33. Walka

W życiu bowiem istnieją rzeczy, o które warto walczyć do samego końca.

P.Coelho

- Blaise! Uważaj! - rozległ się krzyk, po czym jasna smuga  przeszyła powietrze. Hermiona stała na środku jednej z opuszczonych sal lekcyjnych, trzymając przed sobą różdżkę. Celowała nią w ślizgona, który zdezorientowany patrzył w przestrzeń nad swoją głową. Ogromny, ciężki kawał materiału wisiał niebezpiecznie blisko. Gryfonka skinęła głową i Zabini odsunął się delikatnie na bok. Dziewczyna cofnęła czar i tkanina opadła z hukiem na podłogę.

- Mógłbyś uważać - syknęła, posyłając mu karcące spojrzenie.

- Przepraszam. Różdżka mi się omsknęła - odparł pod nosem, jednocześnie lewitując materiał pod ścianę.

- Musimy skończyć te dekoracje do końca tygodnia. McGonagall chce je zobaczyć jakiś czas przed balem - Hermiona przeniosła wzrok na resztę przedmiotów, znajdujących się w sali. Większość elementów była już gotowa.

- Według mnie to przesada. Jest jeszcze kilka tygodni na przygotowania - Zabini usiadł na podłodze i zaczął przemieniać zielony materiał w kolejne wstęgi z herbem Domu Węża. Nadgarstek bolał go już od tych ciągłych zabiegów. Hermiona dawno skończyła szarfy z dumnym lwem Gryffindoru, a  praca nad niebieskimi wstęgami Ravenclawu szła jej niezwykle szybko.

-  Zróbmy co do nas należy. Później będziemy mogli odpoczywać - odparła, odkładając na stos kolejny kawałek niebieskiego materiału.

- Mam rozumieć, że nie zamierzasz pojawić się na balu? - Blaise wysoko uniósł jedną braw i spojrzał na gryfonkę.

 - Po co mam iść? Wpadnę na chwilę, zobaczę, czy wszystko jest na swoim miejscu i zniknę - dziewczyna unikając wzroku chłopaka, odwróciła się do niego plecami.

- Wkładasz w to tyle pracy i nagle odechciewa ci się iść - prychnął ślizgon, podnosząc się z podłogi. Rzucił w kąt szarfy Slytherinu i zabrał się za kolejny element dekoracji.

- Mam ci się tłumaczyć? - spytała, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem.

- Mogłabyś - odpowiedział z delikatnym uśmiechem na ustach.

- Nie widzę sensu przebywania z kimkolwiek. Nie będzie tam Draco, nie będzie też mnie - rzuciła, jak gdyby od niechcenia zasłaniając dłonią twarz. Blaise dobrze wiedział, że chce ukryć łzy. Do misji pozostał tydzień, Hermiona była w coraz gorszym stanie. Bal był jedyną rzeczą, która chociaż na chwilę odciągała jej uwagę.

- Myślę, że Malfoy chciałby, żebyś się tam zjawiła. Przecież do balu jeszcze wszystko może się zdarzyć. Kto wie, może będziesz miała wtedy kontakt z Draco? - starał się podnieść ją na duchu, chociaż niepewność w jego głosie była wyczuwalna.

- Nie jestem głupia, Blaise. Nawet jeśli misja się powiedzie, co najmniej miesiąc po niej Draco będzie mógł wrócić. Sprawa będzie musiała trochę przycichnąć - gryfonka mówiła, rzucając zaklęcia na materiał.

- Nie martw się. Ja będę na balu. Na pewno nie zostaniesz sama - odparł już odrobinę ciszej. W ostatnim czasie Hermiona odbierała mu całą pewność siebie. Gdy chciał poprawić jej humor, mówiła mu gorzką prawdę prosto w oczy. Od opowieści dziewczyny na temat Syriusza, nie uśmiechnęła się ani razu. Tylko czasami następowała jakaś dziwna, trudna do określenia chwila. W jej brązowych tęczówkach przez kilka sekund tliły się iskry. Blaise dobrze wiedział, że w tych momentach wspomina dni spędzone z Draconem.

- Zastanowię się - mruknęła pod nosem.

- Granger... - zaczął mówić, podchodząc bliżej. Myślał, że się odsunie, zacznie krzyczeć, nie pozwoli się dotknąć. Tymczasem stała na środku sali jak sparaliżowana. Znalazł się przy niej i jednym ruchem wyciągnął materiał z jej rąk. Opadł na podłogę, a Hermiona w tej samej sekundzie zaniosła się płaczem. Ślizgona chwycił ją w swoje ramiona i mocno ścisnął. Łzy płynęły po jej policzkach z coraz większą częstotliwością, trzęsła się na całym ciele. Oboje nie wiedzieli, co właściwie się dzieje.

- Przepraszam - wyszeptała dziewczyna, odsuwając się delikatnie.

- Nie masz za co - odpowiedział, wyczarowując jedwabną chusteczkę. Podał ją Hermionie z uśmiechem na ustach.

- Mam za co. Zamiast sobie radzić, wyładowuję się na tobie - odparła, wycierając oczy.

- Jest ci ciężko, to zrozumiałe - wziął ją za rękę i posadził na jakimś kufrze w rogu pokoju. Dawała mu się prowadzić bez żadnych protestów.

- Ale nie tylko ja istnieję. Tobie też musi być ciężko. Nie widziałeś tak dawno swojego przyjaciela, nie widziałeś Alice i...

- I co? - spytał, widząc kolejne łzy w jej oczach.

- I musisz się jeszcze opiekować mną - skończyła głosem pełnym poczucia winy.

- A widzisz, że to dla mnie żaden problem? - uśmiechnął się.

- Możesz mówić co chcesz. Ja i tak wiem swoje - odparła, ocierając kolejne łzy z policzków.

- Przestań być taka uparta, Granger. Opiekowanie się tobą, to jak obserwacja czegoś... intrygującego. Całkiem ciekawie jest patrzeć, jak się teraz zachowujesz.

- Co masz na myśli? - spytała, unosząc głowę.

- Zmieniłaś się, Hermiono. I nadal zmieniasz. A mi jest dane to obserwować. W dodatku mam dużo okazji do wygłupów na oczach całej szkoły. Dlatego też pójdziesz ze mną na bal i będziemy się świetnie bawić. Hogwart aż się zagotuje - zaczął się śmiać, a po chwili Hermiona zrobiła to samo.

***

            Draco siedział na jakimś piekielnie niewygodnym krześle, patrząc beznamiętnie w ścianę. Nie wiedział, ile już trwał w takiej pozycji. Jednym uchem słuchał toczącej się w tle rozmowy. Ustalano właśnie ostatnie szczegółu, dotyczące obławy. Potter był w swoim żywiole i z zapałem przedstawiał cały plan. Różdżka Malfoya leżała na pobliskim stole, a rzucone na nią zaklęcie się dopełniało.

- Czyli wszystko jest jasne? - pytanie Wybrańca wybudziło na moment blondyna. Przytaknął, udając, że słuchał całej wypowiedzi. Plan obławy znał już na pamięć, wręcz za dobrze.

- Panie Malfoy? - mężczyzna w czarnym garniturze zwrócił na siebie uwagę.

- Hmm... - mruknął od niechcenia arystokrata.

 - Musimy znać miejsce, do którego mamy pana zebrać w razie jakiegoś urazu - pracownik Ministerstwa Magii siedział za biurkiem i wypełniał tony papierów.

- Potter, już podawałem ci adres. Wypełnij ten druczek - Draco machnął ręką w stronę Harrego.

- Jasne - usłyszał w odpowiedzi, po czym pióro zaczęło poskrzypywać na papierze.

- Czyli wszystko jest już gotowe? Jutrzejszej nocy zakończymy ten koszmar? - drzwi pokoju otworzyły się i w progu pojawiła się sylwetka Ministra. Kingsley Shacklebolt wszedł powolnym krokiem i zatrzymał się przed biurkiem.

- Postaramy się, panie Ministrze - pracownik niemal przesunął nosem po blacie stołu, kłaniając się przełożonemu.

- Słowa mają tu małe znaczenie. Ważniejsze są czyny. Chcę, żeby to miało swój koniec właśnie jutro! Daję wam swoich najlepszych ludzi, poświęcam ich życie - mężczyzna uderzył pięścią w biurko, po czym spojrzał po wszystkich zebranych. Miny mieli niezbyt ciekawe, co młody Malfoy skwitował delikatnym uśmiechem.

- Damy z siebie wszystko - odparł siedzący za biurkiem auror.

- Mam taką nadzieję.

***

            Zapadła noc, Londyn zdawał się zapaść pod ziemię, ciemność ogarnęła każdy zakamarek. Tylko na główne ulice rzucały się przyćmione, słabe blaski latarni. Ludzie spokojnie spędzali wieczór w swoich domach, nikt nie obserwował ulicy, na której nagle, jak gdyby z nikąd pojawił się człowiek. Szedł środkiem jezdni, a czarna peleryna unosiła się za nim, jak skrzydła. Szeroki kaptur zasłaniał twarz przybysza. Po chwili przystanął, rozejrzał się, a z kieszeni wyciągnął mały, metalowy przedmiot. Przypominał odrobinę mugolską zapalniczkę. Mężczyzna wyciągnął dłoń, a kule światła zaczęły odpływać z latarni. Po chwili ulicę pochłonęła kompletna ciemność.

- Lumos - cichy szept zabrzmiał jak powiew wiatru. Na końcu różdżki, trzymanej przez mężczyznę pojawiła się smuga światła. Dawała nikły blask, lecz spowity czernią przybysz zdawał się doskonale znać drogę do miejsca, w które zmierzał. Zatrzymał się w końcu przed jednym z domów. Gdyby ktoś stał w tamtej chwili kilka metrów od mężczyzny, zapewne usłyszałby jego mocne bicie serca. Opanował się jednak po krótkiej chwili i wyciągnął swoją różdżkę w stronę nieba. Tak jak się umawiali, w powietrze wzniósł się patronus. Jego niebieski blask był niezwykle silny, podobnie jak wspomnienie, którego użył mężczyzna, by go wyczarować. Brązowe, głębokie oczy, o których pomyślał dawały moc, której jeszcze nigdy nie doświadczył. Po dłuższej chwili rozległo się ciche, ledwo dosłyszalne pstryknięcie. Draco odwrócił się natychmiast, dostrzegając w mroku kilka postaci. Był pewien, że żaden mugol nie będzie w stanie zobaczyć ich z okna. Byli odziani w czerń, podobnie jak on sam.

- Jesteś - śmierciożercy rozstąpili się, pozwalając przejść na przód jednemu z nich.

- Obiecałem, więc się zjawiłem - odparł Malfoy. Dziękował w duchu, że nie musi ściągać z twarzy kaptura.

- Znasz już plan. Nie muszę ci tłumaczyć wszystkiego od nowa? - mężczyzna w czarnej pelerynie zbliżył się o kilka kroków.

- Wszystko pamiętam. Przecież pomagałem wam układać ten plan - odpowiedział Draco, mocno zaciskając dłoń na różdżce.

- Więc nie ma na co czekać - śmierciożerca zatarł ręce, po czym gestem przywołał swoich towarzyszy. Było ich około pięciu. Reszta podchodziła z innych stron domu.

- Tak, zróbmy to - blondyn ruszył za grupą, mocno i pewnie stawiając każdy krok. Starał się nie myśleć o tym, co może zdarzyć się tej nocy. Gdy stanęli przed bramą domu, zatrzymała ich jakaś dziwna siła.

- Tak jak myślałem, założył barierę - śmierciożerca stojący najbliżej, pozbierał się z ziemi, będąc wcześniej odrzuconym przez silne zaklęcie.

- Daj znać pozostałym. Trzeba złamać to świństwo - syknął po chwili do któregoś z mężczyzn, który bez słowa podciągnął rękaw peleryny i dotknął różdżką swojego mrocznego znaku. Po chwili szóstka mężczyzn stanęła przed magiczną zasłoną i zaczęła wypowiadać słowa zaklęcia. We wszystkich czterech stronach domu działo się to samo. Na ochronną kopułę zaczął spadać grad czarów i po chwili bariera opadła. Jednocześnie drzwi domu otworzyły się z hukiem. Stanął w nich młody, wysoki mężczyzna. Patrzył z przerażeniem, jak śmierciożercy przekraczając granicę jego posiadłości.

- Jak się masz, Simons? Myślałeś, że ta kopuła nas zatrzyma? - zadrwił jeden z mężczyzn, stawiając kolejne kroki na żwirowym podjeździe. Jego różdżka zaczęła unosić się niebezpiecznie. Draco patrzył na to wszystko, a serce ściskało mu się mocno. Przerażenie w oczach właściciela domu mroziło krew w żyłach. Najwidoczniej niczego się nie spodziewał.

- Czego chcecie?! - wrzasnął, wyciągając z kieszeni swoją różdżkę. Wyglądał żałośnie, stojąc naprzeciw grupy z pewnością silniejszych od niego mężczyzn. Jeden ze śmierciożerców roześmiał się szyderczo, a jego głos zaczął przesiąkać wszystko wokoło.

- Nie udawaj głupiego, Simons! Naprawdę nie sprzymierzałeś się z wrogami naszego Pana? I może jeszcze powiesz nam, że masz czystą krew? -  mężczyzna w czarnej pelerynie stanął na pierwszym schodku, prowadzącym na ganek. Stojący w drzwiach właściciel, odwrócił się, z zamiarem ucieczki. Uniemożliwiła mu to jednak pewna przeszkoda. W korytarzu stała kolejna grupa śmierciożerców.

- Wybierasz się gdzieś? - jeden z mężczyzn zaczął podchodzić do przerażonego Simonsa. Po chwili Draco zobaczył błysk i chłopak skulił się z bólu.

- Dalej! Trzeba przeszukać dom. Musi mieć tu jakieś namiary na podobnych do siebie - stojący obok Malfoya śmierciożerca splunął na ziemię, po czym poprowadził resztę do domu. Weszli, mijając leżącego na podłodze Simonsa. Draco spojrzał na niego ukradkiem. Był jeszcze młody, całe życie mogło być przed nim. A teraz zwijał się z bólu w korytarzu własnego domu. Malfoy przełknął ślinę i przeszedł obok chłopaka bez słowa. Nie mógł dawać po sobie znać, że ten widok tak go poruszył. Gdy znaleźli się w środku, jedna grupa śmierciożerców już przetrząsała salon. Meble wręcz latały w powietrzu, dokumenty leżały podarte na podłodze. Krzyk Simonsa rozdzierał powietrze, co sprawiało, że żołądek Dracona coraz bardziej się zaciskał. Musiał jednak zacząć grać i po chwili przewracał kolejne pułki z książkami. Nie wiedział nawet, czego ma szukać. Po prostu musiał wejść w rolę. Każdy, nawet minimalny błąd mógł zaważyć na całej misji. Nagle wszyscy zatrzymali się w miejscu, jak woskowe figury.

- Słyszycie? - jeden ze śmierciożerców wyciągnął wysoko różdżkę i spojrzał po wszystkich.

- Chyba ktoś jest na górze - jeden z mężczyzn ruszył w stronę schodów. Pokonał połowę odległości, gdy błysk czerwonego światła zwalił go z nóg. Opadł bez życia na podłodze salonu. Nikt się nie odezwał, wszyscy patrzyli z przerażeniem na ciało, broczące krwią. Po kilku sekundach dom zaczął trząść się w posadach. Deski trzeszczały pod stopami, a szyby w oknach zaczęły pękać. Szkło rozpryskiwało się wokoło, jak w zwolnionym tempie opadając na zniszczony przez poszukiwania salon. Draco zbliżył się do grupy śmierciożerców, którzy utworzyli szyk na środku salonu. Jeden z nich nadal stał w korytarzu i torturował Simonsa. Przerwał mu jednak głośny huk. Przez wyłamane tylne drzwi i wszystkie okna do domu zaczęły wlatywać dziwne kształty, które po chwili okazały się być ludźmi. Nikt nie czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia. Zaklęcia zaczęły przeszywać powietrze, groźne błyski rozświetlały cały dom. Draco w tłumie, który go otaczał, dostrzegł sylwetkę Pottera, ale zaraz zniknął mu z oczu. Zaczął miotać zaklęcia w stronę ludzi, których dobrze znał. Pracownicy Ministerstwa doskonale grali i bez mrugnięcia okiem tłumili ataki Malfoya. To było jedno z najdziwniejszych uczuć, jakiego kiedykolwiek doznał. Musiał walczyć po stronie zła, mimo że sercem był po tej drugiej. Nie odróżniał już rzeczywistości od swoich myśli, gdy kolejne błyski rozdzierały powietrze. Kątem oka widział, jak Simons walczy ze śmierciożercą. Chciał mu pomóc, ale nie mógł. Nie mógł zabijać prawdziwego wroga, nie mógł się zdradzić. Wdał się w walkę z jednym z mężczyzn, którego kojarzył ze spotkania u Shacklebolta. Zaklęcie rzucone na różdżkę doskonale działo. Każdy czar, który wypłynął od Malfoya, odbijał się niezauważalnie, był tłumiony. Pojedynek wyglądał jednak na całkiem poważny z perspektywy obserwatora. Draco czuł delikatne wyrzuty sumienia, nie walcząc prawdziwie. Jakby oszukiwał wszystkich, którzy właśnie narażali swoje życie. Wiedział, że nie może się poddać. Gdy patrzył na chaos, który go otaczał, przypominała mu się Bitwa o Hogwart. Przerażone twarze ludzi, którzy stali po stronie swojego domu, ukochanej szkoły i te okropne, puste twarze śmierciożerców, którzy chcieli zabijać. Malfoy rzucał kolejne zaklęcia, nawet nie myśląc, co właściwie robi. Kilka razy zobaczył Pottera, ale na tyle krótko, że po kilku sekundach wątpił, czy to na prawdę był Wybraniec. Nagle coś znowu zaczęło się dziać i do domu wpadła kolejna grupa aurorów. Draco popatrzył z nadzieją w ich stronę. Po raz pierwszy od kilku miesięcy pomyślał o tym, że może się udać. Nim jednak rzucił kolejne zaklęcie w stronę pracownika Ministerstwa, zobaczył znajome, pełne rządzy mordu oczy Rowle'a. Czar uderzył w żebra Dracona, zwalając go na ziemię. Ciemność opadła na niego z zastraszającą prędkością, pozostawiając przed oczami jedynie obraz uśmiechniętej, przepięknej dziewczyny o brązowych tęczówkach.

***

            Wokół panowała przerażająca, pusta, grobowa cisza. Dom zdawał się być kompletnie ogołocony i martwy. Wszystkie ciała zostały usunięte, a jedynymi śladami bitwy były porozbijane meble i wszechobecna krew.  Mugolska część Londynu nie zdawała sobie sprawy z tego, co zdarzyło się tej nocy. Silne zaklęcia rzucone na posiadłość Simonsa stłumiły wszelkie dźwięki, a z ulicy dom wyglądał normalnie, był w nienaruszonym stanie dla niemagicznego oka. Tymczasem stojący na chodniku mężczyzna patrzył w pozbawione szyb okna. Czuł się dziwnie, jakby skończył się jakiś koszmar, z którego nie mógł się obudzić przez długi czas. Jednocześnie jego myśli pochłonięte były jeszcze jedną sprawą. Co teraz? Jak to będzie wyglądać? Czas pokaże - pomyślał Harry, poprawiając okulary, po czym teleportował się z dala od Londynu. Wylądował przed dużym, drewnianym domem. Zapukał, czując, że ręka drży mu niesamowicie. Drzwi otworzyły się nagle, a Wybraniec upadł na ziemię, przewrócony przez rozpędzoną dziewczynę o rudych włosach.

- Harry! - krzyknęła, oplatając go w silnym uścisku.

- Gin, zaraz mnie udusisz - wycharczał, odciągając ją od siebie na bezpieczną odległość.

- Tak się martwiłam! Rodzice pozwolili mi zostać tutaj tylko do wieczora. Później mam wrócić. Powiedzieli, że mam nie opuszczać już żadnego dnia szkoły. Och, Harry! - ruda mówiła bez przerwy. W jej oczach skakały wesołe iskry.

- Cieszę się, że cię widzę - Potter przytulił dziewczynę.

- Ja też. Nie mamy żadnych informacji, nikt nic nie wie - panna Weasley wciągnęła Wybrańca do domu, zamykając drzwi.

- Ta sprawa jest ściśle chroniona. Dopiero po jakimś czasie wszystko ujawnimy - Harry opadł bez sił na jeden z foteli w salonie.

- Nic ci nie jest? Nie trafili cię czymś? - Ginny usiadła przy czarnowłosym i wlepiła w niego wzrok.

- Nie, nic mi nie jest. Właściwie, nie mamy strat w ludziach. Wszyscy są żywi, ale...

- Ale? Harry, powiedz mi, co się stało - dziewczyna zmusiła go, by na nią spojrzał.

- Draco dostał jakimś zaklęciem - powiedział Harry na jednym wdechu.

- Co?! Jak to? Od kogo? - Ginny wpadła w panikę. Zaczęło kręcić jej się w głowie, pomyślała o Hermionie, której nie powiedziała nic o spotkaniu z Harrym. Mimo że się pokłóciły, nadal się o nią martwiła. Przez ten czas, w którym nie rozmawiały, zrozumiała wiele rzeczy. Między innymi to, że Malfoy na prawdę kocha pannę Granger.

- Od Rowle'a. On jako jedyny coś podejrzewał. Udało mu się trafić Dracona jakąś klątwą - westchnął Potter, po czym zakrył twarz dłońmi.

- I gdzie on teraz jest? Gdzie go zabraliście? Zawiadomiliście Hermionę?

- Jest w Hogsmead, w starej kryjówce Syriusza - odpowiedział Potter.

- W domy Syriusza? Przecież... Przecież klucz zaginął - zdziwiła się Ginny.

- Gin, chodzi o to, że ja... Ja ci czegoś nie powiedziałem. Ja nie mogłem ci powiedzieć.

- Więc powiedz mi teraz!

- Syriusz żyje. Skontaktował się ze mną tydzień temu - Harry uśmiechnął się na wspomnienie wieczoru, w którym spotkało go największe zaskoczenie w życiu. Był w Hogwarcie, by dostarczyć ostateczne informacje McGonagall. I wtedy pojawił się jakiś mały chłopiec... Bastian Flamme, który później, na jego oczach, stał się Syriuszem.

- Co?! - Ginny poderwała się z fotela.

- Tak, Gin. Syriusz Black żyje i ma się dobrze. A Draco jest teraz w jego domu.

- Ale dlaczego... Draco i Syriusz? Czy to ty go tam zabrałeś? - ruda zaczęła pytać, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie miało miejsce.

- Dowiedziałem się dopiero teraz, że Syriusz... On utrzymywał kontakt z Malfoyem.

***

            Pustka, nieskazitelna biel, rażąca w oczy. I nieznośna cisza. Draco rozejrzał się wokoło. Czuł piekący ból w klatce piersiowej, ale bał się spojrzeć w dół. Dopiero po chwili odważył się zaczerpnąć powietrza.

- Gdzie ja jestem? -  pomyślał, orientując się dopiero po chwili, że usłyszał swoje słowa.

- Umarłem? - spytał samego siebie, po czym spróbował podnieść rękę. Nic z tego. Jakaś dziwna siła, jak gdyby niewidzialna, ludzka dłoń, trzymała mu ramię przy podłodze. Jeśli podłoga w ogóle istniała. Malfoy nie wiedział, gdzie jest. Wokół była tylko biel, nic więcej. I on sam, gdzieś po środku pustki.

- Przecież nie dostałem Avadą - wyszeptał sam do siebie, przypominając sobie chwilę, w której dostał zaklęciem. Wcale nie pamiętał zielonego blasku.

- Hermiona... - powiedział, by po chwili poczuć słone łzy na swoich policzkach.

- OBUDŹ SIĘ, DO CHOLERY JASNEJ! POBUDKA! NO JUŻ! NA GODRYKA, SALAZARA, MERLINA I NIE WIEM KOGO JESZCZE! OTWÓRZ OCZY TY IDIOTO! - głośny krzyk rozdarł powietrze. Draco zachłysnął się, by po chwili poczuć mocny wstrząs. Oczy zamknęły mu się na kilka sekund, a gdy ponownie je otworzył, nie mógł uwierzyć w to, na co patrzy.

- Żyję? - wycharczał, zdając sobie sprawę, że serce nadal mu bije.

- Żyjesz - usłyszał odpowiedź.

- Ja pierdolę - wyszeptał Draco.

- Taa... Dokładnie, bracie - silna, męska dłoń poklepała Malfoya po ramieniu.

---

Przepraszam na samym początku za wszelkie błędy. Pisałam ten rozdział bardzo szybko i nawet nie mam czasu go sprawdzać. Dziwię się, jak dałam radę go w ogóle napisać :) Mam tyle spraw na głowie, że ledwo oddycham.

Mam nadzieję, że ten rozdział wam się spodobał. Jest to jeden z ostatnich. Podejrzewam, że napiszę jeszcze dwa rozdziały, później epilog :) No i dalej nowa historia. 

Nie wiem kiedy nowy rozdział. Nie jest jeszcze napisany, a chcę żeby był dobry :P