8.Ognista

Już bardzo dawno temu zauważono, że gdy dążenie do zmiany rozpala psychikę, sam ten żar przyciąga demony, uśpione kompleksy czy zewnętrznych wrogów ducha - różnego rodzaju kłopoty.

Robert Bly

---

            Hermiona obudziła się nagle w środku nocy. Dręczyły ją okropne obrazy. Malfoy we krwi, Bitwa o Hogwart, rzucająca się na nią Nagini. Każda z tych mar była niezwykle realistyczna. Gryfonka zarzuciła na siebie koc i ruszyła do pokoju wspólnego. Wiedziała, że już nie uda jej się zasnąć. Usiadła przed kominkiem i próbowała wymazać z pamięci swoje koszmary. W żaden sposób nie mogła jednak uwolnić się od tych obrazów.  Nagle do głowy przyszedł jej pewien pomysł. Chwyciła różdżkę i po chwili trzymała w ręku butelkę z kremowym piwem. Kapsel odskoczył delikatnie, uwalniając zniewalający aromat. Hermionie stanęły przed oczami wszystkie popołudnia spędzone w Trzech Miotłach. Pierwszy łyk był orzeźwiającą, upragnioną ucieczką. Po ciele Hermiony rozlało się ciepło. Zamknęła oczy i czuła jak wszystko co zbędne paruje z jej głowy.

- No proszę, Granger! Nie możesz zasnąć? - głos Malfoya nie zrobił na niej wrażenia. Była około druga w nocy, butelka po piwie w połowie pusta, a gryfonka miała już dość zmartwień.

- Masz ochotę na kremowe piwo? - wyciągnęła rękę z butelką w stronę opartego o framugę Dracona. Sama nie wiedziała czemu mu to zaproponowała. Może jej głowa była dziś słabsza od natłoku myśli i wrażeń.

- Dzięki Granger. Mam coś mocniejszego - wyciągnął zza pleców szklankę z ognistą whiskey. Z zadziwieniem patrzył jak Granger wlewa sobie do gardła pozostałe piwo, wstaje i pewnym krokiem idzie w jego stronę. Wyrwała mu szklankę i wychyliła ją na raz nawet się nie krzywiąc.

- Raczej miałeś coś mocniejszego - powiedziała, odwróciła się na pięcie i usiadła na kanapie. Draco patrzył z niedowierzaniem na pustą szklankę, którą wcisnęła mu do ręki.

- Wszystko ok, Granger? Dobrze się czujesz?

- Jak mam się czuć? Wszystko jest w porządku - Hermiona zdawała się zachowywać trzeźwość umysłu, mimo że wypiła całą butelkę piwa i dawkę whiskey, która jego samego wprowadzała w lepszy nastrój.

- Co się z tobą dzieje?

- Co ma się dziać do cholery? Właśnie rozmawiam z TOBĄ, przed oczami ciągle mam twoją krew i słyszę wciąż  twój monolog z Doliny Godryka - odpowiedziała, spoglądając na Malfoya, który usiadł na fotelu, zarzucił nogi na poręcz i bawił się pustą szklanką.

- Wiedziałem, że będzie cię to dręczyć.

- Cudownie, że nic w związku z tym nie zrobiłeś.

- Przestańmy zachowywać się jak dzieci. Będziesz musiała zaakceptować moją obecność. Prędzej czy później - powiedział nagle.

- Rozejrzyj się idioto. Rozmawiałabym z tobą, gdybym już tego nie zrobiła?

- Przypisywałbym tę sytuację ognistej whiskey krążącej z twoich żyłach.

- Mam mocną głowę, fretko. Jestem w stanie myśleć racjonalnie.

- Powiedzmy, że ci wierzę - uśmiechnął się pod nosem.

- Czemu nie zbudziłaś Pottera, skoro nie mogłaś spać?

- Po co miałabym go budzić? Żeby powiedzieć mu, że śniłeś mi się we krwi, imbecylu? - zanim przemyślała ostatnie słowa, same wydostały się z jej ust.

- Zaraz, zaraz.  Nie możesz spać, bo ci się śniłem? - Draco zmarszczył brwi. Mógł się domyślać, że tak to się skończy. Widziała za dużo.

- Mam ci to przeliterować? - syknęła.

- Nie, dziękuję Granger - powiedział wstając - Mam dla ciebie radę. Wypij jeszcze jedną szklankę ognistej, a zaśniesz na pewno - wyczarował porcję bursztynowego trunku i postawił ją przed gryfonką. Sięgnęła po nią szybko. Po chwili ciepło ogarnęło jej gardło.

- Idź już do dormitorium. Postaram się jutro rano mieć eliksir na kaca. Dobranoc - roześmiał się. Patrzył jak Granger znika w pokoju i ruszył po schodach do swojego apartamentu.

***

            Draco siedział w pokoju wspólnym, czytając Proroka Codziennego, którego dostał dziś rano.  Przyszedł też jakiś list, ale nie miał odwagi go otworzyć. Leżał przed nim na stoliku i straszył perspektywą złych wiadomości. Gdzieś w głębi duszy Malfoy domyślał się, co może znaleźć po otwarciu koperty. Właściwie chciał zobaczyć coś konkretnego, ale bał się do tego przyznać. Żeby dodać sobie pewności siebie, wyczarował szklankę ognistej whiskey. Natychmiast przypomniał mu się nocny incydent z Granger. Przez chwilę zapomniał o liście i zaczął czytać jakiś artykuł o Ministerstwie Magii. Litery skakały mu do oczu, nie był w stanie nic zrozumieć. Uniósł głowę i dostrzegł na schodach pannę-wypiłam-za-dużo. Wyglądała tragicznie, ale tego się spodziewał.

- Dzień dobry, Granger - pomachał jej szklanką. Skrzywiła się na widok bursztynowego trunku.

- Przestań mnie dręczyć, idioto. Masz ten eliksir na kaca? - spytała, ignorując jego powitanie.

- Na prawdę pamiętasz naszą rozmowę? - uniósł wysoko brwi.

- Oczywiście, że pamiętam. Masz go czy nie?

Draco wyciągnął z kieszeni maleńką fiolkę z bezbarwnym płynem. Hermiona spojrzała na niego podejrzliwie. Czując na sobie jej spojrzenie, wyczarował filiżankę herbaty i wlał zawartość buteleczki do środka. Przysunął gorący napój w stronę gryfonki. Wyciągnęła rękę, ale nadal mierzyła go wzrokiem.

- Czemu tak na mnie patrzysz, Granger? Wypij to, do cholery- powiedział i zajął się na powrót czytaniem artykułu w gazecie. Kątem oka obserwował zdezorientowaną Hermionę, która powoli sączyła herbatę. Gdy odstawiła filiżankę na stół, zauważył, że jej twarz nabiera kolorów, nie mruży już oczu i spokojnie oddycha.

- I jak? Lepiej? - spytał nie podnosząc wzroku.

- Lepiej - Hermiona miała zamiar wstać i ulotnić się jak najszybciej, ale nagle jej uwagę przyciągnęła koperta leżąca na stoliku.

- Co to jest? - spytała. Malfoy milczał, krył się za gazetą i kompletnie ją ignorował.

- Co to jest Malfoy?! - wyrwała mu Proroka i wskazała na list.

- Koperta, Granger - warknął.

- Czemu jej nie otworzysz? - usiadła wygodnie na kanapie, czując, że coś się zapowiada. W oczach Malfoya zauważyła... strach. Tak, to był strach. Draco Malfoy się bał.

- Bo nie chcę tego robić, panno ciekawska - odłożył gazetę i wypił pozostałą w szklance whiskey. Teraz wcale nie dodała mu odwagi. Wręcz przeciwnie, poczuł się jeszcze gorzej. Patrzył na Granger i nie wiedział co zrobić. Musiał otworzyć tę kopertę, to było pewne.

- Otwórz ją za mnie, Granger - powiedział nagle.

- Słucham? - jej głos był pełen zdziwienia.

- Otwórz tę kopertę i przeczytaj list, proszę - wcisnął jej papier do ręki i rozparł się w fotelu. Zamknął oczy i czekał. Na początku usłyszał dźwięk rozrywanego papieru, później Hermiona wciągnęła powietrze i zaczęła czytać.

- Z przykrością zawiadamiamy... -głos drżał jej przeraźliwie.

- Czytaj dalej - zdołał wykrztusić Malfoy.

- Jesteś pewien? Może sam to przeczytasz?

- Czytaj!

- Z przykrością zawiadamiamy pana Dracona Lucjusza Malfoya o niespodziewanej śmierci Lucjusza Malfoya. Zgon nastąpił dnia czwartego października, o godzinie dwunastej dwadzieścia. Przyczyny nieznane. Prosimy o skontaktowanie się z nami, w celu podjęcia decyzji o zmarłym. Z poważaniem, Andrew Malkin - Hermiona skończyła czytać i uniosła wzrok na Malfoya. Siedział wyprostowany w fotelu, a jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.

- Wszystko w porządku? - spytała gryfonka. Serce biło jej coraz mocniej.

- Tak, wszystko ok - ślizgon wstał, zabrał list ze stolika i wrzucił go do kominka. Patrzył jak płomienie trawią papier. Małe, czarne plamki zaczęły krążyć mu przed oczami. Odwrócił się i spojrzał na  Hermionę.

- Przykro mi - powiedziała łamiącym się głosem.

- Mi nie jest przykro, Granger - odpowiedział najbardziej spokojnym głosem, jaki kiedykolwiek słyszała Hermiona - Wczorajszej nocy, dokładnie o dwunastej dwadzieścia skończyło się wszystko, co łączyło mnie z dawnym życiem - dodał po chwili.

- Muszę się przejść. Wrócę niedługo. Powiedz Potterowi co się stało - powiedział nagle i ruszył do wyjścia, pozostawiając Hermionę samą.

***

            Biegł korytarzem, ledwo dotykając ziemi, ledwo ją czując. Mijał kolejne zakręty i coraz bardziej brakowało mu powietrza. Znalazł się na błoniach nawet nie zdając sobie sprawy, że tam zmierzał. Oparł się o jedno z drzew i odczekał chwilę. Oddech powoli mu się ustabilizował. Było zimno, chłodne powiewy atakowały go z każdej strony, wdzierały się przez warstwy ubrań. Draco odwrócił się w stronę jeziora. Czuł się tak, jakby nagle jakaś część jego życia została oddzielona od pozostałych grubą kreską. Śmierć ojca nie zrobiła na nim ogromnego wrażenia. Wręcz przeciwnie, czuł się obojętny. Właściwie zawsze pragnął śmierci ojca, chociaż trudno było mu się do tego przyznać. W ostatnim czasie działo się za dużo rzeczy, zbyt wiele ciążyło na jego barkach. Wszystko zmieniało się zbyt szybko. Wiedział, że misja, którą będzie musiał wykonać, będzie trudna. Nie myślał jednak o tym, że będzie musiał znosić te wszystkie zmiany. Sądził, że to zrobi się samo. Teraz, gdy jego ojciec leżał martwy w Azkabanie, czuł się wolny. Gdy stanął nad brzegiem jeziora, jego emocje nagle się wyciszyły. Poczuł się podobnie, jak podczas swojego monologu przy Granger - jakby na powrót się rodził. Od tej chwili chciał czuć się tak już zawsze. Jak jednak tego dokonać? Większość będzie reagować na niego tak samo, jak Granger pierwszego dnia w Hogwarcie. Nagle do głowy przyszła mu dziwna myśl. Rozmawiałabym z tobą, gdybym już tego nie zrobiła? - to pytanie, które zadała mu wtedy, w pokoju wspólnym. Czyżby miękła, przekonywała się? Nie, to niemożliwe - odpowiedział sam sobie i ruszył w drogę powrotną.

***

            Harry siedział w pokoju wspólnym od zaledwie kilku minut. Hermiona powiedziała mu o śmierci Lucjusza Malfoya, po czym zniknęła w swoim dormitorium. Wybraniec zastanawiał się, skąd Hermiona wzięła te informacje. W Proroku Codziennym, leżącym na stole nic nie znalazł.

- Cześć, Potter - usłyszał głos Malfoya.

- Cześć.

- Powiedziała ci? - spytał ślizgon, siadając w fotelu.

- Tak, powiedziała. A potem uciekła - odpowiedział Harry, patrząc podejrzliwie na Malfoya.

- Przysłali list.  Przeczytała go zamiast mnie.

- Co? Kazałeś jej czytać list z Azkabanu? - Harry uniósł wysoko brwi.

- Tak - odpowiedział głucho Malfoy.

- Co tu się dzieje do cholery? - Harry był kompletnie zdezorientowany.

- Powiedziała mi, że będzie mnie znosić. Myślisz, że to prawda?

- Ona zawsze mówi prawdę, Malfoy. Myślę, że to, co zobaczyła w myślodsiewni trochę zmieniło jej nastawienie. Ona nie ma serca z kamienia.

- Przynajmniej jedną rzecz udało się załatwić. Ciekawe jak długo wytrzyma.

- Jak będziesz nadal ją tak traktował, na pewno nie długo - prychnął Harry.

- Traktował jak?

- Zachowujesz się tak, jakbyś wcale nie przeżył całego tego cierpienia, Malfoy. Ona też dużo przeszła, wszyscy się zmieniliśmy. Nie zauważasz tego? Ona nie jest już dawną Hermioną.

- No więc, co powinienem zrobić?

- Na początek... Zwróć uwagę na te zmiany. Może w końcu zauważysz kogoś poza sobą - Harry wstał i ruszył do wyjścia. Już przechodził pod portretem, gdy usłyszał głos Malfoya.

- Dzięki Potter.

- Nie ma za co, Malfoy.  

***

            Draco siedział przy kominku i ignorował spojrzenia przechodzących obok uczniów. Każdy reagował inaczej. Jedni szeptali, drudzy próbowali nie patrzeć, jeszcze inni się śmiali - tak jak się spodziewał. Gdy z pokoju wspólnego wyszli już wszyscy, wstał i przeniósł się na fotel. Po chwili zjawiła się Granger. Usiadła na podłodze, tam gdzie on był wcześniej. Trwali w niesamowitej, orzeźwiającej ciszy, a Malfoy przyglądał się oświetlonej czerwonym blaskiem sylwetce dziewczyny. Dopiero teraz zauważył jak bardzo zmienił się jej wygląd. Dawniej nieokiełznane włosy, spływały teraz delikatnymi falami na wyprostowane plecy, twarz nabrała delikatniejszych rysów, tuż nad uchem widniała blizna - najwidoczniej pamiątka po Bitwie. Draco zaczął się zastanawiać, dlaczego nie zauważył tego wszystkiego wcześniej. Potter miał rację, Granger się zmieniła. Przywołał w pamięci wszystkie sytuacje, w których ostatnio ją widział. Nagle zdał sobie sprawę z tego, że za każdym razem ubrana była na czarno. Wydawała się być jeszcze bardziej chuda niż w rzeczywistości. 

- Czemu mnie obserwujesz? - spytała cicho, nie odwracając wzroku. Jej włosy poruszyły się delikatnie, poszczególne pasma wiły się jak węże.

- Potter powiedział mi, żebym zauważył kogoś poza sobą. Właśnie zauważyłem, że się zmieniłaś - odpowiedział. Na te słowa gryfonka odwróciła głowę. Malfoy zauważył kolejną rzecz - jej oczy były... Nie, to nie była zmiana. Zawsze takie były, ale dopiero teraz, przy tym kominku to zobaczył. Jej tęczówki były brązowe jak kora wiśniowych drzew, głębokie jak tafla jeziora. Przypominały mu oczy magicznych stworzonek, które oglądali nieraz na zajęciach. Wysyłały wszystkie emocje, były oknem duszy. Otrząsnął się szybko. Przecież to tylko Granger - skarcił się w myślach.

- Zmieniłam się. Co w tym dziwnego? Mamy już po osiemnaście lat, Malfoy. Nie stajemy się na powrót dziećmi, starzejmy się.

- Nie o to mi chodzi. Zmieniłaś się...cała - powiedział, czując, że ta rozmowa schodzi na dziwny temat.

- Cała? Co masz na myśli? - odwróciła się do niego i usiadła plecami do kominka. Jej włosy nabrały barwy ognistej whiskey. Draco nie mógł się nie uśmiechnąć.

- Zmienił się twój wygląd, ale też charakter. Gdybyś była dawną Granger, pewnie dostałbym już w twarz - roześmiał się. Kątem oka dostrzegł, że Hermiona też się uśmiecha.

- Masz rację, zmieniłam się. Ale dlaczego o tym nadal rozmawiamy?  To trochę... niezręczne.

- To normalne Granger. Każdy się zmienia - znów się uśmiechnął. Patrzyła na swoje splecione dłonie, nie zdawając sobie sprawy z tego, że wygląda jakby trawiły ją płomienie. Blask kominka, kolor jej włosów i rumieniec na policzkach zlewały się w oczach Dracona w jedną całość. Co do cholery tak na niego działało?

- Teraz nasze relacje będą tak wyglądać? Będziemy bawić się słowami, dogryzać sobie? - spytała nagle i spojrzała mu oczy.

- To zależy tylko i wyłącznie od ciebie. Ja jestem otwarty na zmiany. Widzisz, że Potter już mi zaufał, traktuje mnie co najmniej jak... kolegę. Czemu ty tak nie możesz? - Draco nawet nie myślał, co mówi.

- Nie wiem, Malfoy. Na prawdę nie wiem, dlaczego nie mogę tego zmienić. Może z czasem wszystko przyjdzie samo - uśmiechnęła się blado.

- Dobrze, więc może zmienimy już temat...- próbował ukryć uczucia, które wywołały w nim jej słowa.

- Na jaki? - spytała.

- Co się stało z Weasleyem? Czemu go tu nie ma? - Draco zauważył, że w oczach gryfonki natychmiast pojawił się smutek.

- Praktycznie zniknął z mojego życia. Jest w Akademii Aurorów. Na Merlina! Dlaczego ja ci to mówię?!

- Już tak działam na kobiety - uśmiechnął się typowo ślizgoński sposób.

- Spadaj, Malfoy - warknęła.

- Ach, jednak część starej Granger nadal funkcjonuje. Tak samo wrażliwa, jak wcześniej - powiedział, obserwując jak zaciska ręce w pięści. Mimo wszystko, nadal lubił sposób, w jaki się złościła.

- Chcesz mnie denerwować?

- Nie, nie chcę. Przepraszam, stara część mnie też  jeszcze daje o sobie znać.

- Zawrzyjmy umowę - wyprostowała się nagle i spojrzała mu odważnie w oczy.

- Umowę? Interesujące. Kontynuuj.

- Postarajmy się w najbliższych dniach tłumić swoje stare strony. Przynajmniej w pewnym stopniu.

- Zgoda. Nie obiecuję jednak, że nie będę cię denerwował. Po prostu lubię sposób w jaki złoszczą się Gryfoni - roześmiał się. Hermiona kiwnęła tylko głową i wstała. Malfoy obserwował ją, dopóki nie zatrzymała się w drzwiach dormitorium.

- I nie patrz się tak na mnie, idioto - powiedziała, po czym zniknęła mu z oczu. 

---

Zmiękłam, wstawiłam rozdział wcześniej. To dlatego, że jestem z niego bardzo zadowolona. Wyszedł właśnie tak, jak chciałam. Nie wiem kiedy będzie następny. Mam już połowę, zobaczymy kiedy skończę.