnicza, płacząca nieznajoma w gabinecie Dracona Malfoya. Już widziałem te nagłówki.

- Możesz mi wyjaśnić, co to miało znaczyć, Weasley?! - spytałem, pomagając usiąść dziewczynie. Zaniosła się płaczem, a makijaż stworzył czarne smugi na jej bladej twarzy. Westchnąłem, sięgając po paczkę chusteczek, którą Ginny przyjęła bez słowa. Mimo że nadal nie żywiłem wobec niej ciepłych uczuć, musiałem pomóc. Była przyjaciółką Hermiony, a czułem, że cała ta histeria związana jest po części ze mną.

- Zerwałam z Harrym. Ślubu nie będzie - wykrztusiła, gdy już odrobinę się uspokoiła. Opadłem na skórzaną kanapę obok niej.

- Powiedział ci prawdę? - mruknąłem, wpatrując się w podłogę.

- Tak, przyznał się do wszystkiego - odparła słabym głosem. Przez chwilę trwała dość lekka cisza. Oboje myśleliśmy zapewne o tym samym.

- Hermiona też już wie - szepnąłem, zerkając na rudą. Otarła łzy wierzchem dłoni, przez co wyglądała jeszcze gorzej, niż przedtem.

- Czy ty wszystko pamiętasz, Malfoy? Każdy szczegół? - na te słowa spiąłem się i odwróciłem wzrok. Wiedziałem, że w końcu padnie to pytanie. Zacisnąłem usta, starając się uspokoić. Po chwili wstałem z kanapy, by zacząć chodzić tam i z powrotem. To mi częściowo pomagało.

- Pamiętam, chociaż wolałbym, by było inaczej - odpowiedziałem, zatrzymując się przed swoim biurkiem, na którym wciąż zalegał stos papierów.

- Hermiona wie, że Harremu nie udało się zmodyfikować twoich wspomnień? - Ginny wodziła za mną wzrokiem, co jakiś czas żałośnie pociągając nosem.

- Nie wiem. To zależy, czy Potter zdecydował się jej powiedzieć - odparłem, od niechcenia przerzucając w dłoniach długopis.

- Gdzie ona teraz jest? Nie powinieneś być z nią? - ciągnęła, wycierając resztki makijażu z oczu. Już otwierałem usta, by coś powiedzieć, gdy usłyszeliśmy pukanie, a do środka weszła blondwłosa sekretarka z parującą kawą. Podziękowałem niedbałym skinieniem głowy, po czym zatrzasnąłem za nią drzwi.

- Jest w Hogwarcie. Musi to wszystko przemyśleć w samotności. To głównie sprawa jej i Pottera, nie uważasz? Mógłbym tylko utrudnić jej sprawę - westchnąłem, przecierając skronie palcami. Ruda wpatrywała się tymczasem w kubek z mocną kawą.

- Chyba masz rację, Malfoy - skinęła głową, po czym znowu zapadła cisza. Usiadłem na blacie biurka i zamknąłem oczy. Uspokajające tykanie ściennego zegara docierało do moich uszu.

- Dlaczego przyszłaś do mnie? - spytałem po kilku minutach.

- Chyba jesteś mniej zły, niż myślałam - odparła, ledwo dosłyszalnym dla mnie szeptem. Roześmiałem się szczerze, gdy dotarł do mnie sens jej słów.

- Ciekawa teoria, Weasley - przyznałem, otwierając oczy i posyłając jej rozbawione spojrzenie.

- Myślisz, że gdyby tamtej nocy Harry cię nie zaatakował, byłbyś z Mioną przez ostatnie siedem lat? - powiedziała nagle, a ja zatrzymałem się w pół kroku przed swoim fotelem. Stałem tyłem do rudej, więc nie mogła dostrzec mojej twarzy. Cierpiałem bardziej, niż kiedykolwiek. 

- Trudne pytanie - mruknąłem, starając się ukryć drżenie głosu.

- Wcale nie. Po prostu odpowiedz - wstała ze swojego miejsca i podeszła do mnie ostrożnie. Spojrzałem w jej opuchnięte od płaczu oczy.

- Myślę, że tak. Nie zostawiłbym jej. To ona zdecydowała za nas obojga - poddałem się, spuszczając wzrok. Bolała mnie świadomość, że to między innymi Potter doprowadził do wszystkiego, co działo się w ostatnich latach. Bolało to, jak długo musiałem czekać na Hermionę i ile czasu straciłem.

- Nie chciała tego robić, Malfoy. Naprawdę nie chciała - ruda odsunęła się ode mnie i zaczęła zaklęciami pozbywać się śladów swojej obecności.

- Kochała mnie? - spytałem, gdy zatrzymała się przed drzwiami.

- O to musisz spytać ją sam. I najlepiej podobne pytanie zadaj sobie - odparła, odwracając głowę. Po chwili zniknęła mi z oczu. Zostałem sam na sam ze swoimi myślami. Opadłem na fotel, ciężko wzdychając.

***

            Wybiegłam na korytarz, nie do końca wiedząc, co robię. Moje ciało całkowicie przejęło nade mną kontrolę. W myślach kołatało mi się tylko jedno zdanie. Wie i pamięta wszystko. Drżałam na całym ciele, lecz nie byłam w stanie określić, z jakiego dokładnie powodu. Kierowałam się w stronę parteru. Mijałam już ostatnie stopnie, gdy nagle ktoś mnie zatrzymał.

- Panno Granger! Wszystko w porządku? - głos McGonagall poniósł się po korytarzu, jak za dawnych, szkolnych czasów. Odwróciłam się natychmiast, a profesor podeszła szybkim krokiem.

- Tak, w porządku - uśmiechnęłam się dość blado, ale mojej dawnej, chłodnej nauczyciele transmutacji musiało to wystarczyć.

- Może zechciałabyś przyłączyć się do mnie na kolacji? Dziś pełnia księżyca. Będzie cudowny widok z wieży astronomicznej. Zjawi się również Hagrid i pani Pince - powiedziała kobieta, a moje serce stanęło na krótki moment. Pełnia. Kamień Księżycowy. Draco.

- Pełnia księżyca? Jest pani pewna? - wykrztusiłam, mocno zaciskając pięści. W mojej głowie zaczęła szaleć burza.

- Tak, jestem pewna - pokiwała głową, patrząc na mnie z niepokojem.

- Przepraszam, nie będę mogła się pojawić. Może następnym razem - wyrzuciłam z siebie, wymijając McGonagall. Schowałam się niedaleko schodów, a po chwili nauczycielka zniknęła w drzwiach wielkiej sali. Odetchnęłam z ulgą i skierowałam się do ciężkich drzwi po mojej prawej stronie. Otworzyłam je niepewnie, a w moją twarz uderzył zapach wilgoci. Weszłam do środka, wyjmując z kieszeni różdżkę.

- Lumos - szepnęłam, wyciągając ją przed siebie. Po chwili mrok rozjaśniło małe, lecz jaskrawe światełko. Zaczęłam posuwać się w głąb korytarza. Odgłos moich kroków brzmiał dziwnie znajomo w tych ciasnych ścianach. Przypominały mi się chwile, spędzone tu siedem lat temu. Długie podróże piwnicami Hogwartu, których celem było ponowne przesłuchanie Malfoya. Tym razem zmierzałam w tę samą stronę, lecz na dnie lochów nikt na mnie nie czekał. Szłam przed siebie, nie zatrzymując się nawet na moment. Nie przeszkadzały mi liczne zakręty, które musiałam pokonać. Znałam je wszystkie na pamięć.

            Minęłam wejście do pokoju wspólnego Slytherinu i dawny gabinet profesora eliksirów. Korytarz wił się dalej, jeszcze głębiej pod zamek. Wiedziałam, że na samym dnie odnajdę wiele wspomnień. Chciałam jednak zobaczyć to miejsce, poczuć ciężkie powietrze, dotknąć ścian, w których spędziłam tak wiele godzin. W końcu dotarłam do celu. Przede mną wznosiły się metalowe drzwi do najgłębiej położonej komnaty w całym Hogwarcie.

- Alohomora - powiedziałam, zbliżając różdżkę do zamka. Zazgrzytał delikatnie, a po chwili drzwi stanęły przede mną otworem. Zatrzymałam się w progu i objęłam wzrokiem pomieszczenie. Nic się tam nie zmieniło. Wciąż tak samo ponuro, ciemno oraz duszno. Pod ścianą stało niewygodne łóżko, które przez kilka miesięcy należało do Malfoya. Po drugiej stronie odnalazłam mały stolik i dwa krzesła. W tym miejscu odbywało się każde przesłuchanie. Przeciągnęłam dłonią po zakurzonym drewnie. Tak wiele zdarzyło się w tych czterech ścianach. Tak wiele słów wypowiedziano. Powoli usiadłam w rogu pokoju. Tam, gdzie Draco skrył się po próbie samobójstwa. Z tego punktu mogłam wszystko obserwować, a chłód bijący od ścian dał mi trzeźwość myślenia.

            Pełnia księżyca. Tylko to krążyło w mojej głowie. Otrzymana od McGonagall wiadomość mogła znaczyć tylko jedno - tej nocy nie wkradnę się do snu Malfoya. Akurat teraz, gdy cała moja przeszłość zmieniła barwy, taka błahostka stawała nam na drodze. Jeszcze niedawno czułam się wolna, niczym nowonarodzona. Teraz myślałam tylko o tym, że go nie zobaczę. Bez jego widoku mogłam pożegnać się ze spokojem. On był warunkiem mojego utrzymywania się na powierzchni. On sprawił, że moje serce nie krwawiło, gdy dowiedziałam się prawdy. Westchnęłam, podnosząc się z podłogi. Nie zamierzałam poddawać się tak łatwo. Szybko opuściłam lochy, kierując się do swojego mieszkania na trzecim piętrze. W połowie drogi doszedł mnie znajomy śmiech. Uniosłam głowę, dostrzegając pod sufitem Irytka.

- Co my tu mamy? Co to takiego? Panna Granger! - klasnął w dłonie, zataczając koło nad moją głową.

- Miło cię widzieć - warknęłam, przyspieszając kroku. Poltergeist dogonił mnie w mgnieniu oka.

- Lat dużo już minęło od wizyty twej, kochanie - zarechotał, krzyżując nogi w powietrzu. Przewróciłam oczami i mocno zacisnęłam zęby. Przeklęty duch!

- Dawno nikogo nie dręczyłeś, co? - zmrużyłam oczy, a Irytek nieco zniżył lot, zbliżając twarz do mojej.

- To nadal ty, czy kogoś podmienili?! Naprawdę panna Granger?

- Spadaj! - mruknęłam, wymijając go.

- Zaczekaj! No już! Nie obrażaj się - poleciał za mną, nie dając za wygraną.

- Czego chcesz? - spytałam, odwracając się na moment.

- Układu. Pomożesz mi, a ja tobie - zatarł swoje małe rączki, a ja spojrzałam na niego z niedowierzaniem.

- Układ z tobą!? Chyba oszalałeś - parsknęłam, odwracając wzrok.

- Irytek widział swego czasu panią Malfoy. Oglądała sobie przed twoimi drzwiami ładny kamyczek. Taki biały! Niezłe cholerstwo. Pełnia księżyca, księżniczko. Wiem co to dla ciebie znaczy - okręcił się wokół własnej osi i zachichotał cicho.

- Jak możesz mi pomóc? - syknęłam, patrząc na niego niepewnie.

- Zobaczysz - wzruszył ramionami, uśmiechając się zachęcająco.

- A co ja mam zrobić w zamian? - szepnęłam, wodząc wzrokiem za duchem.

- Nic takiego. Potrzebuję kilku rzeczy z Magicznych Dowcipów Weasleyów. McGonagall nie wypuszcza mnie z zamku. Gdybyś mogła pójść tam za mnie... - mówił, niby nieśmiało patrząc w podłogę.

- Widzę, że nadal masz ambitne plany na dręczenie uczniów - westchnęłam, wyobrażając sobie, czego chce Irytek.

- Ktoś mi tu czyta w myślach! Zgadzasz się? - ze zniecierpliwieniem popatrzył mi w oczy.

- Jeśli najpierw ty pomożesz mnie. Wiesz, że Gryfoni dotrzymują słowa. Dostarczę ci potrzebne rzeczy przed rozpoczęciem roku. Co ty na to? - założyłam ręce na piersi, w oczekiwaniu na odpowiedź. Irytek kręcił się chwilę po korytarzu.

- Zgoda - powiedział w końcu, a ja uśmiechnęłam się z zadowoleniem. Właśnie zawarłam pakt z synem Diabła i najbardziej irytującym stworzeniem na ziemi.

***

            Pora lunchu przyszła szybciej, niż myślałem. W końcu mogłem wstać zza biurka. Wychodząc z gabinetu, nadal myślałem o tym, co powiedziała mi mała Weasley. Czy kochałem Hermionę tamtego roku? Czy ona żywiła jakieś uczucia wobec mnie? Nie odpowiedziałem sobie na te pytania, chociaż moja podświadomość krzyczała, chcąc wyjawić prawdę. Szedłem korytarzem w swoim departamencie, mijając wpatrzonych we mnie ludzi. Ciekawskich spojrzeń wciąż było mnóstwo, chociaż od czasu pojawienia się artykułu nie zrobiłem niczego, co mogłoby być interesujące. Znalazłem się przy biurze aurorów i skinąłem głową w stronę Ginny. Uśmiechnęła się blado w odpowiedzi. Nie zaproponowałem jej swojego towarzystwa, wiedząc, że oboje potrzebujemy chwili spokoju.

            Wyszedłem z budynku Ministerstwa i teleportowałem się do pobliskiego parku. Słońce przyjemnie drażniło mi skórę, gdy usiadłem na jednej z ławek. Zamknąłem oczy, gdy nagle ogarnęło mnie przedziwne uczucie. Lekkie zawroty głowy, pomieszane z drżeniem rąk i niemożliwością uniesienia powiek. Ogarnęła mnie częściowa panika, ale po chwili wszystko minęło, równie szybko, jak się zaczęło. Ucichły odgłosy parku. Wokół mnie panowała nieprzenikniona cisza.  Powoli otworzyłem oczy. Wciąż siedziałem na ławce, ale otoczenie jak gdyby zatrzymało się w czasie. Ludzie stanęli w miejscu, liście nie szeleściły na wietrze. Tylko ja byłem w stanie się poruszać. Wtedy też usłyszałem jej głos. Wyraźny, głośny, skierowany tylko do mnie.

- Posłuchaj uważnie, Malfoy. Dziś pełnia księżyca. Kamień nie zadziała. Irytek pomaga mi się z tobą skontaktować. Mam mało czasu. Musisz się tu zjawić. Teraz. Pieprzyć te kilka dni. Czekam.

---

Myślałam, że nie uda mi się dzisiaj skończyć tego rozdziału. Kilka razy zmieniałam wydarzenia, aż w końcu wyszło coś sensownego. Mam nadzieję, że wam się podoba. Przepraszam za wszystkie błędy. Część tekstu pisana była na moim telefonie. Postaram się szybko dodać kolejny rozdział. Wiem, że będziecie na niego czekać z wielką niecierpliwością, szczególnie po ostatniej scenie w tym rozdziale. Przepraszam za to moje kuszenie.