X. Wróć...

            W Austrii byłam już kilka razy, ale zawsze były to typowo turystyczne wycieczki. Zwiedzałam największe miasta, szukałam najlepszych restauracji, czytałam przewodniki i robiłam zdjęcia. Teraz miałam zupełnie inne zamiary. Postanowiłam, że spędzę dwa tygodnie na kompletnym odludziu, z dala od spojrzeń, tłumów i gwaru. Zaraz po lądowaniu sięgnęłam po mapę i odnalazłam kilkanaście kilometrów za Wiedniem małą miejscowość. Zamiast wydawać krocie na taksówkę, teleportowałam się dyskretnie spod lotniska. Właśnie to uwielbiałam w magii. Nic mnie nie ograniczało.

            Znalazłam się na brukowanym rynku, a wokoło wznosiły się różnokolorowe domy. Każdy z nich zwieńczony był drewnianym dachem, a w okna zdobiły okiennice i donice z kwiatami. Nad całym miasteczkiem wznosiła się góra, porośnięta soczyście zieloną roślinnością.  Odwróciłam się, dostrzegając idealnie płaską i niewzburzoną taflę jeziora, w której odbijał się obraz letniego nieba. Uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że właśnie w tak pięknym otoczeniu spędzę następne dwa tygodnie. Sięgnęłam po telefon, który tkwił w mojej kieszeni od momentu zetknięcia się samolotu z ziemią. Miałam zadzwonić zaraz po lądowaniu, ale wciąż to odkładałam. W końcu stwierdziłam, że najpierw odezwę się do Alexa. Musiał się denerwować moją podróżą, a Blaise z pewnością miał na głowie inne sprawy.

- Cześć. Już doleciałam i zaraz biorę się za poszukiwanie noclegu - powiedziałam, słysząc charakterystyczny dźwięk podnoszonej słuchawki.

- Cieszę się, że jesteś cała i zdrowa - odparł, a jego ciepły, delikatny głos częściowo mnie uspokoił. Zapomniałam na kilka sekund, że zaraz będę musiała rozmawiać z Zabinim.

- Jak sobie radzicie w restauracji? Mam nadzieję, że to nie jest dla was kłopot - właśnie ta sprawa zajmowała większą część moich zmartwień. Byłam właścicielką Demons, a zostawiłam pracowników bez kierownictwa. Mimo że nalegali, bym jechała, czułam się nieswojo.

- Idzie bardzo dobrze. Nie masz się czym martwić. Rose świetnie się spisuje na recepcji, ja jak zwykle obsługuję, a reszta została na kuchni. Nawet nie dostrzegamy, że cię nie ma - roześmiał się, chcąc najwidoczniej mnie pocieszyć.

- Hej! Nie tęsknicie? - starałam się udawać oburzenie.

- Ani  trochę - Alex uwielbiał się ze mną droczyć. Taką już miał naturę.

- Spadaj - warknęłam, powstrzymując śmiech.

- Przepraszam siostrzyczko, ale muszę już kończyć. Przywieźli dostawę - pożegnał się szybko, po czym sygnał się urwał. Patrzyłam na ekran komórki, a serce biło mi coraz mocniej. Usiadłam na murku, okalającym rynek i podciągnęłam kolana pod brodę. Zaczęłam rozważać każde za i przeciw. Byłam winna ten telefon Diabłowi. Został w Londynie sam, opiekował się Draco, gdy ja po prostu zwiałam. Powinnam zachować się jak należy i dowiedzieć się, co z Malfoyem. Przecież nie musiałam wdawać się w niepotrzebne dyskusje. Wystarczyło kilka zdań, nic więcej. Nim zdążyłam poważnie się nad tym zastanowić, komórka zadrżała mi w dłoni.

- Słucham - odebrałam, starając się zwalczyć niepewność w głosie.

- W końcu cię złapałem. Jesteś już na miejscu? - Blaise mówił szybko i nerwowo, jakby ktoś go gonił. Zmarszczyłam brwi, zdając sobie sprawę, że coś jest nie w porządku.

- Doleciałam jakąś godzinę temu. Szukam noclegu - odparłam, mocniej obejmując swoje kolana - A co u ciebie? To znaczy u was - poprawiłam się, ze zdenerwowania szarpiąc rękaw swojej koszuli. Dziwne przeczucia wciąż mnie nie opuszczały.

- Hermiono, ja... On.. - zaczął się jąkać, a moje serce przyspieszyło.

- Coś się stało? Blaise, spokojnie. Po prostu mi powiedz - mówiłam z zaciśniętym gardłem.

- Dzisiejszej nocy próbował uciec ze szpitala - wykrztusił, a ja wiedziałam, że to jeszcze nie wszystko.

- Złapali go, prawda? Zabini, błagam. Powiedz, że go złapali - jęknęłam, łapiąc się za głowę. Myślałam, że pobyt tutaj będzie spokojny, a właśnie okazywało się, że wcale tak nie będzie.

- Właściwie to sam się złapał. Zdołał wyjść na ulicę, a później zemdlał. Zauważyła go jakaś pielęgniarka - wyjaśnił Diabeł słabym, zmęczonym głosem. Usłyszałam w tle jakieś dziwne dźwięki, ale bałam się zapytać, czy to szpitalna aparatura.

- I co z nim? - spytałam, mocno zaciskając dłoń na rączce walizki.

- Nie jest dobrze. Zapalenie płuc nie ustąpiło, a ta nocna eskapada narobiła jeszcze większych szkód. Złamał też rękę przy upadku. Magomedycy powiedzieli, że ma krótkotrwałą śpiączkę. Nie obudził się jeszcze - z każdym słowem nabierałam coraz większego przekonania o swoich błędach. Powinnam był zostać i upewnić się, że wszystko jest w porządku.

- Czyli nadal jest w Mungu? Przenieśli go na inny oddział? - sama nie wiedziałam, dlaczego chcę mieć takie informacje.

- Narcyza wpadła w szał. Powiedziała, że zaskarży szpital. Personel powinien pilnować chorych. Chce zabrać Draco do jakiejś prywatnej kliniki - teraz już byłam pewna, że to aparatura wydaje takie dźwięki w tle naszej rozmowy.

- Może to będzie najlepsza decyzja. Muszą go szybko wyleczyć. Wiesz może, dlaczego chciał uciec? - to była jedyna rzecz, której nie do końca rozumiałam. Draco nie miał powodu, by wychodzić z Munga.

- Nikt nie ma pojęcia. Może chciał cię szukać? Nawet nie można go spytać. Wciąż leży nieprzytomny - Blaise wydawał się być załamany.

- Dlaczego nie zadzwoniłeś rano? Mogłabym...

- Nie, nie mogłabyś. Dobrze, że cię tu nie ma. Kiedy się obudzi, postaram się coś z niego wyciągnąć. Potrzebujesz chwili spokoju, on także. Gdybyś teraz wróciła, dostałby kolejnego ataku. Zacząłby pić, rozmyślać, zaszyłby się w domu - Diabeł przerwał mi w pół słowa.

- Jest tylko jeden problem. Zdecydowałam, że po powrocie z nim porozmawiam, dam szansę. Nie chcę, żeby nadal był w takim stanie. To go zabija. A teraz jestem tutaj, a on ucieka ze szpitala. Prawdopodobnie przeze mnie - powiedziałam, wpatrując się tempo w bruk pod moimi stopami.

- Chyba zwariowałaś, ale z drugiej strony się cieszę.  Przez siedem lat uciekaliście przed sobą. Rozmowa dobrze wam zrobi. Myślę, że on ma dużo do powiedzenia.

- Potrzebuję chwili spokoju. Napiszę do ciebie lub zadzwonię dziś wieczorem. Musze znaleźć jakieś miejsce do spania. Gdyby się obudził, daj znać.

- Jasne. Będę pamiętał. Trzymaj się, Granger - sygnał się urwał, a ja jeszcze przez dłuższą chwilę nie mogłam odjąć telefonu od ucha.

- Cholera - powiedziałam sama do siebie. Mój spokój nie trwał zbyt długo.

***

            Gdy otworzyłem oczy, zastałem wokół siebie kompletną ciemność. Była noc, a ja prawdopodobnie nadal byłem w Mungu. Zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem ta cała ucieczka mi się nie śniła. Wtedy spojrzałem na siebie i wszystko stało się jasne. Po lewej stronie pracowała szpitalna aparatura, a do mojego ciała przyczepiono jeszcze więcej igieł i kroplówek. Złamana ręka tkwiła w białym, twardym gipsie. Skrzywiłem się, czując tępy ból w klatce piersiowej i przedramieniu. Mogłem się założyć, że napoili mnie porządną dawką różnych eliksirów.  Spróbowałem poruszyć dłonią, ale nic z tego nie wyszło. Czułem się tak, jakby wypompowano ze mnie całą energię. Żebra nie chciały się unosić, płuca pracowały w zwolnionym tempie, krew stanęła w żyłach. Spróbowałem sobie przypomnieć, jak długo już tak leżę. Nie udało mi się. Rozejrzałem się po sali, zdając sobie sprawę, że przenieśli mnie na intensywną terapię. Po chwili drzwi się otworzyły, a do środka wpadła pielęgniarka. Zaraz za nią wszedł lekarz w białym kitlu. Wyglądali na zmęczonych, co przemawiało za tym, że pilnowali mnie przez cały czas.

- W końcu się pan obudził - powiedział mężczyzna, nie zwracając uwagi na to, jaka ciemność panuje wokoło. Kobieta zajęła się aparaturą, zerkając na mnie co chwilę.

- Jak się pan czuje? - magomedyk sprawdził zawartość kroplówki, po czym zaczął szukać jakiegoś eliksiru w szafce naprzeciw mojego łóżka. W pierwszym momencie miałem zamiar coś odpowiedzieć, ale później najzwyczajniej zrezygnowałem. Nie miałem siły, by wydobyć z siebie chociaż najmniejszy dźwięk. Lekarz patrzył na mnie z lekkim niepokojem wymalowanym na twarzy.

- Może pan mówić? - spytała pielęgniarka, dotykając dłonią mojego czoła. Przytaknąłem, ale nadal leżałem w milczeniu.

- Szok pourazowy - mruknął mężczyzna sam do siebie, po czym odszedł gdzieś na bok. Wyciągnął różdżkę i zaczął wysyłać patronusy. Domyśliłem się, że trafią do mojej matki i Zabiniego. Później znów zostałem sam. Było kompletnie ciemno, a moje ciało trawiła gorączka. Poczułem zawroty głowy i po kilku sekundach znowu wszystko zlało się w jedność. Opadłem na poduszki, a cały świat zadrżał mi nad głową.

***

            Siedziałam na tarasie swojego hotelowego pokoju, obserwując taflę jeziora. Słońce przyjemnie ogrzewało mi skórę, a na stoliku obok stał koktajl owocowy. Jeszcze kilka dni temu marzyłam o takich wakacjach, ale teraz wszystko się zmieniło. Za każdym razem, gdy się budziłam, myślałam o tym, że powinnam wrócić. Dzwoniłam do Zabiniego kilka razy dziennie, by ponownie słuchać tym samych słów. Nie obudził się. To zdanie niszczyło każdą kolejną dobę, którą spędzałam w Austrii. Nie spałam, myśląc o tym, że on leży gdzieś tam, nieprzytomny i nieświadomy niczego. Liczyłam na to, że po powrocie wszystko sobie wyjaśnimy. Należało się to nam obojgu. Tymczasem sprawa komplikowała się już na samym początku. Pomogłam mu, weszłam do jego domu, patrzyłam na niego, dotykałam go, czułam i byłam o wiele za blisko. Powinnam była zapomnieć, zostawić to w tyle, ale niestety gryfońska duma i honor mi na to nie pozwalały. Byłam rozdarta między dwiema stronami, a każdy wybór był tragiczny. Mogłam nie interesować się losami Malfoya i zachować się jak egoistka, albo mogłam wrócić i patrzeć na to, jak zdrowieje. To drugie oszczędziłoby mi wyrzutów sumienia, ale jednocześnie było niebezpieczne. Po siedmiu latach wypatrywania go na ulicy, koszmarów,  w których się pojawiał, nieokiełznanych, bolesnych myśli nasze emocje ścierały się ze sobą i nie prowadziły do niczego dobrego. Najważniejsze pytanie i największa wątpliwość brzmiała jednak zupełnie inaczej. Czy ja, Hermiona Granger chciałam czegoś dobrego? Może moje lęki związane z Draco były tylko moją chorą wyobraźnią? Zamiast uciekać, powinnam była zatrzymać go tamtego dnia w restauracji. Gdybyśmy wszystko sobie wyjaśnili, nie byłoby tej całej sytuacji.

            Przeciągnęłam się na fotelu i sięgnęłam po telefon. Znów miałam zamiar zadzwonić do Londynu. Nie liczyłam już ile razy to robiłam. Nagle komórka zadrżała mi w dłoni. Ktoś mnie uprzedził.

- Halo - odebrałam, czując, że serce podchodzi mi do gardła. W roztargnieniu nawet nie spojrzałam, kto dzwoni.

- Obudził się! - usłyszałam wrzask po drugiej stronie.

- Kiedy? - spytałam, nie zdając sobie sprawy, że słowa wydobywają się z moich ust. Czułam się nieprzytomna. Chciało mi się płakać i krzyczeć.

- Dziś w nocy. Właściwie nic mu nie jest, ale jest jeden problem - głos Zabiniego z każdą sekundą zaczynał być coraz mniej optymistyczny.

- Co tym razem? - szepnęłam, błagając, by nie było to coś poważnego.

- Nic nie mówi. Tylko kiwa i kręci głową. Gdy o coś pytamy, milczy. Dzieje się z nim coś złego, Granger - szklanka wysunęła mi się z dłoni i roztrzaskała się na kamiennym tarasie. Wstałam z fotela i zaczęłam chodzić tam i z powrotem.

- Godryku... - westchnęłam, nie wiedząc co powiedzieć.

- Narcyza zabiera go dzisiaj ze szpitala. Zdecydowała, że tak będzie najlepiej. Zapalenie płuc już prawie wyleczono, ale on wciąż jest w opłakanym stanie.

- Wiesz gdzie dokładnie go zabiorą? - gardło zacisnęło mi się zdecydowanie zbyt mocno. W głowie mi huczało, a wspomnienia zaczęły krążyć wokoło, jak kawałki papieru, rzucone w powietrze. Już kiedyś pytałam Diabła o to samo. Siedem lat temu.

- Nie wiem, ale spróbuję się dowiedzieć. Granger, wszystko w porządku? - spytał, najwidoczniej słysząc mój drżący głos.

- Nie, nie jest w porządku. Muszę go zobaczyć, Diable. Po prostu muszę. Nie karz mi niczego tłumaczyć. Wracam pierwszym  samolotem - powiedziałam, czując, że serce zdecydowanie przyspiesza w mojej klatce piersiowej. Nawet bym nie pomyślała, że ta decyzja przyjdzie tak szybko.

- Nie musisz tłumaczyć. Zadzwoń, a odbiorę cię z lotniska.

***

            Siedziałam na plastikowym krześle, czekając na wejście do samolotu. Za oknem panowała ciemność. Udało mi się załatwić bilet jeszcze na nocny lot. Myślałam o tym, jakie wariactwo właśnie robię. Rzucam wszystko, by znaleźć się w towarzystwie Dracona Malfoya. Uśmiechnęłam się do samej siebie. Robiłam się coraz bardziej żałosna. Nie wiedziałam już gdzie podziała się ta silna kobieta sprzed kilku tygodni. Po tamtej Hermionie nie było śladu. Teraz znowu byłam kłębkiem nerwów.

Nie próbujcie mnie jutro budzić. Mnie już nie będzie. Jestem zmęczony. Chcę spać.

Usłyszałam jego słowa w swojej głowie. Zatkałam usta dłonią, by nie krzyknąć. Łzy napłynęły mi do oczu.

Nawet nie próbuj.

 Odpowiedziałam mu, chociaż wcale tego nie planowałam. Mocno zacisnęłam palce na bransoletce, by nie stracić z nim kontaktu.

Granger? To ty?

Jego głos był tak słaby, że zaczynało mnie to przerażać. Nie pozostało mu już wiele sił. W takim stanie widziałam go tylko raz w życiu. Znów siedem lat wcześniej.

Tak, to ja.

Weszłam na pokład samolotu, starając się nie sprawiać wrażenia osoby chorej psychicznie. Nikt nie mógł się dowiedzieć, że właśnie rozmawiam w myślach.

Gdzie jesteś? Uciekłaś. Przecież nie jestem wart... Czego ty się boisz?

Jego wypowiedzi stawały się coraz bardziej chaotyczne i nieskładne.

Jestem daleko.

Łzy płynęły mi po policzkach, gdy samolot unosił się z pasa startowego.

Wróć.

Wracam. 

---

Dziesiąty rozdział. Jak szybko to minęło. Nawet się nie spostrzegłam. Pisanie tej części zajęło mi dużo czasu. Sama nie wiem dlaczego. Pozmieniałam tu trochę rzeczy. Miało być inaczej, jest inaczej. Mam nadzieję, że wam się spodobało. Nie zdziwię się, jeśli będzie mało komentarzy.

W ostatnich dniach poświęciłam zdecydowanie więcej serca swojej własnej, autorskiej historii. Mogę wam oficjalnie powiedzieć, że na pisarki, cudowny świat przyszła nowa postać. Katherine Elizabeth Karow. Mam już prolog i część pierwszego rozdziału. 

Jutro wyniki egzaminów. Postaram się wam napisać, jak mi poszło. Jutro wyczekujcie jakiegoś dopisku pod tym postem. 

EDIT

No i mam już wyniki egzaminów! Musiałam spędzić ponad godzinę przed komputerem, żeby serwer zadziałał, ale w końcu są! Poszło lepiej niż myślałam.

Polski - 91%

Matematyka - 79%

Historia - 67%

Przyroda - 86%

Angielski podstawa - 100%

Angielski rozszerzenie - 100%

Po przeliczeniu mam 83 punkty do szkoły. Chyba wystarczy.

Dziękuję za każde miłe słowa i trzymanie kciuków. Pomogło. Postaram się jak najszybciej dodać nowy rozdział.