XXI. Płomień

            To była naprawdę zimna, nieznośna noc. Po letnim słońcu nie było śladu, a księżyc świecił wysoko na rozgwieżdżonym, zasnutym mgłą niebie. W powietrzu wisiało coś niepokojącego, co czułem nawet oddychając. Nie spodziewałem się, że wszystkie pozytywne emocje z tego dnia nagle zmienią się w strach. Kilka sekund zajęło mi zamknięcie domu i przebranie w cieplejsze ubrania za pomocą magii. Alex czekał na mnie przy garażu, gdzie bez słowa wsiadłem za kierownicę. Nadal nie wiedziałem, co stało się z Granger, ale wystarczyło mi krótkie spojrzenie na bruneta, by moje zdenerwowanie jeszcze bardziej się wzmogło.

- Gdzie mam jechać? - drżącą dłonią przekręciłem kluczyk w stacyjce. Silnik zawarczał, gdy wytoczyliśmy się na podjazd. Nie traciłem czasu na pytania. Czułem, że mamy mało czasu na znalezienie Granger. 

- Osiedle dla czarodziei. Milton Street - odparł Alex, jednocześnie nastawiając magiczną stację w radiu. Na początku usłyszeliśmy trzaski i niewyraźny, męski głos. Kiedy minęliśmy skrzyżowanie w końcu udało się wyłowić informacje.

- Pożar trawi magiczne osiedle przy Milton Street. Niezrównoważony samobójca podpalił swój salon w środku nocy. Ogień zniszczył już połowę domów, należących między innymi do pracowników Ministerstwa Magii. Udało się bezpiecznie ewakuować wszystkich mieszkańców. Zmarł sprawca zdarzenia.  Powiadomiono również właścicieli, których na szczęście nie było tego dnia w okolicy. Na potrzeby akcji ratowniczej zniesiono ochronę przed mugolami... - słuchaliśmy nieco drażniącego głosu prezentera, pędząc pustymi ulicami miasta.

- Jasna cholera! - wrzasnąłem, uderzając z całej siły w kierownicę. Czułem się kompletnie bezradny.

- Musimy jak najszybciej ją znaleźć - Alex wyglądał na równie przestraszonego, co ja sam. Wcisnąłem pedał gazu, nawet nie patrząc na zmieniające się kolory świateł. Mknęliśmy przez noc, a moje serce biło coraz wolniej i wolniej. Już dawno nie bałem się tak bardzo. Obraz jej brązowych oczu tkwił nieprzerwanie w mojej podświadomości. Pokonywałem kolejne zakręty, skrzyżowania i przecznice, a strach tylko się wzmagał. Była tam sama, obserwowała własny dom, ginący w ogniu. Żałowałem, że nie pobiegłem wcześniej do jej pokoju.

- Malfoy! Uspokój się, na Merlina! Nie możemy mieć teraz wypadku. To nie poprawiłoby sytuacji - usłyszałem, gdy na wskaźniku prędkości zaczęła pojawiać się niebotyczna wręcz liczba. Zwolniłem odrobinę, ale palce nadal miałem mocno zaciśnięte na kierownicy. Gdybym tylko mógł, teleportowałbym się prosto z samochodu. Wiedziałem jednak, że to zbyt duże ryzyko. Pojawienie się znikąd w tłumie zaciekawionych pożarem mugoli mogło być okropne w skutkach. Byłem pewien, że Granger zachowała ostrożność, przenosząc się tam bez użycia różdżki. Oczywiście musiała posiąść już tę umiejętność, chociaż niewielu czarodziei miało to szczęście.

- Skręć w prawo. Pojedziemy skrótem - poinstruował mnie Alex, gdy znaleźliśmy się w ścisłym centrum miasta. Zrobiłem co kazał, wiedząc, że lepiej zna drogę. Mijały kolejne minuty, które dla mnie były wiecznością. Minęliśmy ostry zakręt w lewo i nagle naszym oczom ukazał się przerażający obraz. Zapadła przepełniona napięciem cisza. Na horyzoncie unosiły się kłęby czarnego, gęstego dymu, a czerwona poświata ognia rozdzierała noc.

- Nie podjedziemy pod samo osiedle. Policja na pewno zablokowała wjazd - powiedziałem, znów przyspieszając. Tym razem Alex nie protestował. Widok nadal szalejącego pożaru zadziałał podobnie na nas obu.

- Zatrzymamy się dopiero wtedy, gdy będzie to konieczne - wykrztusił, uchylając szybę. Poczuliśmy ostry, gryzący zapach dymu, który zdążył się już roznieść. Zauważyliśmy pędzącą z naprzeciwka karetkę, którą przepuściłem, zastanawiając się, czy podane w radiu informacje nie były kłamstwem. Ogień zdawał się być tak potężny, że bezpieczna ewakuacja nie mieściła mi się w głowie. Znaleźliśmy się jakieś trzy kilometry od wjazdu na osiedle, gdy zatrzymała nas policja. Nie czekając na instrukcje zatrzymałem samochód na środku drogi. Funkcjonariusz z początku protestował, ale gdy wysiadłem, od razu tego pożałował. Byłem pewien, że moje spojrzenie jest w tej chwili zdolne zabić.

            Puściłem się biegiem zamkniętą dla pojazdów ulicą, a Alex podążał tuż za mną. Było przed czwartą, a wschodzące słońce widać było jedynie za naszymi plecami. Czułem gęstniejące powietrze, które skracało mój oddech. Biegłem przed siebie, nieprzerwanie wypatrując Granger w tłumie ludzi. Odnalezienie jej graniczyło w takich warunkach niemożliwemu. Nie zamierzałem się jednak poddawać. Alex zrównał się ze mną, wysoko wyciągając szyję. Otaczał nas chaos, a dym nieprzyjemnie drażnił oczy. Niezbyt delikatnie odsuwałem kolejne przeszkody ze swojej drogi. Wiele osób płakało, patrząc na tlejące pogorzelisko po prawej stronie. Na lewo nadal walczono z płomieniami. Syreny karetek i wozów strażackich dźwięczały mi w uszach. Zaczynałem się bać, że Granger już tu nie ma. Nagle coś kazało mi się zatrzymać. Nie zwracając uwagi na krzyki Alexa, zrobiłem to, wstrzymując napierający tłum. Już wiedziałem, co zrobić. Sięgnąłem do naszyjnika i zamknąłem oczy.

Gdzie jesteś, Granger?

Wysłałem wiadomość, błagając, by dotarła. Posługiwanie się tego typu magią w takich warunkach nie należało do rzeczy łatwych. Zacisnąłem zęby, czując narastające zawroty głowy. Zmusiłem się, by jeszcze kilkanaście razy przekazać pytanie. Mimo starań, nie otrzymałem odpowiedzi. Miałem ochotę rozkruszyć coś w drobny mak na asfalcie. Powstrzymałem się ostatkiem sił. Znów puściłem się biegiem, chociaż z każdym krokiem robiło się coraz ciaśniej. Wrzeszczałem, przepychając się coraz głębiej. Kilkanaście metrów dalej w końcu zauważyłem oddzielającą tłum od zabudowań, policyjną taśmę. Liczyłem w myślach kolejne sekundy, aż nareszcie wypadłem na otwartą przestrzeń. Wszędzie było pełno policji i strażaków, a strumienie wody wlewały się do domów, przez zionące pustkami, wybite okna. Rozejrzałem się, zauważając owinięte w koce, szlochające postacie, usadzone na chodniku. Powoli przesunąłem wzrokiem po wszystkich twarzach. Nigdzie nie było Hermiony. Pobiegłem wzdłuż bariery, wrzeszcząc jej imię. Hałas, który panował wokoło z pewnością to zagłuszał, ale wolałem próbować. Zatrzymałem się dopiero wtedy, gdy zabrakło mi tchu. Oparłem dłonie na kolanach i pochyliłem się do przodu, uspokajając zaciśnięte gardło. I wtedy uniosłem wzrok. Mój świat zawirował, a niebo nad głową zaczęło się kruszyć.

***

            Siedziałam na lodowatym chodniku, wpatrując się w pogorzelisko, w które zamieniła się okolica. Wszystko zostało stracone w ogniu. Nie powstrzymywałam już żadnej łzy. Kiedy o trzeciej nad ranem zadzwonił telefon, nie zastanawiałam się długo. Teleportowałam się wprost pod swój dom, który właśnie osuwał się pod wpływem płomieni. Upadłam na kolana, a czyjeś silne dłonie podniosły mnie z asfaltu. Później wszystko działo się już w błyskawicznym, trudnym do pojęcia tempie. Strażak zaniósł mnie do karetki, gdzie opatrzono moje zdarte podczas upadku nadgarstki. Nie pamiętałam, ile czasu tam spędziłam, ani w jaki sposób znalazłam się na chodniku. Wiedziałam tylko, że nie mam siły się poruszyć. Drżałam, wpatrując się w miejsce, gdzie jeszcze kilka godzin temu stał mój dom. Zaraz po przybyciu tutaj pożałowałam swojej decyzji. Nie obudziłam Draco, chociaż był tuż za ścianą. Teraz byłam tu sama, a on o niczym nie wiedział. Gęsty dym drażnił moje oczy, a drobinki spalonego drewna osiadały na cienkim płaszczu, który udało mi się zabrać przed samą teleportacją. Schowałam twarz w dłoniach, dłużej nie mogąc wpatrywać się w ogień, który zaczynał panować nad moimi zmysłami. Nadal słyszałam jednak płacz swoich sąsiadów, opadające z hukiem pozostałości domów, krzyki policji i innych służb. Tkwiłam w tym, jak w okropnym koszmarze. Najgorsza była świadomość, że nie jestem w stanie się obudzić. Ból pulsował w moich nadgarstkach, a jeszcze gorszy rozsadzał serce. Nagle do moich uszu doszło coś odmiennego. Odgłos, który wybijał się na tle innych przedziwnym ciepłem. Uniosłam głowę, a w tłumie naprzeciwko dojrzałam znajomą twarz.

- Granger! - w moją stronę biegł blady, zdecydowanie zmartwiony Malfoy. Zerwałam się z chodnika, chociaż jeszcze przed chwilą nie byłabym w stanie tego zrobić. Dzieliło nas kilkanaście metrów. Był to najdłuższy dystans, który kiedykolwiek musiałam przebyć. W końcu poczułam jednak, jak przyciąga mnie do siebie. Nie czekałam na nic więcej. Wspięłam się na palce i złączyłam nasze usta w pocałunku. To nie była jedna z tych słodkich, romantycznych scen, jak z mugolskich filmów. Staliśmy na tle dymiącego pogorzeliska, w tłumie ludzi, a po mojej twarzy spływały łzy ulgi, a jednocześnie bólu. Draco ścierał je cierpliwie z moich policzków. Była w tym wszystkim pasja i namiętność, dorównująca strzelającym gdzieś za nami płomieniom. Silne ramiona oplatały mocno moją talię. Nieprzerwanie wspinałam się na palce, desperacko nie chcąc stracić kontaktu z blondynem. W tym, co robiliśmy nie było przesadnej delikatności. Zachowywaliśmy się tak, jakby od tego pocałunku zależało nasze życie. Oderwaliśmy się od siebie, gdy kompletnie zabrakło nam oddechu. Oparłam swoje czoło, o czoło Malfoya i głęboko wciągnęłam powietrze. Drżałam z natłoku wrażeń i gorąca, które rozlewało się po całym moim ciele. Blondyn przysunął mnie do siebie jeszcze bardziej, jakby bał się, że nie jestem prawdziwa. Szlochałam w jego koszulę, a on gładził moje plecy.

- Nigdy więcej mi tego nie rób. Zawsze bym po ciebie przyszedł, ale błagam, nie rób tego więcej - powiedział, biorąc moją twarz w swoje dłonie. W stalowych tęczówkach błyszczały ogniki ulgi. Zastanawiałam się, jak długo musiał mnie szukać i z jakim bólem to robił.

- Przepraszam - wyszeptałam, przymykając powieki, za którymi nadal tworzyły się łzy. Czułam szybkie bicie serca tuż przy swoim. Uspokajałam się, a Draco nie odsuwał się ode mnie choćby na milimetr. Po chwili otulił mnie szczelnie swoim płaszczem, którego znajomy, łagodny zapach zastąpił drażniące pozostałości dymu.

- Wracajmy - przerwał ciszę, która trwała już od kilku minut. Pozwoliłam poprowadzić się wzdłuż policyjnej taśmy, a przy jej końcu odnalazłam wzrokiem Alexa. Przytulił mnie mocno, po chwili znów posyłając w ramiona Malfoya.

- Nie damy rady znowu przedrzeć się przez ten tłum - stwierdził brunet, wskazując ręką na ludzi, których nieprzerwanie przybywało.

- Znajdźmy jakieś ustronne miejsce. Teleportujemy się koło samochodu - odparł Draco, dyskretnie wyciągając różdżkę. Wciąż mocno trzymał mnie przy sobie, gdy schowaliśmy się między wozami strażackimi. Zamknęłam oczy, a po chwili poczułam magiczną siłę, unoszącą nasze ciała. Trzask zginął gdzieś w otaczającym nas hałasie.

***

            Obdrapane drzwi zamknęły się za Alexem, a ja odwróciłem się na fotelu kierowcy, zerkając na Granger, która spała spokojnie na tyle samochodu. Ślady łez zdobiły jej bladą, lecz spokojną twarz. Uśmiechnąłem się, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że jest już bezpieczna. Odetchnąłem z ulgą i wycofałem auto z podjazdu. Słońce było już nad horyzontem, a zasnutą dymem część miasta zostawiliśmy daleko za sobą. Jechałem powoli, nie chcąc obudzić brązowowłosej. W końcu znaleźliśmy się jednak na moim osiedlu. Zatrzymałem się przed domem, a w oknach paliły się światła, których nie zdążyłem zgasić, wychodząc. Hermiona nadal spała, gdy otworzyłem drzwi, by ją wyciągnąć. Zrobiłem to najdelikatniej, jak potrafiłem. Dziewczyna poruszyła się nieznacznie, ale nic więcej się nie wydarzyło. Podszedłem do drzwi, które nagle odskoczyły, odsłaniając korytarz.

- Co ty tu robisz, Blaise? - spytałem, jednocześnie mijając przyjaciela w progu. Mój nienaturalnie cichy głos poniósł się w ciemności.

- Czekam na was. Byłem u Rose, gdy usłyszeliśmy w radiu, co się stało. Natychmiast tu przyjechaliśmy - odparł, idąc za mną krok w krok. Wszedłem do salonu, gdzie zastałem kasztanowłosą. Patrzyła w okno nieobecnym wzrokiem, a jej dłonie nerwowo zaciskały się na kubku kawy. Zauważyła mnie dopiero, gdy położyłem Granger na kanapie.

- Merlinie! Tak się o was bałam - powiedziała, zerkając już z większym spokojem na śpiącą dziewczynę, którą właśnie nakrywałem kocem.

- Chodźmy do kuchni. Nie chcę jej budzić - dałem im znak ręką, po czym zniknąłem w sąsiednim pomieszczeniu. Usiedliśmy przy blacie, a Rose podała mi coś do picia. Przetarłem oczy dłonią, czując narastające zmęczenie.

- Co tam się dzieje? - Diabeł spojrzał na mnie, a ja przez chwilę walczyłem ze wspomnieniem gryzącego dymu i wysokich płomieni.

- Jakiś psychopata podpalił swój własny dom. Ogień pożarł większość osiedla. W tym dom Granger - westchnąłem, przypominając sobie łzy Hermiony, kapiące na moją koszulę.

- Draco, jesteś wykończony. Połóż się już. Zostaniemy tu, jeśli trzeba - Rose dotknęła mojej dłoni, a w jej głosie było pełno troski. Uśmiechnąłem się blado, ale i tak wiedziałem, że nic z tego nie będzie.

- Nie, nie ma mowy. Wracajcie do domu. Posiedzę przy niej - wstałem z wysokiego krzesła, zabierając ze sobą kubek.

- Jesteś pewien? - Blaise zatrzymał mnie w wejściu do salonu. Odwróciłem się i spojrzałem na dwójkę zaniepokojonych czarodziei.

- Jestem pewien, jak jasna cholera - odparłem, ostatkiem sił zmuszając się do mrugnięcia okiem. Po chwili zostałem sam w ciemnym korytarzu. Popatrzyłem w dół, na aromatyczną kawę, którą zrobiła Rose. Po raz pierwszy od wielu miesięcy nie przypominała mi bezkresnej otchłani. Uśmiechnąłem się pod nosem i  zawróciłem do salonu. Granger spała z twarzą wtuloną w poduszkę. Usiadłem w fotelu, by móc ją obserwować. Chęć zaśnięcia minęła po kilkunastu minutach. Wolałem patrzeć w tę piękną, spokojną twarz. Dawało mi to tyle samo satysfakcji, co drzemka, na którą i tak nie mogłem sobie pozwolić. Sączyłem zimną już kawę, a za oknem wstawał dzień. Zasłoniłem okna, gdy światło słoneczne zaczęło zbliżać się niebezpiecznie blisko twarzy Granger. Pozostawałem w częściowej ciemności, raz po raz wracając do sceny naszego pocałunku. Dreszcze przechodziły mi po plecach. Już dawno nie czułem się tak zmęczony, a jednocześnie spokojny i poukładany. Moja głowa była ciężka, ale ramiona mogłyby unieść wszystko. Moja matka miała rację. Hermiona Granger była powodem mojej walki z samym sobą. Teraz stała się moim lekarstwem, którego wyczekiwałem.

***

            Otworzyłam oczy, napotykając w ciemności lśniące tęczówki Malfoya. Siedział w fotelu, patrząc wprost na mnie. Milczał, chociaż wiedziałam, że chce zadać wiele pytań. Uniosłam się na łokciach. Cisza, która panowała wokoło nam pasowała. On wpatrywał się we mnie, ja w niego i nie musiało istnieć nic więcej. Zmrużył oczy, jakby chciał zajrzeć do mojego umysłu. Nie zrobił tego, a tylko blado się uśmiechnął.

- Dzień dobry - powiedział głębokim głosem, który wzbudził dreszcze na moich plecach.

- Długo spałam? - zerknęłam na zegar, wiszący nad kominkiem. Dochodziła dziesiąta, co wskazywało na to, że Draco siedzi w ten sposób już od paru godzin.

- Nie liczyłem - odparł, nadal siedząc nieruchomo ze zmrużonymi oczami.

- Dziękuję ci za wszystko - szepnęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej. Malfoy zerwał się tymczasem z fotela i w kilku sekundach znalazł się przy mnie. Wyciągnął do mnie dłoń, którą przyjęłam bez chwili wahania. Stanęliśmy na środku salonu. Później przyciągnął mnie delikatnie, jakbym zaraz miała się rozpaść. Oparłam dłonie na jego klatce piersiowej, unosząc jednocześnie głowę i napotykając stalowe tęczówki. Patrzył tak na mnie przez kilka długich minut. Nasze usta dzieliły milimetry.

- Masz ochotę na śniadanie? - szepnął przy moich wargach, po czym musnął je swoimi.

- Co proponujesz? - uniosłam jedną brew, zanurzając palce w jego włosach. Zdałam sobie sprawę, że ani razu od przebudzenia w moich myślach nie pojawiło się widmo pożaru. Wiedziałam, dzięki komu tak właśnie jest. Draco idealnie absorbował moją uwagę.

- Jedźmy do restauracji - odpowiedział, obejmując mnie mocniej w talii.

- Daj mi chwilę. Muszę się przebrać - wyswobodziłam się z jego uścisku i pobiegłam na górę do swojej sypialni. Stanęłam przed lustrem, a to co zobaczyłam wcale mi się nie spodobało. Blada cera, pozostałości makijażu, opuchnięte od płaczu oczy. Westchnęłam, sięgając po różdżkę. W takich chwilach jeszcze bardziej kochałam magię. Pozbyłam się oznak zmęczenia, odświeżyłam włosy i wciągnęłam na siebie czarną sukienkę. Wychodząc z pomieszczenia, odwróciłam się na progu. Zastanawiałam się, czy to miejsce stanie się teraz moim domem. Zeszłam na dół, starając się sprawiać wrażenie spokojnej. W rzeczywistości wcale tak nie było. Draco czekał w otwartych drzwiach i odwrócił się, gdy usłyszał moje kroki. Wsiedliśmy do samochodu, nadal milcząc. Zamiast patrzeć na obraz za szybą, siedziałam odwrócona do niej plecami i obserwowałam Malfoya, który w skupieniu prowadził auto.

- Granger, jeśli chcesz, możesz mieszkać ze mną - powiedział, zerkając na mnie niepewnie.

- Wiem, wiem że mogę - odparłam, starając się ukryć smutek. Poczułam dłoń Draco zaciskającą się na mojej.

- Przepraszam. Na pewno nie chcesz o tym rozmawiać - w jego głosie było tyle troski, że moje oczy mimowolnie się zaszkliły - Nie płacz, proszę - dodał, zauważając mój spuszczony wzrok. Po chwili auto zatrzymało się na poboczu.

- Wszystko jest w porządku. Nic mi nie jest - wykrztusiłam, ze złością ocierając łzy, których wcale nie chciałam. Draco puścił moją dłoń i wysiadł z samochodu. Patrzyłam, jak z determinacją brnie w stronę drzwi od strony pasażera. Otworzył je jednym szarpnięciem, po czym jak gdyby nigdy nic wziął mnie na ręce. Kilka sekund później stałam już oparta o maskę.

- Posłuchaj mnie, Granger. Wiem, że straciłaś wszystko, ale najważniejsze jest to, że żyjesz. A gdybyś była w tym pieprzonym domu? Gdybyś nie zdążyła uciec? - mówił, patrząc mi w oczy.

- Masz rację, Malfoy - szepnęłam, nie spuszczając wzroku.

- Dzielna bestia! - uśmiechnął się, na co zareagowałam stłumionym chichotem.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszyłam, gdy mnie znalazłeś. Nie chciałam, żeby zrobił to ktokolwiek inny - powiedziałam, zanim wsiedliśmy do auta. Jego dłoń zatrzymała się kilka centymetrów nad klamką.

- Nie zostawiłbym cię, Granger - patrzył na mnie ponad dachem samochodu. Wiedziałam, że mówi poważnie. W jego oczach znów pojawił się srebrny płomień. Tym razem to ja nie wytrzymałam. Obeszłam auto i stanęłam przed Draco.

- To, co tam zrobiliśmy... - szepnęłam, patrząc w stalowe tęczówki - Chciałam tego, Malfoy.

- Ja też tego chciałem. Jak mogłaś pomyśleć, że tak nie było? - uniósł moją głowę za podbródek, po czym ujął moją twarz w swoje chłodne dłonie.

- Co teraz będzie? - wykrztusiłam, czując, że moje gardło się zaciska.

- Kogo to obchodzi - mruknął, zanim oparł mnie o maskę i pocałował.   

---

Na początek, podziękowania. Dziękuję wam moi kochani czytelnicy za trzecie miejsce w konkursie na blog miesiąca na Stowarzyszeniu DHL. To dla mnie ogromny zaszczyt. Dziękuję za każdy głos. Właśnie w ramach podziękowania wstawiam dziś ten rozdział. Minął dopiero dzień od publikacji poprzedniego, ale chciałam wam jakoś ładnie podziękować. 

Jestem bardzo zadowolona z tego rozdziału. Szczególnie z dwóch pierwszych części. Resztę oceńcie sami. Długo czekaliście na takie, a nie inne sceny. Mam nadzieję, że nie jest za słodko. Postaram się, żeby nie było. Nie mam pojęcia kiedy pojawi się nowa część. Komputer raz współpracuje, a raz nie. Mam ochotę wywalić go przez okno. No nic. Poczekamy, zobaczymy.