26. Bez żalu

            Hermiona siedziała na parapecie w swoim dormitorium. Oddychała głęboko, opanowując samą siebie. Matka powiedziała jej kiedyś, że potrafi ukrywać emocje. Dobra mina, do złej gry. Tym dniem próbowała sobie udowodnić słuszność tych słów. Od momentu przebudzenia myślała tylko o jednym. Musiała jednak stąpać stanowczo po ziemi. Bała się o Dracona, spodziewała się tego. Co jednak mogła zrobić? Czekać. Tylko to jej pozostało.

- Czyli to dzisiaj? - głos Ginny wyrwał brązowowłosą z zamyślenia. Opowiadała przyjaciółce o wszystkim, co zaszło przez ostatni tydzień. Później każda zatopiła się w swoich myślach. Cisza jednak nie mogła trwać nieprzerwanie.

- Tak, dzisiaj - odpowiedziała Hermiona bez jakichkolwiek emocji. Dziwiła się samej sobie, że tak potrafi to  robić. W rzeczywistości aż się w niej gotowało.

- Wszystko będzie dobrze. Nie możesz się tak zamartwiać. Zaczyna się rok szkolny. Weź się w garść. Zapomnij - słowa rudej z każdą chwilą stawały się coraz bardziej nieznośne dla brązowowłosej. Gdy usłyszała ostatnie, zerwała się z parapetu. Opanowywanie się nie poszło najlepiej.

- Przestań! Przestań, dobrze? - krzyknęła, łapiąc się za głowę. Nie mogła słuchać czegoś takiego. Jak miała zapomnieć? O czym? O Draconie? Jak to możliwe?

- Spokojnie. Przecież chcę dla ciebie jak najlepiej - odpowiedziała ruda, wstając z łóżka. Podeszła do Hermiony i chwyciła ją za ramiona. Tamta uniosła wzrok i zobaczyła w oczach przyjaciółki coś, czego nigdy nie chciała dostrzec. Litość, której tak nienawidziła. I było jeszcze jedno odczucie, lecz za nic nie chciała go nazwać.

- Gin, czy ty uważasz, że źle zrobiłam? - spytała spokojnie Hermiona, strącając dłonie przyjaciółki ze swoich ramion.

- O czym ty mówisz, do cholery?

- Myślisz, że nie widzę?! Sądzisz, że popełniłam błąd! - słowa same popłynęły z ust brązowowłosej. Gdy je wypowiedziała, Ginny zatrzymała się w miejscu. Przerażenie zamroziło ją, jak najdokładniejsze zaklęcie. Kolejne sekundy ujawniały zdenerwowanie. Dłonie zaczęły jej drżeć, wzrok uciekł przed spojrzeniem tej drugiej.

- Powiedz to! - wrzasnęła Hermiona po dłuższej chwili. Powietrze stawało się dla niej nieznośnie ciężkie.

- Miona...

- Powiedz!

- Ja... nie wiem. Zastanawiałam się nad tym bardzo dużo przez ostatni tydzień. Czy to miało sens? Przecież cierpisz, a to ostatni rok nauki. Najważniejszy - Ginny plątała się w wypowiedzi, nie patrząc na Hermionę.

- Odpowiedz mi na jedno pytanie. Czy sądzisz, że popełniłam błąd? - brązowowłosa zmusiła przyjaciółkę, by na nią spojrzała. Wiedziała, że to zadziała. W końcu nawet McGonagall polegała w walce z tym, co paliło się w jej oczach.

- Tak - szepnęła ruda, po czym wyrwała się i uciekła, trzaskając drzwiami. W dormitorium zapadła przejmująca cisza. Promienie słońca wpadały przez okno. Zdawały się zachowywać niepoprawnie, nie do końca harmonijnie. Teraz najlepsza byłaby ciemność, głęboka otchłań. Hermiona opadła bez sił na podłogę i oparła głowę o łóżko. Serce biło jej szybko, pompując krew w zastraszającym tempie. Ciało wirowało gdzieś w przestrzeni, ramiona były przytłoczone ciężarem. Łzy spływały po twarzy i kapały na dywan. Myśli gryfonki były przyćmione złością i rozczarowaniem. Ginny była jej najlepszą przyjaciółką, zawsze była blisko, pomagała, doradzała. Dowiedziała się o niej i Draconie jako jedna z pierwszych i nic nie zapowiadało dzisiejszych wydarzeń. Od kiedy sądziła, że Hermiona zrobiła źle? Wydawało się, że jest po ich stronie, rozumie, co przechodzą. Brązowowłosa nie wiedziała już co ma myśleć. Ginny chciała dla niej dobrze, ale czy zrobiła właściwie, nie mówiąc jej o swoich odczuciach? Czy nie była jej winna powiedzenia tego wszystkiego wcześniej? Ale co by to zmieniło? Hermiona wiedziała tylko jedno - nie żałowała żadnej podjętej decyzji. Ostatnie miesiące były najlepszymi w jej życiu. Z taką myślą wstała i otarła oczy. Nie mogła się teraz rozklejać. Draco by jej na to nie pozwolił. Nadszedł czas, by wziąć się w garść. Ten dzień minie szybciej, niż będzie się tego spodziewać i ani się obejrzy, będzie po wszystkim. Wyszła z dormitorium, by przespacerować się po zamku. Teraz tylko chłód bijący od murów mógł ją uspokoić. Przemierzała korytarze, błagając, by nikt nie wszedł jej w drogę. Chciała być sama z własnymi myślami. Nie dane jej jednak było spokojnie spędzić nawet godziny. Tuż za zakrętem napotkała roziskrzone, czarne oczy. Znajome tak bardzo, że dreszcze przeszły jej po plecach. Dlaczego aż tak podobne?

- Nie miałeś odpoczywać? - spytała Hermiona nieobecnym głosem. Chłopiec patrzył na nią podejrzliwie, jakby wyczuł od razu jej zły humor. I znów podobieństwo. Coś zakuło gryfonkę od środka.

- Nie mogłem usiedzieć na miejscu - odpowiedział Bastian. Dziewczyna z trudem powstrzymała się od zachwiania. W głowie kręciło jej się z taką siłą, że ledwo stała na nogach.

- Pamiętaj wrócić na czas do pokoju. Po dziesiątej zaczyna się cisza nocna - prefekt naczelna uśmiechnęła się blado do nowego gryfona i postawiła krok, by go wyminąć. Chciała być jak najdalej stąd. Nie mogła widzieć teraz tych wspomnień. Nie w momencie, gdy była w takim stanie.

- Zaczekaj! Wszystko w porządku? - zatrzymał ją, gdy już stała do niego plecami. Odwróciła się i spojrzała w te oczy, których wspomnienie tak bolało. Przez chwilę milczała, nie mogąc oderwać wzroku od spokojnej twarzy dziecka. Kiedy ostatnio wyglądała tak jak on? Odpowiedź była prosta. Hermiona czuła się tak bezpiecznie tylko przy Draconie.

- Kiedy masz tyle lat co ja, wszystko jest bardziej skomplikowane - powiedziała w końcu.

- Rano zachowywałaś się inaczej. Coś się stało? - w głosie Bastiana nie było ciekawości, lecz troska. Hermiona uśmiechnęła się, powstrzymując napływające do oczu łzy. Nawet intonacja była znajoma. Niech to szlag! Tak ciężko było jej z nim rozmawiać.

- Wszystko jest dobrze - odpowiedziała spokojnie. Nie widziała sensu w opowiadaniu o swoich dzisiejszych zawodach i stresach.

- Oczywiście, pani prefekt. Powiedzmy, że wierzę - odparł Bastian, mrugając do niej. Hermiona poczuła jak krew w niej zamarza. Co tu się działo, do cholery? Ten chłopiec był chodzącą kopią. Ocknęła się dopiero po kilku sekundach i nieznacznie potrząsnęła głową, by pozbyć się dręczącego obrazu. Gryfon nadal stał przed nią i nie przestawał przewiercać jej wzrokiem.

- Porozmawiamy jutro. Teraz muszę... coś załatwić - powiedziała w końcu i skinęła głową. Wyminęła go szybko, nie czekając na żadne pożegnanie. Wiedziała, że mogłoby znów jej coś przypomnieć. Szybkim krokiem opuściła korytarz. Zaczęła biec dopiero wtedy, gdy była pewna, że Bastian jej nie usłyszy. Pędziła co sił, wyciągając po drodze różdżkę. Przywołała zaklęciem swój płaszcz i założyła go w ekspresowym tempie. Wypadła na błonia, zderzając się z zimną masą powietrza. Płatki śniegu zaatakowały ją z każdej strony. Nie czuła jednak przejmującego mrozu. Ulga powoli opływała ją całą. Tego było jej trzeba. Zatrzymała się dopiero na moście. Jezioro było częściowo zamarznięte, ale nadal piękne. Hermiona opadła na deski, obejmując się ramionami. Patrzyła w głęboką toń, a chłód uspokajał jej zszargane nerwy. Nabierała powietrze w płuca, jakby każdy oddech był kolejną szansą, początkiem, a jednocześnie końcem czegoś ważnego. Gdyby tylko nie musiała być tu teraz sama. Pragnęła odwrócić się i zobaczyć stalowe tęczówki. Chciała znowu móc zatopić się w silnych, męskich ramionach. Gdzie teraz był? Co robił? Mnóstwo pytań napływało nieprzerwanie. Hermiona zadawała je sobie po kolei, lecz znała odpowiedź tylko na jedno. Czy żałuję tego wszystkiego? Nie, nie żałowała żadnej sekundy. Nie żałowała żadnego słowa, spojrzenia, pocałunku.

***

            Draco wyszedł na Pokątną, owijając się mocniej płaszczem. Śnieg padał gęsto, zasypując coraz większą powierzchnię. Białe, lodowate płatki topiły się pod wpływem ciepłego oddechu ślizgona, który ukrył się w cieniu któregoś z domów. Jego myśli były chaotyczne, przebiegały przez mózg równie szybko, jak migający przed oczami śnieg. Obrazy, wyobrażenia i wspomnienia. To wszystko Draco próbował zwalczyć, wyciągając różdżkę. Starał się wygonić z myśli brązowowłosą kobietę z iskrzącymi się oczami. Nie mógł rozpamiętywać jej, idąc na spotkanie śmierciożerców. Musiał znów założyć maskę obojętności, zimnego drania bez serca. Jak jednak mógł to zrobić? Ta dziewczyna rozkruszyła kamień, którym był. Powracanie do dawnego życia było katorgą, torturą. Żadne zaklęcie, nawet niewybaczalne nie było tak bolesne, jak rozdrapywanie starych ran. Teraz, gdy szedł na spotkanie z przeszłością miał ochotę uciec, zaprzestać walki, jakiej się podjął. Jednocześnie coś pchało go do przodu, nie pozwalało się zatrzymać. Wiedział, co go tak motywuje. Hermiona. Jedno słowo, które znaczyło tak wiele. To nie była tylko gryfonka, przepiękna dziewczyna. Krył się w niej ogień, siła, uczucie, aż w końcu miłość. W tej małej istotce tkwił największy skarb Dracona Malfoya. Oddał jej całego siebie, wszystkie swoje tajemnice, które skrywał latami. Skończyły się kłamstwa i niepoprawność, egoizm i pragnienie bycia najlepszym.  Było tylko to, czego ona go nauczyła, co mu ofiarowała. A teraz w ciszy teleportował się z miejsca, gdzie kiedyś z pewnością stawiała swoje stopy.

Wylądował na środku jakiegoś starego rynku. Noc kompletnie pochłonęła okolicę. Domy zdawały się być niezamieszkane, okna zionęły pustką, niektóre drzwi były otwarte. Bruk był powyrywany w wielu miejscach, a na horyzoncie nie było żywej duszy. Księżyc tańczył między czarnymi konarami drzew gdzieś po prawej stronie, gdzie las łączył się z wioską. Draco ruszył przed siebie. Rozglądał się na boki, a coś nieokreślonego zaczęło się w nim dziać. Niemal słyszał krzyki ludzi, którzy tu zginęli. Jak wielu musiało ich być w tym miasteczku? Jak wielu śmierciożercy uśmiercili, by móc w spokoju tu przebywać? Jak to zrobili? Kiedy? Nocą, za dnia, z zaskoczenia? Młody Malfoy doskonale wiedział, jakie mają sposoby. Wiele razy przyglądał się torturom. Sam ich doświadczał. Coś bolało go niemiłosiernie, na samą myśl o tym, że znów znajdzie się wśród ludzi, którzy go zniszczyli. Zniszczyli jego rodzinę, jego spokój, jego przeszłość i jednocześnie teraźniejszość. Przyszłość była niepewna. Jej jeszcze nikt nie naruszył. Zależała tylko i wyłącznie od jego decyzji. Nie należało myśleć o dniu jutrzejszym. W tej chwili stawiał kolejne kroki z tylko i wyłącznie jedną rzeczą w głowie. Dla niej. Dla niej musiał żyć.

             

***

            Otworzył drzwi kopniakiem, wybijając w nich sporą dziurę. Drewno było zmurszałe i wilgotne, co skwitował cichym przekleństwem. Posuwał się w głąb korytarza, trzymając wysoko uniesioną różdżkę w pogotowiu. Serce biło mu mocno w klatce piersiowej. Znalazł się w salonie opuszczonego domu. Meble powywracane były do góry nogami. Plamy zaschniętej, starej krwi zdobiły ściany, jak i podłogę. Na suficie ostały się szramy po rzucanych zaklęciach. Z kominka zostały tylko gruzy, a jedyną częścią pomieszczenia, która się zachowała były masywne, marmurowe schody. Wznosiły się w górę, niczym droga do piekła. Draconowi tylko tak mogły się teraz kojarzyć. Stanął u ich stóp i nabrał powietrza w płuca. Słyszał w oddali jakieś głosy, co tym  bardziej sprawiło, że ścisnął mu się żołądek. Zamknął oczy na kilka sekund i z trudem przywołał na twarz maskę obojętności. Pierwsze kroki, które postawił były sztywne i nerwowe. Z każdym kolejnym czuł się jednak coraz pewniej. Gdy stanął u szczytu schodów po raz ostatni przywołał w myślach obraz Hermiony, po czym zacisnął palce na różdżce i otworzył drzwi, zza których dochodziły dźwięki rozmowy. Na poddaszu było około dwudziestu mężczyzn. O połowę mniej niż poprzednio. Niemal wszystkie pary oczu zwróciły się w jego stronę. Nawet nie zareagował. Maska nadal dobrze kryła jego emocje. W pomieszczeniu było zimno, a wiatr wpadał przez ogromną dziurę w dachu. Śmierciożercy stali pod ścianami. Wyglądali na znudzonych i niezbyt zadowolonych biegiem wydarzeń. Na środku pokoju stał Rowle. Ten sam, który torturował Dracona kilka miesięcy temu. Teraz wyglądał jednak nieco inaczej. Przez twarz ciągnęła mu się głęboka szrama, która zniekształcała połowę jego dawnego oblicza.

- Wpadłeś na drzwi, Rowle? - rzucił młody Malfoy z rozbawieniem, zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych. Jego pewny, ostry głos zrobił wrażenie. Tak, jak planował. Śmierciożercy byli też lekko przerażeni. W końcu nie co dzień widuje się osobę, która ,,nie żyje".

- Spieprzaj - odparł śmierciożerca, omal nie zabijając blondyna spojrzeniem.

- Dostał czymś w ostatniej akcji - czyjś głos przerwał ciszę. Z grupy po chwili wyłonił się czarnowłosy mężczyzna - Zabrali nam część składu - dodał jeszcze, wskazując dłonią na pozostałych.

- Przecież wiem. Byłem wtedy na Nokturnie. Miałam niezły ubaw, patrząc jak ci z Ministerstwa próbują wyłapać nas wszystkich. Na szczęście nie byłem pod swoją postacią - odparł Draco, bawiąc się swoją różdżką. Większość mężczyzn patrzyła na niego z niepokojem.

-  Wcale cię tam nie było! Przecież powinieneś nie żyć! - wrzasnął Rowle. W jego oczach tliła się żądza mordu. Blondyn był jednak przygotowany na taką ewentualność. Podszedł do śmierciożercy powolnym krokiem.

- To była zmyłka, żeby mnie nie kojarzono z tą przeklętą akcją. Jeśli chcę wam pomagać, muszę być anonimowy. Mówisz, że mnie tam nie było... Czyżby? Sam ze mną rozmawiałeś. Byłem w ciele Yaxleya, naszego ukochanego kolegi - syknął Draco, patrząc prosto w oczy Rowle'a. Mówił prawdę, więc słowa przychodziły mu z niezwykłą łatwością. Rzeczywiście był na Nokturnie i rzeczywiście pod tą postacią. Nikt nie dowiedział się, że Yaxley został przez niego zwerbowany, otumaniony i schowany. Siedział w piwnicy Motelu przez kilka godzin akcji. Później wyczyścili i zmodyfikowali mu pamięć. Był w tej chwili pośród nich, w najciemniejszym kącie pokoju.

- Nie wierzę ci - szepnął Rowle.

- Zabawne! No więc się przekonaj - powiedział Draco już głośniej, po czym odsunął się od śmierciożercy. Mężczyźni rozstąpili się, tworząc koło na środku pomieszczenia. Blondyn chodził przez chwilę, mierząc wszystkich wzrokiem. W końcu wyłapał w tłumie wysokiego, tęgiego mężczyznę.

- Yaxley! Chodź no tu! - przywołał go ruchem dłoni. Podszedł niepewnie, przepuszczany przez kolegów.

- Słucham - powiedział, patrząc prosto w oczy Malfoyowi.

- Byłbyś tak miły, by oznajmić swoim kolegom, jak to było - Draco uśmiechnął sie szyderczo do Rowle'a.

- Draco się ze mną skontaktował zaraz po pierwszym spotkaniu. Ustaliliśmy, że pójdzie na akcję za mnie, bo nie chciałem trafić do tego przeklętego Azkabanu. Powiedziałem mu też, gdzie będzie następny zlot - odrzekł Yaxley. Jego głos był donośny, pewny i pozbawiony jakiegokolwiek lęku. Draco powstrzymał uśmiech, zdając sobie sprawę z tego, że Tom świetnie poradził sobie z modyfikacją pamięci. Było dokładnie tak, jak chcieli. Śmierciożercy byli też tak mało inteligentni i pozbawieni rozumu, że byli w stanie uwierzyć we wszystko.

- Skąd mamy wiedzieć, że mówi prawdę i że nie zrobiłeś mu przypadkiem prania mózgu? - Rowle nadal miał podejrzenia, chociaż pozostali wyglądali na przekonanych. Yaxley miał całkiem niezłą reputację w grupie, ufano mu. Między innymi dlatego Draco wybrał go do swoich niecnych celów.

- Pranie mózgu to chyba ty miałeś, Rowle - odpowiedział Malfoy.

- Zamknij się, śmieciu - wrzasnął śmierciożerca, ruszając na blondyna z różdżką w dłonie. Ślizgon był jednak szybszy i ułamek sekundy później rozbroił przeciwnika. Powietrze w pomieszczeniu zadrżało i poczęło gęstnieć, z każdą chwilą wzbudzając coraz większe przerażenie. Draco przyparł Rowle'a do ściany, wbijając mu różdżkę w okolice serca.

- Jak śmiesz mnie tak nazywać? - syknął mu prosto w twarz. Śmierciożerca uśmiechnął się szyderczo i splunął Malfoyowi pod nogi.

- Spieprzaj - odpowiedział mu. Nim jednak ostatnia litera wydobyła się z jego gardła, Malfoy już trzymał dłoń na jego szyi. Zaciskał ją mocniej i mocniej, a oczy Rowle'a zaczęły być niebezpiecznie zamglone.

- Zamiana ról - roześmiał się blondyn, coraz mocniej wbijając różdżkę w pierś przeciwnika. Pozostali śmierciożercy patrzyli na tę scenę z mieszanymi uczuciami.

- Popatrzcie, jaki strach obleciał waszego kochanego Rowle'a - dodał po chwili Draco. Powolne torturowanie mężczyzny sprawiało mu przyjemność. W końcu mógł się odegrać za to, co ostatnio mu zrobili. Po chwili śmierciożerca leżał już na podłodze, powalony zaklęciem.

- Raz jeszcze będziesz podważał moją prawdomówność, a nie będzie tak przyjemnie - syknął blondyn tuż nad twarzą śmierciożercy - Słyszycie?! Raz jeszcze będziecie wątpić, a pourywam te tępe głowy! - wrzasnął w stronę pozostałych, po czym kopnął z niechęcią Rowle'a i odsunął się o kilka kroków.

- A teraz przejdźmy do rzeczy. Jak pomścimy naszego Pana? - spytał Draco, zacierając ręce. Ta gra była dla niego najtrudniejszą w życiu. Nie miał jednak wyjścia. Trzeba było robić to, na co zdecydował się już jakiś czas temu.

***

            Wpadł do Motelu, o mało nie przewracając się w progu. Po kilku sekundach w korytarzu zaroiło się od ludzi. Harry i Tom szli przodem. Zaraz za nimi stali ludzie z Ministerstwa. Draco poznał twarze między innymi Proudfoota, Williamsona i Ogdena.

- Przepraszam, ale muszę się napić - zdołał wykrztusić Malfoy i utorował sobie drogę do jadalni. Tam natychmiast skierował się w stronę baru, z którego wyjął Ognistą Whiskey. Nie bawił się nawet w znalezienie szklanki i pociągnął trunek wprost z butelki. Gdy odjął szyjkę od ust, w pokoju nie był już sam. Pozostali mężczyźni usiedli na kanapie, a ich słowa nie docierały do blondyna w żaden sposób. Słyszał w swojej głowie tylko i wyłącznie pulsowanie krwi.

- Nic ci nie jest? - Tom stanął przy Malfoyu i wyrwał mu alkohol z dłoni.

- Nie, tym razem ja pokiereszowałem komuś tyłek - odparł ślizgon i odebrał przyjacielowi butelkę. Wypił jeszcze trochę, po czym przesunął rękami po twarzy i kilka razy przetarł oczy.

- Dowiedziałeś się czegoś? - głos Pottera wzbudził w blondynie okropne uczucia. Żołądek ścisnął mu się tak, jakby zobaczył coś oślizgłego i odpychającego.

- Tak, ale dajcie mi jeszcze chwilę - odrzekł, udając spokój, po czym opadł na podłogę i położył się na wznak. Wszyscy zebrani patrzyli na niego ze zdziwieniem. Tylko Demens zachował się po swojemu i położył się zaraz przy Draconie.

- Wszystko dobrze, stary? - spytał brunet, namiętnie wpatrując się w sufit.

- Tak, jest dobrze.

- Więc co cię tak ścięło z nóg? - Tom prowadził naturalną, swobodną rozmowę, która wcale nie męczyła Malfoya. Właśnie tego teraz potrzebował.

- Zastanawiam się, jak mogłem tak żyć - powiedział cicho Draco.

***

            Hermiona wróciła do pokoju, gdy zapadła noc. Kręciła się po zamku kilka dobrych godzin. Siedziała w bibliotece, w której tego dnia było jeszcze pusto, patrzyła przez okno na jezioro, przyglądała się obrazom. Wybiła dziewiąta, gdy otworzyła drzwi dormitorium. Opadła na łóżko, czując, że w tej chwili jest spokojna, jak jeszcze nigdy. Myślała o wszystkim, co zaszło przez ostatnie miesiące. Dokładnie prześledziła drogę, którą pokonała. Po tak długim zastanowieniu jeszcze bardziej utwierdziła się w przekonaniu, że niczego nie żałuje. Miłości bowiem nie można żałować. Nawet wtedy, gdy jest zawiła i trudna do zrozumienia. Hermiona Granger, gryfonka, dziewczyna z marzeniami, odważna kobieta, która pokonała Czarnego Pana, uczennica najlepszej szkoły magii właśnie w murach ukochanej szkoły zrozumiała najważniejszą rzecz, którą powinna dostrzec wcześniej. Człowiek, który nie kocha, ucieka przed życiem. Miłość jest bowiem oddechem, krwią, łzami, uśmiechem, tańcem, snem, jawą, dniem, nocą, bezkresną tonią, początkiem, końcem, szaleństwem i statecznością, iskrą, ogniem, sekundą, minutą, godziną, wiecznością, siłą, zagadką, nierozsądkiem, skarbem i chaosem. Ona i Draco trwali w tym wszystkim. Nic nie tracili, niczego nie żałowali.

***

            Było kilka minut po północy, gdy ciche pukanie wybudziło Hermionę z transu. Podniosła się łóżka, poprawiła pogniecione ubranie i ruszyła do drzwi. Otworzyła je na oścież, wpuszczając do środka ślizgona. Przyszedł, mimo że spodziewała się jego tchórzostwa. Najpierw zmierzył ją wzrokiem, oceniając prawdopodobnie jej stan psychiczny. Uwagi zostawił jednak dla siebie.

- Spóźniłeś się - powiedziała, rzucając jednocześnie na dormitorium zaklęcie wyciszające. Nie chciała, by ktokolwiek mógł podsłuchać ich rozmowę.

- Kilka minut. Nie czepiaj się, Granger - odparł Blaise, wyciągając ze szkolnej torby butelkę whiskey. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, gdy Diabeł przeniósł wzrok na jej pokój. Spodziewał się najwidoczniej czegoś zupełnie innego, więc przez jakiś czas wpatrywał się z niedowierzaniem w dormitorium.

- Niezły apartament - wykrztusił po chwili.

- U ciebie tak to nie wygląda? - spytała gryfonka, wyczarowując dwie szklanki. Postawiła je na podłodze przy dywanie, po czym sama na niego opadła. Ślizgon zasłonił okna, zapalił świece w żyrandolu i usiadł obok.

- Metraż jest ten sam, ale niestety urządzili mi wszystko w czerni i zieleni - opowiedział, nalewając bursztynowy trunek.

- Niestety? - upewniła się Hermiona, zdziwiona wypowiedzią Zabiniego.

- Jest tam tak mrocznie, że aż strach oddychać - westchnął i zatopił usta w whiskey. Gryfonka zrobiła to samo, kładąc się na wznak na dywanie.

- I jak się dzisiaj czujesz? - usłyszała pytanie. Obróciła głowę i napotkała po lewej stronie zarys profilu ślizgona. Leżał obok niej, wpatrując się w sufit.

- Pokłóciłam się z Ginny - powiedziała cicho Hermiona.

- Tak myślałem.

- Tak?

- Spotkałem rudą na korytarzu. Trochę mnie powyzywała, po czym trzasnęła drzwiami i zniknęła w wieży Gryffindoru - roześmiał się Blaise.

- Nie chcesz wiedzieć, co mi powiedziała - mruknęła Miona.

- Nie chcę - zapewnił Diabeł i wyciągnął szklankę w stronę gryfonki w niemym toaście. Przyjęła go i ponowie wlała do gardła bursztynowy trunek.

- Nie wiem co ja tu robię - wyszeptała gryfonka. Nie do końca zdawała sobie sprawy z tego, że mówi takie rzeczy właśnie Zabiniemu.

- Jak to co? Nie przyjechałaś tu, by się uczyć. Przyjechałaś tu, by czekać na Draco - odparł.

- Myślisz, że już jest po wszystkim? Po tym spotkaniu? - spytała nagle, odwracając wzrok w stronę bruneta.

- Nie, jeszcze nie. Pewnie potrwa to trochę dłużej.

- Więc trochę dłużej dzisiaj nie pośpię i trochę dłużej dziś popiję - powiedziała Hermiona, wypijając całą zawartość szklanki na raz. Blaise natychmiast dolał jej kolejną porcję. 

---

No i jestem. Przeżyłam dwa z trzech dni egzaminów i pojawiam się  z nowym rozdziałem. Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, które mnie podbudowywały przed tym całym szaleństwem. Historia poszła mi średnio, ale to chyba dlatego, że się zestresowałam. Polski totalnie rozwaliłam. Będzie przynajmniej 90%. Z dzisiejszego dnia jestem bardzo zadowolona. Mam kilka błędów w chemii, ale matematyka poszła mi dobrze. Jutrzejszego egzaminu wcale się nie boję. Angielski mam w małym palcu :) 

Mam nadzieję, że ten rozdział się spodobał. Ciąg dalszy spotkania Miony i Blaise'a jeszcze będzie. I nie martwcie się, nic między nimi  nie będzie. Nie mam zamiaru teraz mącić. 

Dziękuję raz jeszcze za wszystkie komentarze i przepraszam za jakieś lakoniczne odpowiedzi, ale zmęczenie ze mną wygrywa.

Pozdrawiam :* 

P.S: Dziękuję za 20 000 wejść.