17.Grawitacja

Kiss me like you wanna be loved

You wanna be loved

You wanna be loved

This feels like falling in love

Falling in love

We're falling in love

Pocałuj mnie tak, jakbyś chciała być kochana 

Chciała być kochana 

Chciała być kochana 

Wygląda na to, że się zakochujemy 

Zakochujemy się

Zakochujemy się w sobie

----

        Drzwi szafy otworzyły się z hukiem, a książka wypadła Hermionie z rąk, uderzając z impetem o podłogę. Draco wstał i odciągnął dziewczynę w kąt pokoju.

- Lepiej zachować dystans - powiedział, widząc jej zdezorientowaną minę. Kiwnęła tylko głową i mocniej przywarła do jego ramienia. Po chwili z szafy zaczęły wydobywać się dziwne odgłosy, które z każdą sekundą przypominały coraz bardziej dźwięk ludzkich kroków. Zanim się obejrzeli  w piwnicy nie byli już sami. Harry niepewnie patrzył na splecione dłonie Dracona i Hermiony. Coś zaczęło trząść nim od środka. Poczuł na sobie spojrzenie Ginny i natychmiast ochłonął. Musiał zrobić to, co postanowił sobie jeszcze w Londynie. Przecież przezwyciężenie tego wszystkiego nie mogło być aż tak trudne?

- Chciałbym cię przeprosić, Hermiono - jego głos zdawał się być nadzwyczaj nienaturalny. Cisza, którą przerwał była kojąca, jego słowa wprowadzały zamieszanie. Niepewnie spojrzał w jej brązowe oczy, które iskrzyły się w dziwny sposób. Ku zdziwieniu Wybrańca, puściła dłoń Malfoya i podeszła do niego. Padła mu w ramiona, jak za dawnych czasów. Draco patrzył na to wszystko z delikatnym uśmiechem.

***

- Nie wiem czy to był dobry pomysł, żeby zostawiać ich samych - Hermiona siedziała w fotelu, ze zdenerwowania bawiąc się palcami - Ostatnio nie skończyło się to dobrze - dodała, zerkając na Ginny. Były w salonie dopiero od kilku minut, ale brązowowłosa już się bała, co może mieć miejsce w piwnicy. Draco obiecał jej, że będzie trzymał emocje na wodzy, ale nie miała pojęcia, czego oczekiwać po Harrym.

- Spokojnie, przed wyjściem trochę mu nagadałam. Powinno być dobrze - rudowłosa mrugnęła do przyjaciółki. Czuły się znowu jak za czasów w Hogwarcie.

- Brakowało mi ciebie, Gin. Tak długo cię nie widziałam. Było strasznie ciężko...

- Ja myślałam, że oszaleję! Wiedziałam tylko jakieś urywki, mało istotne informacje. Powinnam być z tobą, a musiałam siedzieć bezczynnie.

- Nie byłam sama - Hermiona uniosła wzrok i delikatnie się zarumieniła. Ginny od razu zrozumiała, co miała na myśli brązowowłosa. Mimo wszystko bała się poruszać tego tematu.

- Miona, czy ty jesteś pewna tego wszystkiego? Przecież on był naszym wrogiem. Owszem, zmienił się, ale to nadal Draco Malfoy - zapadła cisza. Hermiona przez chwilę wpatrywała się w swoje dłonie, po czym uniosła wzrok. Ginny zamurowało na sam widok blasku i pewności w oczach przyjaciółki. Pytanie jakie zadała stało się bezsensowne.

- Jestem pewna jak nigdy wcześniej, Gin. Przy nim czuję, że... żyję. Dobrze wiesz, że od dawna tego chciałam. On dał mi  to, czego nikt inny nie potrafił mi podarować. Choćby kazano mi wybierać tysiące razy, zawsze zdecydowałabym się na tę samą drogę, zawsze byłby to on. Wiem, brzmi to tak, jakbym oszalała, ale prawda jest taka, że postradałam zmysły, straciłam je dla niego. On jest moją prywatną grawitacją, w której czuję się bezpieczna - Hermiona patrzyła wprost na Ginny. Każde słowo wypowiadała pewnie i z entuzjazmem, którego żar ogarniał wszystko wokoło.

- Nieźle wpadłaś, koleżanko - rudowłosa uśmiechnęła się szeroko i przytuliła przyjaciółkę. W tym momencie do salonu wszedł Draco. Zaraz za nim wlekł się Harry.

- Wszystko w porządku? - Hermiona spojrzała prosto w stalowe oczy i od razu zauważyła, że sprawa jest rozwiązana. Im nie potrzebne były słowa.

***

                Siedziała pochylona przy kuchennym stole. Był wieczór, za oknem słychać było spokojny szum wody. Cykady znów rozpoczęły swój nocny koncert pod gwiazdami. Przyjemny chłód wdzierał się przez szparę pod drzwiami i owiewał jej szczupłe ramiona. Usłyszała skrzypienie desek w salonie, ale nie uniosła głowy. Dobrze wiedziała, kto się zbliża. Po chwili jego ręka delikatnie odsunęła jej włosy z karku. Złożył spontaniczny pocałunek na jej szyi, przywołując dreszcze. Zamknęła oczy, delektując się ciepłem jego warg. Usiadł na krześle obok i przysunął się najbliżej, jak się dało.

- Zaprowadziłem ich do pokoi. Jesteśmy sami - powiedział, chwytając jej dłonie. Uśmiechnęła się i oparła głowę o jego ramię.

- Dziękuję za dzisiaj - szepnęła.

- Nie ma za co. Potter sam mnie przeprosił. Zagroził tylko, że jeśli cię skrzywdzę, powyrywa mi nogi - roześmiał się cicho, starając się nie zakłócać nocnej, bezpiecznej atmosfery.

- Co teraz będziemy robić? Sprowadziliśmy ich tu, sprawa się rozwiązała.

- Niech zostaną przez jakiś czas. Później pomyślimy co dalej.

- Harry powiedział ci, kiedy znowu masz iść...tam? - tak bardzo bała się zadać to pytanie. Spojrzał jej w oczy i dotknął kciukiem jej policzka.

- Za kilka dni wyruszamy tam razem. Chcę, żebyś została tu z Ginny - powiedział, przytulając ją.

- Ufam ci, nie musisz mówić nic więcej - zapadła cisza. Siedzieli koło siebie, patrząc na widok za oknem. Spojrzenie Hermiony wciąż przyciągał most, który tak bardzo ją zachwycił pierwszego dnia pobytu tutaj. Przypomniała sobie, jak stali na polance, a on obejmował ją w pasie. Wtedy nie spodziewała się jeszcze, że teraz będzie tak blisko niego, a jej usta będą już znały smak jego warg. Uśmiechnęła się mimowolnie.

- Co to za mina? - spytał ze śmiechem w głosie. Nawet nie zauważyła, że przeniósł wzrok na nią.

- Jestem szczęśliwa - nie minęła sekunda, a poczuła jego wargi na swoich.

***

                Obudziło ją pukanie do drzwi. Otworzyła niechętnie oczy i natychmiast przysłoniła je dłonią. Słońce wdzierało się przez okno i niezwykle drażniło. Spojrzała w bok. Draco spał w najlepsze, trzymając ją w pasie. Starając się go nie obudzić, wysunęła się z jego uścisku i wstała z łóżka. Miała na sobie krótkie spodenki i czarną koszulę Dracona, którą wczoraj podarował jej jako piżamę. Otwierając drzwi, ziewnęła przeciągle. W progu stała Ginny, już ubrana i uczesana. Zmierzyła Hermionę wzrokiem, na dłużej zatrzymując się przy koszuli. Wyciągnęła szyję i uniosła brwi na widok śpiącego Dracona.

- Dzień dobry - powiedziała w końcu, wyciągając przyjaciółkę z pokoju za nadgarstek.

- Cześć - odparła, przecierając oczy dłonią. Zdecydowanie za późno poszli spać. Siedzenie w kuchni do nocy nie było dobrym pomysłem.

- Mam coś dla ciebie - rudowłosa poprowadziła Hermionę na parter i zmusiła ją, by usiadła w fotelu.

- Dla mnie?

- Tak, dla ciebie. Zdążyłam zabrać kilka rzeczy zanim przeszliśmy przez szafę - wyciągnęła zza pleców małą, przypominającą kształtem worek, koralikową torebkę. Rzuciła ją Hermionie na kolana. Rozległ się dźwięk spadających książek, stukających o siebie flakoników i inne podobne odgłosy.

- Moje rzeczy! Gin, jesteś genialna! Dziękuję - Hermiona wstała z fotela i uściskała przyjaciółkę.

- Mam coś jeszcze - rudowłosa sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła niepewnie jakąś kopertę.

- Co to jest? - Hermiona zmarszczyła brwi.

- List od Rona - Ginny siłą wcisnęła pergamin do ręki brązowowłosej.

- Muszę to czytać? Nie mam ochoty do tego wracać - Hermiona obracała w dłoni kopertę.

- Kazał mi to przekazać. Po prostu zobacz, co ma ci do powiedzenia.

- Gin, przecież wiesz, że do niego nie wrócę... Nie ma szans.

- Tak, wiem, ale jeśli to wyrzucisz, pretensje mojego brata przejdą na mnie. Proszę, przeczytaj to - zrobiła błagalną minę.

- Dobrze - Hermiona poddała się. Wzięła do ręki torebkę i ruszyła po schodach. Odwróciła się na półpiętrze. Ginny patrzyła na nią z dołu.

- No co? Chcę być tam, jak się obudzi - mrugnęła do przyjaciółki i odwróciła się na pięcie.

***

                Usiadła po turecku w nogach łóżka i czekała. Obserwowała jak jego klatka piersiowa unosi się miarowo. Zagryzła wargi, by nie powtórzyć sytuacji z poprzedniego ranka i nie obudzić go pocałunkiem. W końcu jego powieki zaczęły drżeć i po kilku sekundach otworzył oczy. Patrzyła z uśmiechem na ustach, jak z przerażeniem stwierdza jej nieobecność. Szturchnęła go nogą, dając znać, że jednak jest. Obrócił się w jej stronę i oparł głowę na rękach.

- Jak długo nie śpisz? - zmrużył oczy, chcąc widzieć ją wyraźniej. Wyglądała zniewalająco w jego koszuli. Czerń doskonale podkreślała kolor jej skóry i tęczówek. Oddałby cały świat, żeby już zawsze móc na nią patrzeć.

- Jakiś czas - przysunęła się do niego i ułożyła obok.

- Musisz częściej nosić moje ciuchy - powiedział, obejmując ją ramieniem. Zaczęła wodzić palcami po jego szyi.

- Chętnie - odparła. Parsknęła śmiechem, gdy zaczął ją łaskotać. Nie zwracała uwagi na to, że prawdopodobnie było ich słychać w całym domu. Po chwili zamknął jej usta swoimi. Prywatna grawitacja była teraz najbliżej jak się dało. Unosili się razem gdzieś między niebem a ziemią. Kiedy się od siebie oderwali jeszcze prze chwilę  patrzyli sobie w oczy. Świat stawał raz po raz w miejscu. Draco pocałował ją w szyję, wzbudzając kolejny atak śmiechu. Zerwała się z łóżka i sięgnęła po poduszkę. Wymierzyła mu nią w klatkę piersiową. Po chwili złapał ją w talii, okręcił się wokół własnej osi i kilka razy podrzucił dziewczynę w górę. Zaśmiewali się na śmierć, co chwilę odnajdując drogę do swoich ust. Dopiero po kilku minutach odzyskali normalny oddech. Draco opadł z powrotem na łóżko i założył ręce za głowę. Obserwował jak Hermiona krząta się po pokoju, uśmiechając się pod nosem.

- Skąd to masz? - spytał, widząc kolorową torebkę w jej ręku.

- Ginny mi ją przyniosła. Są tam wszystkie moje rzeczy. Ale i tak zabieram sobie twoje koszule - uśmiechnęła się rozbrajająco i znikła w łazience. Nagle wytknęła głowę zza drzwi.

- Coś się stało? - uniósł brwi.

- Nie, nic. Chciałam ci tylko powiedzieć, że Gin przyniosła mi też list od Rona. Nie chcę czytać go sama - powiedziała.

- Jasne, zrobimy to razem.

- Dziękuję.

***

                Wyszła z łazienki, związując włosy w wysoki kucyk nad karkiem. Draco nadal leżał na łóżku i obserwował każdy jej ruch.

- Wstawaj, leniu - podeszła do niego i rozczochrała mu włosy dłonią. Złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Pocałował ją i wstał.

- Nie możemy siedzieć tu cały dzień, pośpiesz się - roześmiała się i opadła na łóżko. Tymczasem on zniknął za drzwiami łazienki. Hermiona uśmiechała się sama do siebie, patrząc się na baldachim nad swoją głową. Czuła się na prawdę fantastycznie. Leżała tak dopóki znów nie zjawił się w sypialni. Wtedy wstała i przeciągnęła się, wyciągając wysoko ręce. Otworzył przed nią drzwi i oboje wyszli na korytarz. Hermiona szła boso po nagrzanych od słońca deskach, stawiając delikatnie każdy krok. Delektowała się drobiazgami. Nauczył ją tego ten przystojny blondyn, który kroczył tuż za nią. Weszli do kuchni, przyciągając wzrok siedzącej przy stole dwójki. Harry i Ginny zatrzymali kubki z kawą kilka centymetrów od ust. Patrzyli oniemiali na Hermionę i Dracona, nie mogąc ruszyć się nawet na milimetr. Brązowowłosa miała na sobie ciemne jeansy i zdecydowanie za dużą, lecz pasującą białą koszulę Dracona, rozpiętą pod szyją. Na pierwszy rzut oka nic nadzwyczajnego, ale dawna panna-wiem-to-wszystko wyglądała w takiej wersji niesamowicie.

- Cześć. A wy co tak znieruchomieliście? - Hermiona odezwała się pierwsza, uśmiechając się szeroko do przyjaciół. Odpowiedzieli jej tym samym, odstawiając kubki na stół.

- Cześć - odpowiedzieli chórem, po czym skinęli w stronę Dracona. Sytuacja była dla Harrego i Ginny dość niezręczna, ale Hermiona i Malfoy zachowywali się jak najbardziej swobodnie. Gryfonka usiadła przy stole, a ślizgon podszedł do szafki i wyciągnął dwie filiżanki. Po całej kuchni rozlał się zniewalający aromat kawy.

- Jak wam się spało? - głos Hermiony był wesoły i pozbawiony jakiegokolwiek zmęczenia, które było wyczuwalne, gdy rozmawiała rano z rudowłosą.

- W porządku. Jest tu na prawdę przyjemnie. To twój dom, Malfoy? - Ginny jako pierwsza zaczęła zachowywać się normalnie. Próbowała być miła nawet dla blondyna. Ten odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął.

- Tak, mój. Byłem tu ostatnio siedem lat temu - odpowiedział, rozglądając się po kuchni. Tym razem nie wspominał jednak tylko i wyłącznie czasów jedenastolatka. Widział też pamiętną kolację z Hermioną. Spojrzał na brązowowłosą. Myślała o tym samym, od razu to rozpoznał.

- Harry, wszystko ok? - Hermiona zwróciła uwagę na Pottera, który patrzył się nadal w swój kubek.

- Tak, ok. Trochę się po prostu nie wyspałem - odparł, uśmiechając się blado.

- Może chcesz jeszcze kawy? - Draco stanął za plecami brązowowłosej i położył jej ręce na ramionach.

- Nie, dziękuję - Harry zebrał się w sobie i usiadł prosto. Wyglądał na zmęczonego, ale Hermiona nie chciała dłużej drążyć tematu. Najwidoczniej Wybraniec ciągle nie mógł pogodzić się  tą sytuacją. Tymczasem Ginny tryskała energią.

- Widziałam przez okno ten wspaniały widok. Magia w najczystszej postaci - świergotała.

- Możecie wyjść na taras przez drzwi kuchenne - Draco pokazał Ginny ukryte za kotarą drzwi. Rudowłosa złapała Harrego za rękę i pociągnęła na zewnątrz.

- Przewietrzymy się trochę. Harry musi się obudzić - krzyknęła, będąc już w progu. Draco dopijał swoją kawę, śmiejąc się pod nosem.

- Zawsze myślałem, że to wariatka, ale teraz stwierdzam, że raczej w pozytywnym sensie - powiedział, siadając obok Hermiony.

- Przynajmniej próbowała być dla ciebie miła.

- Wiem i to doceniam - odparł.

- Mina przy naszym wejściu była bezcenna.

- Mówiłem, że wyglądasz doskonale w moich ciuchach - uśmiechnął się i objął ją ramieniem.

***

                Ginny siedziała bokiem na schodkach, prowadzących na taras. Harry kręcił się bez celu po ogrodzie. Rudowłosa po jakimś czasie znudziła się jego przygnębiającym widokiem i odwróciła się w stronę domu. Jej wzrok przyciągnęły przeszklone, kuchenne drzwi. Przy stole nadal siedziała Hermiona, włosy opadały jej falami na plecy, a głowę miała podpartą na dłoniach. Patrzyła na  Dracona, który kręcił się przy zlewie, myjąc kubki po kawie. W pewnym momencie podszedł nagle do brązowowłosej i pocałował ją w odsłonięty kark. Uśmiech na twarzy Hermiony był tak niesamowity, że natychmiast udzielił się Ginny. To co działo się między tą dwójką było dla niej ogromną zagadką. Wiedziała jednak, że ta relacja jest niepowtarzalna. W każdym geście Malfoya widziała bowiem niezwykłą delikatność, a w oczach Hermiony uczucie, jakiego sama się bała. Nigdy nie przeszło jej przez głowę, że ktoś taki jak Draco będzie w stanie uszczęśliwić jej przyjaciółkę. Tymczasem obserwowała, jak ten niegdyś arogancki, samolubny gnojek unosi Hermionę do góry i kręci się wokół własnej osi. Odwróciła na chwilę wzrok, gdy ich usta się złączyły. Wiedziała, że nie powinna ich podglądać, ale ciekawość brała górę. Gdy znów spojrzała na drzwi, Hermiona stała już przy kuchennej szafce, chowając do środka puszkę z kawą. Draco obejmował ją od tyłu. Śmiali się z czegoś. Ich przytłumione głosy słychać było aż na tarasie. 

***

                Hermiona siedziała mu na kolanach, wymachując nogami w ciepłej wodzie. Nadeszło południe, a oni wciąż byli nad brzegiem rzeki. Ginny i Harry kręcili się gdzieś niedaleko, zerkając co chwilę w ich stronę.

- Patrzą na nas? - spytała Hermiona, rozbryzgując wodę.

- Tak, ciągle - szepnął jej do ucha.

- Musimy zachowywać się normalnie, inaczej cały czas będą trzymać się na dystans.

- Chcesz, żebyśmy byli spontaniczni? - uniósł brwi i gdy kiwnęła głową zerwał się na nogi. Przy wtórze jej śmiechu, zarzucił ją sobie na ramię i przemaszerował przez ogród. Harry i Ginny mimowolnie się uśmiechnęli. Dobrze było widzieć Hermionę szczęśliwą. Gdy weszli do domu Draco stał przy kuchni i przedrzeźniał się z brązowowłosą. Szturchali się w żebra i czochrali sobie włosy. Ten obrazek wywołał śmiech całej czwórki. Zaczął się jakiś nowy etap, nowa historia. Tamtego popołudnia Ginny i Harry zaczęli powoli wierzyć, że Draco i Hermiona mogą być szczęśliwi. Ich prywatna grawitacja była odczuwalna. Mimo że stąpali po ziemi, wydawali się być wysoko, wysoko nad nią.

---

Przepraszam, że tak późno. Dzisiejszy dzień trochę mi się rozjechał :) Mam nadzieję, że się spodobało i że będzie więcej opinii niż pod poprzednim postem. Mam wrażenie, że was rozczarowuję. 

Nie wiem kiedy następny rozdział. Może w weekend? Niczego jednak nie obiecuję.

Pozdrawiam :*