32. O miłości mówi się szeptem...

- Przez następne tygodnie nie będziemy mogli rozmawiać.

- Dlaczego?

- Muszę przygotować się do tego wszystkiego. Jutro zabierają mnie gdzieś. Nawet sam nie wiem gdzie. Będą kontrolować moją różdżkę, każdy ruch. Gdyby okazało się, że mam z tobą kontakt, wszystko mogłoby się nie udać.

- Za każdym razem jestem powodem kłopotów, problemów.

- Nie mów tak.

- Tak jest. Gdybym nie pojawiła się w twoim życiu, zapewne nie musiałbyś tego przechodzić.

- Gdybyś się nie pojawiła, teraz bym nie istniał. Zapewne leżałbym kilka metrów pod ziemią. Nie wytrzymałbym, zabiłbym się, skończył z  tym.

- Błagam, nie mów tego więcej.

- Przepraszam.

- Wytrzymamy jeszcze te kilka tygodni, prawda? Damy sobie radę, tak jak poprzednio.

- Oczywiście, że sobie poradzimy.

- A jeśli za te trzy tygodnie to wszystko się jeszcze nie skończy? Jeśli będzie jeszcze gorzej?

- Wtedy znajdę jakiś sposób, żebyś mogła być ze mną.

- Dlaczego właśnie nas spotykają takie rzeczy? Dlaczego nie możemy być szczęśliwi?

- Możemy być. Musimy tylko cieszyć się tym, co już mamy. A mamy siebie.

***

            Biblioteka zionęła pustkami, uczniowie mijali jej drzwi, brnąc w stronę błoni, gdzie warstwa śniegu zachęcała do spacerów. Pani Pince siedziała przy swoim biurku, pijąc czwartą już filiżankę herbaty. Co chwilę zerkała na dziewczynę, która jako jedyna wybrała bibliotekę na miejsce popołudniowej przerwy. Trzymała przed nosem zwój pergaminu, a jej dłoń poruszała się z zaciśniętym między palcami piórem. Stosy książek, kronik i albumów piętrzyły się na stoliku, jak mury obronne. Brązowowłosa sięgała po kolejne tomy, przeglądała je, robiła notatki. Na pierwszy rzut oka wydawała się być niezwykle skupiona, ale po dłuższym zastanowieniu dawało się zauważyć ślady zdenerwowania w jej ruchach. Jakby coś niezwykle ją drażniło, nie dawało spokoju. Nie miała też na sobie szaty, co tym bardziej zbiło kobietę z tropu. Nie mogła sobie przypomnieć kim jest uczennica. Było w niej coś znajomego, ale również zupełnie obcego. Obserwacje bibliotekarki przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Do pomieszczenia wszedł nonszalanckim krokiem wysoki brunet w szacie Domu Węża. Kiwnął głową do kobiety przy biurku, po czym przeniósł wzrok na dziewczynę w głębi biblioteki.

- Cześć, Granger - przywitał się, siadając po drugiej stronie stolika. Brązowowłosa uniosła wzrok znad pergaminu. Na ustach nie miała ani uśmiechu, ani grymasu. Było to coś między pogardą, a znudzeniem, ale również czaiło się gdzieś głęboko delikatne zadowolenie.

- Cześć - odpowiedziała po dłuższej chwili, po czym spuściła wzrok i zajęła się jakąś książką. Chłopak siedział bezczynnie przez następne kilka minut.

- Jak ci minął ostatni tydzień? - odezwał się w końcu. Widać było, że dziewczyna jest na niego zła.

- Na pewno gorzej niż tobie - odparła,  nie podnosząc wzroku znad pergaminu.

- O co ci chodzi, Granger?

- O to, że przez całe siedem dni mnie ignorujesz! Wiesz coś, czego ja nie wiem?! Może coś chcesz ukryć, co? - syknęła. Pióro, które trzymała, było bliskie złamania.

- Uspokój się. Po prostu spędzałem czas ze ślizgonami. Myślałem, że będziesz się cieszyła odrobiną spokoju - odpowiedział, patrząc w jej pełne zdenerwowania, a jednocześnie bezsilności oczy.

- Nie wciskaj mi tu takich bajek. Ostatnio wręcz nie chciałeś odstępować mnie na krok i nagle coś się zmieniło?! Wiem, że za dwa tygodnie jest misja, ale nie musisz uspokajać mnie w ten sposób. I wiesz co ci powiem? To nie działa! Wręcz jeszcze bardziej się denerwuję! - Hermiona ciskała słowa, nawet nie myśląc o tym, gdzie właśnie się znajduje.

- Jesteśmy w bibliotece, nie zapominaj - ślizgon znacząco, lecz dyskretnie kiwnął głową w stronę pani Pince, która nie spuszczała z nich wzroku.

- Mógłbyś mi chociaż wyjaśnić, dlaczego mnie unikałeś? To podejrzane - odparła, odrywając rękę od pergaminu i zaplatając ramiona na piersi.

- Już ci powiedziałem. Spędzałem czas ze ślizgonami. Nie okłamuję cię. A teraz ty mi powiedz, co cię tak denerwuje?

- Może to, że przez ostatni tydzień nie kontaktowałam się z Draco i przez kolejne dwa również go nie zobaczę  - wyszeptała, starając się walczyć ze łzami.

- To dla bezpieczeństwa.

- Wszystko dla tego cholernego bezpieczeństwa.

- Hermiono, musisz wytrzymać - Blaise wyciągnął rękę, by dotknąć gryfonki, lecz ta natychmiast cofnęła dłoń.

- Skończymy temat, dobrze? Musimy omówić sprawy balu - powiedziała z zaciśniętym gardłem.

- Jak sobie życzysz - ślizgon odchylił się na oparcie krzesła z miną niewiniątka.

- Świetnie - szepnęła pod nosem.

- Wymyśliłaś już coś? - spytał.

- Tak, wymyśliłam, gdy ty łaziłeś gdzieś bez celu - mruknęła niechętnie. Teraz wyglądała na złą i zmęczoną.

- Pisałem do Alice - powiedział, widząc jej minę. Spojrzała na niego natychmiast, oczy zaszły jej łzami i powstrzymywała je ściskając mocno pióro.

- Och, przepraszam... - szepnęła, starając się nie patrzeć na ślizgona.

- Nie szkodzi - odparł, po czym wyjął jej z drżących dłoni zwinięty pergamin.

- To tylko ogólny zarys. Przejrzałam kroniki z poprzednich lat, żeby nie powtórzyć tematu - Hermiona wstała i zaczęła odkładać grube tomy na półki. Tymczasem Blaise czytał jej żmudne notatki. Na samym dole ujrzał mały szkic, rysunek wykonany piórem. Przedstawiał projekt dekoracji w wielkiej sali.

- Jak to wymyśliłaś? - spytał, przyglądając się dokładnemu projektowi. Był zadziwiająco dobry. Zabini spojrzał na gryfonkę, która zatrzymała dłoń w połowie drogi do półki. Jej smutny wzrok przesunął się powoli na ślizgona.

- Inspirowałam się miejscem, w którym byłam z Draco - wykrztusiła, po czym podeszła do stolika i zaczęła odkładać na szafkę ostatnią kronikę.

- Wszystko w porządku? - Blaise zauważył zaszklone oczy Hermiony. Nim się spostrzegł, gruba księga wypadła jej z rąk i upadła z hukiem na podłogę.

- Jestem po prostu zmęczona - powiedziała, pochylając się, by zebrać tom z ziemi. Nagle jej oczy przybrały kształt spodków.  Opadła na kolana i wzięła kronikę do rąk. Patrzyła na stronnicę, na której otworzyła się księga podczas upadku.

- Co ci jest, Granger? - Blaise zerwał się z krzesła i opadł na podłogę obok dziewczyny. Nie zwróciła uwagi na jego obecność. Patrzyła wciąż na jedno ze zdjęć, które po chwili zaczęła gładzić palcami. Zasłaniała jednocześnie napis pod ruchomym obrazem.

- Hermiona! O co chodzi?! - potrząsnął nią delikatnie, sprawiając tym samym, że na niego spojrzała.

- Nic, nic się nie stało. Ja... Nie wiem czy... - zaczęła mówić, by przerwać po krótkiej chwili.

- Czego nie wiesz? Przecież możesz mi pokazać - odparł zaniepokojonym głosem. Hermiona przysunęła grubą księgę pod nos ślizgona. Brunet przyjrzał się zdjęciu i napisowi.

- Wyjaśnisz mi to wszystko? - spytał, zerkając na dziewczynę.

- Nie tutaj - szepnęła, po czym delikatnym ruchem wyciągnęła różdżkę z kieszeni. Zaczęła przymierzać się do rzucenia zaklęcia na księgę.

- Co zamierzasz zrobić? - Blaise zatrzymał jej dłoń i spojrzał w głębokie, brązowe oczy gryfonki.

- Kryj mnie, zrób jakieś zamieszanie - mruknęła tylko w jego stronę. Ślizgon wolał więcej nie pytać i bez słowa wstał. Po chwili Hermiona usłyszała trzask i krzyk pani Pince.

***

- Czyś ty oszalała!? Prawie zarobiłem szlaban! - wrzasnął Blaise, wychodząc za Hermioną z biblioteki. Dziewczyna schowała do kieszeni kopię zdjęcia i uśmiechnęła się do niego nieznacznie.

- Ale dostałeś tylko upomnienie i nie ma po co krzyczeć - odparła dziewczyna.

- Po co to w ogóle zrobiłaś?

- Zaraz zobaczysz. Chodź - powiedziała, przywołując go dłonią. Szli korytarzami w milczeniu. Gryfonka zatrzymała się na szczycie wieży północnej.

- Na Salazara! Granger! Mam już dość twojego pokoju - syknął Blaise i pociągnął dziewczynę za nadgarstek. Po kilku minutach wciągnął ją do swojego dormitorium. Zaczął się po nim kręcić, uprzątając częściowy nieporządek. Hermiona stała tymczasem tuż przy drzwiach i rozglądała się na wszystkie strony. Ku jej zdziwieniu, pokój był urządzony z  niebywałym gustem. Spodziewała się ciemnych, przytłaczających barw, o których kiedyś opowiadał jej Zabini, ale teraz wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Ściany miały brązowy, dość jasny odcień. W oknach zawieszone były kontrastujące, ciężkie i grube zasłony w kolorze szmaragdu.

- Mówiłeś, że jest tu okropnie. A wcale nie wygląda to tak źle - powiedziała gryfonka, ruszając się w końcu spod drzwi. Blaise rzucił jej spojrzenie z drugiego końca dormitorium.

- Rzuciłem kilka zaklęć, zmieniłem kolor ścian, ustawienie mebli. Pobawiłem się w architekta - odparł ślizgon z uśmiechem na ustach.

- Nieźle ci to wyszło. Chyba rzeczywiście jesteś dobrą osobą do pomocy przy balu. Zwalę na ciebie robotę przy dekoracjach.

- Nie dam się wykorzystywać. A teraz wróćmy do naszej sprawy. O co chodzi? - Blaise usiadł na fotelu i różdżką wzniecił ogień w kominku. Gryfonka opadła na kanapę obok niego i wyciągnęła przed siebie nogi.

- Nie wiem czy Draco opowiadał ci kiedyś o kimś, kto był dla niego niezwykle ważny. I nie mam pojęcia czy powiedział ci, że mnie też łączyło coś z tobą osobą - zaczęła mówić Hermiona, zerkając kątem oka na Zabiniego. Siedział, wpatrując się w ogień. Wyglądał tak, jakby coś sobie przypominał, powracał do przeszłości.

- Chodzi ci o tego całego Bastiana Flamme, prawda? Po tym wieczorze z lusterkiem dwukierunkowym, dostałem list. Audrey mi go przyniosła. Draco napisał mi w nim, żebym uważał na tego pierwszoroczniaka, bo ma podejrzenia - odparł ślizgon po dłuższej chwili.

- Tak, chodzi o niego. Na początku ja zauważyłam, że coś z nim nie tak. Przypominał mi... Wiesz kogo? - Hermiona wyprostowała się i przysunęła bliżej kominka. Przyjemne ciepło rozluźniało jej ciało i uspokajało nerwy.

- Wiem, Draco opowiadał mi o tej... relacji. Bałem się, że go złapią.

- Opowiedzieć ci wszystko od początku? Tak będzie łatwiej.

- Tak, to dobry pomysł.

- No więc...

***

- Draco, Draco, Draco! - damski głos wypełniał pomieszczenie od kilku minut.

- Zamknij się! - poduszka przeleciała przez pokój, uderzając w ścianę. Nie zagłuszyło to ciągłego nawoływania.

- Jeszcze się nie nauczyłeś, że takie przedmioty po prostu przeze mnie przechodzą? - zakpiła zjawa.

- Mogłabyś się nade mną nie pastwić?! - syknął blondyn, unosząc głowę z łóżka.

- Może w końcu wstaniesz, co? - odpowiedziała dziewczyna pytaniem na pytanie.

- Nie - wrzasnął, zasłaniając się kołdrą po same uszy.

- Leżąc tak całymi dniami na pewno nie zapomnisz - Audrey zbliżyła się do Dracona i zawisła metr od łóżka.

- Posłuchaj mnie teraz uważnie! Za dwa tygodnie jest ta głupia obława. Nie mogę przez ten czas kontaktować się z Hermioną. Zaczyna mi odbijać! - wrzasnął, unosząc się z poduszek.

- Tylko dwa tygodnie... No może trochę więcej, ale niedługo ją zobaczysz.

- A co, jeśli mi się coś stanie?! Co jeśli nie zdołam już jej zobaczyć?

- Nie mów głupstw. Przeżyłeś gorsze rzeczy. Tym razem też ci się uda.

- Jak długo moim życiem będzie rządzić strach? Nie strach o siebie samego. Strach o przyszłość, strach o nią, strach o nas.

- To nie jest strach, Draco. Twoim życiem rządzi miłość.

***

            *Kiedy go poznałam, myślałam, że jest zdrajcą, człowiekiem, który spadł tak nisko, że nic nie jest w stanie go podnieść. Uważałam, że powinien wrócić tam, skąd przyszedł. W pierwszym momencie był dla mnie osobą, zasługującą na śmierć w najgorszej postaci. Później to wszystko zaczęło się zmieniać. Nie wiem kiedy zauważyłam, na jaką krawędź się stoczył. Jego życie było koszmarem, nieprzewidywalnym snem pełnym cierpienia. Któregoś dnia okazało się, że nikt z nas nie miał racji, że ocenialiśmy to, co widzieliśmy, a nie czuliśmy, czy co usłyszeliśmy. Zaczął się nowy etap, gra o nowe życie. I była to kolejna przygoda, którą dane mi było przeżyć. Następne spotkanie z nim było kompletnie niewyważone, tak okropnie umiejscowione w czasie, że nie wiedziałam, czym akurat zaprzątnięta jest moja głowa. Stałam z boku, obserwowałam i milczałam. Wszyscy przygotowywaliśmy się wtedy do najcięższej walki. Byłam zmęczona, nie do końca gotowa na to, co zbliżało się nieuchronnie. Wciąż byłam dodatkiem do tej historii. Wydawało mi się, że on mnie nie zauważa. Ale którejś nocy znalazł mnie w kuchni. Siedziałam sama i próbowałam poukładać sobie wszystko. I to wtedy po raz pierwszy na mnie spojrzał. Nie zerknął, po prostu spojrzał. Przedstawił mi się, jakbyśmy dopiero co zaczynali znajomość. Rozmawialiśmy, opowiadał mi o tym wszystkim, co przeżył. Później powtarzaliśmy to coraz częściej. Był dla mnie namiastką brata, chociaż ciężko było mi się do tego przyznać. Większość osób nigdy się nie dowiedziała, że mieliśmy jakieś ścisłe relacje. Łamaliśmy schematy, zaszywaliśmy się gdzieś i tworzyliśmy inny świat. On był nieprzewidywalny, szalony, a duszę miał zmęczoną, lecz dobrą. A ja byłam wtedy kimś małym, kruchym, niepewnym swoich decyzji. Wyleczył mnie z kompleksu czystości krwi. Była to jedna z wielu rzeczy, które dla mnie zrobił. Kiedyś, podczas rozmowy, wyczarował dla mnie pamiątkę, małą figurkę, którą zawsze mam przy sobie. Kilka dni później widziałam go jeden z ostatnich razy. Tak mi się przynajmniej wydawało. Rozmawialiśmy o mnie, o tym, jaka przyszłość mnie czeka. Powiedział mi wtedy coś, co na zawsze zmieniło moje życie. Nie ma definicji miłości. Takiej rzeczy nie da się nazwać. Kochają cię twoi przyjaciele, kocham cię ja. Jesteś niesamowitą kobietą, która zasługuje na coś jeszcze. Kiedyś znajdziesz się we właściwym miejscu, o właściwej porze i spotkasz właściwą osobę, która obdarzy cię uczuciem większym od czegokolwiek. O miłości mówi się szeptem, więc musisz bardzo dobrze się wsłuchać, by wiedzieć, że kochasz. Nie bój się, Hermiono. Z pewnością usłyszysz.

Zaczęłam żyć tymi słowami. Później zobaczyłam jego śmierć. Myślałam, że wszystko, co dobre, los na zawsze mi odbiera. Następnego dnia wrócił. O tak, jakby nic nie miało miejsca. Musiał się ukrywać. Przeniósł się wtedy do domu w Hosgmead, którego drzwi mógł otworzyć jeden, jedyny klucz, który miał on sam. Żył tam przez kilka miesięcy. Odwiedzałam go, cieszyłam się życiem, które wrócono jemu, ale równocześnie mnie. Myślałam, że wszystko się ułoży. Ale wtedy los znowu zmienił tory. Wyszedł z domu, nie wiedziałam gdzie, nie wiedziałam dokąd. Zabrał ze sobą klucz. A później go znaleźliśmy. Martwego. Wyglądało to jak trafienie zaklęciem niewybaczalnym. Wtedy każdy już wiedział, że to koniec. Pochowaliśmy go, pożegnaliśmy się, straciliśmy. Pogodziłam się z tym, zaczęłam zapominać. Senne obrazy przestały mnie nawiedzać po kilku miesiącach. Nauczyłam się tracić bliskich przez te wszystkie lata. I wtedy wróciłam do Hogwartu, zobaczyłam Draco. Czystość krwi. To powróciło ze zdwojoną siłą, ale starałam się walczyć. A później... Tę część historii już znasz. Usłyszałam to, o czym mówi się szeptem. Aż nadszedł tamten dzień, w którym znów ujrzałam te oczy. Czarne i głębokie, pełne emocji, których nie pomyliłabym z żadnymi innymi. Na początku starałam się okłamywać. Mówiłam sobie, że to wcale nie ma miejsca, że to wcale nie tak. Rzeczy zaczęły się nawarstwiać, układać w całość. Spełniły się moje życzenia. Po tak długim czasie, w którym zdążyłam zapomnieć. Wrócił, lecz pod inna postacią. Wrócił ten sam, lecz nowy. Wrócił. Okazało się, że mimo tej zażyłej relacji, jaką mieliśmy, nie powiedział mi o swojej największej tajemnicy. Potajemnie widywał Dracona. Robił to w sekrecie przed całą rodziną. Tak, jakby dotykał się ognia, rzeczy, na której ciąży klątwa. Nie byłam w stanie tego wszystkiego zrozumieć. Bastian wręczył mi w skrzydle szpitalnym klucz do domu w Hogsmead. Później spotkałam się tam z Draco i znalazłam ich wspólne zdjęcie. Cała układanka złączyła się w jedną całość. W jednym czasie przebywaliśmy z tą samą osobą, w jednym czasie ta osoba dzieliła uczucia na nas dwoje. I nam obojgu powiedział o tym, by wsłuchiwać się w szepty. A teraz mam w ręku zdjęcie człowieka, który nauczył mnie, że w życiu nie ma definicji. Nie wiem kim dla mnie był, nie wiem jakie dokładnie uczucia wobec mnie miał. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że zmienił moje życie w bardzo dużym stopniu. Gdyby nie on, zapewne nie odważyłabym się na związek z Draco. Gdyby nie on, nie potrafiłabym usłyszeć tego szeptu, o którym wspominał. A wszystko przez te czarne, głębokie oczy. W 1996 zmarł po raz pierwszy. Dwadzieścia cztery godziny później oszukał śmierć. 1997 - przegrywa ze śmiercią po raz drugi. Ujawnia się teraz, pod postacią Bastiana Flamme. Żyje, choć dwa razy był martwy. Żyje, bo na krawędzi, przy której stoi udało mu się przechytrzyć największą siłę świata. Dla mnie zawsze będzie jednak tym samym... Nieśmiertelnym Syriuszem Blackiem.

* Opowieść Hermiony. UWAGA! Wiele faktów zmienionych, zero kanonu. Mój własny pomysł. 

---

No i macie to, na co tak długo czekaliście. Tajemnica Bastiana się wyjaśniła. Pewnie niektórzy mało zaskoczeni, niektórzy bardzo :) Jest późno, oczy mi się same zamykają, ale specjalnie dla was to dziś pisałam. Mam w szkole tyle do poprawiania, zrobienia, że ledwo mam czas na oddychanie. Postaram się jak najszybciej napisać następny rozdział, ale nie wiem kiedy to nastąpi.