2.Upragniony sen

,,Świat milczy

Brak ruchu w naszych głowach

Brzmi absolutna cisza

Nikt nie jest czujny

Nie ma szybkiego tempa

Absolutna martwa cisza”

Sigur Rós - Dauðalogn (tłumaczenie)

---

            Hermiona siedziała na kanapie w pokoju wspólnym, obracając w palcach swoją różdżkę. Było już po północy, a ona ciągle nie mogła zasnąć. Miliony myśli przewijały się przez jej głowę. Wróciła do szkoły, bezpiecznego, ukochanego miejsca. Gdy opuszczała Dolinę Godryka, była pewna, że gdy tu przyjedzie, wszystko będzie łatwiejsze. Myślała, że w natłoku obowiązków i wrażeń zapomni o tym, co ją dręczy. Niestety nic takiego się nie działo. Gdy Hagrid zostawił ją tu kilka godzin temu, usiadła w jednym z foteli, a gorzkie łzy płynęły jej po policzkach. Była tutaj sama, bez swoich przyjaciół. Harry i Ron zaczęli naukę w Londyńskiej Akademii Aurorów, a ona nadal tkwiła w zgliszczach swojego życia. Nie potrafiła się od tego uwolnić. Dniem i nocą nawiedzały ją obrazy rodziców, ich przerażonych twarzy, gdy wypowiedziała to jedno zaklęcie: Obliviate. Miała ogromną ochotę wycelować różdżką w samą siebie i powiedzieć to samo. Jak można pozbawić się szczęścia w taki sposób? Jak mogłam zrobić to rodzicom? Dlaczego ciągle stoję w miejscu? Pytań nie było końca. Teraz zaczęła się zastanawiać również nad tym, czy dobrze zrobiła zjawiając się tutaj. Siedziała jeszcze przez chwilę, wpatrując się w płonący w kominku ogień, po czym poczuła, że powieki zaczynają jej ciążyć. Nie miała ochoty ruszać się z miejsca, więc położyła się na kanapie. Po chwili uleciały z niej wszystkie problemy i zasnęła.

***

            Draco pchnął dębowe drzwi, wszedł do holu nie witany przez nikogo i zostawił przy schodach swój kufer. Wiedział, gdzie ma się kierować, ale z początku wszystko uderzyło go z taką siłą, że był w stanie jedynie się rozejrzeć. Szkoła wyglądała zwyczajnie, tak jakby nikt nigdy tu nie zginął. A jednak Draco czuł się fatalnie stojąc na posadzce, na której leżały kiedyś trupy jego sprzymierzeńców i wrogów. Zamek w większości nie nosił już śladów walki, a on był jedną, ogromną, wciąż cierpiącą pozostałością, nadpalonym domem, któremu przebito serce. Bolała go każda najmniejsza kość, gdy ruszył klatką schodową na piętro. Czekała tam na niego, czekała – co za puste słowo. Raczej na niego czyhała. Był im potrzebny, wręcz niezbędny. Wiedział o tym, że nie ufają mu do końca, są dla niego zimni jak lód. Już w listach dało się to wyczuć. Po co szyfrować swoją tożsamość, bawić się jakimiś inicjałami? Nie znosił takiej asekuracji. Czuł się jak potencjalny zdrajca, człowiek, który jest zerem, lecz nadal jest do czegoś potrzebny. Po otrzymaniu pierwszej wiadomości kilka miesięcy temu, cały zapas Ognistej Whiskey wylądował na ścianie. Poniosło go, poniosło i tyle. Był wściekły, że traktują go jak…nic.  Przecież dobrze wiedzieli, że gdy znów pojawi się w szkole wszyscy zabiją go gołymi rękoma. Co mu daje to, że już nie jest śmierciożercą? Przecież nikt nie wie, że to zwalczył i pewnie nikt nigdy się nie dowie. Przez te wszystkie lata nauki w Hogwarcie wyrobił sobie opinię króla drani, wroga numer jeden i nie do końca zdrowego na umyśle arystokraty z wielkim ego. Dla wszystkich był człowiekiem skończonym, upadłym i niezdolnym do zmiany.

Stawiając stopę na korytarzu pierwszego piętra, Draco postanowił sobie, że tym razem nie da się ponieść emocjom, nie będzie pokazywać jak źle się tu czuje. Miał zamiar pokiereszować im szyki swoim opanowaniem. Jednym słowem, jedyną rzeczą, która mogła utrzymać go przy życiu w tym zamku, był spokój. Gdyby tylko nie miał tak parszywego charakteru! Wtedy byłoby łatwiej – pomyślał, stając przed wejściem do gabinetu profesor McGonagall. Drzwi otworzyły się z delikatnym skrzypnięciem. W pomieszczeniu paliło się jedynie kilka świec. Na stojącym przy oknie biurku siedział szary kot – animag opiekunki Domu Lwa. Po chwili zwierzę odwróciło się z gracją i skoczyło na podłogę. Po sekundzie przed Draconem stała już postać dawnej nauczycielki transmutacji.

- Witaj, Draconie – głos zadrżał jej delikatnie, gdy wypowiadała jego imię. Po chwili wyciągnęła różdżkę z kieszeni szaty i zaklęciem sprawiła, że w pokoju stało się jasno. Gdy ujrzała zmęczone, wychudzone i jak gdyby martwe oblicze Malfoya, próbowała ukryć drżenie rąk.

- Witam, pani profesor – odpowiedział cicho, niemal szeptem.

- Usiądź proszę – wskazała na fotel przy biurku, sama siadając za nim. Draconowi ta scena przypominała liczne szlabany, jakie musiał wytrzymywać w tym gabinecie. Gdyby nie to, że w wiszącym na ścianie lustrze ujrzał swoją twarz, mógłby pomyśleć, że nigdy nie opuszczał murów zamku.

- Zanim zacznie mi pani cokolwiek tłumaczyć, uważam że, mam prawo zadać kilka pytań – powiedział najbardziej opanowanym tonem, na jaki było go stać w tej chwili.  

- Tak, oczywiście. Masz prawo pytać – McGonagall wyprostowała się w fotelu i położyła różdżkę na blacie biurka. Wydawała się nie być zdziwiona.

- Od kogo otrzymywałem listy przez ostatnie kilka miesięcy? – pierwsze pytanie miało być jedynie zmyłką, lekkim wprowadzeniem to tego, co zamierzał.

- Pisane były z mojego polecenia przez Adrien Debuis, pracowniczkę Departamentu Tajemnic. Przebywała tu przez jakiś czas, planowała różne działania związane z twoim przybyciem – Minerwa powstrzymała się od zmarszczenia brwi. Takiego pytania nie brała pod uwagę. Było zbyt błahe, wręcz śmieszne. Po tym jak odpowiedziała, w gabinecie zapadała cisza. Młody Malfoy wpatrywał się zmęczonymi oczyma w swoje dłonie.

- W ostatniej wiadomości wspomniane były jakieś komplikacje. Jak mam to rozumieć? – spytał cicho, nie unosząc głowy.

- Sprawa wygląda tak, że ciężko będzie utrzymać to wszystko w tajemnicy. Będziesz tu bezpieczny, tego jestem całkowicie pewna, ale każdego dnia przybywa coraz więcej uczniów. Żeby twoja misja się powiodła, potrzeba czasu, cierpliwości, a przede wszystkim spokoju. Jeżeli zechcesz, członkowie Zakonu Feniksa będą mogli ci pomóc, kamuflować cię – McGonagall wypowiedziała ostatnie zdanie, ze zdenerwowania szarpiąc rękaw szaty.

- Długo nad tym myślałem i stwierdziłem, że nie zależy mi wcale na tajemnicy. Wykonam po prostu swoje zadanie, a później zniknę. Poradzę sobie z ciekawskimi spojrzeniami, nie takie rzeczy już mam za sobą – Draco próbował powstrzymać się od pogardliwego tonu, ale nie do końca mu to wyszło.

- Dobrze, to twoja decyzja. Masz jeszcze jakieś pytanie?

- Dlaczego akurat ja? – powiedział po chwili, unosząc wzrok. Wiedział, że ciężko będzie dostać odpowiedź na to pytanie. Sam tłumaczył to sobie tym, że jego życie liczyło się najmniej, był człowiekiem, o którego nikt się nie troszczył, mógł równie dobrze zginąć. Chciał to jednak usłyszeć z jej ust. Tymczasem ona poczuła się jak trafiona Drętwotą. Jak mogła się nie domyślić, że próbował ją zmylić?

- Nie mogę odpowiedzieć ci na to pytanie – powiedziała po chwili łamiącym się głosem.

- Jak to pani nie może? – Draco próbował trzymać nerwy na wodzy, zaciskając dłonie.

- Nie mogę, ponieważ to nie ja podjęłam tę decyzję – spojrzała na byłego ucznia, chcąc wyczytać jego reakcję. Niestety jej się nie udało, był nieprzenikniony jak zawsze. Bez słowa sięgnęła po leżącą w szufladzie biurka, zapieczętowaną kopertę i wręczyła ją Draconowi.

- To powinno wyjaśnić ci wszystko. Zapewne znajdują się tam także odpowiedzi na wszystkie twoje pytania. Jeśli po przeczytaniu będziesz chciał dowiedzieć się czegoś jeszcze, służę pomocą. Przygotowaliśmy dla ciebie dormitorium na szczycie wieży Gryffindoru. Niestety w tej chwili nie dysponujemy innym miejscem. Mam nadzieję, że trafisz tam sam. Dobranoc – McGonagall wstała z fotela i powoli zaczęła gasić świece. Rozmowa się skończyła. Draco dobrze wiedział, że nic więcej już się dziś nie dowie.

- Dobranoc pani profesor – powiedział, po czym wyszedł na zimny korytarz, ściskając w dłoni list. Zupełnie inaczej wyobrażał sobie to spotkanie. Myślał, że będą to długie, męczące wyjaśnienia. Tymczasem profesor wysłużyła się kawałkiem pergaminu. W pewnym sensie było mu to na rękę. Wcale nie miał ochoty spędzić całej nocy w gabinecie McGonagall. Czuł jednak satysfakcję z tego, co miało miejsce. Długo nie zapomni miny pani profesor, gdy światło padło na jego twarz. Dobrze wiedział, że ostatnimi czasy przypomina wrak, nie człowieka. Sam już nie pamiętał, kiedy dane mu było przespać spokojnie całą noc. Właściwie nie przypominał sobie nawet, kiedy ostatnio racjonalnie myślał. Owszem, przebywanie w Hogwarcie odrobinę do orzeźwiło – jak gdyby wylano na niego kubeł lodowatej wody, ale nadal nie czuł się w pełni jak Draco Malfoy. Wspinając się po schodach na siódme piętro, gdzie znajdowało się wejście do wieży Gryffindoru, miał ochotę usiąść na jednym ze stopni i już tam zostać. Czuł się straszliwie zmęczony, list ciążył mu w ręce, a oczy paliły. Zmusił się jednak do wysiłku i po kilku minutach znalazł się u celu. Gruba Dama bez słowa pozwoliła mu wejść. Draco przystanął w progu i wykrzesał z siebie jeszcze tyle energii, by rzucić na siebie zaklęcie wyciszające – przynajmniej nikogo nie obudzi i nie zdradzi na razie swojej obecności. Skręcał właśnie na schody prowadzące na szczyt wieży, gdy nagle jego uwagę przykuło coś, a raczej ktoś w pokoju wspólnym. Dostrzegł jakąś postać leżącą na kanapie obok kominka, zapewne spała. W ciemności nie był w stanie dojrzeć twarzy, więc po chwili wzruszył ramionami i ruszył na górę. Czekała tam dość miła niespodzianka – jego kufer stał tuż obok drzwi do dormitorium. Oczywiście zapomniał zabrać go sam z holu głównego. Uśmiechnął się z przekąsem, otworzył drzwi i wciągnął swój dobytek do środka. Po zapaleniu światła z zadowoleniem odkrył, że kolory pokoju zostały zmienione. Zamiast czerwonych gobelinów, purpurowych ścian i wizerunku lwa, ujrzał wystrój dopasowany do ślizgońskich upodobań. Chociaż tyle – pomyślał, po czym zrzucił z siebie ubranie i położył się na podwójny łóżku. Zaciągnął zasłony w oknach używając różdżki i zamknął oczy. Poczuł się tak, jakby całe zmęczenie minionych tygodni go przygniotło. Ból w lewym przedramieniu znów dawał o sobie znać, choć w ostatnim czasie zdawał się zelżeć. Zanim się zorientował, zasnął jak kamień, zapominając o liście.

***

            Minerwa wyszła z gabinetu, gdy tylko kroki Dracona ucichły. Na trzęsących się nogach ruszyła w stronę swojego pokoju. W głowie wciąż huczały jej słowa młodzieńca: ,,dlaczego akurat ja?”. Wiedziała, że będzie chciał wiedzieć. Dumbledore też to wiedział, wiedział wcześniej niż ona. Wciąż próbowała zgadnąć, kiedy w głowie Albusa zrodził się ten cały pomysł. Kiedy znalazł czas i siły na zaplanowanie czegoś takiego? Musiał spodziewać się tego, jak ułoży się życie Dracona. Skąd miał pewność, że będzie można mu zaufać? Może jeszcze przed śmiercią mu ufał? Tyle pytań, które zostaną bez odpowiedzi. Najbardziej nurtowało ją jednak, czy to wszystko się uda. Znała tylko ogólny zarys, nieliczne plany. Tak naprawdę wszystko leżało w rękach wybuchowego, skrytego, aroganckiego i wyniosłego Dracona Malfoya. Gdzieś w głębi serca liczyła na to, że się zmienił. Jak tyle wydarzeń, tyle tragedii może nie naruszyć człowieka? Jego wygląd wskazywał na to, że cierpi, wykańcza się. Co jednak mogła powiedzieć o jego charakterze, jego duszy? Nic, nie mogła powiedzieć nic. Z taką myślą Minerwa McGonagall zamknęła drzwi swojej sypialni i z taką myślą zasnęła. 

---

Dość długo pracowałam nad tym rozdziałem. Według mnie, nie jest najgorszy. Biorę się tymczasem za kolejny.