1. Zachód słońca

   ,,Każdy nowy dzień, zaczyna się głęboką nocą"

Robert Allen Zimmerman

---

   Hermiona znalazła się na błoniach tuż przed zachodem słońca. Blade, różowe światło rzucało cienie na mury zamku. Odbudowana w ostatnim czasie wieża astronomiczna wznosiła się wysoko, tak jak dawniej. Budynek od frontu zdawał się być doprowadzony do stanu sprzed bitwy, co niezwykle ucieszyło gryfonkę. Wierzyła całym sercem, że uda się przywrócić temu miejscu dawną świetność. Poczuła, że wracają jej siły i delikatny uśmiech zagościł na bladej twarzy dziewczyny. Wiedziała, że wraca do domu, do miejsca, gdzie wszystko się zmieni. Ruszyła w stronę wrót zamku, ciągnąc za sobą wysłużony, szkolny kufer z godłem Gryffindoru. Drzwi otworzyły się przed nią, zanim zdążyła cokolwiek zrobić. Po chwili z ciemności wyłoniła się ogromna sylwetka w spłowiałym, podartym częściowo płaszczu, który poznałaby wszędzie.

- Hagrid! – dziewczyna rzuciła się w objęcia olbrzyma nie ukrywając radości.

- Na Merlina! Hermiona! Nie ciebie siem spodziewał dziecko – gajowy wprowadził gryfonkę do holu, trzymając swą ogromną dłoń na jej ramieniu.

- A kogo się spodziewałeś? – odparła zdziwiona i zmarszczyła czoło.

- Nikogo, nikogo takiego – powiedział pośpiesznie - Skubaniec się spóźnia, cholibka – mruknął pod nosem.

- Skubaniec? Hagrid, powiedz mi na kogo czekałeś – Hermiona przystanęła w pół kroku i wlepiła wzrok w przyjaciela.

- Za długi jęzor, za długi jęzor. Ot co! – zająknął się w odpowiedzi.

Hermiona była pewna, że za jakiś czas sprawa sama się wyjaśni, więc posłusznie szła u boku gajowego rozglądając się na wszystkie strony. Wbrew pozorom nie zmieniło się tu wiele - pomyślała. Ze ścian witały ją ruchome obrazy, w kamiennych świecznikach palił się ogień, a  marmurowe schody zostały odbudowane. Brakowało jedynie czterech klepsydr służących do zbierania punktów przez poszczególne domy. Mimo wszystko gryfonka był pod wrażeniem, jak wiele prac zdążono już skończyć. Kiedy była tu po raz ostatni dwa miesiące po bitwie, straty były wręcz nieobliczalnie ogromne. Klatka schodowa prowadząca na pierwsze piętro w ogóle nie istniała, drzwi do Wielkiej Sali zagrodzone były ogromnym kamiennym słupem, a w około pełno było zgliszczy i gruzów. Hermionie nadal drżały ręce, gdy o tym myślała. Pojawiła się tu dzisiaj, by dokończyć odbudowę wraz z nauczycielami i garstką uczniów. Po za tym, nie miała gdzie się podziać. Spędziła półtora roku w Dolinie Godryka, ale przez cały ten czas czekała tylko i wyłącznie na informacje, że może wrócić do murów szkoły. Gdy taka nadeszła, natychmiast ruszyła w drogę. Podobne wiadomości zostały dostarczone do większości uczniów, lecz nie wszyscy zdecydowali się pomóc. Część została zmuszona przez rodzinę do pozostania w bezpiecznych domach, część po bitwie opuściła kraj. Dla gryfonki możliwość przebywania w miejscu, któremu poświęciła tak ogromny kawałek swojego życia, była niesamowita. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, a smutne wspomnienia na chwilę ją opuściły. Kiedy znalazła się w drzwiach Wielkiej Sali, przystanęła ze zdziwienia. Panował tam największy rozgardiasz, jaki kiedykolwiek widziała. Z pomocą czarów pozbyto się stołów, a na ich miejsce pojawiły się wysokie konstrukcje przypominające gryfonce mugolskie wysięgniki. Na ich szczytach stali czarodzieje z wzniesionymi różdżkami.

- Co tu się dzieje? – Hermiona odwróciła się do Hagrida.

- Naprawiają sufit. Inaczej się cholibka nie da. Muszą biedaki tak stać godzinami.

Hermiona spojrzała w górę na maleńkie z tej perspektywy postacie. Poznała wśród nich kilku nauczycieli i uczniów. Przed oczami natychmiast stanęła jej scena z pierwszego roku, gdy zostali wprowadzenie przez profesor McGonagall do Wielkiej Sali na ceremonię przydziału. Wszystkie głowy jak na zawołanie wzniosły się wtedy, by widzieć niesamowity, zaczarowany sufit. Tamtego dnia Hermiona spędziła kilka godzin w bibliotece, szukając użytych do tego pięknego zjawiska zaklęć, lecz nic nie znalazła. Od zawsze byłam ciekawska – myślała teraz, stojąc między drewnianymi konstrukcjami i uśmiechając się pod nosem.

- Masz szczęście, spryciulo! W tej chwili tylko pokój wspólny gryfonów jest przygotowany na przyjęcie nowych pomocników. Wracasz na stare śmieci, jak to mówią! – głos Hagrida wyrwał Hermionę z zamyślenia. Po chwili śmiejąc się wraz z gajowym, opuściła Wielką Salę i ruszyła znanymi od dawna korytarzami w stronę pokoju wspólnego.

***

            Słońce już dawno zaszło, gdy na starej stacji w Hogsmeade coś zaczęło się dziać. Charakterystyczny dźwięk zwiastował pojawienie się świstoklika. Nie minęła minuta, a na peronie stała już odziana  w czerń postać. Draco rozejrzał się nerwowo, po czym ruszył przed siebie. Idąc ulicami opuszczonej wioski, przywoływał w pamięci sceny ze spędzonych tu popołudni. Pub pod Trzema Miotłami, Miodowe Królestwo, Wrzeszcząca Chata – tyle wspomnień wiązało się z tymi miejscami. Teraz mijał pozostawione w pośpiechu domy – niektóre spalone, po innych pozostały tylko gruzy. W pubie zastał powybijaną witrynę i szczątki drewnianych mebli. Całe miasteczko wyglądało jak wyjęte z koszmarnego snu. Draco szedł szybkim krokiem, pragnąc wydostać się z tego okropnego miejsca. W tej chwili był to bowiem jeden z bolesnych znaków, jakie pozostały po jego dawnym życiu. Kiedyś z kamienną twarzą szedł ulicami podobnych miasteczek  będąc wśród śmierciożerców. Teraz był sam i wszystko co widział, sprawiało mu ból.

Mijając bramę Hogsmeade odetchnął z ulgą. Przed nim wznosił się cel jego podróży – Hogwart. Nadal coś nieokreślonego paliło go od ośrodka, gdy na niego patrzył. Miał ochotę uciec, teleportować się jak najdalej stąd, a jednocześnie pragnął biec co sił do dębowych wrót. Przystanął na chwilę i wciągnął w płuca zimne, nocne powietrze. Treść listu, który dostał ciągle nie dawała mu spokoju.

Czekamy. Teren bezpieczny. Wszyscy są przygotowani na Pańską wizytę. Jest kilka komplikacji, ale odrobina przeszkód jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Przynajmniej będzie ciekawie.

A.D

Draco zastanawiał się od tygodnia, jakie komplikacje mogły nastąpić. W prawdzie, był przyzwyczajony to ciągłych trudności, ale w ostatnim czasie jego cierpliwość się kończyła. Spojrzał znowu na zamek i zorientował się, że światło pali się tylko w dwóch pomieszczeniach – Wielkiej Sali i… Zaraz,zaraz… Wieża Gryffindoru i pokój wspólny. Cholera – zaklął w myślach – jeszcze tego mi brakowało. 

---

Rozdział dość krótki, za co przepraszam,ale jakoś tą historię trzeba zacząć, więc na początek nie ma szału. Jestem nawet zadowolona z tego, co napisałam. W kolejnym rozdziale będzie się trochę działo i postaram się napisać dłużej. Powoli uzupełniam zakładki na górze bloga. Możecie już zobaczyć początki moich inspiracji.