27. Czarna koperta

            Hermiona kręciła się po pokoju, machając w powietrzu pustą butelką po whiskey. Za oknem panowała już głęboka noc, cały zamek spał. Tylko ta dziwna dwójka czarodziei wciąż tkwiła zawieszona między jawą a snem. Blaise Zabini leżał na dywanie w dormitorium swojego byłego, największego wroga i patrzył się na tę dziewczynę, która po alkoholu stawała się zupełnie kimś innym. A może właśnie kimś prawdziwym? Może to rozluźnienie odsłaniało wszystko, co pokazywała tylko przy Draconie. Z taką myślą chłopak przerzucił się na drugi bok i sięgnął po kolejną butelkę kremowego piwa. Kapsel odskoczył z sykiem.

- Nie łaź tak Granger, bo zrobisz dziurę w tej swojej wypolerowanej podłodze - powiedział brunet, w końcu sprawiając, że gryfonka się zatrzymała.

- To zabawne... - powiedziała dziewczyna, patrząc nieobecnym wzrokiem na ścianę.

- Co takiego? - spytał Blaise, unosząc się na łokciach i zerkając na punkt, który z takim zainteresowaniem kontemplowała jego towarzyszka. Wiedział, że nie jest aż tak nieprzytomna, by mówić od rzeczy. Musiało jej chodzić o coś konkretnego.

- To zabawne, że w tej chwili nic mnie nie obchodzi, rozumiesz? Myślałam, że będę płakać jak skończona idiotka przez tę kłótnię z Ginny. A tu nic - odpowiedziała po chwili, wzruszając ramionami.

- Może nie jesteś aż taka słaba, jak myślisz - odrzekł Diabeł, zbliżając do ust butelkę piwa.

- Jak uważasz, co powinnam robić dalej? - rzuciła nagle Hermiona, opadając na dywan obok ślizgona.

- Co masz na myśli? Powinnaś wiedzieć, że nie jestem najlepszy w udzielaniu rad. Raczej kiepsko mi to wychodzi - odparł, wyprostowując się i zerkając na dziewczynę.

- Sądzisz, że właśnie taka jestem naprawdę? Mam nadal tak się zachowywać? - spytała, nie patrząc na swojego rozmówcę.

- Granger... Siedzisz w swoim dormitorium ze ślizgonem. Pijesz już drugą butelkę whiskey, na twoim łóżku wisi szalik w barwach Slytherinu, a papierosy wypalasz jeden za drugim. Pokochał cię jeden z najbardziej wymagających facetów świata. Z pewnością nie złapałaś go w swoje sidła grą aktorską. Twoje teraźniejsze oblicze musi być prawdziwe. Na twoim miejscu pozostałabym taki. Kiedy jesteś silna, niewiele osób może zajść ci za skórę - powiedział, jednocześnie wyciągając z kieszeni bluzy paczkę papierosów. Podał jednego Hermionie i po chwili zapalił go mugolską zapalniczką, którą dostał od Alice. Grgyfonka zaciągnęła się głęboko, uspokajając się odrobinę.

- Hermiona Granger. Dziewczyna, której udało się roztopić skamieniałe serce - szepnęła pod nosem.

- Dokładnie, Granger. Dokładnie - odpowiedział Blaise, nalewając jej do szklanki kremowego piwa.

- Która godzina? - Hermiona zerknęła na zegarek, a serce podeszło jej do gardła. Wskazówki wskazywały dobre pół godziny po trzeciej w nocy. Jutro zaczynał się rok szkolny. O ósmej czekała ich pierwsza lekcja, a oni jak gdyby nigdy nic pili w najlepsze.

- Daj spokój, Granger. Wyluzuj - usłyszała głos Blaise. Rzeczywiście nie było czym się przejmować. W zależności od tego, że wypili już taką, a nie inną ilość alkoholu wczesne kładzenie się do łóżka nie miało sensu. I tak obudzą się z gigantycznym kacem. Problem tkwił jednak w tym, że Hermiona czekała tej nocy na coś jeszcze. Liczyła, że coś się pojawi, dostanie wiadomość, znak, cokolwiek. Tymczasem siedzieli w dormitorium od trzech godzin i nic się nie działo. Była głupia, że nie wyjawiła w liście swojego pomysłu Draconowi. Może mogliby dzięki temu teraz się kontaktować. Spojrzała automatycznie w stronę kufra, gdzie schowane były przedmioty, o których myślała. Westchnęła tylko i wypiła kolejną porcję kremowego piwa.

***

            Draco wstał z podłogi dopiero po godzinie. Od razu tego pożałował. Niebezpiecznie zakręciło mu się w głowie i natychmiast złapał się blatu stołu. Spojrzał w prawo, a jego kręgosłup stanowczo zaprotestował. Malfoy czuł się tak, jakby go połamano na małe kawałki. Był wyczerpany i marzył o ciepłej kąpieli. Tom krzątał się po kuchni, a goście rozmawiali przyciszonymi głosami, które dla ślizgona były nieznośne, jak wrzask McGonagall. Podszedł powoli do Demensa, który odwrócił się z gigantycznym uśmiechem na ustach.

- Lepiej ci już? - spytał, podając przyjacielowi kubek z kawą.

- Nie do końca - odparł Draco, biorąc pierwszy łyk napoju. O mało się nie udławił, czując jego gorzki smak.

- Czego tam dodałeś? - wykrztusił, gdy pozbył się już okropnie palącego uczucia w gardle.

- Eliksiru wzmacniającego. Wypij. Przecież cię nie otruję - odpowiedział brunet, zachęcając Malfoya gestem do ponownego skosztowania kawy. Ślizgon zrobił to niechętni. Skrzywił się, gdy opróżniony kubek wylądował na powrót w dłoniach Demensa.

- Raz jeszcze będziesz kazał mi pić takie świństwo... - syknął, grożąc przyjacielowi palcem.

- Jeszcze mi podziękujesz - odparł tamten, ukazując rząd idealnie białych zębów w uśmiechu.

- Pozwolisz, że spróbuję jeszcze innej metody na otrzeźwienie - powiedział Draco, po czym podszedł do zlewu i ochlapał twarz zimną wodą. Wrócił do salonu, czując się już o niebo lepiej. Usiadł na fotelu, zaraz przy kominku. Wszystkie twarze zwróciły się w jego stronę.

- Czego się dowiedziałeś? - spytał Harry z nadzieją w głosie. Siedział na fotelu naprzeciw Malfoya.

- Wiem wszystko - odparł ślizgon.

- Ilu ich tam zostało? - rzucił jeden z mężczyzn. Był wysoki i dobrze zbudowany, jak niemal każdy auror z Ministerstwa.

- Około dwudziestki. Nadal mają jednak przy sobie tych najlepszych.

- Czyli kogo? - dopytywali się,  zapisując jednocześnie odpowiedzi na kartce.

- Rowle, Travers, Yaxley. Można powiedzieć, że do tej pory wydawali decyzje. Dzisiaj sprałem tyłek Rowle'owi. Stawiał się - odparł Malfoy, opierając głowę na dłoni. Spojrzał jednocześnie na zegarek. Dochodziła czwarta nad ranem. Hermiona musiała umierać ze strachu...

- Jak są zorganizowani?

- Słabo. Mają totalny chaos w planach - rzekł blondyn ze znudzeniem. Gdyby mógł decydować siedziałby już na górze.

- Co zamierzają robić w najbliższym czasie?

- Są wściekli. Przez ostatnie miesiące nie złapali żadnego czarodzieja nieczystej krwi. Polują na nich, jak na zwierzęta. Za miesiąc chcą napaść na jakiś dom w północnej części Londynu. Zapiszę wam adres - Draco pochylił się i nakreślił na podanej kartce kilka słów i numerów. Aurorzy natychmiast schowali notatkę.

- Myślisz, że to będzie dobry moment na obławę? - spytał znowu Potter.

- Można spróbować, ale obawiam się, że będę musiał tak jakby walczyć po ich stronie. Zyskali moje zaufanie. Zabiją mnie, jeśli się dowiedzą, że ich wydałem.

- Dobrze. Zrobimy tak... - zaczął swój wywód jeden z aurorów.

***

            Hermiona zamknęła drzwi za ślizgonem i rzuciła się na łóżko z cichym jękiem. W uszach jej szumiało, a głowa była nieznośnie ciężka. Butelki po whiskey i kremowym piwie leżały na dywanie, tak jak jej pozostawili. Dowody zbrodni - pomyślała gryfonka. Doskonale wiedziała, że nie powinna pić, ale nie miała innego pomysłu na rozluźnienie. Teraz leżała w miękkiej pościeli, a oczy za nic nie chciały jej się zamknąć. Wciąż była wpatrzona w okno, licząc na to, że coś jednak się pojawi. Było kilka minut przed czwartą. Noc nadal panoszyła się w najlepsze. Hermiona myślała o tym, co powiedział jej Blaise. Kiedy jesteś silna, niewiele osób może zajść ci za skórę. Miał rację, wiedziała to. Zresztą tego dnia sama się o tym przekonała. Nigdy nie czuła się jeszcze tak niesamowicie, jak rano, w wielkiej sali. Była prawdziwą sobą, nie bała się czyjegoś krzywego spojrzenia, niemiłych słów. Przed oczami miała tylko twarz Dracona i jedną myśl. Skończyła się ta tandetna, spokojna historia. Przyszedł czas na bycie żywym.

Gryfonka podłożyła dłonie pod głowę, tak jak kiedyś robił to przy niej Malfoy. Podejrzewała, że spędzi w tej pozycji następne godziny. Nie była w stanie zasnąć. Mijały kolejne, długie minuty. Zegar wybił czwartą piętnaście, a wokoło nadal panowała cisza. Westchnęła i wstała z łóżka. Dotknęła stopami zimnej podłogi i wzdrygnęła się, czując chłód na ramionach. Zerknęła w stronę okien. Dałaby się pokroić za to, że przed chwilą były zamknięte. Teraz jedno z nich, środkowe było rozchylone. Białe, długie zasłony unosiły się upiornie pod wpływem wiatru. Hermiona sięgnęła po różdżkę i ruszyła niepewnie w stronę przeciwległej części pokoju. Nie słyszała swoich kroków, a jedynie szaleńcze bicie serca. Zatrzymała się przed oknem i wyciągnęła rękę w stronę klamki. Nie wiedziała ile to trwało, ale dopiero po dłuższym czasie zebrała się na odwagę by zatrzasnąć drzwiczki. Gdy to zrobiła, odetchnęła z ulgą i odwróciła się w stronę łóżka. Ostatni powiew wiatru przemknął przez pokój i Hermiona znów opadła na miękką pościel. Nie zdawała sobie sprawy z tego, co przed chwilą miało miejsce. Była zmęczona i z pewnością tak pijana, że niczego nie zauważyła.

***

            Draco wchodził po schodach, nie zwracając uwagi na to, ile hałasu tym robi. Stawiał kolejne kroki na tyle mocno, by być pewnym, że Potter nie zaśnie w swoim pokoju pod wpływem ich dźwięku. Znowu nie miał zamiaru być dla niego miłym. Jedyne na co miał ochotę było daleko, daleko stąd. Czuł się fatalnie, wiedząc, że nie może tego mieć, mieć jej. Tkwiła w jego głowie, wciąż powracała. Gdy wszedł do pokoju Toma, gdzie miał dziś spać coś ścisnęło go od środka. Przypomniał sobie momenty, w których budził się przy niej, gdy pierwszą rzeczą, jaką robił było pocałowanie jej. Tak odległe, lecz żywe wspomnienia. Człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wielką moc mają zatrzymane w głowie obrazy. Mogą przez długi czas utrzymywać przy życiu. Draco opadł na łóżko Toma, dziękując przyjacielowi w duchu. Zaproponował mu swój pokój, wiedząc, że Malfoy chce być sam. Dochodziła piąta nad ranem. Późno, ciemno, cicho. Za oknem słychać było tylko posępne skrzypienie sklepowych szyldów. Jedyna rzecz, która była dla Dracona przyjemną było to, co powiedziała mu Audrey. Pojawiła się zaraz po wyjściu ludzi z Ministerstwa. Nikt z zewnątrz nie mógł wiedzieć o tym, że jest duchem. Spędziła z Malfoyem kilka minut, ale to było w stanie mu pomóc...

- Dałeś radę. Nie było tak źle, prawda?

- Tak, było w porządku.

- Tęsknisz?

- Jak cholera.

- Chyba nie powinieneś się z nią teraz widzieć. To niebezpieczne.

- Wiem. Właśnie o to chodzi.

- Ale to nie znaczy, że już nigdy jej nie zobaczysz, Draco. Nie myśl tak.

- Nie myślę, ale każda chwila bez niej jest bez sensu.

- Chwila bez niej? Przecież ciągle z nią jesteś. O tu! Masz ją w sercu. Niezależnie od tego, ile kilometrów was dzieli.

- Jak długo to jeszcze potrwa, Aud?

- Niedługo. Jeszcze trochę wytrzymaj. Oboje jesteście silni. Dacie sobie radę.

- A co będzie, gdy do niej wrócę?

- Jak to co? Zrobisz to, co powinieneś.

- Czyli co?

- Na początek się ujawnicie.

- A później?

- Spytasz ją...

Draco uśmiechnął się, dokańczając wypowiedź Audrey w myślach. Chyba rzeczywiście będzie musiał to zrobić. Jeszcze kilka miesięcy temu nigdy nie pomyślałby, że będzie w stanie. Ale w tej chwili, siedząc w sypialni Toma zdał sobie sprawę, że może wszystko. Cała przyszłość była przed nim. Czego mógł się obawiać? Pokona śmierciożerców i wróci do Hermiony cały i zdrowy. Grunt do pozytywne nastawienie - pomyślał, zakładając dłonie za głowę. Wiedział, że ta noc będzie nieprzespana. Przywołał w myślach jeszcze jedno wspomnienie sprzed godziny...

- Zrób to dla mnie, Aud. Proszę.

- Dobra. Przekonałeś mnie.

- Dziękuję.

- Ale decyzja należy do mnie, tak?

- Tak. Zrobisz co będziesz chciała.

***

            Hermiona nie przespała ani minuty. Wstała z łóżka, gdy wybiła godzina siódma. Spojrzała na tonący w słońcu pokój i coś aż w niej zadrżało. Na podłodze leżały butelki po whiskey, dywan był częściowo zaplamiony kremowym piwem, a wszystko wyglądało razem jak jedno wielkie pobojowisko. Gryfonka nie wiedziała, gdzie postawić stopy. Szła więc w stronę łazienki, odgarniając nogą zalegające na podłodze rzeczy. W końcu dotarła do upragnionego celu i zamknęła za sobą drzwi łazienki, z ulgą osłaniając się od sypialni. Złapała się umywalki, zamykając oczy na dłuższą chwilę. Gdy uniosła powieki z zamiarem ochlapania twarzy lodowatą wodą, jej wzrok padł na lustro. Skrzywiła się, widząc swoje odbicie. Wyglądała fatalnie, ale właściwie czego się spodziewała... Wzięła krótki prysznic i weszła na powrót do sypialni. Za mniej niż pół godziny musiała być w wielkiej sali. Obowiązki prefekta nie przeszkadzały jej aż do tej chwili. Należało sprawdzić, czy wszyscy pierwszoroczni są na swoich miejscach, zaprowadzić ich pod salę, w której odbywała się pierwsza lekcja. Hermiona czuła, że głowa jej pęka, ale przecież nie mogła dziś odpoczywać. Gdyby to robiła, zapewne za dużo by myślała. Liczyła na to, że jakaś wiadomość jednak się pojawi, a jednak się zawiodła na swojej intuicji. Przez całą noc panowała kompletna cisza. Tylko ta jedna rzecz zaburzyła na chwilę spokój. Gryfonka po dokładniejszym przemyśleniu sprawy stwierdziła, że musiała się pomylić i sama otworzyła okno. Wiatr nie mógł być na tyle silny, by sobie z tym poradzić. Czekał ją długi dzień kierowany wspomnieniami o pewnym stalowookim blondynie. Przynajmniej tyle mogła zrobić. Przypominać sobie...

***

            Hermiona usiadła w końcu przy stole gryfonów, chowając do kieszeni listę, którą później miała oddać McGonagall. Czuła na sobie wzrok połowy wielkiej sali. Nie zamierzała dać im satysfakcji i przed wyjściem z pokoju zadbała o lepszy wygląd. Nie miała zamiaru pokazywać tego, z jakim kacem walczy. Poprawiła więc swoje brązowe włosy i oparła głowę na dłoni. Nagle poczuła czyjąś rękę na swoim ramieniu.

- Witaj, Hermiono - Bastian opadł na miejsce obok prefekt naczelnej i uśmiechnął się delikatnie.

- Cześć - odparła dziewczyna, starając się nie patrzeć w jego ciemne oczy.

- Wybacz, że to powiem, ale wyglądasz na wykończoną - powiedział chłopiec bez jakiegokolwiek zawahania. Hermiona natychmiast na niego spojrzała. Jak to zauważył? Przecież doskonale wszystko zamaskowała. Pochyliła się do niego, dając do zrozumienia, że to, co zaraz powie zostaje między nimi.

- Jest aż tak źle? Starałam się to zatuszować - szepnęła, pytająco unosząc brwi.

- Nie martw się. Tylko ja zauważam takie rzeczy. Masz zaszklone oczy, opierasz głowę na dłoni z taką siłą, że zaraz przewrócisz stół, trzęsą ci się odrobinę ręce i wciąż zerkasz na zegar, jakby minuty ciągnęły się wieczność - odrzekł, mrugając do swojej towarzyszki. Gryfonka mierzyła chłopca zaskoczonym wzrokiem. Kim on do cholery jest? Ma jedenaście lat, a dostrzega wiele rzeczy, których nie powinien.

- Skąd ty się urwałeś, dzieciaku? - syknęła w jego stronę po chwili. Uśmiechnął się tylko pod nosem. Znów to bolesne wspomnienie dla Hermiony. Nie dość, że musiała trzymać zmęczenie na wodzy, to jeszcze ten chłopak wzbudzał w niej takie rzeczy.

- Nie wiem po co pytasz. I tak ci jak na razie nie odpowiem - odparł swobodnym głosem. Słowa Hermiony przerwało pojawienie się na stole ogromu potraw. Bastian natychmiast sięgnął po dzbanek z parującym płynem. Ku zdziwieniu gryfonki nie nalał go do swojej filiżanki, lecz do jej własnej.

 - Co ty wyprawiasz?

- Jak to co? Nalewam ci kawy - odrzekł, nakładając jej na talerz dwa czekoladowe rogaliki.

- Nie musisz mnie niańczyć. To ty masz jedenaście lat, a ja... Zresztą nie ważne ile mam lat - powiedziała Hermiona, szturchając chłopca w ramię.

- Dlaczego nie siedzisz obok tej dziewczyny z rudymi włosami? - spytał nagle Bastian.

- Co? - odpowiedziała pytaniem Hermiona. Podążyła za wzrokiem młodego gryfona i natrafiła na siedzącą na drugim końcu stołu Ginny.

- Wczoraj siedziała obok ciebie. Dlaczego dzisiaj tak nie jest? Myślałem, że się przyjaźnicie.

- Na Godryka! Masz oczy dookoła głowy, czy jak?! Pokłóciłyśmy się. I tyle - odpowiedziała Hermiona, krzywiąc się lekko. Następne kilka minut kryła się za filiżanką, nie chcąc usłyszeć kolejnego pytania swojego towarzysza. Intrygowało ją jego zachowanie. Był jeszcze młody, dopiero zaczynał swoją przygodę z magią. Zauważał jednak taką ilość rzeczy i zachowywał się dojrzalej niż reszta. Hermiona przyrzekła sobie, że dowie się, jaką tajemnicę kryje ten czarnooki gryfon. Nagle z rozmyślań wyrwał ją jakiś hałas. Wszyscy zebrani w wielkiej sali unieśli głowy, zerkając na wlatujące do pomieszczenia sowy. Poranna poczta zaczęła spadać na stoły, a okrzyki radości rozlegały się ze wszystkich kierunków. Gryfonka spuściła głowę, wiedząc, że dzisiaj nic nie dostanie. Nie było nikogo, kto mógłby do niej napisać. Nie prenumerowała też Proroka Codziennego w obawie, że może dowiedzieć się z niego czegoś, czego nie chciała wiedzieć. Wprost na talerz Bastiana opadła jakaś koperta. Hermiona patrzyła na to kątem oka. Niebieski list był zalakowanz czarnym woskiem. Wyglądał jakoś znajomo, ale dziewczyna nie potrafiła skojarzyć wszystkich elementów układanki w takim stanie. Siedziała więc i obserwowała, jak chłopiec rozrywa papier. Czytał wiadomość bez jakiegokolwiek entuzjazmu w oczach. Później odłożył kartkę i zabrał się za jedzenie. Hermiona nie miała ochoty o nic pytać, więc po prostu siedziała wpatrzona w swoją filiżankę.

- Pani prefekt! Halo! Ziemia do Hermiony! - dłoń chłopca przeleciała jej kilka razy przed twarzą. Dopiero po chwili się ocknęła.

- Na Godryka! Co?! Co się dzieje? - powiedziała, machając głową, by odrobinę otrzeźwieć.

- Obawiam się, że jesteś albo głucha albo ślepa - odrzekł Bastian, zanosząc się na końcu śmiechem.

- O co ci chodzi? - spytała Hermiona, marszcząc brwi.

- Dostałaś list - odparł chłopiec, wskazując dłonią na stół. Gryfonka wciągnęła powietrze i zwróciła wzrok na swój talerz. Tuż przed nim leżała koperta. Była czarna jak noc. Natychmiast schowała ją pod stół.

- Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej? - syknęła do Bastiana, posyłając mu karcące spojrzenie.

- Spokojnie, nikt nie widział - odpowiedział, patrząc jak Hermiona wyciąga różdżkę.

- Co robisz? - spytał, gdy dziewczyna zaczęła mruczeć coś pod nosem. Po chwili koperta zmieniła kolor na biały.

- Nie przyciąga tak wzroku - odparła gryfonka, powoli otwierając list. Dłonie niesamowicie jej drżały, ale w końcu jej się to udało. Przeczytała krótką wiadomość, a serce podeszło jej do gardła. Zerwała się z ławki, o mało nie przewracając filiżanki z kawą.

- Do zobaczenia później. I nikomu ani słowa, bo zabiję - rzuciła do Bastiana, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie. Po drodze poprosiła jeszcze drugą prefekt naczelną o odprowadzenie pierwszorocznych. Później pognała co sił w stronę północnej wieży. 

---

W końcu udało mi się skończyć ten rozdział... Sama nie wiem ile godzin nad nim spędziłam. Nie mam też pojęcia dlaczego tak długo to wszystko zajęło ( nie martwcie się, nie tracę weny). Niby jestem zadowolona  z rozdziału, jest w nim wszystko, co być powinno :) Mam nadzieję, że wam się spodobał. Miał trochę podsycić atmosferę. Wiele jest tu niedopowiedzeń, ale większość wyjaśni się w następnym poście. Nie wiem kiedy uda mi się go stworzyć. Bardzo się cieszę, że aż tak podoba wam się moje opowiadanie i z taką niecierpliwością czekacie na nowe części. Dziękuję :) 

Dzisiaj stworzyłam prolog opowiadania, które pojawi się na tym blogu zaraz po zakończeniu teraźniejszego. Nie chcę zmieniać adresu bloga i zostanę tutaj. To, co już napisałam jest zupełnie inne od tej historii. Mogę wam tylko zdradzić, że akcja toczy się po wojnie, gdy Hermiona i reszta mają po 25 lat. Już nie mogę się doczekać, aż będziecie mogli to przeczytać :) 

Muszę wam koniecznie polecić film ,,The perks of being a wallflower" z Emmą Watson. Oglądałam go DWA razy w ciągu ostatnich DWÓCH dni. Bardzo dużo mnie nauczył i wywołał duuuużo emocji. Aż drżę, gdy o nim myślę. Jest on też po części inspiracją do nowego opowiadania :) 

Pozdrawiam was gorąco :* 

Do następnego rozdziału.