35. Bal cz.II

Jeśli oszaleć, to tylko przy tobie...

            Hermiona weszła do dormitorium, nie zapalając światła. Nie miała ochoty patrzeć dłużej na wrak człowieka, którym teraz była. Mimo eleganckiego, balowego ubioru widziała w sobie jedynie tęsknotę i ból. Czekanie na Draco niszczyło ją od środka. W pomieszczeniu panowała nieprzenikniona cisza, która niemal zabijała.

Jestem z tobą cały czas, bez względu na wszystko, odległość i miejsce...

Nagle gryfonka usłyszała skrzypnięcie podłogi. Serce podskoczyło jej do gardła. Dziękowała w duchu, że słuchała wykładu na temat zaklęć wykonywanych bez użycia różdżki. Poruszyła nerwowo palcami i po chwili w dormitorium zrobiła się jasno.

Nie martw się, wszystko się ułoży. Uda nam się.

Podczas urodzin Kruma, Malfoy cię widział.... To był pierwszy dzień, w którym się złamał.

 Okazało się, że nie jest sama. Spojrzała na dzielący ją od przybysza dystans, szacując ile czasu zajmie jej pokonanie go. Czy przez te kilka sekund czar nie pryśnie? Co jeśli nagle się obudzi z tego snu? Spojrzała przed siebie, napotykając wzrok, który z pewnością nie był marą. Postawiła pierwszy krok, wciąż nie wypowiadając słowa. Dębowe deski nawet się nie ugięły. Stanęła przed intruzem, dosłownie czując wściekłe bicie nie tylko własnego serca.

W nieznane, w piekło, niebo, w wodę i ogień.

 Znów napotkała tęczówki, które wywołały dreszcze na całym jej ciele. Coś jej tu nie pasowało. Zorientowała się dopiero po chwili, co tak jej przeszkadza. Odsunęła się o kilka kroków, przywołując przerażenie w oczy gościa. Z delikatnym, uspokajającym uśmiechem na ustach zdjęła czarne, wysokie szpilki i znów się zbliżyła. O wiele lepiej - pomyślała, unosząc się na palcach. Jej sylwetka doskonale wpasowywała się w mężczyznę tuż przed nią.

Złamałam jedną z największych zasad świata...

Dotknęła jego rozpalonych warg. Czuła jak świat wiruje wokół nich. Odwzajemnił jej pocałunek z taką pasją, że ledwo trzymała się na nogach. Wciąż nie odrywała się od niego, gdy silne ramiona ułożył na jej talii. Tak, jakby od zawsze miały tam swoje miejsce. Uśmiechnęła się, na chwilę odsuwając się od niego. Odpowiedział jej jednym ze swoich wypracowanych, szelmowskich uśmiechów, który pragnęła zobaczyć już od dłuższego czasu.

Za tę Twoją czarną sukienkę. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś ją zobaczę i wtedy nie będziesz tak daleko...

A jednak żyję i to żyję tak, jak nigdy wcześniej...

Ponowie zatopił się w jej malinowych wargach. Przypominało im to odżywczy powiew powietrza, życiodajną energię. Hermiona zachłannie złapała go za śnieżnobiałą koszulę. Ku zdziwieniu mężczyzny zdarła z niego materiał, posyłając guziki na podłogę z delikatnym brzękiem. Oparła dłonie o jego klatkę piersiową i zaczęła wodzić palcami po jego napiętych mięśniach. Delektował się jej dotykiem, którego pewność była dla niego zaskakująca. Hermiona poczuła jak suwak jej czarnej jak noc sukni rozsuwa się pod jego palcami. Po plecach przeszedł jej dreszcz, gdy Draco odsunął się od niej i zaczął obsypywać pocałunkami jej wyrzeźbioną niczym w marmurze szyję. Gdy natrafił na delikatny materiał ramiączka jej sukni, jednym ruchem palca zsunął go z jej ramienia. Na odsłoniętym kawałku skóry złożył kolejny pocałunek. Odgarnął długie włosy z drugiego barku dziewczyny. Ramiączko podzieliło los poprzedniego. Draco pochylił się nad Hermioną, tym razem zatrzymując usta przy jej uchu.

- Chcesz tego? - powiedział cicho, powstrzymując się by nie zerwać z niej tej sukni od razu. W głowie huczało mu jednak od ostrzegawczych myśli. Co jeśli ją wystraszy? Czuł, że to co właśnie się dzieje różni się zupełnie od doznań z dawnego życia. Na stojącą prze nim kobietę nie rzucał władczych spojrzeń, na usta nie występował mu ironiczny uśmiech, a ciało nie rwało się tylko i wyłącznie do jednego. Z nią było inaczej. Tęsknił za nią całym sobą, każdy milimetr skóry domagał się jej dotyku. Nie były to jednak puste zachcianki nadętego arystokraty. Kochał tę kobietę.

- Kocham się, Draco. Chcę tego jak jasna cholera - gdy to usłyszał, wszystkie obawy z niego wyparowały. Chwycił ją na powrót w swoje ramiona.

- Kocham cię - szepnął, po czym zakrył jej wargi swoimi. Nagle do ich uszu doszło ciche pukanie. Hermiona z westchnieniem oderwała się od ust Malfoya i zwróciła wzrok w stronę drzwi. Czy nawet w takim momencie ktoś musiał im przeszkadzać?

- Kto tam? - w jej głosie czaiła się złość godna lwicy. Draco uniósł brwi, słysząc ten ton.

- To ja, Ron. Wpuść mnie. Zaklęcie McGonagall już nie działa. Porozmawiajmy - gryfonka skrzywiła się mimowolnie w sposób podobny do ślizgońskiego.

- Nie mam ochoty. Odejdź - ostatkiem sił trzymała emocje na wodzy.

- Proszę. Tak nagle zniknęłaś z balu. Martwię się o ciebie.

- Wszystko w porządku, ale teraz spadaj! - wrzasnęła, przywołując na twarz Dracona szeroki uśmiech.

- Ale Herm...

- Spadaj! Chcę być sama!

Draco na te słowa ledwo powstrzymał śmiech. Przysunął się do Hermiony i zbliżył wargi do jej ucha. Myślała, że oszaleje i po prostu rzuci się na blondyna. Mało obchodził ją zakichany Ron, który podsłuchiwałby pod drzwiami.

- Sama? Dobre Granger - mruknął do niej ślizgon, nie kryjąc rozbawienia. Gryfonka uśmiechnęła się pod nosem, po czym położyła palec na ustach blondyna, by Łasic go nie usłyszał.

- Przestań. Wpuść mnie!

- Spieprzaj! I to już - Hermiona pochyliła się i sięgnęła po jakąś rzecz na podłodze. Po chwili wymierzyła z całej siły obcasami w drzwi dormitorium. Usłyszeli jeszcze jakieś przekleństwa, po czym Ron się oddalił.

- Od kiedy jesteś taka zadziorna?

- Odkąd od kilku miesięcy żyję wspomnieniami o pewnym zadziornym ślizgonie - odparła, czując jak jej sukienka opada na podłogę.

Zakochałam się w ślizgonie...

Jestem kimś.

***

            Obudziła się, czując usta Malfoya w okolicach obojczyka, a jego gorące dłonie na biodrach. Uśmiechnęła się wracając myślami do kilku poprzednich godzin i zatopiła palce w jego włosach.

- Cześć kochanie - powiedziała wprost w jego usta. Pocałował ją w taki sposób, że jęknęła gdy się od niej odsunął. Mógłby całować ją tak już zawsze, do końca świata.

- Cześć - niemal wymruczał do jej ucha, błądząc rękoma  po jej płaskim brzuchu. Hermiona jeszcze przez chwilę pozwalała mu na to, po czym wyślizgnęła się zgrabnie z łóżka. Draco oparł się na łokciu, przyjmując pozę ułożonego w satynowej pościeli greckiego boga. Patrzył urzeczony na gryfonkę, która stała odwrócona teraz do niego plecami. Blade promienie światła rzucały blaski na jej idealne ciało. Westchnął na samą myśl o tym, jak blisko niego znajdowała się ta kobieta jeszcze kilka godzin temu. Bliżej się nie dało - pomyślał. Uśmiechnął się pod nosem, gdy Hermiona odwróciła głowę i zaczęła na jego oczach wciągać na siebie koszulę, jego koszulę. Miał ochotę wstać i zerwać ją z niej. Gryfonka domyśliła się chyba jego zamiarów, bo odsunęła się o kilka kroków. Po chwili stanęła przed nim ubrana w czarne, zdecydowanie krótkie szorty i białą koszulę, której zaklęciem przywróciła guziki. Gryfonka była piękna, jak jeszcze nigdy. Draco doskonale wiedział dlaczego tak ją widzi. Dzisiejszego ranka Hermiona Granger należała do niego. Znał każdy najmniejszy milimetr jej skóry, smak jej warg, przyspieszony oddech i bicie serca.

- Wstawaj, leniu - powiedziała, łapiąc ostrzegawczo za brzeg kołdry. Nie wyglądała groźnie, a wręcz przeciwnie - miał ochotę ułożyć ją w swoich ramionach.

- To przez ciebie jestem tak wykończony - odparł bez namysłu, po czym jednym ruchem przyciągnął ją do siebie. Opadła bezwładnie na jego klatkę piersiową, tak jak zamierzał. Po chwili znalazła się pod nim. Odciął jej drogę ucieczki silnymi ramionami.

- I co teraz, panno Granger? - spytał, posyłając jej zwycięski uśmiech.

- Znam sposoby na wykańczanie, panie Malfoy - odpowiedziała, jednocześnie przyciągając go do siebie. Nim się obejrzał tkwili już zaplątani w pościel w poprzek ogromnego łóżka. Hermiona oderwała się od blondyna i zaniosła się śmiechem, gdy zaczął ją łaskotać. Nagle przerwało im głośne, dobitne pukanie. Dochodziło od strony wieży północnej. Draco odwrócił głowę tylko na kilka sekund, po czym machnął lekceważąco ręką.

- Muszę otworzyć, Draco. To musi być ktoś z prefektów - powiedziała cicho, posyłając ślizgonowi błagalne spojrzenie. Zsunął się z niej, pozwalając tym samym wstać. Nim się zorientował rzuciła w niego bokserkami.

- Włóż chociaż to - ponagliła go - Połóż się  i siedź cicho, rozumiesz? - powiedziała, kierując się w stronę drzwi. Pokiwał tylko głową i wykonał jej polecenie. Przygryzł wargę, widząc jak dopina guziki koszuli, które wcześniej pozornie niechcący się rozpięły. Hermiona otworzyła drzwi i poczuła zimny powiew ze strony korytarza.

- Cześć Herm. Już dwunasta - męski głos zdawał się być dla Dracona znajomy. Leżał jednak posłusznie i nasłuchiwał.

- Cześć Blaise. Myślałam, że leczysz kaca po balu - Hermiona uśmiechnęła się do bruneta, którego roztańczoną postać wciąż miała wyrytą głęboko w mózgu. Speszyła się odrobinę, gdy zdała sobie sprawę z tego, jak sama wygląda. Stojąc w drzwiach osłonięta jedynie koszulą, męską koszulą... Zaklęła w duchu, dostrzegając iskrę w oczach Diabła. Wiedziała, że mimo litrów wypitego whiskey ślizgon zachowywał trzeźwość umysłu.

- Jak ty wyglądasz? Coś ty robiła przez całą...- przerwał i wbił spojrzenie w Hermionę, której policzki zaróżowiły się nieco zbyt mocno - noc... - skończył i zanim gryfonka zdołała zareagować wpadł do jej dormitorium. Hermiona zamknęła za nim drzwi i z delikatnym uśmiechem obserwowała całą scenę. Diabeł zatrzymał się, jakby natrafił na ścianę. Draco trwał w pozycji półsiedzącej na łóżku Hermiony. Wcale nie przejął się wtargnięciem swojego najlepszego przyjaciela.

- Draco!? - zdziwienie na twarzy Blaise'a zmieniło się w coś nieodgadnionego, gdy jego wzrok padł na porozrzucane po dormitorium ubrania. Przy drzwiach leżała czarna suknia, którą Hermiona miała na sobie podczas balu. Tuż obok leżały też jej buty i...  spodnie Malfoya.

- Cześć Diable - Draco wstał w końcu ze swojego miejsca i podszedł do gryfonki. Bez jakiegokolwiek skrępowania wsunął dłonie pod jej koszulę.

- Nie rób takiej miny - Hermiona posłała rozbawione spojrzenie Zabiniemu, który stał na środku sypialni z rozdziawioną buzią.

- Bracie! Na Salazara! Nieźle sobie pogrywasz! Czemu nie powiedziałeś mi, że wróciłeś?! - Blaise udawał złego. W rzeczywistości był najszczęśliwszym człowiekiem na kuli ziemskiej. Patrzył na Smoka, który trzymał w objęciach Hermionę i nie mógł opanować szaleńczego uśmiechu.

- Powiedzmy, że miałem ciekawsze zajęcia od powiadamiania ciebie - odpowiedział Draco, jednoznacznie przesuwając palcem po szyi Hermiony.

- Nie musisz wdawać się w szczegóły - wyszczerzył zęby brunet - I tak wiele da się wydedukować - dodał, wskazując na rozrzucone części garderoby i pogniecioną pościel.

***

            Draco zamknął drzwi za Diabłem i odwrócił się do Hermiony. Ku jego zaskoczeniu, stała kilka centymetrów od niego. Uśmiechała się w sposób, którego tak mu brakowało. Była szczęśliwa, czego wcale nie musiała mówić. Widział to w jej roziskrzonych oczach.

- Czyli zostajemy tu tydzień? - spytała szeptem, bawiąc się guzikiem swojej koszuli.

- Przecież obiecałem - odpowiedział, oplatając ją ramionami. Po chwili zatopił się w jej malinowych ustach. Sam nie wiedział ile czasu spędzili całując się pod drzwiami. Minuty, godziny czy lata. Gdy się od niej odsunął, uśmiechnęła się szelmowsko i wyswobodziła z pułapki jego silnych rąk. Nie zdążył nic zrobić, a ona już zniknęła w drzwiach łazienki. Pokręcił głową ze zrezygnowaniem i rozbawieniem, po czym opadł na łóżko. Jego myśli zajmowała tylko i wyłącznie brązowowłosa kobieta. Rozejrzał się po pokoju, dłużej zatrzymując wzrok na czarnej sukni leżącej przy wejściu. Rozpoznał ją od razu, bez mrugnięcia okiem. Ta sama, w której widział ją we Włoszech. Założyła ją specjalnie, był tego pewien. Przyjemność, jakiej doświadczył przy zdejmowaniu jej z drobnego, delikatnego ciała Hermiony była wprost nieziemska. Nigdy nie doświadczył czegoś podobnego. To tyczyło się również nocy, którą później spędził z gryfonką. W całym swoim życiu nie doznał tylu rzeczy, jak przy tej kobiecie. Była namiętna, czuła i gorąca, jak ogień. Rumieńce występujące na twarz dodawały jej jeszcze więcej uroku.  Zasnęła przy nim tak spokojnie, że nie mógł oderwać od niej wzroku. Szybki, szaleńczy oddech powoli się stabilizował, co odczuwał za każdym razem, gdy wciągała powietrze do płuc. Nie pamiętał momentu, w którym sam zasnął. W głowie tkwiła mu jednak chwila, gdy się przebudził. Pierwszym, co stanęło mu przed oczami był widok najpiękniejszej kobiety na świecie. Leżała do niego przodem, a jedną z nóg miała splecioną z jego własną. Uśmiechała się przez sen w taki sam sposób, jak robiła to podczas dnia. Draco zapewne jeszcze długo rozmyślałby nad tym wszystkim, gdyby nie dźwięk otwieranych drzwi. Uniósł głowę z poduszki i oparł się na łokciach. Hermiona weszła do sypialni, owinięta jedynie puchatym, białym ręcznikiem. Końcówki jej włosów ociekały wodą, a małe krople spływały swobodnie po szyi i niknęły w okolicach dekoltu. Przemaszerowała mu przed nosem wprost do komody i zaczęła wysuwać szuflady. Draco wstał z łóżka, starając się nie zrobić hałasu i zbliżył się do niej na palcach.

- Ładnie ci w tym ręczniku - szepnął jej do ucha. Podskoczyła ze strachu i odwróciła się do niego.

- Nie musisz mnie straszyć - powiedziała, kładąc mu dłoń na klatce piersiowej. Zbliżył wargi do jej szyi i zaczął schodzić coraz niżej, w kierunku ręcznika. Zatrzymała go na samej granicy, delikatnie odsuwając od siebie. Uniósł wzrok w niemym pytaniu.

- Zaplanowałeś już sposób na przestawienie przed całą szkołą? - rzuciła, zakładając mu ręce na szyję. Ostatkiem sił powstrzymał się od zrzucenia z niej ręcznika.

- Nie. Dlaczego pytasz? - zmarszczył brwi i objął ją w pasie.

- Nie wiem czy wiesz, ale dzisiaj znowu jest bal - odparła.

- Co? Jak to kolejny bal?

- W tym roku McGonagall postanowiła wprowadzić nowość. Zabawa trwa trzy dni, cały weekend. Wczorajszego wieczora odbył się uroczysty bal z udziałem delegacji z różnych szkół. Dziś bawi się tylko Hogwart, a jutro organizujemy ucztę - wyjaśniła.

- Rozumiem, że nie może cię tam dzisiaj zabraknąć? - Draco uśmiechnął się, czując, że w głowie kiełkuje mu plan.

- Dokładnie - Hermiona zbliżyła się do niego na kilka centymetrów. Ich ciała dzielił tylko ręcznik.

- Jest jakiś temat przewodni tego balu? - spytał zamroczonym głosem. Stała zbyt blisko, by mógł się do końca skupić.

- Każdy ma mieć maskę - odpowiedziała mu szeptem do ucha. Zadrżał, czując jej wilgotne usta tak blisko. Po chwili przesunęła językiem po jego szyi.

- Czyli mam już plan - odrzekł, jednocześnie zbliżając dłoń do ręcznika.

- Mam ci zaufać i wszystko potoczy się samo, prawda?

- Dokładnie - uśmiechnął się i zrzucił z niej materiał. Wylądowali na łóżku, delektując się smakiem swoich warg.

***

            Hermiona siedziała w łazience od dobrych kilkunastu minut. Draco przyczaił się pod drzwiami i czekał, aż dziewczyna wyjdzie. Doskonale wiedział co tam robi. Chciała wyglądać niesamowicie dzisiejszego wieczora. Według niego mogłaby wyjść do ludzi tylko w tej czarnej koszuli i już wyglądałaby świetnie. Ona jednak miała odmienne zdanie.

- Długo jeszcze? - krzyknął, zerkając na zegar. Do rozpoczęcia balu została godzina.

- Tak - usłyszał jej odpowiedź, na którą zareagował uśmiechem.

- Co ty tam robisz, do cholery? - blondyn zaczął chodzić po pokoju. Nie należał do osób bardzo cierpliwych.

- A jak myślisz? Przecież muszę zakamuflować to, jak bardzo mnie wymęczyłeś - rzuciła dziewczyna.

- Ja wymęczyłem ciebie?! Chyba żartujesz! To ja jestem tutaj ofiarą - roześmiał się, wodząc wzrokiem po wymiętej pościeli na łóżku.

- A ty przypadkiem się nie szykujesz? - głos Hermiony był delikatnie przytłumiony.

- Nie, jeszcze nie.

- Czyli mam zejść tam sama? - spytała spokojnie. Draco uśmiechnął się sam do siebie. Ta dziewczyna nie zadawała zbędnych pytań. Ufała mu w stu procentach.

- Tak, dołączę w odpowiednim czasie. Tylko mi zaufaj - odpowiedział, zatrzymując się przy oknie. Rozciągał się stamtąd widok na jezioro i błonia. Słońce powoli zachodziło na horyzoncie, rzucając długie blaski na wodę. W oddali, po prawej stronie majaczyła wielka sala. W wysokich oknach paliło się światło. Draco otworzył drzwi balkonowe, wpuszczając do pokoju powiew orzeźwiającego, wiosennego powietrza. Stał w wyjściu przez kilka następnych minut, obserwując przewijające mu się nad głową chmury. Nagle usłyszał dźwięk zamykanych drzwi i odwrócił się natychmiast. Gdyby nie to, że za sobą miał niski, niebezpieczny balkon, zapewne by upadł. Na środku sypialni stała Hermiona. Miała na sobie piękną, prostą sukienkę w kolorze szlachetnej czerwieni, wpadającej w odcień wina. Włosy opadały jej swobodnie i naturalnie na ramiona. Patrzył na nią urzeczony, nie mogąc powiedzieć słowa. Uśmiechnęła się do niego, jednocześnie stawiając krok w stronę okna.

- Wszystko w porządku? - spytała z rozbawieniem w głosie.

- Tak, oczywiście... Wyglądasz przepięknie - powiedział, odzyskując władze nad ciałem i podchodząc bliżej - Właściwie nie mogę znaleźć żadnego słowa, które mogłoby cię teraz opisać - dodał, obejmując ją w talii.

- Chciałabym, żebyś poszedł tam ze mną - powiedziała, wodząc dłonią po jego szyi.

- Wiem, ale nie mogę. Jeszcze nie teraz - odparł, przyciągając ją bliżej. Wcale nie miał ochoty puszczać jej na bal. Wolałby zatrzymać ją tutaj.

- Dobrze, ale obiecaj mi, że kiedy tu wrócę, nie uciekniesz, będziesz na mnie czekał - szepnęła, spuszczając wzrok.

- Hermiono, na prawdę myślisz, że mógłbym znowu zniknąć? - spytał, unosząc jej głowę za podbródek. Spojrzała mu w oczy, a przez całe ciało przeszedł dreszcz.

- Boję się, że to tylko sen - odpowiedziała z zaciśniętym gardłem.

- Ale to nie sen, kochanie. Jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram. Obiecuję - wpił się w jej usta, kompletnie tracąc poczucie czasu. Na takie chwile czekali przez wiele miesięcy. Pragnęli w końcu usłyszeć, że nic ich już nie dzieli.

***

            Od rozpoczęcia drugiego balu minęła niecała godzina. Hermiona przechadzała się po sali, czując się tak, jakby stąpała po wodzie. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co stało się niedawno. Rozglądała się na boki, jak gdyby oceniając dekoracje, ale tak na prawdę przed oczami miała tylko i wyłącznie tęczówki Dracona. Koszmar się skończył. Jak pięknie brzmiało to w jej głowie. Do pełnego, niezaprzeczalnego szczęścia brakowało jej teraz tylko jednego. Ujawnienia tajemnicy. Najchętniej przyspieszyłaby czas, ominęła ciekawskie spojrzenia, szepty i szyderstwa. Bała się reakcji znajomych, bała się tego wszystkiego, co mogło ich jeszcze spotkać. Wiedziała jednak, że dadzą radę to przetrwać. Byli razem, co dawało im największą siłę.

- Hermiono! - czyjeś nawoływanie wyrwało dziewczynę z rozmyślań. Uniosła głowę, a serce podskoczyło jej do gardła. W tłumie kilka metrów od niej stał Ron i machał do niej porozumiewawczo. Gryfonka dopiero teraz przypomniała sobie, że absolwenci mogli zostać na drugi dzień balu, a zaklęcie McGonagall przestało działać. Zastanawiała się tylko, jak Weasley ją poznał w tej masce. Jego tożsamość można było doskonale odczytać po włosach.

-  Godryku, jeśli to teraz widzisz, zrób coś - szepnęła pod nosem, mocno zaciskając dłonie. Chciała, by ten wieczór szybko się skończył, a perspektywa choćby minuty w towarzystwie Rona nie była przyjemna. Ułamek sekundy później poczuła szarpnięcie i ktoś odciągnął ją na parkiet. Usłyszała tylko słowa, skierowane w przeciwną stronę.

- Przykro mi Weasley! Nie dziś. A właściwie, to nigdy! - męski głos jej wybawcy rozpłynął się w powietrzu. Hermiona dopiero po kilku sekundach odwróciła się do zamaskowanego mężczyzny. Był wyższy od niej i dobrze zbudowany. Mimo że połowa jego twarzy była osłonięta, doskonale rozpoznała stalowe tęczówki i uśmiech swojego bohatera. Tego dotyku na talii również nie pomyliłaby z żadnym innym. Draco wydawał się być pewny swego. Jego podniecony wyraz twarzy jeszcze bardziej się wzmógł, gdy z magicznych głośników wydobyły się pierwsze takty.

{SOUNDTRACK DO TEJ SCENY}

 Z początku kołysali się na parkiecie w rytm nieśmiałej, cichej melodii, aż w końcu Malfoy poprawił dzielącą ich ramę i wyprostował się. Po całej wielkiej sali przebiegł szept, gdy pojawiła się muzyka stworzona do tańca towarzyskiego. Hermiona nie była jednak tym przejęta, a wręcz przeciwnie, czuła jak dziwne impulsy przebiegają jej po plecach. Draco wykonał pierwszy, doskonale wypracowany ruch, na który odpowiedziała swoim. Jej noga zatoczyła koło na kamiennej podłodze i wróciła na miejsce. Muzyka stawała się coraz gorętsza. Tango zawsze było ulubionym tańcem gryfonki, ale nie miała pojęcia, skąd Draco to wiedział. Prowadził ją pewnie, bez żadnego zawahania. Jakby ćwiczyli ten układ od wielu tygodni. Po chwili na parkiecie zostali sami. Reszta par utworzyła koło, by obserwować taniec dwójki tajemniczych osób. Nikt nie rozpoznał bowiem ani Hermiony, ani młodego Malfoya. Muzyka przepływała przez ich ciała. Nie myśleli nad tym, co właśnie robią przed oczami całej szkoły. Widzieli i czuli tylko siebie. Każdy ruch był idealnie dopasowany do kroku partnera. Hermiona pozwalała sobie na odważne figury, których jeszcze nigdy nie miała okazji wykonać z nikim innym. Tylko przy Malfoyu czuła się na tyle pewnie. Po chwili poczuła dłoń ślizgona na swoim kolanie i jej noga wylądowała na biodrze chłopaka. Pochylił się do przodu, a głowa Hermiony odchyliła się w stronę podłogi. Draco zbliżył usta do jej szyi i przez krótką chwilę drażnił ją swoim oddechem. Wrócili do wyprostowanej pozycji i wtedy zaczęła się prawdziwa walka. Taniec zaczął przypominać zmagania torreadora z bykiem, tyle że tym razem to lód i ogień stanęły do boju. Dziewczyna zadrżała, gdy muzyka stała się ostra, głęboka i głośna. Wszyscy obserwujący wiedzieli już, że tę parę musi coś łączyć. Ten taniec wyglądał tak, jakby nie oddzielały ich ubrania, jakby znali swoje ciała na pamięć. Po kilku minutach muzyka ucichła, a para zastygła w jednym z ruchów. Hermiona oplatała Malfoya nogą,  a dłoń ślizgona zatrzymała się na udzie gryfonki. Patrzyli sobie w oczy, a ich klatki piersiowe  unosiły się i opadały szybko, jak ostatniej nocy w pokoju dziewczyny. Draco puścił partnerkę, po czym ukłonili się oboje. Wszyscy zebrani klaskali, lecz byli odrobinę zaskoczeni obrotem spraw. Liczyli na bardziej spektakularne zakończenie tańca. Nagle jednak chłopak pociągnął dziewczynę w swoją stronę. Wpadła mu w ramiona i ich usta nareszcie się złączyły. Wielka sala zamarła, pogrążając się w ciszy, a tancerze całowali się z pasją jeszcze większą niż podczas tanga. Draco namiętnie lecz delikatnie delektował się smakiem ust gryfonki. Odwzajemniała jego pocałunek z taką pewnością, że oboje drżeli na całym ciele. Gdy się od siebie oderwali, w sali znów rozległy się oklaski.

- Zróbmy to teraz - szepnął Malfoy do ucha Hermiony. Skinęła głową i w tym samym momencie ściągnęli maski. Szmer przeszedł przez tłum, gdy Draco na powrót przyciągnął do siebie brązowowłosą i pocałował ją krótko, lecz namiętnie. Nagle z grupy wypadła jakaś osoba. Hermiona od razy rozpoznała rudą czuprynę.

- Odsuń się od niej! Już! Nie dotykaj jej! - zaczął wrzeszczeć jak opętany i w kilku krokach znalazł się przy Hermionie. Chwycił ją za nadgarstek i pociągnął ku sobie. Nim jednak zdołał ją schować za siebie, Draco już wyciągnął różdżkę. Podszedł do Weasleya, dając dyskretny znak Hermionie, by się odsunęła. Zrobiła to posłusznie, jednocześnie głęboko wciągając powietrze.

-  Odpieprz się, Łasico - syknął Draco tuż przed twarzą rudego.

- Jak śmiałeś jej dotknąć, śmierciożerco!? - krzyknął w odpowiedzi Ron. Malfoy nie zamierzał mu dzisiaj odpuszczać. Nim przeciwnik zdołał się zorientować, zmylił go i uderzył pięścią prosto w twarz. Gryfon zwalił się na ziemię, a Malfoy po chwili zaatakował po raz drugi.

- Raz jeszcze będziesz właził z butami w nasze życie, a pożałujesz! - powiedział cicho nad Weasleyem, po czym wstał i otrzepał spodnie.  Hermiona o mało nie zwaliła go z nóg. Wpadła mu w ramiona, chowając głowę w zagłębienie jego barku. Chwycił ją w pasie i pocałował w czoło.

- Spokojnie, Herm. Już po wszystkim - szepnął jej do ucha, po czym wziął ją na ręce i ruszył do wyjścia. Tłum utworzył im przejście. Gdy byli już przy drzwiach, nagle coś ich zatrzymało. Odwrócili się zaskoczeni. Tłum stał na środku wielkiej sali i skandował ich imiona. Malfoy skinął głową i wyszedł przez ogromne wrota. Hermiona spojrzała na niego dopiero, gdy stanęli na korytarzu.

- Udało się - szepnęła.

- Tak, kochanie - odpowiedział, wchodząc po schodach.

- Ten taniec... był niesamowity - usłyszał jej słowa po dłuższym czasie.

- Jeszcze z nikim nie przeżyłem czegoś podobnego - odparł z uśmiechem.

- Musimy powtarzać to częściej - szepnęła, przytulając się do niego mocniej.

- Kiedy tylko zechcesz - odrzekł, całując ją w czoło. Hermiona uniosła głowę i rozejrzała się wokoło.

- Gdzie my idziemy? - spytała, nie wiedząc w jakiej części zamku się znajdują.

- Zobaczysz. To niespodzianka.

- Draco...

- Tak?

 - Zostaniesz tu, prawda? - spytał cicho.

- Oczywiście, że zostanę - powiedział, po czym roześmiał się. Hermiona słuchała tego doskonałego, słodkiego odgłosu, uśmiechając się szeroko.

- Kochan cię.

- Ja ciebie też - odpowiedział Draco, otwierając jakieś drzwi. Po chwili znaleźli się w dziwnym, nieznanym gryfonce pomieszczeniu. Szli w górę, a wokół panowała nieprzenikniona ciemność.

- Nie musisz mnie nieść - powiedziała.

- Ale chcę. Pozwól mi na to - odrzekł, mocniej oplatając ją ramionami. Szli bez przerwy w jednym kierunku. Hermiona patrzyła w górę z nadzieją, że dostrzeże cel podróży. Nic takiego się jednak nie stało. Po dobrych kilku minutach nagle się zatrzymali. Malfoy otworzył kolejne drzwi, tym razem posługując się skomplikowanym zaklęciem. Znaleźli się w jakimś długim korytarzu. Po obu stronach widniały drzwi.

- Gdzie my jesteśmy?

- W Hogwarcie - odpowiedział z szyderczym uśmiechem na ustach.

- Przestań żartować! - uderzyła go dłonią w ramię.

- Au! Ale to było bolesne - starał się grać, ale uśmiech wciąż błądził mu po ustach.

- Draco...

- Miona - odrzekł, ledwo powstrzymując histeryczny śmiech.

- Kiedy mi powiesz? - spytała z wymuszoną, obrażoną miną.

- Mówiłem, że to będzie niespodzianka - mruknął jej do ucha. Hermiona zamilkła i oparła głowę na ramieniu chłopaka. Weszli w ostatnie drzwi w korytarzu i znów zaczęli wspinać się w górę. Tym razem schody był kręte i szerokie. Musieli być w jakieś wieży, ale nigdzie nie było żadnych okien. Gdy gryfonka traciła już cierpliwość, nagle Draco się zatrzymał i postawił ją na ziemi.

- A teraz zamknij oczy - powiedział, łapiąc ją za rękę.

- Słucham?

- Proszę cie, Granger. Zaufaj mi - uśmiechnął się, gdy posłusznie wykonała jego polecenie. Słyszała jeszcze stukot różdżki i po chwili Malfoy oplótł ją w talii ramionami. Mimo tego, że nic nie widziała, czuła się cudownie, jak we śnie.

- Otwórz - usłyszała szept tuż przy swoim uchu. Uniosła powieki i zaniemówiła. Stali na ogromnym, kamiennym balkonie. Przed nimi rozciągał się niesamowity widok. Jezioro było tylko małą plamą gdzieś w dole, a na horyzoncie rozciągały się wysokie góry. Słońce prawie już zaszło, ale ostatnie promienie padały na krajobraz, nadając mu różowego, delikatnego blasku. Hermiona odwróciła się do blondyna. Stał tuż przed nią, a w jego oczach dostrzegła coś tak niesamowitego, że nie potrafiła wykrztusić słowa. Zbliżyła się więc do niego i po chwili zatopiła się w jego wargach. Gdy odsunęli się od siebie kilka minut później, Draco posłał w jej stronę uśmiech. Wyglądał na tak szczęśliwego, gdy patrzył na nią w ten sposób. Jakby nic innego nie istniało.

- Zostaniesz ze mną? - spytał nagle.

- Co? Oczywiście, że tak. Przecież nigdzie się nie wybieram - zmarszczyła brwi, zdziwiona zachowaniem Draco.

- Chciałem zapytać, czy zostaniesz na dłużej - uściślił, obejmując ją mocniej.

- Na jak długo?

- Nie wiem. Jak długo zechcesz - szepnął ledwo dosłyszalnie.

- Nieskończoność - powiedziała, po czym zatopiła się w jego wargach. 

---

No i jest ostatni rozdział przed epilogiem :) Tak, to już się kończy. Cieszę się, że udało mi się dociągnąć tą historię do tego momentu. Już dawno nie zaszłam tak daleko z czymkolwiek. 

Przepraszam, że w ostatnim czasie trochę zaniedbuję bloga, krótko odpisuję na wasze komentarze itd. Mam dużo spraw na głowie. We wtorek zawoziłam dokumenty do szkoły, wróciłam późno. Życie, jednym słowem. Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Piekło kończy się już w poniedziałek o godzinie 13.40 - wtedy będzie już po prezentacji projektu edukacyjnego. Trzymajcie kciuki :) 

Nie zapominajcie, że zaraz po zakończeniu tego opowiadania, na tym samym blogu, pod tym samym adresem będzie NOWA HISTORIA.