31. Rozmowy nocą cz.II

Dla Fioletoowej. 

Aby wena wróciła.

Tydzień później...

            Sala od transmutacji wypełniła się słowami zaklęcia. Siedzący przy ławkach uczniowie transmutowali swoje pióra, a profesor McGonagall chodziła po klasie i rozglądała się, w poszukiwaniu burzy brązowych włosów. Niepokoiła się odrobinę o prefekt naczelną, która nie zjawiła się na zajęciach. Było dopiero kilka minut po ósmej, co dawało nadzieję  na to, że panna Granger jeszcze się zjawi.

- A gdzie jest prefekt naczelna, pani profesor?  To już poważne spóźnienie- czyjś głos rozległ się nagle. Minerwa odwróciła się do ślizgona, który siedział z założonymi na piersi rękoma. Uśmiechał się nieco szyderczo, a jednocześnie z iskrą w oczach. Najwidoczniej znał powód nieobecności Hermiony. Oczywiście, jak mogłoby być inaczej - pomyślała McGonagall.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Zabini - odpowiedziała nauczycielka, z kamienną twarzą wpatrując się w drzwi klasy.

- Mi to już piekło nie grozi, pani dyrektor - roześmiał się Blaise. Wtórowała mu połowa ślizgonów zebranych w pomieszczeniu. Wszystkie dźwięki umilkły, gdy nagle zagłuszył je huk i drzwi trzasnęły o ścianę. Brązowowłosa dziewczyna weszła do klasy, jednocześnie ściągając loki w luźny kok. Szkolna torbę miała otwartą i książki o mało się z niej nie wysypywały.

- Przepraszam, pani profesor. Zaspałam - rzuciła Hermiona, po czym opadła na ostatnią wolną ławkę. Wszystkie pary oczu były zwrócone w jej stronę.

- Nie obchodzi mnie powód spóźnienia, panno Granger. Gryffindor traci przez ciebie pięć punktów - powiedziała McGonagall istnie lodowatym tonem. Nawet nie zaszczyciła swojej uczennicy spojrzeniem.

- Oczywiście - odparła dziewczyna, po czym spuściła wzrok i zaczęła namiętnie wpatrywać się w lśniący blat biurka.

- Zostaniesz też na chwilę po lekcji - dodała nauczycielka. Hermiona uniosła głowę z niedowierzaniem. Nie miała sił ani ochoty na szlaban, a to właśnie się zapowiadało.

- Dobrze - mruknęła w odpowiedzi. McGonagall odwróciła się w końcu i zaczęła prowadzić zajęcia. Gryfonka słuchała wykładu jednym uchem. Ten temat przerobiła już w zeszłym roku, w zaciszu swojego dormitorium. W tej chwili miała inne sprawy na głowie. Nawet nie wiedziała, jak to się stało, że zaspała. Rozmawiała z Draco do późnej nocy, położyła się tylko na kilka godzin. Oboje nie czuli upływu czasu, cieszyli się każdą sekundą, w której mogli słyszeć swoje głosy. Te rozmowy trwały już od tygodnia. Opowiadali sobie o zwykłych, codziennych sprawach. Pomijali wszystkie te trudności, które mieli przed sobą. Hermiona wracała szybko do swojego dormitorium po każdym wieczornym patrolu i natychmiast siadała na parapecie z lusterkiem. Często budziła się oparta o kamienną ścianę, gdy promienie słońca rzucały się na jej twarz. Cuciły ją powoli, delikatnie. Gryfonce przypominały się wtedy poranki spędzane z Draconem, gdy otwierała powieki i widziała go śpiącego obok. Tak bardzo chciała wrócić do tamtych momentów, móc znowu poczuć jego wargi na swoich, dotknąć go. Bez tego czuła się tak, jakby odebrano jej powietrze. Przez ten czas spędzony w Hogwarcie zdała sobie sprawę, że relacja między nią, a Malfoyem działa w pewien zadziwiający sposób. Im bardziej byli od siebie oddaleni, tym bardziej tracili nad sobą kontrolę. Im dłużej trwała rozłąka, tym bardziej wzrastała potrzeba wzajemnej bliskości. Byli od siebie uzależnieni, nie potrafili żyć bez siebie. Hermiona poświęcała temu uczuciu większość swoich myśli. Któregoś dnia podczas spaceru po błoniach zdała sobie sprawę z tego, że przez kilka lat mijali się z Draco, chodzili różnymi ścieżkami. Byli jednak ciągle blisko siebie, w zasięgu wzroku, w tej samej sali lekcyjnej, na tym samym korytarzu. Przecinali własne ślady, jakby ścigali się po lodzie. I spotkali się gdzieś na środku otchłani, po takim czasie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. To wszystko miało ze sobą tak ścisły związek. Hermiona uśmiechnęła się do samej siebie i nagle wybudziła z coraz bardziej ogarniającego ją transu. Rozejrzała się po sali. Niemal wszyscy uczniowie wlepiali wzrok w McGonagall. Tylko jeden ze ślizgonów zerkał w inną stronę. Prosto w brązowe oczy gryfonki. Hermiona posłała Zabiniemu uspokajający uśmiech i kiwnęła głową na znak, że wszystko jest w porządku. Pozostała część zajęć upłynęła Hermionie niezwykle szybko. Gdy klasa opustoszała, gryfonka wstała i ruszyła do podestu, na którym znajdowało się biurko McGonagall. Kobieta uniosła wzrok i spojrzała badawczo na uczennicę.

- Słucham - Hermiona usiadła w ławce najbliżej nauczycielki i uśmiechnęła się, co nienajlepiej jej wyszło.

- Wszystko jest w porządku, panno Granger? - spytała McGonagall po dłuższej chwili mrożenia dziewczyny wzrokiem.

- To tylko zmęczenie. Ostatnio źle śpię. Raz jeszcze przepraszam za to spóźnienie. To się więcej nie powtórzy - zaczęła się tłumaczyć. Niechęć ściskała jej gardło, gdy kolejne słowa wypływały z ust.

- Powinnaś o siebie dbać. Z takim zarywaniem nocy nie ma żartów - odparła kobieta, ściągając z nosa okulary. Bez nich wyglądała nieco łagodniej.

- Oczywiście, postaram się coś z tym zrobić - Hermiona uniosła się z krzesła, z zamiarem odejścia. Nie chciała zostawać w klasie ani sekundy dłużej. Zatrzymał ją jednak głos nauczycielki.

- Proszę zaczekać. Mam jeszcze jedną sprawę do ciebie.

- Tak? - gryfonka usiadła na blacie ławki i założyła ręce na piersi. Zerkała kątem oka na zegarek. Do następnej lekcji zostało zaledwie kilka minut.

- Wspominałam na ostatnim spotkaniu prefektów o balu wiosennym? - powiedziała McGonagall, wyciągając z szuflady biurka pergamin i pióro.

- Tak, coś pani mówiła - mruknęła Hermiona w odpowiedzi.

- Przemyślałam to i postanowiłam, że wprowadzimy pewną nowość. Wszystkie uroczystości będą trwały trzy dni, cały weekend - kobieta nakreśliła kilka punktów na papierze. Zapach atramentu rozlała się po sali.

- I co ja mam z tym wspólnego, pani profesor? - Hermiona zmarszczyła brwi i podeszła bliżej biurka nauczycielki.

- Chciałabym, żebyś zajęła się przygotowaniem balu - odparła natychmiast dyrektorka.

- Słucham? Jak pani sobie wyobraża mnie jako osobę odpowiedzialną za coś takiego? - spytała zaskoczona gryfonka. Przez głowę nawet jej nie przeszło, że kiedykolwiek będzie poproszona o coś podobnego.

- Doskonale się nadajesz, jesteś zorganizowana. Trzeba zająć się podstawowymi formalnościami, wysłaniem zaproszeń, dekorowaniem sali, muzyką. Sądzę, że dasz sobie radę - McGonagall wypisała zadania na kartce i uśmiechnęła się zachęcająco do swojej uczennicy.

- Pani profesor, nie wiem czy to jest dobry pomysł. I muszę już iść, zaraz mam kolejne zajęcia - powiedziała Hermiona, chcąc jak najszybciej wyjść z sali.

- Uprzedziłam profesora Flitwicka, że się spóźnisz. Nie ma powodu do pośpiechu. Nie mam innej osoby, która byłaby odpowiednia do takiego zadania. Musisz mi pomóc - McGonagall wstała i spojrzała na stojąco obok dziewczynę. Na jej twarzy malowała się niechęć.

- Ale...

- Możesz wziąć sobie kogoś do pomocy. Pana Zabiniego na przykład - dodała Minerwa z dziwnym, lekko szyderczym uśmiechem. Hermiona stała przez chwilę, wpatrując się w czubki swoich butów. Rozważała wszystkie za i przeciw.

- Dobrze, zgadzam się. Ale mam też swoje warunki - powiedziała w końcu, unosząc głowę. W oczach McGonagall dostrzegła częściowe zadowolenie, ale również niepokój, co do rodzaju żądań swojej uczennicy.

- Słucham.

- Do balu nie będę musiała uczestniczyć w wieczornych patrolach. Na organizację potrzeba czasu. I będę mogła posłużyć się przy dekorowaniu pomysłami z mugolskiego świata - wyjaśniła Hermiona z uśmiechem na ustach. Nauczycielka trawiła jej słowa przez kilka minut.

- Zgoda - powiedziała, po czym uścisnęła dziewczynie rękę i podała pergamin ze szczegółami, dotyczącymi balu.

- Zapomniałabym! Jest jakiś temat całej imprezy? - spytała Hermiona, stojąc już w drzwiach sali od transmutacji.

- Nie, musisz stworzyć coś sama - odparła McGonagall, zerkając na dziewczynę znad jakiejś książki.

- Świetnie - mruknęła gryfonka i wyszła na korytarz.

***

            Hermiona szła do wielkiej sali, przeglądając notatki od McGonagall. Przez kilka poprzednich godzin nie miała na to czasu. Była już prawie przy ogromnych wrotach, gdy nagle coś ją zatrzymało. Wysoki brunet zagrodził jej drogę.

- Cześć, Granger.

- Hmm... - mruknęła Hermiona w odpowiedzi, po czym wyminęła Zabiniego i weszła do zatłoczonej sali. Wciąż patrzyła w zapiski na papierze i nie do końca zwracała uwagę na to, gdzie idzie. Nagle poczuła szarpnięcie.

- Ile razy mam cię jeszcze ratować od upadku? - Blaise pomachał jej dłonią przed twarzą.

- Nikt cię o to nie prosił - odparła, zwijając pergamin i znów zostawiając go samego. Dogonił ją, gdy była już przy stole Gryffindoru.

- Czy ty w ogóle śpisz, Granger? Może mam ci zabrać to ustrojstwo, żebyś nie chodziła jak zombie? - powiedział, zatrzymując ją.

- Grozisz mi? - syknęła z delikatnym uśmiechem na ustach.

- Jak najbardziej - odparł.

- Spadaj - pomachała do niego zwojem papieru i usiadła przy stole, na którym już stały potrawy. Uniosła głowę, by upewnić się, że Blaise trafił  na swoje miejsce. Spotkało ją jednak rozczarowanie, bo ślizgon przy wtórze szeptów i niezadowolonych mruknięć gryfonów, wcisnął się na miejsce między Hermioną i zdezorientowanym pierwszoroczniakiem.

- Co tam masz, słońce? - spytał jak gdyby nigdy nic, wskazując jednocześnie na pergamin.

- Coś - odpowiedziała wymijająco.

- Powiedz, nie daj się prosić - zrobił błagalną minę i uśmiechnął się uroczo. Hermiona wymierzyła mu w głowę pergaminem.

- Będę organizować bal wiosenny. Właśnie dostałeś szczegółami w swój pusty łeb - roześmiała się.

- Bal wiosenny?! Panna Granger  będzie zajmować się imprezą?! - Blaise złapał się za brzuch, tłumiąc swoje rozbawienie.

- Przestań! Będziesz mi pomagał - Hermiona uśmiechnęła się triumfująco znad szklanki soku dyniowego.

- Że co?!

- Że to. Będziesz mi pomagał w organizowaniu balu wiosennego - sprecyzowała, zerkając na szok malujący się na twarzy ślizgona.

- Świetnie, po prostu Miodowe Królestwo - mruknął Blaise, wstając z miejsca.

- Już idziesz? Myślałam, że wytrzymasz dłużej.

- Nie igraj z Diabłem, mała - odparł, oddalając się do stołu ślizgonów. Hermiona roześmiała się cicho pod nosem i zabrała się za jedzenie. Przestała zwracać uwagę na ciekawskie spojrzenia połowy wielkiej sali. Skupiała się tylko i wyłącznie na swoich myślach.

***

            Draco siedział w salonie, paląc papierosa. Dym unosił mu się nad głową, tworząc coraz to oryginalniejsze kształty. Zmieniały się z taką szybkością, jak krążące w głowie ślizgona myśli. Dźwięk otwieranych drzwi przerwał jednak tę krótką, samotną chwilę. Malfoy wstał z kanapy, przetarł zmęczone oczy i zgasił papierosa. Do pomieszczenia po chwili weszło kilku mężczyzn, na których czele zobaczył Pottera.

- Witamy, panie Malfoy - jeden z pracowników Ministerstwa wysunął się naprzód i wyciągnął rękę. Blondyn uścisnął ją niechętnie, po czym znów usiadł na wygodnej kanapie.

- I jak się ma nasza sprawa? - spytał, patrząc się w sufit. Miał ochotę na whiskey, ale musiał zgrywać dojrzałego, odpowiedzialnego człowieka. Powoli zaczynało go to denerwować. Cała ta misja od strony technicznej wymagała wielu przygotowań, które zaczynały irytować. A co było dla Draco najgorsze, wszystkie procedury, przedłużały czas rozłąki z Hermioną.

- Skupiliśmy się na informacjach od pana. Udało nam się ustalić dokładne dane osób, które zamieszkują ten dom na obrzeżach Londynu. Obserwujemy dzielnicę od tygodnia. Przeszukaliśmy też akta śmierciożerców, którzy byli wymienieni. Nie znaleźliśmy niestety żadnych szczegółów. Zebraliśmy jednak dużą grupę odpowiedzialnych, doświadczonych osób, które wezmą udział w akcji. Odbędzie się za trzy tygodnie. Pański udział w normalnej postaci byłby, jak to pan wspominał, dość niebezpieczny, dlatego będzie pan udawał, że jest po stronie wroga. Oczywiście to wymaga wielu zdolności, ale...

- Dam sobie radę. Nie wiem jak pan, ale niektórzy zdążyli już zauważyć, że mam doskonały talent aktorski - Draco przerwał wywód mężczyzny i rzucił zniecierpliwione spojrzenie Potterowi, który siedział na fotelu w rogu pokoju.

- Czyli wszystko jak na razie jest jasne? - spytał czarnowłosy.

- Dla mnie tak. Za trzy tygodnie mam udawać śmierciożercę - mruknął Malfoy.

- Nie masz innego wyjścia - odparł na to Harry.

- Wiem.

- Zaplanowaliśmy wszystko bardzo dokładnie. Wyruszymy z naszej kwatery, w centrum Londynu. Będą nas osłaniać członkowie Zakonu Feniksa. W tym domu, na który mają napaść śmierciożercy, zjawimy się około północy. Włączyliśmy do akcji aurorów. Jeśli będzie trzeba, do pomocy zostaną wezwani również inni pracownicy Minsterstwa. Wszystkie departamenty będą postawione w gotowość.

- Doskonale - Draco zatarł ręce i wstał z kanapy. Przez niewyspanie bolała go każda kość, ale cieszył się, że w końcu sprawa obławy idzie do przodu.

- Będziemy się starać, by był pan bezpieczny. W końcu taka była umowa. Informacje od pana, bezpieczeństwo od nas - powiedział mężczyzna, zerkając na Malfoya, który zaczął się kręcić po salonie.

- A co jeśli mnie wykryją? Jeśli zauważą, że was nie zabijam, nie rozbrajam? - spytał blondyn, zatrzymując się w pewnym momencie.

- Zaprogramujemy przed obławą twoją różdżkę, wszczepimy jak gdyby antidotum. Nasze różdżki będą blokować automatycznie twoje zaklęcia, więc będziesz mógł bez problemu udawać - włączył się do rozmowy Harry.

- Dobrze, chociaż tyle - Draco przetarł dłonią twarz i znów zaczął chodzić tam i z powrotem. Nagle zdał sobie sprawę, że kogoś brakuje mu w tej całej grupie.

- Gdzie jest Demens? - rzucił w stronę Wybrańca.

- W Ministerstwie. Załatwia coś w Biurze Aurorów - odpowiedział czarnowłosy.

- Zawsze nie tam, gdzie musi być - mruknął pod nosem Draco. Potrzebował Toma właśnie w takich chwilach. Przy nim nie nachodziły go straszne, mroczne myśli.

- Powinien wrócić za jakąś godzinę - Harry wstał i zerknął na zegar.

- Oczywiście. Myślisz, że on nosi zegarek? Nie ma o czym marzyć - rzucił w odpowiedzi Malfoy, po czym machnął ręką.

- Omówiliśmy chyba wszystko. Jeśli jeszcze coś trzeba będzie wam przekazać, skontaktujemy się w najbliższym czasie - mężczyzna z Ministerstwa wstał. Tak samo zrobili pozostali.

- Dobrze, dziękujemy - Harry uścisnął wszystkim dłonie i odprowadził ich do korytarza. Gdy wrócił do salonu, Draco leżał już na kanapie, z wyciągniętymi na oparciu nogami. W jednej dłoni trzymał papierosa, w drugiej szklankę whiskey.

- Zostawić cię tylko na minutę... - westchnął Wybraniec, opadając na fotel.

- Przyzwyczaj się, Potter - odparł blondyn, po czym zaciągnął się głęboko nikotynowym dymem. Wsiąkał mu w płuca, przenosił się do żył, zasnuwał głowę delikatną mgiełką. To dawało pewnego rodzaju spokój, chwilę odurzenia, nieważkość.

- I co myślisz o całej tej obławie? - spytał nagle Harry, zerkając na Malfoya.

- Niby brzmi świetnie, wszystko doskonale zorganizowane, ale boję się, że czegoś się domyślą - odpowiedział Draco po dłuższej chwili.

- Jeśli będziesz dobrze grał, wszystko pójdzie zgodnie z planem.

- Tylko to nie zależy ode mnie. Wystarczy mały błąd...

- Damy radę. Już tak dużo udało nam się zrobić - powiedział Harry, opierając głowę na oparciu fotela.

- Zbieram się - Draco wstał nagle z kanapy i ruszył w stronę schodów. Nie chciał dłużej siedzieć na dole z Poterrem, nie chciał rozmawiać wciąż o jednym i tym samym. Gdy zamknął za sobą drzwi sypialni na poddaszu, był w stanie prawdziwie odetchnąć. Nienawidził tego uczucia, gdy strach go paraliżował. Tak wiele razy tego doświadczył. Usiadł bez sił na parapecie i przywołał zaklęciem lusterko, leżące na szafce nocnej. Przetarł je delikatnie i uśmiechnął się po raz pierwszy tego dnia.

- Hermiona Granger - szepnął. Po chwili rozległo się ciche stuknięcie i w tafli pojawiła się twarz brązowowłosej.

- Ale masz wyczucie! Dopiero co wróciłam z obiadu - powiedziała, uśmiechając się. Draco natychmiast zapomniał o wszystkich zmartwieniach. Jej głos wyłączał wszystko, co złe.

- Jak się miewasz? - spytał, opierając się wygodniej o kamienną ścianę.

- Wyobraź sobie, że McGonagall powierzyła mi organizację balu wiosennego - dziewczyna uniosła brwi w geście zdziwienia.

- Panna Granger zajmująca się jakąś imprezą? - roześmiał się Malfoy.

- Ej! Jeszcze nie widziałeś mnie w akcji - odparła, wypinając język.

- Chciałbym zobaczyć - powiedział z delikatnym uśmiechem na ustach.

- A co u ciebie?

- Przed chwilą byli tu ludzie z Ministerstwa Magii. Za trzy tygodnie mam akcję. Nie mogę powiedzieć ci więcej, kochanie.

- Rozumiem. Nie chcę nic wiedzieć - odparła, chcąc zmienić temat.  

- Jesteś niesamowita.

- Bez przesady.

- Nie przesadzam. Kocham cię.

- Ja też cię kocham.

---

Na początku, przepraszam za taką długą przerwę. Ostatni tydzień był szaleństwem. Nie mam czasu dosłownie na nic. Ten rozdział napisałam teraz, na żywo. Musiałam coś wstawić, po prostu musiałam. Za mną okropny weekend. Siedziałam cały czas nad szkolnym projektem, sklejałam film, konwertowałam, dopasowywałam. Katorga. Dosłownie. 

Dziękuję za wszystkie wasze komentarze, uwagi itd. Bardzo podnoszą mnie na duchu, szczególnie gdy mam beznadziejny humor. Mam nadzieję, że ten rozdział się spodobał. Nie ma w nim bardzo wielu wydarzeń, ale musiałam go tak napisać. Jest on jakby przejściowy, taki, który jest znaczący, ale mało w nim akcji.