XXII. Zwalczając rutynę

 - Nie myśl o tym wszystkim, Granger - powiedziałem, zerkając na fotel pasażera. Brązowowłosa siedziała oparta czołem o szybę, a jej wzrok był zdecydowanie nieobecny. Odkąd pocałowałem ją przy samochodzie, walczyła z samą sobą. Wiedziałem, że cała ta sytuacja jest dla niej trudna. Ja też nie miałem pojęcia, co przyniesie kolejny dzień.

- O czym ty mówisz? - spytała, wciąż na mnie nie patrząc. Westchnąłem, mocniej zaciskając dłonie na kierownicy.

- Zastanawiasz się, czy dobre zrobiłaś. Nie jestem ślepy - odparłem, zmuszając się do ciągłego patrzenia na drogę, która nagle zaczęła mi się niemiłosiernie dłużyć. Powietrze w aucie stało się dziwnie ciężkie i nieprzyjemne. Hermiona odwróciła się tymczasem w moją stronę, a spojrzenie jej brązowych tęczówek zaczęło palić mi skórę.

- Nie o to chodzi. Dobrze wiesz, że niczego nie żałuję - odezwała się po kilku minutach, które dla mnie ciągnęły się wieczność. Chciałem, by siedząca zaledwie metr ode mnie kobieta była szczęśliwa. Nie zależało mi na tym, czy to ja będę tego powodem. Po prostu miałem nie zniszczyć jej życia.

- Coś cię gryzie. Nie musisz mówić, jeśli nie chcesz - wzruszyłem ramionami, chociaż serce rwało mi się na kawałki. Mogłem być bezdusznym egoistą, ale zależało mi, by choć jedna osoba mi ufała. Zapadła nieznośna cisza, którą za wszelką cenę pragnąłem przerwać.  Czekałem jednak na pół cierpliwie, na pół z udręczeniem.

- Nie chcę rutyny, Malfoy. Nie mogę tak żyć - szepnęła, a ja doskonale zrozumiałem, o czym mówi. Ciągłe pocałunki, splecione dłonie, nieśmiałe uśmiechy. To nie było nasze, to nie było dobre.

- Draco Malfoy i rutyna! Chyba żartujesz - zareagowałem natychmiast, mocno wciskając hamulec i manewrując kierownicą. Samochód zatoczył ostry łuk na pustej drodze, a opony pozostawiły za sobą czarne ślady. Przeniosłem stopę na pedał gazu, wzbudzając ryk silnika. Pędziliśmy z zawrotną prędkością, inne auta usuwały nam się z drogi. Hermiona opuściła szybę, a wiatr targał jej krótkimi włosami. Sięgnąłem do schowka, wyjmując swoje czarne okulary przeciwsłoneczne. Dziewczyna odebrała je ode mnie z uśmiechem, po czym wsunęła na nos. Wyglądała zabawnie, co z pewnością nie umknęło jej uwadze. Włączyła radio, a z głośników zaczęła płynąć głośna muzyka. Jej drobne dłonie uderzały rytmicznie o dach auta. Śpiewała razem z nagraniem, a z ust nie schodził jej szaleńczy uśmiech, który tak uwielbiałem.

- Dziękuję - pochyliła się w moją stronę i złożyła delikatny pocałunek przy kąciku moich ust. Wiedziałem, że ze mną pogrywa, ale nie miałem okazji jej się odwdzięczyć. Auto wciąż pędziło, a mój wzrok skupiał się na drodze. Granger zajęła się wykrzykiwaniem słów piosenki przez otwarte okno. Śmiałem się, mocno ściskając kierownicę. Mała piąstka uderzyła mnie w ramię, co jeszcze bardziej pogłębiło moje rozbawienie.

- Tylko się zatrzymaj, a się policzymy! - zagroziła mi, udając obrażoną. Mrugnąłem do niej, po czym ostro skręciłem w jedną z ulic. Wrzasnęła, łapiąc się mojego ramienia.

- Zrobiłeś to specjalnie! - znów mnie uderzyła, ale tego ciosu również nie poczułem. W końcu nieco zwolniłem, po czym auto wtoczyło się na pusty, wysypany żwirem parking. W dole płynęła Tamiza, a promienie słońca odbijały się od lśniącej tafli. Wyskoczyłem na zewnątrz, by po chwili poczuć lekkie ciało Granger na swoich plecach. Złapałem jej nadgarstki, zaplątane przy mojej szyi. Zacząłem kręcić się wokół własnej osi, a ona krzyczała mi prosto do ucha.

- Malfoy, bęcwale! - śmiała się i krzyczała na przemian, aż w końcu się zatrzymałem. Stanęła chwiejnie, a moje ramiona były jedyną rzeczą, która chroniła ją w tej chwili przed upadkiem.

- I co? Nadal jest monotonnie? - spytałem, unosząc jedną brew i nie szczędząc złośliwego tonu.

- Musisz się leczyć, ale wydaje mi się, że już ci to kiedyś mówiłam - odparła, po czym wyrwała mi się i wróciła do auta. Głośniki zaczęły pracować najgłośniej, jak tylko potrafiły, a piosenka została puszczona od nowa. Policzki Granger przybrały zaróżowiony odcień, a okulary wylądowały na fotelu. Patrzyłem, jak brązowowłosa biega wokół samochodu, wymachując rękoma i krzycząc niezrozumiałe wyrazy.

- Stop! - zatrzymałem ją, gdy pokonywała trzecie okrążenie. Spojrzała na mnie spod czarnych, długich rzęs.

- Wymiękasz? - rzuciła, zanim znów odbiegła. Puściłem się za nią, przysięgając, że gdy ją dopadnę, już nie puszczę. W końcu zwolniła, tracąc orientację. Złapałem ją w talii i przewiesiłem sobie przez ramię. Wrzeszczała jakieś obelgi, póki nie posadziłem jej na masce samochodu. Uniosła głowę, kładąc mi dłonie na klatce piersiowej. Pochyliłem się, łącząc nasze usta. Tym razem całowałem ją powoli, bez pośpiechu. Nie staliśmy pośrodku pogorzeliska, a nad głowami nie mieliśmy czarnego dymu. Przyciągnęła mnie za koszulkę, oplatając jednocześnie nogami.

- I znów scena jak z taniego romansidła - powiedziała, gdy się od siebie oderwaliśmy. Uśmiechnąłem się tylko pobłażliwie, po czym znów porwałem ją na ręce. Podszedłem do barierki, dzielącej parking od niebezpiecznej przepaści, na której dnie płynęła rzeka. Wysunąłem ramiona, a ciało Granger zawisło tuż za ochronnym płotem.

- Puść mnie, Malfoy! - krzyknęła, zauważając pod sobą taflę wody, w którą w każdej chwili mogła spaść.

- Nadal uważasz, że to scena rodem z romansidła? - spytałem, delikatnie poluźniając uścisk. Dziewczyna wrzasnęła, ale nie poruszyła się ani o centymetr w panicznym strachu.

- Dobra, odwołuję to! - przyznała, a w jej oczach zobaczyłem prawdziwe przerażenie. Przyciągnąłem ją do siebie, a ona wtuliła się we mnie całym ciałem. Staliśmy tak dłuższą chwilę, w której każdy myślałam zapewne o czymś podobnym. Później znów ją pocałowałem, a ona tylko przewróciła oczami i wróciła do auta. Wycofałem samochód z parkingu, wzbijając tumany kurzu w parnym powietrzu.

- Zgłodniałam. Jedźmy do restauracji - powiedziała, kręcąc się na siedzeniu. Uśmiechnąłem się w przestrzeń, co skwitowała delikatnym uderzeniem w moje ramię.

- Jak mam się zachowywać przy wszystkich? - rzuciłem, gdy znaleźliśmy się w centrum tłocznego o tej porze Londynu.

- Co masz na myśli? - odparła, znów zakładając moje okulary i patrząc na mnie zza ciemnych szkieł.

- Chcesz żeby wiedzieli, co zrobiliśmy, gdy cię znalazłem? - uściśliłem z lekko ironicznym uśmiechem na ustach.

- Nie wiem, Malfoy. To trudna sprawa. Nie jesteśmy... - zaczęła mówić, odzyskując nieco poważniejszy ton. Zacięła się jednak przy ostatnim zdaniu.

- Nie jesteśmy parą. O to ci chodzi? - mruknąłem pod nosem, kończąc jej wypowiedź. Delikatny rumieniec wypłynął na jej policzki i po chwili spuściła wzrok.

- Tak, o to mi chodzi - potwierdziła, patrząc na przesuwający się za szybą obraz. Zwolniłem, by móc na nią spojrzeć. Promienie słońce błądziły po jej skórze, wiatr unosił pasma włosów. Gdybym tylko mógł, zrobiłbym zdjęcie, by zachować ten moment. Musiała poczuć mój wzrok, bo odwróciła głowę, napotykając moje tęczówki. Zatrzymaliśmy się na czerwonym świetle. Wciąż trwała cisza, przerywana jedynie gwarem przesuwających się chodnikami tłumów.

- Wiesz, że możemy to zmienić - powiedziałem, naciskając pedał gazu. Ruszyliśmy z rykiem silnika, a ona wciąż patrzyła na mnie, jakby przed chwilą wypowiedziane słowa do niej nie dotarły - Ten tydzień był jak wyciągnięty z piekła, ale jeśli popatrzę na to z innej strony, był to najlepszy czas mojego życia. Jesteś osobą, która ma coś, czego potrzebuję. Nie wiem, co to jest, ale chcę się kiedyś dowiedzieć. Mogę być z tobą dzisiaj, ale równie dobrze za rok lub dwa. Czekałem na ciebie siedem lat. Czy to coś zmieniło? - zaparkowałem samochód przed restauracją i wyjąłem kluczyki ze stacyjki. Gdy się odwróciłem, Granger nadal siedziała nieruchomo, wpatrując się w bliżej nieokreślony punkt.

- Jeśli spróbujemy teraz, to będzie to coś kruchego, Malfoy. Chcesz się na to porywać? Próbować po siedmiu latach, przez które każde z nas się zmieniło? - wykrztusiła, unosząc na mnie załzawione oczy. Natychmiast starłem pojedynczą łzę, która spłynęła jej po policzku.

- Bądźmy szczerzy, Granger. Chcę tego, ale masz rację, powinniśmy to przemyśleć. Są wspomnienia, o których jeszcze nie rozmawialiśmy. Nie możemy pozostawiać za sobą niedokończonych spraw - uśmiechnąłem się do niej, ale za tą powłoką był tylko niepokój. Bałem się, że znów ją stracę.

***

            Reszta dnia minęła nam w napiętej, mało przyjemnej atmosferze. Draco unikał dłuższego przebywania w moim towarzystwie, a ja starałam się zająć pracą. Oboje pochłonięci byliśmy własnymi myślami, ale zapewne na te same tematy. Zastanawialiśmy się, czy rozmowa w samochodzie była błędem i z każdą minutą dochodziliśmy do wniosku, że chyba tak było. Nie tylko my widzieliśmy wiszące w powietrzu, czarne chmury. Rose posyłała mi zaniepokojone spojrzenia, Alex próbował rozmawiać. Nic jednak ze mnie nie wyciągnęli. Mijały kolejne, długie godziny, a każda z nich była coraz cięższa do wytrzymania. Tykanie zegara, uderzenia ostrza o blat, kolejne wydawane danie... Dzień jak co dzień, ale jednak za ścianą siedział mężczyzna, o którym myśli sprowadzały mnie w mrok.

            Kiedy o drugiej nadeszła przerwa, wyszłam z kuchni, ściągając fartuch. Malfoy siedział przy jednym z biurek, a jego spojrzenie utkwione było w suficie. Bałam się do niego odzywać, ale wiedziałam też, że jeśli tego nie zrobię, milczenie może trwać wiecznie.

- Możemy porozmawiać na zewnątrz? - spytałam nieśmiało, gdy w końcu przeniósł na mnie wzrok. Zapadła cisza, której tak bardzo nie chciałam. Myślałam, że już się nie odezwie lub po prostu wyjdzie, zostawiając mnie samą.

- Jasne, chodźmy - w jego głosie było tyle smutku i chłodu, że dreszcze przeszły mi po plecach. Cieszyłam się jednak, że się zgodził. Ruszyłam korytarzem, gdzie jeszcze niedawno trzymaliśmy się za ręce. Kiedy stanęliśmy przed metalowymi drzwiami, zaczęłam się zastanawiać, co takiego powiem blondynowi. Nie przychodziły mi do głowy żadne słowa. Wyszliśmy na cichą, duszną przestrzeń między kamienicami. Draco usiadł przy ścianie, opierając się o nią plecami.

- Przepraszam, to nie tak miało być - powiedziałam, siadając obok niego. Nadal patrzył przed siebie, jakbym stała się powietrzem. Mocno zacisnęłam zęby, zdając sobie sprawę, że wszystko wymyka nam się spod kontroli. To co miało być najbardziej pozytywną stronę naszej współpracy nagle stało się przekleństwem.

- Właśnie tak miało być, Granger. Nie oszukujmy się. Nie zasługuję na twoją pomoc, ani nie zasługuję na ciebie - odparł, zamykając oczy. Głęboko wciągnęłam powietrze i odliczyłam w myślach do dziesięciu. Nienawidziłam, gdy tak podchodził do samego siebie.

- Nie mów tak, Malfoy! Jest już za późno, żeby się wycofać. Spójrz na mnie! - zmusiłam go, by uniósł powieki. Zrobił to niechętnie, a w jego stalowych tęczówkach był jedynie ból. Zniknęły demony wraz ze srebrnym płomieniem.

- I co teraz zamierzasz zrobić, co? Nie możemy być razem. To już ustaliliśmy - warknął, zrywając się z miejsca. patrzyłam jakiś czas na jego plecy. Powietrze między nami zdawało się być niebotycznie gorące.

- Uporajmy się ze wspomnieniami. To najlepsze rozwiązanie. Daliśmy radę przez ostatnie siedem lat. Dlaczego teraz miałoby się nie udać?

- Może dlatego, że nie wytrzymam! To trwa już zbyt długo! Nie dam rady, słyszysz?! Udawać, że nic do ciebie nie czuję, udawać, że mi nie zależy! - wrzasnął, kopiąc jednocześnie leżący na kamieniach kawałek metalu, który potoczył się z hukiem.

- Myślisz, że mi nie zależy? Pomagam ci, bo mam taką pieprzoną zachciankę?! - wykrzyczałam, a moje oczy ciskały błyskawice. Malfoy odwrócił się do mnie z zaciśniętymi pięściami. Znów wyglądał jak mężczyzna, którego zobaczyłam tydzień temu w Świętym Mungu. Opętany przez samego siebie... W kilka sekund później stałam już przyparta do ściany, a jego usta złączyły się z moimi.

- Doprowadzasz. Mnie. Do. Szału - mruknął prosto w moje wargi między kolejnymi pocałunkami. W końcu udało nam się od siebie oderwać.

- Nie potrzebujemy zobowiązań, Malfoy. Poradzimy sobie bez żadnych określeń na to, co jest między nami - szepnęłam, przesuwając dłonią po jego policzku. W tym momencie przerwał nam znajomy odgłos nadlatującej sowy. Wylądowała nieopodal, a koperta zaadresowana zielonym atramentem upadła przy moich stopach. Sięgnęłam po nią i drżącymi dłońmi przełamałam pieczęć.

- Co to jest? - spytał Draco, pochylając się nad moim ramieniem.

- List z Hogwartu - odpowiedziałam, powoli wysuwając kartkę, na której rozpoznałam idealne, proste pismo profesor McGonagall. Była to ostatnia rzecz, jakiej mogłam się spodziewać.

- Czego ona od ciebie chce, do jasnej cholery? - usłyszałam, jak gdyby przez mgłę słowa Malfoya. Czytałam wiadomość, a serce raz po raz zwalniało i przyspieszało swój rytm.

- Dowiedziała się, że mój dom spłonął w pożarze. Proponuje mi mieszkanie w zamku - wykrztusiłam, powoli odwracając się do zszokowanego blondyna. Patrzył na mnie z niedowierzaniem, a jednocześnie strachem.

- Przyjmiesz tę propozycję? - mówił tak cicho, że prawie go nie słyszałam.

- Nie, nie mogę tego zrobić - schowałam list do kieszeni, a po chwili poczułam silne ramiona, oplatające mnie w pasie.

- Pamiętasz, co powiedziałem ci dziś rano, prawda? - szepnął mi do ucha, przysuwając jeszcze bliżej siebie.

- Nie wiem, czy zamieszkam z tobą na stałe, Malfoy. Powinnam znaleźć mieszkanie - odparłam, patrząc prosto w stalowe tęczówki.

- Zaczekaj z tym, Granger. Możesz zostać jak długo zechcesz.

- Wiem o tym, ale rozejrzę się za czymś swoim - uśmiechnęłam się blado, ale on tylko skinął głową, przyjmując tę informację do wiadomości.

- Wracajmy do środka. Zbiera się na deszcz - otworzył przede mną drzwi i znaleźliśmy się w ciemnym korytarzu. Tym razem palce Malfoya niemal natychmiast złączyły się z moimi. Uśmiechnęłam się, kładąc głowę na jego ramieniu.

***

            Leżeliśmy na środku salonu, mając pod sobą puszysty, biały dywan. Patrzeliśmy w sufit, jakby nad nami było niebo. Deszcz tłukł o szyby, tworząc swoją własną melodię, a ze stojącego na stole radia płynęła ta sama piosenka, której słuchaliśmy w samochodzie dziś rano. Granger podrzucała w górę swoją różdżkę i łapała ją tuż przy podłodze. Dochodziła dwunasta, a my wciąż nie ruszaliśmy się z miejsca. Panująca między nami niczym od wieków cisza, wcale nam nie przeszkadzała. Nagle przerwało nam jednak głośne pukanie do drzwi. Hermiona westchnęła cicho, po czym wstała i przeciągnęła się na moich oczach. Uśmiechnęła się do mnie, gdy zauważyła, jak na nią patrzę.

- Kogoś do końca pogrzało - mruknęła, zerkając na zegarek. Pukanie stawało się coraz głośniejsze, więc Granger w końcu poszła otworzyć. Usłyszałem znajomy głos, a kilka sekund później w salonie pojawił się Blaise.

- Co ty tu robisz? - spytałem, wstając powoli z dywanu. Brązowowłosa przyniosła tymczasem trzy kieliszki i nalała do nich wina.

- Mam dla ciebie propozycję, Smoku - brunet opadł na fotel, zerkając podejrzliwie na mnie i Granger. Rzeczywiście mogliśmy wyglądać podejrzanie, nie będąc w swoich pokojach o tej porze.

- I przychodzisz z tym w środku nocy? - uniosłem brwi, biorąc łyk wina. Hermiona usiadła przy mnie na kanapie, a po chwili nabrała tyle pewności, że ułożyła swoje nogi na moich. Zacząłem wodzić palcem po jej skórze, wiedząc, że przy Diable możemy pozwolić sobie na odrobinę swobody.

- Jakoś nie widzę, żebyście spali. Chociaż to, co właśnie robicie oznacza, że chyba wam w czymś przerwałem - puścił do nas oko, a brązowowłosa posłała mu karcące spojrzenie.

- Nie twój interes. Przejdź do rzeczy - powiedziałem, mocniej przyciągając do siebie dziewczynę. Wiedziałem, że ten wieczór może przynieść coś dobrego. Widziałem to w oczach przyjaciela, które niemal tryskały iskrami.

---

Rozdział nie jest sprawdzony. Wstawiam go na szybko, bo jadę na działkę i nie mam na to wszystko czasu. Poprawię, gdy wrócę, czyli jakoś w nocy. Ma nadzieję, że się spodoba. To jeden z moich ulubionych rozdziałów. Liczę na szczere opinie. 

Piosenka, która często się powtarza w tym tekście to utwór Young The Giant - My Body. Zapraszam do przesłuchania :)