XXVI. Zmiany

            Miejsca, w których toczyła się nasza przeszłość zawsze przywołują wspomnienia - te mniej, jaki i bardziej ważne. Dworzec King's Cross był o tej porze pusty oraz cichy, w oczekiwaniu na pierwszych pasażerów. Teleportowałam się niedaleko peronu dziewiątego, gdzie przez wiele lat żegnałam się z rodzicami przed podróżą do szkoły. Po kilku minutach obok mnie pojawiła się Rose. Alex i  Blaise zostali z Malfoyem, by pozbyć się wspólnymi siłami śladów naszej obecności. 

- Masz jeszcze piętnaście minut - usłyszałam melodyjny głos przyjaciółki, który przypomniał mi, jak kilka lat temu obok mnie stała Ginny. Tak wiele rzeczy zmieniło się od mojej ostatniej wizyty tutaj.

- Rose, mam do ciebie prośbę - odwróciłam się, ściągając z nadgarstka bransoletkę.

- Mam to przechować? Nie ma sprawy - uśmiechnęła się, chowając biżuterię do kieszeni. 

- Chodźmy - złapałam kasztanowłosą za rękę i razem przebiegłyśmy przez barierkę na magiczny peron. Wokół było pełno czarodziei, spieszących na pociąg Londyn - Hogsmead. Poczułam się jak nastolatka, wracająca do murów zamku po przerwie świątecznej. 

- Hermiono, wiesz że to nie jest nic poważnego, prawda? Prorok niedługo się tym znudzi - powiedziała Rose, kładąc mi dłonie na ramionach i zaglądając w oczy.

- To trochę bardziej skomplikowane, niż myślisz. Na pewno słyszałaś, jakich rzeczy dokonywała rodzina Malfoya. Nie odpuszczą nam tak łatwo, a Draco martwi się głównie o mnie. Nie chce, żebym była w centrum skandalu. Szczególnie, że siedem lat temu udało nam się wszystko zatuszować - wyjaśniłam najspokojniej, jak to było możliwe.

- Czyli ujawnienie to nie taka prosta sprawa... - westchnęła Rose, ze zrezygnowaniem kręcąc głową.

- Nie bez powodu kryłam przed wami przeszłość moją i Malfoya. Nasze relacje są zdecydowanie pogmatwane - uśmiechnęłam się pod nosem, po czym pocałowałam przyjaciółkę w oba policzki.

- Do zobaczenia, Rose. Wyślę ci kartkę z Hogsmead - pożegnałam się i weszłam do wagonu. Znalezienie pustego przedziału nie zajęło mi wiele czasu i w końcu usiadłam przy oknie. Kasztanowłosa pomachała mi wesoło, po czym odeszła, znikając w tłumie. Westchnęłam, zerkając na kufer, stojący przede mną na podłodze. Wolałam nie wiedzieć w jakim stanie są moje rzeczy, które spakował Zabini. Zebrałam się jednak na odwagę i uchyliłam wieko. Ku mojemu zdziwieniu natrafiłam na idealnie złożone ubrania - te same, które były w walizce podczas mojego pobytu u Draco. W bagażu znalazłam też pergaminy i pióro. Wyciągnęłam te dwa przedmioty, by ułożyć je sobie na kolanach, po czym zamknęłam kufer. Zaklęcie pozwoliło mi umieścić ciężką skrzynię na szafce przy suficie wagonu. Po chwili pociąg ruszył, a moje myśli wróciły do wspomnień. Wiele razy przebywałam tę samą podróż, ale teraz byłam sama. Przyjaciele byli daleko, nie miałam już siedemnastu lat i nie wracałam na ostatni rok nauki. Tęskniłam za Ginny i Harrym, mimo że nasze ostatnie spotkanie nie należało do udanych. Sięgnęłam po pergamin, a pióro samo zaczęło przelewać słowa.

Kochani,

piszę do Was, by wyjaśnić pewne sprawy. Wiem, jak mogła podziałać na Was konfrontacja z Malfoyem. Oboje pamiętacie wydarzenia sprzed siedmiu lat. Nie dziwię, że się o mnie martwicie. To w pełni uzasadnione. Chciałabym jednak, byście przypomnieli Sobie tamte wydarzenia. Czy Ty, Harry, nie pamiętasz moich raportów? Czy nie zdajesz Sobie sprawy z tego, że przesłuchiwanie Malfoya otworzyło pewne drzwi? Ginny, z pewnością widziałaś, że ta misja znaczyła dla mnie więcej niż inne. Nie byłam tego pewna aż do tego roku, gdy Draco pojawił się w Londynie. Wszystkie wydarzenia sprzed lat odbiły się na jego zdrowiu i to bardziej, niż jesteście to sobie w stanie wyobrazić. Trafił do szpitala, a Blaise poprosił mnie o pomoc, by Malfoy nie stracił życia. Nie mogłam odmówić. Co Wy byście zrobili, gdyby człowiek, którego uratowaliście wcześniej znów stanął nad przepaścią? Tak, właśnie to mam na myśli. Siedem lat temu byłam ostatnią osobą, która pragnęła jego śmierci. Mimo że Wy wciąż mieliście wątpliwości, ja wiedziałam, że się zmienił. Każde przesłuchanie tego dowodziło. Żałuję, że żadnego nigdy nie chcieliście posłuchać. Mam nadzieję, że teraz zaufacie chociaż mnie. Nadal jestem Waszą przyjaciółką i nic tego nie zmienia. Dziś wyjeżdżam, by odpocząć od tego wszystkiego. Straciłam już dom, lecz nie chcę stracić Was. Proszę, postarajcie się zrozumieć.

Zawsze Wasza,

Hermiona

            Schowałam list do kufra, by później wysłać go z sowiarni. Do moich myśli powrócił stalowooki mężczyzna. Uśmiechnęłam się, opierając czoło o szybę. Moje życie znów stawało się przygodą. Rose miała rację i Prorok z pewnością kiedyś o nas zapomni. Do tego czasu znów mogłam żyć wśród tajemnic. Uwielbiałam to, mimo że na co dzień udawałam stateczną. Powrót do Hogwartu był nową przygodą, którą miałam wykorzystać. 

            Kiedy zjawiliśmy się na stacji w Hogsmead, był ciepły, słoneczny poranek. Wysiadłam z pociągu, ciągnąc za sobą kufer. Inni pasażerowie natychmiast skierowali się w stronę wioski. Ja przystanęłam przed budynkiem dworca. Moja sylwetka odbijała się w szybie. Dopiero, gdy spojrzałam na siebie zdałam sobie sprawę, że mój wygląd może zdradzić coś McGonagall. Sięgnęłam po różdżkę i z determinacją zaczęłam rzucać zaklęcia. Po chwili moje włosy się wydłużyły oraz zmieniły kolor na naturalny, głęboki brąz. Nie wyglądałam, jak Hermiona Granger ze szkoły, ale nie byłam też kobietą ze zdjęcia w Proroku. Ruszyłam do wyjścia z peronu, a w oddali majaczył mi zarys Hogwartu. Wracałam do murów, które kryły wiele wspomnień. 

***

            Wróciłem do domu na godzinę przed rozpoczęciem pracy. Byłem zmęczony po nieprzespanej nocy, a myśli o tkwiącej gdzieś daleko Hermionie wcale mi nie pomagała. Blaise siedział w kuchni, czekając aż doprowadzę się do porządku. Kiedy zszedłem na dół po wzięciu lodowatego prysznica, czułem się już nieco lepiej.

- Musisz zachować dziś spokój. Na pewno nie będzie łatwo, ale nie masz wyjścia, jeśli chcesz zatrzymać posadę - powiedział brunet, patrząc wprost na mnie. Na chwilę zamknąłem oczy, by nie pozwolić sobie na wybuch.

- Poradzę sobie - odparłem, w pośpiechu pakując teczkę.

- Myślisz, że za ile ta sprawa przycichnie? - spytał, wstając z krzesła.

- Nie mam pojęcia. Mam nadzieję, że szybko. Co ich interesuje moje życie, do cholery?! To bez sensu - westchnąłem, poprawiając krawat. Blaise przyjrzał mi się uważnie.

- Kiedy to umilknie, będziesz chciał się ujawnić? - usłyszałem za swoimi plecami, gdy zamykałem drzwi domu. Odwróciłem się do przyjaciela, który patrzył na mnie z oczekiwaniem wypisanym na twarzy.

- Jeśli Granger tego zechce - odpowiedziałem, mijając bruneta w drodze do jego auta.

- Czyli nie zamierzasz tchórzyć? - uśmiechnął się znad kierownicy, gdy wyjechaliśmy z osiedla.

- Nie, nie zamierzam. Chcę tylko przetrwać najgorsze. Nie chcę, by do końca życia nazywano Hermionę kobietą w czerwonej sukience. Ona na to nie zasługuje - spojrzałem za okno, a Diabeł skinął głową ze zrozumieniem. Resztę drogi do Ministerstwa przebyliśmy w ciszy. Na miejscu byliśmy pięć minut przed czasem. Kiedy tylko przekroczyłem próg, spojrzenia wszystkich skierowały się na mnie. Nie zamierzałem spuszczać wzroku. Jeszcze wyżej uniosłem głowę, gdy mijaliśmy recepcję. Sekretarki szeptały między sobą, wymieniając z pewnością ciekawe uwagi na mój temat.

- Dzień dobry, drogie panie! Ma dziś któraś na sobie czerwoną sukienkę? - zawołał Blaise, a zawstydzone kobiety natychmiast wróciły do pracy. Podróż windą była najgorszą w moim całym życiu. Pracownicy Ministerstwa nie spuszczali ze mnie wzroku, jakby imię tajemniczej nieznajomej mogło być wypisane na moim czole. Kiedy w końcu wysiedliśmy na odpowiednim piętrze, odetchnąłem z ulgą. Szliśmy korytarzem obok Biura Aurorów. Poczułem na sobie czyjeś spojrzenie i natychmiast odwróciłem głowę. Za ladą siedziała Ginny Weasley, a na jej ustach gościł lekki uśmiech.

- Idź sam. Zaraz przyjdę - rzuciłem do przyjaciela, po czym skierowałem się do biura za szybą.

- Cześć, Weasley. Mam nadzieję, że nie ma tu twojego bliznowatego wielbiciela - przywitałem się z rudą, która skinęła głową.

- Witaj, Malfoy. Harrego dziś tu nie będzie - odpowiedziała, patrząc na mnie niepewnie.

- Masz do mnie jakąś sprawę? Za kilka minut muszę być w pracy - zmarszczyłem brwi, gdy zauważyłem jej zdenerwowanie.

- Spotkajmy się podczas przerwy na lunch. Kawiarnia na Amond Road. Znasz? - spytała, szybko zapisując adres na karteczce.

- Znam. O co chodzi? - odsunąłem od siebie skrawek papieru, który próbowała mi podać.

- Dowiesz się, gdy przyjdziesz. Do zobaczenia - uśmiechnęła się, a ja tylko przewróciłem oczami.

- Do zobaczenia, Weasley. Oby to było coś ważnego - wyszedłem z biura i szybkim krokiem ruszyłem do swojego departamentu. Minąłem pokój, w którym testowano świstokliki, po czym wszedłem do gabinetu Diabła.

- Gdzie byłeś? - spytał, obserwując dokładnie wyraz mojej twarzy.

- Mała Weasley zaproponowała mi spotkanie. Musi chodzić o Hermionę - powiedziałem, zatrzymując się przy drzwiach swojego pokoju.

- Uważaj, dobrze?

- Jasne, nie dam się omamić - odparłem, po czym zamknąłem za sobą drzwi. Z westchnieniem opadłem na fotel. Miałem dość, mimo że dzień dopiero się zaczynał. Zastanawiałem się, czy Granger już znalazła się w Hogwarcie. Na dodatek doszła jeszcze sprawa z Weasley. Wziąłem się za wypełnianie dokumentów, ale za nic nie mogłem się skupić. Miałem ochotę rzucić papierami o ścianę. Już się do tego przygotowywałem, gdy na środku gabinetu zmaterializowała się moja matka. Mocno zacisnąłem zęby. Jak na jeden dzień miałem dość wrażeń.

- Czyś ty oszalał?! - wrzasnęła, rzucając zaklęcie wyciszające na pomieszczenie.

- O co ci chodzi? - spytałem, starając się zachować spokój. Na twarzy mojej matki widać było mieszankę najróżniejszych emocji.

- Wiesz, że rozerwaliby ją na strzępy, gdyby ją rozpoznali? Miałeś na nią uważać, Draco - opadła na fotel i spojrzała na mnie z wyrzutem.

- Spokojnie, rozwiązaliśmy problem. Hermiona jest w Hogwarcie. Przeczekamy najgorsze - mówiłem najspokojniej, jak tylko się dało. Wzrok mojej rodzicielki utkwiony był w moich dłoniach, które drżały przy przekładaniu dokumentów. 

- A co z wami? - zmarszczyłem brwi słysząc te słowa.

- Z nami? 

- Och, nie udawaj! Znam cię, Draco. Dlaczego nie ujawniliście się teraz? - patrzyłem na jej twarz i nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę.

- Chcemy to zrobić w... spokojniejszych warunkach. Nie chcemy największego skandalu w magicznym świecie i naszych zdjęć na pierwszej stronie Proroka - wyjaśniłem, a nagle cały niepokój związany z tą rozmową wyparował. Matka uśmiechnęła się pod nosem.

- Masz z nią kontakt? - zagadnęła po kilku minutach ciszy.

- Nie, chyba zostają nam tylko listy - odpowiedziałem, a ona skinęła głową. Pochyliłem się nad papierami, ale milczenie po chwili zaczęło mnie irytować. Uniosłem wzrok, dostrzegając zamyśloną matkę.

- O czym myślisz? - spytałem, wyrywając ją z transu. 

- O niczym ważnym. Muszę już iść. Do zobaczenia - wyszła, nim zdołałem odpowiedzieć. Westchnąłem zrezygnowany, po czym wziąłem się do pracy.

***

            Wrota zamku były otwarte, jakby czekano na moje przybycie. Przestąpiłam próg, rozglądając się uważnie. Od czasów mojej nauki dużo się nie zmieniło. Uśmiechnęłam się, gdy postacie z obrazów zaczęły mi się przyglądać. Znów czułam się, jak uczennica.

- Witam, panno Granger! Tak miło cię widzieć - usłyszałam charakterystyczny, nieco chrapliwy głos McGonagall. Uniosłam wzrok i zobaczyłam profesor u szczytu schodów.

- Witam, pani profesor - uścisnęłam dłoń kobiety, a ona zmierzyła mnie dokładnie swoim czujnym wzrokiem. Podjęłam dobrą decyzję, wracając do bardziej klasycznej fryzury. Musiałam przyznać, że czułam się dobrze z takim wizerunkiem. 

- Przygotowałam dla ciebie mieszkanie na trzecim piętrze. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Korytarz nie jest już zakazany, a jest tam najspokojniej - słuchałam słów dyrektorki, idąc tymi samymi schodami, które prowadziły mnie na lekcje kilka lat temu. 

- Nie ma problemu. Postaram się znaleźć niedługo nowy dom. Nie chcę przeszkadzać, gdy we wrześniu wrócą uczniowie - uśmiechnęłam się do starszego mężczyzny z jednego z obrazów, po czym przeniosłam wzrok na McGonagall. W jej oczach oprócz radości był także niepokój. W końcu zatrzymałyśmy się na odpowiednim piętrze.

- Hermiono, czy wszystko jest w porządku? - spytała, nareszcie doprowadzając do momentu, który był nieunikniony.

- Tak, czuję się świetnie. Proszę się nie martwić - zapewniłam ją, wciąż się uśmiechając.

- Dobrze, tu jest twoje mieszkanie. Znajdziesz tam wszystko, ale jeśli będziesz czegoś potrzebować, daj mi znać. Zazwyczaj jestem w swoim nowym gabinecie na piątym piętrze. W zamku jest jeszcze pan Filch, pani Pince, Hagrid i skrzaty. Nauczyciele wracają z wakacji dwa dni przed rozpoczęciem roku szkolnego. Czuj się jak u siebie - pokazała mi drzwi, po czym zniknęła tak szybko, jak się pojawiła.

            Powoli otworzyłam mieszkanie, a to, co zobaczyłam zaparło mi dech w piersiach. Spodziewałam się zwykłego, małego dormitorium, a weszłam do ogromnego salonu z kominkiem, kanapą i fotelami. Po prawej pokój dzienny łączył się z aneksem kuchennym. Wszystko utrzymane było w odcieniach beżu i bieli. Zostawiłam kufer przy wejściu, po czym zaczęłam otwierać po kolei każde drzwi. Znalazłam piękną, przestronna łazienkę za pierwszymi z nich. Później natrafiłam na swoją sypialnię. Była na planie koła, z wysokimi oknami przy zagłowiu dwuosobowego łoża. Barwy zmieniły się na ciemniejszy beż oraz złoto. Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę. Rzeczywistość przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Szybko ściągnęłam z siebie płaszcz i wróciłam do salonu, by wyciągnąć list z kufra. Stanęłam przy drzwiach, zastanawiając się, czy dobrze robię, chcąc wysłać tę wiadomość. Z jednej strony chciałam znów szczerze porozmawiać z przyjaciółmi, a z drugiej nie chciałam być słaba i ulegać. W końcu zebrałam się jednak na odwagę. Ruszyłam do sowiarni i o dziwo bez namysłu odnalazłam drogę. Wybrałam jedną z mniejszych sów, po czym przywiązałam list do jej nóżki. Odleciała kilka minut później, a ja wróciłam do swojego mieszkania.

             Rzuciłam się na kanapę, znów wracając myślami do Malfoya. Odkąd byłam z dala od niego, czułam się nieswojo, jakbym była przywiązana niewidzialną liną, która napinała się po każdym kroku. Stalowe oczy wciąż wirowały gdzieś przed moimi, nawet, gdy patrzyłam na McGonagall. Z uśmiechem wyobraziłam sobie, co powiedziałaby moja dawna nauczycielka transmutacji, gdyby dowiedziała się, jak wiele razy smakowałam już ust Dracona. Brakowało mi jego dotyku, zapachu, bliskości. Zapewne był teraz w pracy i zmagał się z tym, czego ja uniknęłam. Bolał mnie fakt, że usunęłam się z pola walki. Wiedziałam jednak, że Malfoy i tak nie pozwoliłby mi zostać w Londynie. Najchętniej wróciłabym już teraz, ale rozsądek trzymał mnie na miejscu. Czułam coraz mocniej ogarniające mnie zmęczenie. Byłam już na granicy jawy i snu, gdy usłyszałam pukanie. Szybko pozbierałam się z kanapy. Przy drzwiach znalazłam się w kilka sekund później. Gdy je otworzyłam, moje serce stanęło, a szok zaczął wstrząsać moim ciałem. Bałam się, co mogą przynieść kolejne minuty.

- Witaj, Hermiono...

***

            Nadeszła przerwa na lunch, a ja powoli opuszczałem biuro. Zastanawiałem się, czy całe to spotkanie z Weasley ma sens. Wiedziałem jednak, że musi mieć to związek z Hermioną. Zmusiłem się do sztucznego zapału i niedługo potem stanąłem przed kawiarnią na Amond Road. Ginny siedziała już przy jednym ze stolików, a jej dłonie zaciskały się nerwowo na kubku kawy. Wszedłem do środka, a po raz pierwszy od rana nikt mnie nie obserwował. Lokal należał do mugolskiej dzielnicy - nikt nie czytał tu Proroka.

- O co chodzi? - warknąłem, opadając na krzesło naprzeciwko rudej. 

- Nie musisz być przy mnie wredny, Malfoy. Zrzuć tę maskę - uśmiechnęła się do mnie pobłażliwie, a ja zmrużyłem oczy, chcąc odczytać jej intencje.

- Mów, zanim stracę cierpliwość - uniosłem kącik ust i w wyczekiwaniu zacząłem uderzać palcami o kant stołu.

- Przepraszam cię za tamte zdarzenia w restauracji. Chciałam powstrzymać Harrego, ale...

- Ale ci nie wyszło - wszedłem jej w słowo.

- Masz prawo być zły. Wszyscy pochopnie cię oceniają - każdy wyraz ociekał niepewnością i strachem. 

- Co ty możesz wiedzieć, Weasley? - odwróciłem wzrok, by nie stracić kontroli.

- Na początku chciałam tylko spróbować cię przeprosić, ale później dostałam to - wyciągnęła zwinięty pergamin i podała mi go z zachęcającym wyrazem twarzy. Po chwili rozpoznałem charakter pisma Hermiony. Czytałem na zmianę złoszcząc się i tęskniąc za tą kobietą. Oddałem list rudej i z niedowierzaniem pokręciłem głową.

- Wierzę jej, Malfoy. Harry z pewnością też. Przepraszam cię, naprawdę przepraszam - spojrzała na mnie ogromnymi, lekko zaszklonymi oczyma. 

- Wszyscy popełniamy błędy - powiedziałem, doskonale wiedząc, że tyczy się to w tej chwili nas obojga.

- Jeśli Miona zdecydowała się pomóc, akceptujemy jej decyzję. Tylko jej nie skrzywdź, Malfoy.

- Nie zamierzam jej krzywdzić. Gdybym chciał, zrobiłbym to już siedem lat temu - odparłem, w końcu odzyskując jako taką równowagę w swoich myślach.

- Masz rację... Widziałam wczoraj artykuł w Proroku. Schowałam gazetę przed Harrym - na te słowa natychmiast uniosłem głowę.

- Podejrzewam, że i tak to zobaczy. Hermiona jest teraz na wakacjach. Wróci, gdy sprawa przycichnie. Zachowaj dyskrecję - zacząłem przygotowywać się do wyjścia, a ruda siedziała wpatrzona w blat stołu.

- Postaram się wmówić Harremu, że to nie ona. Jakoś damy radę, Malfoy - uśmiechnęła się nadzwyczaj szczerze, po czym razem opuściliśmy kawiarnię.

- To ty byłeś tym tajemniczym wybawcą Miony, prawda? - spytała, nagle zatrzymując się na środku chodnika.

- Tak, to ja. O tym też nikomu nie wspominaj - mrugnąłem do niej, a ona wzniosła oczy ku niebu.

- Niech mnie piekło pochłonie - mruknęła, gdy rozchodziliśmy się po wejściu do Ministerstwa, by nie wzbudzać podejrzeń. Uśmiechnąłem się do siebie i ruszyłem na swoje piętro. Czułem się lepiej niż rano, a ciekawskie spojrzenia już tak mi nie przeszkadzały. Kiedy wszedłem do biura, Blaise był zbyt zajęty, by mnie zauważyć. Usiadłem więc w swoim pokoju i odwróciłem fotel w stronę okna. Miałem nadzieję, że Hermiona jest bezpieczna i że już niedługo znajdziemy sposób na komunikację. Pozostawało mi tylko czekanie i rozmyślania o tym, co ona właśnie robi.

---

Na początek - przepraszam za wszelkie opóźnienia w odpowiedziach na komentarze. Dopiero teraz udało mi się dostać do komputera. Rozdział powstał W CAŁOŚCI na mojej komórce ( Mój Boże! Co to była za męką! Nigdy więcej!). Zdecydowanie muszę wziąć się za ten głupi komputer. Przepraszam za jakiekolwiek błędy. Możliwe, że nie zauważyłam jakiś literówek. Mam nadzieję, że rozdział się spodobał. Postaram się szybko napisać następny, chociaż może się to okazać trudną sprawą. Jutro i pojutrze będę miała dni pełne zamieszania. Poczekamy, zobaczymy. Do następnego rozdziału! 

A! Zapraszam was na moje nowe, krótkie, autorskie opowiadanie na 

www.czego-chcesz.blogspot.com