16. Nieoczekiwane

I really want you to really want me 

but I really don't know 

if you can do that. 

I know you want to know what's right 

but I know it's so hard 

for you to do that. 

Fate can't break this feeling inside, 

that's burning up through my veins. 

Naprawdę bym chciał, żebyś mnie pożądała

Ale naprawdę nie mam pojęcia 

Czy jesteś w stanie 

Wiem, że chciałabyś wiedzieć co jest słuszne

Ale wiem, że to takie trudne

Dla Ciebie 

Los nie może przezwyciężyć tego uczucia we mnie

To przepala się przez moje żyły. 

~

Cause it's you and me and all of the people

With nothing to do, nothing to lose

And it's you and me and all of the people 

And I don't know why I can't keep my eyes off of you 

All of the things that I want to say

Just don't coming out right

I'm tripping on words, you got my head spinning

I don't know where to go from here 

Bo jesteśmy Ty i ja i cała reszta ludzi

Nic do zrobienia, nic do stracenia

I jesteśmy ja i ty i cała reszta ludzi i

Nie wiem czemu nie potrafię oderwać od Ciebie oczu 

Wszystkie rzeczy które chciałbym ci powiedzieć

Po prostu nie płyną prawidłowo

Podróżuje po słowach, powodujesz że moja głowa wiruje

Nie wiem dokąd mam stąd pojść 

I can't quite figure out

Everything she does is beautiful

Everything she does is right 

Nie potrafię się w tym połapać

Wszystko co ona robi jest piękne

Wszystko co ona robi jest prawidłowe

-----

          Czasami człowiek traci poczucie czasu, lekceważy jego prawa i zatrzymuje się na długo w odpowiedniej dla siebie rzeczywistości. Wyłączają się wtedy wszystkie bodźce, milknie cały świat i tylko uczucia i emocje rządzą tą chwilą. Draco trwał w takiej zatrzymanej perspektywie, nie mogąc oderwać oczu od stojącej przed nim kobiety. Wciąż czuł smak jej malinowych warg. Dzieliły ich centymetry, które w tym momencie były największą możliwą odległością. Gdyby postawili choć krok w tył, rzeczywistość rozsypałaby się na drobne kawałki, czego żadne z nich nie chciało. Pragnęli zachować tę harmonię i równowagę jak najdłużej. Malfoy powoli uniósł dłoń i dotknął jej policzka. Zamknęła oczy na kilka sekund, delektując się dotykiem jego chłodnych palców. Przyciągnął ją do siebie i złożył delikatny pocałunek na jej czole. Nie bał się już jej reakcji, czuł, że obydwoje potrzebują teraz siebie nawzajem. Usiadł na kanapie, pociągając ją za sobą. Opadła mu na kolana i oparła głowę o jego klatkę piersiową, w której szaleńczo biło niedawno szklane, słabe serce.

- Nic nie mów. Nie teraz - szepnął jej do ucha. Uśmiechnęła się w odpowiedzi, czując niezwykłą przyjemność przy słuchaniu jego męskiego, kojącego głosu. Leżała w jego ramionach, nie odrywając wzroku od stalowych tęczówek. Czas wciąż stał w miejscu, a oni śmiali mu się w twarz, nie zwracali uwagi na upływające minuty. Siedzieli w ten sposób jeszcze długo, po czym Hermiona wtuliła się w niego jeszcze bardziej i zasnęła, czując, że zabiera ją zmęczenie wszystkimi poprzednimi wydarzeniami. Za oknem było już całkiem ciemno, lecz Draco widział ją doskonale w świetle palących się na stole świec. Założył jej za ucho niesforny kosmyk włosów i słuchał miarowego, spokojnego oddechu.

Zaczął powoli powtarzać w pamięci zdarzenia sprzed kilkunastu minut. Do końca nie dotarło do niego, że wybrała życie z nim i że wciąż jest obok. Gdy Potter był jeszcze z nimi, zauważył jego przerażenie. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co tak wyprowadziło Wybrańca z równowagi. Hermiona pokazała tego wieczora, jak bardzo się zmieniła, a raczej jak duży wpływ wywarło na nią przebywanie z nim. Mimo że, była bezpieczna i zdrowa, Harry zwrócił uwagę głównie na jej metamorfozę. Sam Draco był odrobinę zaskoczony jej zachowaniem. Gdzieś w głębi serca myślał i bał się, że rzuci się w ramiona Pottera i na powrót stanie się kruchą Granger, która przy nim samym nie istniała. W pewien sposób go zaskoczyła, siedziała u jego boku, po kryjomu ściskając coraz mocniej jego dłoń. Wiedział, że walczyła w tamtym momencie sama ze sobą, zderzała się z rzeczywistością, jaką wybrała. Gdyby tylko mógł oszczędzić jej tego wszystkiego. Kiedy patrzył kątem oka na jej twarz w chwili, gdy Potter kazał jej wybrać myślał, że serce pęknie mu na miliony kawałków. Nigdy o tym nie rozmawiali, ale to wisiało w powietrzu już dawno. Zauważył jeszcze wcześniej, gdy byli sami, że Hermiona zastanawia się jak zareagują jej przyjaciele. Dracona nocami dręczyły przedziwne myśli, dusza szeptała mu, że wybierze swoich bliskich, tych którzy zawsze stali po jej stronie. W momencie, w którym podeszła do niego, wygrał największa bitwę swojego życia, został zwycięzcą pojedynku, który miał na zawsze zmienić jego sposób patrzenia na życie. Za żadne skarby świata nie oddałby tego momentu, tego słodkiego smaku jej ust i ciepła jej rąk na swoim karku. Tak długi czas jej pragnął, choć nie potrafił się do tego w żaden sposób przyznać. Czuł iskry wiszące w powietrzu nawet, gdy na nią patrzył. Kiedyś musiało dojść do czegoś podobnego, choć oboje się tego bali. Teraz leżała mu w ramionach, a iskry opadły na nich, zapalając ogromny, wysoki płomień, który nie przestawał gasnąć.

***

- Uspokój się i powiedz mi, co się stało! - rudowłosa powoli traciła cierpliwość. Patrzyła na rzucającego się po salonie Harrego, nie mogąc zrozumieć ani jednego słowa z jego skomplikowanej wypowiedzi. Chłopak usiadł w końcu obok niej i zaczerpnął powietrza.

- Chyba będzie lepiej, żebyś nie wiedziała - powiedział w końcu, po czym westchnął ciężko na samo wspomnienie wydarzeń sprzed  kilku godzin.

- Przestań, co może być tak złego, byś nie mógł mi tego odpowiedzieć? Wszystko w porządku z Hermioną? Chyba jej nie skrzywdził? Harry, powiedz coś! Natychmiast! - Ginny ogarnęło przerażenie. W oczach Wybrańca dostrzegła mieszankę żalu i oszołomienia.

- Nie, nie skrzywdził jej - wycedził Harry przez zęby, mocno zaciskając pięści.

- O co w takim razie chodzi?

- Gin... - nie wiedział jak ma powiedzieć jej to wszystko.

- Powiedz. Przecież wiesz, że możesz mi zaufać. Szczególnie, gdy chodzi o naszą przyjaciółkę - chwyciła jego dłoń.

- Jest bezpieczna i zdrowa... - zaczął mówić, obserwując dokładnie rudowłosą.

- Więc w czym problem?

- Posłuchaj mnie teraz uważnie. Hermiona się zmieniła, on ją zmienił. Gdybyś widziała, w jaki sposób ze mną rozmawiała! Bałem się o nią, o to co jeszcze może wsadzić do jej głowy ten szaleniec. Kazałem jej wybierać - zabrakło mu głosu, skrzywił się na myśl o tym, co zrobił.

- Co?! - oczy Ginny przybrały kształt spodków.

- Chciałem, żeby wróciła ze mną, do ciebie, do Londynu. Miała wybrać między nami, a Draconem.

- Jak mogłeś kazać jej robić coś takiego, Harry?! Przecież wiesz, przez jakie piekło przeszła! - Ginny nie mogła uwierzyć w to, jak absurdalną rzecz zrobił jej najlepszy przyjaciel. Powoli zaczynała domyślać się dalszej części tej historii.

- Chciałem ją chronić przed tą dziwną... osobowością - odparł słabo, spuszczając wzrok.

- Chronić ją przed samą sobą, tak?! Może właśnie taka jest na prawdę. Nie pomyślałeś o tym? - Ginny schowała twarz w dłoniach.

- Gin, ona się chyba...

- Co chyba? - uniosła wzrok.

- Ona się chyba w nim zakochała - skończył, wprawiając rudowłosą w osłupienie.

- Co?! - zdołała wykrztusić.

- Pocałowała go na moich oczach, Gin.

- Przecież powiedziałeś, że się zmienił.

- Ale nadal nie jest dla niej... odpowiedni.

- Nigdy nie wiesz, kto jest dla ciebie dobry, dopóki nie spróbujesz, Harry. Nie było nas tam przez ostatnie dwa miesiące, nic nie możemy oceniać. My jesteśmy jej przyjaciółmi, bezpiecznym portem, on jest oceanem, bezkresną tonią, która zaprowadzi ją albo do raju albo na dno. Bez względu na wszystko musimy ją wspierać, nie zależnie od jej decyzji.

***

                Obudziła się, czując na twarzy drażniące promienie słońca. Silne ramiona Dracona oplatały ją w pasie. Uśmiechnęła się, widząc go zaraz po otwarciu oczu. Spał spokojnie, a jasne włosy opadały mu bez ładu na czoło. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu wyglądał na szczęśliwego. Hermiona też się tak czuła. Wszystkie problemy wyparowały z jej głowy, gdy zdała sobie sprawę z tego, że ma go przy sobie. Nie mogła się powstrzymać i po chwili złożyła pocałunek na jego ustach. Zanim zdążyła się zorientować obudził się i przyciągnął ją bliżej. Wylądowali na dywanie, wciąż nie odrywając się od siebie.

- Dzień dobry - wyszeptał cicho, powoli odsuwając swoje usta od jej warg.

- Dzień dobry - odpowiedziała, po czym przyciągnęła go za koszulkę i znów pocałowała.

- Teraz to nie tylko dobry, Granger - roześmiał się.

- Myślisz, że Harry dostał zawału, gdy nas zobaczył? - spytała, unosząc się na łokciach.

- Zapewne nastąpiło zatrzymanie akcji serca - odparł spokojnie i podniósł się z dywanu.

- Co teraz zrobimy?

- Jak na razie się nie przejmujmy.

- Mogę zadać ci chociaż jedno pytanie? - wstała i stanęła obok niego.

- Jasne, pytaj.

- Spodziewałeś się tego?

- Czego?

- Tego, co się między nami wydarzy.

- Nie do końca, ale mówi się, że najlepsze przychodzi nieoczekiwanie.

***

                Siedziała na parapecie, nasłuchując odgłosów z kuchni. Powtórzyła się sytuacja sprzed dwóch dni. Znów wypędził ją ze swojego królestwa i kazał cierpliwie czekać. Tym razem perspektywa wspólnego posiłku była jednak o wielu przyjemniejsza, ze względu na pocałunek, jakim obdarzył ją na pożegnanie i zapewne tym samym ją przywita. Hermiona bała się jednak momentu, w którym zostanie sama. Doskonale zdawała sobie sprawę, że myśli zaczną ją atakować i tak też się stało. Na początku trzeba było wyjaśnić samej sobie całą tę sytuację. Wybrała Draco, wybrała sercem, lecz co tak na prawdę się wydarzyło? Nie do końca wiedziała jak to określić. Gdy stała wtedy w salonie i musiała wybrać, zobaczyła tę słabszą, wrażliwą stronę Malfoya. Ze spuszczoną głową wyglądał jak skazany na porażkę, skończony już człowiek. Serce krajało jej się na kawałki, nie miała pojęcia co zrobić. Wtedy podniósł wzrok i wszystko stało się jasne. Za zasłoną arystokratycznej dumy dostrzegła oczy, krzyczące w jej stronę, by została. W tamtej chwili ostatnie cienie ich dawnych żyć zupełnie zniknęły. Zostały tylko te iskry, które ostatnio się między nimi tworzyły. To właśnie tym kierowała się,  gdy ze spokojem minęła Harrego. Kiedy już stanęła przed Draconem to, co do niego czuła zaczęło dyktować swoje warunki. Nim się zorientowała ich wargi się złączyły, czego w żaden sposób nie mogła żałować. Były to najlepsze sekundy jej całego życia. Po raz pierwszy ktoś tak nią zawładnął. Jednocześnie czuła się wolna i szczęśliwa. Wiedziała, że konsekwencje, jakie będzie musiała ponieść nie będą łatwe, ale wtedy marzyła tylko o tym, by nikt nie zakłócił tej idealnej chwili. Teraźniejszość nadal była wspaniała, ale na horyzoncie jej myśli pojawiały się czarne chmury. Zastanawiała się, co stało się z Harrym, co sobie pomyślał, jak zareagował... Męczyła się z tymi natrętnymi pytaniami do chwili, w której usłyszała wołanie Malfoya. Zerwała się z parapetu i zbiegła po schodach wprost do kuchni. W kilka sekund później znalazła się w silnych, męskich ramionach.

- Wszystko w porządku? - odsunął ją na odległość ramion i przyjrzał się jej.

- Sama nie wiem - odparła, siadając na krześle i przeczesując włosy dłonią. Draco kucnął obok niej i splótł jej palce ze swoimi.

- Żałujesz tej decyzji? - spytał w końcu, patrząc jej prosto w oczy. Bał się tego, co mogła powiedzieć. Serce stanęło mu na moment, by zaraz znów ruszyć.

- Nie, nie żałuję - odpowiedziała natychmiast tonem tak pewnym, że zaskoczyła nie tylko siebie, ale i jego.

- Więc co się dzieje?

- Harry, Ginny... Jak to teraz będzie wyglądać? Przecież oni cię zabiją przy następnej okazji - spojrzała na niego, po czym spuściła wzrok, kryjąc czające się w ich kącikach łzy.

- Jeśli tylko zechcesz, ściągnę ich tu i się przekonamy - powiedział, przyciągając na powrót jej spojrzenie.

- Mówisz poważnie? Przecież to ryzyko - zdawała sobie sprawę z tego, że wizyta Harrego już postawiła ich w obliczu niebezpieczeństwa. Ponowne spotkanie mogło być jeszcze bardziej ryzykowne.

- To miejsce jest strzeżone przez zaklęcia, których pewnie nawet ani razu nie słyszałaś. Istnieje sposób, by ściągnąć tu twoich przyjaciół bez jakichkolwiek przeszkód, ale musisz tego po prostu chcieć.

- Chcesz to dla mnie zrobić? Chcesz znów go widzieć? - wyszeptała, mocniej zaciskając palce na jego dłoni.

- Jeśli tylko ci to pomoże, jestem w stanie nawet podać mu rękę - sprawił, że się roześmiała. Właśnie to w nim uwielbiała. Nawet w poważnej rozmowie potrafił wtrącić jakiś ślizgoński żart.

- Zgoda, zróbmy to.

***

                Szli ciemnym korytarzem, oświetlając drogę różdżkami. Piwnica była chłodna i nieprzyjemna. Kamienne ściany otaczały ich obojga z każdej strony. Hermiona trzymała dłoń Dracona, a z jej ust wydobywały się obłoczki pary.

- Daleko jeszcze? - spytała po chwili, czując, że są coraz głębiej pod ziemią, a Malfoy wcale nie zwalnia.

- Kilka zakrętów i będziemy na miejscu - odpowiedział, nie odrywając oczu od oświetlanej przez zaklęcie drogi. Gryfonka kiwnęła tylko głową i nadal szła posłusznie u boku blondyna. Zatrzymali się w końcu przed niskimi, obskurnymi drzwiami. Draco otworzył je, pozbywając się wcześniej ogromnej warstwy kurzu z klamki. Pomieszczenie, w którym się znaleźli było wyższe niż sklepienie w korytarzu, na ścianach wisiały lampy gazowe, przypominające Hermionie przedpokój w domu Syriusza. Po kątach rozstawione było całe mnóstwo starych mebli i innych, niepotrzebnych gratów.

- Może mi wyjaśnić, dlaczego zeszliśmy aż tutaj? - gryfonka zasłoniła usta rękawem, chroniąc się przed kurzem, który otoczył ich gęstą chmurą.

- Ukryłem w tym pokoju jedną z najbardziej przydatnych rzeczy na świecie. Istnieją tylko dwa egzemplarze - puścił jej dłoń i ruszył w głąb pomieszczenia. Dotykał kolejnych rzeczy, rozglądając się wokoło. Przystanął obok wysokiej, hebanowej szafy.

- Szafa Zniknięć - Hermiona dotknęła ciemnego drewna, a wspomnienia wywołały w niej dreszcze. To właśnie dzięki temu meblowi śmierciożercy dostali się do Hogwartu.

- Tak, jedna z dwóch w magicznym świecie.

- Myślałam, że została zniszczona. Przecież Crabbe rzucił zaklęcie Szatańskiej Pożogi na Pokój Życzeń - odwróciła się do Dracona, marszcząc brwi.

- Wcześniej zabezpieczyłem szafę kilkoma zaklęciami. Udało mi się ją zabrać z Hogwartu. Razem z Potterem postanowiliśmy schować ją w tym domu, na wszelki wypadek. Od Borgina i Burkesa zdobyliśmy drugi egzemplarz.

- I gdzie on teraz jest?

- W najbardziej obskurnej dzielnicy Londynu jaką kiedykolwiek widziałem i w najbardziej zaniedbanym i szalonym domu, w jakim byłem.

- Co masz na myśli? - Hermiona próbowała się dowiedzieć, do czego brnie Malfoy.

- Druga Szafa Zniknięć jest w domu przy Grimmauld Place 12...

***

                Drzwi zamknęły się za profesor McGonagall z energicznym hukiem. Harry wrócił do salonu i opadł na fotel. Czuł się odrobinę lepiej, odkąd przekazał dalej informacje od Malfoya.

- I co? Jak zareagowała? - Ginny weszła do pokoju i podała Harremu kubek z kawą.

- Jak mogła zareagować? Była wstrząśnięta tą całą listą - potarł bliznę na czole i upił łyk gorącego napoju.

- Zaplanowaliście cokolwiek?

- Nie, ma się ze mną skontaktować w najbliższych dniach - zapadła cisza. Ginny patrzyła na swoje dłonie, nie wiedząc co mówić dalej. Od ich rozmowy na temat Hermiony i Dracona głównie milczeli. Nagle rozległ się przedziwny, podobny do pomieszania krzyku i głośnego śpiewu huk i oboje podskoczyli w fotelach.

- Co to było? - dziewczyna czuła, jak serce podchodzi jej do gardła.

- Tylko jedna rzecz na całym świecie wydaje taki dźwięk, Gin - odpowiedział, po czym odwrócił się i puścił biegiem przez korytarz. Rudowłosa ruszyła za nim, nie wiedząc dokładnie, gdzie zmierzają. Nie zapuszczała się w tak odległe części domu. Zatrzymali się przed jakąś pustą ścianą. Harry wyciągnął różdżkę.

-Descendo - wyszeptał zaklęcie, kierując koniec różdżki w stronę ściany. Ku zaskoczeniu Ginny cegły zaczęły drżeć i po chwili stali już przed wysokimi, dębowymi drzwiami z wymalowanymi na nich inicjałami Syriusza Blacka. Weszli do pomieszczenia, a nieprzyjemny zapach wilgoci i kurzu natychmiast otoczył ich z każdej strony. W ciemności usłyszeli postukiwanie, jakby ktoś uderzał jakimś kijem o kamienną podłogę. Harry zapalił zaklęciem lampy gazowe i w pokoju zrobiło się jasno.

- Gdzie my jesteśmy, Harry?

- Sekretna graciarnia szalonego Blacka - odpowiedział Wybraniec, odwracając się na sekundę w stronę rudowłosej.

- I co my tu robimy? Co to za odgłos? - spytała, choć wiedziała, że nie dostanie odpowiedzi. Harry chodził po pokoju, aż w końcu zatrzymał się przed jakimś meblem. Była to stara, zbudowana z ciemnego drewna szafa. Dopiero po chwili Ginny zdała sobie sprawę z tego, że to właśnie ten przedmiot wydaje te dziwne odgłosy. Szafa drżała i podskakiwała co jakiś czas, uderzając nogami o podłogę.

- Co to jest?

- Szafa Zniknięć, Ginny - odpowiedział w końcu i dotknął delikatnie mebla, które wciąż dygotało.

- Co?! Skąd się tu wzięła? - rudowłosa słyszała o szafie rok temu, podczas Bitwy o Hogwart.

- To egzemplarz z Borgina i Burkesa. Sprowadziliśmy ją tutaj z Draconem.

- A gdzie jest druga?

- Tam, gdzie jest Malfoy i Hermiona - odparł po chwili Wybraniec i spojrzał na Ginny. W jej oczach zapaliły się iskry.

- Co się z nią dzieje? Dlaczego to robi? - wskazała na drżący mebel.

- Chcą, żebyśmy się tam przenieśli - odparł i chwycił za klamkę.

- Masz zamiar to zrobić? Przecież to niebezpieczne! - złapała jego dłoń i odciągnęła od szafy.

- Drugi egzemplarz jest na pewno w tamtym domu, a huk, który słyszeliśmy to sygnał, który kiedyś ustaliliśmy z Malfoyem. Musimy iść.

***

                Siedzieli przed szafą od dobrej godziny. Draco powoli tracił cierpliwość. Wysłał sygnał jak najdokładniej się dało. Bał się tylko, że Potter nie ma w tej chwili przy Grimmauld Place. Hermiona wstawała co chwilę i kręciła się po całym pokoju. Oglądała z nudów kolejne przedmioty, ogromne lustra, zdobione stoły, obrazy i książki.

- Jak długo to potrwa? - spytała, obracając w dłoniach opasłe tomisko.

- To zależy od tego, ile czasu zajmie im decyzja - odparł, po czym westchnął i oparł głowę na dłoni. Nagle zaczęło się coś dziać. Mebel zaczął podskakiwać i drżeć. W pomieszczeniu zrobiło się jeszcze zimniej. Drzwi szafy odskoczyły z hukiem. 

-----

Przepraszam, że musieliście czekać tak długo. Całe to zamieszanie z urodzinami sprawiło, że nic teraz nie ogarniam i zmęczenie towarzyszy mi 24 godziny na dobę. W sobotę czekała na mnie niesamowita niespodzianka. Dostałam cudowne prezenty, które może kiedyś wam pokażę.

Chciałabym podziękować za wszystkie życzenia pod poprzednim postem :* Wszystkie jesteście niesamowite. Dziękuję, dziękuję, dziękuję :) 

Jestem zadowolona z rozdziału, mimo że znów był totalnie spontaniczny. Pierwsza część powstała dziś na lekcji chemii ( temat o glicerynie nie był zbyt ciekawy). Pomysł z Szafą Zniknięć zrodził się nagle. Mam nadzieję, że wam się spodobało.

Ostatnio mam mnóstwo inspiracji, więc myślę, że kolejny rozdział pojawi się w czwartek. 

Pozdrawiam i mocno ściskam :*