24. Być kimś

To ważne, bar­dzo ważne, by cząstko­wo od­chodziły sta­re struk­tu­ry oso­bowości i pow­sta­wały no­we, lep­sze. Bo prze­cież życie to ciągła zmiana, prze­miany w duszy i na zewnątrz. 

Barbara Rosiak 

       Draco siedział przy stole, bawiąc się do niechcenia zwiniętym w rulon pergaminem. Myślał głównie o brązowowłosej gryfonce z ciemnymi jak korzenne piwo oczyma. Uśmiechał się sam do siebie, jak nie do końca zdrowy człowiek. List od Hermiony znalazł zaraz po przebudzeniu. Wciąż miał jego treść w swojej głowie. Gdy trzymał w dłoni kawałek papieru, który dotykała i ona, całym jego ciałem wstrząsały dreszcze. Pewnie jeszcze długo oglądałby pergamin z każdej strony, gdyby nie hałas na schodach, który wybudził go z transu. Po chwili w jadalni nie był już sam. Potter opadł na krzesło obok i przetarł oczy, niczym małe dziecko. Później włożył okulary i spojrzał na Malfoya. Blondyn powstrzymał się od szyderczego śmiechu. Gdyby ten rozczochrany idiota wiedział, po co upozorowali jego śmierć. Miał pojęcie tylko o tym, że nie chcieli podejrzeń. Nikt nie uświadomił go, że dojdzie do spotkania z Hermioną. Bo i po co mieliby mu o tym mówić?

- Kiedy wróciłeś? - spytał brunet, po czym ziewnął przeciągle.

- Dzisiaj, przed trzecią w nocy - odparł ślizgon, wstając od stołu i kierując się w stronę wygodnego fotela. Czuł, że zmęczeniem powoli zaczyna działać na jego ciało.

- Nie słyszałem, jak wchodziłeś do pokoju - Harry wciąż drążył temat, mimo że na pewno zauważył niechęć Dracona.

- Bo mnie tam nie było, geniuszu - blondyn usiadł wygodnie i zamknął oczy. W duchu dziękował sam sobie, że zdążył schować list od Hermiony do wewnętrznej kieszeni marynarki.

- Więc gdzie byłeś? - spytał podejrzliwie gryfon.

- Pogadałem sobie trochę z Audrey i nie chciałem cię budzić. Spałem w pokoju Demensa - Draco nawet nie patrzył na Pottera.

- Rozumiem, że prowokacja się udała - Harry sięgnął po Proroka Codziennego, który leżał na stole. Artykuł o śmierci Malfoya był zakreślony piórem.

- Tak, jestem martwy - rzekł Draco, po czym roześmiał się pod nosem.

- Przynajmniej nie będą cię więcej szukać. Jaki masz następny punkt planu?

- Nie mam planu - ślizgon wyciągnął z kieszeni papierosa i zapalił go mugolską zapalniczką, którą znalazł w kuchni. Zapewne była pozostałością po ludzkich przyzwyczajeniach Audrey. Dziwił się, że jeszcze działa.

- Mógłbyś przy mnie nie palić? - Harry zaczął odganiać od siebie drażniący dym.

- Spadaj - rzucił Draco, wypuszczając jeszcze więcej oparów w powietrze. Siedział z nogami opartymi o stolik do kawy i jedna ręką pod głową. Typowa pozycja. Chciał odstraszyć Pottera. Nie miał ochoty z nim rozmawiać.

- Czekamy teraz na powrót Toma, prawda?

- Prawda. A teraz zejdź mi z oczu i zajmij się sobą - rzucił niechętnie Malfoy, odwracając się do gryfona plecami. Po kilku minutach usłyszał trzaśnięcie drzwi na poddaszu. Potter coraz bardziej działał mu na nerwy. W tej chwili tylko myśli o Hermionie i papierosy mogły mu pomóc. Na dodatek perspektywa niedalekiego powrotu Toma nie malowała się w ciepłych barwach. Równało się to z informacjami na temat spotkania i z samym starciem ze śmierciożercami. Było jeszcze tyle planów do zrobienia, tyle do roztrząsania. Draco wcale nie miał na to ochoty. Jedyne, czego pragnął było kilkaset kilometrów od niego. Gdzieś w murach zamku. Zapewne dopiero teraz się budziła. Sam ją do tego przyzwyczaił. Kto by pomyślał, że tak rozpuści pannę Granger?

***

            Uniosła powieki, odsłaniając swoje brązowe, jak kora wiśniowych drzew tęczówki. Promienie słońca padały przez okno prosto na jej twarz. Śnieg przestał już padać i zalegał teraz w ogromnej ilości na parapetach. W dormitorium panowała cisza tak nieprzenikniona, że można było usłyszeć bicie własnego serca. Hermiona przysłoniła oczy dłonią i odwróciła się na drugi bok. Było kilka minut po dziewiątej. Podczas przebywania z Draconem odzwyczaiła się od wczesnego wstawiania. Leżała jeszcze chwilę wtulona w poduszkę. Po chwili wspomnienia minionej nocy zaczęły do niej wracać. Na początku z trudnością oddzielała kolejne zdarzenia od sennych mar. W końcu przed oczami stanęła jej uśmiechnięta postać Toma z czerwoną czapką na głowie, później papierosowy dym, twarz McGonagall, zimne spojrzenie. Aż w końcu koperta. Leżała na poduszce, po tej stronie łóżka, na której leżałby Draco. Sięgnęła po list, uśmiechając się delikatnie. Czuła się tak, jakby zaczynali nową grę, podstępny, a jednocześnie wyzywający i pełen napięcia taniec. Tylko między lwem i wężem mogły dziać się podobne rzeczy - pomyślała, otwierając kopertę. Odpowiedziała na jego pierwszy krok. Swój list napisała tuż przed zaśnięciem.

17.01.2002

Zastanawiałaś się co by było gdyby? Co by było gdybym Cię nie zobaczył w ogrodzie we Włoszech? Gdybyś nie miała na sobie tej czarnej sukienki, którą znienawidziłem i polubiłem zarazem? Pewnie Alice już Ci wspominała o moich słowach. Tak, chętnie zerwałbym z Ciebie tę sukienkę. Sam nie wiem, dlaczego się powstrzymałem... Może Twoje oczy były jednak bardziej wciągające... Co by było, gdybyś nie stała na tle tego zachodu słońca, który nie dorównywał Ci pięknością? Gdybym wtedy nie zwrócił wzroku w Twoją stronę? Wiesz, jaki toast wtedy posłałem w Twoją stronę? Zabrzmi śmiesznie, ale w myślach powiedziałem - ,,Za tę Twoją czarną sukienkę. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś ją zobaczę i wtedy nie będziesz tak daleko". Sam śmieję się do siebie, gdy teraz mam tę scenę przed oczami...

 Co by było, gdybym stchórzył? Gdybym nie zwalczył mrocznego znaku? Teraz prawdopodobnie bym nie żył. A jednak żyję i to żyję tak, jak nigdy wcześniej. Przypominam sobie tę chwilę we Włoszech od momentu, w którym zobaczyłem Cię w mojej koszuli zaraz po obudzeniu. W tak samo nieskazitelnej czerni, jak tamtego lata...

D.

P.S: Każdego wieczora. Zostaw odpowiedź na szafce.

~

17.01.2002

Urodziny Kruma... Pamiętam. Myślałam, że będę źle wspominać dzień, który był drugim od zdrady Rona. Tymczasem teraz zdaję sobie sprawę z tego, że był to jeden z najlepszych wieczorów w moim życiu. Co by było, gdybym wtedy była tam z nim? Czy poczułabym Twój wzrok? Do dziś dziękuję samej sobie, że się odwróciłam. To zabawne. Naszym życiem rządzi wieczny przypadek. Tamtego wieczora zacząłeś mnie fascynować. W pierwszej sekundzie to do mnie nie dotarło. Dopiero później, gdy zniknęłam w tłumie, poczułam się dziwnie bez Twojego wzroku. I czekałam tyle miesięcy, by znów czuć coś podobnego... Gdybym tylko wiedziała, że gotowałeś się wtedy na walkę ze znakiem.

To intrygujące, że myśli o wiele łatwiej przechodzą na papier? Może to przez to, że inna możliwość nam nie pozostała. Teraz jestem znowu w Hogwarcie. Ale nie jestem w domu, nie czuję się tu tak, jak wcześniej. Ktoś powiedział kiedyś, że dom jest tam, gdzie serce. Mówi się, że ludzi łączą magiczne więzy, których nie da się zerwać. Myślałam, że to wymysł, kolejna bajeczka wmawiana zakochanym. A teraz myślę zupełnie inaczej. Chyba po prostu dojrzałam. Wiem, że mój dom jest tam, gdzie jesteś Ty.

A najważniejsze... Mówi się, że jesteś nikim, dopóki nikogo nie pokochasz. Jestem kimś.

H.

P.S: Będę czekać. Każdego wieczora.

~

18.01.2002

Jestem kimś.

Audrey przekazała mi, że nadal nosisz moją koszulę. Chciałbym móc budzić się przy Tobie i widzieć w tej czerni. Może kiedyś tak będzie. Poranki w Twoim prywatnym dormitorium prefekta... Ciekawe, czy nas rozszarpią, gdy wszystko wyjdzie na jaw. Tak Granger. Uprzedzę Twoje pytanie i od razu powiem, że zaraz po całym tym szaleństwie mam zamiar się ujawnić. Wymyślę tylko jakiś spektakularny sposób, żeby zrobić to na oczach całej szkoły. A jeszcze większa przyjemność sprawiłoby mi zrobienie tego przy Weasleyu. Kiedy czytam ostatnie zdania, stwierdzam... Coś ty ze mną zrobiła, dziewczyno?! Po prostu nie wiem!

Słyszałem od Diabła, że zaczęłaś uśmiechać się w mój firmowy sposób. Na Salazara! Chciałbym to zobaczyć! Zapewne wyglądasz jeszcze bardziej uroczo niż, gdy się złościsz. Mam nadzieję, że ten widok będzie pierwszym, którym mnie zaszczycisz, gdy wrócę. Oszaleję do tego momentu. Po prostu oszaleję.

D.

P.S: Tom właśnie wrócił z Hogsmead. Chyba coś wie.

~

18.01.2002

Powiedzmy, że koszula nie jest już Twoja. Gdy wrócisz, ukradnę Ci wszystkie pozostałe. A co do dormitorium. Na Godryka! Wiesz ile to ma metrów?! Czuję się jak w pięciogwiazdkowym hotelu. Plus - zero gryfońskiej czerwieni. Mam tylko przy łóżku Twój szmaragdowy szalik - czekam z noszeniem go do Twojego powrotu. Tak, chyba powoli zamieniam się w Ciebie! O zgrozo! Ten Twój uśmiech jest zaraźliwy. Co ja poradzę?

 Też się zastanawiam, czy nas rozszarpią. Szczególnie, gdy biorę pod uwagę to, że zamierzasz robić przedstawienie na całą szkołę. Właściwie, co mi szkodzi? Możemy zrobić spektakl całemu światu. Mało mnie to obchodzi. Żebyś tylko już wrócił...

Daj mi znać, czego dowiedziałeś się od Toma.

H.

***

- Granger, gdzie twoja odznaka? - męski głos wyrwał brązowowłosą z rozmyślań. Siedziała w klasie od transmutacji razem z Zabinim. Przed sekundą reszta prefektów opuściła pomieszczenie. Drugie spotkanie przebiegło całkiem miło. Zostali poinformowani o ilości nowych uczniów i liczebności siódmego roku.

- Zapomniałam - dziewczyna machnęła lekceważąco dłonią w stronę bruneta.

- Zapomniałaś o swojej ukochanej odznace prefekta naczelnego? - Blaise uniósł brew w geście zdziwienia. Siedział na blacie jednego z biurek i obserwował Hermionę kątem oka. Przez całe spotkanie nie odezwała się słowem, co było niepokojące.

- Tak, dokładnie tak. Masz jeszcze jakieś pytania? - syknęła w jego stronę, po czym wstała z miejsca, zabrała notatnik i ruszyła do wyjścia. Widział, że tylko stara się zgrywać niemiłą. Jej oczy mówiły wszystko. Chyba nawet więcej, niż by chciała.

- Właściwie, to tak - usłyszała, stojąc już w progu. Westchnęła i wróciła do klasy. Drzwi zamknęły się z hukiem.

- Słucham - usiadła na blacie pierwszego lepszego biurka i wbiła zniecierpliwiony wzrok w ślizgona.

- Wszystko z tobą w porządku? Zachowujesz się jakbyś chodziła we śnie - rzucił Diabeł.

- Jest dobrze. Nie musisz się martwić - uśmiechnęła się w ten Malfoy'owski sposób.

- Masz z nim jakiś kontakt, prawda? - Blaise wstał i zbliżył się odrobinę do Hermiony.

- Tak - odpowiedziała krótko.

- Wariaci - roześmiał się Zabini, po czym wyszedł z sali.

~

19.01.2002

Spotkanie za cztery dni, w poniedziałek. Nie martw się.

Nic tak nie denerwuje, jak dźwięk przeskakujących wskazówek zegara. Nic tak nie frustruje, jak świadomość, że miną jeszcze tysiące godzin zanim Cię zobaczę. Wszystko ma Twój uśmiech, zapach, głos i kolor. Czasami zastanawiam się, czy przypadkiem nie jesteś światem. I chyba jesteś. Moim światem.

Jestem miliony kilometrów od Ciebie, ale nadal kręcę się wokoło. Patrzę na Pokątną i myślę o tym, ile dni tu spędziliśmy, jednocześnie, w poszukiwaniu potrzebnych rzeczy, oddaleni od siebie, nie wiedząc, że kiedyś będziemy poruszać się bez barier. To takie niedorzeczne, prawda? Kilka lat przechodzisz obok swojej miłości i nawet przez głowę ci to nie przechodzi. Używamy magii, potrafimy rzucać zaklęcia, a nie zauważamy największych czarów.

 Pokonałaś największe tajemnice naszego świata, pomogłaś unicestwić najpotężniejszego czarodzieja, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi. Ale Tobie, jaki i mnie nie udało się unicestwić serca. Moje trwało skamieniałe, zamarznięte i czekało. Czekało na Ciebie. A teraz jestem uzależniony. Nie, nie od whiskey, nie od ognia, papierosów czy powietrza. Uzależniony od Ciebie. Budzę się w nocy i patrzę z nadzieją na drugą stronę łóżka. Nie ma cię tam, choć być powinnaś. Gdy Cię odzyskam, gdy znów Cię zobaczę, nie wypuszczę Cię z sypialni  już nigdy. Obiecuję.

D.

P.S: Obiecuję poważnie. Nie myśl, że to żart.

~

19.01.2002

Nawet nie śmiem myśleć, że to żart, panie Malfoy.

H.

P.S: Uważaj na siebie.

~

20.01.2002

Panno Granger, nie spodziewałbym się tego po Pani. Na prawdę nie zaczęła mnie Pani wyzywać od fretek, czy to tylko kwestia starego pergaminu lub pióra? Ta obietnica z poprzedniego listu jest niezwykle poważna. Na prawdę nie wyjdzie Pani z sypialni co najmniej przez tydzień. Mało mnie obchodzi, że będą Cię szukać. Powiedzmy, że to będzie porwanie.

Będę uważać. Mam dla kogo. Całkiem przyjemnie to brzmi. Nigdy nikogo nie interesowało moje życie. Chyba pierwszy raz ktoś użył takich słów wobec mnie. Uważaj... Dziękuję.

D.

~

20.01.2002

Idiota. Totalnie popaprany, chory szaleniec. Grozisz mi tym porwaniem? Jak możesz?!

H.

P.S: Mam pomysł. Napiszę, jak się upewnię.

~

21.01.2002

Kocham cię, Granger.

D.

P.S: Przestań być taka tajemnicza. Jaki to pomysł?

~

21.01.2002

Ja Ciebie też, idioto.

Nic ci nie powiem. Nie teraz. Poczekam, aż wrócisz z poniedziałkowego spotkania.

H.

~

22.01.2002

Na prawdę muszę czekać? To niedorzeczne. Nie lubię tego robić.

Ile to już listów? Zaraz minie tydzień. Zastanawiam się o każdej porze dnia i nocy,  co właśnie robisz. Jutro rozpocznie się rok szkolny, w poniedziałek. Nie będzie mnie tam. Jakie to dziwne uczucie, gdy nie możesz być tam, gdzie chcesz być... Nie mogę sobie pozwolić na takie podstępy, jak ostatnio. Nie zobaczę Cię prawdopodobnie aż do zakończenia całej tej farsy. Przecież jestem ,,martwy" dla większości czarodziei. Podobno na pogrzebie było mnóstwo ludzi. Fałszywi idioci. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale Zabini też tam był. Zdołał się jakoś wymknąć z zamku. Miał niezły ubaw, jak to napisał mi w liście. Mam nadzieję, że jest dla Ciebie miły. Albo chociaż znośny.

To już zapewne ostatni list. Nie wiem, czy jutro uda mi się napisać. Nie martw się, jeśli nie dostaniesz koperty. To nie będzie nic znaczyło.

Nie wiem, co mam napisać w tym liście. Żadne słowa tu po prostu nie pasują. Będę na siebie uważał. Dobrze wiesz, że dam sobie radę. Chcę, żebyś pokazała wszystkim prawdziwą siebie. Nie bój się tego robić. Jesteś najlepszą rzeczą, jaka mnie kiedykolwiek spotkała.

Kocham Cię.

D.

~

22.01.2002

Niestety musisz poczekać. Nie masz innego wyjścia. Muszę sprawdzić jeszcze kilka szczegółów. Może jednak wszystko jest możliwe...

Co robię? Próbuję oddychać. Ciężko tu bez Ciebie. Nie mogę spać nocami. Myślę o tej całej misji, coraz bardziej się denerwuję. Nie potrafię spędzić godziny bez Twojego wspomnienia. Ale to chyba dobrze. Wciąż mam Cię przed oczami i to dodaje mi to sił. Będę sobą. Postanowiłam to już po pierwszym liście. Nie będę dłużej grać.

Wiem, że wszystko będzie dobrze. Ufam Ci. Będę czekać na jakąkolwiek odpowiedź, czy znak życia. Cokolwiek... Byle bym tylko wiedziała, że Twoje serce nadal bije. To wystarczy.

Kocham Cię.

H.

***

            Poniedziałkowy wschód słońca był dla Hermiony nowym początkiem. Wcześniej, przy Draconie była sobą, a teraz tak samo musiała zachować się wobec pozostałych. Ten dzień miał być pierwszym, w którym prawdziwa panna Granger wyjdzie na światło. Obudziła się w środku nocy i leżała na wznak, patrząc w sufit. List od Dracona pojawił się przed północą poprzedniego dnia. Wysłała odpowiedź pół godziny później. Coś ściskało ją w żołądku na myśl, że dzisiejszego wieczora kolejna koperta może się nie pojawić. Ta korespondencja dodawała jej sił. Patrolując ze znudzeniem korytarze, przygotowując dormitoria dla uczniów i siedząc na spotkaniach prefektów, myślała wciąż o tej jednej osobie. Zapominała przypinać do szaty swojej odznaki, zostawiała w bibliotece różne rzeczy, z roztargnieniem wpadała na ludzi. Zabini kilka razy musiał przywracać ją do rzeczywistości, gdy padało w jej stronę pytanie, którego po prostu nie słyszała. Ale teraz, razem z tym delikatnym, różowym blaskiem słońca przyszedł czas, by wziąć się w garść. Swoje myśli o stalowookim blondynie mogła uczynić motywacją. Należało tylko pokazać jak silna się stała. Z McGonagall już wyszło. Teraz pozostała część Hogwartu musiała tego doświadczyć.

Hermiona wstała z łóżka i przeciągnęła się, uwalniając kości od zmęczenia. Z szafki nocnej zabrała list od Dracona i schowała go bezpiecznie, tak jak pozostałe. Dochodziła dopiero szósta nad ranem. Gryfonka wiedziała jednak, że już nie zaśnie. Pociąg z Londynu miał zawitać na stację Hogsmead dopiero po dziesiątej lub nawet później, ze względu na ilość zalegającego wszędzie śniegu. Hermiona weszła do łazienki z zamiarem wzięcia szybkiego, orzeźwiającego prysznica. Lodowata woda spływała jej po plecach, uwalniając głowę od zbędnych myśli. Dusza na moment przeniosła się daleko, daleko od zamku.

***

             Wybiła ósma, gdy brązowowłosa wyślizgnęła się z pokoju, wprost na zalany słońcem korytarz. Schodziła z wieży, trzymając się ściany dla asekuracji. Nagle poczuła, jak zderza się z jakąś przeszkodą ukrytą w cieniu. Ostatkiem sił powstrzymała się od krzyku i uspokoiła oddech.

- Lumos - szepnęła, wyciągając różdżkę. Promień światła padł na ścianę, odsłaniając siedzącego na stopniu intruza. Hermiona parsknęła śmiechem, łapiąc się za brzuch. Blaise w końcu skierował na nią wzrok i zerwał się nagle, jak poparzony.

- Na Salazara! To ty?! - powiedział odrobinę za głośno. Wyglądał jak człowiek, który zobaczył ducha. Mierzył Hermionę wzrokiem od stóp do głów.

- A niby kto? Irytek? - odpowiedziała mu, stawiając krok, by go wyminąć. Jednocześnie znalazła się w lepiej oświetlonej części schodów. Diabeł wciągnął powietrze w płuca i gwizdnął cicho.

- Tego się nie spodziewałem - rzekł, podsumowując wygląd gryfonki. Miała na sobie czarne, dopasowane spodnie i zwiewną bluzkę tego samego koloru, która odsłaniała szyję ze złotym wisiorkiem w kształcie serca. Po obszernej szacie nie było śladu, a odznaka prefekta zaczepiona była przy torbie brązowowłosej. Ciemny makijaż oczu jeszcze bardziej podkreślał tęczówki dziewczyny.  Na sam koniec zwrócił uwagę na jej włosy, które teraz były lśniące i idealnie ułożone. Różne odcienie brązu zlewały się na pasmach i lśniły w słońcu.

- Co ty tu robisz, jeśli wolno spytać? - rzuciła Hermiona, rumieniąc się delikatnie - I przestań tak na mnie patrzeć. Przecież wyglądam normalnie - dodała, stawiając krok w przód i niknąc w półcieniu.

- Byłem w sowiarni i w drodze powrotnej sobie tu przysiadłem. Chciałem pomyśleć - odpowiedział, ruszając za gryfonką w dół wieży - I wcale nie wyglądasz normalnie - skwitował, posyłając jej spojrzenie.

- Czyli jak wyglądam? - spytała, otwierając drzwi, prowadzące na korytarz siódmego piętra. Zabini zrównał się z nią.

- Zupełnie jak dziewczyna Dracona Malfoya - powiedział przyciszonym głosem, po czym uśmiechnął się w typowo ślizgoński sposób i ruszył w stronę klatki schodowej. Hermiona przewróciła oczami i poszła za nim. Po drodze schody kilka razy zrobiły im psikusa i do Wielkiej Sali dotarli spóźnieni. Zabini otworzył przed nią drzwi, nie mogąc doczekać się przedstawienia, które zaraz miało mieć miejsce. Gryfonka przekroczyła próg, a twarze jedzących śniadanie prefektów skierowały się w jej stronę. 

---

Jestem zaskoczona, że udało mi się skończyć dziś ten rozdział. Zrobiłam to, by się odstresować. Ostatnie dni były dosłownym szaleństwem i walką z czasem. Mam przed oczami jedynie zadania z matematyki. Dzisiaj nastąpiło jednak tzw. zmęczenie materiału i nic nie jest w stanie wejść mi do głowy. Usiadłam więc i napisałam rozdział. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Może i mało w nim akcji i mogą być błędy ortograficzne jak i np. w datach, bo nie mam czasu ich sprawdzać, ale uważam, że wyszedł całkiem nieźle. 

Dziękuję za taką ilość komentarzy pod poprzednim postem. Jesteście kochani :) Dodajecie mi sił. Nadal wyrażajcie swoje zdanie, bo to pomaga tworzyć coraz lepsze rozdziały. 

Nie mam pojęcia kiedy pojawi się kolejny rozdział. Może uda mi się go napisać na poniedziałek, może wcześniej. Sama już nie wiem, jak to wszystko ogarnę. 

Przepraszam, że znowu nie informuję o tym poście, ale nie mam czasu. Historia na mnie niestety czeka. Czas włączyć mózg!