V. Z drugiej strony lustra

            Teleportowałem się pod Dziurawy Kocioł, gdy zegar wybił ósmą, a noc kompletnie pochłonęła miasto. Przed barem stało mnóstwo podejrzanych ludzi. Grupy nie do końca trzeźwych klientów rozsiały się wokół lokalu, tworząc niezbyt zachęcający obraz. Bywałem tutaj dość często, jeszcze w czasach szkolnych. Wymykaliśmy się Blaisem do Londynu podczas ferii zimowych. Nie pamiętałem szczegółów, wszystkie te lata zatarły niektóre rzeczy. Wiedziałem jednak, że już dawno nikt nie mierzył mnie wzrokiem w ten sposób. Mimo kaptura, przyciągałem wzrok. Nie wiem co było we mnie takiego interesującego, ale połowa zebranych przed barem osób spoglądała na mnie podejrzliwie. Zacząłem żałować podjętej wcześniej decyzji. Mogłem się napić w swoim ustronnym, bezpiecznym domu. Co mi strzeliło do głowy, żeby pojawiać się w centrum? Brakowało mi jeszcze jakiegoś przecieku. Prorok Codzienny miałby niezłą ucztę z powracającego na stare śmieci Dracona Malfoya. Zdrajcy, śmierciożercy, skończonego człowieka. Pamiętałem jeszcze te artykuły, które zalewały cały magiczny świat przez kilka lat po wojnie. Wywlekano jakieś bzdury na temat mojej rodziny. Udało im się nas wytropić w drodze do Francji. Na szczęście zgubiliśmy ich gdzieś na wybrzeżu. Nie miałem ochoty przechodzić przez to raz jeszcze. Gdy chodziłem na spacery po najbliższej okolicy, szczelnie się zakrywałem. Nikt nie chciał też zwracać na mnie uwagi. Teraz, w czysto magicznej części miasta, czułem się nieswojo. Obserwowano mnie, co nie stwarzało zbyt dobrych perspektyw.

            Jakiś mężczyzna przy wejściu zerkał na mnie podejrzliwie spod kapelusza. Powoli wycofałem się spod baru i przystanąłem w cieniu, z dala od ciekawskich spojrzeń. Powietrze nareszcie opuściło moje płuca. Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że je wstrzymuję. Już miałem się teleportować, gdy odruchowo sięgnąłem do kieszeni. Palce zacisnęły mi się na chłodnym szkle. Wyciągnąłem mały flakonik i obejrzałem go dokładnie w świetle księżyca. Dopiero teraz przypomniałem sobie, że sam wsadziłem buteleczkę do kurtki kilka dni temu. Na wszelki wypadek, czarną godzinę, która właśnie nadeszła. Wysunąłem korek, czując coraz wyraźniejszy zapach eliksiru. Był okropny także w smaku, ale wolałem o tym nie myśleć. Zatkałem nos i zamknąłem oczy. Po chwili poczułem dziwne szarpnięcie, jakby wnętrzności zacisnęły mi się w supeł. Zgiąłem się wpół, mimo że doskonale wiedziałem, jak działa eliksir. Od żołądka po czubki palców przebiegł mnie dziwny dreszcz i fala bólu. Skóra zdawała się topić, zmieniała kształt. Trwało to jeszcze kilka minut. Gdy w końcu odzyskałem nad sobą panowanie, zerknąłem w jedną z witryn. W szkle odbijała się sylwetka mężczyzny, lecz nie tego samego, którym byłem przed chwilą. Teraz byłem odrobinę niższy, włosy przybrały czarny kolor, tęczówki były ciemne, lekko brązowe. Uśmiechnąłem się krzywo do nowego oblicza. Za każdym razem, gdy używałem Eliksiru Wielosokowego stawałem się kimś takim. W odpowiednim czasie udało mi się uzyskać potrzebne składniki i nie musiałem się martwić o zdobywanie cząstki człowieka, w którego miałem się wcielić. Pożyczałem tożsamość od mężczyzny, którego poznałem kilka lat temu we Francji. Nawet nie zauważył, że w nocy ubyło mu odrobinę włosów.

            Czułem się już o wiele bezpieczniej. Ściągnąłem kaptur i ruszyłem do baru. W środku panował taki sam chaos jak zawsze. Przy barze siedzieli czarodzieje, a kufle piwa unosiły im się nad głowami w drodze do pozostałych klientów. Barman Tom wycierał ladę starą, zniszczoną szmatą, jednocześnie wodząc wzrokiem po zasnutym dymem lokalu. Usiadłem w kącie najbardziej oddalonym od ludzkich spojrzeń. Panował tam mrok, a odgłosy rozmów dochodziły tylko częściowo. Mijały kolejne minuty, a otoczenie coraz bardziej mnie męczyło. Nie wiedziałem, czy to dlatego, że tak dawno nie przebywałem wśród ludzi, czy ze względu na zmęczenie. Krew pulsowała mi w żyłach o wiele za szybko, a głowa zaczynała boleć. Po dziesięciu minutach nie byłem już w stanie usiedzieć na miejscu. Wybiegłem z baru i oparłem dłonie na kolanach. Było całkiem ciemno, a wieczorny chłód zaczął przesiąkać moje ubrania. Ruszyłem przed siebie na oślep, nie wiedząc, gdzie dokładnie zmierzam. Miałem ochotę wrócić do domu, ale wiedziałem, że teleportacja po użyciu Eliksiru Wielosokowego jest niebezpieczna. Musiałem poczekać jeszcze godzinę do powrotu mojego prawdziwego wyglądu. Patrzyłem na swoje stopy, nie zwracając uwagi na to, gdzie mnie poniosą.

            Będąc w połowie ulicy, usłyszałem cichą muzykę. Mieszała się z gwarem rozmów i docierała do moich uszu coraz głośniejszymi falami. Zerknąłem na zegarek, stwierdzając, że mam jeszcze mnóstwo czasu. Ruszyłem w stronę lokalu, z którego wydobywały się te dźwięki. Melodia była delikatna, klasyczna, ale nie miała w sobie nic z monotonii. Dało się wyłapać partię fortepianu i skrzypiec. Coś w mojej głowie podpowiadało mi, że gdzieś to już słyszałem. Minąłem kilka małych, zamkniętych sklepików i w końcu zatrzymałem się nieopodal księgarni. Tuż obok stała kamienica, z której dobiegały głosy rozbawionych ludzi. Siedzieli przy stolikach, popijając wino, śmiejąc się i rozmawiając. Uniosłem głowę na szyld udekorowany migotliwymi światełkami.

- Restauracja Demons - przeczytałem, czując, że gardło niebezpiecznie mi się zaciska. Ta nazwa kojarzyła mi się z tym, czego nie powinien był wspominać. Już chciałem się odwrócić, gdy coś za szybą przykuło mój wzrok. Pośród blasku świec, delikatnie na uboczu stała dwójka osób. Wysoki brunet był zwrócony do mnie przodem. Tuż obok  niego dostrzegłem kogoś jeszcze. Serce podeszło mi do gardła. Od razu rozpoznałem kobietę z Ministerstwa Magii. Nasze drogi znów się przecięły, mimo że wcale o to nie zadbałem. Stała kilka metrów ode mnie, a dzieliła nas tafla czystego, lśniącego szkła. Tak samo jak w Ministerstwie, była dla mnie nieosiągalna, choć wcale nie musiało tak być. Wyglądała nieziemsko w bordowej sukni do ziemi. Żałowałem, że nie mogę dojrzeć jej twarzy. Było mi gorąco, mimo silnego wiatru. Przypomniałem sobie rozmowę z Zabinim. Powinienem tam wejść i dać sobie szansę, ale jakaś siła trzymała mnie na dystans. Coś w mojej głowie kazało mi czekać, aż kobieta się odwróci. Zrobiła to kilka minut później, jakby mój wzrok stał się odczuwalny. Świat zatrzymał się i zaczął niespodziewanie drżeć. Wydawało mi się, że stąpam po rozgrzanym piasku, zalewa mnie woda, a powietrze ucieka z płuc. Przysiągłbym, że w tamtej chwili wypłynęło ze mnie wszystko, co kryłem przez siedem lat. Spodziewałem się każdego, lecz właśnie nie jej. A jednak tam była. Czułem, że niebezpiecznie chwieję się na krawędzi chodnika. Mało brakowało, a leżałbym na chłodnym betonie. Oprócz krótkich, miodowych włosów wyglądała zupełnie tak samo jak siedem lat wcześniej. Jakby nie naruszył jej upływ czasu. Mimo że podświadomość krzyczała we mnie, bym się odwrócił, oczy wciąż spoglądały na jej idealną sylwetkę. Była piękna, choć ciężko było się do tego przyznać. W ręce trzymała kieliszek białego wina, usta układały się w delikatny, niepewny uśmiech. Nie wiedziałem co zrobić.

- Jeśli tam teraz wejdę, zepsuję wszystko, co budowałem przez siedem lat - powiedziałem sam do siebie, wciąż nie spuszczając z niej wzroku. Nie zdawała sobie sprawy, że to robię - Nie mogę tam wejść - mówiłem, chociaż dystans między mną, a drzwiami się zmniejszył - Jasna cholera! - warknąłem sam na siebie. Zatrzymałem się tuż przed szklaną witryną. W restauracji było pełno ludzi, a mój sportowy strój na pewno zwróciłby uwagę. Sięgnąłem po różdżkę i po chwili stałem już w czarnym garniturze. Nawet nie wiedziałem kiedy moja dłoń znalazła się na klamce. Wszedłem do lokalu, wpuszczając za sobą powiew chłodnego, wieczornego powietrza. Natychmiast zauważyłem w kącie sali Pottera i Weasley. Czyli jednak się nie pomyliłem... To była ona. Nikt oprócz obsługi nie zwrócił na mnie uwagi. Wskazano mi stolik, przy którym posłusznie usiadłem. Delikatny tłum zasłaniał mi przeciwległą stronę sali, gdzie stała kobieta. Wciąż bałem się nazwać ją po imieniu. Podano mi kieliszek z winem. Nie mogłem się powstrzymać od delikatnie ironicznego wyrazu twarzy. Wolałbym coś zdecydowanie mocniejszego w zaistniałej sytuacji. W głowie miałem chaos, krew buzowała w żyłach. Dzieliły mnie od niej metry. Tak mało w porównaniu do tej rzeczywistej przepaści, którą między sobą mieliśmy. Zacząłem się zastanawiać, czy to wszystko przypadkiem mi się nie śni, gdy nagle nasze spojrzenia się spotkały. Spojrzała na mnie z niemałą ciekawością. Po chwili się uśmiechnęła, co wzbudziło we mnie dziwne uczucie. Odwzajemniłem ten gest, jednocześnie unosząc kąciki ust pierwszy raz od wielu miesięcy. Obserwowałem jak odwraca wzrok i zaczyna rozmawiać z tym brunetem, którego zauważyłem wcześniej. Musiała spytać o mnie, bo jej towarzysz spojrzał w moją stronę kątem oka. Byłem spostrzegawczy, musiałem to przyznać. Mojej uwadze nie umknął też brak iskier w jej czekoladowych oczach. Było w nich coś smutnego, depresyjnego, mimo że cała reszta zdawała się być w porządku. Umiała się maskować.

            Ku mojemu zaskoczeniu nagle odstawiła kieliszek i zaczęła brnąć przez tłum w moją stronę. Serce stanęło mi na moment, by sekundę później zacząć szaleńczo bić. Próbowałem to powstrzymać, coraz silniej zaciskając dłoń na kieliszku. Była niemal na wyciągnięcie ręki, gdy usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi, a ona się zatrzymała. Spojrzałem w stronę nowego gościa.

- Weasley - syknąłem cicho pod nosem. Mogłem się tego spodziewać. Nie wiedziałem jednak, że za chwilę wszystko odwróci się do góry nogami. Podszedł do niej z dziwnym, nieco przerażającym uśmiechem na ustach. Nie byłem w stanie dosłyszeć, co mówią, ale widziałem po niej, że jest zdenerwowana. Odepchnęła jego dłoń, gdy próbował jej dotknąć. Czułem, że szkło niebezpiecznie zaczyna drżeć mi w palcach. Byłem wściekły, co wcale nie zapowiadało nic dobrego. Obserwowałem, jak protestuje, wyrywa mu się delikatnie. Złapał ją za rękę, a złota bransoletka wbiła się w jej chudy nadgarstek. Dopiero teraz zauważyłem, że ma na sobie właśnie tę biżuterię. Serce podeszło mi do gardła, gdy pociągnął ją w stronę wyjścia. Spróbowała po raz ostatni się uwolnić. Odwróciła głowę i wtedy na mnie spojrzała. W oczach nie miała łez, lecz niemą determinację. Z ruchów jej ust wydobyłem jedno, przesiąknięte smutkiem słowo. Ratunku. Później Weasley wyciągnął ją z lokalu. Znikli mi z oczu za zasłoną ludzi. Zamknąłem oczy, chcąc odrobinę się uspokoić, po czym zerwałem się z krzesła. Jak na złość, goście restauracji zebrali się przy wejściu. Mijałem ich, czując, że nogi zaraz odmówią mi posłuszeństwa. Wypadłem na zewnątrz, wyciągając przed siebie różdżkę. Ujrzałem kobietę przypartą do ściany i uniesioną rękę rudzielca. Wszystko potoczyło się w ułamku sekundy.

- Levicorpus Maxima - rzuciłem zaklęcia, patrząc jak Weasleya odrzuca na kilka metrów. Upadł na chodnik z idealnie głośnym hukiem. Kolejne czary przychodziły mi z coraz większą łatwością. Nie używałem magii do takich rzeczy od bardzo długiego czasu. Po chwili znudziło mi się to i zabrałem się za rudego osobiście. Ręce zalewała mi jego krew, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Wiedziałem, że mam powód, by to robić. Jego ciało unosiło się i opadało na chodniku. Czułem się tak, jakby razem z każdym kolejnym uderzeniem ulatywał mój własny ból. Przestał się bronić kilka sekund później. Upajałem się tą chwilą, mimo że wiedziałem, kto na to patrzy. Jej wzrok palił mnie żywym ogniem. Nie protestowała, nie krzyczała. Nie dosłyszałem też żadnego płaczu. W końcu stwierdziłem, że wystarczy już ciosów. Odsunąłem pięści od ciała Weasleya, a raczej tego, co z ciała mu pozostało.

- Będę cię obserwował, Weasley. Tkniesz ją, a pożałujesz - syknąłem tuż przy jego uchu, tak by nikt poza nim mnie nie usłyszał. Później wyprostowałem się i spojrzałem na kobietę, skuloną po ścianą. Drżała na całym ciele, patrząc wprost na mnie. Musiałem wyglądać przerażająco, ale jej najwidoczniej to nie przeszkadzało. Mogłem się założyć, że pozostała w niej ta gryfońska duma, upór i odwaga. Gdyby nie to, pewnie już by stąd uciekła. Tymczasem nie odwracała wzroku od mojej twarzy. Mimo wszystko wiedziałem, ze się zmieniła. Przecież nigdy nie przyciągnęłaby mojego spojrzenia w Ministerstwie, gdyby była w stu procentach starą wersją siebie. Nagle poczułem delikatne zawroty głowy, a oczy zaczęły mnie piec. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, że eliksir przestaje działać. Moje tęczówki zawsze odzyskiwały rzeczywisty wygląd jako pierwsze. Spuściłem wzrok, czując, że jakiś nieokreślony ból rozrywa moją klatkę piersiową. Chciałem zostać, ale nie mogłem. Nie mogłem niszczyć kolejnego, niewinnego życia. Teleportowałem się z dala od restauracji, ryzykując rozszczepienie którejś z kończyć. Musiałem to zrobić. Ona na to nie zasługiwała. Hermiona Granger była ostatnią osobą, którą teraz chciałem zranić.

***

            Zaczynałam żałować, że moje łzy wyczerpały się tak dawno. Teraz nie miałam możliwości wyrzucenia z siebie negatywnych emocji. Leżałam od kilku godzin w kompletnej ciemności i ciszy. Od zdarzenia w restauracji minęły dni, których już nawet nie liczyłam. Lokal miał być zamknięty jeszcze przez weekend. Dałam swoim pracownikom odrobinę wolnego.  Należało im się po tym ciężkim, wymagającym roku. Tymczasem ja spędzałam czas sam na sam ze swoimi myślami.  Nie mogłam spać, nie mogłam jeść, ani pić. Po prostu tkwiłam gdzieś głęboko w sobie i rozważałam wszystko, co ostatnio miało miejsce. Nie mogłam zapomnieć tych dziwnych oczu mojego wybawcy. Zaczynałam się przyłapać na tym, że odtwarzam ich obraz. Powód do zastanowienia dawało mi też to, że wracały wspomnienia sprzed siedmiu lat. Nie miałam pojęcia, co mają wspólnego z mężczyzną, który mnie uratował. Może ta pękająca tafla lustra, głęboki oczy wpatrzone we mnie, przypomniały mi... Nie, nie mogłam tego do siebie dopuścić.

            Wstałam z łóżka, spuszczając stopy na lodowatą podłogę. Ruszyłam do kuchni, po drodze zapalając światła. W domu natychmiast zrobiło się przytulniej. Dzwonek telefonu rozległ się tak nagle, że podskoczyłam ze strachu. Uniosłam słuchawkę, zastanawiając się, kto może dzwonić o tej porze.

- Cześć, kochanie - usłyszałam męski głos.

- Alex... - westchnęłam, zerkając na zegar. Dochodziła trzecia nad ranem.

- Musiałem zadzwonić. Czuję, że musisz porozmawiać - mówił spokojnie i powoli.

- Jest późno - powiedziałam, opadając na krzesło.

- Ale nie śpisz. Co masz innego do roboty? - spytał, trafiając w sedno. Rzeczywiście na sen nie było najmniejszych szans.

- Dobra, tym razem wygrałeś - mruknęłam, sięgając po różdżkę. Po chwili owijałam się już szlafrokiem, który przywołałam z sypialni.

- Jak się czujesz? Nadgarstek już się zagoił? - starał się być naturalny i swobodny, ale i tak wiedziałam, że później rozmowa zejdzie na poważniejsze tematy.

- Siniaka już nie ma, a czuję się całkiem w porządku - skłamałam, patrząc na fioletowy ślad na swojej dłoni. Mój obecny stan nie miał w sobie nic dobrego, ale nie chciałam niepokoić przyjaciół.

- Może wpadnę do ciebie po południu? - skrzywiłam się mimowolnie na tę propozycję.

- Chciałam pojechać do restauracji, żeby skończyć papierkową robotę - powiedziałam, wymyślając to na poczekaniu.

- Pomóc ci?

- Nie, nie trzeba. Wolałabym być sama - wykrztusiłam, nie chcąc zdradzać, jak bardzo zdenerwowana właśnie jestem.

- Jeśli zmienisz zdanie, daj znać - Alex brzmiał na delikatnie zirytowanego.

- Dobrze - westchnęłam, spuszczając głowę. Dobrze wiedział, że moja decyzja się nie zmieni.

- Trzymaj się.

- Ty też.

***

            Wbiegłem do domu i złapałem pierwszą rzecz z brzegu. Wazon roztrzaskał się na ścianie, a woda zaczęła ściekać wartkim strumieniem na podłogę. Złapałem się za głowę, chcąc wygonić z niej wszystko, co uważałem za niepotrzebne. Myślałem wciąż o tej samej osobie. Nie mogłem sobie na to pozwolić. Wpadłem do salonu, gdzie kolejne przedmioty kończyły żywot w zderzeniu ze ścianami. Zerwałem z siebie marynarkę i rzuciłem nią do kominka. Materiał spalił się z sykiem na moich oczach. Po chwili odnalazłem na stoliku swój zapas Ognistej Whiskey. Nie myśląc racjonalnie, złapałem za butelki i cisnąłem nimi w ogień. Płomienie uniosły się wysoko, gdy zacząłem krzyczeć. Nie wiedziałem nawet, co takiego wrzeszczę. Po prostu musiałem to z siebie wyrzucić. Mogło to trwać sekundy, czy minuty, lecz dla mnie ten moment był odczuwalny jak wieczność.

- Malfoy! Do jasnej cholery! Malfoy! - usłyszałem, jak przez mgłę. Nie miałem zamiaru przerywać swojego szału. Nadal rzucałem się po pokoju, niszcząc krzesła, zdzierając ze ścian obrazy i krzycząc.

- Draco! - ktoś złapał mnie za ramiona i zaczął mocno potrząsać. Poczułem, że po policzkach zaczynają lecieć mi łzy, które były powstrzymywane zbyt długo.

- Nie! - wrzasnąłem, starając się wyrwać.

- Co się dzieje? Gdzie ty byłeś? - Blaise starał się utrzymywać ze mną kontakt wzrokowy.

- To wszystko twoja wina! To ty kazałeś mi wychodzić z domu! Zmusiłeś mnie! - krzyczałem coraz bardziej drżącym głosem.

- O czym ty mówisz? Co się stało? - Diabeł nie przestawał mną potrząsać.

- Widziałem ją! Przez ciebie! - wyrwałem mu się i cisnąłem lampą o podłogę. Kawałki szkła wyleciały w powietrze.

- Widziałeś kogo?!

- Hermionę! - wrzasnąłem, po czym opadłem bez sił na dywan. Łzy wciąż spływały mi po twarzy.

- Czy ciebie trzeba pilnować na każdym kroku?! - Blaise ukucnął obok mnie i zaczął zaklęciami pozbywać się szkła. Wyglądał na zdenerwowanego, ale jednocześnie zadowolonego.

- Wiedziałeś, że ona jest w Londynie?! Wiedziałeś! - zdałem sobie z tego sprawę dopiero teraz.

- I co miałem ci niby powiedzieć? Granger tu jest. Lepiej uważaj, gdzie patrzysz, bo wspomnienia  mogą cię zniszczyć! - wrzasnął w odpowiedzi.

- Dobrze wiesz, że teraz będzie ze mną coraz gorzej - powiedziałem już nieco spokojniej.

- Gówno mnie to obchodzi! Masz wziąć się w garść. To, że ją widziałeś, nic nie znaczy - Blaise podniósł mnie z podłogi jednym ruchem. Zacisnął dłoń na mojej koszuli i nie przestawał mierzyć mnie wzrokiem.

- Nie tylko ją widziałem - wykrztusiłem niepewnie.

- Więc co jeszcze zrobiłeś? - spytał, mocno zaciskając zęby.

- Uratowałem ją przed Weasleyem - szepnąłem, po raz kolejny wyrywając się przyjacielowi.

- Że co?!

- Że to! Chciał ją bić, rozumiesz? Nie byłem w swojej postaci. Nie wiedziała, że to ja. Trochę go pokatowałem, a później zostawiłem - mruknąłem pod nosem. Diabeł patrzył na mnie z niedowierzaniem.

- Czy ty do końca postradałeś zmysły? Wkopiesz się nie na żarty - westchnął, opadając na kanapę. Wiedziałem, że będzie się martwił.

- Musiałem jej pomóc...

- Dlaczego w twoim życiu zawsze jest coś tak skomplikowanego? - uniósł głowę i spojrzał na mnie z delikatnym współczuciem.

- Gdy na nią spojrzałem, wróciło to, czego nie powinien był pamiętać. Nie dam rady raz jeszcze tego wszystkiego zapominać - jęknąłem, patrząc w ogień.

- Dlaczego masz zapominać? Przecież teraz...

- Nie! Nie mogę zniszczyć jej życia. Przecież ona w pewien sposób naprawiła moje. To nieuczciwe... 

---

Przepraszam za opóźnienie. Ostatnie dni były czystym szaleństwem. Nie było czasu właściwie na nic. Jutro mam bal gimnazjalny i przygotowania trochę mnie pochłonęły. Ten rozdział był dla mnie jednym z trudniejszych. Pisałam go bardzo długo i nie wiem, czy wam się spodoba. Jest odrobinę krótszy niż poprzednie, ale myślę, że nawet tego nie poczujecie. Tytuł rozdziału to nawiązanie do tej pękającej tafli lustra z poprzedniego rozdziału. Przepraszam za jakiekolwiek błędy. Nie mam czasu sprawdzać. 

Nie mam pojęcia kiedy będzie nowy rozdział. To ostatnie tygodnie mojej nauki w gimnazjum i muszę się skupić. Mam do zrobienia jeszcze kilka rzeczy. Poprawa ocen trochę wciąga.  Nie dziwcie się, jeśli rozdział znów będzie opóźniony. Siła wyższa :)