IV. Na ratunek

     Znalazłam się w połowie sali, gdy drzwi restauracji otworzyły się z hukiem. Zatrzymałam się, odwracając głowę w tamtą stronę. W progu stała ostatnia osoba, którą teraz chciałam widzieć. Poczułam jak serce podchodzi mi powoli do gardła, ręce zaczynają drżeć. To co mną rządziło, można było opisać jako nieposkromiony, gorący do granic możliwości ogień. Za każdym razem reagowałam na jego widok tak samo. Za każdym razem chciałam uciec, schować się przed nim, przed jego słowami, wzrokiem, gestami. Samo patrzenie na niego wzbudzało we mnie dreszcze i obrzydzenie. Wszystko co nas kiedyś łączyło było kłamstwem. Dlaczego wciąż próbował walczyć?

- Witaj, Hermiono - usłyszałam jak przez mgłę. Krew odpłynęła mi z twarzy.

- Cześć - odpowiedziałam, rozglądając się w  poszukiwaniu ratunku. Z przerażeniem stwierdziłam, że Harry i Ginny siedzą tyłem do mnie, nie widząc niczego.

- Moje zaproszenie nie dotarło, ale jak widzisz, jestem - rudzielec zbliżył się do mnie tak bardzo, że czułam jego oddech na policzku. Odsunęłam się delikatnie, co nie uszło jego uwadze.

- Jasne - mruknęłam pod nosem.

- Boisz się mnie? - spytał, unosząc dłoń z zamiarem dotknięcia mojej twarzy. Odskoczyłam jak poparzona.

- Nie dotykaj mnie - warknęłam, odtrącając jego rękę.

- Miona... - szepnął, obejmując mnie w talii. Czułam jak uścisk coraz bardziej się zacieśnia. Rozejrzałam się raz jeszcze. Pustka. Nie było nikogo, kto mógłby mi pomóc. Alex, Rose, Joseph i Matt siedzieli za daleko.

- Nie dzisiaj, Ronaldzie - powiedziałam, patrząc mu w oczy z niemym błaganiem. Nie zamierzał mi odpuszczać. Doskonale o tym wiedziałam.

- Właśnie, że dzisiaj. Musimy porozmawiać - syknął ze złością, po czym zaczął mnie prowadzić w stronę wyjścia. Nie mogłam się wyszarpnąć. Zwróciłabym uwagę całej restauracji, a nie chciałam psuć tego wieczoru.

- Proszę - szepnęłam, zatrzymując się na chwilę.

- Nie - złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w swoją stronę. Poczułam jak złota bransoletka wbija mi się boleśnie w skórę. Obejrzałam się po raz ostatni, napotykając wpatrzone we mnie oczy. Czarnowłosy mężczyzna siedział przy swoim stoliku i obserwował całą sytuację. Nie miałam innego wyjścia. Otworzyłam usta i wypowiedziałam bezgłośnie jedno słowo. Ratunku. Później zostałam wyciągnięta przez Rona na zewnątrz. Było ciemno, chłodno i nieprzyjemnie. Nawet szyld lokalu zdawał się być w tym momencie niezwykle ponury.

- Puść mnie - powiedziałam stanowczo, po czym wyszarpnęłam swoją dłoń z żelaznego uścisku.

- Dlaczego się stawiasz? Wystarczy, że poświęcisz mi chwilę - powiedział, podchodząc bliżej. Migotliwe lampki przy wejściu do restauracji rzuciły światło na jego twarz. Mimo wszystkich lat, które upłynęły, wyglądał tak samo. Rude włosy, piegi i przerażający uśmiech.

- Nie mamy o czym rozmawiać. Zerwałam z tobą rok temu, Ron. Czego ty chcesz? - spojrzałam odważnie w jego oczy. Serce tłukło mi się w piersi jak oszalały, tęskniący za wolnością ptak. Gdzieś w tle słyszałam gwar z restauracji. Oddałabym wszystkie skarby świata, żeby móc być w środku.

- Nawet nie wiem, dlaczego mnie zostawiłaś - syknął, znów łapiąc mnie za nadgarstek.

- Może dlatego, że cię nie kocham - wrzasnęłam, starając się uwolnić z jego uścisku.

- Jakby to było najważniejsze - zadrwił.

- Bo jest! - krzyknęłam jeszcze głośniej. Błagałam, by ktoś mnie usłyszał. Ktokolwiek.

- A może kogoś masz? Ukrywasz swój związek? Powiedz! - ciskał słowa w moją stronę, a oczy zachodziły mu z każdą chwilą coraz gęstszą mgłą.

- Nie! Nie mam nikogo - powiedziałam, zaciskając zęby.

- Kłamiesz - warknął kilka centymetrów od mojej twarzy. Zadrżałam, czując jak przypiera mnie z całej siły do ściany kamienicy.

- Spieprzaj - syknęłam, po czym wymierzyłam mu policzek. Uniósł głowę kilka sekund później. W jego oczach widziałam tylko i wyłącznie wściekłość. Złapał mnie za dłoń, którą go uderzyłam.

- Zdzira - wrzasnął, unosząc na mnie rękę. Skuliłam się w sobie, przygotowując się na cios. Jego palce już niemal dotykały mojej skóry, gdy poczułam ostre szarpnięcie. Rona odrzuciło na kilka metrów. Uderzył ciałem o chodnik z głośnym hukiem. Odwróciłam się, dostrzegając przy wyjściu z restauracji jakąś postać. W mroku nie byłam w stanie dostrzec twarzy mojego wybawcy. Nim zdążyłam zareagować, ten człowiek rzucił się w przód. Kolejne zaklęcia wypływały z jego różdżki, a w świetle, które towarzyszyło czarom dostrzegłam sylwetkę mężczyzny z czarnymi włosami. Już wiedziałam kim był. Ten nieznajomy, którego prosiłam o pomoc. W końcu przestał rzucać klątwy i zajął się Ronem osobiście. Okładał go z taką siłą, że ciało przeciwnika unosiło się i opadało bezwładnie na chodniku. Zakryłam usta dłonią i oparłam się o zimną ścianę. Wciąż słyszałam odgłosy bijatyki. Mieszały się koszmarnie z gwarem ludzi, przebywających w lokalu. Poczułam, że kręci mi się w głowie. Schowałam twarz w dłoniach i spróbowałam głęboko oddychać. Dziwny świst w uszach uniemożliwił mi koncentrację. Słyszałam jeszcze przez chwilę odgłosy walki, po czym nagle umilkły. Uniosłam głowę i spojrzałam na miejsce, gdzie leżało zakrwawione ciało Rona. Jego klatka piersiowa unosiła się i opadła niezwykle wolno. Nie martwiłam się jednak o jego życie. Szukałam wzrokiem czarnowłosego mężczyzny. Stał nad rudzielcem, wycierając dłoń o koszulę.  Na twarzy miał widoczne zadrapania, a krew przeciwnika zdobiła fantazyjnie jego przedramiona. Chciałam coś powiedzieć, podziękować, zrobić cokolwiek. Nie mogłam. Gardło zacisnęło mi się stanowczo zbyt mocno. Spojrzałam w oczy mężczyzny. Na tle nocy, stojąc nad swoją ofiarą, wyglądał mrocznie. Nie bałem się jednak. Patrzyłam odważnie w ciemne, głębokie tęczówki. Nagle coś dziwnego zaczęło się z nimi dziać. Zaczęły dziwnie drżeć, jak gdyby tafla lustra łamała się na kawałki. Nim zdążyłam dokładniej przyjrzeć się temu dziwnemu zjawisku, mężczyzna spuścił wzrok. Kilka sekund później teleportował się z cichym pstryknięciem. Postawiłam krok w stronę miejsca, gdzie przed chwilą stał. Nawet nie wiedziałam, jak miał na imię.

- Hermiono! - usłyszałam krzyk za plecami. Odwróciłam się, dostrzegając w drzwiach sylwetkę Ginny i jej chłopaka. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Moja przyjaciółka patrzyła z przerażeniem na zakrwawione ciało brata.

- Kto to zrobił? - Harry podszedł do Rona i ukucnął przy nim. Doskonale wiedział, że to nie ja tak pokiereszowałam rudzielca. Nie miałam tyle siły.

- Nie wiem. Jakiś klient restauracji, którego nie znam - wydusiłam, czując coraz silniejsze zawroty głowy.

- Nieźle się spisał - mruknął Wybraniec, unosząc ciało Rona poprzez zaklęcie. Ginny nadal stała na uboczu, patrząc na krew, rozlaną na chodniku. Usłyszałam huk i drzwi restauracji otworzyły się po  raz kolejny. Nie minęło kilka sekund, a Alex trzymał mnie w swoich ramionach. Rose, Joseph i Matt stali tuż obok.

- Godryku! Tam było tyle ludzi. Nic nie zauważyłem. Przepraszam - mówił brunet, gładząc mnie po plecach.

- Nic się nie stało. Pomógł mi ten nieznajomy, o którym rozmawialiśmy - powiedział zachrypniętym głosem.

- Gdzie on się podział? - spytał Joseph.

- Zniknął, teleportował się gdzieś - szepnęłam, przypominając sobie dziwne oczy swojego wybawcy.

- Co do teleportacji. Trzeba zabrać stąd Weasleya. Zanim któryś z klientów go zauważy - Rose podeszła do Harrego i zaczęła pomagać mu swoją różdżką przy unoszeniu ciała Rona.

- Musimy zabrać go do Munga - Matt starł krew z chodnika, używając zaklęcia.

- Najpierw trzeba go trochę ogarnąć i ocucić. Chyba nie chcecie kłopotów - Harry spojrzał mi w oczy. W jego tęczówkach czaił się niepokój. Wiedziałam, że będzie się martwił.

- Zróbcie z nim porządek. Zabiorę go do szpitala i powiem, że miał wypadek - głos Ginny był pewny i silny. Spojrzałam na przyjaciółkę, która z pogardą wpatrywała się w ciało swojego brata.

- Gin...- szepnęłam, podchodząc do niej. Było mi przykro, że Ron stanął między nami. Nie wiedziałam, co mam robić.

- To tylko nic nieznaczący dupek, Hermiono - powiedziała najspokojniej  w świecie.

- Zbierajmy się - Alex przerwał nieprzyjemną ciszę. Po chwili rudzielec wyglądał już odrobinę lepiej, a Ginny wraz z Harrym szykowali się do teleportacji.

- Wy tu zostańcie. Damy wam znać, jak już go tam dostarczymy - Wybraniec podszedł do mnie i mocno uścisnął - Uważaj na siebie - szepnął mi do ucha.

- Przepraszam - powiedziałam, patrząc po wszystkich. Czułam się winna całemu temu zajściu.

- To nie twoja wina, kochanie - Joseph przyciągnął mnie do siebie. Po chwili stałam w jego silnych, ciepłych ramionach.

- Ten dzień miał być idealny, a ja go zepsułam - zdołałam wykrztusić.

- Jutro znowu będzie dzień - powiedziała Ginny, po czym złapała dłoń Harrego. Zniknęli w ciemności kilka sekund później.

***

            Weszliśmy do restauracji, starając się nie robić zamieszania. Alex nie odstępował mnie na krok. Opierałam się na jego ramieniu, dopóki nie znaleźliśmy się przy jednym ze stolików. Opadłam na krzesło, czując, że każda kość zaczyna mnie boleć. Nie byłam zmęczona, a po prostu pogrążona, załamana, smutna. Już dawno nie było ze mną tak źle. Patrzyłam nieobecnym wzrokiem na lokal pełen ludzi. Nadgarstki bolały mnie tak, jakby przez dłuższy czas były związane linami. Bezwiednie pocierałam zaczerwienione miejsca. Jednocześnie uwalniałam z siebie wszystkie emocje. Próbowałam przenieść je na coś pozytywnego. Nie myślałam o tym, że przed chwilą skatowano Rona. Wolałam przypominać sobie raz po raz oczy mojego wybawcy. Żałowałam, że zabrakło mi sił na wymówienie choć jednego słowa. Chciała mu podziękować. Zniknął tak szybko. Wciąż byłam pod wrażeniem tego, z jaką precyzją zadawał ciosy. Wkładał w to całego siebie. Jakby rzeczywiście zależało mu na moim bezpieczeństwie. Mogłam się okłamywać. Przecież on mnie nie znał, nie wiedział jak wygląda moja sytuacja. Po prostu wysłuchał mojej prośby o pomoc. Dopiero teraz, w spokoju i częściowej ciszy przypomniałam sobie dokładnie cały przebieg wydarzeń. Wcześniej nie zarejestrowałam tego, że ten mężczyzna mówił coś do Rona. Teraz byłam pewna, że po całym zajściu pochylił się nad nim i coś powiedział. Tylko co? Nie dosłyszałam.

- Wytrzymaj jeszcze trochę, siostrzyczko - Alex delikatnie dotknął mojej dłoni. Skrzywiłam się, czując piekący ból. Zauważył to natychmiast i wyciągnął różdżkę.

- To nic - szepnęłam, nie patrząc na niego.

- Pozwól sobie pomóc - odparł, po czym wypowiedział jakąś formułkę. Przyjemny, kojący chłód owionął moje nadgarstki. Ból zniknął, ale zaczerwienia nadal były widoczne.

- Kiedy będę mogła stąd wyjść? - spytałam, unosząc głowę. Najchętniej byłabym już w drodze do domu.

- Poczekajmy jeszcze chwilę. Odwiozę cię - brunet patrzył na mnie z troską. Nie było litości. Było tylko to uczucie, którym chciał mnie otoczyć. Za to go uwielbiałam. Pokiwałam głową na znak zgody i na nowo zatopiłam się w swoich myślach. Zastanawiałam się, czy ten tajemniczy mężczyzna jeszcze się pojawi. Intrygowała mnie jego postać, mimo że zrobił coś tak okrutnego na moich oczach. Może po prostu byłam przyzwyczajona do widoku takiej ilości krwi? Najbardziej jednak przyciągało moją ciekawość to dziwne zjawisko w jego tęczówkach. Coś było w nich ukryte. Łamiąca się tafla lustra.

- O czym myślisz? - tym razem głos Rose oderwał mnie od zgubnej, fałszywej rzeczywistości.

- O tym mężczyźnie, który mnie uratował - powiedziałam, patrząc w bystre, iskrzące się oczy kasztanowłosej.

- Nic nie powiedział? Naprawdę zostawił cię bez słowa? - spytała, niedowierzając w to, co wcześniej miało miejsce.

- Zniknął, gdy spojrzałam mu w oczy. Chwilę później pojawiliście się wy. Musiał wiedzieć, że nie będę sama - wykrztusiłam, nerwowo bawiąc się brzegiem eleganckiego obrusu.

- Gdyby nie zauważył, że coś się dzieje moglibyśmy cię stracić. Weasley jest zdolny do wszystkiego. Ile już razy przychodził tutaj? - Rose objęła mnie ramieniem.

- Myślisz, że jeszcze kiedyś tu przyjdzie? - spytałam, patrząc jej w oczy.

- Kogo masz tu na myśli? - odparła, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Tego nieznajomego - wydusiłam, mocno zaciskając dłonie na swoich kolanach.

- Nie wiem, kochanie. Ale zawsze jest taka szansa - uśmiechnęła się delikatnie. Nie potrafiłam odwzajemnić tego gestu. Wolałam tkwić gdzieś daleko i myśleć o tym, że widok tych oczu, obudził to, co spało tak długo.

***

            Jechaliśmy ulicami Londynu w kompletnej, martwej ciszy. Siedziałam na fotelu pasażera. Alex prowadził, a reszta zajęła miejsca na tylnej kanapie. Nie odwracałam wzroku od drogi. Światła, neony na budynkach rozmazywały się, tworząc fantazyjne wzory. Ciepły wiatr owiewał mi twarz, plątał włosy, z których ściągnęłam opaskę. Moje myśli wciąż krążyły wokół tego samego tematu, wokół tego samego mężczyzny, któremu prawdopodobnie nigdy nie będzie mi dane podziękować za to, co dla mnie zrobił.

- Życie się nie zatrzymuje, kotku. Nawet to, że jesteśmy czarodziejami, nie daje takiej możliwości - usłyszałam słowa Alexa. Nie odwróciłam się od okna.

- Nie wiem co masz w tej chwili na myśli - powiedziałam, licząc na to, że mój słaby głos jednak przedrze się przez wiatr.

- Tej nocy ktoś skatował twojego byłego chłopaka,  Granger. Albo będzie to początek końca, albo zupełnie nowy początek. Przypuszczam, że Weasley już  nigdy więcej nie pokaże ci się na oczy - Joseph wychylił głowę zza siedzenia.

- A co jeśli nie da mi spokoju? Jeśli będzie tylko gorzej? - spytałam bardziej samą siebie, niż pozostałych.

-  Nie widziałem tej całej bijatyki, ale sądzę, że twój wybawca wiedział co robi - odparł Alex z poważną miną.

- Dobrze, że tego nie widzieliście. Już dawno nie byłam świadkiem czegoś podobnego - wykrztusiłam, czując, że gardło coraz bardziej mi się zaciska.

- Chyba mu się należało. Popatrz na swój nadgarstek. Dobrze wiem, że to nie pierwszy siniak, który przez niego masz - Matt mówił z taką złością, że dreszcze przeszły mi po plecach. Miał rację, temu nie mogłam zaprzeczyć.

- Gdybym chociaż wiedziała, kto mi pomógł - westchnęłam, nareszcie odrywając wzrok od drogi.

- Może wróci. Nigdy nic nie wiadomo. Gdybym był na jego miejscu, zjawiłbym się jeszcze raz. Tak dla pewności - Alex uśmiechnął się do mnie delikatnie.

- Nie sądzę, żeby ten człowiek był kimś... zwyczajnym - powiedziałam ledwie dosłyszalnym szeptem.

- Mówisz tu o sposobie bicia? - spytała Rose.

- I nie tylko - odparłam, chwytając za klamkę. Alex zaparkował na podjeździe tuż przed moim domem. Po chwili szłam już ścieżką w stronę ganku. Słyszałam jak przyjaciele podążają tuż za mną.

- Dziękuję i przepraszam za wszystko - powiedziałam, otwierając drzwi. Dłoń, w której trzymałam klucze trzęsła mi się niemiłosiernie.

- Nie masz za co przepraszać - cała czwórka objęła mnie, ograniczając dopływ tlenu.

- Może tu z tobą zostanę? - spytał Alex, gdy już się ode mnie odsunęli. Spojrzałam mu w oczy. Doskonale zrozumiał. Odprowadził resztę do samochodu, gdzie się teleportowali. Po chwili był znów przy mnie.

- Chodźmy, siostrzyczko - powiedział, po czym wprowadził mnie do korytarza.

- Mógłbyś zaparzyć herbatę? Pójdę się przebrać - ściągnęłam szpilki, pozwalając stopom w końcu odpocząć.

- Jasne - zniknął w kuchni, zostawiając mnie samą. Ruszyłam po schodach i weszłam do sypialni. Ściągnęłam sukienkę, nie zwracając uwagi, że odrobinę ją podarłam. Rzuciłam ubranie na łóżko i stanęłam przed lustrem. Wyglądałam jak chodzące nieszczęście. Z delikatnego makijażu pozostały tylko ledwie widoczne smugi, usta straciły kolor, a cera stała się blada. Przesunęłam palcami po nadgarstku, gdzie ciągnęła się czerwona smuga. Czułam się co najmniej fatalnie. Sięgnęłam po różdżkę i przywołałam leżące na krześle ubrania. Wciągnęłam je na siebie bez zastanowienia i ruszyłam na dół. Alexa zastałam w salonie, gdzie ustawił filiżanki z herbatą.

- Chyba zmieniłam zdanie. Napiję się czegoś mocniejszego - powiedziałam, zwracając na siebie uwagę. Odwrócił się z szerokim uśmiechem na ustach. W dłoni trzymał butelkę Ognistej.

- Wiedziałem - mruknął, nalewając do szklanki porządną porcję trunku.

- Znasz mnie jak nikt inny - opadłam na kanapę, ciągnąc za sobą bruneta. Ułożyłam głowę na jego ramieniu i przykryłam się kocem.

- Wcale nie. Nie wiem nic o twojej przeszłości. Poznaliśmy się dwa lata temu i znam tylko ten okres twojego życia.

- Przecież mówiłam ci, że uczyłam się w Hogwarcie, brałam udział w wojnie - szepnęłam, nie patrząc na niego. Bolało mnie to, że wielu rzeczy po prostu nie mogłam mu wyjaśnić.

- Czuję, że jakieś wspomnienia z tamtych lat cię przytłaczają. Te twoje ostatnie omdlenia - powiedział, unosząc moją głowę za podbródek.

- Nieprawda - mruknęłam, sięgając po swoją whiskey.

- Powiesz mi, kiedy będziesz gotowa - szepnął, na nowo mnie do siebie przygarniając. Właśnie to w nim lubiłam. Nie pytał, gdy tego nie chciałam.

- Dziękuję - powiedziałam, czując, jak moje powieki opadają. Po chwili szklanka wysunęła mi się z ręki. Alex odstawił ją na stół i ułożył mnie na swoich kolanach. Zasnęłam, czując się bezpiecznie w jego ramionach. 

---

Przepraszam, że w rozdziale nie ma Draco, ale okazało się, że cały rozdział ma 12 stron i go podzieliłam. Chciałam przedstawić sytuację w lokalu od razu w całości, nie dzieląc jej na dwa rozdziały itd. Mam nadzieję, że zrozumiecie :) 

Ten rozdział był napisany już wczoraj. Bardzo mnie kusiło,żeby go wstawić wcześniej, ale jakoś wytrzymałam. Przepraszam za odrobinę drastyczne sceny, ale bez tego rozdział byłby bez sensu. 

Przepraszam za jakiekolwiek błędy/literówki itd. Czytałam ten rozdział co najmniej 3 razy, starając się wyłapać jakieś pomyłki, ale wszystko może się zdarzyć :P

Kolejny rozdział za jakieś dwa, trzy dni. Tak jak zawsze. Biorąc pod uwagę ilość godzin, jakie ostatnio przesypiam ( zdecydowanie za mało!) rozdział pewnie będzie dość... chaotyczny. Ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Mam ,,idealny" nastrój do pisania następnej części.