XXV. Od pierwszego wejrzenia...

            Dla wszystkich, którzy rozumieją...

                Nawet w magicznym, na pierwszy rzut oka idealnym świecie przychodzą chwile, w których siły opuszczając twoje ciało. Nie wiesz już, czy to, co robisz jest słuszne. Patrzysz z zazdrością w spokojniejszą przeszłość, starając się nie żałować swoich decyzji. Ja zastanawiałam się, jak wybrnąć z tego, w co oboje się wplątaliśmy, jednocześnie nie niszcząc cienkiej nici, która nas połączyła. Patrzyłam w milczeniu, jak palce Malfoya zaciskają się na kieliszku. Później naczynie wylądowało na ścianie, a odłamki szkła potoczyły się po podłodze. Twarz blondyna stała się nieludzko blada, usta zmieniły się w niewyraźny kształt.

- Spokojnie, przecież nic takiego się nie stało - powiedziałam, przysuwając się i kładąc mu dłoń na ramieniu. Rozluźnił się tylko odrobinę, ale poza tym wciąż siedział wyprostowany, wpatrzony w jeden punkt.

- Właśnie tego nie chciałem, Granger. Tak nie miało być! - odparł, w końcu podnosząc na mnie wzrok. Stalowe tęczówki kryły słabość i zdenerwowanie. Czułam się podobnie, ale nie mogłam tego okazać. Nie teraz, gdy czekały nas ważne decyzje, nowe, coraz trudniejsze wyzwania. Od dwóch tygodni tkwiłam w tym układzie z Malfoyem, a nie było dnia, w którym nie zastanawiałbym się, co dalej. Nikt nie obiecywał mi, że będzie łatwo.

- Znajdziemy jakieś rozwiązanie. Dobrze, że od razu mnie nie rozpoznali - przesunęłam dłonią po swoich krótkich włosach, dziękując samej sobie, że zdecydowałam się na zmianę fryzury. Byłam pewna, że gdybym w ostatnich latach pozostawiła swój wizerunek w normalnym stanie, Rita Skeeter poznałaby mnie w mgnieniu oka. Sprawę ułatwiły nam też wysokie szpilki, których nie było widać na zdjęciu. Dzięki temu wydawałam się być naturalnie wysoką kobietą, a nie filigranową Hermioną Granger.

- Zdajesz sobie sprawę, jakie miałaś szczęście? Gdyby prasa się dowiedziała... - westchnął, nie kończąc swojej wypowiedzi. Doskonale wiedziałam o co mu chodzi. Nasze życie, a w szczególności moje mogłoby zamienić się w piekło. Draco nigdy tego nie chciał.

- Ale się nie dowiedziała, Malfoy. Mamy możliwość wszystko naprawić - zmusiłam go, by nie spuścił wzroku. Bałam się, że mnie odrzuci, chcąc za wszelką cenę chronić to, czego cudem mi nie zabrano. Jego lęki nie skupiały się na tym, że sam stanie się głównym tematem artykułów. Wciąż myślał tylko o mnie.

- I co teraz zrobimy? Masz swoje własne życie. Nie możesz tak po prostu zniknąć, zostawić restauracji i przyjaciół - w jego głosie słyszałam zrezygnowanie. Według niego stanęliśmy w martwym punkcie, bez jakiegokolwiek wyjścia.

- Wrócisz do pracy, a ja skończę swoje zasłużone wakacje, które mi przerwano - uśmiechnęłam się do niego, chcąc, by odwzajemnił ten gest. Nic takiego się jednak nie stało.

- Gdzie się ukryjesz? To nie ma sensu. Powinniśmy... - przerwałam mu natychmiast, zanim zdołał powiedzieć cokolwiek, czego moglibyśmy później żałować.

- Nie pozwolę ci teraz wszystkiego niszczyć, Malfoy! Skorzystam z zaproszenia McGonagall, przez jakiś czas będę mieszkać w Hogwarcie. Alex i Rose poradzą sobie w restauracji, tak jak zawsze to robili. Ty wrócisz do pracy, przeczekasz najgorsze. Później zdecydujemy, co dalej. Nigdy nie powiedziałam ci, że nie chcę, by mnie z tobą widziano. Mało mnie obchodzi moja, czy twoja reputacja. Ważniejszy jesteś ty sam - tym razem na jego usta wypłynęło coś, co przypominało uśmiech. Przyciągnął mnie do siebie, a ja ułożyłam głowę w zagłębieniu jego barku.

- Rzeczywiście jesteś najmądrzejszą czarownicą od czasów Roweny Ravenclaw. Nie wiem, jak jesteś w stanie myśleć tak trzeźwo - szepnął, całując mnie w czoło.

- Nie róbmy niczego pochopnie. Przeczekajmy burzę. Możliwe, że zdarzy się coś, co zagłuszy ten skandal - odsunęłam się od niego delikatnie. Stalowe tęczówki były teraz pełne ciepła, jakby udało mi się zabrać niepokój.

- Zrobisz to dla mnie? - spytał, gładząc mój policzek swoimi chłodnymi palcami.

- Dla nas, Malfoy - odpowiedziałam, po czym jego usta odnalazły drogę do moich. Całował mnie delikatnie, jakbym mogła rozpaść się, jak szkło, którym uderzył o ścianę. Zaczęłam dostrzegać minusy naszego planu już teraz. Mieliśmy być rozdzieleni na jakiś czas, którego długość była nieokreślona. Bycie z dala od niego w tym momencie wydawało mi się być rzeczą niemożliwą.

- Przynajmniej mamy biżuterię - powiedział, gdy w końcu się od siebie oderwaliśmy. Nagle poczułam zaciskającą się wokół mojego gardła pętlę.

- Cholera! Nie będziemy mogli jej używać - zakryłam usta dłonią, a cały świat nagle nade mną zawirował.

- Dlaczego? - zmarszczył brwi, zaglądając mi jednocześnie w oczy.

- Biżuteria została stworzona w Hogwarcie, pod magiczną, ochronną kopułą. Kiedy opuszczaliśmy zamek, zaklęcia chroniące go nie wpłynęły na bransoletkę i naszyjnik. Teraz jednak, będę musiała wejść do murów, a nie z nich wyjść. Bariera stworzona dla bezpieczeństwa uczniów jest na tyle silna, że zniszczy moje zaklęcie. Uzna je za niebezpieczne i metal obróci się w proch - wykrztusiłam, przypominając sobie tekst z książki, dzięki której stworzyłam dwa, łączące nas od lat przedmioty.

- Pieprzone zasady! - warknął, na chwilę uciekając przed moim wzrokiem.

- Znajdziemy jakiś inny, bezpieczny sposób. Pójdę do biblioteki i z pewnością coś znajdę - zapewniłam go, chcąc, by zapanował już spokój.

- Damy sobie radę, prawda? Zawsze to powtarzasz - splótł swoje palce z moimi, a ja zadrżałam, gdy drugą ręką przyciągnął mnie blisko swojego ciała.

- I zawsze mam rację - mrugnęłam do Draco, a on roześmiał się cicho. Uwielbiałam ten dźwięk, którego słuchałam jednak zdecydowanie zbyt rzadko.

- Powinnaś napisać do McGonagall, a ja zajmę się Diabłem. Możemy poczekać tu na niego, przyniesie twoje rzeczy - jego głos znów stał się lekko chłodny, a pozorne opanowanie wcale nie działało.

- Chciałabym zobaczyć się też z Alexem i Rose. Chyba nadszedł czas, by wszystko wyjaśnić - powiedziałam, nie kryjąc nadziei na zgodę Malfoya.

- Dobrze, sprowadzimy ich. Rzeczywiście należą się im wyjaśnienia - przytulił mnie, jakby nic nigdy się nie stało. Leżeliśmy tak przez dłuższą chwilę, chłonąc swoją bliskość. Wiedzieliśmy, że nie pozostało nam już wiele takich chwil. Wszystko posypało się, jak domek z kart. Pozostało nam tylko wierzyć, że uda nam się to odbudować, gdy skandal przycichnie. Za nami był ciężki, stresujący dzień, a za oknami czekała noc, która miała ułożyć wszystko tak, jak dawno być powinno.

***

            Schody poprowadziły nas na piętro zasnutego pajęczynami domu. Powoli usuwałem różdżką każdą przeszkodę, mocno trzymając dłoń Hermiony w swojej dłoni. Poruszaliśmy się w ciszy, jakby każdy ruch mógł obudzić coś nieoczekiwanego. W końcu dotarliśmy do końca szerokiego korytarza. Drzwi mojej sypialni były otwarte, tak jak pozostawiłem je lata temu. Pokój był dosłownie wywrócony do góry nogami. Sam doprowadziłem go do takiego stanu, gdy w pośpiechu zabierałem najważniejsze rzeczy. Teraz wszystko było pokryte grubą warstwą kurzu, który wdzierał się do oczu i ust.

- Znajdźmy pergamin i wracajmy - usłyszałem, gdy moja dłoń mimowolnie powędrowała do zdjęcia, stojącego na szafce. Zza zmętniałego szkła uśmiechała się do mnie matka. Gdzieś w tle stał także ojciec, ale jego sylwetka zdawała się być obca. Nie widziałem go od bitwy o Hogwart. Wiedziałem tylko, że zabił się w Azkabanie. Wolałem nie wiedzieć, kto mu w tym pomógł.

- Tak, już szukam - odparłem, otwierając jedną z szuflad, która zatrzeszczała w ramach sprzeciwu. Wyjąłem zwinięty papier, pióro i atrament, po czym podałem wszystko Granger. Kiedy mieliśmy wychodzić, zatrzymałem się w progu. Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedykolwiek wrócę w to miejsce.

- Może kiedyś uda ci się zmienić ten dom. Tak samo, jak zaczarowałeś salon - powiedziała Hermiona, kładąc mi dłoń na ramieniu. Szybko nakryłem jej palce swoimi, by się nie odsunęła.

- Niektórych rzeczy nie da się zmazać, Granger. Śmierć pozostawia trwałe ślady - odwróciłem wzrok, gdy na mnie spojrzała. Oboje wiedzieliśmy, że za wiele krzywd nikt nie był już w stanie przeprosić. Ja nie mogłem odpokutować swoich win. Było za późno. Pozostawało mi tylko każdego dnia mierzyć się z tym samym. To w moim rodzinnym domu stacjonowali śmierciożercy, to ja zabijałem i to ja miałem pozbyć się Dumbledora.  Ja nosiłem czarne, mroczne brzemię tego wszystkiego.

- Pamiętaj, że jesteś w świecie żywych, Malfoy. Śmierć zabiera, a uczucie daje - jej dłoń zsunęła się na moją klatkę piersiową, gdzie powoli i miarowo biło moje serce.

- Wiesz, że jestem złym człowiekiem - szepnąłem nieco groźnym głosem, tuż przy jej twarzy. Stała oparta o framugę drzwi, a ja trzymałem dłonie na jej szczupłe talii. Znów byłem niegrzecznym, mrocznym ślizgonem, a ona kruchą gryfonką. Nic się nie zmieniło, chociaż próbowaliśmy udawać, że tak jest. Pytanie było tylko jedno: czy właśnie tak nie jest najlepiej?

- Nikt nie jest idealny. Ja również mam swoje mroczne strony. Wystarczy stać na granicy, starać się nie zachłysnąć złem. Przy mnie właśnie taki jesteś - wzruszyła ramionami, po czym na jej usta wypłynął tak dobrze znany mi uśmiech. Wiele razy widziałem go podczas przesłuchań w piwnicach Hogwartu. Pełen różniących się emocji, zadziorny, lekko złośliwy.

- Kręci cię moja gorsza strona, Granger. Przyznaj się - uniosłem brwi, mierząc wzrokiem jej piękną twarz. Była delikatna i urocza, lecz z drugiej strony silna, pociągająca i uzależniająca.

- A niby ciebie nie kręci moja? - prychnęła, zanim wpiła się w moje usta. Staliśmy przy futrynie jeszcze przez kilka następnych minut. Wodziłem palcami po jej odsłoniętych plecach, a ona wplotła dłonie w moje włosy. Oderwaliśmy się od siebie, wiedząc, że czeka nas jeszcze wiele zadań tego wieczora. Patrzyłem jak odchodzi korytarzem z wręcz piorunującym wdziękiem. Pokręciłem głową z niedowierzaniem, uniosłem oczy ku niebu, po czym poszedłem za nią. Kiedy znaleźliśmy się w salonie, transmutowała swoją elegancką sukienkę w wygodniejsze ubranie. Nawet w czarnych spodniach i białej bluzce wyglądała oszałamiająco. Szybko zepchnąłem tę myśl na dalszy plan, łapiąc za pergamin i pióro.

- Napisz do McGonagall. Ja zajmę się Diabłem - powiedziałem, siadając na parapecie wysokiego po sam sufit okna. Po chwili zajęła miejsce naprzeciwko mnie.

- Już dawno nie żyłam w ten sposób - usłyszałem jej słowa pośród skrzypienia pióra na papierze.

- Czyli w jaki? - spytałem, nie spuszczając wzroku z pisanych przeze mnie słów.

- Brakowało mi tego szaleństwa. Nie nadaję się do spokojnego życia - odparła, zamaszyście podpisując list.

- Hermiona Granger lubi zaszaleć. Slytherinie! - roześmiałem się, otwierając okno. Czarna sowa Zabiniego usiadła mi na kolanie. Przywiązałem oba listy do jej nóżki, po czym wypuściłem ptaka na zewnątrz. Odleciał w ciemną noc, pozostawiając nas w kompletnej ciszy.

- Napisałeś coś o Alexie i Rose? - spojrzała na mnie, chcąc się upewnić, że z pewnością usłyszę.

- Tak, Blaise zabierze ich ze sobą - odpowiedziałem, chwytając jej dłoń. Uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Teraz pozostawało nam tylko czekanie.

***

            Siedzieliśmy na parapecie od dobrych kilkunastu minut. Czas dłużył się w nieskończoność. Pierwszy raz było w tym jakieś zdenerwowanie. Niedługo mieliśmy się rozstać. Na jak długo? Nikt tego nie wiedział. Otworzyłam oczy, by spojrzeć na Malfoya. Oparł głowę o ścianę i tkwił nieruchomo, wpatrzony w obraz za oknem. Blask księżyca rzucał się na jego twarz, wyrzeźbioną niczym w najdroższym, najbielszym marmurze. Nasze palce wciąż były złączone i tkwiły nieruchomo na jego kolanie. Salon razem z nadejściem nocy zamienił się w jeszcze piękniejsze miejsce. Płomienie świec były jak żarzące się gwiazdy, a wypolerowana podłoga odbijała każde, najmniejsze światełko. Właśnie miałam zamiar przerwać ciszę, gdy za oknem coś się poruszyło. Draco zeskoczył z parapetu, niczym rażony piorunem.

- Zaczekaj tutaj. To pewnie oni - powiedział, zakładając na siebie czarny płaszcz. Zniknął, zanim zdążyłam odpowiedzieć cokolwiek. Dyskretnie spojrzałam przez okno, ale w gęstej ciemności przed domem niczego nie byłam w stanie dojrzeć. W końcu rozległ się dźwięk zamykanych drzwi, a korytarz wypełnił się odgłosem ludzkich kroków. Odetchnęłam z ulgą, gdy w salonie pojawił się Malfoy, a zaraz za nim trójka osób. Wszyscy wyglądali na przerażonych tym, co zobaczyli. Wiedziałam, że przebyli tę samą, ciężką drogę, co ja. Marsz między ogarniętym śmiercią ogrodem, wśród rozbitych rzeźb i cieni ludzkich dusz.

- Musimy wam wiele wyjaśnić - oznajmił Draco, wyczarowując fotele na środku salonu. Rose spojrzała na mnie z niepokojem, a Alex tylko kiwnął głową. Dziękowałam w duchu za takich przyjaciół. Przyjmowali każdą nową informację na mój temat ze spokojem, jakby od dawna spodziewali się, że coś ukrywam.

- Widzieliście artykuł w Proroku Codziennym, prawda? - zaczął blondyn, jednocześnie przyciągając mnie na swoje kolana. Wiedziałam, że chce wykorzystać każdą chwilę, by mieć mnie przy sobie.

- Wiedziałem, że to byłaś ty! - kasztanowłosa uśmiechnęła się do mnie znacząco, a ja starałam się odpowiedzieć jej równie szczerym gestem. To, co musieliśmy wyznać im jeszcze tej nocy skutecznie mi to uniemożliwiło.

- Nikt nie może się dowiedzieć, że to była Hermiona. Jeśli jakaś informacja dotrze do prasy, zlinczują nas - wciął się Malfoy, jednocześnie mocno zaciskając ramiona na mojej talii.

- Wyjaśnijcie nam wszystko od początku - Alex przesunął wzrokiem po naszych bladych twarzach. Nadeszła chwila, na którą czekaliśmy.

- Wszystko zaczęło się jeszcze w Hogwarcie. Draco jest czystej krwi arystokratą, ja córką mugoli. Slytherin i Gryffindor. Wąż i lew, lód i ogień. Byliśmy wrogami od pierwszego wejrzenia...

***

            Tej nocy przeżyliśmy naszą historię raz jeszcze. Każdy dzień, każde wydarzenie, każdą rozmowę. Wszystko zostało odkryte przed ludźmi, których serca od tego momentu musiało nieść to brzemię. Opowieść objęła wszystkie lata nauki w Hogwarcie, moją służbę u Czarnego Pana, ostatnią bitwę, zamknięcie w Azkabanie, ucieczkę oraz rok spędzony w piwnicach szkoły. Pominęliśmy tylko formę naszego pożegnania siedem lat temu. To wspomnienie pragnęliśmy zachować dla siebie jeszcze przez jakiś czas.

- Czyli pomagałaś Malfoyowi, przesłuchiwałaś go, po czym zniknęłaś z jego życia? - Rose patrzyła to na mnie, to na swoją przyjaciółkę. Szok unosił się w powietrzu, niczym gęsta mgła. Właśnie tego się spodziewaliśmy.

- Tak, uciekłam przed tym wszystkim. Podróżowałam, chcąc zapomnieć. Dlatego też poznałyśmy się w Toskanii. Trwało to siedem lat, aż w końcu Draco pojawił się w restauracji. Potrzebował mojej pomocy. Nie mogłam odmówić. Resztę historii już znacie - wyjaśniła Granger, a ja zauważyłem, że z niepokojem zerka na zegarek. Za jakąś godzinę mogliśmy spodziewać się świtu. Zbliżało się nieuchronne.

- I dlaczego akurat dziś postanowiliście nam to wyjaśnić? - padło pytanie, które było najważniejsze. Wyprostowałem się, mocniej obejmując brązowowłosą.

- Chcemy przeczekać ten skandal związany z artykułem. Hermiona zamieszka w Hogwarcie, a ja wrócę do pracy. Nie możemy stać się teraz pożywką dla Proroka - powiedziałem, z uwagą przypatrując się reakcji pozostałych. Bałem się, że zacznie się prawdziwe piekło. Byłem dla nich zupełnie obcą osobą, której wcale nie musieli ufać. W szczególności, gdy dowiedzieli się, jaki znak miałem wypalony na przedramieniu.

- Zaopiekujecie się restauracją? To nie będzie trwało długo. Musimy się oswoić z nową sytuacją - tym razem odezwała się Granger. Wszystkie pary oczu natychmiast przeniosły się na nią.

- Jasne, nie ma sprawy - Rose uśmiechnęła się, a to samo po chwili zrobił Alex. Odetchnąłem z ulgą, zdając sobie sprawę, że wszystko poszło po naszej myśli.

***

            Staliśmy na marmurowych, zniszczonych schodach, patrząc na wschód słońca. Najróżniejsze barwy rozlewały się na niebie, a posiadłość stawała się z każdą chwilą mniej mroczna. Milczeliśmy, jakby słowa mogły naruszyć spokój. Do ostatniej chwili mieliśmy nadzieję, że jednak coś się zmieni i nie będziemy musieli się rozstawać. Nic takiego nie miało się jednak pojawić. Minuty mijały nieuchronnie.

- Pociąg odjeżdża po piątej. Musimy się pospieszyć - powiedział Blaise, stawiając przede mną kufer. Spojrzałam na drewnianą skrzynię i dopiero teraz dotarło do mnie, że wracam do szkoły. Nie spodziewałam się, że ta noc przyniesie do mojego życia tyle zmian. Draco stał tuż obok mnie, a jego twarz znów przybrała niezdecydowany, nieco chłodny wyraz. Denerwował się tym wszystkim, co nas czekało, ale moje obawy gdzieś umknęły. Poczułam się pewnie, gdy splotłam swoje palce z jego dłonią. Wiedziałam, że za jakiś czas znów będę mogła go dotknąć. Wiedziałam, że łączą nas wspomnienia, które nigdy nie znikną.

- Już czas - jego głos był niezwykle ciepły. Odwróciłam się, by spojrzeć mu w oczy.  

- Będzie dobrze, zaufaj mi - uśmiechnęłam się, wtulając się w jego klatkę piersiową.

- Czekaj na mnie, Granger. Przyjdę po ciebie - szepnął mi do ucha, po czym złączył nasze usta. Pozwoliłam sobie samej na ostatnią chwilę zapomnienia. Wsunęłam dłoń w jego platynowe, miękkie włosy. Elektryzujące impulsy przechodziły przez moje ciało. Smak jego warg opływał mnie całą, a delikatność, z jaką mnie dotykał dodawała do tego wszystkiego dreszcze. Odsunęliśmy się od siebie po dłuższym czasie. Alex, Rose i Diabeł patrzyli w podłogę, chcąc dać nam chociaż odrobinę prywatności. Stanęłam na najwyższym stopniu schodów, po czym odwróciłam się przodem do Draco, który stał w wejściu do Malfoy Manor.

            W tym momencie wiedziałam, że cały świat słucha bicia naszych serc. Tęskniłam za nim już teraz, gdy stał kilka kroków dalej. Walka o tego mężczyznę była jedyną rzeczą, jaką kiedykolwiek poznałam. Spojrzałam w stalowe, przepełnione demonami tęczówki. Wszystko, co widziałam było nim i mną. Zagubiłam się gdzieś w tym obrazie. Nienawiść ustąpiła pod naporem innych uczuć. Z pewnością lepszych. Draco Malfoy był powodem ogromnych zmian w moim życiu. Nie bałam się niczego, co miał przynieść kolejny dzień. Wiedziałam, że najgorsze, najmroczniejsze czasy mamy już za sobą. Problemy z prasą były niczym, w porównaniu do tego, co przeszliśmy wcześniej. Stał w blasku właśnie powstałego zza horyzontu słońca. Jego blada skóra zdawała się lśnić. Uśmiechnął się do mnie w ten ślizgoński sposób, po czym sięgnął do swojego naszyjnika. Używaliśmy tego sposobu komunikacji po raz ostatni. Będę o ciebie walczył, Granger. Nie zapominaj o mnie. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, gdy usłyszałam jego głos w swojej głowie. Nie pozbędziesz się mnie tak szybko, Malfoy. Jakoś rozwiążemy nasz problem, a wtedy zobaczysz, na co naprawdę mnie stać. Do zobaczenia wkrótce. Mrugnęłam do niego, sięgnęłam po uchwyt kufra, a później teleportowałam się w blasku nowego dnia.

---

Rozdział 25. Jest dokładnie taki, jak tego pragnęłam. Włożyłam w niego całe serce. Mam nadzieję, że to poczujecie. Następnej części spodziewajcie się niedługo ( za ok. 2 dni). Dziękuję za wasz odzew pod poprzednim postem. Do następnej części.