34. Bal cz.I

- OBUDŹ SIĘ, DO CHOLERY JASNEJ! POBUDKA! NO JUŻ! NA GODRYKA, SALAZARA, MERLINA I NIE WIEM KOGO JESZCZE! OTWÓRZY OCZY TY IDIOTO! - głośny krzyk rozdarł powietrze. Draco zachłysnął się, by po chwili poczuć mocny wstrząs. Oczy zamknęły mu się na kilka sekund, a gdy ponownie je otworzył, nie mógł uwierzyć w to, na co patrzy.

- Żyję? - wycharczał, zdając sobie sprawę, że serce nadal mu bije.

- Żyjesz - usłyszał odpowiedź.

- Ja pierdolę - wyszeptał Draco.

- Taa... Dokładnie, bracie - silna, męska dłoń poklepała Malfoya po ramieniu.

- Gdzie ja jestem? - spytał, próbując się podnieść. Żebra zdawały się trzeszczeć jak pokład statku, walczącego ze sztormem.

- Lepiej się nie ruszaj - blondyna przytrzymały czyjeś dłonie.

- Syriuszu... - Draco spojrzał w czarne oczy przyjaciela. Siedział na brzegu łóżka i uśmiechał się łobuzersko, jak za dawnych czasów.

- Hmm - mruknął mężczyzna, dając znać, że słucha.

- Udało nam się? - spytał Malfoy zachrypniętym głosem.

- Tak, udało się. Śmierciożercy gniją w Azkabanie  - odpowiedział Black. Na wzmiankę o więzieniu, delikatnie się skrzywił. Jakby wspomnienia z tamtych lat były dla niego najgorszymi w życiu. I właściwie były.

- Nie mogę uwierzyć. A co z aurorami? Straciliśmy kogoś? - Draco poruszył się nieznacznie, a ból przeszył mu klatkę piersiową. Zacisnął zęby i powstrzymał jęk.

- Nie ma strat w ludziach. Ministerstwo miało przewagę liczebną. Wszyscy są cali i zdrowi... No, oprócz ciebie - Syriusz wstał, by po chwili podać blondynowi fiolkę z eliksirem. Chłopak wypił zawartość, delikatnie się krztusząc. Czuł się tak, jakby płuca nie chciały mu się unosić.

- Czym mnie trafili? - spytał, gdy płyn o okropnym smaku i zapachu przestał drażnić mu nozdrza.

- Nie jesteśmy pewni, ale prawdopodobnie Rictusempra albo Cruciatus - odparł mężczyzna. Minę miał nieciekawą, a w oczach tliło się zmęczenie.

- To był Rowle. Widziałem go - powiedział Draco, po czym nagle zaczął się krztusić. Syriusz uniósł go delikatnie za ramiona, przywracając normalny oddech.

- Rowle nie żyje. Harry zabił go zaraz po ataku na ciebie.

- Świetnie, jeden problem z głowy. A tak w ogóle, co ty tu robisz? Nie powinieneś być teraz w szkole, panie Flamme? - Draco starał się uśmiechnąć, lecz ból nie pozwolił mu na to.

- McGonagall kazała mi tu przyjść i się tobą opiekować - odpowiedział, siadając na fotelu obok łóżka.

- A co z Hermioną? Wie cokolwiek? - blondyn oderwał wzrok od Syriusza i zmierzył spojrzeniem otoczenie. Leżał na łóżku w sypialni na poddaszu. Na kominku i szafkach stały ramki. A w jednej z nich tkwiła ruchoma fotografia brązowowłosej dziewczyny.

- Nie, nic nie wie - usłyszał odpowiedź, jakby od rozmówcy dzieliły go kilometry.

- I tak ma zostać - wyszeptał Draco, nadal wpatrując się w zdjęcie. Była na nim taka szczęśliwa, uśmiechnięta.

- Wydobrzejesz za kilka tygodni. Dopiero wtedy będziesz mógł... - zaczął Syriusz, widząc zaszklone oczy blondyna.

- Tak, wiem. Co najmniej miesiąc będę musiał czekać, by ją zobaczyć - westchnął, po czym zasłonił twarz dłońmi. Nie potrafił się cieszyć wygraną, nie potrafił się uśmiechnąć. Jedyne czego teraz pragnął, było daleko stąd. W końcu nadszedł czas, gdy nie było już żadnego zagrożenia, a oni nadal musieli na siebie czekać. Bolało to jeszcze bardziej niż rana po klątwie.

- Jeszcze chwila, a będziesz miał ją dla siebie. Powiem szczerze, że jej też nie jest łatwo. Gdy dzisiaj rano pojawiłem się na śniadaniu, siedziała w kącie i chyba płakała.

- Błagam... Nie pomagasz mi - syknął Draco.

- Przepraszam.

- Opowiedz mi coś - Malfoy zamknął oczy i wsłuchał się w ciszę.

- O czym? - spytał Syriusz po dłuższej chwili.

- O czymkolwiek. O czymś wesołym. Mam dość koszmarów.

- Pamiętasz naszą rozmowę nad jeziorem? Oczywiście, że pamiętasz! Jak można zapomnieć o czymś takim! Był środek lata. Wybraliśmy się tam nocą, by nikt nas nie przyłapał. Siedzieliśmy na pomoście, a ty opowiadałeś mi o ostatniej kłótni z ojcem. Nawet nie wiesz, jak wściekły wtedy byłem. Nic nie mogłem zrobić, nie mogłem zareagować. A ty cierpiałeś we własnym domu... - zaczął opowiadać mężczyzna.

- Miało nie być żadnych tragedii - mruknął Draco, nie unosząc powiek.

- Cierpliwości! Wtedy chciałem odciągnąć twoją uwagę od tego wszystkiego. Zacząłem opowiadać jakieś bujdy, jak to mam w zwyczaju. Ale powiedziałem też kilka sensownych rzeczy - Syriusz oparł się wygodniej na fotelu i spojrzał na Malfoya. Nadal tkwił z zamkniętymi oczami, ale z pewnością słuchał.

- Wiem o co ci chodzi - powiedział.

- Ale nie psuj mi opowieści! - warknął Black. Gdyby nie stan chłopaka, dostałby już w głowę - Chcę ci tylko przypomnieć, że moja słowa zaważyły na twoim całym życiu - skończył, po czym uśmiechnął się, widząc, że Draco unosi powieki z zaciekawieniem.

-  O czym ty mówisz? - spytał, marszcząc brwi.

- A widzisz! Jednak czymś jestem w stanie cię zaskoczyć. Tamtej nocy powiedziałem ci, że...

- Że nie ma definicji miłości. Takiej rzeczy nie da się nazwać. Kiedyś znajdziesz się we właściwym miejscu, o właściwej porze i spotkasz osobę, która obdarzy cię uczuciem większym od czegokolwiek. O miłości mówi się szeptem, więc musisz bardzo dobrze się wsłuchać, by wiedzieć, że kochasz - wyrecytował z pamięci Draco.

- Dokładnie - Syriusz uśmiechnął się znowu - A tej samej nocy te same słowa powiedziałem Hermionie Granger - dodał, obserwując dokładnie przyjaciela.

- Dziękuję - szepnął Draco, zwracając wzrok w stronę Blacka.

- Nie ma za co.

***

            Hermiona leżała na łóżku, a łzy moczyły jej poduszkę. Miała dość, czuła się zmęczona, bezsilna. Od misji minęły cztery najdłuższe tygodnie jej życia. Nie liczyła już ile razy wybuchała płaczem, nie liczyła ile razy trzeba było ją ratować przed upadkiem. Zemdlała kilka minut po tym, jak w Proroku Codziennym wypatrzyła tytuł ,,Śmierciożercy w Azkabanie". Wyrwała gazetę z rąk zdezorientowanego pierwszoroczniaka, szukała najmniejszej wzmianki o  Draconie. Nic, żadnego zdania, choćby potwierdzenia, że przeżył. Nie miała informacji, McGonagall unikała jej jak ognia, a Bastian nagle gdzieś zniknął. Po tygodniu Hermiona przestała nawet i na to zwracać uwagę. Czuła się coraz gorzej. Nie obchodziło jej to, że misja się udała. Miała w głowie tylko jedną myśl.  Żeby on wrócił...

- Hermiono! Wstawaj! Otwórz mi! Już! - głośne pukanie do drzwi zmusiło dziewczynę do uniesienia głowy.

- Spadaj, kimkolwiek jesteś! - wrzasnęła, chwytając najbliższy przedmiot. Wazon roztrzaskał się na ścianie z hukiem.

- Otwieraj, albo zaraz wyważę te głupie drzwi! - po drugiej stronie słychać było szamotaninę z klamką.

- Na Godryka! - mruknęła Hermiona, po czym niechętnie wstała z łóżka i otworzyła drzwi. Gdyby była w normalnym stanie, zapewne już pokładałaby się ze śmiechu. Blaise Zabini we własnej osobie stał kilka metrów od wejścia, zamierzając je stratować. Wyglądało to całkiem zabawnie, ze względu na garnitur, który miał na sobie.

- Co ty wyrabiasz?! Dlaczego jeszcze nie jesteś gotowa?! - wrzasnął, wciągając ją za sobą do dormitorium. Dopiero po kilku sekundach zauważył łzy, spływające dziewczynie po policzkach.

- Merlinie... - westchnął, pomagając gryfonce usiąść na brzegu łóżka. Wyglądała żałośnie, szczególnie w porównaniu do odświętnie ubranego Zabiniego.

- Nigdzie nie idę - powiedziała, odważnie unosząc głowę.

- Nie rób scen! Musisz tam być - odparł automatycznie, po czym zaczął się rozglądać. Hermiona nie zdążyła zaprotestować, a on już otwierał drzwi jej szafy.

- Zostaw to! - krzyknęła, zrywając się z miejsca - Nigdzie się nie wybieram!

- Nie zachowuj się jak dziecko, Granger! Idziesz na ten pieprzony bal, czy tego chcesz, czy nie - odrzekł, wciskając jej do ręki czarną sukienkę. Dziewczyna spojrzała na materiał, a łzy zaczęły spływać po jej twarzy z jeszcze większą częstotliwością.

- Nie włożę tego - rzuciła w ślizgona ubraniem z miną wojowniczki.

- Niby dlaczego? - spytał, chwytając sukienkę. Wydawała mu się być idealna na taką okazję. Wyciągnął ją przed siebie i obejrzał w padającym przez okno świetle. Dopiero po chwili skojarzył fakty i uderzył się w czoło otwartą ręką. Ta kreacja musiała kojarzyć się Hermionie z Draconem. Lato we Włoszech.

- Przepraszam - bąknął, po czym odwiesił sukienkę i zaczął szukać innej. W przepastnej szafie nie odnalazł jednak niczego fascynującego.

- Błagam cię, Granger. Musisz iść. Zginę tam bez ciebie. Przecież wszyscy będą się pytać o te cholerne dekoracje - poddał się i ukucnął przy dziewczynie. Spojrzała na niego przelotnie.

- Nigdzie nie idę - odparła.

- Jak jeszcze mam cię prosić? - spytał, klękając przed nią.

- Wstań, idioto! - wrzasnęła, uderzając go ręką w ramię.

- Nie wstanę, póki się nie zgodzisz - uśmiechnął się łobuzersko.

- Dobra! - krzyknęła, unosząc ręce, po czym wstała i wyciągnęła z szafy czarną sukienkę. Patrzyła na nią przez dłuższą chwilę. Była dla niej częścią wspaniałych, nie złych wspomnień. Nie miała innego wyjścia.  Z taką myślą weszła do łazienki, pozostawiając ślizgona w swojej sypialni.

- Nienawidzę cię! - wrzasnęła jeszcze w stronę drzwi.

***

- Wyjdziesz stamtąd?! - krzyk chłopaka wybudził Hermionę z transu. Stała naprzeciw lustra i wpatrywała się w efekty swojej ciężkiej pracy. Na szczęście udało się zamaskować opuchliznę pod zapłakanymi oczami.

- Już idę! Wyciągnij moje buty spod łóżka. Czarne na obcasie - odpowiedziała, poprawiając jeszcze raz staranny makijaż. Usłyszała stłumione przekleństwa chłopaka, po czym otworzyła drzwi i wyszła z łazienki. Blaise tkwił na kolanach przy jej posłaniu i ręką szukał zagubionych butów. Dopiero gdy dziewczyna klasnęła w dłonie, odwrócił się w jej stronę. Wyglądał jak trafiony Drętwotą. Patrzył na Hermionę z rozdziawionymi ustami.

- I jak? - spytała, okręcając się na środku sypialni. Sukienka wirowała wokół jej kolan jak tamtego lata we Włoszech. Włosy miała rozpuszczone, lekko pofalowane, a delikatny, zmysłowy makijaż podkreślał kolor jej tęczówek.

- Jesteś cudotwórcą! Wyglądasz przepięknie - odrzekł ślizgon, gdy zdołał się otrząsnąć.

- Przyznaję, trochę musiałam nad tym wszystkim popracować - Hermiona poprawiła fryzurę, po czym odebrała od chłopaka czarne szpilki. Włożyła je szybko i zaczęła kręcić się po pokoju w poszukiwaniu perfum. Zabini obserwował jej pełne gracji ruchy. Nigdy by się nie spodziewał, że właśnie ta dziewczyna potrafi z taką zwinnością poruszać się na obcasach.

- Masz piętnaście minut, Granger. I jeszcze muszę odebrać swojego gościa - powiedział, stając przy drzwiach.

- Gościa? - dziewczyna odwróciła się do niego z zaciekawioną miną.

- Zaprosiłem Alice. W dzisiejszym balu biorą udział delegacje. Sama wypisywałaś zaproszenia. Coś nie tak z twoją pamięcią? - roześmiał się, widząc wyraz jej twarzy.

- Och, no tak - posmutniała odrobinę, przypominając sobie, że Diabeł będzie miał okazję zobaczyć się ze swoją dziewczyną. Ona też chciałaby mieć taką możliwość.

- Wszystko dobrze?  - pytanie Zabiniego znów wybudziło ją z transu.

- Tak, oczywiście. Chodźmy - odparła, po czym chwyciła torebkę i wyszła z dormitorium. Blaise szedł tuż obok, uśmiechając się raz po raz do mijanych uczniów.

- Wszyscy na ciebie patrzą, Granger - powiedział, gdy schodzili po schodach do głównego holu. Hermiona rozejrzała się i rzeczywiście stwierdziła, że większość par oczu utkwionych jest właśnie w niej.

- Nie ma na co się patrzeć - mruknęła w odpowiedzi.

- Jest. Uwierz mi, że jest - delikatnie szturchnął ją w żebra, na co zareagowała ciosem torebką.

- Nie denerwuj mnie dzisiaj. Jestem na skraju wytrzymałości - syknęła, po czym uruchomiła wymuszony uśmiech. Szła z gracją między zebranymi w holu parami, kiwała głową do osób z innych szkół. Zachowywała się jak prawdziwa gospodyni, przewodniczka całej imprezy. Zabini podziwiał ją, idąc tuż obok. W końcu znaleźli się niedaleko drzwi wejściowych. Blaise rzucił się do przodu, by po chwili unieść w powietrze swoją ukochaną. Alice zaniosła się perlistym, doskonałym śmiechem. Hermiona skinęła do niej głową, po czym uśmiechnęła się i ruszyła w swoją stronę. Widok szczęśliwej pary wzbudził w niej jeszcze większy ból. Szła między tłumem, starając się nie potknąć. Serce biło jej mocno, jakby chciało się wyrwać z piersi. Nagle coś zatrzymało dziewczynę w pół kroku.

- Hermiona! - roześmiany rudzielec stanął tuż przed nią.

- Ronald!? Co ty tu robisz? - syknęła, stawiając krok w tył. Chciała być od niego jak najdalej.

- Jak to co? Dostałem zaproszenie. Jako absolwent i takie tam - odparł z gigantycznym uśmiechem na ustach. Hermiona skrzywiła się nieznacznie.

- Przepraszam, nie mam czasu na rozmowy - powiedziała na jednym wdechu i spróbowała go wyminąć. Złapał ją za nadgarstek i uniemożliwił jakikolwiek ruch.

- Zostań - szepnął, patrząc jej w oczy.

- Zostaw mnie, Ronaldzie - wydusiła z siebie, czując coraz mocniejszy uścisk na swojej dłoni.

- Hermiono... Proszę, porozmawiajmy. Przecież dostałaś mój list - odparł, wciąż jej nie puszczając.

- Jeśli zaraz nie zabierzesz swojej łapy, odgryzę ci ją! - czyjś głos nagle rozległ się tuż przy nich. Gryfonka uniosła wzrok i z ulgą stwierdziła obecność Zabiniego. Stał wyprostowany przy dziewczynie, a Alice kryła się za jego plecami.

- To nie twój interes - odparł Ron, rzucając ślizgonowi nienawistne spojrzenie. Uścisk na dłoni Hermiony odrobinę zelżał, ale dziewczyna nadal nie mogła uciec.

- Albo puścisz ją w tej sekundzie albo z przyjemnością cię stąd wywalę - Blaise znalazł się niebezpiecznie blisko. Wyglądał na wściekłego, oczami ciskał pioruny.

- Odwal się - syknął Weasley. Hermiona rozejrzała się po holu. Na szczęście nikt nie zauważył toczącej się w tłumie sceny. Alice posłała w stronę dziewczyny uspokajający uśmiech, który miał mówić, że wszystko będzie dobrze.

- Puszczaj ją, Łasico! - wrzasnął Zabini, po czym niezauważalnie wyciągnął różdżkę i wbił ją między żebra Rona.

- Panie Weasley! Proszę puścić pannę Granger - McGonagall zjawiła się niemal znikąd. Rudzielec natychmiast puścił dziewczynę, która wylądowała w ramionach Alice. Blondynka uspokajała ją przez chwilę.

- Przepraszam, pani profesor - mruknął niechętnie Weasley.

- Ty szumowino! - warknął z pogardą Blaise. Nienawidził takiego zachowania wobec kobiet.

- Proszę się uspokoić, panie Zabini - nauczycielka odsunęła chłopaka na bezpieczną odległość - Dziś jest wyjątkowy dzień, potrzebny jest spokój - dodała, patrząc po wszystkich.

- Nie widziała pani, co ten idiota robił? Przecież zostanie jej siniec - ślizgon spojrzał w oczy Hermiony, które delikatnie się zaszkliły. Tak bardzo chciał, by ten wieczór był dla niej udany... Jak zwykle plany szlag trafił.

- Dlatego będę musiała rzucić na pana Weasleya barierę - uśmiechnęła się pod nosem McGonagall, po czym wyciągnęła różdżkę i wypowiedziała formułkę. Rona odrzuciło delikatnie na kilka metrów. Nie był w stanie zbliżyć się do Hermiony - Zaklęcei potrwa do jutra rana.

- Chociaż tyle - szepnął Blaise, po czym chwycił pod rękę Alice. Drugą dłoń podał gryfonce. Przyjęła ją bez słowa.

- Uważajcie na siebie - powiedziała McGonagall przyciszonym głosem. Trójka czarodziei kiwnęła posłusznie głowami.

- Wszystko w porządku? - Alice spojrzała z niepokojem na Hermionę. Dziewczyna patrzyła przed siebie, starając się walczyć ze łzami.

- Tak, nic się nie stało. Dziękuję, Blaise - odparła nieobecnym głosem.

- Nie ma za co, Granger - uśmiechnął się do niej delikatnie. Widać było, że obecność Alice dodaje mu pewności siebie. Zatrzymali się nagle przed wrotami wielkiej sali.

- Obiecujemy, że tego wieczora zapomnisz o wszystkich zmartwieniach - blondynka uścisnęła Hermionę, po czym Blaise wyciągnął przed siebie różdżkę i drzwi zaczęły się otwierać. Uczniowie zebrani w holu zamarli, jak woskowe figury. Dopiero po dłuższej chwili milczenia, tłum zaczął posuwać się powoli do przodu. Zarówno Hogwartczycy, jak i delegacje z innych szkół, przyglądały się z oszołomieniem nowym dekoracjom. Wszystkim zaparło dech w piersiach, gdy zdali sobie sprawę, że przy wejściu zostały wyczarowane ogromne, szerokie schody o marmurowych stopniach. Zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Sala wyglądała cudownie, jak ze snu. Na końcu pomieszczania, nad stołem nauczycielskim wisiały herby czterech domów. Sufit został zaczarowany w zupełnie inny, nieznany wcześniej sposób. Gdy spojrzało się w górę, gwiazdy zdawały się spadać. Był jak gdyby połączone w idealną całość z resztą dekoracji. Po prawej i lewej stronie stały okrągłe stoły z białymi obrusami i kryształową zastawą. Świece unosiły się nad blatami. Zostały zaczarowane, więc nie potrzebowały żadnego podparcia. Środek sali zamienił się w gigantyczny parkiet, nad którym górował ogromny, misternie zdobiony żyrandol. Dodatkowo w pomieszczeniu umieszczono ogromną ilość białych kwiatów. Wielka sala prezentowała się wspaniale. Hermiona z dumą obserwowała wyniki swojej pracy, ściskając jednocześnie dłoń Zabiniego.

- Zadowolona? - spytał, gdy zeszli ze schodów i zatrzymali się niedaleko stołu nauczycielskiego.

- Jak nigdy - odparła, posyłając mu szeroki uśmiech. Teraz wiedziała, że ślizgon miał rację. Satysfakcja chociaż na chwilę przysłoniła jej problemy.

- Dobrze, że postanowiliśmy urządzić bal maskowy dopiero jutro. Inaczej teraz mielibyśmy problem - roześmiał się chłopak, wodząc wzrokiem po sali. Wszyscy wyglądali zupełnie inaczej niż zazwyczaj, ale ze względu na odsłonięte twarze, po jakimś czasie udawało się je rozpoznać.

- Masz rację. Jutro będzie dopiero prawdziwa zabawa - odparła gryfonka.

- Czyli masz zamiar jutro przyjść? - spytał z rozbawieniem w głosie. Wiedział, że widok sali zadziała w ten sposób na Hermionę. Końcowe prace nad dekoracjami odbywały się bez jej udziału, więc efekt końcowy miała okazję zobaczyć dopiero teraz.

- Tak, chyba się skuszę - powiedziała, po czym odsunęła się od ślizgona, pożegnała z Alice i zniknęła w tłumie.

- Jak będziesz ubrana? Muszę wiedzieć, bo inaczej cię nie rozpoznam - krzyknął za nią Blaise.

- Będziesz musiał zgadywać - odkrzyknęła w odpowiedzi, po czym pomachała i kompletnie zagłębiła się między ludźmi. Chodziła po sali i przypatrywała się wszystkim. Widziała wiele znajomych twarzy jeszcze z czasów Turnieju Trójmagicznego. Nagle zatrzymała się w pół kroku.

- Zaraz... Czy ja go zaprosiłam? - spytała samą siebie. Przez cały ten mętlik w głowie, nie pamiętała już, czy wysłała zaproszenie.

- Masz na myśli mnie? - męski głos rozległ się tuż przy jej uchu. Odwróciła się natychmiast, wpadając w silne ramiona.

- Wiktor!

- Witaj, Hermiono - pocałował ją w oba policzki i odsunął na długość ramion.

- Cześć - odpowiedziała z uśmiechem na ustach.

- Wyglądasz fantastycznie! - orzekł, mierząc ją wzrokiem.

- Dziękuję - gryfonka uwolniła się z uścisku chłopaka.

- Co u ciebie słychać? Dawno nie dostałem od ciebie listu - zaczął rozmowę Krum.

- Jakoś nie było czasu - powiedziała dziewczyna, spuszczając wzrok. Rumieńce pojawiły się na jej twarzy.

- Nie było czasu? Hermiono... - zatrzymał ją nagle i zmusił, by na niego spojrzała.

- Co? - rzuciła, starając się na niego nie patrzeć.

- Cholera! Zakochałaś się! - powiedział jak najbardziej naturalnie, po czym przytulił przyjaciółkę.

- Wcale nie! - skarciła go wzrokiem.

- Wcale, że tak - szturchnął ją delikatnie w bok.

- Dobra... - poddała się w końcu. Wiedziała, że przed Wiktorem ciężko był cokolwiek ukrywać.

- Na sali jest ten szczęściarz? Może mi go przedstawisz? - zagadnął Krum. Hermiona natychmiast odrobinę się spięła.

- Nie ma go tutaj, przykro mi - odparła, czując, że łzy zaczynają napływać jej do oczu.

- Och, przepraszam. Pewnie mieszka gdzieś daleko i nie mógł przyjechać. Nie będę już więcej pytać - brunet zatrzymał się przy stoliku z winem i podał Hermionie kieliszek.

- Dziękuję - odrzekła, wiedząc, że Wiktor zrozumie, że jest mu wdzięczna za to, co powiedział, jak i za wino.

- Wspaniale to urządziliście. Nie widziałem lepszych dekoracji nigdy w życiu - Bułgar wskazał dłonią na salę.

- Staraliśmy się - usłyszeli czyjś głos za swoimi plecami. Odwrócili się, dostrzegając wysokiego ślizgona w towarzystwie szczupłej, pięknej blondynki.

- Wiktorze, to Blaise Zabini. Pomagał mi przy organizacji. A to jego przepiękna dziewczyna Alice Blanchard - Hermiona przedstawiła znajomych z uśmiechem na ustach.

- Słynny Wiktor Krum. Miło poznać - Blaise podał chłopakowi dłoń.

- Hermiono, Blaise chciał ci o czymś przypomnieć - powiedziała Alice, ściskając ramię ślizgona.

- Ach! Pamiętaj, że jutro w południe trzeba zmienić dekoracje. Musisz przy tym być. W końcu to twój autorski projekt - Zabini mówił jak nakręcony.

- Oczywiście. Przyjdź po mnie jutro o dwunastej, jeśli w ogóle będziesz w stanie chodzić - roześmiała się Hermiona. Pamiętała każdą szkolną potańcówkę, z której Blaise był po prostu wynoszony. Zazwyczaj przez Dracona.

- Postaram się nie wypić za dużo. Tobie też radzę uważać - poklepał ją po ramieniu, po czym zbliżył się - Mówię poważnie. Nie przesadź - szepnął jej do ucha.

- Jasne - mruknęła w odpowiedzi.

- Zaraz odbędzie się oficjalna część. Chodźcie do przodu - Alice wskazała gestem podest na końcu sali. Czwórka czarodziei podeszła do niego i zaczęła słuchać przemówienia profesor McGonagall.

***

            Zabawa trwała od dobrych kilku godzin. Minęła północ, a tłum w sali nadal się nie zmniejszał. Co najmniej połowa ludzi wirowała na parkiecie. Reszta siedziała przy stołach, pijąc, rozmawiając lub jedząc. Hermiona należała do tej drugiej części. Skryła się w kącie pomieszczenia i kręciła nadgarstkiem ręki, w której trzymała kieliszek z białym winem. Wcześniej dała się porwać kilka razy na parkiet. Mimo że uwielbiała tańczyć, dziś nie sprawiało jej to przyjemności. Za każdym razem dziękowała grzecznie partnerowi i wracała na swoje miejsce. Od około dwudziestu minut odmawiała kolejnym mężczyznom. Wolała siedzieć samotnie i myśleć. Przed oczami miała stalowe tęczówki. Zawsze, wszędzie, gdziekolwiek spojrzała. Można było to nazwać obsesją, ale gryfonka wiedziała, że po prostu tęskni. Draco powinien być tu z nią. Powinien trzymać ją z rękę, uśmiechać się. Ale go nie było. Hermiona nie pozostawiała sobie żadnych złudzeń. Czuła się wrakiem człowieka bez tej jednej, jedynej osoby. Jakby zabrano jej tlen. Zerkała co jakiś czas w stronę szalejącego na parkiecie Zabiniego. Nie wypuszczał Alice z objęć co najmniej przez ostatnie dwie godziny. Wirowali między innymi parami, a uśmiechu nie schodziły im z twarzy. Bolało, tak cholernie bolało. Gryfonka zmuszała się do patrzenie w inny punkt sali, ale za każdym razem w tłumie dostrzegała szczęśliwych zakochanych. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek te dwie osoby zostały rozdzielone. Czy przez długi czas musieli żyć z dala od siebie? Czy musieli zmagać się z takimi trudnościami jak ona sama i Draco? Dałaby sobie rękę uciąć, że tylko ona miała za sobą coś takiego. Hermiona Granger. Dziewczyna, która nigdy nie może zaznać szczęścia. Tak nazywała samą siebie od kilku dni. Najchętniej zostawiłaby to wszystko daleko za sobą, uciekła daleko, daleko stąd. Pragnęła spokoju, którego mogła zaznać w ramionach tylko jednego mężczyzny. Którego nie było. Nawet wino przestało jej smakować. Z obrzydzeniem odstawiła kieliszek na stół. Przynajmniej Blaise nie będzie miał problemów z jej kacem. Siedziała jeszcze przez chwilę, po czym nagle zerwała się z miejsca. Nikt nie zauważył, że wychodzi. Biegła korytarzami na oślep, a stukot obcasów odbijał się echem od ścian. Łzy zaczęły spływać dziewczynie po policzkach. Miała dość. Tego było już dla niej za wiele. 

---

Wstawiam dzisiaj, bo jutro będę miała urwanie głowy. Mam nadzieję, że się spodobało. Rozdział trochę dłuższy- 8,5 strony worda. Proszę, wyrażajcie swoją opinię :) To dla mnie bardzo ważny rozdział itd.

Proszę też te osoby, które jeszcze nie przeczytały poprzedniego rozdziału o przeczytanie i podanie swojej opinii :) 

Pozdrawiam :*