PROLOG

Londyn, 2004 r.

                        Kiedyś zastanawiałam się, czy istnieje życie po życiu, nowe istnienie, możliwość zaczęcia wszystkiego od początku. Ta myśl otumaniała mnie, wodziła za nos, zaprowadzała w ciemności. Pierwsze lata mojego życia po Wielkiej Bitwie o Hogwart były walką, a nie spokojem, którego pragnęłam. Byłam jedną z osób, które tworzyły dla czarodziei bezpieczny świat. Rok po odzyskaniu ukochanej szkoły pomogłam zamknąć w Azkabanie ostatnich śmierciożerców. Uważano mnie za bohaterkę, tę dziewczynę, która wykazała się odwagą, oddaniem. Mi jednak nie pomagały kolejne artykuły w Proroku Codziennym. Chciałam znaleźć się w innym świecie, w szczęśliwym odbiciu rzeczywistości, którą żyłam. Długo zajęło mi przekonywanie się o własnej sile. Dokładnie cztery lata temu przemogłam się, odcięłam od tego, co było dawniej. Samodzielność przyszła mi o wiele łatwiej, niż myślałam. Znalazłam dom, znalazłam marzenia, znalazłam spokój. I w końcu miałam wszystko, czego zawsze chciałam. Wyswobodziłam się z pęt i stałam się osobą, która była uwięziona przez ponad dwadzieścia lat. Nie byłam już młoda, nie byłam zakompleksiona i słaba. Byłam prawdziwą, szczęśliwą Hermioną Granger. Mimo że byłam taka już od kilku lat, świat nadal nie potrafił się przyzwyczaić. I na prawdę mało mnie to obchodziło. Można to nazwać egoizmem, ale ja wiem swoje. Czasami przychodzi chwila, gdy trzeba poświęcić się samemu sobie. Dla mnie ten moment nadszedł i miałam zamiar go wykorzystać. Każdego dnia budziłam się z taką samą myślą - świat jest mój. Tak samo było tego ranka.

            Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się do samej siebie. Czekało na mnie to wszystko, co kochałam. Nie było tylko kogoś, kogo mogłabym kochać. Wiele było już prób, wiele walk, ale na nic. Nie byłam gotowa na związek, nie chciałam zobowiązań. Wolałam być sama i wiedziałam, że jeśli miłość ma przyjść, przyjdzie nieproszona. Wstałam z łóżka mimo bardzo wczesnej pory. Noc dopiero umierała za oknem, księżyc mętniał, gwiazdy zasypiały. Stanęłam przy oknie i objęłam się ramionami. Był środek niezwykle ciepłego, przyjemnego czerwca. Delikatny wiatr owiewał mnie od strony uchylonej szyby.  Patrzyłam jak słońce wschodzi powoli nad miastem. Obrzeża Londynu miały w sobie jakiś czar, coś przyciągającego. Mój dom stał w dzielnicy dla czarodziei, której nie widział żaden mugol. Na ulicy pełno było pracowników Ministerstwa Magii, ich rodzin, dzieci. Codziennie obserwowałam jak teleportują się spod mieszkań, trzymając w dłoniach służbowe walizki. Ja wybrałam zupełnie inne źródło utrzymania, a ludzie z okolicy uważali mnie z tego powodu za indywidualistkę.

            Zarzuciłam na ramiona cienki szlafrok i wyszłam przed dom. Szłam żwirową ścieżką pośród ogrodu, a kamyki chrzęściły mi pod butami. Zatrzymałam się przed skrzynką na listy i wyciągnęłam z niej nowy numer Proroka Codziennego. Odkąd sowy zostawiały pocztę w ten sposób, nie musiałam budzić się nagle i otwierać okna natrętnym ptakom. Otworzyłam gazetę i przebiegłam wzrokiem po pierwszej stronie. Jak zwykle nie znalazłam tam nic ciekawego, więc zwinęłam pismo i schowałam do kieszeni. W dłoni miałam jeszcze plik różnych reklam i ulotek. Ruszyłam do domu, czując jak pierwsze promienie słońca zaczynają ogrzewać mi plecy. Przystanęłam na ganku i oparłam się o drewnianą balustradę. Uwielbiałam to miejsce, mój własny azyl. Mogłam obserwować z tego punktu ogromny, zadbany ogród. Tuż przy schodkach na werandę rosła duża, rozłożysta magnolia z jasnymi kwiatami. Ich zapach roznosił się wokoło, wypełniał płuca i uspokajał. Drzewo dawało cień, którego nie raz potrzebowałam. Idealnie przystrzyżona trawa przyozdobiona była kropelkami rosy, lśniącymi w słońcu. Uśmiechnęłam się do tego kojącego, dającego energię krajobrazu, po czym weszłam do domu, zatrzaskując za sobą drzwi. W korytarzu wisiały ramki ze zdjęciami. Upychałam je cierpliwie na każdej wolnej przestrzeni. Nie było na nich żadnych postaci, moi znajomych, czy rodziny. Ruchome obrazy przedstawiały najczęściej piękne widoki miejsc, które odwiedziłam. Toskania, Francja, Hiszpania i wiele innych. Lubiłam otaczać się takimi wspomnieniami, tworzyć nową historię, zaprzestając jednocześnie myśleć o starej, niepotrzebnej przeszłości.

            Zawiesiłam wzrok na fotografiach tylko na chwilę. Później skierowałam kroki do kuchni, gdzie przygotowałam aromatyczną, mocną kawę. Wypiłam ją na stojąco, odstawiłam do zlewu i weszłam do łazienki. Zatrzymałam się przed lustrem i uśmiechnęłam do swojego odbicia. Te same, głębokie, brązowe oczy, pełne, malinowe usta, ich subtelnie uniesione kąciki. Przeczesałam dłonią krótkie, sięgające za uszy włosy w odcieniu płynnego miodu. Zmieniłam się nieco, chociaż zdążyłam się do tego przyzwyczaić niezwykle szybko. Znikły moje nie do końca wyjaśnione problemy, nieśmiałość, skrytość. Była tylko pewna siebie, odważna, szczęśliwa kobieta.

            Wyszłam z zaparowanej łazienki po godzinie, owinięta tylko puchowym ręcznikiem. Włożyłam na siebie czarną sukienkę bez rękawów, poprawiłam jej kołnierzyk, po czym wsunęłam na włosy opaskę. Przejrzałam się raz jeszcze w lustrze, zabrałam z biurka torebkę, włożyłam buty i wyszłam z domu. Zamknęłam drzwi zaklęciem i ruszyłam w stronę podjazdu. Wsiadłam do swojego pick-up'a i wyciągnęłam z kieszeni czerwoną szminkę. Umalowałam usta, patrząc w lusterko auta, po czym włączyłam silnik i wycofałam się z podjazdu. Radio grało moją ulubioną muzykę, gdy jechałam zalanymi słońcem ulicami Londynu.

***

            Są zdarzenia, które sprawiają, że dalsze życie człowieka nie ma już sensu. Przestajesz normalnie oddychać, serce bije ci wolniej, każdy krok sprawia ból. Patrzysz na wszystkich i wiesz, że są szczęśliwi, a ty nie możesz tego mieć. Już nie należysz do świata, jesteś wykluczony poza każdą dziedzinę życia. I właśnie mnie dotknęło coś takiego. Mimo że broniłem się na wszystkie możliwe sposoby, walczyłem i starałem się zmienić przeszłość i przyszłość, nie udało się. Trafiłem do piekła za życia. Sam dla siebie byłem martwy. Chciałem leżeć kilka metrów pod ziemią. Pragnąłem tego jak nigdy wcześniej. Przed skończeniem tej katorgi chroniło mnie tylko jedno - arystokratyczna, wpojona duma. Nie mogłem być tchórzem, który kończy ze sobą, gdy w życiu przestaje się układać. Nikt nie wiedział, jak silne pragnienie samobójstwa we mnie tkwiło. Nikt nie wiedział, że jestem zmęczony, że chcę się położyć i nigdy nie obudzić. Nie chciałem już być sam. Przez rok wytrzymała ze mną jedynie Astoria Greengrass. Starałem się ją szanować, nawet odrobinę polubić. Wiedziałem jednak, że nie ma w tym nic głębszego. Zostawiłem ją, nim do końca zdążyła się przywiązać. Nie zasługiwałem na miłość. Jak ktoś taki, jak ja mógłby doświadczyć czegoś dobrego?

            Od Wielkiej Bitwy o Hogwart minęło wiele długich, męczących dla mnie lat. Nie miałem już osiemnastki na karku, nie byłem królem całego świata, ani nawet władcą własnego losu. Od roku ukrywałem się, izolowałem i szczelnie zakrywałem problemy. Litość wzbudzała u mnie obrzydzenie. Codziennie próbowano mnie z tego wyciągnąć. Matka patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem, Blaise próbował zabierać alkohol. Na nic się to zdało. Byłem uparty, nie miałem ochoty wychodzić z względnie bezpiecznej kryjówki. Każdy dzień mijał mi tak samo. Ten również.

            Obudziłem się dopiero w południe, gdy słońce górowało wysoko na niebie. Nie szczędząc przekleństw, wstałem z łóżka i przetarłem oczy. Liczyłem na to, że nieporządek, który stworzyłem wczorajszego wieczora, zniknie sam. Niestety tak się nie stało. Nadal mieszkałem w drogim, lecz zaniedbanym i brudnym domu. Wystarczyłoby zaklęcie i wszystko wróciłoby na swoje miejsce, ale nie miałem sił, by wyciągnąć różdżkę. Za każdym razem, gdy miałem ją w dłoni, wracały straszne wspomnienia sprzed lat. Krew, zielone błyski, mroczne znaki. Ciemna część mojej przeszłości powracała ze zdwojoną siłą. Po pewnym czasie przestałem z tym walczyć. Dawałem się zabijać od środka, bo tak na prawdę uważałem, że na to zasługuję. Chciałem cierpienia i bólu, by chociaż przez chwilę nie czuć się winnym.

            Zacząłem brnąć przez sypialnię, odgarniając porozrzucane ubrania, butelki po piwie i innych alkoholach. Dotarłem w ten sposób do kuchni, gdzie  usiadłem na krześle i schowałem twarz w dłoniach. Potrafiłem tkwić w takiej pozycji całymi godzinami. Zazwyczaj dzień zaczynał się od walki z destrukcyjnymi myślami. Wspomnienia wojny nawiedzały mnie w coraz to nowszych obrazach. Nie miałem ochoty tego kontrolować. Pojawiało się i znikało samo. Gdy parzyłem kawę, zamiast aromatycznego napoju widziałem otchłań, w którą kilka lat temu spadł Dumbledore. Ochlapując twarz zimną wodą, wydawało mi się, że na rękach mam krew. I było tak już od długiego czasu. Czekałem tylko, aż coś do końca mnie pogrąży, a najlepiej po prostu zabije. Ja, właśnie ja, Draco Malfoy pragnąłem śmierci. Mogłaby zabrać mnie w najgorszych katuszach, ale chciałem zniknąć z tego świata. Raz na zawsze.

            Szkoda, że istniały jeszcze takie osoby, jak moja matka, czy Blaise. Walczyli o mnie, chociaż wcale o to nie prosiłem. Ze zrezygnowaniem otworzyłem kolejny list od przyjaciela. Pełno w nim było desperacji i gróźb. Miałem ochotę wyrzucić pergamin w ogień i odejść, zostawić to, zapomnieć. Jednak  było w tej wiadomości coś takiego, że nie potrafiłem. Trzymałem kopertę w dłoni i patrzyłem na pochyłe, nieco niedbałe pismo Zabiniego. Zakląłem głośno i położyłem kartkę tak, by dłużej nie przypatrywać się literom. Nie mogłem wyjść z domu, nie w takim stanie.

 ---

Oto i prolog nowej historii o tytule ,,Ukryte demony". Mam nadzieję, że wam się spodoba i że stali czytelnicy pozostaną tu ze mną. Postaram się szybko dodać pierwszy rozdział.