15. Wybór

When you look at me that way, it falls to dust

and I don't care

you're taking over me

Ale kiedy patrzysz na mnie w ten sposób, wszystko zamienia się w pył, a mnie jest wszystko jedno.

Przejmujesz nade mną kontrolę.

~

Be the blood in my veins,

the spark in my brain

and I'll do the same.

Be the dawn of my day,

the sun to my rain

and I'll do the same.

Bądź krwią w moich żyłach,

Iskrą w mym mózgu,

A ja zrobię to samo.

Bądź świtem mojego dnia,

Słońcem po deszczu, 

A ja zrobię to samo.

~

I'll do the same, just stay

Zrobię to samo, tylko zostań.

~

... to nasze wy­bory uka­zują, kim nap­rawdę jes­teśmy, o wiele bar­dziej niż nasze zdolności.

Joanne Kathleen Rowling

---

                Krople deszczu tłukły o szyby od dobrych kilku godzin. Hermiona leżała w swojej nowej sypialni, nie mogąc zasnąć. Przed oczami wciąż stała jej twarz Dracona. Tej nocy po raz pierwszy od wielu dni zobaczyła go w takim stanie. Był spokojny i wszystko wydawało się być poukładane. Oboje wiedzieli, że to tylko przebieranki, że wcale nie jest dobrze. Każdy uśmiech krył w sobie strach o to, co przyniesie przyszłość. Czekało ich jeszcze wiele, ale nie chcieli się do tego przyznawać. Od momentu jego powrotu na Biały Klif nie rozmawiali jeszcze o tym, co stało się podczas jego nieobecności. Chyba po prostu nie chcieli o  tym mówić, byłoby to jeszcze jednym, dodatkowym zmartwieniem. Właśnie to doceniała w ich relacji, to że nic nie było wymuszone, nic nie było zaplanowane. Gdy widzieli, że coś jest nie tak, po prostu milczeli. Wszystko przychodziło swobodnie i spontanicznie. Przypominała sobie kolejne sytuacje, w których Draco ukazywał powoli swoją zmianę. Teraz była pewna już w stu procentach, że może mu ufać. Odkryła też tak dużą ilość zmian w samej sobie, co wielokrotnie zauważał sam Malfoy. I znów to jedno pytanie powracało jak bumerang. Co powiedzieliby jej przyjaciele? Nie potrafiła sobie na to odpowiedzieć. To była jedna z najgorszych rzeczy w całym tym zamieszaniu. A przecież nie powinna mieć wątpliwości, jej bliscy winni jej byli akceptację, ale w tej chwili w ich oczach zapewne popełniała największe szaleństwo. Zmieniała całe swoje życie dla tego jednego człowieka, który kiedyś był wrogiem...

***

                Burza wciąż nie ustawała. Deszcz mącił taflę rzeki i wybijał swój żałosny, martwy rytm na szybach. Powietrze gęstniało z każdą chwilą, przygotowując się na spotkanie z piorunami. Draco siedział na parapecie, patrząc na to całe mroczne przedstawienie. Jednocześnie bawił się kolorowym listkiem, który wcześniej tkwił w jej długich, przepięknych włosach. Draco zadrżał na samo wspomnienie jej smukłej postaci stojącej na dywanie w świetle księżyca. Gdy opuściła jego sypialnię, pozostawiając po sobie jedynie czarne szpilki i ten mały listek, Malfoy miał ochotę iść za nią. Powstrzymał się jednak ostatkiem sił. Wiedział, że dzisiejsza noc była dla nich jakiegoś rodzaju przełomem. Nie można było niczego przyspieszać, a tym bardziej spowalniać. Coś pędziło między nimi w doskonałym, wywarzonym tempie. Po raz pierwszy Draco doświadczał czegoś takiego. Nigdy niczego tak nie przemyślał, jak tej relacji z Granger. Nikomu nie poświęcił jeszcze tylu głębokich i nie raz bolesnych myśli. Ta dziewczyna była jakimś elementem, który zmieniał wszystko. Wciąż nie przyznał się przed nią, że to właśnie ona uratowała go tamtej nocy podczas tortur. Sam próbował uporać się z tym, że widział właśnie ją. A najtrudniejsze było to, że żaden widok nie pomógł mu tak jak tamten. Powinien się przyznać, ale bał się reakcji tej najbardziej pokrętnie złożonej istoty jaką znał. Nawet w jego myślach słowa ,,pomogłaś mi wtedy, widziałem cię" brzmiały dziwnie nieodpowiednio. No więc co ma zrobić? Jak powiedzieć komuś, że zawdzięcza się życie samemu widokowi tej osoby? Draco zdał sobie sprawę z tego, że właściwie nie znajduje już słów wobec niej. Była tak prawdziwa, tak realna gdy jej dotykał, że bał się powiedzieć coś, co mogłoby ją wystraszyć. Jednocześnie wiedział, że jest tak silna jak jeszcze nigdy. Sam dał jej tą siłę, sam nauczył ją tego spokoju. Tak jak postanowił sobie na Białym Klifie, stara krucha Granger już nie istniała. Teraz przebywał w jednym domu z najbardziej zaskakującą, odważną i pewną siebie kobietą jaką znał. Czy właśnie taka była na prawdę? Czy to ukrywała przed światem? I dlaczego to robiła? Potter mimo tego, co z nim przeżyła nadal traktował ją jak słabsze ogniwo. Czy to możliwe, by tylko on sam zauważył jej prawdziwą stronę? Może jako jedyny chciał to zrobić? Patrząc na kobaltowy widok za oknem, który przeszywały jasne pioruny, Draco Malfoy zdał sobie sprawę z jednej z najważniejszych rzeczy. Tak, to właśnie było to, czego pragnął. Chciał odkrywać nową Hermionę. Fascynowało go to i sprawiało, że sam chciał być lepszy. Wszystkie stare drogi nie były już dostępne, drzwi zamknęły się na zawsze. Teraz mogli iść na oślep przed siebie, a dane było im widzieć jedynie siebie nawzajem. Draco czuł się tak, jakby całe poprzednie życie zamieniło się w pył pod wpływem żaru, jaki płynął od tej dziewczyny. Ona spaliła go całego, pozwalając odrodzić się ze zgliszczy. Gdy na nią patrzył, zaczynał zastanawiać jak to możliwe, że w ogóle może z nią przebywać. Przecież zawsze był draniem, człowiekiem nic nie wartym poza kręgiem arystokracji. A teraz był kimś zupełnie innym, kimś kogo pragnął widzieć w  sobie od zawsze. Nigdy nie czuł się tak dobrze jak wtedy, gdy widział w jej oczach zrozumienie. Ona go rozumiała, był tego pewien. Od samego początku pragnęła bowiem tego samego co on, chciała żyć.

***

                W całym domu unosił się aromat świeżego cynamonu. Maleńkie drobinki przypraw wisiały w wiosennym powietrzu. Słońce wdzierało się każdą wolną przestrzenią. Po podłodze skakał kurz, przy każdym ruchu tworzący wiry. Woda szemrała na rozgrzanych kamieniach, synchronizując melodię ze śpiewem ptaków. Hermiona chodziła boso po kuchni, wachlując się od czasu do czasu kawałkiem papieru. Ramiączka wyczarowanej rano sukienki opadały co jakiś czas, odsłaniając ramiona dziewczyny. Biały materiał wił się przy każdym ruchu, jak morskie fale bijące o brzeg. Gryfonka związała włosy w luźny kok, z którego uciekały poszczególne pasma. Nie zauważyła, że od dobrych kilku minut nie jest sama. Gdy w końcu obróciła sie w stronę wyjścia, zaczerwieniła się delikatnie. W progu stał blondwłosy mężczyzna w nieskazitelnie białej koszuli rozpiętej pod szyją i z podwiniętymi rękawami. Opierał się nonszalancko o framugę, trzymając dłonie w kieszeniach.

- Cześć - jego głos był swobodny i niezwykle spokojny.

- Cześć - odwróciła się, a sukienka zatoczyła koło wokół jej kolan.

- Długo jesteś już na nogach? - usiadł przy stole, starając się pominąć fakt jej odsłoniętych ramion.

- Nie mogłam spać - powiedziała, stawiając przed nim talerz z naleśnikami i szklankę lemoniady. Spojrzał zaskoczony na jedzenie, po czym przeniósł wzrok na Hermionę.

- Kiedy zdążyłaś zrobić to wszystko? - spytał, gdy usiadła naprzeciwko.

- Mówiłam już, nie mogłam spać - odparła, patrząc w bok.

- Wszystko w porządku? - zabrał się za jedzenie, obserwując ją kątem oka. Od razu wyczuł, że coś nie jest tak, jak powinno.

- Tak, w porządku - westchnęła, kryjąc się za szklanką, w której podzwaniały kostki lodu.

- Przecież widzę, że coś cię gryzie, Granger. Wiesz, że przede mną nie musisz udawać - siłą zmusił ją, by na niego spojrzała.

- Musimy pogadać - powiedziała w końcu, poddając się.

- O czym? - spytał, choć dobrze wiedział, jaki będzie temat rozmowy.

- O tym co miało miejsce podczas twojej nieobecności - spojrzała na niego nieśmiało.

- Co chcesz wiedzieć? - odsunął od siebie talerz i wstał. Po chwili ona zrobiła to samo. Dała mu znak ręką i po kilku minutach siedzieli już na zalanym słońcem ganku ze szklankami w dłoniach.

- Widziałeś się z Harrym? - w jej oczach odnalazł jakąś niepewność.

- Tak, rozmawiałem z nim. Wszystko jest dobrze, czekają na informacje ode mnie - Draco starał się zachować spokój.

- Kiedy zamierzasz je dostarczyć? - tym razem jej głos na chwilę przysłonił strach. Spojrzała na niego, chcąc usłyszeć, że już więcej jej nie zostawi.

- Jutro - odparł bez zastanowienia.

- Jak to jutro? Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej, że mnie tu zostawiasz?!

- Bo nie zamierzam cię tutaj zostawiać - uśmiechnął się.

- Co?!

- Tak, tym razem Potter pofatyguje się do nas.

- Jesteś pewien, że to dobry pomysł? - patrzyła się w szklankę, próbując nie okazywać emocji, jakie się w niej rodziły.

- Myślałem, że chętnie go zobaczysz - zmarszczył brwi i spojrzał na nią badawczo. Czyżby nie chciała widzieć Pottera?

- Nie o to chodzi. Co jeśli nas znajdą? - powiedziała po chwili milczenia.

- Ufasz mi? - przysunął się do niej i odstawił szklankę.

- Ufam - powiedziała, zanim zdążył zauważyć cokolwiek. Był mimo wszystko zaskoczony jej odpowiedzią.

- Wszystko będzie dobrze. Zjawi się tutaj jutro, przekażę mu wszystko co wiem i na tym się skończy. Tylko tyle ode mnie oczekują.

- A co jeśli... - urwała nagle.

- Nie zdradzi nas, Granger. Gdyby chodziło tu tylko o mnie mogłoby do tego dojść, ale jesteś jeszcze ty - zapadło milczenie. Hermiona wpatrywała się zawzięcie w swoje ręce.

- Chcesz znać jeszcze jakieś szczegóły? Masz prawo wiedzieć - powiedział po chwili, zatrzymując swoją dłonią jej rozedrgane ze zdenerwowania palce.

- Dlaczego on ci to zrobili, Malfoy? - wyszeptała, dotykając jego dłoni. Zadrżał pod wpływem jej dotyku.

- Dlaczego mnie torturowali? - spytał, zaglądając jej w oczy.

- Tak - kiwnęła głową.

- Nie mogli czytać mi w myślach, nie mięli innego wyjścia.

- Jak to nie mogli?

- Moja matka nauczyła mnie jak zamykać umysł. Takie zaklęcia na mnie nie działają.

- Uwierzyli ci? Przyjęli cię?

- Tak, uwierzyli.

***

                Czarnowłosy mężczyzna szedł opustoszałą ulicą, chowając się pod parasolem. Otaczające go domy były ponure i zaniedbane. W wielu oknach szyby były powybijane, a z drzwi łuszczyła się farba. Przed schodkami piętrzyły się stosy śmieci, które wydzielały nie do końca miłe zapachy. Deszcz nadawał okolicy jeszcze straszniejszy wygląd. Zamiast trawników przed domami powstały głębokie kałuże. Harry szedł dalej, szukając wzrokiem odpowiedniego numeru. W końcu stanął przy kamienicy i rozejrzał się nerwowo na boki. Po chwili między numerami 11 i 13 pojawiły się znikąd poobtłukiwane drzwi, a z obu ich stron brudne ściany i ponure okna. Wybraniec ruszył po wychodzonych stopniach i otworzył świeżo zmaterializowane drzwi, chwytając za klamkę w kształcie srebrnego węża. W korytarzu ciągle było czuć zapach wilgoci i kurzu, mimo że tak długo próbowali się go pozbyć. Lampy gazowe rzucały rozdygotane cienie na przedpokój z wełnianym chodnikiem na podłodze. Harry zostawił swój mokry parasol w stojaku w kształcie nogi trolla i zapalił żyrandol, który kilka dni temu oczyścił z pajęczyn. Zszedł po schodkach do kuchni, czując ciepło płynące od ogromnego paleniska. Przy długim stole siedziała pochylona, rudowłosa dziewczyna. Harry usiadł na krześle obok niej i odpędził od siebie kłęby dymu.

- Przepraszam, że tak długo to trwało - Wybraniec ściągnął okulary i zaczął wycierać szkła o rękaw koszuli.

- W porządku, nic się nie stało.

- Ginny, wszystko w porządku? - włożył okulary i chwycił dłoń rudowłosej. Widział, że coś jest nie tak.

- Jakąś godzinę temu był tutaj Ronald - odpowiedziała słabym głosem, po czym wyswobodziła rękę z jego uścisku i wstała. Zawsze gdy coś ją dręczyło kręciła się po pokoju, nie mogąc usiedzieć nawet minuty. Teraz też tak robiła, a Harry obserwował jej sylwetkę na tle kamiennych ścian.

- Czego chciał? - Wybraniec spodziewał się tego, że brat Ginny będzie próbował różnych sztuczek. W końcu był Weasleyem, nie odpuszczał łatwo.

- Zaczął mnie wypytywać o Hermionę. Sądził, że żałuje i chce ją przeprosić. Nic mu nie powiedziałam.

- Świetnie, jeszcze brakowało nam tutaj Rona... - Harry westchnął i z przyzwyczajenia potarł bliznę na czole.

- Gadał jak w jakimś amoku. Kiedy odmówiłam mu jakichkolwiek wyjaśnień zaczął krzyczeć, wyzywać Hermionę. Tworzył jakieś okropne wizje naszej przyjaźni z Draconem, naszej zdrady. Dobrze że nie wie o tym całym ukrywaniu się - Ginny usiadła w końcu przy stole. Powoli zaczynała się uspokajać.

-  Myślisz, że będzie jej szukał?

- Nie, nie sądzę, żeby miał na to siły. Teraz będzie miał etap nienawiści. Niech się lepiej zajmie tą nędzną Brown - Ginny nadal krzywiła się na wspomnienie czynu swojego brata - A ty nie wspominaj o niczym Hermionie dzisiejszego wieczora - dodała po chwili.

- Jasne, że nic nie powiem. Odbiorę informacje od Malfoya, chwilę z nią porozmawiam i wrócę. Będę musiał przekazać wiadomości McGonagall. Pewnie jutro nas odwiedzi.

- Ciągle nie mogę uwierzyć w to, co zrobiła - Ginny oparła głowę o ramię Harrego i zamknęła oczy.

- Mówisz o McGonagall czy Hermionie? - Wybraniec objął dziewczynę ramieniem.

- I o tym, i o tym.

- McGonagall tego żałuje, przeprosi ją i będzie po sprawie. Przecież mimo wszystko chciała dobrze. Gdyby udało się wtedy sprawdzić, kto rzucał zaklęcia nie byłoby teraz tego całego zamieszania.

- A Miona? Przecież kiedyś go nienawidziła. Jak to jest możliwe, że mu ufa? - Ginny zmarszczyła brwi. Zastanawiała się nad tymi pytaniami od dłuższego czasu. Wciąż nie docierał do niej fakt, że jej najlepsza przyjaciółka jest teraz sam na sam z ich dawnym wrogiem.

- Tak na prawdę to nie  ona zadecydowała o swoim losie. Właściwie jest w tym wszystkim trochę mojej winy, Ginny.

- Jak to? - rudowłosa uniosła głowę i spojrzała badawczo na Harrego.

- Pamiętasz jak pozbywałem się tego świństwa z jego ramienia? - poczekał aż dziewczyna kiwnie głową - Przecież ja też się wtedy do niego przekonałem. A później ona spotkała go w Hogwarcie, a ja byłem jedną z osób, która powiedziała jej wtedy, że się zmienił i żeby przestała tak go nienawidzić.

- On na prawdę się tak zmienił, Harry? - Ginny chciała znać odpowiedź właściwie tylko na to jedno pytanie.

- Tak, Gin. Przeszedł niesamowitą metamorfozę. Szkoda tylko, że Hermiona musi brać udział w  tym całym przedstawieniu.

- Harry, zastanów się nad tym. Przecież, gdyby nie chciała tam być prawdopodobnie próbowałaby od niego uciekać. Jest w końcu Hermioną Granger. Może wcale nie wychodzi jej to wszystko na złe?

- Obyś miała rację.

***

- Mógłbyś zostawić nas samych? - Harry stał na środku salonu. Hermiona siedziała na kanapie, a Draco tuż obok niej. Wybrańcowi wydawało się to być jakąś pomyłką. Po raz pierwszy widział ich tak blisko i wcale mu się to nie podobało. W głowie powtarzał sobie ciągle słowa Ginny. Może wcale nie wyszło jej to na złe?

- Jasne - Draco już chciał wstać, gdy zatrzymała go ręka Hermiony. Zmusiła go, by usiadł.

- Nie, Malfoy tu zostaje - jej głos był stanowczy i nie przyjmujący sprzeciwu. Harry tylko westchnął i usiadł na fotelu. Obserwował tę dwójkę, a emocje buzowały w nim wściekle. Hermiona wcale nie wyglądała na źle traktowaną, a wręcz przeciwnie, zdawała się być spokojna.

 -  Jak się czujesz, Hermiono? - wiedział, że to pytanie zabrzmi śmiesznie. W końcu od ich ostatniego spotkania minęły niecałe dwa miesiące.

- Świetnie - odpowiedziała krótko i uśmiechnęła sie do przyjaciela.

- Mam ci przekazać przeprosiny od profesor McGonagall - głos mu zadrżał. Bał się jak na to zareaguje, będąc najbardziej wybuchową dziewczyną jaką znał. Ku jego zdziwieniu Malfoy jeszcze nie wciął się do rozmowy. Siedział wyprostowany obok Hermiony i zerkał na nią co chwilę, jakby chciał wiedzieć, czy wszystko jest nadal w porządku.

- Dziękuję. Powiedz jej, że przeprosiny przyjęte - Harry odetchnął, gdy to usłyszał. Rozluźnił się i usiadł wygodniej w fotelu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie może powiedzieć wszystkiego, co by chciał ze względu na obecność Dracona.

- Mam nadzieję, że Draco dobrze się tobą opiekował - to również zabrzmiało komicznie, ale nic innego nie przychodziło mu do głowy. Patrzył jak kąciki ust Hermiony unoszą się delikatnie.

- Gdyby nie robił tego dobrze, pewnie by mnie tu teraz nie było - Harry starał się wychwycić, czy mówiła to złośliwie, ale wyczuł tylko szczerość. Przeniósł wzrok na Dracona i skinął głową. Podziękowania nie przeszłyby mu teraz przez gardło, ale Malfoy doskonale zrozumiał, co chciał przekazać mu czarnowłosy. Uśmiechnął się tajemniczo i niezauważalnie ścisnął rękę Hermiony.

- Zamierzacie wrócić do Hogwartu? Za kilka tygodni rozpoczęcie roku. Jeśli tylko chcecie, załatwię miejsca - Harry liczył na to, że się zgodzą. Miałby wtedy Hermionę na oku.

- Musimy się zastanowić - Draco odezwał się pierwszy. Hermiona pokiwała tylko głową w geście aprobaty.

- Dajcie znać, gdy będziecie już wiedzieli.

- Jasne, będziemy pamiętać - Harry próbował nie myśleć o tym, jak dziwnie brzmią w jego głowie słowa dajcie, musimy, będziemy. Każde z nich było takie... wspólne i łączące.

***

                Hermiona wyszła z salonu, pozostawiając Dracona i Harrego samych. Ślizgon wstał i wyciągnął z barku Ognistą.

- Napijesz się? - wyciągnął butelkę w stronę Harrego.

- Chętnie - odparł Wybraniec i wyczarował dwie szklanki. Po chwili siedzieli przy stole, popijając bursztynowy trunek.

- No więc, jakie masz informacje? - czarnowłosy zaczął rozmowę. Czuł, że to wszystko nie będzie proste.

- Spotkanie odbyło się w jakimś lesie  na południowych obrzeżach Londynu. Byli tam niemal wszyscy stali bywalcy. Zrobiłem listę tych, których zapamiętałem - Draco wyciągnął z kieszeni pergamin i podał go Harremu - Zaczarowany atrament. Znasz zaklęcie? - dodał.

- Tak, dzięki - Harry schował papier i odwrócił się do ślizgona.

- Czego się dowiedziałeś?

- Po śmierci Voldemorta zapragnęli świeżej krwi. Niestety, nie byle jakiej... - Draco nie wiedział jak ma to powiedzieć.

- Nieczystej krwi, prawda? - Harry dokładnie tego się spodziewał.

- Tak, Potter. Zrobili listę wszystkich czarodziei nieczystej krwi w najbliższej okolicy. Niszczą wszystkich po kolei. Najbardziej zależy im jednak na...

- Hermionie - skończył za niego Harry i westchnął. Teraz wszystko ułożyło się w całość. Śmierciożercy chcieli zemsty.

- Tak, polują na nią - Draconowi ledwo przeszło to przez gardło.

- Wie o tym?

- Wie tylko, że po prostu chcą ją zabić. Domyśliła się już po tej klątwie w Hogwarcie. Nie wspominałem jej jednak o liście.

- Bardzo dobrze. Tylko tyle się dowiedziałeś?

- Niestety tylko tyle. Resztę czasu spędziłem na niemiłosiernie przyjemnych torturach. Sprawdzali mnie - Draco skrzywił się mimowolnie.

- I co teraz? - Harry wypił do końca Ognistą i odchylił się na oparcie kanapy.

- Idziesz do McGonagall, przekazujesz informacje. Za kilka dni znowu spróbuję pojawić się na ich spotkaniu. Trzeba to wszystko skończyć jak najszybciej się da.

- Gdyby to było takie proste...

***

                Hermiona usłyszała krzyki dobiegające z salonu i natychmiast skierowała się w tamtą stronę. Wpadła do pokoju i stanęła jak wryta. Harry celował w Dracona różdżką i wrzeszczał jak opętany.

- Nie jest tu bezpieczna! Tylko ją omamiasz!

- Zamknij się, Potter!

- Ciekawe jakich zaklęć użyłeś, żeby cię słuchała! - Wybraniec nie przestawał krzyczeć. Sam nie wiedział jak doszło do tej kłótni. Rozmawiali o Hermionie, gdy nagle coś w niego wstąpiło.

- Przestań pieprzyć! Masz swoje zadanie, więc je wykonuj, a ja tymczasem będę robił swoje! - głos Dracona był bardziej opanowany.

- A jakie ty masz zadanie, do cholery?! Nic jej nie dajesz, tylko stwarzasz jakieś tandetne perspektywy!

- Przestań, Harry - Hermiona w końcu zdradziła swoją obecność. Stała jednak w drzwiach, nie mogąc postawić kroku. Obydwoje skierowali na nią wzrok. Czarnowłosym rządziła złość, a w oczach Draco zauważyła tylko i wyłącznie strach.

- Co ty wyprawiasz?! - krzyknęła w stronę Wybrańca.

- Nie widzisz, co z tobą zrobił?! Jesteś ślepa?!

- Harry, uspokój się. Przecież jestem sobą.

- Jasne, oczywiście!

- Może trzeba było pomyśleć o tym wcześniej, gdy zwijałam się z bólu, a ty stałeś tam jak idiota! - puszczały jej nerwy. Nawet nie przeszło jej przez głowę, że może dojść do czegoś podobnego.

- Chodź ze mną, Hermiono. Będziesz bezpieczna, będziesz z nami - Harry postawił krok w jej stronę.

-  Co ty wygadujesz?! - gryfonka patrzyła na niego, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy.

- On cię wykończy. Jest skończony, nic ci nie da! Chodź ze mną - jego głos stał się spokojny i wabiący. Hermiona patrzyła to na niego, to na Dracona, a łzy powoli napływały jej do oczu.

- Nie mogę tego zrobić - wyszeptała.

- Możesz! Wybieraj, albo idziesz ze mną, albo zostajesz tu z nim. Bez względu na to, co wybierzesz jestem twoim przyjacielem. Pomogę też w schwytaniu śmierciożerców. W tym momencie chodzi mi tylko i wyłącznie o twoją przyszłość. Decyduj - Hermiona nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Łzy ciekły jej po policzkach. Widziała stojącego w rogu pokoju Dracona. Spuścił głowę, jakby już czuł się pokonany. Doskonale to wyczuła, bo właśnie w tym momencie ślizgon zdał sobie sprawę z tego, że przegrał tę bitwę. Przecież Potter był jej przyjacielem, było wiadomo kogo wybierze. Tymczasem Hermiona przeżywała katusze. Nadeszła chwila, której tak się bała. Musiała wybrać między przyjaciółmi, a Nim. Co jednak powinna zrobić? Pójść za głosem serca, w ciemność, czy za głosem rozsądku? Jak Harry mógł postawić ją przed czymś takim? Wybraniec wyciągnął dłoń w jej stronę, a Draco nadal stał nieruchomo. Hermionie pękało serce. W pewnym momencie napotkała czyjeś oczy, oczy, które nagle zatrzymały czas. Poczuła, jak po jej ciele rozlewa się chłód. Już wiedziała co robić. Postawiła krok naprzód.

- Tak, Hermiono. Chodź do mnie - Harry uśmiechnął się i postawił krok w jej stronę.

***

         Draco patrzył na tę scenę i czuł jak serce zamienia mu się w szkło. Od początku wiedział, że Potter będzie próbował czegoś takiego. A Hermiona była jeszcze za słaba na ważne decyzje. Patrzył więc na uradowaną twarz Wybrańca, a wszystko w nim zamierało. Spuścił wzrok, nie chciał dłużej tego obserwować. Przegrał, nie miał już nikogo, był na prawdę skończony.Za kilka minut powinno być po wszystkim. Niedługo ona zniknie - powtarzał sobie w myślach. Nadal nie słyszał jednak odgłosu teleportacji. Uniósł  wzrok i nagle wszystko zaczęło toczyć się w zastraszającym tempie. Hermiona skręciła nagle i w kilku krokach znalazła się przy nim. Mina Pottera nagle się zmieniła. Draco poczuł jak świat nagle się zatrzymuje, powietrze gęstnieje, a deszcz za oknem przestaje padać. W pomieszczeniu zapadła cisza. Tylko w kominku iskry wzbijały się z sykiem w powietrze. Po chwili żywy ogień zaczął palić ich oboje, a jakaś nieokreślona siła przysunęła ich do siebie. Poczuł jej usta na swoich, serce stanęło mu na ułamek sekundy. Czuł jej ciepło, czuł ją tuż obok. Wplótł dłonie w jej włosy, wdychał jej zapach i delektował się smakiem jej warg. Ona zarzuciła mu ręce na szyję i wspięła się na palce. Objął w talii i nie zamierzał wypuszczać. Ta chwila trwała dla nich błogą wieczność. Gdy oderwali się od siebie Harrego nie było już w salonie.

 

 ---

Przepraszam, że dopiero teraz. Niestety wczoraj złapało mnie jakieś nędzne choróbsko. Dopiero dzisiaj byłam w stanie skończyć rozdział. Pisało mi się go świetnie :) Mam nadzieję, że wam się podobało. Czekam na opinie, każda jest ważna.

Zaznaczyłam w tekście kluczowe wyrazy :) Jeju, mam nadzieję, że podoba wam się te rozdział tak samo jak mnie. Pewnie czekaliście długo na TEN moment. 

To prawie 9 stron w wordzie, 3 545 wyrazów i 18 353 znaków.

Edit:

Nie wiem kiedy następny rozdział. W niedzielę mam urodziny i będzie niezłe zamieszanie. Może jutro lub w sobotę coś się uda napisać, ale nie jestem pewna :) No nic, czekajcie. Nie zawiodę was następnym rozdziałem, obiecuję. Pamiętajcie- w tym opowiadaniu wszystko toczy się doskonałym, wyważonym tempem :)