XIII. Tonąc w czarnej mgle

- Dobranoc, Malfoy - szepnęłam, zakrywając się kocem. Liczyłam na to, że nie odpowie, ignorując mnie tak, jak zawsze to robił.

- Dobranoc, Granger - usłyszałam kilka sekund później. Z niedowierzaniem odwróciłam głowę, ale Draco leżał na tyle daleko, że nie byłam w stanie dostrzec jego twarzy w ogarniającym salę mroku. Westchnęłam i skierowałam wzrok za okno, przy którym umieściłam swoje wyczarowane łóżko. Londyn już dawno spał, a tylko uliczne latarnie rzucały słaby blask na chodniki. Niebo zasnute było ciężkimi, ciemnymi chmurami, co zwiastowało tak bardzo znienawidzony tutaj deszcz. Patrzyłam na ten ponury, mroczny obraz, nie mogąc zmusić się do snu. Gdy tylko zamykałam powieki, coś silniejszego ode mnie sprawiało, że ponowie je otwierałam.

            Nie przestawałam myśleć o tym, co właśnie robię. Jedno zdanie wciąż huczało mi w głowie, jak znienawidzona mantra. Zgodziłam się pomóc Malfoyowi. Gdybym tylko wiedziała, dlaczego to zrobiłam. W końcu przez siedem lat omijałam wszystko, co kojarzyło mi się z jego postacią. Wyrzucałam gazety, widząc kolejne artykuły ingerujące w jego przeszłość, oskarżające rodzinę i wywlekające sprawy, których nikt nie powinien był upubliczniać. Moi przyjaciele przyzwyczaili się do omijania tematu, znosili moje gorsze dni i tygodnie, w których zamykałam się przed otoczeniem i uciekałam do własnego świata. A teraz od człowieka, który zamienił kilka lat mojego życia w istne piekło, dzieliły mnie metry. Słyszałam jego miarowy, spokojny oddech.

            Mimo wszystko wiedziałam, że robię coś dobrego i słusznego. I nie chodziło o to, że Draco zasługiwał na moją pomoc, bo wcale tak nie było. Postępowałam w tej sytuacji zgodnie ze swoim sumieniem i robiłam to, co uważałam za odpowiednie. Oboje cierpieliśmy przez lata z tego samego powodu. Gdybym wiedziała wcześniej, co Malfoy zrobi ze swoim życiem, pokusiłabym się o wyjaśnienia siedem lat temu. Niestety nikt nie przewidywał wtedy przyszłości i nasze drogi się rozeszły. Pozostawiło to jednak na nasze nieszczęście, głębokie rany i wspomnienia, z którymi najwidoczniej żadne z nas nie potrafiło walczyć. Niewyjaśnione, skomplikowane sprawy zmieniły nas w karykatury tego, czym kiedyś byliśmy.

            W zamyśleniu wygramoliłam się spod koca i usiadłam tuż przy szybie. Czułam przyjemny chłód, bijący od okna. Uniosłam głowę, zauważając w oddali pierwsze błyski. Zbliżała się burza, a coraz ciemniejsze i gęstsze chmury zasnuwały niebo. Idealną ciszę wypełniło przeciągłe, głośne skrzypnięcie. Odwróciłam głowę, spodziewając się, że to tylko Malfoy przewrócił się na drugi bok. W blasku księżyca, który rzucał się blado przez okno dojrzałam jednak coś zupełnie odmiennego od moich oczekiwań. Ciałem ślizgona wstrząsały silne dreszcze, a dłonie miał zaciśnięte na krawędzi łóżka. Musiał męczyć go jakiś niezwykle realistyczny koszmar. Wstałam z posłania, jednocześnie zauważając pierwsze krople deszczu, uderzające o chodnik.

- Zostawcie mnie! Nie! Nic wam nie powiem! Zostawcie! - krzyk, który wydobył się z ust blondyna, zmroził mi krew w żyłach. Byłam już w stu procentach pewna, że to sceny z Azkabanu nawiedziły go tej nocy. Podeszłam do łóżka na drżących, niestabilnych nogach. Malfoy nie przestawał krzyczeć, a jego głos mieszał się przerażająco z hukami wywoływanymi przez burzę.

- Obudź się! - złapałam go za ramiona i mocno potrząsnęłam. Nie zadziałało to jednak tak, jak tego pragnęłam. Draco złapał mnie za nadgarstek lewej ręki, wciąż tkwiąc w sennym amoku. Zaciskał swoje palce coraz mocniej i mocniej.

- Wypuście mnie! Zabiję się! Znajdę sposób! - wrzeszczał, potrząsając moją ręką. Spróbowałam się wyswobodzić, ale miał zdecydowanie więcej siły ode mnie. Złota bransoletka boleśnie raniła mi skórę przy każdym ruchu.

- Malfoy, ocknij się! - wrzasnęłam, wymierzając mu wolną ręką siarczysty policzek. Krzyki umilkły w sekundzie, a jego oczy gwałtownie się otworzyły. Spojrzał na mnie, jak gdyby nie do końca wiedząc gdzie jest i co się dzieje. W milczeniu przypatrywałam się jego twarzy i stalowym tęczówkom, w których malowało się teraz cierpienie. Starałam się nie myśleć o jego palcach, wbijających się w mój nadgarstek.

- Draco - szepnęłam, chcąc przywrócić go do rzeczywistości. Puścił moją dłoń i odsunął się, potrząsając głową.

- Jesteś już tutaj, czy nadal śpisz? - spytałam, sięgając po różdżkę, którą wcześniej schowałam w kieszeni. Pomieszczenie stało się nieco jaśniejsze, gdy użyłam zaklęcia. Draco nie odpowiedział i wciąż tkwił przyciśnięty do ściany kilka metrów ode mnie. Pierwszy raz widziałam go tak przerażonego i pozbawionego pewności siebie. Wsunęłam się pod kołdrę po drugiej stronie łóżka, nie tracąc kontaktu wzrokowego z blondynem.

- Przepraszam, to moja wina. Nie powinnam ci tego wszystkiego czytać. Przeze mnie miałeś koszmary. Mogłam pominąć tę część - powiedziałam na tyle głośno, by mnie usłyszał. Rzeczywiście czułam się winna. W dodatku okazało się, że cała sprawa jest poważniejsza, niż myślałam. Draco tkwił w czymś, co przerażało i zionęło mrokiem.

- To ja przepraszam. Nic ci nie zrobiłem? - wykrztusił zupełnie odmienionym głosem. Zauważyłam, że bladość jego twarzy jeszcze bardziej się pogłębiła.

- Nie, nic się nie stało - odparłam, instynktownie chowając dłoń za plecami. Nie chciałam pokazywać mu, że zrobił mi krzywdę. Kiwnął głową, wciąż nie spuszczając ze mnie wzroku. Nie było w nim jednak nic czujnego, czy przeszywającego.

- To nie był pierwszy taki sen, prawda? Siedem lat temu też je miewałeś? - zaczęłam ostrożnie, wiedząc, że jeśli go teraz zostawię, rano nie będzie chciał mówić. Był środek nocy, za oknem rozpętała się burza, a my siedzieliśmy naprzeciwko siebie na szpitalnym łóżku. Gdyby ktoś zobaczył nas teraz, mógłby pomyśleć, że Malfoy nie choruje na zapalenie płuc, a przewlekłą depresję. Wyglądał jak cień człowieka, a ciało wciąż miał przyciśnięte do ściany, jakby szukał w niej oparcia.

- Już dawno ich nie miałem, ale siedem lat temu były codziennością - odpowiedział, gdy już traciłam nadzieję na jakiekolwiek słowo.

- Co to było tym razem? - spytałam, choć wcześniejsze krzyki mówiły same za siebie.

- Tortury w Azkabanie - zamknął oczy i odchylił głowę w tył. Po raz pierwszy to on uciekł przed moim spojrzeniem, a nie ja przed jego stalowymi tęczówkami.

- Może to był zły pomysł - powiedziałam bardziej do siebie, niż do niego. Zaczynałam wątpić, czy to co robimy tylko nie pogarsza sprawy.

- To była tylko część tego, co działo się ze mną przez ostatnie lata. Nie widziałaś jeszcze wielu rzeczy, Granger - mówił z twarzą skierowaną do sufitu i nic nie zapowiadało, że znów na mnie spojrzy.

- Jest jedno, zasadnicze pytanie, na który musisz mi odpowiedzieć. Chcesz, żebym ci pomogła? - nie miałam ochoty dłużej trzymać się w niepewności. Musiałam wiedzieć na czym stoję.

- Nie wiem! Nie wiem, słyszysz? Minęło tyle lat, odkąd po raz ostatni cię widziałem. Zjawiasz się nagle, wywracamy sobie życia do góry nogami. To nie jest dobre, to nieuczciwe. Powinnaś być szczęśliwa gdzieś z dala ode mnie - powiedział, nareszcie odrywając się od ściany.

- Czyli o to ci chodzi... Przez cały ten czas się nie odzywałeś, bo bałeś się zniszczyć mi życie - wszystkie fakty ułożyły się w całość, której tak długo szukałam.

- Jednak nie jestem takim egoistą, za jakiego mnie masz - wyszeptał, a w jego głosie odnalazłam wszystkie skrywane urazy.

- Powiem ci jedno, Malfoy. Jest już za późno na wycofanie się. Naprawię ci życie, a ty nie zniszczysz mojego, bo nie masz już czego zniszczyć - wstałam z łóżka i odeszłam pod okno. Nie chciałam dłużej przebywać tak blisko niego.

- To ostateczna decyzja? - nagle usłyszałam go tuż przy swoim uchu. Podskoczyłam ze strachu, po czym odwróciłam się i zmierzyłam go wściekłym wzrokiem.

- Wolno ci wstawać? - starałam się zachować obojętny ton, ale w rzeczywistości martwiłam się, czy ustoi na nogach jeszcze przez chwilę.

- O mnie się nie martw, Granger. Odpowiedz lepiej na pytanie. To ostateczna decyzja? - dla niepoznaki oparł się nonszalancko o ścianę, ale i tak miałam swoje zdanie, co do jego stanu zdrowia. Był wychudzony i blady, a dłonie drżały mu przy każdym ruchu.

- Ostateczna, Malfoy. Nie pozbędziesz się mnie - syknęłam kilka centymetrów od jego twarzy. Teraz musiałam przyznać przed samą sobą, że cała ta sytuacja zaczynała mi się podobać. Mogłam dawać się we znaki Draconowi i nikt nie mógł mi tego zabronić.

- Ach, ta gryfońska duma i pieprzony honor - westchnął teatralnie i przewrócił oczami - Wiesz, że to wszystko może trochę potrwać? Chcesz robić takie rzeczy dla Dracona Malfoya?  Panna Granger będzie pomagać śmierciożercy? - zaczął wpadać w kolejny atak. Przestał kontrolować myśli i słowa, chcąc odwieść mnie od wyboru. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że pod tą skorupą, jego jedynym pragnieniem jest śmierć i że będzie próbował wszystkiego, by tylko pozwolono mu odejść.

- Nie wpadaj w paranoję. Teraz idziesz spać, a jutro rano kontynuujemy to szaleństwo - złapałam go za ramię i poprowadziłam do łóżka. Ciągnął się za mną, jak cień, ale pozwalał na wszystko, co robiłam.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że tu jesteś - powiedział, gdy już opadł na poduszkę.

- Gadasz głupoty - nakryłam go kołdrą, doskonale wiedząc, że po prostu majaczy i wymyśla najróżniejsze rzeczy.

- Nie, teraz mówię poważnie - przytrzymał mnie za ramię, które natychmiast wyrwałam. Czułam płynącą po nadgarstku krew, którą za wszelką cenę chciałam ukryć.

- Pogadamy rano. Teraz idź spać - wykrztusiłam wypranym z emocji głosem.

- Granger, błagam cię - westchnął przeciągle, po czym jednym ruchem sprawił, że usiadłam na brzegu łóżka - Rano nie będę miał ochoty ci tego powtarzać - dodał, widząc moją nieciekawą minę.

- Słucham - dyskretnie wytarłam krew z nadgarstka i przygotowałam się na kolejne idiotyzmy, którymi chciał mnie zarzucić.

- Dziękuję, że się zgodziłaś - powiedział po kilku sekundach, które dłużyły się dla mnie w nieskończoność.

- Dziękuję, że dajesz sobie pomóc - odparłam wprost do jego ucha - Zaufaj mi, a wszystko się ułoży.

***

            Obudziłem się, słysząc głośne trzaśnięcie drzwi. Uchyliłem powieki i zauważyłem przemierzającą pokój Granger. Uśmiechała się w bliżej nieokreślonym kierunku, niosąc ogromny kubek z kawą. Nie było po niej widać ani odrobiny zmęczenia po częściowo nieprzespanej nocy.

- Nie było przyjemniejszej metody, by mnie obudzić? - spytałem, unosząc się z poduszek.

- Dochodzi dziesiąta - odparła, zajmując swoje stałe miejsce naprzeciw mnie. Dopiero teraz zauważyłem, że wygląda inaczej niż wczorajszego dnia. Zamiast zmęczonej, bladej twarzy ujrzałem promienną skórę, długie czarne rzęsy i malinowe usta. Upiła łyk aromatycznego, parującego napoju, patrząc na mnie kątem oka.

- Dla mnie nie masz kawy? - przeczesałem dłonią włosy i wyszedłem spod kołdry. Cieszyła mnie myśl, że część sił została wrócona w moje ciało. Mogłem spokojnie wstać z łóżka, nie narażając się na upadek. Gdy dotknąłem stopami podłogi, do głowy wpadła mi dziwna myśl. To dzięki Granger. Natychmiast schowałem tę niedorzeczność w głąb swojego umysłu.

- Nie wolno ci jej pić, Malfoy - uśmiechnęła się złośliwie, delektując się tym, że nie miałem tego, co posiadała ona.

- I tak mam ochotę na coś o wiele mocniejszego - mruknąłem bardziej do siebie, niż do niej. Zaczynało mi brakować Ognistej, która już dawno przestała koić. Od dłuższego czasu traktowałem picie, jak przyzwyczajenie.

- Dostałam list od twojej matki - nagle odstawiła kubek i odwróciła się w moją stronę. Wyglądała na nieco zdenerwowaną, a dłonie miała zaciśnięte na pościeli.

- Co takiego miała ci do przekazania? - spytałem, czując, że serce zdecydowanie mi przyspiesza. Bałem się, że moja rodzicielka zaczyna swoje podstępne gry. Mimo że wydawała się być miła dla Granger, miałem wątpliwości, co do szczerości tych uczuć.

- Dziś wieczorem cię wypisują. Zabini i twoja matka mają przyjechać, by nas odebrać - powiedziała wszystko w takim tempie, że wyłapałem tylko część informacji.

- Słucham? - usiadłem obok niej i starałem się nie sprawiać obojętne, zimne wrażenie.

- Wynosimy się w jakieś przyjemniejsze miejsce. Spędzimy tam następne sześć dni. Później będę musiała wrócić do pracy - odsunęła się ode mnie i zeskoczyła z łóżka.

- I co wtedy? - spytałem, nim zdążyłem się powstrzymać.

- Będziemy myśleć, gdy ten tydzień dobiegnie końca - odparła, odwracając się do mnie plecami. Westchnąłem zawiedziony  brakiem konkretów i ruszyłem do łazienki, zabierając po drodze ubrania. Gdy tylko zatrzasnąłem za sobą drzwi, wyjąłem różdżkę i użyłem zaklęcia wyciszającego.

- Jasna cholera! - wrzasnąłem, łapiąc się za głowę. Pierwszy raz od kilku dni byłem całkowicie sam. Emocje buzowały we mnie, parząc od środka. Zwinąłem dłoń w pięść i uderzyłem z całej siły w wykładaną kafelkami ścianę. Nie poczułem żadnego bólu, mimo że cios był całkiem mocny. Dopiero teraz dotarło do mnie, co się dzieje. Znalazłem się po środku mgły, daleko od rzeczywistości, w mroku, który wciągał nie tylko mnie, lecz wszystkich wokoło. Już dawno nauczyłem się grać zrównoważonego dla potrzeb chwili. Mogło się wydawać, że wracam do siebie, staram się żyć, uśmiechać. Nic bardziej mylnego. Wciąż myślałem o śmierci, wciąż nie chciałem nikogo skrzywdzić, wciąż pragnąłem ją od siebie odepchnąć i dać jej szansę na normalne życie. Sam nie wiedziałem dlaczego zgodziłem się zeszłej nocy na to, by mi pomogła. Wspomnienia z Azkabanu, jej smutna, pogrążona w strachu twarz, czujne spojrzenie... Naprawdę nie znałem odpowiedzi. Może to jej upór stworzył idealną perspektywę, w której wyzdrowieję i stanę się normalnym człowiekiem? Jak mogłem uwierzyć w takie bzdury?

- Przecież to niemożliwe - powiedziałem, wpatrując się w lustro. Cała ta sytuacja, jej obecność, pobyt w szpitalu, sześć dni, które miałem z nią spędzić. Iluzja, która przez chwilę trzymała mnie przy życiu. Nie widziałem w tym sensu, ani jakiejkolwiek szansy. Ale Granger widzi - wrzasnął głos w mojej głowie. Tyle że ona we wszystkim pokładała nadzieje. Ja tego nie potrafiłem. Zamknąłem oczy, znów tracąc kontrolę nad myślami. Poczułem się tak mały i bezsilny, że dreszcze przeszły całe moje ciało. Może należało przejść tę burzę, odnaleźć nową drogę? Może powinienem zrobić to nie dla siebie, lecz dla niej? Nie chciałem marnować jej czasu, jej cennego życia, które miało sens.

- Weź się w garść, Malfoy - warknąłem, zanurzając opuchniętą dłoń w wodzie. Nagle mój wzrok zatrzymał się na blacie. Biały marmur zdobiły krople krwi, ale byłem pewien, że nie mojej. Palce mi zsiniały, ale poza tym nie miałem na dłoni żadnych zadrapań. Poczułem delikatne zawroty głowy. Jeszcze przez kilka sekund wpatrywałem się w czerwone plamy, po czym wypadłem z łazienki. Hermiona siedziała w fotelu, a kolana miała podciągnięte pod brodę. Wszystko zdawało się być w porządku, ale wiedziałem, że pozory mogą mylić.

- Granger, wszystko z tobą dobrze? - spytałem, pochylając się nad nią. Głos mi drżał, ale nie miałem ochoty się opanowywać. Czułem że od jej wypowiedzi zależy moja ostateczna decyzja.

- Tak. Czemu pytasz? - uciekła przed moim spojrzeniem gdzieś w stronę okna.

- Pokaż mi ręce - rozkazałem, zasłaniając jej widok. Uniosła głowę, a w jej oczach ujrzałem ból.

- Nie - podniosła sie z miejsca i zamierzała mnie wyminąć. Na jej nieszczęście byłem szybszy. Złapałem ją za ramiona i przyciągnąłem do siebie. Wyrywała się tylko przez chwilę, by w końcu zdać sobie sprawę, że przegrywa. Chwyciłem jej dłonie i odwróciłem, by zerknąć na nadgarstki. Z prawym wszystko było w porządku, ale lewy prezentował się o wiele gorzej. Głębokie zadrapania ciągnęły się na jej skórze, w miejscu, gdzie wcześniej nosiła bransoletkę. Teraz złota biżuteria była na jej drugiej ręce.

- Co ci się stało? - posadziłem ją na brzegu swojego łóżka i wyciągnąłem różdżkę. Nie zwracała uwagi na to, że rzucam zaklęcia. Patrzyła na mnie, a usta zaczynały jej drżeć.

- Nic - skrzywiła się, gdy potraktowałem rany kolejną porcją magii. Skóra zaczynała przybierać normalny kolor, a sińce powoli znikały.

- Powiedz - zmusiłem ją, by uniosła głowę.

- Zeszłej nocy nie panowałeś nad sobą. Złapałeś mnie za rękę i tak to się skończyło - wykrztusiła na jednym wdechu. Zamarłem, wciąż dotykając palcami jej delikatnej skóry.

- Mówiłaś, że nic ci nie zrobiłem! - uniosłem głos, by po chwili tego pożałować - Przepraszam - dodałem, siadając obok niej.

- To nie twoja wina. Nie byłeś sobą - odparła, oglądając nadgarstek, który doprowadziłem do w miarę dobrego stanu. Zapadła cisza, która dla nas obojga stała się wybawieniem. Patrzyłem na nią, nie mogąc uwierzyć, że jednak ją skrzywdziłem. Nastąpiło to szybciej, niż się spodziewałem.

- Koniec z tym. Nie możesz dłużej tu zostać - powiedziałem, spuszczając wzrok. Nie mogłem znieść świadomości, że jestem powodem tylko i wyłącznie cierpienia.

- Nigdzie się nie wybieram. To nic, Malfoy. Tylko kilka zadrapań. Dobrze że nie widziałeś mnie po starciach z Ronaldem - spróbowała obrócić wszystko w żart, ale i tak zauważyłem łzy w jej oczach. Pięści zacisnęły mi się niebezpiecznie na pościeli. Gdybym tylko mógł dorwać tego wstrętnego rudzielca raz jeszcze...

- Granger! Jestem niebezpieczny. Jestem potworem, jestem nikim! Jestem chory! Nie powinno cię tu być, nie powinnaś mnie takim oglądać - mówiłem, szarpiąc się za włosy. Nienawidziłem momentów, w których zaczynało się takie szaleństwo - Zostawcie mnie w spokoju! Umrę i to będzie najlepsze rozwiązanie! Pomóżcie mi! Zabijcie mnie! Błagam! Nie chcę dłużej tak żyć! Proszę, Granger! Zrób to! - krzyczałem, a po policzkach potoczyły mi się pierwsze, gorzkie łzy - To tak bardzo  boli! Zabijcie! Teraz! Nie chcę tego dłużej!

- Uspokój się, Malfoy! Wszystko będzie dobrze - pojawiła się przede mną w kilku sekundach. Po chwili poczułem jej dłonie na swoich ramionach. Ściskała je najmocniej, jak potrafiła, ale i tak niewiele czułem.

- Nie! Nic nie będzie dobrze! Zabierzcie mnie do Azkabanu! Tam mnie zabiją! Powinni to zrobić już wtedy! Nie powinnaś się godzić na ten układ z Potterem! Mogliście mnie stamtąd nie zabierać! - wyłem, nie zwracając uwagi, że Hermiona coraz bardziej mną potrząsa.

- Zgodziłem się pomóc Harremu, bo stwierdziłam, że należy ci się druga szansa. Wyciągnęłam cię stamtąd nie bez powodu! Tak miało być! Masz żyć! - starła łzy z mojej twarzy.

- Jaka szansa, Granger?! Jaka szansa?! Po co wam to było? Po co się godziłaś? - krzyczałem, wbijając palce w swoje kolana. Kiedyś ból przynosił mi otrzeźwienie. Teraz było jeszcze gorzej. Czułem się tak, jakbym stąpał po szkle - Mogłem tam zgnić! Nie niszczyłbym teraz twojego życia!

- Wcale go nie niszczysz! Myślisz, że mi było łatwo po tym wszystkim?! Że tak po prostu wyszłam na ulicę, po tym, jak wyciągnęłam cię z tego piekielnego więzienia!? Walczyłam z przeszłością, starałam się zapomnieć o twoim skatowanym ciele, krwi, przepełnionych bólem krzykach. Myślałam, że mi się udało, że zapomniałam, wymazałam te wszystkie chwile. Bzdura! Gdy tylko zobaczyłam cię w restauracji, wszystko wróciło - z każdą chwilą jej głos stawał się słabszy - A teraz jest szansa, że nas obojga można z tego uleczyć - dodała, zmuszając mnie, bym uniósł głowę.

- Mnie to zabija, Granger. Nie mogę... - łzy na nowo zaczęło toczyć się po mojej twarzy. Poczułem jej chłodne czoło tuż przy swoim. Ujęła moją głowę w swoje delikatne dłonie.

- Przestań staczać się w tę otchłań. Zaczynasz się poddawać, oddajesz moc temu, co cię pogrąża, a nie temu, co powinno walczyć. To wszystko siedzi w tobie. Mrok, który cię wykańcza. Przecież to widać od razu. Chodzisz jak w czarnej, nieprzenikalnej mgle. Chcę cię z tego wyciągnąć - przymknęła oczy, wciąż nie zmniejszając dystansu między nami. Moje powieki również opadły. Poczułem dziwny spokój, gdy bicie jej serca stało się jedyną rzeczą, którą słyszałem.

- Nie oszukuj już nikogo, Malfoy. Walcz - szepnęła po dłuższej chwili.

- Dlaczego to robisz? - spytałem równie cicho. Musiałem wiedzieć.

- O takie rzeczy się nie pyta. Przyjmuje się to, co ktoś ci podarowuje. Przerabialiśmy to samo siedem lat temu - otworzyła oczy, by napotkać moje, stalowe tęczówki. Nawet nie zauważyliśmy momentu, w którym bliskość przestała nam przeszkadzać.

- Ciągle jestem tym samym Draconem Malfoyem. Nie licz na zbyt wiele - powiedziałem to, co ciążyło mi już od dłuższego czasu. Nie zmieniłem się, tak jakby ona tego chciała. Wciąż byłem zimnym egoistą.

- Skąd wiesz, że się nie zmieniłeś? Ten mrok przysłania wszystko, co mogłoby być w tobie dobre - starała ostatnią łzę z mojego policzka.

- Pokładasz nadzieje w osobie, która już dawno nie zaznała wiary w cokolwiek. Próbujesz ratować kogoś, kto dawno przestał walczyć. Chcesz wrócić życie w coś, co stało się bestią - delikatnie się od niej odsunąłem. Patrzyła na mnie z dziwnym wyrazem twarzy, ale dostrzegłem w tym wszystkim spokój. Jakby już wiedziała, że się uda.

- Spróbujmy - szepnęła drżącym głosem. Tylko skinąłem głową, po czym przyciągnąłem ją do siebie. Nie protestowała, więc mocno objąłem ją ramionami. Czułem ciepło jej ciała i bicie oszalałego serca. To jak blisko siebie byliśmy, nie sprawiało problemu. Siedziała na moich kolanach i po prostu milczała. Jeszcze kilka lat temu nie przeszłoby nam przez głowy, że będziemy przebywać razem na kilku metrach kwadratowych bez kłótni i obraźliwych słów. Nie było idealnie, nie było spokojnie, nie było świetlanej przyszłości, dobrych znaków, ani wesołej atmosfery. Byliśmy my dwoje. Ludzie, którzy stracili panowanie nad sobą, zamknęli jakieś drzwi i otworzyli nowe. 

---

Pewnie ciężko wam się czekało na ten rozdział. Wstawiam go po kilku dniach i jestem zadowolona z tej decyzji. Tekst jest taki, jakiego zawsze chciałam. Przemyślałam go, nigdzie się nie spiesząc. Mimo że nie użyłam motywu dziennika, dowiedzieliście się, jaką decyzję podjęła Miona oraz macie zarys tego, co będzie się działo w następnym rozdziale. Mam nadzieję, że wam się spodobało. To już trzynasta część tego opowiadania i chyba nie jest jak na razie najgorzej.

Dla mnie zaczęły się już wakacje. W czwartek otrzymałam nagrodę w postaci książki, stypendium od szkoły i kolejne stypendium od gminy. Można powiedzieć, że jestem o kilka złotych bogatsza. Wczoraj odebrałam świadectwo i zawiozłam je do liceum. Właściwie wszystko jest już załatwione i w czwartek dowiem się, czy się dostałam. Trzymajcie kciuki. Poza tym, życzę wam cudownych wakacji. Mam nadzieję, że mimo wyjazdów będziecie tu wpadać. Ja jak na razie nigdzie się nie wybieram i rozdziały będą się pojawiać.