XVI. Nic do ukrycia

Chłodne powietrze delikatnie muskało moją twarz, a blask dogasającego, chowającego  się za horyzont księżyca przebijał się przez chmury, tworząc różnorodne, mgliste kształty. Stałem w drzwiach, opierając się o framugę. Przed chwilą pożegnałem czwórkę swoich gości, którzy teleportowali się wprost z ogrodu.  Miałem zamiar wrócić do środka, ale coś nieokreślonego wciąż trzymało mnie przy wejściu. Myślałem o tym, co miało miejsce tej nocy, która chyliła się właśnie ku końcowi. Mimo że wiele czasu poświęciłem na picie whiskey, wracałem wspomnieniami głównie do sceny na korytarzu i toastu, który wzniosłem z Granger. W tym, co się stało było coś, czego nie potrafiłem objąć rozumem. Na początku zachowanie brązowowłosej kompletnie zbiło mnie z tropu i zawirowało w głowie, jak najmocniejszy alkohol. Nie wiedziałem, co tak naprawdę miałem na myśli, mówiąc, że mógłbym jej coś zrobić. Moja podświadomość krzyczała do mnie, że chciałem się na nią rzucić, ale natychmiast pokręciłem głową, chcąc odpędzić to od siebie. Nasza bliskość miała w sobie coś niepewnego, kruchego i intrygującego. Jakbyśmy chcieli sprawdzić, jak daleko możemy się posunąć. Wiedziałem, że mimo wszystko nie jesteśmy w stanie ominąć bariery, jaką były wydarzenia sprzed siedmiu lat.

- Wejdź do środka, Smoku - usłyszałem nieco ściszony głos Zabiniego za swoimi plecami. Nie odwróciłem się jednak do przyjaciela, wciąż wpatrując się w ogród.

- Mam dość - mruknąłem bardziej do siebie, niż do niego. Poczułem się zmęczony i bezsilny, mimo że jeszcze niedawno było we mnie tyle nadziei. Energia wyparowała, zmieniając się w czarne chmury nad moją obolałą głową.

- Chodź, do jasnej cholery - odciągnął mnie od drzwi i zamknął je, starając się, by zrobić to jak najciszej. Poszedłem za brunetem do salonu, gdzie nagle moje ciało odmówiło posłuszeństwa. Zatrzymałem się w pół kroku, a wzrok skierowałem na kanapę, gdzie spoczywało drobne, szczupłe ciało Granger. Kiedy została sama w nieuprzątniętym po zabawie pokoju, po prostu ułożyła się na poduszce i zasnęła. Czułem na sobie parzący wzrok Zabiniego, co po kilku sekundach zdołało mnie otrzeźwić. Podszedłem do kanapy i nakryłem dziewczynę kocem, delikatnie się nad nią pochylając. Uśmiechnęła się przez sen i nagle, jak gdyby nigdy nic, złapała mnie za ramię. Zamknięte powieki nadal wskazywały na to, że nie jest w obecnej rzeczywistości. Mocny uścisk zmusił mnie do opadnięcia na miejsce obok Granger.

- Ktoś zarzucił sidła - szepnął Blaise, pomagając mi ułożyć ciało dziewczyny w wygodniejszej pozycji. Jej głowa wylądowała tym sposobem na moich kolanach. Hermiona nieprzerwanie trzymała mnie za ramię, więc nie miałem innego wyjścia, jak siedzenie nieruchomo tuż przy niej. Nie miałem serca, ani ochoty, by ją teraz budzić.

- Przestań. Po prostu zrobiła to przez sen - odpowiedziałem, poprawiając koc na jej plecach. Tymczasem mój przyjaciel zajął miejsce w fotelu naprzeciwko.

- Od kiedy nie boi się przy tobie być? Siedziała ci na kolanach, teraz przy tobie śpi - brunet pokazał na nas palcem, nie kryjąc uśmiechu.

- Sam nie wiem. Chyba się oswoiła z moim towarzystwem - odparłem, spuszczając wzrok na spokojną twarz Granger. Czułem ciepło jej ciała i drobne palce na swoim ramieniu.

- Jak się ostatnio czujesz? Jest lepiej? - Blaise zaczął się bawić pustą butelką po Ognistej. Korzystając z jego nieuwagi przesunąłem zaciśniętą dłoń Hermiony nieco niżej. Dziewczyna poruszyła się przez sen, splatając swoje palce z moimi. Zadrżałem pod wpływem tego gestu. Gdzieś głęboko wiedziałem, że to wszystko dzieje się tylko dlatego, że dziewczyna nie wie, co właściwie robi. Alkohol i zmęczenie rządziły jej drobnym, lekkim ciałem, które teraz trzymałem przy sobie.

- Wydaje mi się, że wszystko wraca powoli do normy, a kilka sekund później znów jest beznadziejnie - odchyliłem głowę i zamknąłem oczy. Diabeł znów czujnie mnie obserwował i dziękowałem w duchu, że koc zakrywa moją splecioną z Granger dłoń.

- Wciąż nie mogę uwierzyć, że zgodziła się na to wszystko. Odnalazła cię zagubionego, słabego i niepewnego. Wiele dla ciebie poświęciła, Draco - moje powieki uniosły się na te słowa. Krew zawrzała mi w żyłach, a serce zabiło o wiele szybciej.

- Nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiła. Znów zniszczę jej życie - westchnąłem, wypuszczając powietrze z płuc. Gdyby nie pogrążona we śnie Granger, coś już dawno wylądowałoby z hukiem na ścianie.

- Skąd wiesz, że ostatnio je zniszczyłeś? Nie widziałeś jej przez lata i teraz oceniasz. Gdyby nie tamte wydarzenia, nie odważyłaby się na kilka ważnych, życiowych kroków. Nie zwiedziłaby połowy świata, nie poznałaby przyjaciół, nie otworzyłaby restauracji... Aż w końcu znów by na ciebie nie wpadła - Blaise również spojrzał na gryfonkę, wyliczając kolejne rzeczy, które osiągnęła. W tym momencie zacząłem zazdrościć przyjacielowi tego, że widział ją tak wiele razy w ostatnim czasie.

- Była szczęśliwa, prawda? - spytałem szeptem, który zamierał gdzieś głęboko we mnie.

- A teraz nie jest? Spójrz na nią. Nadal ma wszystko, czego zawsze chciała - usłyszałem te słowa, jak zza mgły. Nie byłem w stanie odpowiedzieć brunetowi. W milczeniu wziąłem Granger na ręce i skierowałem się do korytarza. Usłyszałem jeszcze zatrzaskujące się za Diabłem drzwi, po czym wszedłem po schodach. Dziewczyna ważyła tyle co nic i mógłbym trzymać ją tak godzinami. W końcu ułożyłem ją jednak na łóżku. Sypialnia, którą wybrałem była dość przestronna, a duże, balkonowe okno wpuszczało blask wschodzącego słońca. Liczyłem na to, że jej się spodoba. W końcu miała tu spędzić trochę czasu. Tylko pięć dni - poprawiłem się, kręcąc głową. Kto by pomyślał, że jej obecność wcale nie będzie mi przeszkadzać?

- Jestem szczęśliwa, Malfoy - usłyszałem nagle cichy głos. Odwróciłem się, dostrzegając, że jej powieki są otwarte.

- Przecież spałaś - szepnąłem, czując narastające zawroty głowy.

- Nie spałam - uśmiechnęła się do mnie w iście ślizgoński sposób, jednocześnie poprawiając kołdrę, którą zarzuciłem na nią wcześniej.

- Lecz się, Granger - rzuciłem, zaciskając pięści, po czym wyszedłem z pokoju, zostawiając ją samą. Nie byłem zły, ani tym bardziej nie cofnąłbym żadnego słowa, które musiała usłyszeć. Nie mieliśmy przed sobą nic do ukrycia. Zastanawiałem się tylko, czy jej dłoń świadomie splotła się z moją. Czy tego właśnie chciała? Z taką myślą trafiłem do swojej sypialni, gdzie po kilku minutach zasnąłem.

***

            Obudził mnie dźwięk bijących o szybę kropli. Uniosłam głowę, dostrzegając szalejącą za oknem burzę. Niebo nie wytrzymało gęstego, parnego powietrza i spuszczało teraz na ziemię litry wody. Oparłam się na łokciach, rozglądając się po pokoju. Malfoy wybrał dla mnie ogromną, jasną sypialnię z dodatkami w kolorze butelkowej, ciemnej zieleni. Upodobania ślizgona nigdy się nie zmienią, pomyślałam i wstałam z ogromnego łóżka. Zdążyłam pokonać tylko kilka metrów, gdy drzwi się otworzyły. Uniosłam głowę, a moim oczom ukazał się widok, który zmiękczył moje nogi. Draco stał oparty o framugę, uśmiechając się do mnie delikatnie. Miał na sobie białą, rozpiętą koszulę i czarne spodnie. Za jego plecami odnalazłam swoją walizkę, którą po chwili wciągnął do środka.

- Długo spałam? - rzuciłam, podchodząc do bagażu. Blondyn obserwował każdy mój ruch, zatrzymując się dłuższą chwilę przy pogniecionym ubraniu i potarganej fryzurze. Westchnęłam, doskonale wiedząc, że mój wygląd nie jest zbyt zachęcający, a tym bardziej świeży. Odwróciłam głowę w stronę chłopaka, zauważając iskry rozbawienia w jego stalowych oczach.

- Kilka godzin - odparł, znów opierając się o drzwi. On w przeciwieństwie do mnie wyglądał na dość wypoczętego. Z twarzy znikły mu przygnębiające sińce.

- Pojadę do pracy. Idziesz ze mną? - wyjęłam z walizki kilka ubrań i przystanęłam, wpatrując się w towarzysza. Przez kilka sekund zastanawiał się nad odpowiedzią.

- Odwiozę cię. Czekam na dole - wyszedł, zostawiając mnie samą. Odszukałam drzwi prowadzące do łazienki i weszłam pod prysznic. Ciepła woda spływała mi po plecach, zabierając zmęczenie i dając chwilę wytchnienia. Wspomnienia poprzedniej nocy wróciły do mnie razem z parą, która zaczęła mnie otaczać. Rozmowa Draco i Diabła, którą podsłuchałam, wciąż dźwięczała mi w uszach. Już wtedy, leżąc na kolanach Malfoya zdałam sobie sprawę, że to wszystko było prawdą. Gdyby nie wydarzenia sprzed siedmiu lat, nie zechciałabym zmienić swojego życia. Nie zaczęłabym wyjeżdżać, poznawać nowych ludzi, ani nie odcięłabym się od trudnych wspomnień wojny. Byłam szczęśliwa, mimo że sprawy znów się komplikowały. Uczucie, którego doznałam, splatając swoją dłoń z palcami Dracona, przypominało to, które przyszło poprzedniego ranka, pod restauracją. Nie żałowałam swojej decyzji i z całego serca chciałam naprawić zszarganą, niespokojną duszę blondyna.

            Wyszłam spod prysznica, susząc swoje krótkie włosy odpowiednim zaklęciem. Później wciągnęłam na siebie czarne, obcisłe spodnie i białą bluzkę. Dałam sobie spokój z makijażem i opuszczając łazienkę, wsunęłam na nogi czerwone szpilki. Schodziłam po schodach, machając torebką na nadgarstku. W końcu znalazłam się na dole, gdzie miał czekać Malfoy. Rozejrzałam się, dostrzegając go w kuchni. Siedział do mnie tyłem, patrząc za okno.

- Kawy? - spytał, nagle się odwracając. Wyraźnie zaskoczył go mój lepszy wygląd, bo jego źrenicy nieco się poszerzyły.

- Wypijemy na miejscu - uśmiechnęłam się, wychodząc z pomieszczenia. Draco poszedł za mną, w ostatniej chwili łapiąc mnie za rękę.

- Idziemy do garażu - wyjaśnił, ciągnąc mnie w przeciwnym kierunku. Zeszliśmy po kilku schodkach i znaleźliśmy się w ciemnym, dość niskim pomieszczeniu. Blondyn zapalił ogromną żarówkę pod sufitem. Światło padło na stojące na środku auto. Czarne jak noc, lśniące Lamborghini. Draco otworzył przede mną drzwi, zachęcająco wskazując dłonią na fotel pasażera. Zajęłam miejsce, obserwując, jak chłopak siada za kierownicą. Przesunął palcami po skórze i po chwili włączył silnik. Drzwi garażu uniosły się, a o maskę uderzyły pierwsze krople. Wyjechaliśmy na ulicę, w milczeniu brnąc przez gęsty deszcz. Co jakiś czas ciszę przerywał uderzający piorun.

- Znasz drogę? - spytałam, chociaż doskonale znałam odpowiedź. Draco uśmiechnął się blado, nie spuszczając wzroku z mokrej szosy. W końcu przytaknął, przyspieszając pracę wycieraczek.

- Przepraszam, że wczoraj podsłuchiwałam - powiedziałam po kilku minutach, gdy auto zatrzymało się na czerwonym świetle.

- W porządku. Przynajmniej nie musiałaś wysłuchiwać tego wszystkiego wprost ode mnie - odparł, mocno wciskając pedał gazu.

- Dlaczego tak bardzo się boisz, że zniszczysz mi życie? Przecież powiedziałam ci już, że tego nie zrobisz - spojrzałam na jego pochłonięty cieniem profil. Był skupiony, a tęczówki znów zaszły mu dziwną mgłą.

- Sam nie wiem. Nie kontroluję się, Granger. Nie wiem, co robię ze swoim życiem - skręcił w boczną ulicę, a ja przeniosłam wzrok za szybę. Burza szalała nad Londynem, a ciemne chmury sprawiały wrażenie, że zapadł już wieczór. Zrobiło się ponuro i mrocznie, co idealnie odzwierciedlało w tej chwili humor Malfoya. Wciąż zadziwiało mnie to, jak szybko następowały zmiany jego nastroju.

- Ale ja doskonale wiem, co robię - powiedziałam, używając chłodnego tonu. Chciałam, by chociaż odrobinę otrzeźwił blondyna.

- Nie wiesz, jak ciężko jest żyć, ciągnąc za sobą takie czarne chmury. Biegniesz i coś trzyma cię za stopy. Uciekasz, ale nic nie pomaga. Ubrania ciążą ci na ciele, bezsenne noce utrzymują cię gdzieś między niebem a ziemią. Czasami chciałbym, by właśnie taka burza, jak ta, obmyła mnie do czysta - zmieniał biegi, nerwowo zaciskając dłoń. W jego całym ciele dostrzegłam tyle desperacji i bezsilności, że coś ścisnęło mnie za gardło. Nadchodził kolejny atak, którego nie mogłam powstrzymać.

- Powinieneś częściej mówić mi takie rzeczy - wykrztusiłam, ostatkiem sił zmuszając się, by nie kazać zatrzymać mu samochodu.

- Chciałbym, żeby ktoś zabrał mój umysł, mój ból. Kiedy przyszedłem wtedy do twojej restauracji, byłem niczym. Teraz też tak jest. Czas nie daje mi niczego, nie koi wspomnień, nie koi zmysłów. Coś mnie nęka, Granger. Boję się, że... - przerwał, jakby zorientował się, że zabrnął za daleko.

- Że? - spróbowałam wyciągnąć z niego dalszą część zdania, chociaż coś mówiło mi, że się nie uda.

- Nie, nie powinienem tego mówić - zahamował, a silnik samochodu zgasł, pozostawiając nas w kompletnej ciszy. Dopiero gdy Draco otworzył drzwi, usłyszeliśmy głośny grzmot. Blondyn wyczarował parasol, by później wyskoczyć na chodnik. Po chwili znalazł się przede mną i wyciągnął rękę, by pomóc mi wyjść. Stanęliśmy ramię w ramię, osłonięci kawałkiem czarnego materiału. Deszcz rozbijał nam się nad głowami. Drżałam, trzymając się Malfoya. Weszliśmy do restauracji, delektując się ciepłem, które panowało w lokalu. Bez słowa pociągnęłam blondyna w stronę lady.

***

            Zaprowadziła mnie na zaplecze, gdzie przywitałem się z Rose i Alexem. Siedzieli przy jednym biurku i wypełniali papiery. Spojrzałem na swoje odbicie w małym lustrze. Włosy miałem potargane przez wiatr, a koszula była mokra w kilku miejscach przez zacinający deszcz. Granger wyglądał podobnie, a na jej policzkach gościł rumieniec. Czerwonego szpilki stukały o drewnianą podłogę, kiedy przemierzała pokój.

- Matt, Joseph! Zróbcie sobie przerwę. Teraz ja tam trochę porządzę - wykrzyczała te słowa przez drzwi i po chwili do pomieszczenia weszło jeszcze dwóch mężczyzn. Wymieniliśmy uściski dłoni, a oni z ulgą opadli na krzesła.

- Chodź. Pokażę ci swoje królestwo - brązowowłosa wprowadziła mnie do serca restauracji, a uśmiech gościł na jej malinowych ustach. Widziałem z jaką przyjemnością zakłada fartuch, dotyka marmurowego blatu. Kochała to miejsce, co było dostrzegalne w każdym jej ruchu.

 - Dlaczego wybrałaś akurat taką nazwę dla restauracji? - spytałem, opierając się o drzwi, które wcześniej zamknąłem. Hermiona uniosła głowę, a jej ciało się spięło. Nieprzerwanie patrzyłem na jej twarz, ale cierpliwie unikałem brązowych, głębokich oczu. W końcu nerwowo się poruszyła, by kilka sekund później ruszyć w moją stronę. Teraz to moje serce zamarło. Podeszła tak blisko, że dłużej nie mogłem unikać jej wzroku. Dzieliły nas metr, gdy postanowiłem sam postawić krok. Dotknęła dłonią mojego policzka, a ciepło rozlało się po całym moim ciele. Patrzyła w moje stalowe tęczówki, uśmiechając się delikatnie. W tym geście było coś z rozbawienia, pobłażliwości, ale i coś rozczulonego, pełnego wspomnień. Wiedziałem, o co jej chodzi. Wiedziałem, że to, na co patrzy, rozbudza wszystko, co kryłem. Nie miałem jednak siły, by się sprzeciwić. Coś głęboko we mnie chciało, by Granger doprowadziła do czegoś podobnego.

- Demony. Już ty dobrze wiesz dlaczego - powiedziała w końcu. Przesunęła palcami po mojej skórze, po czym się odsunęła. Gdybym tylko mógł, zatrzymałbym to palące uczucie, które mnie trawiło. Przez te kilka sekund czułem się tak, jakby zabrano ode mnie przeszłość, przyszłość, a co najważniejsze, teraźniejszość. Ta dziewczyna dawała mi nadzieję w ciszy. Tak było najlepiej, najłatwiej. Nie istniał czas, który był bezsensowny. Nie istniał mój umysł i mój ból.

- Napijesz się kawy? - rzuciła, będąc już kilka metrów ode mnie. W jej głosie znów było coś swobodnego i spokojnego.

- Poproszę - odpowiedziałem, podchodząc bliżej, by usiąść na krawędzi blatu. Stąd miałem o wiele lepszy widok na całą kuchnię, a w szczególności na Granger.

- Skończysz to, co mówiłeś w samochodzie? - podała mi filiżankę z ciemnym, aromatycznym płynem.

- Nie powinienem - pokręciłem głową, bezradnie wpatrując się w jej twarz. Wciąż żałowałem tego, że nie opanowałem swojego języka i nie przestałem mówić, gdy było trzeba.

- Nie możesz nic przede mną ukrywać, Malfoy - odparła po dłuższej chwili.

- Ale... - zacząłem, mocno zaciskając dłonie na naczyniu. Kawa przyjemnie parzyła mi palce.

- Nie ma żadnego ale. Czego się boisz? - usiadła przy mnie i odstawiła swoją porcję napoju. Czekała aż się odezwę, w milczeniu wodząc palcem po swoim kolanie.

- Boję się, że to, co teraz przeżywam jest ściśle związane z tym, co zrobiliśmy siedem lat temu, Hermiono - wykrztusiłem, starając się, by głos nie drżał mi przy wypowiadaniu jej imienia.

- Jesteś pewien? - odezwała się po dłuższej chwili, która dla mnie była wiecznością.

- Jestem niemal pewien. Nie ma dnia, w którym nie myślałbym o tamtym wydarzeniu. Nie ma godziny, w której bym tego nie wspominał. Przepraszam, nie powinienem - ukryłem twarz w dłoniach, nie chcąc, by na mnie patrzyła.

- Cieszę się, że mi powiedziałeś, Malfoy. To wszystko zmienia - dotknęła mojej dłoni, splatając swoje palce z moimi, tak samo, jak dzisiejszego ranka.

- Co zmienia? - uniosłem głowę i spojrzałem w jej oczy. Siedzieliśmy na blacie, a dzieliły nas centymetry. Oparła się o moje ramię, by po chwili wyszeptać mi odpowiedź do ucha.

- Codziennie mam ten sam sen, Draco. Nie ma dnia, ani nocy, w której bym o tym wszystkim nie myślała - zadrżałem pod wpływem tych słów. Zaczęły sączyć się przez moją obolałą głowę, hucząc przy tym.

- Co teraz z tym zrobimy? - mocniej ścisnąłem jej dłoń. Głos mi drżał, ale już nad tym nie panowałem.

- Coś zaradzimy. Jeśli to ja jestem sprawcą twoich dziwnych zachowań, mogę je powstrzymać - mrugnęła do mnie, po czym ześlizgnęła się z blatu.

- Wracamy do domu? - zrobiłem to samo, co ona i zerknąłem za okno. Deszcz wciąż padał, tłukąc w szyby.

- Nie, jeszcze nie. Mam coś innego w planach - uśmiechnęła się w ten lekko niepokojący sposób, by w końcu głośno się roześmiać. Słuchałem tego pięknego, lekkiego dźwięku i zastanawiałem się, jak to możliwe, że przez tak długi czas kryliśmy wszystko przed sobą. Granger była większą zagadką, niż kiedykolwiek myślałem. Byłem ciekaw, czy tego dnia uda mi się odkryć choć część jej nowej natury.

            ---

Jest i szesnasty rozdział. Przepraszam, że znów tak późno. W trakcie dnia nie znalazłam czasu na napisanie tego wszystkiego. W tę część włożyłam wiele emocji. Chciałabym, żebyście je poczuli i w komentarzach opisali mi, co takiego zauważyliście. Właśnie to chcę robić - wzbudzać w ludziach różne odczucia. 

Chciałabym wam podziękować za ilość komentarzy pod poprzednim postem. Wasze opinie są dla mnie bardzo ważne i cieszę się z każdej. Jest mi też bardzo miło, gdy odzywają się tak zwani skryci czytelnicy. Czytają mojego bloga i nie komentują, a gdy w końcu ich coś poruszy - piszą do mnie. Raz jeszcze dziękuję.

Wracając do mojego weekendu. Wesele udane. Dobrze się bawiłam i przez całą niedzielę odsypiałam i odpoczywałam.  Za tydzień, w sobotę powtórka programu. Tym razem ślub będzie trochę bliżej, więc się tak nie umęczę.

Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się nowy rozdział. Pewnie na dniach. Zaufajcie mi i nie zadawajcie pytań na ten temat. Nigdy nie musieliście czekać na nową część dłużej niż tydzień. Jeśli już koniecznie wam tak zależy, to napiszcie to pytanie. Nie będę jednak odpowiadać na pusty komentarz bez jakiejkolwiek opinii o teraźniejszym rozdziale. To głupie. Ktoś pisze wam 6 stron rozdziału, żeby później przeczytać tylko: kiedy nowy rozdział? Jakbym była jakąś maszynką.

Przepraszam, że się tak rozpisałam. Trochę mnie dziś ponosi. Takie ludzkie słabości.

Pozdrawiam.