VII. Burza targa naszym życiem

            Nadszedł wieczór, a ja dopiero opuszczałam restaurację. Przez zakurzoną szybę na poddaszu widziałam zachmurzone, ciemne niebo. Znów straciłam poczucie czasu. Wolałam nie liczyć ile godzin wpatrywałam się w zdjęcie, a tym bardziej ile minut powstrzymywałam łzy. Okazało się, że głęboko we mnie są jeszcze czarne, puste miejsca. Ruchomy, uchwycony w sepii obraz obudził to, co tkwiło ukryte w tych zakamarkach. Schodząc po krętych schodach, trzymałam się ściany. Przypominały mi się noce w Hogwarcie, gdy w ten sposób opuszczałam wieżę Gryffindoru. Wspomnienia ze szkoły były żywe, choć tak odległe. Pamiętałam ostatnie spędzone w zamku noce. Ostatnie, krótkie spojrzenia, rozmowy, łzy, pożegnania. Nikt nie powiedział mi nigdy, że nie będę mogła tam wrócić, ale ja sama zamykałam sobie do tego drogę. Kilka dni zmieniło ukochaną szkołę w miejsce, gdzie czułam się nie tyle źle, co samotnie i żałośnie. Kto by pomyślał, że w ciągu kilkunastu godzin życie człowieka obraca się w proch. Dumbledore często powtarzał mi, że nawet ze zgliszczy można się odrodzić. Chyba mi się udało, ale teraz znów paliłam się jak feniks. Nadszedł czas, by pobudować nowe, chwiejne fundamenty.

            Miałam ochotę usiąść na ostatnim stopniu i już tam zostać. Drżącymi dłońmi zamknęłam za sobą drzwi i ruszyłam do wyjścia z restauracji. Nie patrzyłam gdzie idę, ostrożnie chowając zdjęcie do torebki. Znów przebłysk wspomnień. Szkolny korytarz, moje ostrożne, ciche kroki i małe, migoczące światełko w oddali. Wtedy też nie uważałam. Wyszłam na ulicę, wciąż nie unosząc głowy. Kilka sekund później poczułam, że zderzam się z jakimś przechodniem. Silne ramiona złapały mnie w talii, a po chwili runęłam w dół. Ku mojemu zdziwieniu nie upadłam na zimny chodnik, lecz na czyjeś ciało. Uniosłam wzrok, a moje spojrzenie skrzyżowało się ze stalowoszarymi tęczówkami. Świat wybuchł, a jego strzępy uniosły się w powietrzu. Myślałam, że to halucynacje, dalsze przewidzenia, spowodowane rozpamiętywaniem szkoły. W duchu błagałam, by właśnie tak było. Cisza, która wciąż trwała, sprawiła, że powietrze stało się gęste, a ludzie wokoło poruszali się niezwykle wolno. Ziemia drżała mi pod stopami, gdy się podniosłam. A on wciąż tam leżał i patrzył na mnie tak, jak siedem lat wcześniej. Znów oślepiający błysk i białe światło. Przed oczami zamajaczyła mi scena w skrzydle szpitalnym.

- Wszystko w porządku? - jeden z obserwujących całą sytuację wysunął się naprzód. Obudziło mnie to z chwilowego transu. Uniosłam wzrok, zauważając, że wokoło zebrał się  spory tłum. Ktoś nachylił się nad mężczyzną, by pomóc mu wstać, ale ten tylko odpędził go od siebie ze zniecierpliwieniem. Wciąż próbował nie stracić mnie z oczu, jakby od tego zależało całego jego życie.

- Tak, w porządku - odpowiedziałam, odwracając się. Puściłam się biegiem, nie zwracając uwagi na nawołujące mnie głosy. Chciałam być jak najdalej od tego, co przed chwilą miało miejsce. To nie mógł być on. Nie mogłam patrzeć znów  w te same oczy. Nie dziś. Nie jutro. Nigdy.

- Granger! Zatrzymaj się, do cholery! - usłyszałam tuż za sobą. Przyspieszyłam, zdając sobie sprawę skąd znam ten głos.

- Stój! - ktoś złapał mnie za ramiona. Zaczęłam się wyrywać i szarpać. Jego dotyk parzył moje ręce.

- Zostaw mnie! - krzyczałam, starając się nie patrzeć na twarz mężczyzny.

- Uspokój się, Granger. Przestań - mówił coraz ciszej i ciszej. Zwracaliśmy uwagę połowy ulicy, ale ja nie widziałam niczego, co właśnie się działo.

- Daj mi spokój - warknęłam, wyrywając mu się w końcu. Nie udało mi się tylko jedno. Spojrzałam w te jego szare oczy. Koniec. Było już po mnie. Przejmującą ciszę przerwał głośny, ostry grzmot. Uniosłam głowę, dostrzegając ciemną chmurę nad połową Londynu. Nim się zorientowałam, z nieba zaczęły spadać ciężkie, chłodne krople. Teraz nie musiałam się powstrzymywać. Pozwoliłam płynąć łzom, które doskonale kamuflowały się w deszczu.

- Granger, nie płacz - jego pełen desperacji głos był ledwo dosłyszalny w melodii wygrywanej przez burzę. Stał przede mną, starając się nie zburzyć bezpiecznego dystansu, znów mnie nie wystraszyć.

- Zniknij z mojego życia! Teraz! - wrzasnęłam, wymijając go. Łzy wciąż toczyły mi się po twarzy. Szłam o wiele za wolno, by go zgubić. Nie wiedziałam, czy robię to specjalnie. Dogonił mnie przy kolejnej przecznicy. Zaczęłam krzyczeć, gdy oderwał mnie od ziemi i puścił się biegiem.

- Zostaw mnie! Puszczaj! - nie przestawałam protestować, gdy mijaliśmy kolejne ulice.

- Nie mam zamiaru - syknął przez zaciśnięte zęby, po czym skręcił w Charing Street Road. Zatrzymaliśmy się przy wejściu do restauracji, gdzie postawił mnie na chodniku.

- Nie wpuszczę cię - powiedziałam, zasłaniając drzwi swoimi plecami. Idiotyczne posunięcie, ale myślałam, że to zadziała.

- Dlaczego? - spytał, patrząc na mnie spod kaptura, który włożył. Ociekał wodą od stóp do głów, a rozpięta bluza odsłaniała czarną, mokrą koszulkę, która w tej chwili ściśle przylegała do umięśnionego ciała. Mimo że pod oczami miał cienie, wyglądał tak samo dobrze, jak go zapamiętałam. Natychmiast wygoniłam tę myśl ze swojej głowy.

- Po co mam to robić? - odparłam, mrużąc oczy. Przynajmniej dzięki temu mój wzrok oderwał się od jego idealnej sylwetki.

- Bo cię o to proszę, Granger - szepnął, zbliżając się do mnie. Nogi zaczęły mi drżeć, a serce podeszło do gardła.

- Pięć minut - warknęłam, otwierając drzwi restauracji. Natychmiast pożałowałam swojej decyzji. Wszedł za mną, ściągając przemoczoną bluzę. Wytarł nią włosy i przewiesił sobie przez ramię. Gula w gardle urosła mi do niebotycznych rozmiarów.

- Co ty tu robisz? - wrzasnęłam, odwracając się do niego plecami. Drżałam z zimna, a woda ciekła mi z włosów. Nie chciałam pokazywać mu, w jakim stanie jestem. Nagle coś mi się przypomniało. Rozejrzałam się z przerażeniem.

- Szukasz czegoś? - pomachał mi przed oczami moją torebką. Wyrwałam mu ją z rąk i przycisnęłam do piersi. Odetchnęłam z ulgą, wiedząc, że zdjęcie jest bezpieczne.

- Spytałam cię o coś - powiedziałam, osuszając włosy zaklęciem. Obserwował każdy mój ruch, jak myśliwy czekający na zwierzynę. Miał w sobie tę młodzieńczą arogancję, chociaż z pewnością nie byliśmy już w szkole.

- Nie uwierzysz mi - odparł, siadając przy jednym ze stołów.

- Możesz spróbować - usiadłam jak najdalej od niego. Dyktowałam sobie w głowie, by wcale go nie słuchać. Wtargnął do mojego życia, czego bałam się od wielu lat. To właśnie był mój największy lęk i najgorsza fobia. Draco Malfoy, który mógł bez zapowiedzi zjawić się w moich drzwiach. Już w samochodzie, gdy słyszałam te dwa zdania, wiedziałam, że coś jest nie tak. Próbowałam tylko nie dopuścić do siebie myśli, że jest gdzieś w pobliżu. A jednak był i to o wiele bliżej, niż mi się wydawało.

***

- Nie uwierzysz mi - powiedziałem, starając się ukryć drżenie głosu. Stała kilka metrów ode mnie, przeczesując palcami, krótkie, wilgotne włosy. Czerwona sukienka, którą miała na sobie przylegała do jej ciała, idealnie zarysowanych ramion, talii i bioder.

- Możesz spróbować - odparła, siadając na stole z dala ode mnie. Skrzyżowała nogi nad podłogą i zaczęła nimi machać. Stare nawyki jej nie opuściły, czego mogłem się spodziewać.

- To ja kilka dni temu uratowałem cię przed Weasleyem - mówiąc to, starałem się nie patrzeć w jej bystre, brązowe oczy. I tak dziwiło mnie to, że jestem w stanie z nią rozmawiać. Decyzje podjąłem w ułamku sekundy. Gdy podniosłem się z chodnika, zauważyłem oddalającą się w biegu sylwetkę. Utorowałem sobie drogę w tłumie ludzi i popędziłem za nią. Jeden impuls, który miał zaważyć na całym moim życiu. Nadeszła chwila, której tak się bałem.

- Że co?! - zerwała się z miejsca i podeszła do mnie. Dzieliło nas kilka kroków. Kto by  pomyślał, że kiedyś, dawno temu, przekroczyła tę barierę i znalazła się jeszcze bliżej mnie. W tej chwili na jej twarzy malował się strach, smutek i niedowierzanie. Wciąż nie docierało do niej, że tu jestem.

- Właśnie tak. Siedziałem przy tym samym stoliku, co teraz. Widziałaś mnie - wstałem, zdając sobie sprawę, że nadal przewyższam ją o głowę. Patrzyłem jak walczy z tym, co przed chwilą usłyszała. Zdawała się być zaskoczona, ale i tak wiedziałem, że analizuje wszystko, co zobaczyła tamtego wieczoru. Musiała dotrzeć do momentu, w którym występowały moje zmieniające kolor tęczówki, bo uniosła wzrok i spojrzała mi w oczy. Trafiła w sedno. Tego nie mogła podważyć, będąc tak mądrą czarownicą.

- Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć?  - wykrztusiła, łapiąc się blatu stołu. Tak jak myślałem, nie spierała się ze mną. Dobrze wiedziała, że mówię prawdę.

- Nie wiem. Liczyłem na to, że powie się samo albo w ogóle - odparłem, ze zdenerwowania wyciskając wodę ze swojej bluzy. Co miałem jej powiedzieć? Że tego nie planowałem? Że to czysty przypadek, że dziś na nią wpadłem? Może powinienem przyznać, że tak naprawdę chciałem ją odnaleźć?

- To żałosne. Lepiej zejdź mi z oczu - schowała twarz w dłoniach i cicho westchnęła. Tymczasem ja odruchowo zamknąłem oczy i zacisnąłem pięści. Skupienie przyszło o wiele łatwiej niż myślałem. Mrok, który ujrzałem kilka sekund później, natychmiast przywołał mnie na ziemię.  

- Nie chcesz tego - szepnąłem bardziej do siebie, niż do niej. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że powiedziałem to na głos. Idiota - nazwałem się w myślach.

- Niby skąd to wnioskujesz? - spytała, krzywiąc się. Zawsze tak wyglądała, gdy coś ją irytowało lub gdy ktoś po prostu miał rację.

- Wysyłasz sprzeczne sygnały - powiedziałem, zerkając na nią kątem oka.

- Czytasz mi w myślach? - warknęła w odpowiedzi. Rumieniec wściekłości pojawił się na jej twarzy.

- Może...

- Mam cię stąd wyrzucić? - wyciągnęła różdżkę i stanęła tuż przede mną. Dłoń drżała jej niesamowicie.

- Chętnie bym to zobaczył - mruknąłem pod nosem. Ta zbytnia pewność siebie zawsze mnie u niej denerwowała.

- Mimo lat nadal jesteś bezczelny - powiedziała, patrząc mi odważnie w oczy. Utrzymywałem swój wzrok na wysokości jej twarzy jeszcze przez kilka minut. Zmiękła i uciekła spojrzeniem gdzieś w inną stronę. Potrafiła być pewna siebie, ale i tchórzliwa. Cała Granger. Przed niektórymi rzeczami potrafiła uciekać nawet całymi latami.

- Niektóre rzeczy pozostają niezmienne - mówiłem to z sarkastycznym uśmiechem, ale tak naprawdę myślałem o jej oczach, ustach...

- Czego ty chcesz? Wysyłasz mi te głupie słowa, wkradasz się potajemnie do mojej głowy! - w jej głosie słychać było desperację. Właśnie tego nie chciałem jej robić. Niszczyłem to, na co ciężko pracowała.

- Właściwie niczego. Przepraszam - wstałem i zacząłem zakładać bluzę. Zabrnąłem za daleko. Trzeba było się wycofać. Jak zawsze.

- Więc co tu robisz? - zatrzymała mnie, gdy wyciągałem dłoń w stronę klamki. Odwróciłem się, starając się nie zrzucić maski obojętności.

- Jestem twoim wybawcą. Należy mi się nagroda - powiedziałem, patrząc na swoje przemoczone buty.

- Możesz dostać co najwyżej cios w twarz. Spadaj - wskazała mi drzwi, ale widziałem łzy w jej oczach. Przewidywałem, że tak się to skończy.

- Granger - westchnąłem, stawiając krok w jej stronę.

- Czego?! - krzyknęła, ścierając słone krople ze swoich policzków.

- Dlaczego ci tak odbija? - spytałem, czując się tak, jakbym pytał o to samego siebie.

- Bo nie mogę znieść twojego widoku. Nie patrz tak na mnie - odparła, przysłaniając twarz dłonią. Złota bransoletka zsunęła się delikatnie z jej nadgarstka. Uśmiechnąłem się w duchu. Jednak się jej pozbyła po dzisiejszym popołudniu.

- Nic na to nie poradzę.

- Wyjdź - znów pokazał mi drzwi. Zabolało, ale nie miałem zamiaru teraz znikać.

- Nie - powiedziałem, uderzając pięścią w stół. Drewno niebezpiecznie zatrzeszczało po kontakcie z moją dłonią.

- Dlaczego mi to robisz? - wychrypiała, nie powstrzymując już płaczu.

- Ty też nie wyszłaś, gdy tego żądałem - odpowiedziałem, w końcu przyciągając jej wzrok.

- Mówisz o zdarzeniach sprzed siedmiu lat! - wrzasnęła, podchodząc bliżej.

- Tak samo aktualne, jak dzisiejsze. Przecież widzę, że czujesz się tak, jakby to było wczoraj.

- Co ty możesz wiedzieć? - zmrużyła oczy, chcąc wyglądać niebezpiecznie i odpychająco. Nie wyszło.

- Wiem, bo sam czuję się dokładnie tak samo - wyszeptałem jej do ucha, po czym odwróciłem się i wybiegłem prosto na deszcz. Chmura nad Londynem była jeszcze większa i ciemniejsza niż kilkanaście minut wcześniej. Przebyłem dzielącą mnie od motoru drogę, ślizgając się na chodniku. Było coraz ciemniej, a dodatkowo moje zaszklone oczy utrudniały koncentrację. Włączyłem silnik, szarpiąc się z kluczykami. Dłonie mi drżały, a po policzkach toczyły się łzy. Nie chciałem tak reagować, ale moje ciało rządziło tą sprawą samo. Jechałem w tym piekielnym deszczu, a o kask rozbijały mi się ogromne krople. Wyhamowałem przed drzwiami garażu dosłownie w ostatniej chwili. Zaklęciem zabezpieczyłem motor przed wodą, po czym wbiegłem do domu, zasłaniając się bluzą.

- Cholera jasna! - wrzasnąłem, łapiąc się ściany. W przedpokoju rozciągała się gigantyczna kałuża. Zacinający w nieodpowiednią stronę deszcz wtargnął mi do mieszkania. Zamiast coś z tym zrobić, opadłem w wodę. Nie interesowało mnie, jak bardzo mokry jeszcze mogę być. Po prostu ułożyłem się w korytarzu i przymknąłem oczy. Było mi chłodno i nadzwyczaj dobrze. Odruchowo sięgnąłem po wisiorek na swojej szyi.

- To wszystko moja wina, przepraszam - wykrztusiłem, po czym zabrakło mi głosu. Zaniosłem się histerycznym płaczem. Za oknem wtórowały mi odgłosy burzy. Po chwili nie było już nic. Wszystko zlało się w jedność, a woda zabrała całe ciepło z mojego ciała.

***

            Wyjrzałam na ulicę, by upewnić się, że już go nie ma i mam spokój, a może by się przekonać, że jednak zniknął i zostawił mnie samą.  Pozwoliłam mu odejść, co nie do końca uważałam za dobrą decyzję. Powinnam załatwić sprawę od razu, bez żadnych niedopowiedzeń. Tymczasem wyszedł, nie mówiąc wszystkiego. Zaczynało do mnie docierać, że jednak tu był, patrzył na mnie, dotykał mnie. Siedem lat ze świadomością, że może się zjawić. Każdy dzień zlał się teraz w jedno i zdawało mi się, że wcale nie minęło tyle czasu od naszego ostatniego spotkania. Jakby to było wczoraj. Szkoda, że nie to nie mogła być prawda. Mieliśmy po dwadzieścia pięć lat, wiele doświadczeń za sobą i wiele przed nami. Najgorsze było jednak to, że nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Żyliśmy z dala o siebie przez długie lata, a teraz los znów nas łączył. Nie wiedziałam, czy tego chcę. Nie wiedziałam już, czego w ogóle pragnę.

            Wyszłam z restauracji, osłaniając się parasolem. Wszyscy patrzyli na mnie zdziwieni, ze względu na duże, przeciwsłoneczne okulary, które włożyłam. Miały zasłaniać moje opuchnięte od płaczu oczy. Wsiadłam do samochodu i wyjęłam z torebki telefon. Zerknęłam na wyświetlacz. Dziesięć nieodebranych połączeń. Oczywiście to Alex i reszta próbowali się do mnie dodzwonić. Nie miałam siły teraz się do nich odzywać. Napisałam krótką wiadomość i zatrzasnęłam klapkę komórki. Chowając ją, pod palcami poczułam śliski papier. Fotografia upadła mi na kolana, jak jesienny liść spadający z drzewa. Uniosłam zdjęcie, które zaczęło drżeć mi w palcach. Tego ranka nie pomyślałam, że tyle rzeczy będzie miało okazję się zdarzyć. Nie wyobrażałam sobie, że zobaczę te oczy, że usłyszę ten głos, poczuję ten dotyk. Moje życie znów zaczynało nabierać tempa, co wcale mi się nie podobało. Przecież ułożyłam sobie wszystko, a teraz... Wrócił, wrócił, wrócił - krzyczało coś we mnie. Zamknęłam oczy i spróbował myśleć racjonalnie. Może sobie odpuści? Może więcej nie pokaże mi się na oczy? Prychnęłam pod nosem, zdając sobie sprawę, w jak beznadziejnej sytuacji tkwię. To Draco Malfoy. On nie odpuszcza tak łatwo.

- To wszystko moja wina, przepraszam - usłyszałam nagle w swojej głowie. Podskoczyłam na fotelu, gdy rozpoznałam, czyj to głos. Chwyciłam bransoletkę, chcąc mu odpowiedzieć. Natychmiast odsunęłam palce od biżuterii, która okazała się być lodowata. Pieprzony arystokrata zablokował połączenie. Nie mogłam się z nim kontaktować. Zaraz,zaraz... Albo założył chwilowe zabezpieczenie albo coś mu się stało. Połączenie działało tylko wtedy, gdy obydwie osoby były przytomne.

- Uspokój się, Hermiono! Nic mu nie jest - powiedziałam sama do siebie, po czym włączyłam silnik i ruszyłam do domu. Gdy tam dotarłam, burza zaczynała powoli ustawać. Szłam podjazdem ze złożonym parasolem. Wolałam zmoknąć, by chłodne krople choć trochę mnie otrzeźwiły. Otworzyłam drzwi i weszłam do korytarza. Dzwonek telefonu rozległ sie kilka sekund później. Wyjęłam komórkę, cicho przeklinając.

- Słucham - odebrałam, ściągając z siebie płaszcz.

- Gdzieś ty była cały dzień? Próbowaliśmy się do ciebie dodzwonić. Martwiliśmy się - Alex pieklił  się po drugiej stronie. Słyszałam zdenerwowanie w jego głosie. Nie byłam tym zaskoczona, a wręcz przeciwnie, tego się spodziewałam. Przyjaciele w ostatnich dniach coraz bardziej mnie kontrolowali.

- Byłam w restauracji. Tak jak ci mówiłam - odpowiedziałam, jednocześnie składając swoje obolałe ciało na łóżku. Dochodziła jedenasta, a mój stan był porównywalny do przemoczonych butów, które rzuciłam pod ścianę.

- Wcale, że cię nie było! Poszedłem tam po południu - warknął zirytowany, na co zareagowałam delikatnym skrzywieniem się.

- Poszłam na strych. Nie denerwuj się tak - ułożyłam się wygodnie na pościeli i wyjęłam z kieszeni fotografię.

- Błagam cię, następnym razem odbieraj - powiedział już nieco spokojniej.

- Jasne. A teraz dobranoc. Jestem wykończona - udałam, że ziewam, starając się powstrzymać wyrzuty sumienia.

- Dobranoc, siostrzyczko - pożegnał się ze mną, po czym połączenie się urwało. Przeniosłam wzrok na zdjęcie, leżące przede mną. Ciężko było się przyznać, ale było piękne. Może nawet najpiękniejsze, jakie oglądałam i na jakim byłam. Przedstawiało kawałek historii, lecz nikt nie wiedział, czy jest prawdziwa. Coś jak mugolskie legendy. Mnie samej było ciężko uwierzyć, na co patrzę. W moim życiu istniały rzeczy, z którymi jeszcze nie do końca się pogodziłam, mimo doskonałego udawania, że jest inaczej. Dotknęłam w zamyśleniu złotej bransoletki. Nadal była przejmująco lodowata. Oderwałam od niej palce, a moje myśli powędrowały znów  w stronę, której nie planowałam. Może coś się stało? Nie, to tylko blokada. Walczyłam sama ze sobą, by po kilkunastu minutach odpłynąć. Sen był teraz ostatnią rzeczą, o jakiej marzyłam. 

---

No i w końcu jest ten rozdział, gdzie bohaterowie się widzą. Następna część będzie nieco... dramatyczna. Szczerze, nie mogę się doczekać, aż ją napisze. Mam nadzieję, że szybko znajdę czas. Pozdrawiam was i mocno ściskam :)