XXX. Gorzka prawda

            Dla wszystkich wiernych czytelników, za 100 tysięcy wejść na bloga. 

           Zazwyczaj pragnie się nastania jasności, nowej szansy na lepiej spędzony dzień. Słońce przynosi życie, a wraz z księżycem, ciemność zabiera nas w swoje objęcia. Los bywa jednak przewrotny i dla mnie noc stała się egzystencją. Układając się na miękkiej pościeli, sięgnęłam po lśniący kamień. Po chwili odnalazłam wyryty na nim napis. Tak jak było to zapowiedziane w księdze, którą czytałam, tekst się zmienił. Warto pamiętać o tym, co było, tak samo, jak warto jest myśleć o tym, co będzie. Uśmiechnęłam się w przestrzeń, jednocześnie zamykając oczy. W tym samym momencie ostatni promień dziennego światła zatańczył na mojej twarzy. Po chwili na horyzoncie pozostała jedynie tarcza księżyca, a światem zaczęła władać ciemność.

            Sen przyszedł tym razem o wiele szybciej. Powtórzyły się wszystkie doznania z wczorajszej nocy, po czym znalazłam się pośród mroku. Czekałam na pojawienie się Dracona, aż w końcu blask wygrał z ciemnością. Znów byliśmy w Malfoy Manor, a świece płonęły pod sufitem.

- Czytałem dziennik. Nie dam rady go skończyć - blondyn stał nieopodal, wpatrując się we mnie, niczym w coś fascynującego. Jego głos niósł się przez pomieszczenie, jak łagodna muzyka.

- Dlaczego? Na jakim fragmencie się zatrzymałeś? - spytałam, z niepokojem patrząc na jego bladą twarz.

- Nie mogę tego czytać, gdy nie ma cię obok. Zatrzymałem się na próbie samobójstwa. Nie mogę brnąć dalej. Po prostu nie mogę - pokręcił głową, po czym zaczął przechadzać się tam i z powrotem po salonie.

- Rozumiem. To był zły pomysł - uśmiechnęłam się uspokajająco do blondyna, który wciąż nie przestawał pokonywać kolejnych metrów. Na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że coś się dzieje.

-  Wszystko jest w porządku, Malfoy? - odezwałam się po kilku minutach ciszy.

- Tak, oczywiście - szepnął, nieprzerwanie patrząc na podłogę pod swoimi stopami.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. Coś się stało? - postawiłam krok w jego stronę, ale on skrzywił się, jakby świadomość, że i tak nie może mnie dotknąć, przeszywała jego ciało bólem.

- Przeszłość może nie być dokładnie taka, jaką ją sobie wyobrażasz - powiedział, na moment łącząc nasze spojrzenia. Poczułam przebiegające mi po plecach dreszcze. W dzielące nas powietrze wdarły się dziwne drgania. Coś złowieszczego i znów niewyjaśnionego wisiało ponad naszymi głowami.

- Co masz na myśli? - zmarszczyłam brwi, stając przed Malfoyem, którego jednocześnie zmusiłam do zatrzymania się.

- Jasna cholera! Nie powinienem tego mówić - syknął, nerwowo przeczesując włosy palcami.

- Ale powiedziałeś! O co chodzi? - gdybym mogła, już dawno ujęłabym jego twarz w dłonie. Stalowe tęczówki kryły wszystko, co chciałam wiedzieć.

- Jutro dowiesz się prawdy. Nie mogę powiedzieć nic więcej - spojrzał mi w oczy, co dało mi pewność, że nie kłamie.

- Czy mam się martwić, Malfoy? Czy to, co jutro ma się stać, zmieni cokolwiek? - głos mi drżał, ale starałam się to opanowywać w miarę możliwości.

- Zmieni się spojrzenie na naszą przeszłość, Granger - odparł, znów ruszając przed siebie. Głęboko nabrałam powietrza, chcąc choć odrobinę uspokoić samą siebie.

- A przyszłość? Czy przyszłość się zmieni? - wykrztusiłam, a on odwrócił się do mnie natychmiast.

- Salazarze, mam nadzieję, że nie! - desperacja tkwiąca w tych słowach, przyspieszyła bicie mojego serca.

- Od kogo to zależy? - spytałam, właściwie znając już odpowiedź.

- Od ciebie.

***

            Drzwi restauracji były otwarte, mimo że lokal zaczynał pracę za dwie godziny. Wszedłem do środka, po czym uderzył mnie silny aromat kawy. Poszedłem na zaplecze, spodziewając się tam tylko jednej osoby. Nie pomyliłem się i po chwili opadłem na fotel naprzeciwko Alexa.

- Cześć - przywitałem się, po kilku minutach ciszy, w której brunet obserwował mnie znad kubka.

- Cześć, Malfoy. Chcesz kawy? Wyglądasz jakoś markotnie - transmutował spinacz w naczynie, a później nalał do niego czarnego, mocnego płynu.

- Można powiedzieć, że bywało u mnie nieco lepiej - odparłem, odbierając od niego parzący w dłonie kubek.

- Coś się stało? Wszystko w porządku u Miony? - natychmiast się ożywił na wzmiankę o przyjaciółce. Uśmiechnąłem się krzywo, przez chwilę wracając myślami do Pottera. Od rana nie mogłem przestać tego wszystkiego roztrząsać. Hermiona miała się dowiedzieć lada chwila, a ja wciąż nie wiedziałem, jak zareaguje. Najchętniej zjawiłbym się w progu jej mieszkania, ale czekała na mnie praca, którą wczoraj bezczelnie porzuciłem.

- Tak, w porządku. Pewnie niedługo się do was odezwie. Wczoraj nie miała czasu - wyjaśniłem, siląc się na naturalny ton.

- Nie wciskaj mi tu kitu, Malfoy. Co się dzieje? - Alex trącił mnie ręką, jednocześnie rozlewając swoją kawę.

- To skomplikowane - jęknąłem, przesuwając dłonią po twarzy. Nienawidziłem takich sytuacji. Nigdy nic nie mogło być proste i klarowne.

- Czyli to jest związane z tym całym waszym zamieszaniem? Powiem ci, że to niezła historia - brunet pokręcił lekko głową, ścierając rozlaną kawę zaklęciem.

- Czasami sam się w tym gubię - przyznałem, sącząc powoli mocny napój.

- Ale bez tego wszystkiego byłoby nudno - na te słowa uniosłem głowę. Oczy Alexa lśniły blaskiem, który w normalnej sytuacji by mnie wystraszył.

- Masz rację - wstałem z fotela i przeciągnąłem się, wysoko wyciągając ramiona.

- Do zobaczenia, Malfoy. Nie zabij nikogo w pracy - odprowadził mnie pod same drzwi, a ja uścisnąłem mu dłoń.

- Postaram się nie zrobić czegoś samemu sobie. Do zobaczenia - powiedziałem, wychodząc na pustą o tej porze ulicę. Po chwili gnałem już Charing Street Road w stronę Ministerstwa Magii. Sprawa związana z Potterem i Hermioną wciąż nie dawała mi spokoju. Zastanawiałem się, czy Granger dostała już wspomnienie. W tej chwili najbardziej pragnąłem nocy, by znów móc ją zobaczyć.

***

            Kłamstwo wypowiedziane przez przyjaciela zmienia całe życie. Fałsz przenika wszystkie wydarzenia, zmienia perspektywy i co najgorsze, staje się nieodłączną częścią teraźniejszości, jak i przeszłości. Znane do tej pory fakty zmieniają się pod wpływem zatajonej prawdy. Ja sama miałam się o tym przekonać. Promienie słońca przywróciły mnie do rzeczywistości, zabierając obraz Malfoya, jak i spokój, który zdążył częściowo we mnie wlać. Po uchyleniu powiek leżałam jeszcze przez dłuższą chwilę, jak gdyby chcąc wrócić do snu. Wiedziałam jednak, że jest to niemożliwe. Powoli wstałam z łóżka, stąpając boso po drewnianej podłodze. Nowy dzień powinien przynieść mi spokój i ukojenie, ale wcale tak nie było. Słowa Malfoya na nowo odżywały w moich myślach. Przeszłość może nie być dokładnie taka, jaką ją sobie wyobrażasz. Skąd miałam wiedzieć, o co mu chodzi? Jak miałam rozwiązać zagadkę bez wskazówek? Najchętniej po prostu zapadłabym w sen, by obudzić się, gdy będzie po wszystkim. Dodatkowo przytłaczała mnie świadomość, że to ode mnie będzie zależeć nasza przyszłość. To ja będę musiała podjąć jakąś decyzję. Łatwą lub trudną, lecz nadal decyzję.

            Szybko doprowadziłam się do porządku, po czym wyszłam z łazienki, rozczesując długie włosy. Tak też trafiłam do salonu, gdzie od samego rana pełno było promieni słońca. Raziły mnie w oczy, gdy zmierzałam w stronę kuchni. Nie wytrzymałam już po kilku krokach i podeszłam do okna, by je zasłonić. Zanim to jednak zrobiłam, spojrzałam w niebo. Moje serce lekko przyspieszyło na widok szarej, dużej sowy, która mknęła prosto na mój parapet. Wpuściłam do środka stworzenie, które dobrze znałam. Przestałam się martwić o wiadomość, wiedząc, że ptak należy do Harrego. Nie spodziewałam się niczego niepokojącego. Gdybym tylko zdawała sobie sprawę, co mnie czeka, nigdy nie otwierałabym otrzymanej paczki. Tymczasem usiadłam z nią na kanapie i powoli zerwałam papier. W środku znalazłam kopertę i coś zawiniętego w kawałek grubego pergaminu. Najpierw wzięłam się za list, a na widok pochyłego, niezdarnego pisma lekko się uśmiechnęłam. Przy czytaniu wyraz mojej twarzy zmieniał się jednak diametralnie, a serce przyspieszało i zwalniało na zmianę.

Hermiono,

ten list powinien trafić w Twoje ręce już dawno. Cała jego treść miała wypłynąć z moich ust, ale nie zdobyłem się na to. Nie jestem gotów, chociaż wątpię, bym kiedykolwiek był. Robię to jednak, ponieważ na to zasługujesz. Zasługujesz na to, aby poznać prawdę, którą świadomie przed Tobą ukryłem. Nie proszę Cię o przebaczenie. Jest na to za późno. Cała przeszłość stanie się dla Ciebie inna, bo ja bałem się przyznać do tego, co zrobiłem. Mogę Cię tylko przeprosić, lecz to także za mało. Przez siedem lat nie byłem tym, za kogo mnie brałaś. Przyjaźniliśmy się, a Ty nie wiedziałaś, co mam na sumieniu. Żałuję tego. Każdego dnia budziłem się z myślą, że jestem oszustem. Patrzyłem na Ciebie, wiedząc, że zniszczyłem coś, co mogłoby trwać. Nie chcę tłumaczyć Ci tego wszystkiego słowami. Najlepiej zrozumiesz, biorąc w tym udział. Do listu dołączyłem flakonik ze wspomnieniem. Użyj myślodsiewni, a niektóre rzeczy staną się jasne. Nie czekaj z tym. Im szybciej się dowiesz, tym szybciej będziesz w stanie poukładać sobie życie. Chciałem, byś za wszelką cenę była szczęśliwa. Chroniłem Cię przed przeznaczeniem, ale ono do Ciebie wraca. Po obejrzeniu tego skrawka wspomnień,  prawdopodobnie mnie znienawidzisz. Masz do tego pełne prawo. Wiedz jednak, że zawsze robiłem wszystko z miłości do Ciebie. Na zawsze będziesz częścią mojego życia i mojej rodziny, nawet jeśli znikniesz mi z oczu. Byłaś moją najlepszą przyjaciółką. Mam zamiar przyznać się do tego, co zrobiłem również przed Ginny. Nie wiem, czy przez to nasz ślub się odbędzie, chociaż wciąż ją kocham. Nie chcę by moje winy oddzieliły Cię od przyjaciółki. Wciąż masz w niej oparcie. Nie zapominaj o tym.

Harry

            Przeczytałam list jeszcze dwa razy, zanim dotarł do mnie sens wszystkich słów. Płakałam, kryjąc twarz w drżących dłoniach. Naiwność jednak mnie przechytrzyła. Sięgnęłam po zawinięty w pergamin przedmiot. Po chwili moim oczom ukazała się mała, wypełniona lśniącą cieczą fiolka. Kilka kropli, które zawierały w sobie wspomnienie.

            Wolałam nie wiedzieć, ile czasu minęło, zanim wstałam z kanapy. Każdy ruch był dla mnie zbliżeniem się do prawdy. Bałam się dowiedzieć, jaka ona jest. Mocno zaciskałam dłonie na fiolce, gdy szłam korytarzami. Zastanawiałam się, czy wspomnienie uwięzione w szkle będzie miało miejsce właśnie w tych murach. Moja podświadomość była już tego pewna. Żałowałam, że nie ma ze mną Dracona. Z taką myślą stanęłam przed Pokojem Życzeń. Drzwi pojawiły się dopiero po drugim podejściu. Nie mogłam się skupić na tym, czego akurat w tym momencie potrzebowałam. Najbardziej pragnęłam spokoju. W końcu znalazłam się jednak w pomieszczeniu z kamienną misą, która przypomniała mi, co mam do zrobienia. Powoli otworzyłam buteleczkę, a moja dłoń zawisła nad myślodsiewnią. Strach przed tym, co zobaczę za chwilę, wciąż mnie wstrzymywał. Treść listu napawała mnie przedziwnym uczuciem, które mówiło, że wspomnienie związane jest z Draco. Próbowałam odpędzić to gdzieś w głąb umysłu, ale nie udawało się to. Stałam nieruchomo przez długie minuty, aż w końcu zdałam sobie sprawę z tego, że w moich rękach spoczywa prawda. Powoli wlałam zawartość fiolki do misy, która zalśniła jaskrawo, przyjmując skrawek przeszłości. Pozostawało mi tylko pochylić się i zanurzyć w tym, co było mi obce i co na zawsze mogło zmienić moją przyszłość. Zrobiłam to, mimo strachu. Po chwili świat wokół mnie zawirował, zabierając mnie w podróż, której miałam nie zapomnieć już nigdy.

            Odgłos szybkich kroków odbijał się od ścian, jak złowieszcza zapowiedź. Zza rogu wyłoniła się postać, w której po chwili rozpoznałam Harrego. Szedł ze spuszczoną głową, mocno zaciskając palce na różdżce. Cała jego sylwetka była przesiąknięta zdenerwowaniem. Wszedł do starej sali od transmutacji, gdzie na jednej z ławek siedział Ron. Przez chwilę trwała cisza, przerywana jedynie dźwiękiem poruszanych przez wiatr okiennic. Stałam przy drzwiach, obserwując całą sytuację z perspektywy swojej niewidocznej dla nikogo postaci.

- Zmiana planów. Ty ruszasz na akcję, ja zostaję - powiedział czarnowłosy, zwracając tym samym uwagę towarzysza.

- Jak to? Miałem pilnować Malfoya. Obiecałeś mi, że w końcu mnie do niego wpuścisz - odparł rudzielec, a jego głos zdawał się być dla mnie kompletnie obcy, jakby należał do innego człowieka.

- Ja go przypilnuję, idioto! Wszyscy czekają na ciebie przed wejściem do zamku. Dzisiaj zakończy się ta cała farsa i wsadzimy śmierciożerców do Azkabanu. Nie myśl teraz o swojej zemście! Hermiona jest daleko. Malfoy więcej jej nie zobaczy.

- A co z tobą? Powinieneś tam być ze wszystkimi - warknął Ron, posyłając przyjacielowi znaczące spojrzenie. Harry nieco się spiął, mocno zaciskając pięści. Tym razem można było w nim zauważyć jakieś niewyjaśnione oczekiwanie.

- Mam inne plany. Idź już - syknął, wskazując drzwi.

- Co ty chcesz zrobić, Harry? - rudzielec stanął przed Wybrańcem i zmierzył go czujnym wzrokiem.

- Z pewnością spodoba ci się obrót spraw. Nie musisz się martwić. Powiedz reszcie, że sprowadziłem kogoś do pilnowania Malfoya. Nie wiesz, że to ja z nim zostaję, słyszysz? - odpowiedział chłodnym głosem, który wzbudził we mnie nową falę strachu. Po chwili wspomnienie rozmazało się, a wydarzenia przeniosły się na parter, gdzie Harry obserwował oddalających się członków Zakonu Feniksa. Gdy wszyscy zniknęli sprzed zamku, zamknął wrota i wolnym krokiem ruszył w stronę piwnic. Panowała tam nieprzenikniona cisza, jakby nikogo poza Wybrańcem nie było w pobliżu. Położony najgłębiej loch należał jednak do Dracona. Ku mojemu zdziwieniu Harry wyciągnął klucz i otworzył ciężkie, metalowe drzwi.

- Wstawaj, Malfoy - powiedział, wchodząc do środka. Na niewygodnej pryczy siedział wychudzony blondyn, a bladość jego twarzy była jeszcze bardziej wyrazista, niż zazwyczaj.

- Nie poszedłeś z resztą, Potter? Stchórzyłeś? - zakpił ślizgon, nawet nie patrząc na nieproszonego gościa. Stojąc nieopodal, byłam w stanie dostrzec puste, ogarnięte szaleństwem oczy Malfoya.

- W zamku jesteś tylko ty i ja. Nie ma Hermiony. Nikt ci już nie pomoże - odparł Harry, stawiając krok w stronę blondyna, który skrzywił się z niechęcią.

- Czego chcesz? Pomogłem wam, tak jak obiecałem - syknął, po raz pierwszy odwracając głowę do towarzysza.

- Nigdy ci nie obiecałem, że będziesz wolny. Hermiona mogła wmawiać ci, co tylko chciała, ale nie pozwolę, żebyś po tym wszystkim zniszczył jej życie - czarnowłosy wyciągnął przed siebie różdżkę, którą Draco leniwie zmierzył wzrokiem. Zachowywał się niczym otępiałe zwierzę, więzione, zastraszone i słabe.

- Pieprz się, Potter - warknął w odpowiedzi, lecz jego głos wcale nie był silny. Harry złapał go za ramię i jednym szarpnięciem wyprowadził na korytarz.

- Teraz za mną pójdziesz. Nie będziesz  próbował żadnych sztuczek, słyszysz? Jeśli zależy ci na Hermionie, pozwolisz mi na wszystko - mówił Wybraniec, celując różdżką w plecy Malfoya. Oboje ruszyli do przodu, a ciężki oddech Draco zamieniał się w parę, pod wpływem zimnego powietrza w lochach.

- Nisko upadłeś, Potter. Zabiłeś już kiedyś? Naprawdę się na to zdobędziesz? Chcesz, by Granger cię znienawidziła? - powiedział blondyn, gdy znaleźli się na pierwszym piętrze. Harry zacisnął wargi, a po chwili pierwsze zaklęcie ugodziło w plecy Malfoya, który zatoczył się na ścianę.

- Nikt cię tu nie chce. Nie jesteś nam już potrzebny. Dobrze wiesz, że tak będzie lepiej dla wszystkich - czarnowłosy podszedł powoli do Dracona. Mierzyli się wzrokiem, a blondyn oddychał ciężko i niespokojnie.

- Popełniłeś błąd, Potter. Będziesz tego żałował - wykrztusił, wyprostowując się w końcu. Harry uśmiechnął się drwiąco.

- Tobie nikt już nie uwierzy, Malfoy. Zabiję cię, a my będziemy spokojne żyć. Hermiona będzie szczęśliwa z Ronem, zapomni o twojej biednej, skalanej duszy - w głosie Wybrańca tkwiła uraza, zebrana przez wiele lat.

- Jakim kłamstwem ją uraczysz? Powiesz, że sam się skatowałem? - kpina w słowach Malfoya zaowocowała kolejnym zaklęciem, które uderzyło go w pierś.

- Z pewnością znajdę jakieś rozwiązanie. Masz wielu wrogów. Powiedzmy, że sprowadziłem tu kogoś z Ministerstwa, by cię pilnował. Niestety ochronę nieco poniosło. Pasuje ci taka wersja? - szeptał Harry, pochylając się nad klęczącym na podłodze Draconem. Z jego sinych ust ciekła cienka stróżka krwi.

- Zgnij w piekle - warknął blondyn, łapiąc się za głowę. Zaklęcie rozdzierało jego ciało nieopisanym bólem.

- Sectumsempra! - krzyknął Harry, a niewidzialna fala energii popłynęła prosto w stronę Malfoya, który upadł na plecy, tracąc przytomność. Jego brudna, podarta koszula zaczęła przesiąkać krwią, z szerokich, długich ran. W tym samym momencie dało się usłyszeć huk, dobiegający z parteru.

- Vulnera sanentur. Vulnera sanentur. Vulnera sanentur - Wybraniec trzy razy powtórzył zaklęcie, które zatamowało upływ krwi z ciała blondyna i zasklepiło część ran.

- To jeszcze nie koniec - syknął, wciągając na wpół przytomnego Dracona do najbliższej komnaty. Po chwili czarnowłosy wyszedł na korytarz i ruszył w stronę schodów. Kilka sekund później pojawiłam się ja.

- Co ty tu robisz, Hermiono? Miałaś szukać rodziców? - postawił krok w moją stronę, a po sekundzie rozległ się rozdzierający krzyk.

- Gdzie jest Malfoy?! Gdzie on jest?! - usłyszałam swój własny krzyk, po czym wspomnienie zatarło się. Teraz na korytarzu stał tylko Harry, a jego oczy utkwione były w punkcie, gdzie jeszcze przed chwilą stałam. Zaklął pod nosem i ruszył w stronę komnaty, w której zostawił Malfoya. Blondyn leżał przy ścianie, krztusząc się własną krwią.

- Masz szczęście. Dzisiaj cię nie zabiję - warknął, przywracając rannemu prawidłowy oddech.

- Tchórz - wykrztusił Draco, zanim Harry nie zaczął lewitować jego ciała w stronę skrzydła szpitalnego. Kiedy tam dotarli, opuścił go niezbyt delikatnie na łóżko. Niektóre rany otworzyły się ponownie, zalewając pościel czerwienią. Wybraniec pochylił się nad rannym i zaczął wypowiadać zaklęcia, które miały zmodyfikować ofierze pamięć. Proces był długi, ale wersja wspomnień z pracownikiem Ministerstwa była zdecydowanie lepsza, niż próba morderstwa z rąk Harrego Pottera. Kilka minut później drzwi otworzyły się, a do środka weszła grupa osób.

- Już po wszystkim. Część naszych ściąga ostatnich śmierciożerców. Do północy wszyscy będą w Azkabanie - powiedział Ron, zrzucając z siebie czarną pelerynę. Chwilę później uniósł wzrok i zauważył leżącego we krwi Malfoya.

- Godryku! Co tu się stało? - krzyknęła Ginny, rzucając się w stronę rannego. Harry złapał swoją dziewczynę w pasie i odciągnął ją na kilka metrów.

- Uspokój się, Gin! To nie ja. Ściągnąłem tu kogoś do pomocy. Malfoy ma chyba większą ilość wrogów, niż przypuszczałem - skłamał rudej prosto w oczy, na co ona zakryła usta dłonią.

- Jak mogłeś na to pozwolić, bęcwale?! Nie powinieneś go tu zostawiać z kimś obcym! - wrzasnął George, odsuwając Harrego z drogi i pochylając się nad Draconem.

- Miałem zamiar ruszyć za wami na akcję. Ufałem temu facetowi, ale najwidoczniej nie można ufać wszystkim. Wróciłem na chwilę po różdżkę i zastałem Dracona w takim stanie. Ochroniarz zwiał, zanim zdążyłem zrobić cokolwiek.

- Musimy go uleczyć. Fleur, podaj mi torebkę - Ginny wyswobodziła się z ramion Harrego i podeszła do łóżka.

- Próbowałem, Gin. Dostał jakimś mocnym zaklęciem - szepnął czarnowłosy, po czym otoczenie zadrżało i rozmyło się całkowicie.

---

Wiem, wiem! Minął dopiero dzień o poprzedniej części, ale chciałam już opublikować post w podziękowaniu za tyle wejść :) Dziękuję wam :* 

Rozdział 30. Muszę przyznać, że bardzo szybko to minęło. Niecałe cztery miesiące... Muszę przyznać, że to niezłe tempo. Jak widzicie, wiele rzeczy w końcu wychodzi na jaw. Mam nadzieję, że was nie zawiodłam. Przy pisaniu rozdziału wpadłam już na pomysł, co będzie dalej. Myślę, że wam się spodoba bieg wydarzeń. Proszę was o opinie, a osoby, które nie zdążyły skomentować poprzedniej części, zachęcam do zrobienia tego. Postaram się szybko napisać kolejny rozdział. Czas mnie goni, a na koniec sierpnia nagle zaplanowałam wyjazd. Trzymajcie kciuki, by wszystko poszło po mojej myśli.