XXIV. Czym są twoje demony?

            Podczas każdej teleportacji w jego ramionach nie bałam się momentu jej zakończenia. Trzymał mnie mocno przy swoim ciele, a nic nie było w stanie mną zachwiać. Tak było również tym razem. Poczułam pewny grunt pod stopami i ciepły wiatr na odsłoniętych plecach. Wciąż miałam zamknięte oczy, a oddech Malfoya przyjemnie drażnił moją szyję. Była to jedna z wielu chwil, w których pragnęłam zatrzymać czas. Stać w bezruchu, czuć bicie jego serca.

- Otwórz oczy, Granger - szepnął swoim zmysłowym, cichym głosem wprost do mojego ucha. Działało to na mnie w sposób, który trudno jest opisać. Uchyliłam powieki, napotykając tuż przed sobą lśniące, stalowe tęczówki Malfoya. Po chwili obrócił mnie w drugą stronę. Zamarłam, widząc miejsce, w które mnie zabrał. Uniosłam głowę, by móc objąć wzrokiem ogromną, żelazną bramę, której przęsła były dwa razy wyższe ode mnie. Metal trzeszczał i zawodził na wietrze, a po obu stronach wjazdu rosły rzędy gęstych, nieco zaniedbanych drzew. 

- Możesz mi wyjaśnić, co my tu robimy? - spytałam, odwracając się do Draco, który właśnie celował różdżką w bramę.

- Zaufaj mi, Granger - odparł, zanim rzucił zaklęcie i jedno z metalowych skrzydeł otworzyło się z przeraźliwym zgrzytem. Chłodne palce blondyna splotły się z moimi i postawiliśmy pierwszy krok w głąb ogromnej posiadłości. Żwir, z którego usypana była długa ścieżka chrzęścił nam pod stopami. Rozejrzałam się niepewnie, w poszukiwaniu znajomych elementów tego miejsca. Wszystko przysłaniały jednak nieprzystrzyżone drzewa i krzaki, a po marmurowych rzeźbach nie było śladu. Wciąż szliśmy przed siebie, a ja coraz bardziej drżałam.

- Uspokój się. Jestem tu z tobą - ścisnął moją dłoń, gdy minęliśmy pozostałości niegdyś wspaniałej fontanny. Wiedziałam, że jesteśmy coraz bliżej celu, a im bardziej posuwaliśmy się do przodu, tym bardziej chciałam uciec. W końcu zza drzew wyłonił się front domu. Ściany nie były już tak białe, jak to zapamiętałam, a wielu elementów fasady brakowało. Z dwóch największych wieży pozostała tylko jedna, a część pozostałych obrastał bluszcz. Czasy świetności tego miejsca już przeminęły, ale widok nadal był tak samo przerażający i niesamowity, jak lata temu. Nad wejściem można było dostrzec zatarty napis, przypominający o tym, jaką historię kryje dom. Malfoy Manor. 

- Co się stało z tym miejscem? - spytałam, a strach i niepewność powoli zamieniały się w ciekawość. 

- Wszyscy o nim zapomnieli. Matka nie chciała dłużej tu mieszkać i zostawiła posiadłość, by zniszczył ją czas. Ogród zaczął żyć na własnych warunkach, nie odbudowano zawalonych wieży, a po kilku latach Malfoy Manor zniknęło ze wspomnień - opowiadał, prowadząc mnie schodami do ogromnych wrót. Każdy krok stawialiśmy ostrożnie, jakbyśmy nie chcieli obudzić duszy opuszczonego domostwa.

- Dlaczego mnie tu zabrałeś? - zatrzymaliśmy się tuż przed wejściem, a Draco spojrzał na mnie nieobecnym wzrokiem. Wiedziałam do jakich momentów sięga właśnie pamięcią. Rosnące nad nami mury kryły w sobie mroczne tajemnice.

- Od zawsze chciałem tu wrócić. Nie wiem dlaczego, ale po prostu czułem, że muszę. Bałem się to zrobić, dopóki nie pojawiłaś się ty - odpowiedział, pomagając sobie czarami przy otwieraniu drzwi. Ustąpiły z głuchym trzaskiem, odsłaniając przed nami zakurzony hol. Stanęliśmy w progu, a nasze oczy niemal w tym samym momencie padły na ogromne, rozłożyste schody, prowadzę na piętro. Mimo że wieloletnie zaniedbania odcisnęły swoje piętno na wnętrzu, marmur i złoto lśniły we wpuszczonym przez nas słońcu.

- Myślisz, że tutaj zdołasz pokonać część wspomnień, prawda? - spojrzałam na blondyna, który powoli wysunął się naprzód. Stał z podniesioną głową, wpatrując się w gigantyczny żyrandol.

- Tak, myślę, że to dobre miejsce. Dla mnie i dla ciebie - wyciągnął do mnie dłoń, którą przyjęłam bez wahania. 

- Cieszę się, że nie uciekasz już przed wspomnieniami- przyznałam, opierając głowę na jego ramieniu. Odgłos moich kroków w wysokich szpilkach wypełniał powietrze. Wyglądaliśmy jak wydarci z kolorowego zdjęcia i wstawieni do szarej rzeczywistości. Moja czerwona sukienka przypominała odcieniem krew, której przelano tu tak wiele, a postać Draco dopełniała obrazu. Był on brakującym elementem, człowiekiem, dla którego te ściany były więzieniem przez wiele lat. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami, które zapewne prowadziły do salonu.

- Chcę ci coś pokazać - powiedział blondyn, ciągnąć mnie w bok. Na ścianie tuż przy schodach wisiało duże, oprawione w złotą ramę lustro. Patrzyłam, jak Malfoy powoli ściera warstwę kurzu z przezroczystej tafli.

- Czy to jest... - zaczęłam, dostrzegając napis, odsłonięty przez Dracona. Serce szybciej zabiło w mojej piersi, gdy zaczęłam odczytywać litery od tyłu. Odbijam nie twą twarz, ale twego serca pragnienia.

- Tak, zwierciadło Ain Eingarp - szepnął, pozbywając się ostatniej warstwy brudu przy pomocy różdżki. W powietrzu zawisło coś na kształt oczekiwania i napięcia. Bijąca od tafli aura tajemniczości i silnej magii była niemal widoczna.

- Skąd je masz? - spytałam, drżącym z emocji głosem.

- Nie wiem, skąd się wzięło. Po bitwie nie odwiedzałem domu przez dłuższy czas. Kiedy wróciłem, by zabrać rzeczy, już tu było. Jest przytwierdzone do ściany jakimś zaklęciem, nie można go zdjąć. Nie zdążyłem dokładniej przyjrzeć się sprawie. Zabrali mnie do Azkabanu. Myślę, że to McGonagall miała z tym coś wspólnego.  Chciała ukryć zwierciadło, a ten dom był opuszczony, naznaczony przez śmierciożerców. Nikt nie chciał tu zaglądać.

- Jak wiele razy już w nie patrzyłeś? - starałam się opanować drżenie dłoni, ale nic nie pomagało. Bałam się, co może odpowiedzieć Malfoy. Bałam się szaleństwa, które mogło zostać zaszczepione w jego i tak nadszarpniętej duszy.

- Tylko raz - odpowiedział słabo i cicho, jakby wspomnienie obrazu widzianego w lustrze było bolesne.

- Co widziałeś? - odwróciłam się do niego z wyczekiwaniem. Popatrzył na mnie nieobecnym wzrokiem, a w stalowych tęczówkach pojawiła się mgła.

- Zwierciadło pokazuje nasze prawdziwe, skryte pragnienia. Zobaczyłem własną śmierć - wykrztusił, po czym zamknął oczy. Przesunąłem dłonią po jego bladym policzku, na co zareagował, przyciągając mnie do siebie.

- Chcesz spojrzeć raz jeszcze?

- Nie muszę. Wiem, że zobaczę tam tylko i wyłącznie ciebie - uśmiechnął się blado, nagle uchylając powieki.

- Upewnijmy się - odparłam, ciągnąc go za rękę w stronę zwierciadła. Stanęliśmy przed nim, a nasze dłonie były splecione. Z początku lustro odbijało zwykły, rzeczywisty obraz. Po chwili zaczął się jednak rozmazywać. Na jego miejsce wpłynęła scena, przedstawiająca całującego się ze mną Malfoya.

- Ja zawsze mam rację, Granger. Wiem, czego chcę - usłyszałam, po czym usta blondyna złączyły się z moimi. Kiedy się o siebie oderwaliśmy, odciągnął mnie od lustra.

- Obiecaj mi, że nigdy więcej nie będziesz go używał - szepnęłam, mocno ściskając jego dłoń. Doskonale wiedział o co mi chodzi. Nie potrzebowaliśmy magicznego zwierciadła, by wiedzieć, czego pragniemy. Wystarczyło, że spojrzeliśmy w swoje oczy i wszystko było jasne.

- Obiecuję.

- Nigdy nie spytałem cię, dlaczego wciąż to nosisz - powiedział nagle, dotykając mojej złotej bransoletki, która była jedyną biżuterią, jaką miałam na sobie.

- Nie potrafiłam się z nią rozstać. To była jedyna rzecz, która mi po tobie została. Pamiętasz tamtą noc? - wiedziałam, że mnie zrozumie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o czym mówię.

- Pamiętam, jakby to było dzisiaj...

***

            To była kolejna nieprzespana noc, którą spędzałem w piwnicach Hogwartu. Patrzyłem w sufit, zastanawiając się, czy kiedykolwiek stąd wyjdę. Byłem zmęczony ciągłymi przesłuchaniami, chociaż możliwość przebywania w towarzystwie Granger dawała mi spokój. Ona jako jedyna naprawdę mi wierzyła. W jej oczach nie było fałszu, jak u pozostałych członków Zakonu Feniksa, którzy byli w to wplątani. Spędzane z nią godziny schodziły nam na rozmowie. Słuchała uważnie każdego słowa, próbowała zrozumieć mnie, jak i samą siebie. Wiele miesięcy zajęło jej przekonanie się do słuszności własnych decyzji. Starała się myśleć, że robi dobrze, ratując takiego człowieka, jakim byłem. Tej nocy, jak i każdej innej w ciągu ostatnich miesięcy, znów o niej myślałem. Nagle do moich uszu dotarł dźwięk otwieranego zamka. 

- Wiedziałam, że nie będziesz spał - powiedziała, wchodząc do środka. Usiadłem na swoim niewygodnym łóżku, a ona zajęła miejsce obok mnie.

- Co tu robisz o tej porze? - spytałem, obserwując jej szczupłą sylwetkę w świetle rzucanym przez różdżkę.

- Nie powinno mnie tu być, ale musiałam przyjść - odparła, unosząc głowę. W jej oczach zauważyłem strach i zdenerwowanie.

- Coś się stało? 

- Muszę wyjechać na jakiś czas. Podobno widziano w Londynie moich rodziców. Muszę ich ukryć, zanim ktoś znajdzie ich przede mną - wyjaśniła drżącym głosem. 

- Wrócisz? - zajrzałem w jej brązowe oczy. Zapadła cisza, która z każdą chwilą stawała się ciężka i nieznośna.

- Nie wiem co może się stać, gdy stąd wyjdę. Nie wiem, co będzie z tobą. Tylko ze mną rozmawiasz, reszta ci nie ufa. Boję się, że mogą ci coś zrobić, ale nie mam innego wyjścia - patrzyła na mnie, nerwowo zaciskając dłonie.

- Mną się nie przejmuj, Granger. Nie jestem tego wart. Odszukaj rodziców, a ja sobie poradzę. Najwyżej mnie stąd wyrzucą - starałem się obrócić wszystko w żart, ale przez miesiące przesłuchań Granger zdołała poznać mnie do głębi. Wiedziała, że nie chcę tu zostawać. Tylko ją dopuszczałem do siebie. Ona jako pierwsza uwierzyła, że mogę pomóc.

- Nie mogę tego tak zostawić. Jeśli coś ci zrobią, będzie to moja wina. Musimy mieć ze sobą kontakt - powiedziała, celując różdżką w swoją dłoń. Po chwili wyczarowała złotą bransoletkę i naszyjnik w kształcie węża.

- Co to jest? - odebrałem od niej biżuterię, która w dziwny sposób chłodziła mi palce.

- Nigdy tego nie zdejmuj. Potraktowałam to silnym zaklęciem, dzięki któremu będziemy mogli wysyłać sobie telepatyczne wiadomości. Wystarczy dotknąć biżuterii, skupić się i w myślach powtarzać słowa - patrzyłem, jak zakłada bransoletkę na swój chudy nadgarstek. 

- Dlaczego to robisz? - wykrztusiłem, gdy podniosła się z mojego posłania. 

- Obiecałam, że cię z tego wyciągnę, Malfoy. Dotrzymuję słowa - odparła, odwracając się do mnie. Teraz stała przy drzwiach, gotowa do wyjścia. Byłem świadomy tego, że mogę widzieć ją po raz ostatni. Sytuacja, w której tkwiłem była niebezpieczna i w każdej chwili mogłem być skazany na pewną śmierć. Ona również mogła nie wrócić. Cały magiczny świat od wielu miesięcy poszukiwał członków Zakonu Feniksa, którzy ukrywali się w Hogwarcie razem ze mną.

- Nie mówisz całej prawdy - szepnąłem, patrząc prosto w jej brązowe tęczówki. Zapadła cisza, w której ona nie poruszała się ani o centymetr. Toczyła własną, małą walkę.

- Powierzono mi najtrudniejsze zadanie, Malfoy. Wszyscy oczekiwali ode mnie profesjonalizmu. Miałam wyciągnąć z ciebie jak najwięcej informacji o śmierciożercach. Tylko to do mnie należało. Skąd miałam wiedzieć, że wyśpiewasz mi wszystko? Skąd mogłam wiedzieć, że czas spędzony z tobą będzie dla mnie odskocznią od rzeczywistości? Nienawidzę swojego życia, słyszysz? Tkwię za tymi drzwiami, uwięziona i samotna. Tylko tutaj... czuję cokolwiek - powiedziała, po czym znów usiadła obok mnie.

- Boisz się mnie? - spytałem, przysuwając się na odległość kilkunastu centymetrów. Uniosła wzrok, napotykając moje stalowe tęczówki. Dobrze wiedziałem, jak teraz wyglądam. Opętany wspomnieniami, ogarnięty demonami, stracony, uwięziony we własnym ciele.

- Nie, nie boję się - odpowiedziała, odważnie tkwiąc w jednej pozycji. Powoli zbliżyłem dłoń do jej skóry. Zatrzymałem się w ostatniej chwili.

- Dlaczego tego nie zrobisz? - wykrztusiła, tracąc panowanie nad głosem.

- Moje demony cię zniszczą - odparłem, opuszczając dłoń. Granger przez dłuższą chwilę patrzyła mi w oczy, a jej ciepły oddech owiewał mój policzek.

- Co byś zrobił, gdyby to była nasza ostatnia, wspólna chwila?

- Pocałowałbym cię - przyznałem, tonąc w jej tęczówkach. Tak odpowiedź zdawała się nie robić na niej wrażenia. Była na to przygotowana.

- Wrócę z Londynu, Malfoy. Chociażby po to, by zasmakować twoich pieprzonych, zakazanych ust - w jej oczach zobaczyłem żywy ogień. Gdyby nie okoliczności, rzuciłbym się na nią od razu. Wyglądała elektryzująco w czarnym topie i z rozpuszczonymi włosami. Była jedyną kobietą, którą widziałem w ciągu kilku ostatnich miesięcy. Pożądanie i namiętność zrodziły się gdzieś podczas przesłuchań. 

- Obiecaj mi to, Granger - warknąłem, łapiąc ją za ramiona. 

- To w tobie lubię. Zawsze tak samo porywczy i nieodgadniony - szepnęła, ostentacyjnie przesuwając językiem po moim uchu.

- Obiecaj - powtórzyłem, zdając sobie sprawę, że od tej pory łączy nas coś zupełnie odmiennego od nienawiści. Nie kochałem jej, a ona nie kochała mnie. Byliśmy tylko dwójką zagubionych ludzi, którzy czegoś potrzebowali. Ja chciałem dobra, tkwiącego w niej. Ona chciała zła, które opływało mnie do szpiku kości.

- Obiecuję - mruknęła prosto do mojego ucha, po czym wstała z łóżka.

- Nikt do ciebie nie przyjdzie. Klucz mam tylko ja. Skrzaty będą przynosić ci jedzenie. Jeśli coś będzie nie tak, użyj biżuterii - powiedziała, trzymając dłoń na klamce.

- Powodzenia, Granger. Uważaj na siebie - odparłem, po czym drzwi zamknęły się za nią z cichym zgrzytem. 

***

            Draco odsunął swoją dłoń, a wspomnienie tamtej nocy zniknęło sprzed naszych oczu. Wciąż staliśmy przed drzwiami, które prowadziły do salonu. Czułam coraz szybsze bicie swojego poruszonego serca. Przypomniana niedawno chwila posyłała kolejne fale drgawek po moim ciele. To był przedostatni wieczór, w którym widziałam go siedem lat temu.

- To co było wtedy między nami, było niczym coś nielegalnego - głęboki głos Malfoya przywrócił mnie do rzeczywistości. 

- Spędzaliśmy ze sobą całe dnie, Malfoy. Byłeś więźniem, a ja potrzebowałam punktu oparcia. Nie chciałam przenosić się na złą stronę. Chciałam ją tylko poczuć. Poczuć ciebie - odparłam, patrząc w stalowe tęczówki, które nie zmieniły się ani trochę przez te lata.

- Mieliśmy za mało czasu. Czekałem na ciebie każdego dnia i każdej nocy. Nikt ze mną nie rozmawiał, nie miałem pojęcia, czy znalazłaś rodziców. To było jak powolne umieranie.

- Pamiętam, jak pierwszy raz użyłeś naszyjnika. Powiedziałeś coś w stylu: wracaj albo stąd ucieknę - uśmiechnęłam się na wspomnienie tamtej wiadomości.

- Byłem niegrzeczny. Muszę to przyznać. Godzinami tłukłem pięściami o ściany. Jestem ciekaw, jak Potter to znosił - na usta blondyna znów wypłynęła kpina i złośliwość.

- Dobrze, że mnie wtedy posłuchałeś i zostałeś w Hogwarcie.

- Obiecałaś mi, że wrócisz. Musiałem ci zaufać - odpowiedział, wyciągając różdżkę, którą po chwili wycelował w drzwi. Patrzyłam, jak otwierają się powoli, a głos ugrzązł mi w gardle. Pomieszczenie, w którym się znaleźliśmy było prawdopodobnie największe w całym domu. Wszystkie cztery, długie ściany zasłonięte były płachtami czarnego materiału, który zniszczył się już i przetarł. Podłoga ułożona była z ciemnych desek. Poza tym w środku nie było żadnych mebli, czy dekoracji.

- Zamknij oczy, proszę - usłyszałam cichy głos Malfoya, gdy znaleźliśmy się na środku salonu.

- Dlaczego? - spytałam, zerkając na jego pogrążoną w cieniu twarz.

- Ta randka nie miała być zwyczajna, pamiętasz? Zamknij oczy, Granger - powtórzył, uśmiechając się pod nosem. Zrobiłam to, o co mnie prosił. Słyszałam, jak przemieszcza się powoli po pokoju. Głośny szelest upewniał mnie, że zasłony opadają na podłogę. W końcu poczułam jego dłonie na swojej talii. Zaczął całować mój odsłonięty kark, a chłód jego warg rozchodził się po moim ciele.

- Otwórz - szepnął, nie odrywając swoich ust od mojej skóry. Powoli i niepewnie uniosłam powieki. Widok, który się przede mną rozciągał zaparł mi dech w piersiach. Ciemne deski zostały oczyszczone i wypolerowane dzięki zaklęciom. Czarne, odnowione zasłony osłaniały tylko trzy ściany, a czwarta została ogołocona. Wysokie aż pod sam sufit okna wpuszczały do środka promienie słońca.

- Spójrz w górę - powiedział, a jego głos przepełniony był oczekiwaniem. Uniosłam głowę, dostrzegając nad nami morze świec. Lewitowały pod sklepieniem, niczym w wielkiej sali. Od zawsze pragnęłam poznać tajemnicę tego zaklęcia, ale przez wiele lat nauki w Hogwarcie nie znalazłam odpowiedniej formuły.

- Jak to zrobiłeś? - spytałam, odwracając głowę w stronę Malfoya, który z zadowoleniem obserwował moją zachwyconą minę.

- Kiedyś cię nauczę - mrugnął do mnie, po czym wyczarował na środku pokoju gruby, puszysty dywan. Usiadł na nim, ciągnąc mnie za sobą.

- Zostało nam już niewiele wspomnień - szepnęłam, patrząc w górę, na maleńkie płomyki, rozświetlające pokój.

- Boisz się, prawda? - odparł, zmuszając mnie, bym na niego spojrzała. Zastanawiałam się dłuższą chwilę, a cisza, która między nami zapadła była pełna napięcia.

- Oczywiście, że się boję. Kiedy pokażemy sobie ostatnie wspomnienie, może okazać się, że jest ono inne, niż sobie to wyobrażamy - wykrztusiłam, powoli przesuwając palcem po wierzchu jego dłoni.

- Nie, ty boisz się, że dowiemy się czegoś ważnego - powiedział, a w jego oczach zapaliły się iskry.

- O czym mówisz? - spytałam drżącym głosem.

- Boisz się swoich uczuć. Od samego początku chodzi tylko o to. Uczucia to twoje demony - szepnął, siłą unosząc moją głowę. Poczułam spływające po policzkach łzy, które natychmiast starł.

- A czym są twoje demony, Malfoy? Śmiercią, strachem, mrokiem, cierpieniem? - mówiłam, jednocześnie płacząc.

- Są tobą, Granger. Tylko i wyłącznie tobą. Od siedmiu lat nic się nie zmieniło - przesunął palcem po moim policzku, nieprzerwanie nie odrywając wzroku od moich tęczówek.

- Jesteś pewien? - spytałam ledwo dosłyszalnym szeptem.

- Jak jasna cholera - odpowiedział, z delikatnym uśmiechem na ustach.

- Wiesz, że boję się tego, co do ciebie czuję.

- Popracujemy nad tym - mruknął prosto do mojego ucha.

- Ufam ci, Malfoy.

- A ja tobie, Granger.

                                                                         ***                                

           

            Wyczarowałem dwa kieliszki wina i podałem jeden Hermionie. Zanurzyła usta w czerwonej cieczy, delikatnie przymykając powieki. Po chwili ułożyła głowę na moich kolanach, a czarne szpilki wylądowały na podłodze, przy krawędzi dywanu. Wsłuchiwałem się w odgłosy domu i w jej oddech. Była to najpiękniejsza melodia, jaką kiedykolwiek miałem okazję usłyszeć. Spokojna, prawdziwa, pełna życia, którego dopiero teraz zacząłem doświadczać. Nagle do naszych uszu dotarło miarowe, ciche stukanie. Granger powoli podniosła się z podłogi. Patrzyłem, jak podchodzi do okna, a czerwona sukienka krąży wokół jej kolan. W końcu do pomieszczenia wleciała czarna, znajoma dla mnie sowa.

- To od Diabła - powiedziałem, odwiązując kopertę od nóżki ptaka. Otworzyłem ją z lekkim niepokojem.

- Co tam jest? - spytała Hermiona, pochylając się nade mną.

- Sama zobacz - westchnąłem, podając jej wiadomość.

- Tajemnicza znajoma Dracona Malfoya. Kim jest kobieta w czerwonej sukience... - przeczytała, drżącym z emocji głosem. Po chwili siedziała już obok mnie, chowając twarz w dłoniach.

- Cholera jasna! - wrzasnąłem, uderzając pięścią w podłogę. Zdjęcie w artykule przedstawiało niewyraźny obraz, ale jednak widać było zarys kobiecej sylwetki oraz mnie samego. Staliśmy w biurze, a twarz Granger znajdowała się zdecydowane blisko mojej.

- To moja wina. Powinnam uważać, teleportować się prosto do biura, czekać na ciebie przed wejściem.

- To ja cię tam zaprosiłem - wykrztusiłem, przygarniając ją do siebie.

- Co teraz? - spytała, drżąc w moich ramionach.

- Zobaczymy, co pisze Blaise - odparłem, sięgając po kartkę, zapisaną drobnym pismem bruneta.

            Nie wiem, co za bęcwał zrobił to zdjęcie. Starałem się, żeby nikogo nie było w pobliżu, gdy się widzieliście. Podejrzewam jakiegoś szpicla Skeeter. Hermiona musi zniknąć na jakiś czas, dopóki jeszcze jej nie rozpoznano. Zabierz ją gdziekolwiek, byle nie do domu, Malfoy. Dziennikarze oblegają go z każdej możliwej strony. Jutro masz pojawić się w pracy. Jeśli tego nie zrobisz, znów zacznie się nagonka. Przykro mi. Dajcie znać, gdy coś zdecydujecie.

Diabeł

---

Przepraszam za jakiekolwiek błędy, które pojawiły się w tym rozdziale. Tekst jest w większości pisany na telefonie, gdyż komputer protestował, co do naszej współpracy. Byłam już na skraju wytrzymałości, gdy to pisałam. Coraz częściej zastanawiam się nad zawieszeniem bloga. Piszę rozdziały, staram się jak mogę, a nadal moi cudowni obserwatorzy w licznie 66 się nie odzywają. Nie rozumiem tego! Kojarzę może 10 - 15 osób, które ciągle komentują. To żałosne przy tylu wejściach! Ludzie! W każdej chwili mogę zawiesić tego bloga. Jeśli wam nie zależy, to mnie też nie. Przepraszam, że musicie to czytać, ale po prostu chcę postawić sprawę jasno. Nie będę wam stawiać jakiegoś ultimatum typu: 50 komentarzy - nowy rozdział. Uważam, że nie na tym to polega. Chcę po prostu poznać swoich czytelników i ich opinię, a patrzenie na statystyki to dla mnie koszmar - ponad 200 wejść dziennie, a zero komentarzy. Mam nadzieję, że nie obrazicie się na mnie za ten wywód. Postarajcie się zrozumieć.