VI. Ryzyko

            

- Draco! Jesteś tu? - krzyk mojej matki dobiegł mnie, gdy wychodziłem z sypialni.

- Tutaj! - odpowiedziałem, kierując się w stronę schodów. Byłem jednocześnie zadowolony i zirytowany, że zdecydowała się mnie odwiedzić. Blaise zapewne przekazał jej wszystkie nowe nowiny. Czekała mnie ciężka rozmowa.

- Witaj - pocałowała mnie w oba policzki. Spróbowałem się uśmiechnąć, ale nie wyszło. Przypomniałem sobie, jak kąciki moich ust uniosły się przy Granger. Niezauważalnie uszczypnąłem się w nadgarstek. Nie mogłem o tym myśleć.

- Masz jakąś sprawę? - spytałem, starając się na nią nie patrzeć. Dobierze wiedziałem, czego będzie próbować.

- Blaise był u mnie wczoraj. Powiedział, że coś z tobą nie tak - powiedziała, po czym usiadła na fotelu niedaleko kominka. Nie zająłem miejsca obok niej, a tylko przystanąłem nieopodal. Czułem się w ten sposób bezpieczniej.

- I co jeszcze ci opowiedział? - mruknąłem, odwracając się do niej plecami. Wyczarowałem szklankę i nalałem sobie porządną porcję whiskey.

- Stwierdził, że coś powinieneś powiedzieć mi sam - usłyszałem jej niepewny głos. Patrzyła na mnie zawzięcie, a dłonie złożyła na kolanach. Zawsze to robiła, gdy się denerwowała.

- Widziałem Granger - rzuciłem jak gdyby od niechcenia, po czym ukryłem się za szklanką.

- Rozmawiałeś z nią? - spytała z nadzieją. Skrzywiłem się, patrząc na bursztynowy trunek w swojej dłoni.

- Nie. Właściwie nie wiedziała, że byłem w pobliżu - powiedziałem, dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak żałośnie to wszystko brzmiało. Obserwowałem ją sobie, uratowałem, a nie zamieniłem nawet słowa.

- Więc co się stało, że jesteś taki roztrzęsiony? - wstała z fotela i wyjęła mi szklankę z dłoni.

- Wcale nie jestem - warknąłem, odtrącając jej dłoń. Nie chciałem teraz żadnego czułego dotyku, współczującego spojrzenia. Nie było po co się nade mną litować. Sam stworzyłem sobie piekło, w którym teraz trwałem.

- Przecież widzę. W salonie nie ma połowy mebli, a korytarz wygląda jak po przejściu huraganu. Taki szał występował u ciebie tylko...

- Tak! Tylko wtedy, gdy ktoś o niej wspomina! - wrzasnąłem, ciskając szklanką w ścianę. Nawet nie wiedziałem, w którym momencie to się stało. Po prostu musiałem czymś rzucić.

- Draco - szepnęła, biorąc moją twarz w dłonie.

- Uratowałem ją przed Weasleyem. Chciał ją uderzyć, słyszysz? I pewnie już nie raz jej to zrobił - powiedziałem, patrząc w oczy matki. Od razu zauważyła, z jakim bólem właśnie walczę.

- Dobrze zrobiłeś - odparła, gładząc mnie po policzku.

- Zrobiłem źle. Nie mogę się pozbierać - poczułem, że całe moje ciało zaczyna drżeć. Byłem wściekły na siebie, na Weasleya, na cały świat. Nie winiłem tylko Granger...

- Dlaczego tak się tym wszystkim przejmujesz? Minęło siedem lat - usłyszałem jak przez mgłę. Natychmiast się od niej odsunąłem.

- Gdyby nie ona, nie byłoby mnie tu! Chcesz powiedzieć, że to, co zrobiła nie było ważne?! - krzyknąłem, nie zwracając uwagi, że ktoś może mnie usłyszeć. Mało mnie to w tej chwili obchodziło.

- Nie, wcale tak nie uważam. Nie rozumiem tylko, dlaczego wciąż tak to rozpamiętujesz. Kilka dni, Draco. Kilka dni, które teraz rządzą twoim życiem - odparła ze łzami w oczach. Mogłem ją ranić, ale nie mogłem okłamywać samego siebie.

- Właśnie tak, matko! Kilka dni, które mnie zrujnowały. Nie widziałaś tego. Nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, co się działo! Nawet nie wiesz wszystkiego! - nie przestawałem wrzeszczeć. Inny ton głosu  po prostu tutaj nie pasował.

- Nigdy mi nie opowiedziałeś - szepnęła, nadal powstrzymując słone krople, zebrane w kącikach oczu.

- A po co miałem to robić? Najważniejsze było dla ciebie, że przeżyłem. Nie obchodziło cię, że ona omal nie zniszczyła sobie całego życia. Zrównywałaś ją z ziemią, sprowadzałaś do postaci ofiary! - powiedziałem, coraz mocniej zaciskając pięści.

- Draco, ja... - zaczęła mówić, jednocześnie podchodząc do mnie.

- Niestety! Ja, Draco Malfoy nie mogę zapomnieć o tym, co zrobiła! - wrzasnąłem po raz ostatni, po czym odwróciłem się do matki plecami. Teleportowała się kilka minut później, pozostawiając mnie samego. Usiadłem na podłodze i ukryłem twarz w dłoniach. Stało się. Wspomnienia wróciły i to ze szczegółami, których nie chciałem. Każde odczucie, gest, blady uśmiech... Wszystko.

***

            Jechałam ulicami Londynu, a z głośników sączyła się uspokajająca muzyka. Słońce ogrzewało mi twarz, a od strony uchylonej szyby wdzierał się delikatny wiatr. Po telefonie od Alexa postanowiłam wybrać się do restauracji. Nie wiedziałam dlaczego to robię, ale po prostu coś kazało mi wrócić. Mimo że próbowałam się skupić, nie wychodziło mi to zbyt dobrze. Przed oczami miałam wciąż ten sam obraz, a w głowie mętlik. Już dawno nie działo się ze mną nic podobnego. Bałam się przeszłości i przyszłości. Nie miałam pojęcia, co może czekać na mnie za rogiem. Mogłam spodziewać się wszystkiego, a najbardziej przerażała mnie perspektywa powrotu tego wszystkiego, z czym walczyłam. Właściwie powiązanie tego mężczyzny, który mnie uratował ze wspomnieniami sprzed siedmiu lat było raczej nikłe. Najbardziej podziałał na mnie jednak widok tych oczu.

Prawda przychodzi powoli, ale znika szybko...

            Usłyszałam czyjś cichy głos w swojej głowie, a moje stopy same odnalazły pedał hamulca. Zatrzymałam się z piskiem opon na poboczu, a tumany piasku wzniosły się w powietrze. Drżącymi dłońmi wyjęłam kluczyk ze stacyjki. Później oparłam głowę o kierownicę i zaczęłam głęboko oddychać. Nie mogłam tego słyszeć. Może po prostu sama powtarzałam to w swojej głowie? Mogło to znaczyć tylko jedno... Zaczynałam tęsknić za tym, co miałam tylko przez chwilę.

Pojmujesz to dopiero wtedy, gdy pozwalasz odejść...

            Złapałam się za głowę i mocno nią potrząsnęłam. Co się ze mną działo?  Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że zaciskam palce na swoim nadgarstku. Spojrzałam w dół, dostrzegając na dłoni cienką, złotą bransoletkę. Światło odbijało się od małych, szlachetnych kamieni. Wiele osób pytało mnie, dlaczego wciąż ją noszę.  Nie wiedziałam jak odpowiedzieć. Była dla mnie tak ważna czy po prostu obojętna? Nauczyłam się nie przywoływać obrazów z przeszłości, patrząc na tę biżuterię. Tyczyło się to również pozostałych rzeczy z mojego otoczenia. A teraz... Teraz wszystko znów się sypało.

***

Po wyjściu matki znów nie mogłem przestać myśleć o swojej sytuacji. Zastanawiałem się, czy tam wrócić. Powinienem sprawdzić, czy wszystko w porządku, ale po tym, co działo się ze mną przez ostatnie dni, nie widziałem wizyty w restauracji w szczęśliwych barwach. Powiedzenie Granger całej prawdy skutkowałoby zapewne jej gniewem, chociaż niczego nie mogłem być pewien. Czułem się tak, jakby rozerwano mnie na dwie części. Każda z nich chciała czegoś innego. Jedna spokoju, druga chaosu, który lubiłem o wiele bardziej niż monotonię. Wolałem jednak powstrzymywać tę szaloną stronę. Gdy się uruchamiała, działy się właśnie takie rzeczy jak katowanie Weasleya. Musiałem trzymać się na wodzy. Przez ostatnie siedem lat wszyscy mówili, żebym uważał, nie zniszczył tego, co mam. Gdybym tylko wiedział, jakie to były bzdury. Powinienem był trzymać się tego, co miałem. A teraz nie było nic. Tylko pustka, której musiałem się trzymać. Nie było niczego innego. W tej chwili bałem się przeszłości, przyszłości, a najbardziej tego, co mogę zrobić w najbliższych kilku godzinach. Należało się powstrzymać od pochopnych decyzji, ale z tego właśnie byłem znany. Nigdy nie podjąłem dobrego wyboru. Prawie. Raz, jeden jedyny raz mi się udało.

            Zacisnąłem mocno pięści, by chwilowy ból zdołał mnie otrzeźwić. Wstałem z podłogi i przeczesałem dłońmi włosy. Musiałem znaleźć sobie jakieś zajęcie. Ciągłe pogrążanie się w myślach nie było najlepsze. Nagle coś przyszło mi do głowy. W pierwszym momencie nie zdawałem sobie sprawy z tego, co właśnie robię.

            Zszedłem do piwnicy, czując że nogi niebezpiecznie mi drżą. W ciemnym korytarzu widziałem jedynie swoje wyciągnięte ręce. Otworzyłem na oślep mocne, dębowe drzwi i wszedłem do pomieszczenia. Chmury kurzu na kilka sekund zasłoniły mi widok. Gdy białe drobinki w końcu opadły, ruszyłem przed siebie. Wokoło było pełno starych, zniszczonych mebli. Pozostawili je poprzedni właściciele, a mnie nie chciało się ich usuwać. Nie wchodziłem tu od dobrych kilku lat. Myślałem, że będę musiał szukać drogi, ale okazało się, że doskonale ją pamiętam. Minąłem zasłonięte płachtą lustro, długi stół i komplet obitych na czerwono krzeseł. Później skręciłem i zatrzymałem się przed starym, drewnianym kredensem. Przesunąłem palcami po drzwiczkach, a serce zabiło mi szybciej. Wiedziałem, że nie powinienem tego robić. Przekręciłem mały, metalowy kluczyk i otworzyłem szafkę. Zaskrzypiała w ramach protestu. Na najwyższej półce leżały książki, które ostrożnie wyjąłem i ułożyłem na podłodze. Później sięgnąłem w głąb kredensu i wyciągnąłem to, na czym tak mi zależało. Małe, proste pudełko, obwiązane czarnym sznurkiem. Wyglądało zwyczajnie i niepozornie, ale dla mnie znaczyło więcej niż reszta przedmiotów w piwnicy. Powoli rozwiązałem niedbałą kokardkę i rzuciłem sznurek na podłogę. Rozchyliłem karton, czując, że dłonie drżą mi o wiele za mocno. Głęboko wciągnąłem powietrze, gdy ukazała mi się zawartość pudełka. Na jego dnie leżał mały, złoty wisiorek w kształcie węża. Był zakurzony i nie lśnił już tak pięknie, jak kiedyś. Wyciągnąłem go i oczyściłem rękawem koszuli. Próbowałem się powstrzymać, ale nie mogłem. Zamknąłem oczy i spróbowałem zrobić to, czego pragnąłem już od dawna. Nie wiedziałem czy zadziała. Wolałem, żeby jednak się nie udało, ale było za późno. Otworzyłem oczy zaraz  po wypowiedzeniu dwóch zdań, które wciąż krążyły w mojej głowie.

Prawda przychodzi powoli, ale znika szybko...

Pojmujesz to dopiero wtedy, gdy pozwalasz odejść...

Ścisnąłem wisiorek drżącymi palcami, po czym założyłem go sobie na szyję. Sięgnąłem znów do pudełka i wyciągnąłem poszarpane skrawki papieru zapisane pochyłym, delikatnym pismem. Odłożyłem je na miejsce, nie mogąc przeczytać ani słowa. Zacząłem zamykać pudełko z zamiarem schowania go na półce, gdy nagle zauważyłem coś jeszcze. Stara, ruchoma fotografia ukryła się tuż przy ściance kartonu. Wyjąłem ją ostrożnie. Zawroty głowy zmusiły mnie do złapania drzwiczek szafki. Przez kilka minut wpatrywałem się w zdjęcie. Były tylko dwa, cenne egzemplarze tego właśnie obrazu, chociaż co do drugiej kopii, nie mogłem być pewien.

- Nie rób tego, Draco - powiedziałem sam do siebie. Nie zadziałało. Po chwili wsunąłem fotografię do kieszeni, zamknąłem pudełko i wsadziłem je do kredensu.

***

            Usiadłam na zapleczu i wyciągnąłem pudła z papierami. Postawiłam je przed sobą, tworząc jak gdyby bezpieczną barierę. Wiedziałam, że i tak nic z tego nie tknę. Zaczęłam przyglądać się bransoletce na swoim nadgarstku. Nie miałam pojęcia, że jeszcze działa. Czar powinien wygasnąć. Co jeśli mi się wydawało? To wszystko wskazuje na to, że on jest w pobliżu? Dlaczego to zrobił? Miałam jeszcze wiele pytań, na który nie potrafiłabym odpowiedzieć. Wyciągnęłam z szuflady biurka pergamin i pióro. Nakreśliłam na nim dwa, usłyszane wcześniej zdania.

Prawda przychodzi powoli, ale znika szybko...

Pojmujesz to dopiero wtedy, gdy pozwalasz odejść...

Przeczytałam je na głos, czując, że gardło coraz bardziej mi się zaciska. Wyciągnęłam różdżkę i rzuciłam zaklęcie na papier. Napisy znikły, a kartka po chwili znalazła się w mojej kieszeni. Uniosłam głowę, a mój wzrok zatrzymał się na przeciwległej ścianie. Poczułam się tak, jakby impuls elektryczny przeszył mi ciało. Zerwałam się z krzesła i chwyciłam duży, metalowy klucz. Po chwili stałam naprzeciw ceglanej ściany w głównej sali restauracji. Wypowiedziałam zaklęcie, a moim oczom ukazały się stare, drewniane drzwi. Otworzyłam je i ruszyłam krętymi, wąskimi schodami w górę. Znalazłam się na strychu kilka minut później. To właśnie kochałam w magii. Niektóre miejsca można było doskonale ukryć. W tym pomieszczeniu upchnęliśmy wszystko, co zawadzało przy urządzaniu restauracji. Stare meble, szafy, obrazy i lustra. Przychodziłam tu raz na jakiś czas, żeby zetrzeć grubą warstwę kurzu. Teraz miałam zupełnie inne zamiary. Zastanawiałam się, czy odnajdę drogę. Okazało się, że nawet z zamkniętymi oczami trafiłabym do celu. Usiadłam na brudnej podłodze i zdjęłam czarny materiał z kufra. Mimo lat, które upłynęły, był nadal tak samo piękny. Metalowe obicia, wyrzeźbione na brzegach róże. Otworzyłam kłódkę i powoli otworzyłam klapę. Dłonie mi drżały, gdy wyciągnęłam małe pudełko. Nie miałam pojęcia dlaczego to robię, ale coś mówiło mi, że powinnam. Po chwili trzymałam w dłoniach skrawki wspomnień. Stare wycinki z gazet, których fragmenty znałam na pamięć, skrawki pergaminu zapisane pięknym, prostym pismem. Te krótkie liściki również mogła recytować bez powtarzania. Na samym dnie odnalazłam to, czego szukałam. Stara, ruchoma fotografia. Czary na nią rzucone nie pozwalały jej się rozpaść. Trzymałam obrazek w dłoniach, a serce biło mi coraz szybciej. Przypomniałam sobie jak wiele starań włożyłam w to, by zdjęcie nie wydostało się na światło dzienne. Były tylko dwa egzemplarze, a szczerze wątpiłam w to, że druga fotografia jeszcze gdzieś istnieje. Schwytany na papierze moment otworzył drzwi moim wspomnieniom. Przegrałam tę walkę. Kilka dni zamieniło w proch całe siedem lat.

- Ryzykujesz, Granger - powiedziałam sama do siebie, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że zacytowałam jego własne słowa.

***

            Wsiadłem na motor i ruszyłem w górę ulicy. Nie zwracałem uwagi na to, że przekraczam dozwoloną prędkość. Gnałem przed siebie, a tkwiąca w kieszeni fotografia paliła mi skórę przez materiał. Powoli się ściemniało, a światło rzucane przez reflektor rozpraszało się w wieczornej mgle. Nie zahamowałem, gdy sygnalizacja zmieniła kolor na czerwony. Z piskiem opon minąłem nadjeżdżające samochody i skręciłem w małą, brukowaną uliczkę. Tutaj musiałem jechać wolniej, ale nie przeszkadzało mi to. Po chwili zatrzymałem się na jakimś skrzyżowaniu. Zgasiłem silnik i schowałem kask. Kaptur zapewniał mi jako taką ochronę. Nadszedł czas na spacer, którego tak potrzebowałem. Zdałem się na swój zmysł orientacji i po prostu ruszyłem przed siebie. Miałem nadzieję, że nogi poniosą mnie w jakieś sensowne miejsce. Serce stanęło mi na moment, gdy okazało się, że jestem tuż przed Charing Street Road. Odwróciłem się z zamiarem odejścia. Nie mogłem tam teraz iść. Było jeszcze za wcześnie.

- Przecież możesz tylko zerknąć - szepnąłem sam do siebie, po czym puściłem się biegiem. Mijałem przechodniów, którzy patrzyli na mnie z oburzeniem. Kilka razy kogoś popchnąłem, ale nawet nie miałem czasu przeprosić. Gdy w oddali zamajaczył mi szyld księgarni, odrobinę zwolniłem. Zrównałem się z witryną restauracji i spojrzałem w głąb lokalu. Było tam pusto i ciemno, a na drzwiach widniała kartka, informująca o przerwie. Zatrzymałem się, mimo że powinienem pamiętać o ostrożności. Nagle coś zaczęło się dziać. Nie zdążyłem się odsunąć. Drzwi się otworzyły, a ktoś zderzył się ze mną, nie patrząc, gdzie idzie. Domyślałem się, kim może być osoba, którą trzymam w ramionach. Przechyliłem się tak, by jej ciało upadło na moje. Uniosła głowę, a nasze spojrzenia się spotkały.  

---

Ten rozdział wstawiam dzisiaj, bo w tygodniu nie byłoby czasu. Mam nadzieję, że jeszcze trochę wytrzymacie z tymi całym tajemnicami. Uwierzcie mi, że nie pożałujecie czekania :) 

Przepraszam, że ostatni rozdział był przeze mnie trochę zaniedbany. Nie odpowiedziałam od razu na wasze komentarze itd. To wszystko przez przygotowania do balu. Tak w ogóle, to było cudownie. Naprawdę świetnie się bawiłam. Wczorajszy wieczór dał mi wiele inspiracji :) Myślę, że niektóre rzeczy będę pamiętać do końca życia.

Przepraszam także za jakiekolwiek błędy w tym rozdziale. Przeczytałam całość, żeby poprawić jakieś literówki i powtórzenia, ale niektóre rzeczy mogły mi umknąć. Z góry przepraszam :)