9.Oswajanie

My war ships are lying off the coast of your delicate heart.

Moje okręty wojenne leżą u wybrzeży twojego delikatnego serca.

City and Colour - Little Hell

{TEKST}

---

Draco nie mógł przestać się uśmiechać. Granger na prawdę się zmieniła. Sposób w jaki z nim rozmawiał był taki... ślizgoński. Nie bała się spojrzeć mu oczy, zaproponowała zawieszenie broni. Może to ta ciemność dodała jej takiej odwagi? On też nie śmiałby wpatrywać się w nią, gdyby nie to, że pokój wspólny był pusty i pogrążony w ciemności. Tylko ogień rzucał blaski i odkrywał przed Malfoyem kolejne zmiany gryfonki. Gdy Granger się ulotniła, patrzył jeszcze długo na zamknięte drzwi i zastanawiał się nad umową, którą zawarli. Od tej chwili mięli być dla siebie normalni? Nie, nie o to jej chodziło. Raczej myślała o tym, żeby przynajmniej był spokojnie. Czemu miałby jej odmawiać? Potrwa to zaledwie kilka dni, a później znowu będzie jak wcześniej. Draco westchnął i zamknął oczy. Przez chwilę znów widział Granger na tle kominka. Od zawsze ubóstwiał ogień, fascynował się nim. Po raz pierwszy od wielu lat zobaczył człowieka, który dosłownie zlewał się z płomieniami. W pokoju wspólnym ślizgonów ciągle był skazany na zieloną poświatę, bijąca od jeziora. Tymczasem tutaj, kominek tworzył niezwykłą atmosferę. Granger nie była już Granger, gdy siedziała wtedy na podłodze. Malfoyowi wydawało się, że patrzy prosto w ognisko, które posyła do nieba kolorowe iskry. Próbował się otrząsnąć - to tylko Granger do cholery. W ogóle mu to nie wychodziło. Postanowił, że nigdy więcej nie będzie próbował dostrzegać w niej zmian. To była Granger, nie mógł patrzeć na nią w ten sposób.

***

Hermiona weszła do pokoju i oparła się o drzwi. Co ona zrobiła? Dlaczego zaproponowała mu coś takiego? I dlaczego się na to zgodził? Przecież to niedorzeczne. Podeszła do lustra. Powiedział jej, że się zmieniła. Zauważył to jako pierwszy. Nikt nie zrobił tego wcześniej. Od dłuższego czasu chciała się zmienić. Myślała, że jej to nie wychodzi, a nagle Draco Malfoy mówi jej takie rzeczy. I co ma o tym myśleć? Może mówił prawdę? Przyglądał jej się w taki dziwny sposób. Czuła się osaczona. Jego uśmiech ją paraliżował. Właśnie przed kominkiem, w tej niemal nieprzeniknionej ciemności zauważyła największa zmianę, jak w nim zaszła. Draco patrzył, dostrzegał, miał szeroko otwarte oczy. Hermiona siedząc na podłodze, również go obserwowała. Połowa jego twarzy kryła się w cieniu, ale każdym ruchem zdradzał emocje. Gdy odwróciła się do niego, nagle znieruchomiał, jakby coś go uderzyło. Po chwili się ocknął, zacisnął nerwowo palce. Gryfonka zauważyła też bliznę na jego szyi. Ciągnęła się cienką linią aż do obojczyka. Później niknęła pod czarną koszulką. Hermiona zadrżała, przypominając sobie, że takie rany pozostawiają tylko zaklęcia niewybaczalne, głównie cruciatus. Zastanawiała się, co pozostało z jego mrocznego znaku. Zawsze zakrywał przedramię. Hermiona wolała nie wiedzieć, jaka blizna pozostaje po najsilniejszym znaku świata. Patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Chciała dostrzec to, co przed chwilą zauważył on. Dotknęła swoich włosów, wychudzonych rąk, blizn, których nie udało się usunąć. Jej twarz nie wyglądała źle. Była w sam raz. Sylwetka była jednak tragiczna, chuda i jak gdyby chora. Czarny kolor, który ostatnio wkładała, nie poprawiał sytuacji. Hermiona chwyciła różdżkę i zmieniła czarny jak heban podkoszulek na dłuższą, krwistoczerwoną tunikę. Uśmiechnęła się do swojego odbicia. Nadszedł czas odrobinę odżyć.

***

Hermiona wyszła z pokoju i skierowała się w stronę wyjścia. Za kilka minut miała się zacząć kolacja. Mijała właśnie wejście na wieżę, gdy usłyszała czyjś głos.
- Granger! Zaczekaj chwilę - Malfoy zbiegł po schodach, o mało na nią nie wpadając. Zatrzymał się nagle i zmierzył gryfonkę wzrokiem.
- Miałeś tak na mnie nie patrzeć - powiedziała, rumieniąc się lekko. Dla Dracona znów stanęła w płomieniach. Uśmiechnął się pod nosem. Włożyła czerwień. Czyżby chciała coś tym przekazać? Nie, to przecież Granger.
- Ładnie ci w innym kolorze niż czarny - słowa same popłynęły z jego ust.
- Dziękuję - odparła, przechodząc pod portretem. Malfoy szedł tuż za nią.
- Teraz masz zamiar mnie śledzić? - odwróciła się nagle.
- Nie, mam zamiar ci towarzyszyć - uśmiechnął się w swój typowo arystokratyczny sposób.
- Po co? Jestem szlamą, nie pamiętasz?
- Przestań Granger. Zawarliśmy umowę. Muszę mieć kogoś, kto oswoi towarzystwo z moją obecnością. Ty doskonale się nadajesz - Draco uwielbiał momenty, w których na jej twarzy pojawiał się cień złości. Wyglądała wtedy tak... inaczej.
- W porządku. Ale żadnych sztuczek. Nie chcę, żeby mnie zlinczowano za przebywanie z tobą - syknęła, po czym ruszyła przed siebie. Dogonił ją kilkoma krokami.
- A gdzie się podział Potter?
- Nie twoja sprawa - w jej głosie można było od razu rozpoznać uczucia.
- Denerwujesz się czymś, Granger? Zaraz, zaraz... - Draco zatrzymał się w pół kroku. Ona zrobiła to samo.
- O co ci chodzi? - Hermiona odwróciła głowę w jego stronę.
- Denerwujesz się czymś, ale jestem pewien, że nie mną... Cholera, czyżby Rudzielec zawitał do Hogwartu? - natychmiast zdał sobie sprawę, że zgadł. Hermiona oblała się rumieńcem. Dłonie zaczęły jej drżeć. Kiwnęła głową, wlepiła wzrok w podłogę i znów zaczęła iść. Zastanawiała się w jaki sposób udało mu się trafić w sedno. O obecności Rona dowiedziała się niedawno od Harrego, który natychmiast popędził na jego spotkanie. Weasley miał być w Hogwarcie zaledwie kilka godzin, ale Hermiona wcale nie miała ochoty go widzieć.
- Mam pomysł Granger - Draco znów ją dogonił.
- Jaki? - spytała, nie patrząc na niego.
- Ty nienawidzisz Weasleya, ja też za nim nie przepadam... Zróbmy mu mały żart...
- Mów dalej - Hermiona próbowała ukryć zaciekawienie.
- Wtedy, w Dolinie Godryka o mało mnie nie zabił, gdy pobiegłaś do swojego pokoju. Później dowiedział się tylko, że z tobą rozmawiałem, nie wiedział o czym. Moglibyśmy poudawać trochę. Doprowadzimy go do szału.
- Poudawać co? - Hermiona nie do końca rozumiała zamiary Malfoya.
- Poudawać, że wszystko między nami się wyprostowało. Będzie zabawnie - Draco obserwował dokładnie reakcje gryfonki.
- Zgoda, zrobimy to, ale nie przesadź, dobrze? - tego się nie spodziewał. Byli już na schodach prowadzących na parter, niedługo czekało ich starcie z Weasleyem.
- Musiał nieźle ci zajść za skórę, skoro się zgodziłaś - Draco nie mógł uwierzyć, że Hermiona Granger chce zrobić coś takiego własnemu przyjacielowi. Milczała chwilę, po czym odwróciła się do ślizgona.
- Zdradził mnie z Lavender Brown - powiedziała, po czym pokonała ostatnie stopnie dzielące ją od holu. Draco nie miał czasu na jakiekolwiek rozmyślania. Ruszył za nią. Po chwili stanęli ramię w ramię przed wejściem do wielkiej sali.
- Jesteś pewna? - spytał jeszcze.
- Jak nigdy - odparła. Jej głos odbił się echem od ścian i ucichł. Na korytarzu nagle pojawił się Potter. Ron biegł tuż za nim. Draco wcale nic nie planował. Emocje same rządziły jego ciałem. W jednej sekundzie znalazł się przy Weasleyu. Zanim zdołał się zorientować, uderzył Rudzielca pięścią prosto w twarz. Gryfon zatoczył się i wpadł na ścianę. Draco wytarł dłoń o spodnie i spojrzał z pogardą na swoją ofiarę. Hermiona stała kilka metrów dalej, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Wcale nie prosiła Malfoya o coś podobnego. Gdzieś w głębi duszy zawsze pragnęła zemścić się na Ronie. Nie potrafiła jednak tego uczynić.
- Za co to? - głos Rona był słaby i żałosny.
- Już ty wiesz za co - odparł spokojnie Draco i cofnął się, by znaleźć się znów przy Hermionie. Potter patrzył na całą scenę, próbując wszystko zrozumieć. Nie pomógł jednak Ronowi, który wstał w końcu z podłogi. Z jego nosa kapała krew.
- Hermiona, co tu się przed chwilą stało? - Harry patrzył to na Draco, to na przyjaciółkę.
- Nie chciałam mówić ci wcześniej, Harry... Ron mnie zdradził - Hermiona powiedziała to ostatkiem sił. Po chwili, ku swojemu zdziwieniu, usłyszała na powrót dźwięk uderzenia. Tym razem Harry wymierzył Weasleyowi w twarz. Hermiona zakryła usta dłonią. Draco próbował powstrzymać śmiech. Nie wyobrażał sobie tego aż tak zabawnie.
- No więc, sprawa skończona - powiedział po chwili, złapał gryfonkę za ramię i poprowadził ją w stronę wielkiej sali. Kątem oka zobaczył tylko, jak Potter rusza za nimi, pozostawiając Rona samemu sobie.

***

Siedzieli w trójkę przy jednym ze stołów. Ignorowali zaciekawione spojrzenia. Hermionie wciąż drżały dłonie, Harry miał ochotę raz jeszcze uderzyć Rona, a Draco uśmiechał się pod nosem.
- Malfoy, nie musiałeś tego robić - Hermiona odezwała się w końcu.
- Nie musiałem, ale chciałem. Nigdy nie będę miał szacunku do facetów, którzy nie szanują kobiet. Nawet jeśli tą kobietą jesteś ty - odparł.
- Dlaczego w ogóle byliście razem na tym korytarzu? - Harry spojrzał prosto w oczy Hermiony.
- Byłam wściekła, gdy dowiedziałam się, że przyjechał Ron. Draco niechcący dowiedział się o... tej całej sprawie. Spotkaliśmy się przy wyjściu z dormitorium. Ten atak nie był planowany.
- Czemu nie powiedziałaś mi wcześniej? Zachowywaliście się przecież normalnie... Jak mogłem niczego nie zauważyć?
- Postanowiliśmy, że nie będziemy cię tym obarczać. Udawaliśmy przed tobą, że wszystko jest w porządku.
- Nie będę więcej z nim rozmawiał. Jest skończonym dupkiem - Harry sięgnął po rękę Hermiony i uścisnął ją delikatnie.
- W porządku Harry. Nie musisz tego robić. Jest w końcu twoim przyjacielem.
- Już nie jest, Hermiono - Wybraniec uśmiechnął się do niej. Nagle trzasnęły drzwi. Do sali wpadł Ron. Wyglądał okropnie. Krew nadal sączył mu się z nosa, miał rozczochrane włosy i jak gdyby opętany wzrok. Podbiegł do stołu, przy którym siedzieli i wyciągnął różdżkę.
- Ty! Jak mogłaś?! Jak możesz?! Jesteś skończona! Nienawidzę cię - Ron krzyczał coraz głośniej w stronę Hermiony.
- Zamknij się, Weasley - głos Dracona przyciągnął uwagę Rudzielca.
- Wstawaj Malfoy! Wstawaj, do cholery! - wrzasnął. Hermiona poczuła jak siedzący tuż obok niej ślizgon, cały się spina. Wyprostował się i sięgnął po różdżkę.
- Malfoy, nie - Hermiona położyła mu rękę na ramieniu. W tym samym momencie Ron rzucił się na Dracona. Cała wielka sala zaczęła wrzeć. Wszystkie spojrzenia skierowały się w jedną stronę.
- Ty śmierciożerco, zdrajco! - wrzeszczał Ron, waląc pięściami na oślep. Hermiona zerwała się z miejsca.
- Granger, odsuń się - krzyknął Draco. Po chwili zyskał przewagę, przygwoździł Weasleya do ściany. Trzymał różdżkę przy jego gardle.
- Jeszcze raz podniesiesz na nią głos, a wyrwę ci język! - syknął Draco, mocniej zaciskając dłoń na gardle Weasleya - Słyszysz, Rudzielcu?! Raz jeszcze będziesz ją męczyć, a będziesz miał do czynienia ze mną! Zrozumiano?!
Ron pokiwał jedynie głową. Draco puścił go w końcu. Odwrócił się i zauważył przerażoną twarz Granger.
- A teraz masz ją przeprosić - powiedział, przyciągając do siebie Hermionę. Stała ze spuszczoną głową. Łzy płynęły po jej policzkach. Draco poczuł się jak trafiony gromem. Płacz kobiety zawsze tak na niego działał. Przed oczami stawała mu wtedy łkająca matka. Zbliżył się raz jeszcze do Weasleya.
- Przeproś ją albo nigdy więcej nie pokazuj się jej na oczy - syknął mu przed twarzą.
- Przepraszam - wyszeptał Ron, po czym puścił się biegiem do wyjścia. Hermiona ciągle płakała. Draco złapał ją za ramiona. Nie zareagowała. W jednej sekundzie podjął decyzję. Złapał ją w pasie i uniósł. Była lekka jak piórko. Nie musiał torować sobie drogi. Wszyscy usuwali się sami.

***

- Przepraszam, to moja wina. Nie powinien był robić takiej afery - Draco nie mógł znieść jej łkania.
- Nie, Draco. Zrobiłeś dobrze. Dziękuję - wyszeptała, po czym uniosła głowę z jego ramienia.
- Gdzie my jesteśmy? - rozejrzała się.
- W Pokoju Życzeń. Nie było czasu na wymyślanie innego miejsca - odparł.
- Ty też uważasz, że świat wywrócił się do góry nogami? - spytała, patrząc mu w oczy.
- Tak, totalnie się wszystko popaprało - odpowiedział. Chciał ją rozśmieszyć, udało się. Uśmiechnęła się delikatnie.
- Na Merlina! Słynny Draco Malfoy pociesza Hermionę Szlamę Granger!
- Przestań. Co jeszcze mam zrobić, żeby ci udowodnić, że się zmieniłem? - wstał z kanapy stojącej na środku pokoju.
- Nie mam pojęcia - odpowiedziała.
- Mam zatańczyć, zaśpiewać, płakać, krzyczeć? - stał przed nią, próbując odczytać co myśli. Nic nie mówiła. Wyciągnął więc różdżkę. Po chwili w pokoju rozległa się muzyka.
- No to muszę próbować wszystkiego po kolei - powiedział, po czym zaczął tańczyć. Wygłupiał się tak długo, aż zaczęła się śmiać. Gdy tylko straciła koncentrację, porwał ją z kanapy. Wcale się nie opierała. Wirowali delikatnie po pokoju, czując się tak, jakby czas się zatrzymał. W pewnym momencie opadli zmęczeni na podłogę tuż obok siebie.
- Teraz już jestem pewna - powiedziała nagle.
- Czego jesteś pewna?
- Że jesteś popaprany - zaniosła się śmiechem.
- Co teraz będzie? Kiedy w końcu to zacznie wyglądać normalnie? - spytał, opierając się na łokciu.
- Malfoy, dla mnie przekomarzanie się z tobą jest normalne. Zmieniłeś się w środku, jesteś inny, ale nadal jesteś Draconem Malfoyem.
- Dzięki Granger.
- Nie ma za co.
- No więc... Teraz już nie będziemy udawać?
- Co? Nie do końca rozumiem.
- Zaakceptujesz mnie w stu procentach? - spytał, patrząc się w podłogę.
- Przepraszam, ale jestem w stanie zrobić to tylko w dziewięćdziesięciu dziewięciu - uśmiechnęła się. Trwali chwilę w zupełnej ciszy.
- Dlaczego tak zareagowałeś na Rona? - to pytanie nie dawało jej spokoju.
- Zawsze, gdy widziałem kłótnie rodziców, chciałem zabić swojego ojca. Chciałem, żeby to się skończyło. Nienawidziłem łez matki. Gdy powiedziałaś mi wtedy na schodach, że ten kretyn cię zdradził poczułem się co najmniej dziwnie. Nie wiem co on ma w głowie zamiast mózgu. Może i nie jesteś czystej krwi, ale każdą kobietę należy szanować.
- Dziękuję.
- Nie musisz.
- Ale chcę.

***

Wyszli we dwójkę z pokoju życzeń. Harry siedział na parapecie na końcu korytarza. Zerwał się na równe nogi, gdy tylko usłyszał śmiech Hermiony. Serce stanęło mu na chwilę, gdy zobaczył Draco i swoją najlepszą przyjaciółkę idących ramię w ramię.
- Koniec wojny? - Wybraniec uśmiechnął się na widok nareszcie spokojnej przyjaciółki.
- Tak - głosy Hermiony i Draco zlały się w jedno. Po chwili cała trójka wybuchła śmiechem.

---

Strasznie długo trwało pisanie tego rozdziału. Miał wyglądać zupełnie inaczej, ale moja wizja nagle się zmieniła. Chcę, żebyście wiedzieli, że to pogodzenie się nie jest równe zakochaniu!! Musicie koniecznie przesłuchać piosenkę, która była inspiracją do rozdziału. Jej tekst jest bardzo ważny.Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba. Dziękuję za wszystkie miłe komentarze pod poprzednim :) Kocham was :*