36.Epilog

- Hermiono! - wysoki, przystojny blondyn szedł korytarzem, nawołując co jakiś czas. Zaczął otwierać  po kolei każde drzwi, szukając żony. W końcu znalazł się na samym końcu przedpokoju. Pchnął wrota i znalazł się w zalanym słońcem pomieszczeniu. W jego rogu stał czarny fortepian, a tuż przy nim siedziała brązowowłosa kobieta. Przesuwała palcami jednej ręki po klawiszach.

- Kochanie - zaczął Draco, zbliżając się do dziewczyny - Dochodzi ósma. Goście zaraz będą - skończył, zatrzymując się przy niej. Odgarnął niesforne, lśniące włosy z jej karku i złożył pocałunek na odsłoniętej skórze.

- Uwielbiam to uczucie - szepnęła, chwytając jego dłoń.

- Jakie? - spytał, siadając obok niej na ławeczce.

- Kiedy wracają te wszystkie wspomnienia. Fortepian na Białym Klifie, twoje pocałunki w kuchni z widokiem na rzekę - odparła, uśmiechając się delikatnie.

- Dolina Godryka, Ognista Whiskey w pokoju wspólnym, kominek, taniec w Pokoju Życzeń, Biały Klif, rozmowa nad strumieniem, noce, podczas których spokojnie obok mnie zasypiałaś, kolacja przy świecach, czerwona sukienka, liść we włosach, spacer w świetle księżyca, bliskość twojej dłoni podczas rozmowy z Potterem, twój wybór, smak twoich ust, moment, w którym powiedziałaś, że jesteś szczęśliwa - zaczął wymieniać, dotykając delikatnie jej policzka. Uśmiechnęła się pod wpływem tego gestu.

- Pamiętasz tak wiele - powiedziała cicho.

- Pamiętam wszystko - pocałował ją delikatnie, po czym wstał i podał jej dłoń. Przyjęła ją i po chwili zeszli razem do jadalni. Pomieszczenie było gotowe na przyjęcie gości. Hermiona przesunęła palcami po drewnianym blacie.

- Draco... - kobieta spojrzała na męża, który stał w progu.

- Tak? - odwrócił głowę, na dźwięk jej głosu.

- Kocham cię - powiedziała, patrząc mu w oczy. Nic nie powiedział. W kilku korkach znalazł się przy niej i namiętnie pocałował. Nie mieli pojęcia ile czasu tak stali. Sekundy, minuty, godziny. Cofnęli się do czasów, w których ich życiem rządził przypadek. Mimo że nie mieli już osiemnastu lat, czuli bez przerwy to samo. Więź, która między nimi była ani się nie zmniejszyła, ani nie pozostała taka sama. Wciąż czuli wobec siebie nieposkromioną namiętność, pasję. Mogli spędzać w swoich objęciach całe dnie, nie przejmując się całym światem. Tym razem ktoś postanowił im jednak przerwać. Ciche, lecz stanowcze kasłanie oderwało od siebie kochanków.

- Przepraszam, że w nieodpowiednim momencie - wysoki, dużo starszy od dwójki czarodziei mężczyzna wszedł do jadalni. Czarne oczy próbował podziać gdziekolwiek, byle nie zauważyć rumieńca na twarzy Hermiony.

- Witaj, Syriuszu - Draco podszedł do gościa i uścisnął go przyjaźnie. To samo po chwili zrobiła dziewczyna.

- Jestem pierwszy? - Black usiadł przy stole i zaczął mierzyć badawczym wzrokiem, stojące przed nim małżeństwo. Blondyn trzymał dłoń na talii Hermiony w delikatnie władczym geście. Nie było w tym jednak niczego złego, a wręcz przeciwnie, w oczach brązowowłosej można było dostrzec szczęście. Wyglądali razem cudownie, jakby zatrzymali się jeszcze w czasach szkoły. Syriusz zastanawiał się wiele razy, co tak na nich działa. Może miłość odmładzała ich uśmiechnięte twarze?

- Tak. Reszta pewnie się spóźni - pani Malfoy oparła głowę na ramieniu męża i uśmiechnęła się do gościa.

- Z tego, co widziałem, wszystko u was w porządku - czarnowłosy posłał Draconowi znaczące spojrzenie.

- A czy kiedykolwiek było u nas źle? - spytał blondyn, mocniej obejmując żonę.

- Nie wiem, jak wy to robicie - Black zmrużył oczy i przechylił na bok głowę.

- To tajemnica - Hermiona mrugnęła do Syriusza, po czym wyswobodziła się z objęć Draco i ruszyła w stronę korytarza. W całym domu rozległ się dźwięk dzwonka. Pani Malfoy wszędzie poznałaby tę natarczywość. Otworzyła drzwi wejściowe z uśmiechem na ustach.

- Są i państwo Zabini - powiedziała, wpuszczając dwójkę do środka. Wysoki brunet pomagał swojej żonie ściągnąć płaszcz.

- Witaj, Hermiono - Alice ucałowała przyjaciółkę w oba policzki.

- Cześć, Granger! - Blaise uniósł brązowowłosą kilka centymetrów nad ziemię, na co zareagowała śmiechem.

- Już nie Granger - odparła, żartobliwie uderzając go w ramię.

- Trzymaj łapki przy sobie, Blaise - męski głos przerwał powitania. W drzwiach jadalni stanął uśmiechnięty blondyn.

- Złego Diabli nie biorą - wypiął język Zabini, po czym złapał rękę Alice i skierował się w stronę wskazaną przez Malfoya.

- Ej! Jesteś w moim domu. Nie pozwalaj sobie - Hermiona pogroziła palcem brunetowi, po czym weszła do jadalni za dwójką gości. Nim jednak zdołała usiąść przy stole, ktoś pociągnął ją w swoją stronę.

- Przepraszamy na moment. Zaraz wrócimy - Draco zwrócił się do gości, po czym wyszedł z żoną na korytarz. Rozejrzał się, nasłuchując, po czym złapał ją za rękę i poszedł w głąb domu.

- Co ty wyprawiasz? - spytała zdezorientowana pani Malfoy. Zatrzymali się nagle w którymś z licznych korytarzy Malfoy Manor. Draco odwrócił się do niej.

- Nie wytrzymam - szepnął, po czym wpił się w jej usta. Dziewczyna zareagowała natychmiast i zbliżyła się do męża. Całował ją powoli i delikatnie, jak za pierwszym razem na Białym Klifie. Odsunął się na moment, by spojrzeć w roziskrzone oczy żony.

- Ja to mam życie - roześmiała się cicho Hermiona i przyciągnęła mężczyznę za koszulę. Tak wyglądał każdy rok ich związku, każda sekunda przebywania razem. Wciąż byli zakochani, oddani. I to miało się nigdy nie zmienić.

***

- Przepraszamy - Hermiona weszła do jadalni i usiadła na jednym z wolnych krzeseł. Tuż za nią do pomieszczenia wszedł Draco. Opadł na miejsce obok kobiety i pod stołem położył dłoń na jej kolanie.

- Niektóre rzeczy się nie zmieniają - mruknął pod nosem Blaise. Jednocześnie zerkał kątem oka na nie do końca zapiętą koszulę blondyna.

- Co mówiłeś, Diable? - Syriusz z rozbawieniem odwrócił wzrok od zaczerwienionych policzków brązowowłosej i spojrzał na Zabiniego.

- Nic, nic - były ślizgon uśmiechnął się do swojej żony, która dyskretnie zasłoniła dłonią usta.

- Draco, jak w pracy? - Black zmienił temat, ratując zawstydzoną Hermionę przed kolejnymi wrażeniami.

- W porządku. Jest całkiem przyjemnie - odparł Malfoy, nakładając sobie jakąś sałatkę na talerz.

- Szczególnie, że masz żonę przy sąsiednim biurku - parsknął Blaise.

- Diable! - Hermiona posłała chłopakowi karcące, lecz rozbawione spojrzenie. Wiedziała, że były ślizgon ma rację. Pracowali z Draco w jednym biurze, co dawało masę korzyści. Szczególnie, gdy blondynowi brakowało smaku ust żony.

- Miona, jesteś z Draconem od dobrych kilku lat, a jeszcze nie przyzwyczaiłaś się do ślizgońskiego poczucia humoru - Alice uśmiechnęła się do pani domu.

- Uwierz mi, że już się przyzwyczaiła. Czasami nawet jest w stanie odpyskować - Syriusz schował się za kieliszkiem wina, zanim zdołał dostrzec groźne spojrzenie Hermiony.

- Czasami? - Draco roześmiał się, odkładając widelec.

- Dobra! Koniec tematu! - brązowowłosa uniosła dłonie w obronnym geście. Wszyscy zebrani uśmiechnęli się pod nosem, po czym zajęli się swobodną rozmową.

***

            Hermiona weszła do sypialni, spinając długie włosy w mało dokładnego koka. Opadła na satynową pościel i przymknęła oczy. Goście wyszli przed kilkoma minutami, a zmęczenie powoli zaczęło ją dopadać. Gdyby nie dźwięk otwieranych drzwi, pewnie już by zasnęła.

- Jestem - usłyszała głos tuż przy swoim uchu, po czym materac ugiął się pod ciężarem czyjegoś ciała. Draco ułożył się obok niej i założył ręce za głowę.

- To był męczący wieczór - Hermiona przysunęła się do męża i ułożyła się na jego klatce piersiowej.

- Ale miło było razem powspominać. Szczególnie w spokoju. Na co dzień widujemy się w strasznym pośpiechu - Draco objął dziewczynę ramieniem. Wdychał subtelny zapach jej perfum, uśmiechając się delikatnie.

- Dzisiaj zdałam sobie sprawę z ważnej rzeczy - brązowowłosa uniosła się na łokciu i spojrzała w stalowe oczy blondyna. Od czasów szkoły nie zmieniło się w nich nic. Nadal patrzył na nią z niemym uwielbieniem.

- Jakiej? - spytał, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Że nie żałuję żadnej decyzji, którą podjęłam. Nie żałuję tego czasu, który spędziłam, czekając na ciebie. Było warto, bo teraz mam życie, o jakim marzyłam - powiedziała, zbliżając się do niego.

- Do dzisiaj dziękuję samemu sobie, że nie stchórzyłem - szepnął, po czym przyciągnął ją i pocałował.

- Też masz czasami takie uczucie, że czas stanął w miejscu? - spytała.

- Tak, bardzo często - odparł.

- Te dzisiejsze wygłupy Blaise'a uświadomiły mi, że warto było walczyć. Teraźniejszość przerasta moje najśmielsze oczekiwania - Hermiona wstała z łóżka i stanęła przy oknie. Po chwili Malfoy dołączył do niej i objął w talii.

- Pamiętasz, jak dostałaś szału w wielkiej sali? Tego dnia, gdy po raz pierwszy zobaczyłaś mnie w Hogwarcie - Draco otworzył jedną ręką drzwi i wyprowadził żonę na zalany blaskiem księżyca balkon.

- Myślałam, że nadchodzą mroczne czasy, ale świat ma dziwne zasady. Zazwyczaj z ciemnością przychodzą rzeczy najlepsze - odpowiedziała, mocno ściskając jego dłoń.

- Na zawsze będę miał w głowie moment, w którym wypiłaś moją whiskey - szepnął jej ucha z nieukrywanym rozbawieniem. Lubili wspominać tamte czasy. Po tylu latach widzieli wszystko z innej perspektywy.

- Tamtego wieczora zauważyłam, że masz słabość do ognia. Nie wiem dlaczego, ale chciałam ci jak gdyby dokuczyć. Później specjalnie siadałam na tle kominka - roześmiała się, patrząc w rozgwieżdżone niebo.

- Wiedziałem - mruknął - Z resztą od początku, od momentu,  w którym zobaczyłem cię po obejrzeniu wspomnień w myślodsiewni, wiedziałem, że masz w sobie coś ślizgońskiego. Uwielbiasz igrać z najbardziej nieposkromionym ogniem - powiedział, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że Hermiona zrozumie jego słowa.

- Zastanawiałam się ostatnio, co by było, gdybym nie zdecydowała się przyjść do ciebie, gdy zaczęło działać to zaklęcie śmierciożerców - dziewczyna odwróciła się przodem do Draco. W jej oczach dostrzegł odbicie tamtego strasznego dnia.

- Ale podjęłaś dobrą decyzję. Wiesz, że kiedy zabrałem cię na Biały Klif, powiedziałem samemu sobie, że nieźle wpadłem. Szczególnie, gdy zobaczyłem, jak śpisz - powiedział, ściągając swoją marynarkę i zarzucają ją na ramiona żony.

- Obserwowałeś mnie? - spytała, mrużąc oczy. Ostatnio dowiadywała się o coraz większej ilości szczegółów z tamtych lat.

- Przez chwilę. Pamiętam, że przez głowę przeszła mi wtedy pewna myśl... - Draco spojrzał w czekoladowe oczy kobiety.

- Jaka myśl? - Hermiona wtuliła się w klatkę piersiową blondyna i przymknęła oczy.

- Co by było, gdy kiedyś budziła się przy mnie - skończył, unosząc jej głowę za podbródek.

- Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? - spytała.

- Sam nie wiem. Niektóre rzeczy wolałem zrozumieć sam, bez niczyjej pomocy - westchnął, po czym przesunął dłonią po policzku dziewczyny.

- Więc ja też powiem ci coś, czego jeszcze nie wiesz - powiedziała nagle, uśmiechając się tajemniczo.

- Co takiego? - Malfoy zmrużył oczy i ściągnął brwi.

- Na pocałunek z  tobą miałam ochotę jeszcze na długo przed tym, jak przyszedł Harry - szepnęła, po czym zbliżyła się do męża o kilka centymetrów. Ich twarze prawie się stykały.

- Ja też. Właściwie to chciałem się na ciebie rzucić, gdy obudziłem się po torturach śmierciożerców - odparł, prawie dotykając jej ust.

- A później? - spytała, patrząc mu w oczy.

- Każdego dnia, w każdej sekundzie byłem bliski tego, by to zrobić - wyszeptał, po czym w końcu zatopił się w jej wargach. Hermiona uniosła się delikatnie na palcach i wsunęła dłonie we włosy blondyna. Marynarka opadła na taras, gdy Draco podniósł żonę i wniósł ją do sypialni. Światło księżyca padało na dwie, doskonale dopasowane do siebie sylwetki. Ogień i lód, duma i uprzedzenie, blask i ciemność. Idealni, złączeni na zawsze.

***

            Światem rządziła zima, wszędzie zalegał biały puch, a z nieba sypały się delikatne płatki. Uśmiechnięta para czarodziei siedziała przy jednym ze stolików w najbardziej znanej restauracji w magicznym świecie. Płomyki świec rzucały rozedrgane cienie na ich postacie. Kobieta miała na sobie czarną suknię do ziemi, a mężczyzna elegancki garnitur. Rozmawiali, trzymając się za ręce. Na stole przed nimi stały kieliszki z białym winem. Kobieta mniej więcej co pół minuty wybuchała śmiechem, a jej towarzysz bez przerwy rzucał w jej stronę porozumiewawcze spojrzenia. Wyglądali jak para nastolatków. Jakby cofnęli się w czasie, znów mieli po osiemnaście lat. Te uśmiechy, gesty, spojrzenia. W rzeczywistości byli jednak bardzo doświadczoną, zgraną parą, małżeństwem, jakich było mało. Nawet gdy na siebie patrzyli, widać było między nimi coś magicznego. Wspominali. Jakieś dobre lub złe czasy, wspólne przygody, wspólnych znajomych. Kobieta w pewnym momencie przeglądała plik ruchomych zdjęć. Czarnooki mężczyzna w towarzystwie blondyna i brązowowłosej, fotografia ślubna znajomych, uśmiechnięta blondynka i trzymający się za głowę brunet, oboje w odświętnych strojach na własnym weselu. Był też mężczyzna w czerwonej czapce z papierosem w ręku i stare, zniszczone zdjęcie kobiety, gotującej w motelowej kuchni. I znalazła sie również pocztówka z drugiego końca świata, podpisana niedokładnym pismem Toma Demensa. Brązowowłosa kobieta wierzchem dłoni powstrzymywała łzy wzruszenia, czy też rozbawienia. Siedzący obok blondyn bawił się jej złotym łańcuszkiem w kształcie serca. Wszyscy goście patrzyli na nich kątem oka. Wokół tej dwójki roztaczała się niesamowita atmosfera. Od momentu, w którym weszli do restauracji nikt nie śmiał im przeszkadzać. Nawet kelnerzy podchodzili powoli, dyskretnie, nie chcąc burzyć tej magii. Para zdawała się jednak nie widzieć nic, poza sobą. A najważniejszy był sposób, w jaki rozmawiali. Najczęściej robili to po prostu szeptem. Bo o miłości mówi się tylko tak. 

---

No i jest i epilog :) Hah. Jak to szybko minęło. Najwcześniej jutro pojawi się prolog nowego opowiadania! Jakoś nie jest mi źle, że to opowiadanie już się kończy. Będę pewnie często do niego wracać, czytać, wspominać. Mam nadzieję, że wam ta historia przyniosła wiele dobrego i że jej nie zapomnicie. Postaram się stworzyć dla was coś wspaniałego w następnej historii.