25. Lew

                Obudził się nagle, zdając sobie sprawę z tego, że zasnął na fotelu w jadalni. Plecy już dawały ostrzegawcze znaki spowodowane niewygodą. Przeciągnął się, jednocześnie zauważając wpatrzone w siebie oczy. Tom siedział na stole, machając nogami nad podłogą. Jego czerwona czapka leżała na stołku, a kurtka bezceremonialnie spoczywała w progu pomieszczenia. Nos i policzki mężczyzny jeszcze nosiły zarumienione ślady mrozu, co świadczyło o tym, że dopiero wszedł. Draco widział go ostatnio kilka dni temu, gdy przyniósł informacje od spotkaniu śmierciożerców. Później znowu gdzieś zniknął.

- Dobrze się spało? - spytał brunet, zeskakując ze stołu. Skierował się w stronę kuchni, bawiąc się zawieszonymi na palcu kluczami od głównych drzwi Motelu.

- Wyśmienicie - odpowiedział Malfoy zaspanym, nie do końca przytomnym głosem i również wstał ze swojego miejsca. Zastał Demensa z głową wciśniętą w jakąś szafkę. Dopiero po chwili się z niej wyłonił, a zaraz za nim puszka kawy. Z uśmiechem na ustach zaczął krzątać się po kuchni.

- Gdzie byłeś przez ostatnie kilka dni? - spytał blondyn, siadając na jednym ze stołków z wysokimi nogami.

- Chodziłem własnymi ścieżkami - odpowiedział, wsypując zastraszające ilości kawy do kubków. Nawet nie używał przy tym łyżeczki. Dozował proszek prosto z opakowania.

- Ostatnio ze mną nie porozmawiałeś - Draco oparł głowę na dłoni, starając się opanować zmęczenie.

- Możemy pogadać teraz - Demens jak gdyby nigdy nic wsadził głowę pod kran, a woda zaczęła spływać mu po twarzy.

- Co ty wyrabiasz? - blondyn spojrzał na niego z niepokojem.

- Budzę się. Nie widać? - Tom wyciągnął głowę spod strumienia lodowatej wody i wytarł się koszulką, która w kilka sekund stała się mokra. Wyglądał tak, jakby wziął prysznic w ubraniu, co Malfoy skwitował jedynie uśmiechem.

- Byłeś na stacji, gdy przyjechali? - ślizgon chciał zadać to pytanie już od dawna, ale gdy ostatnio widział Demensa, ten nie był zdolny mu odpowiedzieć.

- Tak, zrobiłem im małą niespodziankę. Rzuciłem się na Diabła wprost z poczekalni. Dostałem w szczękę, jak za dawnych czasów - Tom usiadł w końcu przy Draconie.

- Przecież tylko taki cios jest w stanie cię uspokoić, szaleńcze - powiedział Malfoy z rozbawieniem w głosie. Przypominał sobie jednocześnie ile razy musiał przyłożyć Demensowi w swoim życiu. Przez kilka miesięcy spędzonych w Motelu kilkakrotnie należało przywrócić go brutalnie do rzeczywistości.

- Twoja dziewczyna patrzyła na to z przerażeniem - Tom roześmiał się cicho, a Dracona ogarnęło dziwne uczucie, gdy usłyszał dwa pierwsze słowa. Jeszcze nigdy nie nazwał tak Hermiony, mimo że to określenie było jak najbardziej prawdziwe.

- Mam nadzieję, że jej nie wystraszyłeś - powiedział po chwili, zerkając na przyjaciela. Ten tylko uśmiechnął się jak opętany.

- Wręcz przeciwnie. Przedstawiłem się jak dżentelmen i zaproponowałem papierosa. Zgodziła się.

- Przeszła pozytywnie twój test. Tak myślałem - Draco doskonale wiedział o rytuale Toma. Każdemu nowopoznanemu człowiekowi proponował papierosa. Gdy się zgadzał, znaczyło to o tym, że jest chociaż w połowie w porządku. Gdy zjawił się po raz pierwszy w Motelu, Demens także tak go potraktował. Oczywiście mu nie odmówił.

- Ale pomijając test, powiem ci szczerze, że mnie zaskoczyła. Wiedziałem, że weźmiesz się za jakąś intrygującą dziewczynę, ale ona kompletnie mnie rozłożyła na łopatki. Miała na sobie twój szalik. Poznałem go od razu. Nigdy nikomu nie pozwalałeś go dotykać, ze względu na ślizgońską dumę - Tom przerwał na chwilę i zachichotał pod nosem. Draco również powstrzymywał wybuch śmiechu.

- Jest niesamowita, prawda? - blondyn kręcił nadgarstkiem dłoni, w której trzymał kubek z kawą. Była ciemna, jak noc, taka jaką uwielbiał. Myślał o dniu, w którym wystraszył Hermionę w Dolinie Godryka. Omal nie wylała na niego czajnika pełnego wody. Później, na Białym Klifie, gdy jeszcze był słaby kilka razy wyrywała mu kubek z dłoni. Mówiła, że robi to dlatego, że irytuje ją, jak się nim bawi. W rzeczywistości bała się, żeby nie wylał na siebie wrzątku.

- Bardzo pewna siebie. Gdybyś widział minę McGonagall, gdy zobaczyła ją z papierosem w dłoni i w barwach Domu Węża. Myślałem, że padnę ze śmiechu - Tomowi jak zwykle sprawiało przyjemność oglądanie skamieniałej twarzy nauczycielki transmutacji. Draco siedział jeszcze przez chwilę wpatrzony w kuchenny blat, po czym zerwał się z krzesła. Zaczął chodzić po pokoju, a odgłos jego kroków odbijał się od ścian. Demens wodził za nim oczami.

- Denerwujesz się tym dzisiejszy  spotkaniem? - spytał brunet.

- Tak - odpowiedział lakonicznie Malfoy.

- Przecież ustaliliśmy wszystko. Wiesz, co masz im powiedzieć.

- I co z tego? Oni są nieprzewidywalni. Ciekawe ile już osób z tej listy zdołali zabić - Draco wciąż nie przestawał nerwowo chodzić po kuchni. Słowa Toma ani trochę go nie uspokoiły.

- Nie musisz dzisiejszego wieczora robić zbyt wiele. Zyskasz jeszcze trochę zaufania, podpatrzysz, jak są zorganizowani. Jutro spotkamy się z ludźmi z Ministerstwa, którzy zaczną  planować tę całą obławę - Demens pomachał rękami w dziwny sposób pod koniec wypowiedzi.

- Jesteś pewien, że połkną haczyk? Przecież to śmierciożercy - Draco w końcu się zatrzymał i spojrzał w iskrzące się oczy przyjaciela.

- Jestem pewien, że dadzą się złapać.

***

            Gryfonka przekroczyła próg, a twarze jedzących śniadanie prefektów skierowały się w jej stronę. Powoli zmierzyła wzrokiem całą grupę. Luna i Padma Patil siedziały obok siebie, reprezentując Revenclaw. Zaraz obok siedziała Paravati, druga prefekt naczelna Domu Lwa. Po przeciwnej stronie siedziała Pansy Parkinson, która w tym roku miała współpracować z Zabinim. Poza nimi przy stole byli jeszcze dwaj uczniowie Hufflepufu: Ernie Macmillan i Hanna Abbot. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie do Luny, która przesunęła się i zrobiła jej miejsce. Chyba jako jedyna zdołała się już otrząsnąć. Reszta wyglądała tak, jakby ich szczęki nadal tkwiły na podłodze lub raczej kilka metrów pod posadzką. Nim się zorientowała, Blaise już odsunął przed nią krzesło. Posłała mu mordercze spojrzenie, na co odpowiedział ślizgońskim uśmiechem. Gryfonka usłyszała jak z przeciwnej strony stołu dochodzą odgłosy krztuszącej się Parkinson.

- Dziękuję, Diable - powiedziała Hermiona najbardziej słodkim tonem, jaki mogła w tej chwili uzyskać. Skoro Zabini chciał się bawić w ten sposób, zamierzała dotrzymywać mu kroku. Podczas wcześniejszych spotkań prefektów zachowywał się w stosunku do niej odrobinę chłodno. Teraz najwyraźniej zmienił zdanie.

- Pociąg ma przyjechać za pół godziny - do Wielkiej Sali nagle weszła McGonagall. Jej wzrok zatrzymał się na dłużej przy Hermionie.

- Dobrze, pani profesor. Zaraz będziemy się zbierać - Luna posłała uspokajający uśmiech nauczyciele, po czym wstała ze swojego miejsca. Hermiona wypiła szybko resztkę swojego soku i zrobiła to samo.

- Miona, nic nie zjadłaś. Dobrze się czujesz? - spytał Blaise z rozbawieniem w głosie. Gryfonka podeszła do niego i przyłożyła mu w tył głowy otwartą dłonią. Prefekci patrzyli na tę scenę, nie wiedząc, jak reagować.

- Czuję się świetnie - powiedziała, patrząc jak rozciera obolałe miejsce.

- Dlaczego mi to zrobiłaś? Bolało - jęknął Diabeł.

- Bo miało boleć - uśmiechnęła się do niego łagodnie. Pozostali uczniowie zaczęli powoli opuszczać Wielką Salę. Gdy zostali tam we dwójkę Hermiona zbliżyła się znowu do Blaise'a.

- Co ty wyrabiasz? - syknęła kilka centymetrów od jego twarzy.

- Też chcę mieć z tego wszystkiego korzyści - odpowiedział, zakładając ręce na klatce piersiowej. Starał się nie okazywać, że wzrok Hermiony dosłownie przewiercał mu głowę na wylot.

- Jakie korzyści? Widziałeś ich miny? Zlinczują cię za takie zachowanie wobec szlamy - rzuciła bez zająknięcia. Zabini wpatrywał się w nią przez chwilę. Co Malfoy zrobił ze starą Granger? Jak udało mu się wydobyć tę prawdziwą stronę?

- Daj spokój. Nie zależy mi - odpowiedział po chwili i wstał z krzesła. Hermiona patrzyła na niego z dziwnym wyrazem twarzy.

- I teraz tak to będzie wyglądać? Będziesz mi odsuwał krzesło, pytał czy wszystko w porządku? - podniosła głos, czego nie planowała. Blaise tylko się uśmiechnął.

- Granger, błagam cię. Przestań się przejmować nie swoimi sprawami. Będę się zachowywał jak tylko będzie mi się chciało - odrzekł brunet.

- Przecież oni wszyscy dostaną zawału, jeśli będziesz się ze mną bratać.

- I o to chodzi - powiedział Diabeł, po czym mrugnął do Hermiony - Która to godzina? Cholera, spóźnimy się - dodał po chwili. Zanim zdołała się zorientować chwycił ją w pasie i ruszył biegiem w stronę wyjścia z Wielkiej Sali.

- Puszczaj mnie, idioto - zaczęła się wiercić i kopać ślizgona. Blaise nie robił sobie nic z jej małych piąstek na plecach. Biegł pewnie przez hol, wyciągając z kieszeni różdżkę. Jednym zaklęciem otworzył drzwi szkoły i znaleźli się na tarasie.  Hermiona wrzeszczała jak opętana nadal się szarpiąc. Postawił ją jak gdyby nigdy nic na kamiennym podeście i otrzepał spodnie ze śladów jej butów. Gryfonka powoli odwróciła się do grupki prefektów, która stała już przed wejściem. Wyglądali tak, jakby zobaczyli ducha. Hermiona poczuła jak krew w niej buzuje, gdy Zabini zarzucił jej na ramiona swój płaszcz. Gdyby nie to, że na dworze było lodowato, zapewne by go zrzuciła. Powstrzymała mordercze spojrzenie i ruszyła w dół schodów. Obcasy jej czarnych kozaków stukały miarowo o kamienie. Diabeł szedł tuż za nią z gigantycznym uśmiechem. Cała ta sytuacja niezwykle go bawiła. Szczególnie twarz Pansy Parkinson wzbudzała w nim niekontrolowane emocje. Wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Hermiona doskonale sobie z tym radziła. Szła przed siebie z wysoko podniesioną głową, nie zwracając uwagi na nieprzytomne miny prefektów. Dogonił ją przy głównej bramie, skąd mieli się teleportować na stację.

- I co? Nie było tak źle? - rzucił w jej stronę. Odwróciła się do niego z kamienną twarzą. Przez kilka sekund jej mimika była zamrożona i bez wyrazu. Widok uradowanego Blaise'a tak ją jednak nastrajał, że po chwili uśmiechnęła się pod nosem. Próbowała ukryć, że te zaskoczenie, które wzbudza dodaje jej jeszcze bardziej pewności siebie.

- A jednak! Panna Granger również ma w sobie odrobinę chęci szyderstwa i manipulacji! - Zabini zaklaskał w dłonie. Po chwili złapał Hermionę za nadgarstek i teleportował się do Hogsmead.

***

            Wylądowali na dworcu jako pierwsi. Reszta prefektów pojawiła się chwilę później. Trzymali się jednak z daleka od gryfonki i ślizgona. Tylko Luna uśmiechała się do nich szczerze, jak to miała w zwyczaju. Zegar wybił godzinę dziesiątą, a nie zanosiło się na szybkie przybycie pociągu. Hermiona rozejrzała się po stacji, na  której była tydzień temu. Zauważyła, że Blaise robi to samo, poświęcając dłuższą chwilę  na obserwację poczekalni. Nagle z rozmyślań wyrwał ich czyjś tubalny głos.

- Ej! Wy tam! Odsunąć mi się od torowiska! - brązowowłosa poznałaby ten akcent wszędzie. Nawet jeśli  zagłuszony był odrobinę przez wiatr. Odwróciła się natychmiast.

- Hagrid! - zaczęła biec w stronę mężczyzny, stukając obcasami o platformę.

- Hermiona! To ty? Nie poznałem cię, cholibka - uścisnął dziewczynę, po czym odsunął ją od siebie na odległość swoich ogromnych ramion. Uśmiechała się do niego tak jak dawniej, oczy też świeciły normalnym blaskiem, ale poza tym wyglądała inaczej.

- Tak samo jak większość - usłyszeli za sobą czyjś głos. Blaise stał obok, zupełnie jakby był cieniem gryfonki.

- Co on tu robi? Nie przeszkadzał ci przypadkiem? - spytał Hagrid, rzucając Hermionie zaniepokojone spojrzenie.

- Wszystko w porządku. Powiedzmy, że mamy zawieszenie broni - odpowiedziała niezbyt wesoło, lecz ze spokojem.

- Gdzieś ty się podziewała tyle miesięcy? Zniknęłaś tak nagle - olbrzym nie przestawał mierzyć Hermiony wzrokiem.

- Miałam do załatwienia kilka spraw. Pomieszkiwałam tu i tam - odparła wymijająco gryfonka.

- Rubeusie! - krzyk pracownika stacji przeszył powietrze.

- Przepraszam, muszę was już opuścić. Do zobaczenia w Wielkiej Sali - mężczyzna przygładził brodę i ruszył w stronę budynku dworca. Hermiona odwróciła się tymczasem do Zabiniego.

- Nie musisz za mną wszędzie chodzić - rzuciła w jego stronę.

- Muszę. Jesteśmy razem w parze - odpowiedział, posyłając jej szyderczy uśmiech.

- Jakiej znowu parze? - spytała zdezorientowana.

- Nie wiem czy słuchałaś słów McGonagall na ostatnim spotkaniu... Założę się, że nie. Podzielili nas na dwójki. Będziemy razem zajmować się wszystkim.

- Dlaczego akurat ty? - jęknęła, przecierając twarz dłonią.

- Nie narzekaj. Wolałabyś być w parze z Pansy? - roześmiał się, widząc minę brązowowłosej.

 - Nie do końca rozumiem co ty knujesz - Hermiona zmrużyła podejrzliwie oczy.

-  Nic nie knuję. Przestań za dużo kombinować - Blaise uśmiechnął się uspokajająco. Zapadła cisza, w której gryfonka przypatrywała się Zabiniemu. Zastanawiała się, co mu odbiło. Od samego rana starał się dopiec dawnym znajomym i nie odstępował jej na krok. Jakim elementem gry tutaj była? Może rzeczywiście miał przyjemność z wzbudzania zaskoczenia. To było częścią natury ślizgonów. Chcieli zaskakiwać, szokować. Co powiedziałby Draco, gdyby wiedział o tym dziwnym zachowaniu przyjaciela? Może byłby zadowolony jego swobodą. Hermiona sama nie wiedziała, co ma myśleć. Jednocześnie Blaise strasznie ją denerwował, a z drugiej strony czuła się przy nim pewniej. Nie była sama ze swoją zmianą. On rozdzielał szok na dwie osoby, wszystkie pary oczu nie były skierowane jedynie na nią. Pewnie jeszcze długo roztrząsałby tę sprawę, gdyby nie dźwięk nadjeżdżającego pociągu. Po chwili na stacji pojawiła się ogromna czerwono-czarna lokomotywa Ekspresu Hogwart.  Wagony zatrzymywały się po kolei, trąc o tory. Śnieg topił się nad rozgrzanym żelastwem. Drzwi zaczęły się otwierać, a tłum ubranych w szaty uczniów zaczął wylewać się na platformę.

- Pirwszoroczni, do mnie! - Hagrid stał na uboczu, nawołując najmłodszych Hogwartczyków. Zdezorientowane dzieci podchodziły do niego niepewnie, zadzierając głowy, by lepiej widzieć jego twarz. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem, przypominając sobie dzień, w którym pierwszy raz usłyszała tubalny głos Rubeusa.

- Chodź, trzeba zorganizować tę hołotę - Blaise pociągnął dziewczynę za rękaw w stronę wagonów. Zaczęli chodzić wzdłuż torów wskazując uczniom kierunek do powozów z testralami. Po Bitwie większość widziała już te magiczne stworzenia. Na stacji z każdą minutą robiło się coraz mniej tłoczno. Hermiona rozglądała się jednak we wszystkie strony, wypatrując konkretnej osoby. Gdy doszli z Zabinim do ostatniego wagonu nagle ktoś z niego wysiadł. Rudowłosa dziewczyna rzuciła się na szyję przyjaciółce, piszcząc i podskakując.

- Miona! Dlaczego się do mnie nie odzywałaś? Nie wiedziałam, co się z tobą dzieje! Jak ty wyglądasz? Na Godryka! Zmieniłaś się! - Ginny mówiła bez przerwy, nie dając nikomu dojść do głosu. W końcu odwróciła wzrok i dosłownie skamieniała. Mrugała tylko z niedowierzaniem oczami, wpatrując się w bruneta, stojącego obok Hermiony. Otrząsnęła się po dłuższym czasie.

- Co ty tu robisz, Zabini? - ruda niemal wypluła ostatnie słowo.

- A jak myślisz, złotko? Pilnuję twojej przyjaciółeczki - odparł z szyderczym uśmiechem.

- Herm, czy on mówi poważnie? - Ginny spojrzała z nadzieją na brązowowłosą.

- Tak, jak najbardziej poważnie - odpowiedziała, uśmiechając się uspokajająco.

- Chyba żartujesz?! Miona!

- Nie mogę ci teraz wszystkiego wyjaśniać. Musimy przejść się po pociągu. Pogadamy później - Hermiona przytuliła pannę Weasley i siłą odepchnęła ją w stronę powozów. Ruda zniknęła im z oczu po kilku minutach.

- Zadowolony? - syknęła gryfonka.

- Owszem - odparł Blaise, otwierając przed nią drzwi ostatniego wagonu. Weszła do środka i zaczęła sprawdzać po kolei każdy przedział. Szła w milczeniu, nie zaszczycając ślizgona nawet spojrzeniem.

- Gniewasz się? - usłyszała pytanie i zatrzymała się nagle w połowie korytarza.

- Nie, po prostu mam dzisiaj wystarczająco dużo stresu, a teraz doszło mi jeszcze tłumaczenie całej sytuacji Ginny - odpowiedziała cicho.

- Denerwujesz się tym spotkaniem, na które idzie Draco?

- Tak, dokładnie tym - odparła, po czym ruszyła znowu przed siebie.

- Musisz wyluzować, Granger.

- Łatwo mówić, gorzej robić - powiedziała, po czym z hukiem zatrzasnęła drzwi kolejnego przedziału.

- Mam pomysł - Blaise zatrzymał ją nagle w przejściu między wagonami. Hermiona spojrzała na niego zdziwiona, ale nie próbowała go nawet wyminąć. Wiedziała, że i tak ją powstrzyma.

- Słucham - rzuciła cicho i westchnęła zrezygnowana. Chciała jak najszybciej wyjść z pociągu i odetchnąć świeżym powietrzem.

- Spotkajmy się dzisiaj w nocy w Pokoju Życzeń albo gdziekolwiek. Mam ze sobą butelkę Ognistej. Powinno ci pomóc.

- Co?! Mówisz poważnie?

- Tak, nawet bardzo. Nie mam ostatnio towarzystwa do picia, a przecież widziałem, jakimi ilościami jesteś w stanie się raczyć - odpowiedział z rozbawieniem na ustach.

- Dobra, niech będzie - machnęła ręką, po czym odsunęła go i ruszyła dalej.

***

            Wysiedli z ostatniego powozu, mijając po drodze dwa testrale. Przebierały niespokojnie kopytami, a ich czarne skrzydła unosiły się miarowo, w rytm oddechów. Hermiona uważała, że są pięknymi stworzeniami, mimo że były symbolem śmierci. Wzbudzały swoim widokiem dreszcze na całym ciele, ale jednocześnie były tajemnicze, czarne jak noc, co uwielbiała. W milczeniu pokonali drogę dzielącą ich od Wielkiej Sali. Blaise otworzył przed nią drzwi, po czym pomógł jej zdjąć mokry od śniegu płaszcz. W momencie, w którym gruby materiał zniknął z jej ramion, niemal wszystkie oczy skierowała się w ich stronę.

- Nieźle hipnotyzujesz połowę uczniów - usłyszała szept Blaise'a za swoimi plecami. Uśmiechnęła się tylko i poprawiła dłonią ułożone w fale włosy.

- Przyjdź do moje dormitorium o północy. Tylko przynieś dużo Ognistej. Jedna butelka na pewno mnie dzisiaj nie uspokoi - powiedziała tak cicho, że jedynie on ją dosłyszał, po czym ruszyła w stronę stołu Domu Lwa. Zabini pokręcił z niedowierzaniem głową i skierował się do uczniów Slytherinu. Hermiona zdążyła już usiąść przy Ginny i obserwowała, jak Pansy Parkinson zaczyna kłócić się z Blaisem. Ślizgon rzucił w jej stronę jakieś krótkie zdanie i natychmiast zamilkła. Hermiona uśmiechnęła się tylko pod nosem. Czuła na sobie spojrzenia połowy Wielkiej Sali, ale nie zamierzała się ugiąć. Siedziała z wysoko podniesioną głową.

- Co tu się dzieje, do cholery? - głos rudowłosej wyrwał ją z rozmyślań.

- To zbyt skomplikowane, żebym mogła powiedzieć ci to teraz - odpowiedziała Hermiona, obserwując, jak do pomieszczenia wchodzą pierwszoroczni. Szli nieśmiało środkiem Wielkiej Sali i rozglądali się niepewnie.

- Chociaż mi wyjaśnij co robisz z tym idiotą, Zabinim? - poprosiła Ginny błagalnym tonem.

- Ma się mną opiekować pod nieobecność Malfoya - brązowowłosa żałowała, że nie zaczekała z rozmową do pojawienia się potraw. Mogłaby skryć się za jakimś pucharem z sokiem dyniowym.

- Oszaleliście? Przecież to Zabini! - ruda nachyliła się do przyjaciółki. Jej oczy wyrażały wściekłość.

- To on zabrał mnie do Hogwartu, wtedy, na Pokątnej - powiedziała cicho Hermiona, spuszczając wzrok.

- Okłamałaś mnie? - głos Ginny stał się niebezpiecznie chłodny i nieprzyjemny. Brązowowłosa wiedziała doskonale czym to groziło.

- Nie. Rzeczywiście przyjechaliśmy tu, bo wybrali nas na prefektów. Tylko że Draco maczał w tym palce, żebym bezpiecznie tu dotarła.

- Świetnie, wszystko jasne - Ginny wyprostowała się i założyła ręce na piersi. Jej mina nie wskazywała na zrozumienie.

- Porozmawiamy po uczcie. Mam prywatne dormitorium w północnej wieży. Zaczekaj na mnie przy wejściu - powiedziała Hermiona, po czym wstała z miejsca.

- Dobrze, a teraz gdzie się wybierasz? Chyba że to tajemnica - ruda nie odrywała wzroku od blatu stołu.

- Przestań. Mam obowiązki. Muszę witać nowych uczniów. Do zobaczenia - rzuciła Hermiona i ruszyła w stronę podestu na końcu sali. Zatrzymała się przy schodach, gdzie tłoczyli się także pierwszoroczni. McGonagall właśnie tłumaczyła ostatnie zasady ceremonii przydziału. Tiara spoczywała na krześle, poruszając delikatnie rondem. Zdezorientowane dzieci patrzyły na nią z ciekawością.

- Każde z was zostanie przydzielone do jednego z czterech domów: Ravenlcawu, Hufflepufu, Gryffindoru lub Slytherinu - ostatnie słowo profesor zostało w połowie zagłuszone przez dziki ryk uczniów Domu Węża. Dyrektorka zmierzyła ich stół chłodnym spojrzeniem, po czym wróciła do swojej wcześniejszej wypowiedzi - Gdy Tiara Przydziału wypowie imię domu, skierujecie się w stronę prefekta naczelnego - tu wskazała po kolei na Pansy Parkinson przy stole Slytherinu, Padmę Patil przy Ravenclawie, Hannę Abbot z Hufflepufu i na końcu jej dłoń wskazała Hermionę. Nowi uczniowie spojrzeli na brązowowłosą prefekt naczelną Domu Lwa, a ich brwi delikatnie uniosły się w górę. Pozostali przedstawiciele mieli na sobie bezkształtne szaty, a gryfonka wyglądała zupełnie inaczej, najbardziej przyjaźnie i intrygująco. Hermiona posłała dzieciom jeden ze swoich czarujących uśmiechów. Gdy ceremonia się zaczęła, emocjom w Wielkiej Sali nie było końca. Pierwszoroczni trafili po kolei do różnych domów. Trójka pobiegła już w stronę ślizgonów, dwójka siedziała spokojnie przy stole Ravenclawu, a czwórka śmiała się w grupie starszych uczniów z Hufflepufu. Hermiona czekała na nowego członka swojego domu, zerkając co chwilę na zegarek. Czas niezwykle się dłużył. Kto by pomyślał, że jeszcze kilka lat temu to ona była taką małą dziewczyną, nie znającą swojego losu. Tak samo trzęsła się ze strachu, stojąc przed McGonagall i tak samo zaciskała powieki, gdy Tiara wykrzykiwała imię domu.

- Gryffindor! - wrzask rozdarł powietrze, przywracając Hermionę do rzeczywistości. Nowy uczeń na chwilę zniknął w tłumie, by po chwili wyłonić się z niego przy gryfonce. Wrzaski za ich plecami wręcz ogłuszały. Chłopiec o czarnych, głębokich oczach podszedł do Hermiony z ogromnym uśmiechem na ustach. Miał ciemne, jak czekolada włosy i wydawał się być bardzo pewny siebie.

- Witam w Domu Lwa - gryfonka wyciągnęła dłoń w stronę chłopca. Uścisnął ją z dumą.

- Wiedziałem, że tak będzie, gdy tylko panią zobaczyłem. Jest tu pani najbardziej normalna - głos nowego gryfona był ledwo dosłyszalny. Gryfonka stała jednak tak blisko, że jego słowa do niej dotarły. Nie mogła się nie uśmiechnąć. Wiedziała już, że będzie miała słabość do tego chłopca.

- Mów mi Hermiona - roześmiała się.

- Bastian Flamme* - przedstawił się chłopiec, po czym odbiegł w stronę stołu.  Hermiona słyszała jeszcze jak wita się z resztą uczniów. Po przyjęciu do Domu Lwa jeszcze wielu pierwszorocznych, wróciła na swoje miejsce obok Ginny. Ku swojemu zdziwieniu po uniesieniu wzroku napotkała wesołe oczy Bastiana.

- Znów się spotykamy - pomachał jej dłonią.

- Mam się spodziewać tego, że będzie cię wszędzie pełno? - spytała Hermiona z rozbawieniem.

- Dokładnie - odpowiedział czarnooki.

- Strasznie mi kogoś przypominasz - powiedziała brązowowłosa, patrząc na chłopca.

- Kogo?

- Nie powiem ci - wypięła na kilka sekund język, po czym skierowała głowę w stronę McGonagall, która właśnie zaczęła przemówienie.

***

            Hermiona stała w pokoju wspólnym od pół godziny. Przydzielanie pokoi nowym uczniom zajęło mnóstwo czasu. Większość pierwszorocznych zniknęła już w dormitoriach. Tylko Bastian siedział na pierwszym stopniu schodów i patrzył się w drugi koniec pomieszczenia, a dokładniej w kominek. Płomienie odbijały się w jego czarnych tęczówkach.

- Wszystko dobrze? - spytała gryfonka, siadając obok chłopca. Ocknął się nagle i spojrzał na towarzyszkę.

- Tak, oczywiście. Jestem po prostu zmęczony - odpowiedział. Hermiona mimowolnie się uśmiechała, słysząc jego głos. Był tak podobny do nich wszystkich... Nie tylko do jednej osoby. Był mieszanką każdego. Nawet akcent był znajomy.

- Idź do dormitorium i odpocznij. Pamiętam, że kiedy ja przyszłam tu po raz pierwszy też byłam zmęczona.

- I też poszłaś odpoczywać? - spytał natychmiast.

- Nie, ale przecież nie jesteś mną. No już, zmykaj - roześmiała i szturchnęła chłopca delikatnie w bok. Wstał ze schodów i otrzepał kurz z szaty.

- Powiesz mi, do kogo jestem podobny? - powiedział, gdy był już prawie przy drzwiach dormitorium.

- Nie dziś. Powiem, gdy będziesz gotowy - odparła i pomachała mu dłonią. Gdy zniknął jej z oczu, przeniosła się na kanapę. Wciąż nie mogła się otrząsnąć. Bastian Flamme. Nigdy wcześniej nie słyszała tego nazwiska. Kojarzyło jej się tylko i wyłącznie z Nicholasem Flamelem, ale powiązanie Bastiana ze słynnym alchemikiem było wręcz niemożliwe. Nazwisko było francuskie, tego była pewna. Chłopiec mógł pochodzić z drugiego końca świata. I z pewnością miał intrygujący charakter. Była ciekawa, jak będzie się on ujawniał. Jakie ma talenty, pasje i cele. Przynajmniej w tym roku będzie ktoś, kogo z przyjemnością będzie mogła obserwować. Dlaczego jednak tak bardzo przypominał jej te osoby?

*Bastian Flamme - postać wymyślona całkowicie przeze mnie; Flamme - z francuskiego: płomień, ogień, blask, zapał

---

Przepraszam, że tak późno i bez zapowiedzi :) Jutro pewnie nie dałabym rady wstawić rozdziału, a że jestem z niego bardzo zadowolona, wstawiam dzisiaj. Jak widzicie, dzieje się :) Mam nadzieję, że wam się spodobało. Postać Bastiana pojawiła się nagle w mojej głowie. Jeszcze nie wiem jaką dokładnie rolę będzie odgrywać, ale po prostu nie mogłam go usunąć z myśli i przeniosłam tym samym na papier. Pewnie się zastanawiacie kogo tak przypomina Hermionie. Dowiecie się niedługo :) 

Egzaminy już niedługo. Stres mnie odrobinkę zjada, ale staram się z tym walczyć. Żeby się wyluzować biorę się zaraz za czytanie (nie wiem który już raz będę to czytać!) mojej ulubionej książki, czyli ,, Buszującego w zbożu" J.D. Salingera. Po prostu ją uwielbiam. ,,Jeśli ktoś przyłapie kogoś, co buszuje w zbożu" - cudo, cudo, cudo! Kontrowersyjne, niebanalne cudo!

Dobra, nie rozwlekam się już tak :) Pozdrawiam was bardzo gorąco i proszę o szczere komentarze.

Nie wiem kiedy następny rozdział. Pewnie jakoś po egzaminach.