XVII. Most

Pod poprzednim rozdziałem było mało komentarzy, ale zdecydowałam się opublikować kolejną część jeszcze dziś. Nie wiem po co to robię, ale trudno. Najwyżej poczekacie na rozdział osiemnasty trochę dłużej. 

Dziś specjalnie piszę tę krótką wiadomość nad rozdziałem, żebyście to przeczytali. Wiem, że niektóre osoby pomijają moje uwagi z dołu posta. Dzisiaj mam dla was jednak specjalne zaproszenie, które mam nadzieję zaakceptujecie.

Założyłam nowego bloga - taki mały śmietnik na moje autorskie opowiadania. Chciałabym poznać wasze opinie na temat mojego tekstu. Nie ma on nic wspólnego z dramione itd. Moje własne, lekko wakacyjne, krótkie opowiadanie. 

ZAPRASZAM NA:

WWW.CZEGO-CHCESZ.BLOGSPOT.COM

---

 Wyszliśmy z restauracji, osłaniając się parasolem. Pogoda nadal była tak samo wietrzna i deszczowa. Malfoy patrzył na mnie zaniepokojony. Odkąd powiedział mi, co go dręczy, czuł się w moim towarzystwie nieco swobodniej, a jednocześnie wciąż był zamyślony i nieobecny.

-  Powiesz mi w końcu, jaki masz plan? - spytał, gdy zatrzymaliśmy się na chodniku. Wokół nas nie było żywej duszy. Wszyscy schowali się do bezpiecznych, ciepłych domów. Tylko nasza dwójka zdecydowała się na spacer pod zachmurzonym, londyńskim niebem.

- Zamknij oczy, Malfoy - rozkazałam, nie kryjąc uśmiechu zadowolenia. Chłopak spojrzał na mnie z niedowierzaniem - Zaufaj mi. Nie będziesz miał niespodzianki, jeśli tego nie zrobisz - dodałam, widząc tę niezdecydowaną minę. W końcu westchnął i jego powieki opadły.

- Co ty ze mną robisz, Granger? - westchnął, gdy złapałam się rękawa jego płaszcza. Nie odpowiedziałam jednak na to pytanie. Teleportowałam się z trzaskiem, a niczego nieświadomy blondyn zniknął z chodnika razem ze mną.

            Zachwiałam się, gdy wylądowaliśmy, ale Draco nawet z zamkniętymi oczami miał niesamowity refleks. Złapał mnie, zanim zdążyłam mrugnąć. Jego silne ramiona oplotły mnie w pasie z taką siłą, że prawie nie mogłam oddychać. Staliśmy tak przez kilka minut, a ja zastanawiałam się, czy w ogóle się odezwać i kończyć ten moment. Po chwili dostrzegłam jednak, że powieki chłopaka lekko drżą.

- Nie otwieraj oczu! - wrzasnęłam, wymierzając mu cios torebką. Skrzywił się, wypuszczając mnie z ramion.

- Nie otwieram! I przestań mnie bić, wariatko - odparł swoim chłodnym głosem, który i tak nie równał się zimnym kroplom, które w nas uderzały. Bez słowa przemieściłam blondyna o kilka metrów. Odsunęłam się, puszczając jego dłoń.

- Masz zamiar mnie zostawić? - mruknął pod nosem - Może to i lepiej - dodał ze ślizgońskim uśmiechem na ustach.

- Chyba śnisz - prychnęłam, stając tuż przy jego ramieniu. Widok, który się przed nami rozciągał był mi znajomy, ale za każdym razem wywierał takie same wrażenie. Opuściłam parasolkę, pozwalając kroplom deszczu dotrzeć do naszych twarzy.

***

- Otwórz oczy, Malfoy - usłyszałem nieopodal swojego ucha. Uniosłem powieki, przez chwilę walcząc ze światłem. Później podniosłem głowę i mój wzrok padł na płynącą pod nami rzekę. Szerokie pasmo wody ciągnęło się po horyzont, a deszcz rzeźbił w tafli małe wgłębienia. Budynki po obu stronach tworzyły kolorową, pełną blasku mozaikę. Uderzające w oddali pioruny zlewały się z ciemnym, zachmurzonym niebem.

- Gdzie jesteśmy? - spytałem, zerkając na twarz Granger, która stała obok. Deszcz pozostawił na jej policzkach maleńkie krople, a biała koszula stała się już kompletnie mokra.

- Tower Brigde nad Tamizą - odpowiedziała, opierając się o turkusową barierkę.

- Dlaczego akurat tutaj? - rozejrzałem się, dostrzegając nad naszymi głowami dwie, ogromne wieże, wieńczące most.

- Przychodziłam tutaj z rodzicami - szepnęła, przesuwając palcami po metalowym zabezpieczeniu. Prze chwilę wpatrywałem się w jej szczupłą sylwetkę, stojącą w deszczu.

- Co się z nimi stało, Granger? - oparłem się o barierkę zaraz obok niej. Wiedziałem, że schodzimy na trudne tematy, których nie lubi poruszać.

- Próbowałam znaleźć ich po wojnie. Bez skutku. Kilka lat temu dowiedziałam się, że nie żyją. Nie zdołałam przybyć na czas. Było za późno, by przywrócić im pamięć - mówiła smutnym, pełnym żalu głosem.

- Mój ojciec zabił się w Azkabanie. Gdy siedziałem w celi byłem prawie zdecydowany, by zrobić to samo - przyznałem, zamykając oczy. Woda przyjemnie chłodziła mi skórę.

- Nie jesteś nim, Malfoy. Nie jesteś swoim ojcem - wykrztusiła, przytulając się do mojego ramienia. Stojąc na tym moście poczułem się mały i kruchy. Jakby ktoś zabrał mi wszystkie te lata, które już zdążyłem przeżyć.

- Jestem do niego podobny. Jestem krwią z jego krwi - mocno zacisnąłem pięści, a zawroty głowy zaczęły znów rządzić moim ciałem.

- Krew, która płynie w twoich żyłach niczego nie zmienia. Pamiętasz dzień, w którym sam mi to powiedziałeś? - zmusiła mnie, bym na nią spojrzał. Uśmiechała się, mimo że wspomnienie, do którego wracała nie było wesołe.

- Pamiętam - westchnąłem, przesuwając dłonią po twarzy. Jednocześnie zamknąłem oczy, wracając do tak samo deszczowego dnia, jak dzisiejszy. Poczułem palce Granger, splatające się z moimi i jej złotą bransoletkę, ocierającą się o mój nadgarstek. Bez zastanowienia przekazałem dalej to mroczne wspomnienie.

Leżałem na podłodze, bezczynnie wpatrując się w otwarte okno. Otwarte, otwarte, otwarte. To słowo dudniło mi w uszach. Byłem wolny. Po tylu miesiącach nieustającej męki zostałem wyciągnięty z piekła. Ile czasu już minęło? Ile dni, tygodni, czy miesięcy siedziałem w Hogwarcie? Ile rozmów, ile przepełnionych wstrętem spojrzeń, nieufnych głosów, obraźliwych słów? Otworzyły się drzwi, ale wolałem nadal patrzeć w okno.

- Jak się dziś czujesz, Malfoy? - znów ten głos. Znów ten Złoty Chłopiec. Znów to samo.

- Cudownie - odpowiedziałem, podnosząc się z podłogi. Potter stał w progu i obserwował każdy mój ruch.

- Gotowy na kolejne przesłuchanie?

 Tylko kiwnąłem głową. Nie miałem siły mówić. Nie miałem siły na nic. Nie miałem siły żyć. Drzwi zamknęły się, by po chwili znów zaskrzypieć.

- Dziś jesteś już spokojniejszy? - weszła do środka i usiadła na podłodze nieopodal.

- Przepraszam za to, co zrobiłem ostatnio. Nie panuję nad sobą - mówiłem, widząc jej zaskoczone spojrzenie. Ostatnio wciąż wyglądała przy mnie tak samo. Zaskoczenie, zmieszanie, szok. Wciąż, nieprzerwanie, niezmiennie.

- Słowo przepraszam tak dziwnie brzmi w twoich ustach - wyjaśniła, opierając się plecami o ścianę.

- Jeszcze nie zauważyłaś, że się zmieniłem? - prychnąłem, odwracając się do niej. Uwielbiałem to robić. Uwielbiałem widzieć to przerażenie w jej oczach, gdy na nowo odkrywała moje wychudzone, zgarbione i zmęczone ciało.

- Ukrywamy cię tutaj od czterech miesięcy. Zawdzięczasz nam życie, Malfoy. Ty jesteś pieprzonym arystokratą, a ja sobą. Możesz się do mnie zwracać, jak ci się podoba. Jest tylko jedna sprawa. Musisz nam pomóc, nawet jeśli tego nie chcesz. Inaczej z chęcią wydamy cię na śmierć - jej głos przepełniony był jadem. Ostatnie zdanie wręcz wysyczała.

- Otwórz oczy. Jestem tutaj! Pomogę wam wyłapać śmierciożerców. Tylko... - przerwałem w pół słowa. Zabrakło mi głosu. Zabrakło odwagi.

- Tylko co? - mruknęła z nieukrywaną niechęcią.

- Tylko przestańcie mnie tak traktować. Nie jestem tym kimś, za kogo mnie bierzecie - ukryłem twarz w dłoniach.

- Więc kim jesteś, Malfoy? Kim ty, do jasnej cholery, jesteś? Przez trzy miesiące nie odzywałeś się do nas ani słowem. Siedziałeś tutaj i patrzyłeś w ścianę. Dopiero trzy tygodnie temu zachciało ci się odezwać! I co my mamy myśleć? Postradałeś zmysły, zwariowałeś? - krzyczała, stojąc nade mną i wymachując rękoma.

- Gdybym był sobą, już dawno zamieniłabyś się w kupkę popiołu - wykrztusiłem przez zaciśnięte zęby.

- Więc wyjaśnij mi, dlaczego nie masz ochoty mnie zabić? To będzie już ostatnie pytanie, które chcę ci zadać podczas tego przesłuchania - stanęła przy drzwiach i położyła dłoń na klamce.

- Jesteś taka sama, jak ja. Jesteś człowiekiem, niesamowitą, silną czarownicą. Krew, która płynie w twoich żyłach niczego nie zmienia, Granger.

***

            Wspomnienie, które przesyłał mi za pomocą zaczarowanej biżuterii sunęło przez moją głowę, jak obraz w kinie. Widziałam i słyszałam wszystko, włącznie z myślami Malfoya. Gdy skończył, otworzyłam oczy. Nadal staliśmy na moście, a pod nami płynęła rzeka. Byliśmy daleko od Hogwartu, daleko od pokoju, w którym go wtedy przesłuchiwałam.

- To był pierwszy dzień, w którym zaczęliśmy wierzyć w twoją zmianę - powiedziałam, gdy cisza zaczęła powoli ciążyć i zagęszczać powietrze. Draco odwrócił głowę i spojrzał na mnie spomiędzy deszczu.

- Wy wszyscy zaczęliście, czy tylko ty? - spytał, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Dobrze wiedziałam, że Azkaban zmienia ludzi. Gdy tylko zobaczyłam cię po tym odbiciu z celi, byłam pewna, że to już nie ten sam Draco Malfoy. Pewnie nie pamiętasz, ile razy próbowałam cię przesłuchiwać w ciągu trzech miesięcy. Byłeś otępiały, błądziłeś oczami po ścianach, jakby narastały wokół ciebie. Bałeś się najmniejszego poruszenia, czy dźwięku. Wpadałeś w szał, gdy ktoś się do ciebie odzywał. A ja obserwowałam cię przez cały ten czas - mówiłam, wyjmując z kieszeni papierosa. Po chwili zaciągnęłam się tak głęboko, że dym zastąpił mi powietrze.

- Uważaj, bo się udusisz - wyrwał mi niedopałek i wyrzucił go do wody.

- Nie musisz się o mnie tak troszczyć - uśmiechnęłam się pobłażająco - Wracając do sprawy. Jako pierwsza zdałam sobie sprawę, że naprawdę chcesz pomóc. Długo namawiałam Harrego i resztę. Sam wiesz, jak to wyglądało. Przesłuchania, które nagrałam przez kilka następnych miesięcy stały się dowodem twojej niewinności. Dolewałam ci do herbaty Veritaserum - przyznałam się, wiedząc, że przeszłości nie da się już cofnąć.

- Czyli jednak nie ufałaś mi do końca. To właściwie zrozumiałe. Draco Malfoy i zmiana. Co za bzdura - przewrócił oczami  i pokręcił głową.

- Malfoy, posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie - złapałam go za ramiona, jednocześnie obracając w swoją stronę.

- Słucham - przybrał poważny wyraz twarzy.

- To wszystko już minęło, rozumiesz? To jakim kiedyś byłeś, twoje piekielne osiągnięcia sprzed wojny. Tego już nie ma. Wykreśliłam to specjalnie dla ciebie grubą kreską. Nie ma twojego ojca, nie ma twojego mrocznego znaku, nie ma śmierciożerców. Przesłuchiwałam cię na tyle długo, by przekonać się o twoim nowym obliczu. Jesteś w stanie mi powiedzieć, kiedy tak naprawdę zaczęło się twoje życie? - spojrzałam mu w oczy. Stalowe, zimne tęczówki.

- Myślę, że tamtej ostatniej nocy w Hogwarcie. Gdy już wsadziliście śmierciożerców do Azkabanu, a ty... - przerwał nagle, jakby zdał sobie sprawę, że znów brnie w złym kierunku.

- Nie kończ. Doskonale wiem, o który wieczór ci chodzi - złapałam go za rękę i pociągnęłam wzdłuż barierki. Wyrwał mi parasol z dłoni, by po chwili rozłożyć go nad naszymi głowami.

- Rozchorujesz się - powiedział, ściągając swój płaszcz. Siłą zarzucił mi go na ramiona - Wracajmy do domu - dodał, zanim pozwoliłam mu na teleportację.

***

            Otworzył przede mną drzwi, strząsając krople wody z czarnego parasola. Już w korytarzu pozbyłam się czerwonych szpilek. Boso podążyłam do salonu, gdzie opadłam na kanapę. Malfoy wszedł tuż za mną, przeczesując mokre włosy palcami.

- Po co zabierałaś mnie na ten most w taką pogodę? - spytał, zajmując miejsce na fotelu. Patrzyłam  jak wyciąga różdżkę i suszy swoje ubranie zaklęciem.

- Chciałeś, żeby burza obmyła cię do czysta - przypomniałam mu, rozkładając się wygodniej.

- Spełniasz moje życzenia, złota rybko? - zakpił, chowając różdżkę.

- Można to tak ująć. Chcę, żeby wszystko w twoim życiu się poukładało. Wspomnienia musisz na nowo poznać, zobaczyć, wyrzucić z głowy. Jesteśmy już na zaawansowanym etapie. Minęliśmy już pobyt w Azkabanie, wyciąganie cię stamtąd i pierwsze miesiące ukrycia w Hogwarcie - wyliczyłam na palcach, zerkając co chwila na Malfoya. Siedział z głową odchyloną do tyłu.

- Czasami nie mam pojęcia, co ci odpowiedzieć - mruknął, zakrywając twarz dłońmi.

- Dobra, na dzisiaj koniec. Nie chcę cię przeciążać. Zajmijmy się czymś innym - wstałam z kanapy i bez słowa ruszyłam do kuchni.

- Co masz zamiar robić? - stanął w progu kilka minut później.

- Jesteś głodny? - zajrzałam do lodówki, kryjąc jednocześnie szeroki uśmiech. W końcu nadszedł wieczór odpoczynku i wytchnienia. Chciałam, żeby Draco zapomniał choć na chwilę o tym, co się dzieje wokoło.

***

            Byliśmy przed półką z winami od dobrych pięciu minut. Granger stała na palcach, oglądając kolejne butelki. Wyglądała zabawnie, topiąc się w moim płaszczu. Pomagałem jej sięgać do wyższych szafek, za co dziękowała mi krótkim spojrzeniem.

- Jak długo chcesz jeszcze tu stać? - spytałem, gdy odłożyła szóstą butelkę z kolei.

- Moja wina, że nie masz nic w lodówce? - odparła pytaniem na pytanie. Przyciągaliśmy wzrok całego osiedlowego sklepu, ale jej to najwyraźniej nie przeszkadzało.

- Za dużo wymagasz od wyobcowanego kawalera - uśmiechnąłem się, gdy ze złością wcisnęła wino do koszyka, który trzymałem.

- Nie wmawiaj mi, że żywisz się powietrzem - zatrzymała się przy stoisku z warzywami, gdzie zaczęła podrzucać paprykę. Żonglowała nią przez kilka minut, a ludzie patrzyli na nią, jak na wariatkę.

- Dobrze się czujesz? - wcale nie wstydziłem się jej obecności. W moim głosie można było wyczuć tylko i wyłącznie rozbawienie.

- Cudownie, panie Malfoy - odwróciła się i zniknęła między półkami. Poszedłem za nią, wywracając oczami. Byliśmy już przy końcu regału, gdy nagle ktoś o mało na nas nie wpadł. Brązowowłosa przechyliła się w tył, zatrzymując się dopiero na mojej klatce piersiowej. Złapałem ją w pasie, ratując od upadku.  Który to już raz, pomyślałem.

- Przepraszam, nie zauważyłam pana - powiedziała, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, na kogo patrzy. Myślałem, że zwinę się ze śmiechu na środku sklepu.

- Witajcie, słoneczka! Co wy tu robicie? - Blaise zmierzył wzrokiem naszą dwójkę. Wciąż trzymałem Hermionę, której to chyba nie przeszkadzało.

- Można o to samo spytać ciebie - odparłem, zauważając w jego koszyku butelkę wytrawnego wina. Takich trunków nie pijał na byle okazje.

- Jadę do Rose - uśmiechnął się do zszokowanej Hermiony - A co z tobą? Dobrze się czujesz? - pomachał jej dłonią przed twarzą.

- Zabieraj łapy, Malfoy! - ocknęła się w kilku sekundach. Natychmiast ją puściłem, nie chcąc robić zamieszania wokół naszej grupy. W mniej publicznym miejscu nie uszłoby jej to wszystko tak szybko.

- To randka? Ty i Rose? - spytała Granger, gdy już się uspokoiła. Diabeł oparł się o regał, wciąż nie spuszczając oczu z brązowowłosej.

- Jeszcze się zobaczy - mrugnął do nas obojga, po czym oddalił się, machając koszykiem.

- Godryku! Co tu się dzieje? - wzniosła oczy ku sufitowi. Roześmiałem się, ciągnąc ją w stronę kasy. Te dziwne metody, których używała rzeczywiście działały. Przestałem myśleć o wszystkich problemach. Na ten jeden wieczór, na te kilka godzin. Dopóki kręciła się przy mnie, trzymałem się w jednym kawałku. Bałem się pomyśleć, co się stanie, gdy Granger znów zniknie z mojego życia. Odwróciłem głowę, zdając sobie sprawę, że już mnie wyminęła. Teraz stała przy kasie, wyciągając kolejne produkty z koszyka. Sprzedawczyni śmiała się z jakiegoś przytoczonego przez nią żartu. Zatrzymałem się na środku alejki, nie mogąc postawić ani jednego kroku więcej. Przypomniałem sobie noce, w których śniłem o tym, że spotkam ją kiedyś w ciągu tych siedmiu lat. Były różne perspektywy, ale żadna z nich nie była tą prawidłową, według której teraz wszystko się toczyło. Może właśnie o to chodziło? Nigdy nie było wiadomo, gdzie się trafi i nigdy nikt nie będzie tego wiedział. Ogrom złych rzeczy, które zrobiłem, okropne wspomnienia, które trawiły mnie przez te lata, ludzie, których nienawidziłem. To wszystko sprowadziło mnie właśnie do tego miejsca. Miejsca, w którym stała ona. Miejsca, w którym mogłem patrzeć na nią i nic nas nie dzieliło. Miejsca, w którym po raz pierwszy pomyślałem, że wszystko, co mnie zabija, może sprawić, że będę latał i żył.

- Malfoy! Co się z tobą dzieje, człowieku?! - jej drobna dłoń zacisnęła się na moim nadgarstku. Wyszliśmy na parking, gdzie zostawiliśmy samochód. Deszcz powoli przestawał padać, a niebo się przejaśniało.

- Wszystko w porządku? - spytała, gdy w milczeniu usiadłem za kierownicą.

- Tak, w porządku. To stanie w deszczu rzeczywiście pomaga - odparłem, wyjeżdżając na ulicę z piskiem opon.

- Muszę zapamiętać - uśmiechnęła się do mnie, po czym przeniosła spojrzenie za szybę. Nieubłaganie zbliżał się wieczór. Kolejny dzień spędzony z Granger przepłynął mi przez palce.

- Co jeśli za chwilę znów będzie źle? - wyrwało mi się to, chociaż wcale nie chciałem otwierać ust.

- Nie ma sprawy. Wystawię cię na deszcz - odpowiedziała z powagą - Nie martw się, Malfoy. Jak na razie nigdzie się nie wybieram - dodała po kilku sekundach.

- Dziękuję ci za dzisiaj - odwróciłem głowę w jej stronę, gdy samochód zatrzymał się na podjeździe.

- Dzień się jeszcze nie skończył - pomachała mi przed twarzą torbami pełnymi zakupów, po czym wysiadła. Jeszcze przez dłuższą chwilę siedziałem przy kierownicy i patrzyłem, jak biegnie przez deszcz. Gdy zdecydowałem się do niej dołączyć, przez chmury przebiło się słońce. Tak, to wszystko, co złe sprowadziło mnie właśnie do tego miejsca, do tego momentu, przypomniałem sobie, zamykając drzwi.