XXIII. Problemy wracają

            Malfoy zataczał kręgi na mojej skórze, a dreszcze przechodziły przez moją łydkę, aż po sam czubek głowy. Czerwone wino przyjemnie chłodziło mi wargi, a delikatne palce zbliżały się powoli w stronę mojego kolana. Oparłam się plecami o kanapę, lekko przymykając powieki.

- Zwolniła się jedna z posad w moim departamencie. Możesz zacząć pracę jeszcze w tym tygodniu - Zabini w końcu się odezwał, a dłoń Draco zatrzymała się na moim odsłoniętym udzie.

- Nie ma mowy! Nie będę tam pracował - otworzyłam oczy, by dostrzec zniesmaczoną minę blondyna. Spodziewałam się po nim takiej reakcji.

- Powinieneś spróbować. Nie możesz wiecznie siedzieć w domu - powiedziałam, zwracając na siebie uwagę obu mężczyzn.

- Po co mi praca? Mam wystarczającą ilość pieniędzy, żeby normalnie żyć - mruknął Malfoy, chowając się za kieliszkiem. Cała jego postawa wyrażała obojętność i znudzenie.

- Masz zamiar wiecznie przesiadywać w restauracji i przeszkadzać Mionie? Ta praca naprawdę nie jest zła. Kilka raportów w ciągu miesiąca, góra dwa spotkania z radą Ministerstwa - brunet odchylił się na fotelu, jakby zimny wzrok przyjaciela go odpychał.

- Do kiedy muszę podjąć decyzję? - spytał Draco, znów zaczynając wędrówkę swoich palców po moim ciele.

- Zadzwoń do mnie jutro rano. Najlepiej przed dziesiątą - nasz gość wstał ze swojego miejsca, a my jeszcze przez chwilę zwlekaliśmy z podniesieniem się. Najchętniej pożegnałabym Zabiniego prosto z kanapy, pozostawiając chłodne palce Malfoya na swojej rozgrzanej skórze. W końcu udało mi się jednak wykrzesać odrobinę siły i ruszyłam za brunetem do korytarza.

- Przepraszam, że nawiedziłem was o tej porze, ale dowiedziałem się o tym wszystkim pod wieczór, a przez telefon na pewno bym cię nie namówił - rzucił Blaise, zakładając na siebie skórzaną kurtkę. Po chwili już go nie było. 

***

            Stan, w który wpada człowiek zaraz po przebudzeniu jest podobny do chwili, w której nie pamięta się niczego, co złe lub nękające naszą duszę. Odkąd mieszkałam w domu Dracona Malfoya, każdy poranek zaczynał się właśnie tak. Krótkie spojrzenie w stronę okna, uśmiech na mojej twarzy, po czym dochodzący mnie z dołu odgłos wyważonych, powolnych kroków Malfoya. Kiedy wstawałam, on już zazwyczaj był na nogach. Minął tydzień, odkąd zaczął pracować w Ministerstwie Magii. Mimo swoich własnych obowiązków, codziennie odwoził mnie pod restaurację, a odbierał późnym wieczorem. Na te siedem dni zawiesiliśmy naszą walkę ze wspomnieniami, chociaż ich widmo nadal wisiało w powietrzu, niczym burzowa chmura. Powoli wstałam z łóżka, starając się robić jak najmniej hałasu. Wiedziałam, że Draco przygotowuje na dole swoje teczki z dokumentami, a nigdy nie chciałam mu w tym przeszkadzać. Okazało się, że nie jest tak złym pracownikiem, jak mogłoby się wydawać. Podziwiałam go za ten upór i cierpliwość, z jaką znosił ciekawskie spojrzenia innych ludzi. Był sensacją w każdym departamencie Ministerstwa. Artykuły w prasie znów atakowały jego rodzinę, jak i jego samego. Zastanawiałam się wiele razy, jak jest w stanie to wszystko przemilczeć. Robił to jednak, a w ciągu tygodnia jego pracy, sprawy powoli zaczynały cichnąć.

            Spojrzałam po raz ostatni na swoją twarz w ogromnym, łazienkowym lustrze. Później zebrałam swoje rzeczy i ruszyłam do wyjścia. Zdecydowanie przyzwyczaiłam się już do swojego nowego pokoju. Zamykając za sobą drzwi każdego ranka, nie czułam się obco.

            Zeszłam po schodach, a moim oczom ukazał się chodzący po salonie Malfoy. Nie miał na sobie koszuli, a tylko spodnie od garnituru. Niezawiązany, szmaragdowy krawat miał przewieszony na szyi. Zatrzymałam się w progu, chcąc jeszcze trochę pozostać niezauważoną. Obserwowałam napinające się mięśnie mężczyzny i jego silne dłonie, zapinające biznesową teczkę. Po chwili odwrócił się, napotykając mój lekko nieobecny wzrok.

- Dzień dobry - powiedział, ściągając cienki kawałek materiału z karku. Oparł się o fotel i zaczął przesuwać krawat między palcami. Zauważyłam leżącą nieopodal, gotową do założenia koszulę.

- Dzień dobry - odparłam, opierając głowę na framudze. 

- Wpadniesz dziś do mnie do biura? - spytał, nagle odwracając wzrok. Zmarszczyłam brwi i podeszłam do Draco, który wciąż nie ruszał się z miejsca.

- Nie wiem, czy znajdę czas w godzinach pracy - przyznałam, chociaż bardzo chciałam go odwiedzić i zobaczyć w nowym otoczeniu.

- Spróbujesz? 

- Oczywiście - uśmiechnęłam się, jednocześnie wyciągając mu krawat z zaciśniętej dłoni. Po chwili wylądował na podłodze, a ja wpiłam się w wargi Malfoya. Oplótł moją talię swoimi silnymi ramionami, a ja całym ciałem przylgnęłam do jego ciała. Wiedzieliśmy, że ten pocałunek będzie musiał nam wystarczyć na kolejne kilka godzin. Byliśmy spragnieni swojego dotyku, jak powietrza. Oderwaliśmy się od siebie po kilku dłuższych minutach, zdając sobie sprawę, że wylądowaliśmy na dywanie pośrodku salonu.

- To wszystko, co robimy jest szaleństwem - mruknął prosto w moje rozchylone usta. 

- Masz na myśli to, że całujemy się, mimo że nie nazywamy się nawzajem swoimi partnerami? Nie czujesz ile w tym napięcia, pożądania i namiętności? - pochyliłam się, by znów zasmakować jego warg, gdy nagle przerzucił mnie na plecy. Wisiał nade mną, wsparty na rękach.

- Jesteś niepoprawna, Granger - powiedział z tym ślizgońskim, nigdy niezapomnianym przeze mnie uśmiechem.

- I to cię kręci, Malfoy. Nie zaprzeczaj - mrugnęłam do niego, co skwitował krótkim śmiechem.

- Nigdy się nie spodziewałem, że takie słowa wypłyną z moich ust, ale podobno nasze życie wywraca się ostatnio do góry nogami, więc może być i tak. To co robimy jest najbardziej pociągającą rzeczą, jaką robiłem, a ty jesteś jedyną kobietą, która tak na mnie działa - mówił, wodząc palcem po mojej twarzy, szyi i karku. Głęboko wciągałam powietrze, chłonąc zapach jego subtelnych perfum.

- A teraz ze mnie złaź. Zaraz się spóźnimy - delikatnie odepchnęłam go od siebie, by wstać z dywanu. Złapał mnie jednak, nim zdążyłam przejść przez połowę salonu.

- Granger, czy to wszystko ma sens? - spytał, a moje ciało spięło się na ułamek sekundy.

- Zaufaj mi, Malfoy. Nie jestem przy tobie bez powodu. Nie pomagam ci z litości, ani nie pozwalam się całować, bo mam taką ochotę. Dużo nas w życiu spotkało. Chociaż raz pozwólmy dziać się jakiejś dobrej rzeczy - po tych słowach znów wziął mnie w ramiona. Gdybym tylko mogła, zostałabym tam, ale na nas obojga czekało zwykłe, szare życie. Po chwili byliśmy już w samochodzie, słuchając tej samej piosenki, co podczas naszego zwalczania rutyny tydzień temu. 

- Pamiętaj o mojej prośbie, Granger. Wiesz, który to departament? - powiedział, gdy zatrzymaliśmy się przed lokalem.

- Piętro szóste, pokój 178. Pamiętam doskonale i postaram się wpaść - odparłam, sięgając do klamki.

- Ubierz się elegancko. Gdzieś cię zabieram - rzucił mi przenikliwe spojrzenie swoich stalowych oczu.

- Nic mi nie powiesz, prawda? - uniosłam brew, a on uśmiechnął się z satysfakcją.

- Teraz to ja rozdaję karty. Uwierz mi, nie pożałujesz - wysiadł z samochodu i otworzył przede mną drzwi. 

- Do zobaczenia - pożegnał się, dyskretnie dotykając mojej dłoni. 

- Do zobaczenia - odpowiedziałam, znikając za szklaną witryną. Jeszcze przez chwilę stał oparty o maskę, po czym wsunął na nos okulary przeciwsłoneczne, usiadł za kierownicą i ruszył z piskiem opon.

***

            Kiedy zjawiłem się w biurze, Blaise siedział już w swoim fotelu, popijając kawę. Bez słowa zająłem miejsce naprzeciwko niego.

- Zetrzyj szminkę Hermiony z szyi - powiedział, uśmiechając się do mnie znad przeglądanej teczki.

- Nic nie widziałeś - mruknąłem pod nosem, pozbywając się śladu ze swojej skóry. Nie mogłem powstrzymać się od uniesienia kącika ust. Niepoprawna panna Granger, przeszło mi przez myśl.

- Jesteście parą? - spytał brunet, a jego spojrzenie skupiło się całkowicie na mnie.

- Nie, nie jesteśmy parą. Trzymaj język za zębami, Blaise - odparłem, siląc się na zdecydowany ton.

- Skoro ją całujesz, to jest jakaś szansa. Spokojnie, nikomu nie powiem. Widzę jak ona na ciebie działa, Malfoy. Od tygodnia nic nie wylądowało na ścianie i przyjąłeś tę pracę - mrugnął do mnie, a na brzegu biurka nagle pojawił się stos papierów do uzupełnienia.

- Nie wszystko jest jeszcze w porządku, ale rzeczywiście jest lepiej - wstałem z krzesła, poprawiłem krawat i ruszyłem do swojego biura, które przylegało do pokoju Diabła.

- Nie spieprz tego, Smoku - usłyszałem, a moja dłoń zatrzymała się na klamce.

- Postaram się - odpowiedziałem, odwracając głowę.

- Mam nadzieję - szepnął, zanim zniknąłem za drzwiami. Usiadłem za swoim biurkiem, patrząc z niechęcią na stosy papierów po obu jego stronach. Służbową teczkę ułożyłem na kolanach, by po chwili zajrzeć do jednej z kieszeni. W środku było zdjęcie, na którego widok odzyskiwałem siły. Przesunąłem palcami po starej, liczącej już siedem lat fotografii, po czym uśmiechnąłem się w przestrzeń i wziąłem do pracy.

            Mijały długie minuty, a kolejne kartki trafiały do odpowiednich przegródek. Wciąż zastanawiałem się, co w danym momencie robi Granger. Właśnie sięgałem po telefon, by zadzwonić do restauracji, gdy usłyszałem pukanie. Po kilku sekundach do pomieszczenia weszła moja matka.

- Witaj, Draco - uśmiechnęła się do mnie łagodnie, po czym usiadła w fotelu naprzeciwko. W jej postawie nie było spięcia, jak dwa tygodnie temu, podczas mojego pobytu w szpitalu.

- Witaj, matko - przywitałem się, podpisując już setny raport tego dnia. Obmyślałem równocześnie plan zemsty na Zabinim, który stał zapewne za zdradzeniem matce miejsca mojej pracy. 

- Jak się czujesz? - spytała, wbijając we mnie swoje przenikliwe spojrzenie.

- Świetnie - odparłem, mocno zaciskając dłoń na piórze. Już dawno nikt nie pytał mnie o mój stan. Powoli zaczynałem zapominać o niedawnych wydarzeniach, a obecność mojej rodzicielki jednak dawała mi poczucie, że nadal jest się o co martwić.

- Widzę, że wychodzisz na prostą. Hermiona doskonale się spisuje. Jeszcze kilka tygodni temu nie zgodziłbyś się na tę posadę - rozejrzała się z zadowoleniem po moim biurze, a jej dłonie przesunęły się po blacie biurka. Zacząłem się zastanawiać, ile szyderczych i ciekawskich spojrzeń musiała znieść, zanim się tu zjawiła. W przejrzanym tego ranka Proroku Codziennym widziałem artykuł, dotyczący mojej nowej pracy w Ministerstwie. Nie przeczytałem go, chociaż magicznie zmontowane zdjęcie, przedstawiające mnie podczas składania raportu było przezabawne.

- Nie mogę wciąż siedzieć w domu - rzuciłem, odkładając kolejny dokument.

- A jak ona się miewa? - uniosłem wzrok, niedowierzając temu, co usłyszałem - Wszystko z nią w porządku po tym pożarze? - dodała, widząc moją niezdecydowaną minę.

- Wszystko wraca do normy. Jakoś sobie radzimy - odpowiedziałem, nie chcąc zdradzać szczegółów, które i tak były w tej chwili mało ważne. Matka jeszcze przez dłuższą chwilę przyglądała mi się w milczeniu.

- Gdybyście czegoś potrzebowali, wysyłajcie wiadomość. Nie chcę wam przeszkadzać. Do zobaczenia, synu - uśmiechnęła się, po czym opuściła biuro z wysoko podniesioną głową.

***

            Stałam za ladą, wpisując do księgi kolejne rezerwacje. Od samego rana w restauracji było pełno ludzi i nic nie zapowiadało tego, że będę mogła wyjść, by zobaczyć się z Draco. Właśnie sięgałam po telefon, by zadzwonić do biura w Ministerstwie, gdy za szybą dojrzałam znajomą twarz. Natychmiast cofnęłam się w głąb lokalu, a strach ścisnął mi gardło. Kiedy drzwi się otworzyły, szybko przemknęłam na zaplecze. Wiedziałam, że gram na czas, ale nie było innego rozwiązania. Już wiele razy powtarzał się ten sam scenariusz.

- Wszystko w porządku, Granger? Jesteś blada, jak ściana - usłyszałam zaniepokojony głos Rose. Po chwili obok mnie znalazł się również Alex, który zdążył już zauważyć nowego gościa.

- Wywalę stąd tego śmiecia! Zostań tu - powiedział, przytrzymując mnie za ramiona. Czułam coraz silniejsze dreszcze, przebiegające mi po ciele. Patrzyłam, jak brunet się oddala, a świadomość tego, co zaraz może się wydarzyć ścisnęła mi gardło. Nagle uświadomiłam sobie, że jest tylko jedna osoba, którą chcę teraz widzieć. Mocno zacisnęłam palce na bransoletce i zamknęłam oczy.

Ron jest w restauracji. Pomóż mi, Malfoy.

Wysłałam wiadomość, a do moich uszu dotarł lekko podniesiony głos Alexa. Zastanawiałam się, jak długo będzie w stanie powstrzymać intruza przed wejściem na zaplecze.

Cholera jasna! Rozszarpię go na strzępy! Będę za chwilę.

Usłyszałam odpowiedź w swojej głowie dokładnie w momencie, w którym Ron dostał się do środka. Spojrzał na mnie chłodnym, przesyconym złością wzrokiem, a nogi o mało się pode mną nie ugięły.

- Coś ty sobie myślała, co?! Że tak po prostu cię zostawię? - warknął, podchodząc coraz bliżej. Rose objęła mnie ramieniem, jakby to mogło mnie całkowicie ochronić.

- Daj mi spokój - szepnęłam, cofając się o krok.

- Nie przejmuj się, że spałaś z innymi. Ja też cię zdradzałem, Hermiono. Jesteśmy siebie warci - uśmiechnął się szyderczo, a do moich oczu napłynęły łzy.

- Nigdy cię nie zdradziłam! Jak możesz tak mówić?! - wrzasnęłam, wyrywając się z uścisku przyjaciółki. Po chwili stanęłam twarzą w twarz z rozwścieczonym Ronem. Ile już razy widziałam go w takim stanie? Ile razy starałam się zapomnieć o tych iskrach złości w jego tęczówkach?

- Mylisz się, złotko! Zdradziłaś nas wszystkich siedem lat temu! - odpowiedział, łapiąc mój nadgarstek. Alex natychmiast znalazł się przy nas i wyrwał moją dłoń z żelaznego uścisku.

- Nie dotykaj jej - syknął, odsuwając mnie na bezpieczniejszą odległość.

- Wszystko wam wyjaśniłam, Ron! Wiedziałeś, że to było zaplanowaną częścią mojej misji. Musiałam to zrobić - słowa z trudnością przechodziły mi przez gardło. Mówiłam prawdę, jak i kłamstwo. Nie zauważałam już granicy między tymi dwiema rzeczami. Rose i Alex patrzyli to na mnie, to na rudzielca. Nie mogli wiedzieć o czym mówimy, chociaż w tamtej chwili postanowiłam, że niedługo wszytko im opowiem.

- Nie wyglądało to tak, jakbyś była zmuszona! Chciałaś to zrobić! - policzki Rona zrobiły się czerwone, a z moich kompletnie odpłynęła krew. Złapałam się ramienia Rose, nie chcąc zaliczyć zderzenia z ziemią. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, ale nagle głośny huk przywrócił mnie do rzeczywistości. Drzwi zaplecza otworzyły się, zahaczając po drodze o ścianę. W progu stanął dość wysoki, czarnowłosy mężczyzna, który uratował mnie przed Ronem kilka tygodni temu. Poczułam rozlewającą się po moim ciele ulgę. Malfoy szybko zmierzył mnie wzrokiem, jakby chciał sprawdzić, czy jestem cała. Kiwnęłam głową, chociaż najchętniej znalazłabym się teraz w jego ramionach. Alex posłał mi tymczasem pytające spojrzenie. Rozpoznał mężczyznę, jako mojego wybawcę. Ani on, ani Rose nie wiedzieli, że w rzeczywistości był to Malfoy, którego już znają.

- Powiedziałem ci, żebyś się do niej nie zbliżał! Nie rzucam słów na wiatr! - powiedział, powoli zbliżając się do rudzielca.

- Proszę bardzo! Już znalazłaś sobie kochanka. Nie trzeba było długo czekać! Szkoda, że wybrałaś chorego sadystę, który o mało mnie nie zabił - słowa Rona docierały do mnie, jak zza mgły. Patrzyłam, jak Draco traci nad sobą panowanie i chwyta przeciwnika na koszulę.

- Jak bardzo muszę cię zbić, żebyś się odpieprzył?! - warknął tuż przy jego twarzy, która stała się jeszcze bardziej czerwona.

- Myślisz, że się ciebie boję? Nawet nie wiem kim jesteś - prychnął Ron, szarpiąc się w silnym uścisku Malfoya.

- Lepiej żebyś nie wiedział, Weasley! Najważniejsze, że ja cię znam. Trzymaj się z dala od Hermiony, słyszysz?! - po chwili do moich uszu dotarł dźwięk uderzenia. Mocno wtuliłam się w Rose, nie chcąc na to patrzeć. Szarpanina trwała jeszcze kilka minut, a po mojej twarzy zaczęły toczyć się łzy.

- Zrozumiałeś o co mi chodzi, Weasley?! - krzyknął Draco, wymierzając ostatni cios - Pytam, czy zrozumiałeś, śmieciu!

- Zrozumiałem! Zejdź ze mnie! - Ron pozbierał się z podłogi, a krew kapała mu z nosa i rozcięcia na policzku.

- Nie pokazuj się tu więcej! - warknął Malfoy, ścierając czerwoną ciesz z własnych dłoni.

- Pożałujesz tego, Hermiono! Nie przychodź do mnie, jak ten idiota cię skrzywdzi - powiedział rudzielec, rzucając mi krótkie, przepełnione nienawiścią spojrzenie. Po chwili teleportował się prosto z zaplecza. Wyswobodziłam się z ramion Rose i podeszłam do Draco, który stał teraz na środku pomieszczenia z rękami opartymi na kolanach.

- Nic ci nie jest, Granger? - spytał, wyprostowując się. Zauważyłam ciągnące się na jego szyi zadrapanie.

- Nie, nic mi nie jest, ale tobie tak - szepnęłam, zmuszając go, by usiadł na krześle. Wyciągnęłam różdżkę i zaczęłam rzucać zaklęcia na ranę.

- Możemy się dowiedzieć, co tu się dzieje? - odezwał się Alex, zerkając mi przez ramię.

- Zaraz sami się dowiecie - odparłam, wiedząc, że Eliksir Wielosokowy niedługo przestanie działać. Minęło kilka minut, a ciało Malfoya zaczęło wracać do dawnej postaci. Kiedy przemiana się dokonała, Draco wstał z krzesła i wziął mnie w ramiona. Schowałam twarz w zagłębienie jego barku, a łzy potoczyły się na nowo po moich policzkach. Wolałam nie wiedzieć, jakie miny goszczą na twarzach moich przyjaciół.

- Czyli to Draco był tajemniczym wybawcą. Wszystko jasne - usłyszeliśmy lekko rozbawiony głos Alexa.

- Zabiorę ją do domu. Wyjaśnimy wam wszystko innym razem - powiedział Malfoy, wciąż nie pozwalając mi się odsunąć. Właściwie wolałam takie rozwiązanie. Bliskość jego ciała dawała mi poczucie bezpieczeństwa.

- Powinieneś być w pracy. Zostanę tutaj - wtrąciłam się, unosząc głowę. Draco poluźnił uścisk, dzięki czemu mogłam spojrzeć na Rose i Alexa.

- Jesteś pewna? Mogę wziąć sobie wolne - odparł, spoglądając na mnie z lekkim niepokojem.

- Jestem pewna. Pracujesz dopiero od tygodnia. Lepiej wracaj do biura - uśmiechnęłam się niewyraźnie, patrząc prosto w stalowe tęczówki.

- Dobrze, skoro tak twierdzisz - westchnął, po czym puścił mnie i pożegnał się z resztą.

- Odprowadzę cię - złapałam go za rękę i wyprowadziłam z restauracji przez tylne wyjście.

- Dziękuję ci... - nim zdążyłam skończyć, wpił się w moje usta. Znów nie był to delikatny, czuły pocałunek. Draco zdawał się wyładowywać cały gniew na Rona i swoją bezradność, przyciągając mnie desperacko coraz bliżej siebie. Odsunął się ode mnie dopiero, gdy zaczęłam tracić oddech.

- Uważaj na siebie, Granger. Czekam na ciebie o siódmej przed wejściem do Ministerstwa - powiedział, po czym raz jeszcze musnął moje wargi swoimi. Krótkie impulsy przeszywały mój kręgosłup.

- Będę na pewno - mruknęłam tuż przy jego ustach.

- Tak myślałem - szepnął, przesuwając palcem po moim policzku - Wiesz, że nie dam cię nikomu dotknąć, prawda? Jeśli Weasley zbliży się do ciebie raz jeszcze, zabiję go z zimną krwią. Jeszcze nie jesteś moja, ale prędzej czy później będziesz.

- Jesteś zdecydowanie pewny siebie - uśmiechnęłam się, zanim znów mnie pocałował.

- Nie oszukuj się, Granger. Wiesz, że będziesz moja - mrugnął do mnie, po czym odsunął się i teleportował.

***

            Po powrocie do biura nie mogłem się skupić na niczym, co musiałem zrobić. Blaise zerkał na mnie z niepokojem, ale o nic nie zapytał. Widział w jakim stanie opuszczałem Ministerstwo po otrzymanej od Granger wiadomości. Teraz dawał mi w samotności wyładować się na raporcie i innych dokumentach. Podpisywałem się zamaszyście na każdej kartce, a dłonie wciąż mi drżały. Byłem wściekły, a zalaną krwią twarz Weasleya wciąż miałem przed oczami. Najchętniej zabiłbym go na tym zapleczu. Ta chęć jeszcze bardziej wzrosła, gdy poczułem łzy Hermiony na swojej skórze. Zastanawiałem się, czy już zawsze nasze życie będzie musiało brnąć pod górę. Kiedy powoli gasły nasze problemy ze wspomnieniami, pojawiał się rudzielec. Co jeszcze mogło nas czekać? Znów zaczynałem się bać, a w głowie miałem dziwną świadomość, że to moja obecność ściąga kłopoty. Pozostawał tylko fakt, że w tej chwili nie potrafiłbym zostawić Granger. Uzależniła mnie od siebie, sprawiła, że dzień bez jej widoku stawał się męczarnią.

- Malfoy, ktoś do ciebie - usłyszałem, gdy kolejny stos papierów zniknął z mojego biurka. Uniosłem głowę, dostrzegając w drzwiach sekretarkę Zabiniego. Patrzyła na mnie niepewnie z niemym pytaniem wypisanym na twarzy.

- Wpuść - rzuciłem, zerkając na zegarek. Dochodziła siódma. Czas leciał o wiele szybciej, niż się tego spodziewałem. Miałem nadzieję, że ten ostatni klient szybko przedstawi swoją sprawę. Granger miała czekać na mnie pod Ministerstwem, a ja nienawidziłem się spóźniać. Po chwili do moich uszu dotarł dźwięk kroków, stawianych w zdecydowanie wysokich szpilkach. Obróciłem się na krześle, przenosząc wzrok na róg korytarza, gdzie zaraz miała pojawić się zapewne moja klientka. Ukazała się kilka sekund później, a moje serce stanęło. Czarne, niebotycznie wysokie obcasy, długie, nie mające końca nogi, czerwona sukienka, tańcząca wokół kolan, dekolt w kształcie serca, grube ramiączka, szyja wyrzeźbiona niczym w marmurze. Po chwili drzwi zamknęły się za nią, a ja wstałem zza biurka.

-  Miało być elegancko - powiedziała, okręcając się wokół własnej osi. Atmosfera, którą roztaczała była wprost wrząca.

- Wyglądasz cudownie. Naprawdę brak mi słów - podszedłem do niej, jednocześnie rzucając zaklęcie na otaczające nas ściany. Teraz nikt nie mógł nas zobaczyć, ani usłyszeć.

- Nie musisz nic mówić. Pokaż mi, Malfoy - odparła, zarzucając mi ręce na szyję. Natychmiast zakryłem jej usta swoimi.

- Dokąd mnie zabierasz? - spytała, gdy już się od siebie oderwaliśmy, a ja sprzątnąłem szklankę, która upadła z biurka, gdy nie do końca się kontrolowaliśmy.

- Niespodzianka - uśmiechnąłem się, podając jej dłoń.

- Mam się bać? - uniosła brew w sposób, który przypominał moje własne zachowanie.

- Tak, Granger. Możesz już zacząć się bać - objąłem ją w talii, drugą ręką poluźniając krawat. Zdjęła go z mojej szyi, jak gdyby czytała mi w myślach. Pocałowałem ją w czoło, na co zareagowała śmiechem.

- Jak na razie wygląda to, jak romansidło - wykrztusiła, pomiędzy kolejnymi fazami chichotu.

- Zobaczymy co powiesz za kilkanaście minut - przesunąłem palcem po jej policzku, a ona zamknęła oczy, pod wpływem mojego dotyku.

- Doprowadzasz mnie do szału - mruknęła, łapiąc moją dłoń i przyciskając ją jeszcze bliżej swojej skóry.

- Powtarzasz moje wypowiedzi, Granger. Lepiej uważaj - powiedziałem, po czym objąłem ją mocniej i chwyciłem różdżkę. Teleportowaliśmy się, gdy zegar wybił siódmą.

---

 Znów jest opóźnienie z rozdziałem, za co bardzo was przepraszam. Niestety komputer nadal sprawia wiele kłopotów i nie zawsze jestem w stanie pisać, gdy mam na to ochotę. Ten rozdział nie jest zbyt ciekawy, ale niestety musi być taki, by historia dalej biegła. Następna część będzie poświęcona głównie Draco i Mionie. Znów pojawią się wspomnienia, których już dawno nie opisywałam. To opowiadanie dłuży się znacznie bardziej, niż myślałam. Jestem ciekawa w ilu rozdziałach się zamknie. Mam nadzieję, że uda mi się szybko napisać kolejną część. Trzymajcie kciuki.