I. Ministerstwo Magii

        Wyszedłem przed dom, szukając w kieszeni skórzanej kurtki kluczy od garażu. Zatrzymałem się na chwilę przy drzwiach.  Przez ostatnie miesiące ogród zaczął żyć własnym życiem. Wysokie, nieprzystrzyżone krzaki zasłaniały mnie przed wścibskimi spojrzeniami sąsiadów. Dałbym sobie rękę uciąć, że zakładali się o to, że już nie żyję. W okolicy byłem chodzącą legendą. Wszyscy wiedzieli, że tu mieszkam, lecz widywano mnie co najmniej raz na kilka miesięcy. Pocztę dostawałem nocą, zakupy przynosiła mi matka, zazwyczaj się teleportując. Połowa sąsiadów uważała, że mój dom stoi pusty. Miałem więc prywatność i spokój. Wychodząc z kryjówki właśnie teraz, zderzałem się z rzeczywistością.

             Zdałem sobie sprawę z tego, co właśnie robię, dopiero gdy stanąłem na podjeździe. Już chciałem zawrócić, gdy pod palcami poczułem znajomy chłód. Wyciągnąłem z kieszeni metalowy klucz i przyjrzałem mu się dokładnie. Przez czas spędzony w ukryciu nawet nie pomyślałem o  tym, co czekało na mnie w garażu. Teraz poczułem przypływ znajomej, kuszącej adrenaliny. Miałem ochotę się uśmiechnąć, ale wyszedł mi jedynie słaby grymas. Poszedłem na tył domu i otworzyłem drzwi. Uniosły się w górę ze zgrzytem, który tak kiedyś ubóstwiałem. Wszedłem do ciemnego, zakurzonego pomieszczenia i zapaliłem wiszącą pod sufitem żarówkę. Rzuciła jaskrawe światło na moją ulubioną część domu. Ściągnąłem ochronny materiał z czarnego Lamborghini i przesunąłem dłonią po masce. Samochód, w którym pokonywałem najróżniejsze trasy. Pełen wspomnień kawałek życia.

            Mój wzrok przeniósł się na tonący w mroku róg garażu. Podszedłem tam powoli, ostrożnie stawiając każdy krok. Niedaleko ściany stał najpiękniejszy pojazd, jaki kiedykolwiek zdobyłem. Stary, wysłużony, lecz nadal doskonale pracujący motor w stylu retro. Nie czekając ani chwili dłużej, pozbyłem się warstwy kurzu i włożyłem kask. Silnik zawarczał jak za dawnych czasów, gdy przekręciłem kluczyk w stacyjce. Po kilku minutach wyjechałem na ulicę z piskiem opon. Uwielbiałem to uczucie, gdy gnałem przed siebie, a wszystko zostawało w tyle. Mijałem kolejne samochody z zadziwiającą wprawą. Mimo że nie jeździłem od kilku miesięcy, czułem się pewnie. Nie minęło dziesięć minut, a już hamowałem u celu swojej podróży.

***

            Zaparkowałam przy jednej z ulic. Jej nazwy nawet nie znałam, mimo że zatrzymywałam się tam codziennie od ponad roku. Wysiadłam z auta, założyłam okulary przeciwsłoneczne i ruszyłam w stronę kolejnej przecznicy. Każdego dnia przemierzałam tę samą drogę, w tym samym kierunku. Znałam na pamięć wszystkie sklepy, ślepe uliczki, twarze sprzedawców. Uśmiechałam się do nich, a oni machali mi znad półek. Uwielbiałam tę część miasta. Miała w sobie urok, który na całym świecie był postrzegany jako atrakcja turystyczna. Często spędzałam tu wieczory. Wracając z pracy, nie mogłam minąć obojętnie czarującej ekspedientki przy stoisku z prasą. Gawędziłyśmy kilka minut, po czym dostawałam jakąś gazetę na koszt firmy. Teraz rzuciłam tej kobiecie jedynie szeroki uśmiech. Dobrze wiedziała, że zjawię się tuż przed zachodem słońca.

            Miejsce, do którego zmierzałam było moim prawdziwym domem, spokojnym portem, w którym odpoczywałam. Ulica Charing Street Road zamajaczyła mi na horyzoncie. Uśmiechnęłam się i przyspieszyłam kroku. Po chwili znalazłam się między dwoma rzędami domów. Ta część magicznego Londynu zmieniła się nie do poznania przez ostatnie lata. Budynki nie były już obskurne i przypominały w tej chwili zadbane kamienice na Pokątnej. Tylko Dziurawy Kocioł nadal przyciągał swym brudnym, zalanym whiskey urokiem. Minęłam kilka sklepów, przywitałam się po kolei z właścicielami. Później skierowałam kroki do małej, wąskiej kamienicy, zbudowanej między księgarnią, a kwiaciarnią. Z uśmiechem na ustach wyjęłam z kieszeni pęk ciężkich kluczy i otworzyłam drzwi. Nikogo z pracowników nie było jeszcze na miejscu. W końcu był poniedziałek, tylko ja przychodziłam tak wcześnie. Hermiona Granger, właścicielka jednej z najlepszych restauracji w magicznym świecie. Brzmiało to dla mnie magicznie, nieziemsko, wręcz niewiarygodnie.

            Stanęłam za ladą i przesunęłam dłonią po drewnianym blacie. Lokal utrzymany był w starym, dobrym stylu. Ściany w kolorze ciemnego, czerwonego wina, okrągłe stoliki, nastrojowe lampy i świece. Nie było w tym przesady, lecz urok nie do opisania. Przypomniałam sobie, jak ponad rok temu wybierałam poszczególne elementy wystroju. Ramki do zdjęć w różnych kształtach, porcelanowa zastawa, stara szafa grająca, beczka po kremowym piwie, która służyła teraz jako podstawa jednego ze stolików. To był obraz moich marzeń, snów, które układałam sobie w głowie od zawsze.

            Weszłam na zaplecze i zdarłam kartkę ze ściennego kalendarza. Właśnie zaczynał się kolejny dzień mojego idealnego, spokojnego życia. Usłyszałam dźwięk telefonu gdzieś w głębi pomieszczenia. Podniosłam słuchawkę, nawet nie patrząc, kto dzwoni.

- Restauracja Demons. Słucham? - powiedziałam, otwierając zeszyt, gdzie zapisywane były zamówienia.

- Granger? Myślałem, że cię nie zastanę - męski głos rozległ się pod drugiej stronie. Natychmiast rozpoznałam ton jednego ze swoich pracowników.

- Alex? Dlaczego dzwonisz? Coś się stało? - spytałam, siadając wygodnie na krześle przy ladzie.

- Chciałem ci przypomnieć, że mamy dzisiaj dostawę do Ministerstwa Magii. Zapisałem ją wczoraj przed zamknięciem - mężczyzna mówił w pośpiechu, a w tle jego słów słyszałam dźwięk zatrzaskiwanych drzwi.

- Cholera! Jak mogłam zapomnieć?! - zerwałam się z miejsca i zaczęłam szukać odpowiedniej notatki w zeszycie. Gdy ujrzałam nazwisko osoby, która składała zamówienie, emocje odrobinę ze mnie opadły.

- Została jeszcze godzina. Dasz sobie radę, szefowo - usłyszałam, po czym połączenie zostało zerwane.

***

            Wszedłem do budynku Ministerstwa Magii, spuszczając głowę. Nie chciałem, by ktoś mnie poznał. Stan,  w którym się znajdowałem na pewno nie ułatwiał sprawy. Mimo usilnych starań przed wyjściem z domu, wyglądałam jak pacjent ze Świętego Munga. Minąłem recepcję, nie posyłając nawet najmniejszego uśmiechu rozbawionej sekretarce. Kiedyś robiłem to za każdym razem. Teraz byłem zmęczony, nogi ledwie utrzymywały mnie w pionie. Szedłem jak skazaniec przez kolejne korytarze i zastanawiałem się, co tam robię. Nie było jednak odwrotu.

             Mijałem po drodze do odpowiedniego departamentu wielu czarodziei. Niektórzy zdawali się być w pełni zadowoleni ze swojej pracy. Szli z wysoko podniesionymi głowami, poprawiali eleganckie, służbowe szaty, plakietki z nazwiskami. Żyć nie umierać. Doskonała posada, zadowalająca pensja, ustabilizowanie, rodzina, dom... Ale byli także ludzie zupełnie odmienni. Szarzy, podrzędni pracownicy bez jakiegokolwiek wigoru, iskry w oczach. Zapadłe policzki, zmęczone spojrzenia znad sterty papierzysk. Coś jednak łączyło te wszystkie osoby. Wszyscy po prostu mnie nie widzieli, ignorowali, mijali bez mrugnięcia okiem. Zlewałem się z tłem, byłem powietrzem.

            Myślałem, że nie spotkam już żadnego innego rodzaju człowieka w tym jakże ważnym dla magicznego świata miejscu. Czekało mnie jednak ogromne rozczarowanie. Nie wiem dlaczego zatrzymałem się akurat w tamtym momencie. Po prosto przystanąłem. Dokładnie naprzeciw szklanej ściany. Po lewej stronie szyby widniał napis.

- Biuro Aurorów - przeczytałem szeptem. Zmarszczyłem brwi i miałem zamiar odejść, gdy nagle mój wzrok przykuło coś za przezroczystą taflą. Za kontuarem w rogu pokoju siedziała jakaś kobieta. Miała płomiennie rude włosy, spięte w dokładnego koka. Odbierała telefony, drugą ręką wyciągała wiadomości z faksu. Mimo wszystkich lat, które upłynęły, od razu ją poznałem. Ginewra Weasley we własnej osobie. Skrzywiłem się na wszystkie wspomnienia jej osoby. Nawet ruda wiewiórka, wybranka Pottera miała lepsze życie ode mnie. Spojrzałem w bok i wypatrzyłem między stojakami na płaszcze, a szafą na dokumenty jakiś ruch. Po chwili ludzka postać wyłoniła się zza wieszaka.

             Stała tyłem, trzymając jedną dłoń na biodrze. Kobieta miała na sobie czarną sukienkę przed kolano. Krótkie włosy w odcieniu ciemnego blondu, idealna figura, smukła talia, długie nogi. Już dawno nie patrzyłem tak na żadną kobietę. Od rozstania z Greengrass w ogóle nie interesowały mnie jakiekolwiek związki. Nawet odmawiałem sobie krótkich numerków, z których słynąłem jakiś czas temu. Ta dziewczyna za ścianą wzbudzała jednak we mnie ciekawość. Nie tylko wygląd miałem tu na myśli. Sposób, w jaki się poruszała przy rozmowie, sukienka tańcząca wokół kolan, gesty. Wydawała się być zupełnie odmienna od rzeczywistości panującej w Ministerstwie. Inni ludzie byli szarzy, nieciekawi, w ciągłym pędzie, pośpiech zmywał im uśmiech z twarzy. Tamta kobieta z pewnością nie była żadną sekretarką, aurorem tym bardziej. Zachowywała się jakby była duszą towarzystwa, kimś obytym, doświadczonym. Stałem jeszcze przez chwilę na korytarzu, wpatrując się w jej plecy. Przez głowę mi nawet nie przeszło, by wejść do biura. W końcu zdołałem oderwać wzrok od nieznajomej i ruszyłem w swoją stronę.

***

            Weszłam do biura i postawiłam opakowanie z ciastem na biurku Ginny. Uniosła wzrok znad sterty papierów i uśmiechnęła się. Słabo, blado i niewyraźnie, ale jednak.

- Herm! Cudownie cię widzieć - powiedziała, wstając z fotela i rzucając mi się na szyję. Kilka pasemek rudych włosów wydostało się z jej misternie upiętego koka. Nawet tego nie zauważyła. Poprawiła tylko kołnierzyk bluzki, jakby był najgorszym pętem świata, po czym wróciła za biurko.

- Cześć,Gin - przywitałam się, by po chwili zniknąć za wieszakiem. Zostawiłam swoją ciężką torbę i wróciłam do przyjaciółki. Tkwiła z nosem w kolejnych dokumentach.

- Kiedy masz przerwę? Wyglądasz na zmęczoną - spytałam, zauważając drżenie rąk dziewczyny.

- Za pół godziny. Możemy iść razem na lunch - odparła Ginny. Uśmiechnęłam się do niej pokrzepiająco. Chciałam dodać jej otuchy, wiedząc że ta praca jest dla niej katorgą.

- Przyniosłam tort czekoladowy - powiedziałam, wskazując na opakowanie z logiem mojej restauracji.

- Hmm... Świetnie. Konam z głodu - ruda nawet nie rzuciła okiem na podarunek.

- Może przyjdziesz dziś do mnie po pracy? Zrobimy sobie babski wieczór, ugotuję coś dla ciebie, pogadamy - spróbowałam namówić przyjaciółkę na jakąkolwiek rozrywkę. Robiłam to bezskutecznie od kilku dni.

- O czym miałybyśmy rozmawiać? - głos Gin był słaby i pełen goryczy.

- O czymkolwiek - mruknęłam pod nosem, nie patrząc na rudą.

- Herm... Chcesz mi o czymś opowiedzieć? - panna Weasley od razu zauważyła moje dziwne zachowanie. Popełniłam fatalny błąd, sądząc że nic nie będzie w stanie dostrzec.

- Nie... Ja po prostu... - zaczęłam się plątać. Ginny uniosła delikatnie jedną brew.

- Chodzi o Rona? - spytała, zerkając na mnie znad jakiejś teczki.

- Był u mnie w restauracji - poddałam się pod wpływem pełnego ciekawości wzroku rudej.

- Czego znów chciał? - spytała.

- Tego co zawsze. Umówić się, pogadać, wyjaśnić kilka spraw. Czuję się jak niewolnik. Nawet nie mogę spotkać się z jakimś mężczyzną, bo zaraz mnie tropi - mówiłam, krzywiąc się po każdym wyrazie. Mój były chłopak znajdował coraz to nowsze sposoby na uprzykrzanie mi życia. Nachodził mnie w najmniej oczekiwanych momentach, żądał spotkania, rozmowy. Zawsze kończyło się podobnie. Albo wymierzałam mu policzek albo któryś z pracowników restauracji odciągał go z mojego zasięgu.

- Minęło już parę miesięcy od tej waszej kłótni. Może rzeczywiście powinniście pogadać - Ginny odłożyła papiery i wbiła we mnie spojrzenie swych bystrych oczu.

- Nie, nie ma nawet o tym mowy! Nie ma tu niczego do wyjaśnienia. Koniec, kropka - powiedziałam stanowczo.

- Ale...

- Nie dam mu kolejnej szansy, Gin. Nie zasługuje na mój czas. Próbowałam z nim być przez tak długo i nic z tego nie wyszło. Powinien chociaż zachować się kulturalnie, jak na człowieka przystało. Tymczasem jest zazdrosny nawet od muchę. Jedyne, co może wyjść z naszej relacji, to łzy i upokorzenie.

- Skoro tak uważasz - Ginny nie wyglądała na złą, a raczej zdegustowaną decyzjami swojego brata. W je oczach dostrzegłam też delikatne zadowolenie. Jakby popierała mnie w tym, co myślałam.

- To co z tym babskim wieczorem? - spytałam, zmieniając temat. Powietrze stało się lżejsze.

- Nie mogę. Harry chce mnie zabrać na kolację - odparła panna Weasley. Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak, tego mogłam się spodziewać.

- Ach, przecież niektórzy jeszcze chodzą na randki i taka forma spędzania czasu nadal istnieje! - odrzekłam z nutą sarkazmu. Przypomniałam sobie swoje ostatnie spotkanie z mężczyzną. Poznałam go na którymś z wyjazdów. Umawialiśmy się przez jakiś czas, ale w końcu musiało się to skończyć. Ron zobaczył nas razem w restauracji i zrobił scenę.

- Przykro mi, że tak dawno nikt... - zaczęła Ginny. W jej oczach dostrzegłam litość, której tak nienawidziłam.

- Nie kończ. Może po prostu nie nadaję się do związków - powiedziałam z wymuszonym uśmiechem na ustach. Coś zakuło mnie od środka. Zignorowałam to uczucie. Miałam inne sprawy na głowie. Próbowałam sobie wmawiać, że wcale nie potrzebuję czyjejś bliskości.

- Nie mów tak, Herm. Jesteś wspaniałą kobietą. Ktoś to kiedyś zauważy.

- Kiedyś. Tymczasem wrócę do swojej kuchni na randkę z deserem czekoladowym. Do zobaczenia. Wpadnę jutro, jeśli będzie jakaś dostawa - sięgnęłam po torebkę i zaczęłam szykować się do wyjścia.

- A co z lunchem? - Ginny zatrzymała mnie w ostatniej chwili.

- Odechciało mi się jeść. Przepraszam - odparłam, odwracając się w stronę drzwi. Gdzieś po lewej mignęła mi odziana w czerń sylwetka. Jakby ktoś obserwował biuro zza szyby i nagle postanowił się ulotnić. Zmarszczyłam brwi i wyszłam na korytarz. Rozejrzałam się na wszystkie strony. Pustka, nikogo tam nie było. Wzruszyłam ramionami, stwierdzając, że musiało mi się przewidzieć.

***

                        Gdy stamtąd odszedłem, humor natychmiast mi się pogorszył. Nie wiedziałem dlaczego. Może ta nieznajoma wysyłała jakieś pozytywne impulsy. W momencie, w którym znalazłem sie przed biurem Blaise'a, złudzenia prysły. Przecież żadna kobieta nie jest w stanie działać na mnie w ten sposób. To po prostu niemożliwe. Postanowiłem zapomnieć o czarnej sukience i miodowych włosach. To nie dla mnie, przecież nie mogę być szczęśliwy. Z taką myślą otworzyłem drzwi z nazwiskiem przyjaciela.

            Brunet siedział za biurkiem w doskonale dopasowanym, drogim garniturze. Wokół niego kręciła się sekretarka - długonoga blondynka z niebieskimi oczami. Klasyczne wcielenie dziewczyny pustej w środku. Kto by pomyślał, że jeszcze jakiś czas temu takie kukły mnie pociągały? W tej chwili wolałem widzieć prawdziwe, dojrzałe kobiety. Przed oczami zamajaczyła mi czarna sukienka. Pokręciłem głową, by odpędzić od siebie ten obraz.

- Cześć, Zabini - uścisnąłem przyjaciela, posyłając mu grymas, który miał być uśmiechem.

- Cześć, Smoku!

- Nie używam już tego przezwiska - powiedziałem, opadając na fotel.

- Dla mnie zawsze będziesz Smokiem. Nie możesz mi tego zabronić - brunet uśmiechnął się w swój firmowy sposób. Coś zacisnęło się mocno na moim żołądku.

- Nie mam już osiemnastki - rzuciłem, rozglądając się jak gdyby od niechcenia.

- Ale nie masz też czterdziestki. Przesadzasz, mój drogi - Blaise złączył czubki palców i spojrzał na mnie tym okropnym wzrokiem.

- Przestań gadać jak moja matka - syknąłem.

- Draco... Co się z tobą dzieje, do jasnej cholery? - Blaise zerwał się z krzesła i dał znać sekretarce, by się ulotniła. Wyszła ze spuszczoną głową.

- Nic mi nie jest - odparłem najspokojniej, jak potrafiłem.

- Pieprzysz jak przed laty. Masz dwadzieścia pięć lat! Zachowuj się jak dorosły - brunet patrzył na mnie przenikliwym wzrokiem. Starałem się to ignorować, ale dziwny niepokój i dyskomfort atakowały mnie od środka.

- Co cię to obchodzi? Mogę pieprzyć swoje życie na wszystkie możliwe sposoby - powiedziałem, wstając z fotela. Nie chciałem dłużej siedzieć i wysłuchiwać kazań. Robiłem to coraz częściej w ostatnim czasie.

- Siadaj, ty pieprznięty idioto! - Zabini podniósł głos. Szyby w oknach zadrżały.

- Wysłuchuję tych głupot już zbyt długo. Czego chcecie, o co wam chodzi? To moje życie! - wrzeszczałem, wbijając paznokcie w fotel.

- Niszczysz je Malfoy!  Nie zauważasz tego? Chcemy ci pomóc. Ja, twoja matka - Blaise wpadł w swój delikatny szał. Krzyczał coraz głośniej i głośniej.

- Mam to gdzieś. Potrafię pomóc sobie sam! - zerwałem się gwałtownie z miejsca. Mebel przechylił się w tył i z łoskotem opadł na podłogę. Przysiągłbym, że ten dźwięk obudziłby umarłego. Odwróciłem się, by zobaczyć, czy nikt nie patrzy na nas zza szyby. Coś we mnie zadrżało, gdy przed oczami mignęła mi sylwetka w czarnej sukience. Kobieta zatrzymała się i nasłuchiwała chwilę. Nie byłem w stanie dostrzec jej twarzy. Po chwili pokręciła głową i odeszła. A ja poczułem się tak, jakbym się topił.

- Draco! Dlaczego zachowujesz się tak, jakbyś zobaczył ducha? - Blaise znalazł się przy mnie i podniósł fotel. Później rzucił zaklęcie wyciszające na pomieszczenie, by nie wzbudzać dodatkowego zainteresowania.

- Nie, nie, nie. Nic mi nie jest. Jestem zmęczony... Chyba mam zwidy. Ta kobieta... - zacząłem niepewnie. Emocje już ze mnie opadły i teraz czułem tylko bezsilność.

- Ta kobieta? O co ci chodzi? Zeszliście się z Astorią? Do cholery! Co ci odbija? - brunet chwycił mnie za ramiona i potrząsnął mną porządnie. Nigdy nie popierał mojego związku z Greengrass. Podobnie jak ja, tyle że mnie nie chciało się protestować.

- Nie, nie zeszliśmy się - mruknąłem, patrząc w oczy przyjaciela.

- Więc o kim chciałeś mówić? Przecież nigdzie nie wychodzisz, siedzisz w domu i patrzysz przez okno - zadrwił Zabini.

- Nie rób ze mnie kompletnego odludka - zaprotestowałem, robiąc obrażoną minę.

- Jesteś nim! Dopiero dzisiaj pierwszy raz od pięciu miesięcy opuściłeś dom. I to ja zmusiłem cię, byś wyszedł - brunet z zadowoleniem przypatrywał się mojej twarzy.

- Wielki przyjaciel Zabini. Wcale nie chciałem wychodzić. W domu jest mi dobrze. Po co mnie tu w ogóle wzywałeś? - zacząłem się denerwować. Takie rozmowy działały mi na i tak zszargane już nerwy.

- Nie zmieniaj tematu, Malfoy. O kim chciałeś powiedzieć? - mój przyjaciel nigdy nie dawał za wygraną. Mogłem się domyślić, że tak będzie.

- Od kiedy mała Weasley pracuje w Ministerstwie? - złamałem się i spytałem, stojąc do Blaise'a tyłem. Czułem na sobie jego wzrok.

- Chodzi ci o Ginny Weasley?! - powtórzył zdezorientowany.

- Nie, nie o nią. W jej biurze widziałem jeszcze kogoś. Jakąś dziewczynę... Kobietę - poprawiłem się, przypominając sobie czarną sukienkę. Coś we mnie zawrzało. Pierwszy raz od roku. Dobre i to.

- Yhym... I co dalej? Rozmawiałeś z nią? - Blaise wyrwał mnie z zamyślenia.

- Nie. Po prostu była... intrygująca - mruknąłem pod nosem, unikając spojrzenia przyjaciela. Chyba po raz pierwszy rozmawialiśmy w ten sposób o kobietach.

- Intrygująca? Co ty gadasz? Myślałem, że powiesz ładna, seksowna, pociągająca. Ale nie to! Żadna pracownica Ministerstwa nie jest intrygująca. Wiem co mówię, bracie - brunet włączył swój syndrom wiecznego kawalera. Uśmiechnąłem się do siebie w duchu.

- Może nie była stąd? Nawet nie widziałem jej twarzy - powiedziałem, patrząc się tępo w podłogę.

- Skąd wywnioskowałeś, że jest interesująca, skoro nawet dobrze jej sobie nie obejrzałeś? - Blaise patrzył na mnie z niepokojem.

- Od tyłu też wyglądała niczego sobie. Szczupła, zgrabna, doskonała talia, czarna sukienka i krótkie włosy - zacząłem opisywać. Mina Zabiniego zmieniała się z każdym moim słowem.

- Krótkie włosy, mówisz? - rzucił, pochylając się niby od niechcenia nad stertą papierów.

- Takie miodowe, dość jasne i proste. I jeszcze miała jakąś opaskę - skończyłem i zerknąłem na przyjaciela. Stał na środku biura z dziwnym uśmiechem na ustach.

- Znasz ją?! Blaise! Znasz tę dziewczynę? - spytałem, podchodząc bliżej. Brunet przeniósł na mnie wzrok. Trwaliśmy w ciszy przez kilka długich minut, a Zabini jak gdyby się nad czymś zastanawiał, rozważał za i przeciw. Dopiero po chwili zdawał się być z powrotem w rzeczywistości.

- Nie, nie znam jej - powiedział w końcu. Jego ton był bardo pewny. Wręcz za bardzo.

- Gdybyś coś wiedział, powiedziałbyś mi? - spytałem, patrząc mu w oczy.

- Jasne - odparł, klepiąc mnie po ramieniu. Później odwrócił się i stanął przy oknie. Patrzył zamyślony na krajobraz za szybą.

- Czyli wracasz do życia? - spytał nagle.

- A mam inne wyjście? - odparłem, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, jakie słowa wypłynęły z moich ust. 

---

Dodaję ten rozdział wcześniej, bo po prostu jest już gotowy. Nie wiem kiedy pojawi się następny, ale na pewno w przeciągu 2-4 dni. Będę miała teraz więcej czasu na wszystko. Jutro mam prezentację projektu edukacyjnego. Koniec mojej męki! 

Mam nadzieję, że opowiadanie wam się spodoba i że was wciągnie.