30. Rozmowy nocą cz.I

                Hermiona straciła Bastiana z oczu zaraz po wyjściu z wielkiej sali. Wiedziała jednak, że musi się kierować w stronę korytarza na trzecim piętrze. Szła tam, zastanawiając się jak długo potrwa ta rozmowa. Coś w jej głowie szeptało, by dała sobie spokój. Najbardziej chciałaby teraz wrócić do swojego dormitorium i wyciągnąć z torebki lusterko. Ale przecież obiecała, nie miała innego wyjścia. Zmierzała więc powolnym krokiem na miejsce spotkania, a jej głowę zaprzątał uśmiechnięty blondyn. Czuła się o wiele lepiej, odkąd go zobaczyła w tafli lusterka. Mimo wszystkich tajemniczych rzeczy, które wkradły się niespodziewanie do ich życia, sama możliwość spojrzenia sobie w oczy była niesamowita. Hermiona kilka dni wcześniej nawet nie marzyłaby o tym, że usłyszy jego głos. Tymczasem zaledwie godzinę temu siedziała na fotelu i patrzyła na niego. Był taki blady, a na twarzy malowało mu się zmęczenie. Ostatnie miesiące musiały go wykończyć. Gryfonka zauważyła to także po sobie. Nerwy miała coraz bardziej napięte, psychika stała się wyczulona. Gdyby dało się przyspieszyć czas, ominąć te godziny, które spędzali z dala od siebie. Niestety nie pozostało im nic innego, jak czekanie. Musieli przetrwać. Najtrudniejsze mieli już za sobą.

- Hermiono! - głos Bastiana rozległ się tak nagle, że dziewczyna podskoczyła ze strachu. Później przytknęła palce do skroni, starając się opanować buzującą w żyłach krew.

- Nie strasz mnie tak! Do jasnej cholery! - syknęła, patrząc na chłopca z wyrzutem. Stał na zakręcie korytarza i najwidoczniej czekał na gryfonkę. Wyglądał jakoś inaczej w przytłumionym świetle, na tle kamiennej, starej ściany. Uśmiechał się tajemniczo, a jednocześnie pewnie, jakby miał zamiar zrobić coś zakazanego. Jak gdyby na potwierdzenie spostrzeżeń Hermiony, wziął ją za rękę i pociągnął w głąb zamku. Zatrzymał się dopiero przed drzwiami, które wydawały się być dla gryfonki znajome.

- Alohomora - szepnął, kierując różdżkę w stronę drewna. Zamek odskoczył ze zgrzytem i Bastian sięgnął do klamki.

- Mogę chociaż wiedzieć, gdzie mnie prowadzisz? - Hermiona wyrwała dłoń z lekkiego uścisku towarzysza. Odwrócił się, stojąc już w progu. Za nim widać było tylko początek jakiegoś szerokiego korytarza. Brązowowłosa rzuciła okiem na niknące częściowo w ciemności pomieszczenie. Zadrżała, zdając sobie sprawę, że jest to jedno z sekretnych wyjść z Hogwartu.

- Och, daj spokój - rzucił Bastian i ruszył w głąb korytarza. Oświetlał drogę końcem różdżki. Gryfonka przewróciła oczami i poszła za nim bez słowa. Nie wiedziała ile czasu spędzili, idąc wciąż do przodu. Gdy nareszcie się zatrzymali, czarnooki odwrócił się i posłał jej uśmiech. Później dotknął dłonią którejś z cegieł. Na jej miejscu pojawiła się dziura, która zaczęła się powiększać. Hermiona patrzyła na to wszystko w milczeniu. Gdyby nie była tu teraz z tym akurat chłopcem, pewnie już by uciekła. Coś w głębi duszy kazało jej jednak wciąż przy nim stać. Te dziwne przeczucia, podobieństwo nie pozwalały jej mu nie ufać. W końcu przejście się otworzyło i Bastian pociągnął ją za rękaw. Poczuła wiatr, wdzierający się do korytarza przez dziurę. Postawiła krok, nie wiedząc czego się spodziewać. Gdy uniosła wzrok, okazało się, że stoją w kolejnym korytarzu. Tym razu z każdej strony otaczało ich drewno.

- Czy jesteśmy tu, gdzie myślę? - spytała dziewczyna, dotykając dłonią niskiej ściany. Musiała się nieco pochylić, by iść bez problemu. Bastian szedł wyprostowany tuż przed nią.

- Nie wiem, co myślisz, ale zaraz się przekonasz - odparł. Po dłuższej chwili znaleźli się przed niskimi, zmurszałymi drzwiami. Chłopiec pchnął jej, nie bawiąc się w rzucanie jakichkolwiek zaklęć. Odskoczyły natychmiast, wpuszczając ich do zalanego blaskiem zachodzącego słońca pomieszczenia. Hermiona przyzwyczaiła się przez dłuższą chwilę do rażącego światła, po czym przetarła oczy. Rozejrzała się, a uśmiech rozjaśnił jej twarz. Była już pewna, że znaleźli się tam, gdzie przypuszczała.

- Zaczynasz mnie przerażać - powiedziała, odwracając się do Bastiana. Usiadł na środku pokoju i oparł się o fotel.

- Sądziłem, że się domyślisz - odrzekł, patrząc jej prosto w oczy. Wyglądał teraz na dużo starszego, niż był  w rzeczywistości.

- Domyślę się czego? - usiadła na drewnianej podłodze, zachowując bezpieczny dystans. Jego wzrok przewiercał ją na wylot. Gdyby czyjeś spojrzenie mogło zabijać, czy palić, Bastian na pewno zaliczałby się do osób, które mogłyby go używać.

- Że cię tu zabiorę. Przecież to najbardziej odpowiednie miejsce na tę rozmowę - uśmiechnął się. Hermiona dopiero teraz zauważyła, w jaki sposób to robi. Identyczny jak ten z fotografii - pomyślała. Natychmiast się opanowała i potrząsnęła głową, by uwolnić się od dziwnego uczucia w jej tyle.

- Dlaczego musisz wszystko komplikować takimi zagadkami, podchodami? - spytała, zerkając na niego przelotnie. Udawała, że rozgląda się po pokoju, mimo że znała to miejsce niemal na pamięć. Nic nie zmieniło się w układzie mebli. Wszystko pozostawione było tak samo.

- Gdybym powiedział wprost, nie miałbym takiej przyjemności. Zresztą jesteś mądrą czarownicą, na pewno wszystkiego się już domyśliłaś - odparł. Gryfonka wzdrygnęła się, zdając sobie sprawę, że w tak cichym otoczeniu jego głos brzmi zupełnie inaczej.

- Nie chcę się niczego domyślać! Nie chcę tego wpuszczać do swojej głowy! - podniosła się i zaczęła chodzić po pokoju. Skrzypienie desek dodawało jej odwagi. Nie było już tak okropnie cicho.

- Dlaczego nie chcesz? Przecież to nic strasznego - Bastian również wstał, ale tylko po to, by usiąść na zakurzonym fotelu.

- Jeśli to wszystko, co próbujesz mi przedstawić jest prawdą, to musiałabym wpuścić do swojej głowy ducha! Osoba, za którą się niby podajesz jest martwa! - syknęła, zbliżając się do niego. Dzieliło ich kilkanaście centymetrów, gdy wypowiedziała ostatnie słowo z goryczą w głosie. Nie zareagował tak jak zamierzała. Nawet się nie wzdrygnął. Tylko cień uśmiechu pojawił mu się na ustach.

- Hermiono, przecież jeszcze ponad rok temu wierzyłaś w takie rzeczy. Przyjęłaś mnie z otwartymi ramionami, gdy się dowiedziałaś. A teraz mi nie wierzysz?

- Zamknij się! Nie mów tak, jakbyś był nim! Masz jedenaście lat! Jesteś tylko i wyłącznie popaprańcem! - wrzasnęła, łapiąc się za głowę. Bolało ją wspomnienie sprzed roku. Nikomu o tym nie mówiła. Radziła sobie z tamtymi chwilami zupełnie sama.

- Gdybym był szaleńcem, nie wiedziałbym o tym wszystkim - wstał i zbliżył się delikatnie - Tak, Hermiono! Uwierz w to! - krzyknął, wyciągając z kieszeni różdżkę. Wyglądał przerażająco, stojąc na tle starego, zniszczonego domu. Jakby się z nim zrastał.

- Przestań! Nie wierzę ci, Bastian! Nie wierzę! - odparła, czując jak gardło jej się zaciska.

- Dobrze wiesz, jakich zaklęć użyłem. Sama mi je kiedyś podsunęłaś pod nos. Doskonale zdajesz sobie sprawę, że to ja!

- Nie,nie, nie. To nie jesteś ty! - wrzeszczała coraz głośniej, zakrywając twarz dłońmi. Łzy ciekły jej po policzkach i kapały na podłogę, która łapczywie pochłaniała słone krople.

- Udowodnię ci - usłyszała szept. Uniosła głowę dopiero po chwili. Bastian stał na środku pokoju, celując różdżką prosto w swoje serce. Hermiona zadrżała, gdy wypowiedział pod nosem jakąś formułkę. Po chwili po jedenastolatku nie było śladu. Tylko czarne oczy były takie same. Gryfonka poczuła, że kolana się pod nią uginają. Opadła na podłogę i nie minęła minuta, gdy pochłonęła ją ciemność.

***

            Draco stał  na środku salonu w Malfoy Manor. Czuł się tak, jakby marmurowa podłoga wchłonęła całe ciepło z jego ciała. Drżał, patrząc na gustownie urządzone pomieszczenie. Długi stół, którego prawdziwe miejsce było w jadalni stał nadal na środku pokoju. Draco podszedł bliżej i przesunął dłonią po drewnie. Zamknął oczy, przypominając sobie chwile sprzed ponad roku. Upokorzenie, jakie czuł, goszcząc w swoim domu śmierciożerców nadal tliło się gdzieś głęboko. Siedział z nimi przy tym właśnie stole. Coś mocno ścisnęło go za gardło, gdy spojrzał za siebie. Miejsce, w którym Bellatrix torturowała Hermionę przyciągnęło jego wzrok. Łzy zapiekły pod powiekami, a kolana ugięły się mimowolnie. Draco schował twarz w dłoniach, pozwalając sobie na płacz. Gdyby tylko mógł wyplenić te wszystkie wspomnienia ze swojej głowy. Jednocześnie przypomniał sobie chwilę, w której gryfonka kazała mu zapomnieć. Po raz pierwszy go wtedy dotknęła. Pamiętał jeszcze ciepło jej rąk na swoich policzkach. Patrzyła mu w oczy, długo i pewnie. Jakby chciała go otrzeźwić, wyrwać z bolesnej rzeczywistości. Zapomnij o tym, Draco - pamiętał te słowa, choć nigdy więcej o tym nie wspominali. Hermiona wypowiedziała je wtedy z taką pewnością, jakby jednocześnie i ona pozbywała się tej bolesnej chwili ze swojej głowy. I to szczęście, które malowało się w jej pięknej twarzy, gdy usunął napis z jej ramienia. On cieszył się wtedy tak samo, lecz najbardziej była dla niego przyjemna myśl, że ona nie musiała cierpieć tak bardzo jak on, by się tego wszystkiego pozbyć. Zabierzesz mnie tam kiedyś? Odpoczywać umiem tylko przy tobie... Pójdę za tobą wszędzie. W nieznane, w piekło, niebo, w wodę i ogień. Jestem szczęśliwa. Przypominał sobie jej słowa, a spokój zaczął ogarniać go całego. Wstał i otarł ostatnią łzę z policzka. Ja też tego chcę. Chcę żyć normalnie. Tak, on też tego pragnął. Pokona wszystkie przeciwności, wygra tę bitwę, zdobędzie wolność, uwięzi śmierciożerców. I wtedy zacznie normalne życie. Razem z nią.

***

            Hermiona uniosła powieki i zaczerpnęła w płuca chłodnego powietrza. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, gdzie jest. Podniosła się z fotela, zastanawiając się, kto ją tam położył. Nagle zatrzymała się na środku pokoju. Wrzeszcząca Chata trzeszczała na wietrze, jak pokład statku na wysokich falach.

- Jasna cholera - szepnęła, zasłaniając usta dłonią. Czyli jednak to wszystko nie było snem. Na prawdę On tu był. Przypomniała sobie mężczyznę z czarnymi oczami. To był ostatni obraz, który ujrzała, zanim zemdlała i znalazła się na podłodze. Nie wiedziała, które imię ma wołać. Coś ściskało jej gardło i w końcu podświadomość zadziałała samoczynnie.

- Bastian! - krzyknęła, otwierając drzwi, prowadzące na klatkę schodową. Po chwili pojawił się chłopiec z czarnymi oczami. Hermiona odetchnęła z ulgą, zdając sobie sprawę z tego, że znowu jest pod wpływem zaklęcia.

- Nie patrz tak na mnie. Nie mogę wracać do prawdziwej postaci na zbyt długo - rzucił, mijając ją.

- Przepraszam. Ja... Po prostu nadal nie mogę w to uwierzyć - szepnęła, wracając do pokoju.

- Widziałaś się dzisiaj z Draconem, prawda? - spytał nagle. Stał przy komodzie i nalewał kawę do filiżanek. Jego gesty w niczym nie przypominały ruchów dziecka. Hermiona przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.

- Tak, to prawda. Skąd o tym wiesz? - odparła, siadając na fotelu. Bastian podał jej filiżankę z parującym płynem. Przyjęła ją bez słowa, obserwując, jak chłopiec siada naprzeciw niej.

- Ktoś podszepnął mi słówko o ostatnich miesiącach twojego życia - odpowiedział po dłuższej chwili. Hermiona prychnęła, doskonale wiedząc, od kogo ma informacje.

- O wszystkim wiedzą nieliczni. Ginny, Harry i Blaise Zabini. Twój informator ma tylko część wiadomości.

- Ale zdołałem się wielu rzeczy domyślić dzięki tym małym skrawkom.

- Hmm... - mruknęła tylko. Wiedziała, że zawsze był dociekliwy.

- Jesteście razem? - spytał, patrząc wprost na nią.

- Tak - odparła bez zawahania.

- Cieszę się.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, Bastian? - Hermiona wyprostowała się w fotelu i spojrzała hardo w czarne oczy. Nie wiedziała jak ma nazywać go w swoich myślach. W końcu zdecydowała się jednak na to pierwsze imię.

- To nie jest rozmowa na dzisiaj - odrzekł, wstając z fotela.

- Wyglądasz komicznie w ciele dziecka. Od początku wiedziałam, że coś z tobą nie tak. Mogłeś się chociaż postarać i zamaskować kolor oczu. Wtedy rozgryzienie sprawy zajęłoby mi dłuższy czas.

- Chciałem, żebyś się domyśliła.

- Dlaczego w ogóle jesteś w Hogwarcie? Powinieneś się gdzieś ukryć - Hermiona ugięła kolana i położyła na nich głowę.

- Chciałem być bliżej ludzi. Samotność to niezbyt przyjemne uczucie. Byłem wycięty z życia przez więcej niż rok. Nie zapominaj o tym.

- Sam to sobie zrobiłeś. Gdybyś się odezwał, dał znać, że jednak żyjesz...

- Co byś wtedy zrobiła? Nic by to nie zmieniło - odparł. W oczach miał smutek, jakby jednak żałował swoich decyzji.

- Uważasz, że dobrze zrobiłeś, tając to wszystko przed nami?! Było ci przyjemnie, gdy po raz drugi oszukałeś śmierć?! Raz przez to przechodziliśmy. Raz już powstawałeś z martwych, do jasnej cholery! Rok temu nikomu nie przyszło  do głowy, że mógłbyś znowu przeżyć. Widzieliśmy to przecież na własne oczy! Byłam przy twoim zasranym, martwym ciele! - Hermiona zaczęła podnosić głos. W oczach tliły się łzy, pomieszane z iskrami wściekłości.

- Hermiono...

- To że teraz jesteś w ciele dziecka, nie znaczy, że możesz się tak zachowywać! Bądź w końcu dorosłym! - wrzasnęła, podnosząc się z fotela. Filiżanka spadła na podłogę i roztrzaskała się w drobny mak.

- Myślisz, że było mi przyjemnie, gdy wszyscy płakali na moim głupim, tajnym, drugim już pogrzebie!? To było dla mnie jak najgorsza tortura! Żyłem! Żyłem przez cały ten czas i patrzyłem na was z ukrycia. Czekałem na koniec wojny. I udało się! Voldemort zginął, zamienił się w nicość. Chciałem wtedy wrócić. Pokazać się tobie, Draconowi...

- Ale tego nie zrobiłeś... - wykrztusiła, ocierając łzy.

- Jestem tu teraz. Hermiono, jestem - odparł szeptem.

- Przepraszam. Ja nie mogę nadal w to uwierzyć. Musisz dać mi chwilę spokoju.

- Dobrze. Rozumiem cię... Chcę żebyś wiedziała, że to wszystko musiało się tak potoczyć.

- Wiesz ile bólu sprawiło mi to, że dwa razy musiałam cię żegnać?! Pierwszy raz był łatwy, bo następnego dnia po pogrzebie nagle się pojawiłeś. Ale drugi... Nie wróciłeś. Nie dałeś znaku, że jednak żyjesz. Pożegnaliśmy się z tobą, zostawiliśmy twoje wspomnienie gdzieś w tyle. A teraz znowu trzeba rozdrapywać stare rany! Bo tobie zachciało się zamieniać króliki w puszki pigmejskie w Hogwarcie!

- Chciałem być blisko ciebie. Myślałem, że Draco też tam będzie. Przed rozpoczęciem roku poszedłem do McGonagall. Ona wiedziała pierwsza. Powiedziała mi, jak się sprawy mają. Ale postanowiłem zostać, wiedząc, że dla ciebie ten rok nie będzie łatwy.

- Dobrze już, dobrze. Przestańmy o tym mówić. Czuję się tak, jakbym wywoływała duchy - powiedziała Hermiona z bladym uśmiechem na ustach.

- Lepiej już wracajmy - Bastian wstał z fotela i podał jej dłoń.

- Mógłbyś.... Jeszcze na kilka minut... - wyszeptała, patrząc mu prosto w oczy. Kiwnął głową i wyciągnął różdżkę. Po pomieszczeniu rozlała się cicha formułka, po czym wysoki mężczyzna z czarnymi tęczówkami wziął Hermionę w ramiona.

- Przepraszam za to wszystko - szepnął jej do ucha.

***

            Draco teleportował się cichym pstryknięciem. Znalazł się na Pokątnej, gdy zegar wybił ósmą wieczorem. Otworzył drzwi Motelu, wpuszczając do środka powiew lodowatego powietrza. Ku swojej zdziwieniu, o mało nie zderzył się w wejściu z Demensem.

- Na Salazara! Gdzieś ty się podziewał?! - wrzasnął brunet i wciągnął do środka zdezorientowanego Malfoya. Wpadli do salonu i zatrzymali się w progu.

- Czegoś się tak darł? Tak się stęskniłeś, czy jak? - Draco spojrzał z wyrzutem na Toma, który stał teraz oparty o framugę.

- Myśleliśmy, że śpisz. Wchodzimy do pokoju, a ciebie nie ma! Nie rób sobie takich żartów, do jasnej cholery!

- Nie denerwuj się tak. Musiałem załatwić pewną sprawę w Malfoy Manor - odparł blondyn, wchodząc do kuchni. Zaczął przygotowywać kawę, z myślą o tym, że tej nocy nie zamierzał spać.

- Jeśli o mnie chodzi, możesz się włóczyć, gdzie ci się podoba. To ten idiota Potter zrobił zamieszanie. Zaczął wrzeszczeć, że pewnie coś kombinujesz i tego typu sprawy - Tom usiadł na krześle i załamał ręce w teatralnym geście. Najwidoczniej Harry działał mu na nerwy.

- Niech się pieprzy - syknął Draco. Mało go obchodziło, co myśli Wybraniec. W dodatku miał tak dobry humor, że nic nie było w stanie mu go zepsuć.

- Co ty taki jakiś... rozpromieniony? - Demens wstał i zbliżył się do przyjaciela. Po chwili stał z nim twarzą w twarz.

- Widziałem Hermionę - szepnął Malfoy w odpowiedzi. Mówił cicho, by przypadkiem Potter niczego nie usłyszał.

- Jak to widziałeś? Przecież miałeś przez jakiś czas się przy niej nie pokazywać, żeby była bezpieczna.

- Sytuacja awaryjna. Właściwie to nie spotkałem jej tak na prawdę. Mamy lusterka dwukierunkowe - Draco uśmiechał się sam do siebie, nalewając wrzątek do kubka. Mocny aromat kawy uderzył go w nozdrza.

- Wiesz co? Za każdym razem, jak ją widujesz, zachowujesz się jak na prochach - roześmiał się Tom.

- To dobrze, czy źle?

- W moim mniemaniu dobrze - brunet uśmiechnął się i poklepał przyjaciela po ramieniu.

- Dzięki - mruknął Draco, zabierając kubek z blatu i ruszając w stronę schodów.

- Rozumiem, że mam trzymać Pottera z dala od ciebie? - Tom zatrzymał go, gdy był już odwrócony plecami.

- Dokładnie. Chcę być sam - odparł Draco, patrząc z uśmiechem w ciemną toń w swoim kubku.

- Jasne, że sam - Demens mrugnął do przyjaciela porozumiewawczo.

***

            Hermiona wyszła na korytarz jako pierwsza. Trzecie piętro było opustoszałe. Nikt się tu nie zapędzał, mimo że zakaz wchodzenia dawno cofnięto. Gryfonka pobiegła przed siebie, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoim dormitorium. Dziękowała w duchu pani Pomfrey. Kostka już wcale nie dawała o sobie znać. Gdy znalazła się na siódmym piętrze, za oknem było już całkiem ciemno.

- Lumos - szepnęła, wyciągając różdżkę. Po chwili znalazła się na schodach w wieży północnej. Była już niemal na szczycie, gdy usłyszała dźwięk zamykanych drzwi gdzieś w dole. Przystanęła, wsłuchując się w echo kroków. W końcu w świetle rzucanym przez różdżkę pojawiła się sylwetka mężczyzny.

- Cześć, Granger.

- Cześć, Zabini - odparła Hermiona i odwróciła się, chcąc kontynuować wspinaczkę.

- Gdzie ty byłaś cały dzień? Po obiedzie gdzieś mi zniknęłaś - ślizgon dotrzymywał jej kroku i patrzył na jej profil, oświetlony niebieskawym blaskiem.

- Nie twój interes - odparła bez zawahania. Gdzieś po ustach błąkał jej się uśmiech.

- Ej, zaraz, zaraz! Nie tak szybko, słońce - zatrzymał ją, gdy stali już przed drzwiami swoich pokoi. Zadrżała, gdy złapał ją za ramię i przyparł do ściany.

- Och! Czego chcesz? - powiedziała, przewracając oczami. Blaise uśmiechnął się pod nosem.

- Gdzie byłaś? Muszę wiedzieć takie rzeczy.

- Nie tutaj. Jeszcze ktoś usłyszy - syknęła, wyswobadzając się z jego silnego uścisku. Otworzyła drzwi dormitorium i wpuściła go do środka.

- Na Salazara! Jestem tu już trzeci raz, Granger! To zaszczyt - ukłonił się przed nią koślawo i po chwili zaniósł śmiechem. Gdyby nie ściana, na której się podparł, pewnie już leżałby na podłodze.

- Zamknij się, idioto - powiedziała, zapalając światło w pokoju. Rozwiązała włosy i potrząsnęła głową, by ułożyć włosy. Blaise patrzył na nią kątem oka. Wyglądała inaczej niż podczas obiadu.

- Gdzie byłaś, Granger? - spytał raz jeszcze. Rzuciła mu krótkie spojrzenie, po czym odwróciła się i usiadła na parapecie okna.

- Po obiedzie byłam w Hogsmead - odparła z uśmiechem na ustach.

- Gdzie?! Chyba żartujesz?! Jak się wykradłaś?!

- Zaklęcie Kameleona - wyjaśniła gryfonka.

- I co ty tam robiłaś? - Blaise usiadł na łóżku Hermiony i wlepił w nią wzrok.

- Widziałam Dracona - odpowiedziała jak gdyby nigdy nic.

- Że co?! - krzyknął z niedowierzaniem.

- Nie wrzeszcz tak! Widziałam Draco w lusterku dwukierunkowym.

- I nic mi nie powiedziałaś? Przecież też chętnie bym go zobaczył - Diabeł wyciągnął się na pościeli i uśmiechnął sarkastycznie.

- Możesz to zrobić nawet teraz - gryfonka wstała z parapetu i wyciągnęła z torby małe, czarne lusterko. Usiadła obok Zabiniego i zaklęciem zasłoniła okna.

- Jak to? - spytał, patrząc na nią ze zdziwieniem. Nie odpowiedziała. Zbliżyła lusterko do twarzy i uśmiechnęła się delikatnie.

- Draco Malfoy - szepnęła, po czym odsunęła przedmiot na długość ramienia. Blaise patrzył jak tafla lusterka zaczyna drżeć. Po chwili rozległ się dźwięk podobny do stukania w szkło.

- Cześć, kochanie - głos blondyna wypełnił powietrze. Hermiona uśmiechnęła się w sposób, jakiego Zabini dawno nie widział.

- Cześć. Mam tu jeszcze kogoś - powiedziała, przesuwając lusterku w stronę bruneta.

- Zabini! - Draco pomachał do przyjaciela.

- Na Salazara! Jesteście chorzy! - Diabeł pokręcił głową i roześmiał się. Cała ta scena wyglądała dla niego komicznie. On i Hermiona siedzący obok siebie, lusterko i twarz Malfoya wpatrzona w nich obojga.

- Skąd się w ogóle wziąłeś w sypialni mojej dziewczyny, Diable? - spytał blondyn, również uśmiechając się po drugiej stronie lusterka.

- Przytarabanił się za mną z korytarza. Chciał wiedzieć, gdzie byłam cały dzień. Jest niezwykle wścibski - odparła Hermiona.

- Nie wiem czy wiesz, ale twoja... Jak to ująłeś? Dziewczyna. Ona jest wariatką! Zamienia się w ślizgonkę! - Blaise wyrzucił dłonie w powietrze.

- Ej! Ja ci dam ślizgonkę, ty imbecylu! - Hermiona sięgnęła po poduszkę i wymierzyła nią w głowę bruneta. Skrzywił się tylko i posłał błagalne, pełne cierpienia spojrzenie Draconowi, który zwijał się ze śmiechu po drugiej stronie.

- Na prawdę jest aż tak pewna siebie? - spytał blondyn.

- Jak jasna cholera! - Zabini uniósł brwi w znaczącym geście.

- Zamknij się, ośle! - znów dostał poduszką od gryfonki. Uderzyła go jednak, jednocześnie zwijając się ze śmiechu. Draco obserwował tę scenę, ciesząc się z tego, że Hermiona czuje się już lepiej.

- A co tam u ciebie, stary? - Blaise w końcu podniósł się i wyrwał poduszkę z rąk brązowowłosej. Nie zamierzał obrywać raz jeszcze.

- Potter doprowadza mnie do szału, ale poza tym jest w porządku - odpowiedział Draco, przecierając twarz dłonią.

- Jak tam Demens? Szczęka już mu się zagoiła?

- Tak, już jest w jednym kawałku... Jeśli można tak o nim w ogóle powiedzieć - roześmiał się Malfoy. Hermiona patrzyła na niego, uśmiechając się. Nie mogła uwierzyć, że znów jest tak wesoły.

- Beznadziejnie tu bez ciebie. Nie ma z kim popić - Zabini zrobił smutną minę. Nawet nie zauważył, że Hermiona znowu sięgnęła po poduszkę. Po chwili znów oberwał i poleciał w tył.

- Nie pieprz! Przypomnieć ci, z kim ostatnio piłeś? - powiedziała, nieprzerwanie uderzając go miękką bronią.

- Słyszałem, że nieźle cię zalał - Draco śmiał się po drugiej stronie lusterka, obserwując toczącą się walkę.

- Nieźle?! Chodziłam jak zombie!

- Masz swój rozum! Było nie wlewać w siebie dwóch butelek whiskey - wykrztusił Zabini pomiędzy wybuchami śmiechu. Dziewczyna zmierzyła go morderczym spojrzeniem.

- Wariaci - podsumował Draco, opierając głowę na dłoni. Odczuwał przyjemność przy rozmowie z tą dwójką. Jakby nadal był w szkole, z nimi.

- To ty z nią to zrobiłeś! - krzyknął Blaise, walcząc z nadciągająco poduszką.

- Wypchaj się! - Hermiona nie przestawała uderzać.

- Kochanie, chyba wystarczy - słowa Dracona zatrzymały gryfonkę w połowie ciosu. Odsunęła się z rumieńcami na twarzy.

- Dobra, gołąbeczki. Ja się będę zbierał - Blaise zerwał się z łóżka, korzystając z chwili spokoju ze strony Hermiony.

- Do zobaczenia - Draco uśmiechnął się do przyjaciela.

- Jasne. Do zobaczenia - odpowiedział brunet.

- A ze mną się nie pożegnasz? - Hermiona rzuciła w niego poduszką, gdy był już prawie przy wyjściu.

- Żegnam, panienko Granger. To był wielki zaszczyt, móc u panienki gościć - rzekł, kłaniając się nisko.

- Poczekaj sekundę - rzuciła gryfonka w stronę Dracona, po czym położyła lusterko na łóżku i zerwała się z miejsca. Malfoy słyszał odgłosy szarpaniny i dziki śmiech.

- Na Salazara! Granger! Przestań mnie drapać! - wrzask Blaise rozległ się nagle.

- Spadaj, Zabini! - Hermiona zatrzasnęła drzwi za ślizgonem i wróciła po lusterko. Usiadła z nim na parapecie. Draco patrzyła jej prosto w oczy, jednocześnie się śmiejąc.

- Widać, że się polubiliście - powiedział, gdy w końcu odrobinę się uspokoił.

- Oczywiście - gryfonka uśmiechnęła się delikatnie - Myślałam, że nigdy nie wyjdzie - dodała.

- Ja też. Miałem chęć go wyprosić, by móc z tobą porozmawiać, ale nie chciałem być nieuprzejmy.

- Mamy jeszcze całą noc na rozmawianie - odpowiedziała.

- Kocham cię, wiesz?

- Wiem, wariacie.

---

Rozdział w ogóle nie sprawdzany. Przepraszam za wszelkie błędy itd. Mam mało czasu na ogarnięcie tego wszystkiego. Cieszcie się, że w ogóle wstawiam ten tekst dzisiaj :) Ulitowałam się nad pewnym anonimem i postanowiłam publikować dzisiaj. To już 30 rozdział! Jak dużo! Już dawno nie zabrnęłam tak daleko z żadną historią. Powiem wam szczerze, że teraz będę bardzo szybko biegła z tokiem wydarzeń. Chcę skończyć tę historię i zacząć następną. Nie dziwcie się, jeśli na blogu będą się działy dziwne rzeczy. Będę pracować nad szablonem itd. 

Mam nadzieję, że nie zraża was tajemnica wokół Bastiana. Wszystko w końcu się wyjaśni :P Bez obaw.

Ostatnia scena w tym opowiadaniu to dla mnie oderwanie od rzeczywistości. Przepraszam, jeśli są tam jakieś błędy,bo pisałam ją w mega tempie. Ale mimo to jestem z niej zadowolona. W następnym rozdziale pojawi się dalsza część rozmowy Mionu i Draco. Podzieliłam tekst na dwie części,bo druga jest jeszcze niedopracowana.

Nie wiem kiedy następny rozdział. Muszę teraz pracować nad projektem edukacyjnym do szkoły,co zajmuje dużo czasu. 

Zapraszam na mojego drugiego bloga.

www.niebieskie-kroliki.blogspot.com