23. Między niebem, a ziemią

Rozdział dedykuję kochanej devil&amp.

Za każde miłe słowo :* 

Jed­nak w jej ser­cu stru­na ja­kaś uparła się drżeć przy każdym je­go spot­ka­niu i śpiewać jej o nim w godzi­nach ciszy.

Eliza Orzeszkowa

         Koła pociągu po raz ostatni zazgrzytały na torach, po czym czarna, spowita dymem maszyna zatrzymała się na peronie. Drzwi pozostawały zamknięte prze kilka następnych minut. W końcu stacja wypełniła się dźwiękiem rozsuwanego żelastwa i na zalaną mrokiem platformę zaczęli wychodzić pasażerowie. Ich ciche rozmowy, przepełnione były zmęczeniem i przypominały głos duszonego człowieka. Bagaże plątały się pod nogami, ziewnięcia stawały się coraz bardziej przeciągłe. Niemal wszyscy skierowali się bez wahania w stronę wyjścia z zadymionej stacji. Zabrzmiał ostatni dzwonek przed ponownym odjazdem i z pociągu wyszły jeszcze dwie osoby. Jedna z nich, wysoki brunet, ciągnął ciężki, skórzany kufer. Jego towarzyszka miała przy sobie jedynie małą torebkę, a na jej szyi wisiał szalik w barwach jednego z hogwarckich domów. Brązowe włosy miała spięte w niedbały kok nad karkiem. Na pierwszy rzut oka, normalni ludzie. Stacja Hogsmead była jednak miejscem, w którym nikt nie był normalny.

Obserwował więc tę dwójkę, siedząc w ukryciu. Zatrzymali się w połowie drogi i teraz stali na platformie. Trwała rozmowa, której nie mógł dosłyszeć. Dziewczyna zaczęła chodzić bez celu wzdłuż torów. I wreszcie brunet się odwrócił, na kilka sekund odsłaniając twarz. Obserwator uśmiechnął się pod nosem i sięgnął po różdżkę. Wiedziałem - pomyślał, kierując kroki w stronę wyjścia z poczekalni. 

***

            Wyszli z przedziału, nie wypowiadając do siebie ani słowa. Hermiona szła przodem, a szalik Dracona powiewał za nią w miarowym tempie. Szmaragdowy pasował do niej bardziej niż gryfońska czerwień, ale nie śmiał jej tego mówić. Wiedział, że dziewczyna ma lepszy humor od wcześniejszego spotkania z Malfoyem. Uspokoiła się odrobinę, czego nie chciał naruszać. Wystarczył już ten dziwny charakter, który ujawniła. Nie potrzebował więcej wrażeń. Z pociągu wyszli jako ostatni, zagłębiając się w ciemnej nocy.  Chłód był wręcz nie do wytrzymania, a oddech przy otwieraniu ust niemal zamarzał.

- Zaczekaj, do jasnej cholery! - syknął Blaise, łapiąc Hermionę za ramię. Strąciła jego dłoń w kilka sekund później.

- Spokojnie, przecież ci nie ucieknę - odparła, zatrzymując się w białych oparach, unoszących się z lokomotywy. Brunet zrównał się z nią i opuścił na beton swój bagaż.

- Musimy czekać - powiedział, wskazując brązowowłosej miejsce do siedzenia na swoim kufrze.

- Na kogo? - spytała, ignorując jego propozycję.

- McGonagall ma nas stąd zabrać - westchnął brunet.

- Świetnie - mruknęła Hermiona i zaczęła chodzić wzdłuż peronu tam i z powrotem. Mocniej zacisnęła szalik i objęła się ramionami. Powietrze było chłodne i nieznośne. W otwartych drzwiach peronu majaczyły płatki śniegu. Styczeń był mroźny i nieprzyjemny, a zima zdawała się nie mieć końca. Hermiona wciąż miała w głowie obraz wiosennego Białego Klifu. Ile by dała, żeby zobaczyć teraz ocean po sam horyzont...

Odwróciła się w stronę miasta, które jawiło się na drugim końcu stacji. Żelazna brama otwierała Hogsmead dla wszystkich mieszkańców i zwiedzających. Właśnie przeszli pod nią mężczyźni z walizkami, którzy ruszali razem z nimi z dworca King's Cross. Był środek nocy i zaraz zniknęli jej z oczu w mroku głębokim jak bezdenna otchłań. Widziała tylko dwa rzędy domów, oświetlonych latarniami. Kominy wznosiły się na różne wysokości, a spiczaste dachy tworzyły zakrzywioną krawędź na horyzoncie. Brązowowłosej udało się wypatrzeć chyboczący się znak przy Trzech Miotłach. Najchętniej puściłaby się biegiem w tamtą stronę i zaczęłaby pukać do drzwi pubu Rosmerty. Te rozmyślania przerwał jej jednak męski głos.

- Chyba coś ją zatrzymuje - Blaise stanął przy niej, jak świeżo zmaterializowany. Podskoczyła ze strachu i odwróciła się do niego.

- Poczekamy. Nic nam nie będzie - powiedziała, chowając zmarznięte dłonie do kieszeni płaszcza.

- Chodź, pójdziemy do poczekalni. Jest zimno - wskazał jej drogę, po czym złapał kufer i ruszył przodem. Wyciągnął już rękę w stronę klamki, gdy drzwi odskoczyły z hukiem i uderzyły o ścianę budynku dworca. Hermiona poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Przed oczami zamajaczyła jej jakaś postać, poruszająca się z niebotyczną prędkością. Nim zdołała zareagować albo chociaż wyciągnąć różdżkę, Blaise szarpał się już z nieznajomym gryfonce mężczyzną. Odsunęła się na kilka metrów  i patrzyła, jak Diabeł wymierza cios w szczękę rywalowi i przypiera go do ściany z czerwonej cegły. Zdawał się nie być zbytnio zdziwiony tożsamością przeciwnika.

- Co ty wyrabiasz ty popieprzony głupcze!? - wrzasnął mu w twarz, jakby chciał obudzić go ze snu. Wyglądało to tak, jakby dobrze wiedział co robi. Ku zdziwieniu Hermiony po chwili trzymał atakującego w męskim, przyjacielskim uścisku. Szczupły chłopak z brązowymi włosami i ciemnymi jak mocna kawa oczami śmiał się jak opętany.

- Diable! - wykrzyknął, wyswabadzając się z jego uścisku i wycierając krew z rozciętej w walce wargi.

- Co ty tu robisz, Tom? - Blaise wyciągnął różdżkę i z rozbawieniem  na ustach pomógł mężczyźnie pozbyć się rany. Hermiona wciąż obserwowała tę dziwną scenę, stojąc na uboczu. Gdzie ona słyszała to imię? Coś jej to mówiło...

- Ratuję tyłek Malfoyowi, do jasnej cholery - odpowiedział, poprawiając skórzaną kurtkę na chudych ramionach. Na głowie miał czerwoną czapkę pilotkę. Wyglądał jak jeden ze szkolnych łobuzów, których Hermiona znała z mugolskich dzielnic.

- Świetnie, ale możesz mi wytłumaczyć, co robisz akurat tutaj? - ślizgon rzucił krótkie spojrzenie na Granger, chcąc się upewnić, że nie uciekła, po czym znów zwrócił się do znajomego.

- Tleniony wysłał mi patronusa. Powiedział, że tu będziecie. Od tak, żebym wiedział. Chciałem cię zobaczyć, więc jestem - chłopak roześmiał się i poklepał Blaise'a po ramieniu. Tamten zareagował szerokim uśmiechem. Hermiona wiedziała już kim jest ten wariat z poczekalni. Kilka metrów od niej stał Tom Demens, człowiek, który pomagał Draconowi.  

- Czekamy na kogoś, Demens. Nie ma czasu na pogaduszki - Diabeł spoważniał i odsunął się odrobinę od przyjaciela. Tamten stał oparty o ścianę dworca, a oczy lśniły mu jak szaleńcowi.

- Ach, no tak! Zapomniałbym - brunet porządnie uderzył się w czoło otwartą dłonią, po czym obrócił się w stronę gryfonki - A ty musisz być Hermiona Granger - dodał, stawiając krok w jej stronę.

- Tak, miło mi - dziewczyna wyciągnęła dłoń w stronę Toma.

- Mi również. Tom Demens - powiedział, po czym nonszalancko ucałował jej dłoń - Jak dla ciebie, może być Tom albo Demens. Bez żadnych panów i tym podobnych - dodał, wykonując przy tym dziwny gest ramieniem.

- Dobra, już się popisałeś. Teraz znikaj - Blaise stanął obok Hermiony i spojrzał stanowczo na Demensa. Chłopak uśmiechnął się tylko pobłażliwie, jakby te słowa słyszał nie raz.

- Dlaczego mam już odchodzić? Zostanę z wami. I tak muszę poczekać na świt, żeby móc załatwić swoje sprawy w wiosce - rzucił chłopak, nie odrywając wzroku od gryfonki. Mierzył ją od stóp do  głów, zaczynając powoli rozumieć, dlaczego Draconowi stopniało serce. Wyglądała niezwykle w blasku księżyca, który padał przez drzwi stacji.

- Może dlatego, że zaraz pojawi się tutaj twoja ulubiona profesor - syknął Blaise w odpowiedzi.

- McGonagall! - Demens skrzywił się automatycznie. Grymas utrzymywał mu się na ustach tylko przez kilka sekund.

- Tak, właśnie ona. Przypomnieć ci ile razy w ciągu zeszłego roku wywalała cię po kryjomu podczas włamań do zamku?

- Daj spokój. To były tylko niewinne próby odwiedzin - Tom uśmiechnął się do Diabła, jednocześnie wyciągając papierosa z kieszeni kurtki. Wysunął rękę z paczką w stronę Hermiony - Chcesz jednego? - spytał, ignorując Zabiniego, który teatralnie przewrócił oczami.

- Jasne, dziękuję - poczęstowała się i po chwili we dwójkę zaciągnęli się dobrej jakości papierosami. Ich zapach wręcz przesiąkał mózg, a dym tworzył różnorodne kształty w zimnym powietrzu. Tom obserwował kątem oka zachowanie Hermiony. Zawsze w taki sposób sprawdzał ludzi - dawał ich zapalić. Działało na wszystkich. Ta dziewczyna była pewna siebie, to było widać od razu. Ale miała w sobie też coś niewinnego, czystego. Mimo że stała teraz przed nim z papierosem w ręku, nie pozbawiało jej to uroku. Przypomniał sobie Audrey w takiej samej sytuacji i natychmiast odwrócił wzrok od brązowowłosej.

- Masz zamiar ścierać się z nią akurat dzisiejszej nocy? - Blaise'owi puszczały nerwy. Nie dość, że musieli czekać na mrozie na panią dyrektor, to jeszcze Tom pojawił się znienacka.

- Dlaczego nie? Mam wręcz szampański humor. W końcu udały mi się odwiedziny. Trochę mniej spektakularne, ale jednak - Tom wskazał niedopałkiem na Zabiniego, przypominając sobie wszystkie noce, podczas których starał się wkraść do Hogwartu. Próbował odwiedzać Zabiniego każdego pierwszego piątku miesiąca. Znali się i przyjaźnili od dzieciństwa, co wiedziało niewiele osób. Sam Malfoy nigdy się tego nie dowiedział. Obcowanie z Diabłem było jedną z najbardziej kształtujących go rzeczy, w całym życiu. Jak cudownie to brzmiało... Z Diabłem... Tak samo, jakby smażył się w piekle. Donośny śmiech rozległ się w chorej głowie Toma.

- Tylko później nie rób scen, jak powiem a nie mówiłem - Blaise uniósł dłonie w geście obojętności.

- Nie jestem już małym dzieckiem, Zab - Tom wypuścił obłoczek dymu w ciemną noc i poprawił czapkę.

- Czyżby, panie Demens? - zimny jak lód i ostry głos nagle przerwał ciszę. Hermiona o mało nie udusiła się zadymionym powietrzem, gdy dostrzegła za plecami Toma wysoką sylwetkę McGonagall. Jak najszybciej pozbyła się papierosa i przygładziła włosy. Skrzywiła się w myślach, przypominając sobie o szaliku Dracona, który nadal tkwił na jej szyi. Zawsze nosiła kolory gryfonów, a teraz było już za późno na schowanie prezentu. McGonagall zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów, poświęcając odrobinę więcej uwagi szmaragdowym pasom na szaliku.

- Proszę nie wracać do roli, panno Granger. Ma być pani sobą - zwróciła się Minerwa do gryfonki, przywołując na jej twarz rumieniec. Brązowowłosa miała ochotę wyrwać Tomowi z ręki papierosa i zaciągnąć się raz jeszcze, by uspokoić nerwy.

- Dobry wieczór, pani profesor - Tom skłonił się nisko przed nauczycielką, wymachując teatralnie papierosem.

- Przestań się wygłupiać, mój drogi - syknęła do niego, po czym spojrzała na Blaise'a, który krył się w cieniu. Kiwnęła w jego stronę głową. Odpowiedział jej tym samym.

- Możemy już iść - odezwał się Zabini, chwytając za uchwyt swojego kufra i stając przy Hermionie, która wciąż nie mogła się otrząsnąć po słowach McGonagall.

- Oczywiście, już się zbieramy. A pana niestety muszę pożegnać - powiedziała dyrektorka, posyłając nieznaczny uśmiech Tomowi. Ten odmachał kobiecie wolną ręką, odsłaniając zęby w szerokim uśmiechu.

- Do zobaczenia, pani psor - powiedział, po czym teleportował się z cichym pstryknięciem. Pojawił się jakieś sto metrów dalej, w bramie prowadzącej do Hogsmead.

- Śpicie dobrze, kochani - wrzasnął na cały głos i ruszył w stronę wioski. Czerwona czapka jeszcze przez chwilę była widoczna między płatkami śniegu.

 McGonagall westchnęła i przywołała ręką dwójkę uczniów. Zniknęli ze stacji równie szybko jak Demens, pozostawiając pod sufitem jedynie papierosowy dym.

***

            Weszli do gabinetu McGonagall, rozcierając zmarznięte dłonie. Za oknem sypał śnieg, ograniczając widoczność do kilku metrów. Hermiona wciąż nie potrafiła spojrzeć w oczy stojącej przed nią nauczycielki. Nie odczuwała wstydu, lecz świadomość, że przez tak długi czas okłamywała wszystkich. Przez tyle lat trwała w jakimś dziwnym zawieszeniu. Między prawdziwą sobą, a wyimaginowaną, nieśmiałą wersją panny Granger. A w momencie, gdy dłoń z papierosem zatrzymała się w połowie drogi do jej ust, runęły wszystkie złudzenia. Panna-wiem-to-wszystko przestała istnieć. W oczach Minerwy spodziewała się dostrzec to, jak bardzo jest zawiedziona. Jej słowa tym bardziej zaskoczył gryfonkę. Proszę nie wracać do roli... Czyli jednak zauważyła.

- Panno Granger, proszę się ocknąć - głos dyrektorki wybudził ją z rozmyślań. Uniosła głowę i odważnie spojrzała w oczy nauczycielki. Ta spięła się pod wpływem jej pewnego wzroku. Sztywnym ruchem pokazała obojgu fotele naprzeciw biurka. Bez słowa zajęli miejsca. Hermiona czuła na sobie spojrzenie Blaise'a, ale wolała wbijać swoje w profesor McGonagall. Nie mogła już się cofnąć. Siedziała wyprostowana z dumnie uniesioną głową i patrzyła wprost w zamglone oblicze nauczycielki transmutacji. W myślach uśmiechała się do samej siebie. Wiedziała, kto nauczył ją takiego spojrzenia.

- Przepraszam za spóźnienie. Miałam przed wyjściem kilka komplikacji - odezwała się kobieta, patrząc wprost w brązowe tęczówki, siedzącej naprzeciw dziewczyny z Domu Lwa. Gdyby nie znała jej od tak wielu lat, zapewne wzięłaby ją za uczennicę Slytherinu.

- Nie szkodzi - odpowiedział Blaise, jednocześnie uwalniając Hermionę od wzroku profesor.

- Mam nadzieję, że podróż minęła wam szybko - słowa McGonagall spowodowały u Hermiony skurcz żołądka. Ta rozmowa była zbyt sztuczna i naciągana. Nikt nie chciał w tej chwili tu być, co było czuć niemal namacalnie.

- Było w porządku. A teraz przejdźmy do rzeczy - gryfonka chciała mieć tę bezsensowną wymianę zdań jak najszybciej za sobą. Dziwiła się, że jest w stanie jeszcze utrzymać spokojny głos. Najchętniej zerwałaby się z krzesła i poszła gdziekolwiek indziej. Byle by tylko nie siedzieć w tym gabinecie.

- Zostaliście mianowani prefektami naczelnymi. Waszej dwójce przysługują prywatne dormitoria w północnej wieży. W pokojach znajdziecie odznaki. Rok szkolny rozpoczyna się za tydzień, a jutro o dwunastej zapraszam was na spotkanie z resztą prefektów - McGonagall usiadła w swoim fotelu za biurkiem i mówiła automatycznie, jak mugolskie radio. Hermiona zasłoniła połowę twarzy dłonią, czując jak skronie coraz bardziej zaczynają pulsować pod jej palcami.

- Co będziemy robić tu przez ten tydzień? - spytał Diabeł, kończąc swoją wypowiedzieć ziewnięciem. Dochodziła druga w nocy, a oni oboje byli straszliwie zmęczeni.

- Jutro dowiecie się wszystkiego. Teraz możecie już iść. Zapewne chcecie odpocząć. Rozumiem, że do wieży traficie sami. Na drzwiach są wasze imiona. Dobranoc - wskazała im drzwi. Wstali natychmiast i ruszyli do wyjścia.

- Panno Granger, proszę się nie zadręczać - usłyszeli, będąc już w progu. Hermiona odwróciła się na pięcie. Zdziwienie na chwile ścisnęło jej gardło. No tak, teraz pewnie wszyscy będą myśleć, że żałuje swojej zmiany... Jakże się mylą.

- Słucham? - rzuciła, patrząc kobiecie prosto w oczy. Iskry wręcz strzelały z jej ciemnych tęczówek.

- Nie interesuje mnie zmiana, jaka zaszła w tobie w... ostatnim czasie - odpowiedziała, zsuwając okulary na czubek nosa. Gryfonka poczuła jak wszystko się w niej gotuje, ale po chwili zdołała się opanować. Blaise obserwował całą sytuację zza jej pleców. Nie mogła wybuchnąć. Nie teraz.

- Nie będę już dłużej grać - odparła na to brązowowłosa, uśmiechając się w sposób, jakiego nikt by się po niej nie spodziewał.

- Bardzo się z tego cieszę. Dobranoc - nauczycielka wstała z fotela i pożegnała uczniów. Wyszli na korytarz, nie patrząc w swoją stronę. Ruszyli automatycznie w kierunku wieży północnej. Noc panoszyła się w najlepsze po całym zamku. Śnieg nadal sypał zbyt gęsto, by droga była dobrze oświetlona. Tylko nieliczne blaski rzucane przez księżyc docierały w głąb pomieszczeń, które mijali. Byli już niedaleko głównej klatki schodowej, gdy Hermiona delikatnie zwolniła, tym samym zrównując się z Blaisem.

- Czy McGonagall wie o mnie i Draco? - spytała, zerkając na zmęczoną, bladą twarz Zabiniego.

- Nie. Wie tylko, że przez cały ten czas cię ukrywał. Nic więcej - odpowiedział, patrząc na czubki swoich butów.

- Więc dlaczego nas tu sprowadziła? - kolejne pytanie Hermiony padło, gdy stali już na schodach.

- Draco trochę pomanipulował, ktoś podsunął McGonagall pomysł wcześniejszego przyjazdu prefektów.

- Ciekawe co wymyśli na tym jutrzejszym spotkaniu...- westchnęła ze zrezygnowaniem, gdy mijali kolejne piętro. Nogi zaczynały ją boleć od ciągłej wspinaczki. Wejście na wieżę północną mieściło się na siódmym piętrze, zaraz obok Pokoju Życzeń. Przed drzwiami zatrzymali się tylko na chwilę. Później Blaise otworzył je na oścież i puścił Hermionę przodem. Szli krętymi schodkami, znajdując się coraz wyżej i wyżej. Gdy znaleźli się na szycie, przekleństwa Blaise docierały do niej jak przez mgłę. Marzyła teraz tylko i wyłącznie o długiej kąpieli i wygodnym łóżku.  Niemal natychmiast rzuciła się do drzwi ze swoim imieniem. Nim chwyciła za klamkę, odwróciła się jeszcze na moment.

- Dziękuję, Blaise - powiedział, patrząc na bruneta, który stał przy swoich drzwiach i również na nią zerkał.

- Nie ma za co, Granger - odpowiedział cicho.

- Do jutra. Pamiętaj, spotkanie o dwunastej - przypomniała.

- Jasne, postaram się nie zaspać. Dobranoc - odrzekł, po czym zniknął w swoim dormitorium. Hermiona patrzyła jeszcze przez chwilę na miejsce, gdzie przed chwilą stał, po czym otworzyła drzwi swojego pokoju.

Przekroczyła próg, jednocześnie zapalając różdżką ogromny żyrandol. Zaatakowały ją zawroty głowy, gdy zmierzyła spojrzeniem pomieszczenie. Przez kilka sekund mrugała bezmyślnie powiekami, jakby nie mogła uwierzyć, że widniejący przed nią obraz jest prawdziwy. Ku jej zdziwieniu pokój był utrzymany w jasnych, kremowych i beżowych barwach. Nigdzie nie zauważyła gryfońskiej czerwieni, ani wizerunku lwa. Wcześniej wspomniany żyrandol rzucał cienie na ogromne, dwuosobowe łoże pod ścianą. Meble z ciemnego drewna lśniły czystością. Na prawo od wejścia stał jej szkolny kufer. Minęła go bez zainteresowania i stanęła na środku dormitorium. Było na planie półkola, ze względu na położenie w wieży. Po lewej mieściły się drzwi, zapewne do łazienki. Otworzyła je i znów o mało nie dostała zawału. Gigantyczna wanna na środku pomieszczenia wręcz do niej wołała. Na półkach poustawiane były buteleczki z różnymi olejkami o kolorach, których jeszcze nigdy nie widziała. Wróciła do sypialni i otworzyła w pośpiechu swój kufer. Zaczęła w nim grzebać, szukając czegoś do ubrania. Wszystkie rzeczy wydawały jej się być nieodpowiednie. Zamknęła skrzynię i złapała za swoją koralikową torebkę. Z uśmiechem na ustach wróciła do łazienki. Napełniła wannę wodą i rozpuściła włosy. Po chwili wsunęła się cała do ciepłej, pachnącej lawendą toni. Zamknęła oczy, opierając głowę o brzeg wanny. Zmęczenie całego dnia powoli się ulatniało. Myśli wirowały jednak w głębi głowy, jak kłęby dymu. Stalowe tęczówki Dracona stawały jej przed oczami. Uśmiechnęła się znowu, przypominając sobie dzisiejsze spotkanie. Smak jego ust nadal jej nie opuszczał. Leżała w wodzie jeszcze przez jakiś czas, przywołując najmniejsze szczegóły związane z Malfoyem. Tkwiła gdzieś między niebem, a ziemią. Ogarnięta zupełną ciszą. Wspomnienia wracały do niej w dziwnym transie. Nikt nie mógł jej ich odebrać. Nikt nie mógł sprawić, że zapomni każdą sekundę spędzoną z nim. Siedziała w wannie, a wszystko zdawało się być łatwe i paradoksalne. Uśmiechnęła się, wiedząc, że wszystko będzie dobrze. Przecież musiało być. Wystarczyło, że jej myśli pełne były tego jednego człowieka. Gdy zrobiło się już całkiem zimno, wyszła z wanny i sięgnęła po torebkę. Wyciągnęła z niej złożoną dokładnie koszulę. Wsunęła na siebie czarny materiał, delektując się jego zapachem. Wyszła z łazienki, związując włosy w niedbały kok. W drodze do łóżka zabrała z szafki przy wejściu szalik Dracona. Raz jeszcze wciągnęła oszałamiający zapach męskich perfum, po czym odłożyła podarunek na swój kufer. Skierowała się na powrót w stronę łóżka, gdy nagle usłyszała jakiś dźwięk. Rozejrzała się zdezorientowana po całym dormitorium. W oknie niczego nie było widać, żadnej sowy. Tylko biała, śnieżna pustka. Wzruszyła ramionami, myśląc, że tylko jej się zdawało. Usiadła na nieskazitelnie białej pościeli i wtedy to zobaczyła. Serce jej zawirowało, gdy sięgnęła po leżącą na poduszce kopertę. Gdy dotknęła papieru poczuła dziwny, przejmujący chłód. Trwało to tylko sekundę.

***

            Draco kręcił się po pokoju tam i z powrotem. Mijały kolejne minuty, a jej wciąż nie było. Usiadł w końcu na krześle i postanowił się uspokoić. Przywołał obraz Hermiony przed swoje zmęczone oczy. Była trzecia w nocy. Ona zapewne była już bezpieczna w Hogwarcie. Uśmiechnął się na tę myśl. Podskoczył ze strachu, słysząc czyjeś chrząknięcie.

- Dlaczego się spóźniasz?  - spytał, rzucając jej krótkie spojrzenie.

- Przepraszam, trochę mi się wszystko rozlało w czasie - odrzekła zjawa, patrząc z udawanym zaciekawieniem na swoje paznokcie. Była w swoje ,,normalnej" żywej postaci, ze względu na zasłonięte okna.

- Udało ci się? - nadzieja w oczach Dracona wywołała uśmiech na twarzy ducha.

- Tak, zostawiłam list w jej dormitorium. Tak, jak chciałeś - odparła, mrugając do niego.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Muszę ci przyznać, że niezła z niej dziewczyna. Nawet nie wiesz, jak mnie zaskoczyła - Audrey zaczęła lewitować mu przed nosem.

- Czym tak cię zaskoczyła? - Malfoy uniósł brew w geście zaciekawienia.

- Założyła twoją koszulę. Ładnie jej w czarnym - powiedziała z uśmiechem. Draco zareagował tak samo. Przypomniał sobie dzień, w którym zastał Hermionę w nogach łóżka. Miała wtedy na sobie tę samą część garderoby. Jak wiele by dał, by znów widzieć ją taką. W czerni wydawała mu się być taka... tajemnicza i jego własna.

- A co z Diabłem? - blondyn denerwował się odrobinę na myśl o przyjacielu. Musiał przyzwyczaić się do obecności gryfonki, co dla temperamentnego Zabiniego mogło być problemem. Hermiona również nie miała łatwego charakteru.

- Szczerze, zmienił się trochę od naszego ostatniego spotkania - mruknęła pod nosem Audrey.

- Nie o to pytałem - powiedział z rozbawieniem Draco.

- A, o to ci chodzi! Jest w porządku. Nawet był dla niej trochę miły. Gdybyś tylko widział jego minę, gdy paliła przy nim papierosa. Obserwowałam to zza szyby pociągu. Po prostu koneserka - odrzekła zjawa. Widać było, że miała przy tym małym szpiegowaniu niezłą zabawę. Z resztą właśnie dlatego robiła to dla Malfoya. Takie obserwacje były dla niej oderwaniem od rzeczywistości, jeśli taka w ogóle istniała dla ducha.

- Wiedziałem, że trochę się zdziwi. Hermiona zaczęła być sobą - odparł blondyn.

- Po drodze popatrzyłam jeszcze na Świętego Munga. Żaden z tych idiotów nadal nie zauważył, że to nie twoje ciało - duch zatrzymał się w końcu przy ścianie i zaniósł śmiechem.

- Nieźle nam to wyszło.

- Najlepszy wkręt wszechczasów! Szkoda tylko tego Jaguara - Audrey wymusiła smutną minę zaledwie na kilka sekund.

- Potter bardzo się pieklił, jak wyszedłem?

- Trochę, ale zmroziłam go swoim chłodem - poruszyła palcami w przejmującym geście.

- Gdzie on teraz jest?

- Na górze. Cały czas tam siedzi i pisze do tej swojej Ginny - odpowiedziała, machając dłonią w stronę schodów.

- Jutro też mi pomożesz, prawda? - spytał nagle Draco, patrząc prosto w oczy zjawy.

- Jasne, że tak - odparła.

- Lepiej pójdę już spać. Dochodzi czwarta - Draco wstał w końcu z krzesła i przeciągnął się, ziewającym przy tym.

- Idź, idź. Ja jeszcze polecę do Toma - odrzekła, po czym pomachała mu i znikła. Blondyn wszedł na górę, rozcierając obolały kark. Skrzywił się na samą myśl, o spotkaniu z Potterem. Wcale nie chciał mu się tłumaczyć z tego, co robił przez ostatnie kilka godzin. Przecież by go zabił, gdyby dowiedział się, że naraził ich wszystkich, spotykając się z Hermioną. Wolał zachować dla siebie ten fakt. W ostatniej chwili skierował się do pokoju Demensa. Położył się na ogromnym fotelu w rogu sypialni, wiedząc, że brunet nie pogniewa się, gdy spędzi tu noc. Zasnął natychmiast, nie zdając sobie sprawy z tego, że Hermiona zasypia równie głęboko tysiące kilometrów od niego. Oboje uśmiechali się przez sen.

---

Wstawiam ten rozdział wcześniej, bo jutro zabraknie mi na to czasu. Jestem bardzo zadowolona z tej części ( yhym, moja skromność). Pisanie tego dało mi wiele przyjemności. Mam nadzieję, że wam przyjemność przyniesie czytanie. Następny rozdział już powstaje, ale ten tydzień będzie szaleństwem przez wielkie SZ. Zostawiam was jak na razie z tym, co jest :) 

Proszę komentujcie, wyrażajcie swoje zdanie, przemyślenia. Jeśli rozdział, moja twórczość coś wam daje podzielcie się tym ze mną. Będzie mi bardzo miło. Podnosicie mnie też na duchu. Kiedy ma zły humor, wchodzę na bloga.