Miniaturka I - Pocałuj albo zabij

2 maja 1998

                Moje kroki odbijały się głuchym echem od ścian korytarza. Wokół panowała nieprzenikniona ciemność. Żadna z pochodni nie była zapalona, a moje oczy z trudem wyłaniały z mroku krawędzie kamiennego sklepienia. Gęste, wilgotne powietrze nie pomagało w energicznym biegu, a droga zdawała się nie mieć końca. Słyszałam huk walących się murów zamku. Lochy zdawały się drżeć, jakby ciężar toczącej się nad nimi walki był zbyt duży. Gorzkie, piekące łzy płynęły po moich policzkach. Brnęłam przed siebie, chociaż rozcinające moje ciało rany paliły żywym ogniem. Wiedziałam, że muszę wciąż posuwać się naprzód. Obiecałam Harremu oraz samej sobie, że uda mi się zabić tego przeklętego węża, który był ostatnią przeszkodą, dzielącą nas od zwycięstwa. Wpełznął do piwnic Hogwartu, jakby wyczuwał bliskość domu Salazara Slytherina. Ruszyłam za nim, chociaż mogło się to okazać najgorszą decyzją mojego życia. Biegłam korytarzem, a z ciemności w każdej chwili mogła wyłonić się jadowita ulubienica Voldemorta. Porzuciłam rozsądek, by ratować tych, którzy jeszcze walczyli. Nad moją głową wciąż nie cichły odgłosy ścierających się zaklęć. Całym sercem pragnęłam być teraz na górze, wśród swoich. Ścierałam słone krople z brudnej, zmęczonej twarzy. Po chwili ból w klatce piersiowej stał się na tyle nieznośny, że opierałam się dłonią o ścianę. Krok za krokiem nabierałam do płuc coraz mniej powietrza. W końcu przystanęłam, zupełnie tracąc kontrolę nad ciałem. Zacisnęłam zęby, uświadamiając sobie, że nie mam wiele czasu. Musiałam zrobić to, co do mnie należało. Nawet, jeśli miałam przez to zginąć.

            Już miałam ruszyć w dalszą drogę, gdy do moich uszu dotarł dźwięk. Z początku cichy, ale z każdą chwilą nabierał siły. Wstrzymałam oddech, nasłuchując w napawającej mnie przerażeniem ciemności. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że to jakiś człowiek zbliża się w moim kierunku. Wróg czy sprzymierzeniec, spytałam samą siebie… Przylgnęłam do ściany, jakby mogła uchronić mnie od niebezpieczeństwa. Wiedziałam, że jeśli w korytarzu pojawi się śmierciożerca, będę musiała go zabić. Zanim on zabije mnie. Mocno zacisnęłam palce na różdżce, która do tej pory tkwiła w mojej kieszeni. Tymczasem odgłos kroków stał się coraz wyraźniejszy, aż w końcu wypełnił powietrze, jak złowieszcza zapowiedź . Zmrużyłam oczy, chcąc jak najwcześniej zobaczyć zbliżającą się postać. Najpierw pojawiło się małe, niebieskie światełko. Później zarys wysokiej, męskiej sylwetki. Poczułam dreszcze, przeszywające boleśnie moje ciało. Byłam coraz pewniejsza, że czeka mnie starcie z jednym ze sług Czarnego Pana. Po chwili ujrzałam również czarną pelerynę, unoszącą się za mężczyzną. Napięłam każdy mięsień w swoim zmaltretowanym, ociekającym krwią ciele. Chciałam być gotowa, gdy wróg się zjawi. Postawiłam krok w przód, stając mu na drodze. Przyspieszył, ale jego różdżka nadal tkwiła spuszczona w stronę podłogi. Nie miałam zamiaru dać się omamić.

            Szeroki kaptur zasłaniał mu twarz, tak jak pozostałym śmierciożercom. Spodziewałam się również maski, ale nie byłam w stanie jej dostrzec. Usłyszałam, że coś kapie na kamienną podłogę niedaleko stojącej przede mną postaci. Pozwoliłam sobie na ułamek sekundy spuścić wzrok. Natychmiast zasłoniłam usta dłonią, nie pozwalając na krzyk, który uwiązł mi w gardle. Mężczyzna trzymał w lewej dłoni ogromną, ściętą precyzyjnie głowę Nagini. Krew kapała na posadzkę, tworząc sporą, lśniącą kałużę. Wstrzymałam oddech, wracając spojrzeniem do przysłoniętej kapturem twarzy. Wiedziałam, że zostałam już zauważona. Nadal nie padło jednak żadne zaklęcie, które mogłabym zablokować, a atakowanie osoby, która pozbyła się ostatniego, brakującego horkrusa wydawało mi się rzeczą absurdalną. Czekałam na ruch swojego przeciwnika, który jak gdyby czytając mi w myślach, wyciągnął dłoń zza peleryny. Pochylił głowę, jak gdyby do ostatniej chwili chciał chronić swoją tożsamość. I wtedy kaptur opadł, a w ciemności zalśniła para stalowych oczu. Postawiłam krok w tył, doskonale zdając sobie sprawę, kto stoi przede mną. Czekałam aż mnie rozbroi lub po prostu zabije. Nie liczyłam na nic innego. Trwała bitwa o Hogwart, w której on stał po stronie zła. Tak przynajmniej mi się wydawało, chociaż zabity wąż mógł wskazywać na coś innego. Głęboko wciągnęłam powietrze, a kolejne łzy potoczyły mi się po rozgrzanych policzkach. Drżałam, czekając na swój nieuchronny koniec. Litość nie istniała w pojęciu człowieka, z którym przyszło mi się mierzyć. Mogłam się bronić, znałam potrzebne zaklęcia, ale nagle śmierć z jego ręki wydała mi się być czymś niezwykle wygodnym. Zabita przez największego wroga. Nie był nim Voldemort, który prawdopodobnie ścierał się teraz z Harrym. To Draco Malfoy prześladował każdy mój dzień nieopisanym bólem. A teraz miał to zakończyć, raz na zawsze. Poczułam, że brakuje mi powietrza. Zacisnęłam dłoń na różdżce, która niebezpiecznie zaczęła wysuwać mi się z ręki. Wiedziałam, że w tym momencie jestem najsłabsza i najmniej gotowa na obronę. Blondyn znalazł się przy mnie w jednej sekundzie. Musiał to przecież wykorzystać, moją słabość, tak jak robił to od lat.

             Spodziewałam się przeszywającego bólu, ciemności, czegokolwiek. Tymczasem poczułam precyzyjny uścisk na swoim nadgarstku, krótkie szarpnięcie i zimną ścianę za swoimi plecami. Otworzyłam oczy, a rwące rany na mojej klatce piersiowej oznaczały, że nadal żyję. Zmienił się jednak jeden szczegół. Ciało Malfoya przywierało ściśle do mojego, a po uniesieniu głowy napotkałam jego stalowe niczym ostrze spojrzenie. Krew Nagini wciąż kapała na posadzkę, lecz tym razem tuż przy moich stopach. Znaczyło to, że jestem trzymana tylko jedną dłonią. Chwyt był jednak na tyle mocny, że szarpanie nie miało sensu. Stałam przyparta do kamieni, a nogi ledwie trzymały mnie w pionie.

- Otrząśnij się, Granger - usłyszałam, po czym brutalne szarpnięcie poruszyło moim ciałem. Załkałam, zdając sobie sprawę, że jestem w potrzasku. Nie było drogi ucieczki, nie było powietrza, którym mogłabym oddychać, nie było światła.  

- Uspokój się i przestań płakać. Wojna zaraz się skończy - powiedział nieco ochrypłym, niepodobnym do wcześniejszego głosem. Mocno zacisnęłam zęby, by zapanować nad drżącym ciałem. Desperacko wciągałam powietrze do płuc, chociaż każdy oddech był krótszy od poprzedniego. Malfoy wciąż stał blisko mnie, a jego palce zaciskały się na moim nadgarstku. Czułam ciepło jego ciała, bicie serca, które jednak istniało. Ciszę w ciemnym korytarzu przerwał głuchy odgłos. Głowa Nagini upadła na podłogę, prosto w kałużę krwi przy stopach Malfoya. Zaczęłam się dusić, domyślając się, co teraz nastąpi. Ten mężczyzna sam w sobie był śmiercią. Chciał mnie zabić, a w końcu nadeszła chwila, na którą czekał.

- Zabij mnie, Malfoy - wykrztusiłam, wykorzystując ostatni oddech. Nie poczułam jednak żadnego bólu, ani nie usłyszałam śmiercionośnego zaklęcia. Blondyn przyciągnął mnie za nadgarstek, a drugą ręką objął w talii. Jego chłodne usta w kilka sekund później znalazły się na moich. Krótkie, przyjemne impulsy rozlewały się po mojej skórze, a serce odzyskiwało szaleńczy, zdrowy rytm. Odwzajemniłam pocałunek, lekko rozchylając wargi. Draco dawał mi powietrze, którego było mi brak. Oddychałam coraz głębiej, mocno wpijając się w jego usta. Z całej siły przypierał mnie do zimnej ściany, a jego dłonie przeniosły się na moje policzki. Poczułam krwawy ślad, pozostawiany przez palce, w których wcześniej trzymał głowę zabitego węża. Moja dusza zdawała się oddzielać od ciała. Śmierć i tocząca się nad nami wojna zeszły na dalszy plan. Desperacko pragnęłam zachować przy sobie mężczyznę, który przez lata był dla mnie uosobieniem tego, co najgorsze. Wiedziałam, że daje mi szansę na przeżycie. Całował coraz zachłanniej, dawał mi więcej i więcej. Zdawało się, że nie potrzebujemy już wilgotnego powietrza, unoszącego się w lochach. Ciepło drugiego ciała przesiąkało przez warstwy ubrań, krew wirowała w żyłach.

            Nie mogło to jednak trwać wiecznie. Głośny huk rozdarł ciszę gdzieś nad nami. Draco przerwał, ale wciąż pozostawał milimetr od moich ust. Patrzył na mnie, a nasze przyspieszone oddechy łączyły się ze sobą.

- Już po wszystkim - szepnął, po czym odsunął się ode mnie. Patrzyłam jak sięga po głowę Nagini i znika w mroku. Jeszcze przez kilka sekund słyszałam kapiącą na podłogę krew.

2 maja 1999

            Minęło dwanaście długich miesięcy od bitwy o Hogwart. Nie było już Voldemorta, skończyły się mroczne, przepełnione strachem czasy. Pozostały tylko bolesne wspomnienia poległych czarodziei, które z każdym kolejnym dniem stawały się coraz bledsze. Dla mnie wciąż istniały jednak obawy, których nie potrafiłam się pozbyć. Idąc zatłoczoną ulicą, wsłuchiwałam się w rozmowy, obserwowałam twarze, licząc na to, że kiedyś odnajdę jakiś znak. Najmniejszą, najcichszą wskazówkę, która doprowadziłaby mnie do tego jednego człowieka. Zniknął z powierzchni ziemi dokładnie rok temu. Z chwilą, w której pozwoliłam mu odejść ciemnym korytarzem, rozpłynął się w powietrzu. Odciętą głowę Nagini znaleziono na samym środku pola walki, ale nigdy nikt nie dowiedział się, komu udało się zniszczyć tę ostatnią cząstkę duszy Czarnego Pana. Grałam swoją własną rolę, udając, że nic nie wiem. Potajemnie sprawdzałam, czy jego ciała nie ma na zasłanej trupami podłodze w wielkiej sali. Nie odnalazłam jednak stalowych tęczówek i idealnych rysów twarzy. Draco Malfoy zapadł się pod ziemię.

            Tymczasem każdy dzień mojego nowego, pozbawionego walki o wolność życia stał się nieustającym poszukiwaniem. Nie przyjęłam propozycji doskonałej, wymarzonej pracy w Ministerstwie Magii, nie zostałam aurorem, nie wyszłam za Rona. Moje myśli wciąż prześladował odgłos kapiącej na posadzkę krwi w ciasnym korytarzu. Dokładnie rok temu Draco Malfoy darował mi życie, jednocześnie je naprawiając i kierując na właściwe tory. Oddał mi swój własny, głęboki oddech, nauczył brać, a nie tylko dawać. W ciągu kilku sekund, spędzonych w jego ramionach stałam się innym człowiekiem. To co zrobiliśmy w lochach było jak powolny, niebezpieczny taniec w płonącym pokoju. Trwała wojna, ginęli ludzie, a on całował mnie, jednocześnie zabierając wszystkie obawy. Jak gdyby chciał zająć czymś moje myśli, gdy Voldemort ginął z rąk Harrego.

            A teraz stałam z głową zwróconą do ciemnego, rozgwieżdżonego nieba, a łzy kapały na moje policzki. Wiatr przemykał po błoniach, chłodząc moje osłonięte cienkim płaszczem ciało. Zamknęłam oczy, chcąc znowu poczuć bolesne rany na swojej klatce piersiowej, płynącą po skórze krew. Pragnęłam powrócić do dnia bitwy, stać się znów taką samą osobą, jaką byłam. Znów usłyszeć czyjeś kroki w ciemności, poczuć strach, niepewność, jego dotyk, jego oddech... Rok swoich bezsensownych poszukiwań postanowiłam zakończyć w miejscu, gdzie wszystko się dla mnie skończyło, a jednocześnie zaczęło.

            Opadłam na mokrą od rosy trawę, a twarz schowałam w dłoniach. Zaczęło padać, jakby noc płakała razem ze mną. Pozwoliłam sobie na ostatnią chwilę słabości. Chciałam raz na zawsze zamknąć za sobą ten rozdział. Draco Malfoy zniknął, mógł nawet nie żyć, a ja wciąż pozwalałam mu powracać do swoich myśli.

- Otrząśnij się, Granger - usłyszałam cichy, znajomy głos w ciemności. Szybko uniosłam się z ziemi i rozejrzałam po błoniach. Mrok był tak gęsty, że widziałam jedynie krople deszczu, przesuwające mi się przed oczami. Pokręciłam głową, zdając sobie sprawę, że tracę zmysły. Nagle doszedł mnie jednak kolejny dźwięk, jak gdyby złamanej gałązki. Odwróciłam się, a w cieniu ogromnego drzewa dostrzegłam męską postać. Czarna peleryna unosiła się na silnym, chłodnym wietrze.

- Uspokój się i przestań płakać - powiedział, wyłaniając się z ciemności kilka metrów ode mnie. Przez ten rok jego rysy nabrały wyrazistości, a oczy niewyjaśnionego blasku. Zza chmur nagle wyłonił się księżyc, a blade światło padło na jego wysoką, dobrze zbudowaną sylwetkę. Nie uśmiechał się, ale w jego postawie było jak zawsze pełno nonszalancji i pewności siebie. Dreszcze przeszły mi po plecach. Reagowałam na jego obecność zupełnie inaczej, niż się tego spodziewałam. Wiele razy w ciągu tych dwunastu miesięcy zastanawiałam się, jak mogłoby wyglądać nasze ponowne spotkanie. Takiego scenariusza z pewnością nie było w moich przewidywaniach. Stał tuż przede mną, jakby nigdy nie odchodził.

- Co ty tu robisz? - wykrztusiłam, obejmując się ramionami. Z każdą chwilą robiło się coraz zimniej, a deszcz nie przestawał padać, tworząc między nami ścianę wody. Obserwowałam każdy ruch blondyna, chcąc zapamiętać wszystko, gdyby ta sytuacja jednak okazała się być snem.

- Pomyliłaś kwestie. Powinno być coś w stylu: zabij mnie, Malfoy - odparł, rzucając mi nieco blady, niepewny uśmiech.

- Pocałuj mnie albo zabij, Malfoy - warknęłam, pokonując ostatnie kroki, które nas dzieliły. Jeszcze przez chwilę stał nieruchomo, patrząc mi w oczy. Później położył dłoń na mojej talii, a swoje usta zbliżył do moich. Kusił mnie swoim głębokim, ciepłym oddechem, którego tak bardzo pragnęłam zasmakować.

- Już po wszystkim, Granger. Teraz nigdzie się nie wybieram - szepnął, po czym złączył nasze wargi w zachłannym pocałunku.

---

Moja pierwsza w życiu miniaturka  to taki mały prezent dla was. Chciałam się rozeznać, czy podobają się wam takie krótkie dzieła mojego autorstwa. Po zakończeniu Ukrytych demonów właśnie takie posty chcę umieszczać na tym blogu. Mam nadzieję, że wam się podoba. Miałam ją publikować dopiero po wakacjach, ale chciałam się upewnić, że robię dobrze. Jeśli na temat tego tekstu będą pozytywne opinie, to kolejny one shot pojawi się po zakończeniu Demonów. 

Co do głównego opowiadania, nowy rozdział jest już w przygotowaniu. Przepraszam za opóźnienia w odpisywaniu na komentarze i właśnie z rozdziałem. Komputer nie chciał współpracować i byłam też odrobinę zajęta. 

Liczę na wasze komentarze i proszę też o odezwanie się moich cudownych obserwatorów ( jest ich już 61!) Chociaż pod tą miniaturką odezwijcie się większością! Idę wam na rękę, wstawiając to teraz. Doceńcie to.