14. Magia

W prze­bacze­niu tkwi ma­gia, która uz­dra­wia. W prze­bacze­niu, które da­jesz, a zwłaszcza w tym, które uzyskujesz.

Terry Goodkind

---

        Hermiona rozejrzała się wokoło, czując ciepły powiew wiatru na policzkach. Stali na środku jakiejś leśnej polanki, a przed nimi rozciągała się szemrząca rzeka. Drzewa rosły aż po sam horyzont, tworząc różnobarwną warstwę. Nigdzie nie było najmniejszego śladu działalności człowieka, panowała zupełna cisza.

- Zajmę się domem - usłyszała głos Dracona za plecami i odwróciła się natychmiast. W pierwszej chwili pomyślała, że teleportacja źle na niego podziałała. Stał jednak jak gdyby nigdy nic, wszystko było w porządku.

- Jakim domem? Przecież niczego tu nie ma - powiedziała, patrząc na niego podejrzliwie i wskazując ręką na pustą przestrzeń. Uśmiechnął się delikatnie i postawił kilka kroków w jej stronę.  

- Granger, Granger. Zapomniałaś, że żyjemy w magicznym świecie? - roześmiał się, po czym wyciągnął różdżkę i pomachał nią przed nosem Hermiony. Dziewczyna patrzyła jak rzuca zaklęcia, które słyszała po raz pierwszy w życiu. Trwało to dość długo i gryfonka zaczęła poważnie wątpić w to wszystko.

- A teraz najlepsza część przedstawienia - usłyszała go nagle tuż przy swoim uchu. Po chwili poczuła jego rękę na talii, drugą zasłonił jej oczy.  Zadrżała pod wpływem jego dotyku. Mijały kolejne sekundy, a on wciąż jej nie puszczał. Czuła jego ciepły oddech na swoim karku, co doprowadzało ją do szaleństwa. W końcu delikatnie odsunął dłoń sprzed jej oczu. Hermiona nabrała powietrza. Otoczenie uległo zupełnej zmianie. Na wcześniej pustej polance pojawił się wysoki, wąski dom z czerwonej, wypalanej w słońcu cegły. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że była to robota czarodziei. Stary kołowrót stał w miejscu nad oczkiem wodnym, który łączył się z kolejnymi, tworząc piętra. Nad miejscem, w którym rzeka łączyła się z oczkiem wznosił się biały mostek z fantazyjnie dobranych, powyginanych gałęzi. Od strony domu wiła się ścieżka, która schodziła aż do brzegu. Wokoło było pełno zieleni. Krzewy o żółtych, czerwonych i różowych kwiatach rosły na oddzielających poszczególne oczka wałach. Na lewo od mostka wznosiło się wysokie drzewo o mieniących się w słońcu, fioletowych liściach. Hermiona patrzyła na to wszystko oniemiała. Draco wciąż ją obejmując, delikatnie obrócił się w drugą stronę. Gryfonka uniosła wzrok i ujrzała nad rzeką najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek miała okazję zobaczyć. Ogromny most wznosił się nad błękitną tonią i odbijał się w jej tafli. Nie był on jednak zwyczajny. Wyglądał tak, jakby wyrósł wprost z kamienia, oplatały go korzenie rosnących na brzegu drzew.

- To miejsce jest... - wyszeptała Hermiona, nie chcąc zburzyć tej chwili.

- Magiczne - dokończył za nią, oplatając ją drugim ramieniem. Nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Oparła się o jego klatkę piersiową i wciągnęła do płuc ciepłe powietrze. Czuła się tak, jakby wrócono w nią życie. Kochała magię, a właśnie w tej chwili przypomniała sobie, jak piękny jest świat, w którym oboje żyli. Wiedziała, że wybrał to miejsce właśnie po to, by dobrze się czuła. W tej chwili nie myślała nawet o tym, że jest tak blisko niej. Chciała tylko tak stać i patrzeć na rzekę. Nie potrzebowała niczego więcej.

***

                Siedział w fotelu, trzymając w ręku jakiś stary pergamin. Przyglądała mu się od dobrych kilkunastu minut. Odkąd weszli do tego domu, był jakiś inny. Uśmiechał się co jakiś czas, wodząc oczami po pomieszczeniach. Napotykając niektóre przedmioty przystawał na chwilę. Musiał mieć jakieś wspomnienia związane z tym miejscem. Hermiona podeszła do oparcia fotela, delikatnie dotykając dłonią jego ramienia. Uniósł głowę i po chwili podał jej trzymaną wcześniej kartkę.

- List z Hogwatu - szepnęła, delikatnie przesuwając palcami po pergaminie.

- Tak, właśnie tutaj go dostałem - powiedział, przyciągając ją za nadgarstek. Usiadła na fotelu obok niego, wciąż wpatrzona w list. Przypomniała sobie wieczór, gdy w jej domu pojawiła się McGonagall z podobnym pismem.

- Dlaczego za każdym razem zabierasz mnie do miejsca, z którym masz tylko i wyłącznie dobre skojarzenia? - spytała, zerkając na niego. Od razu dostrzegła, że trafiła w sedno.

- Nie chcę żebyś oglądała mnie podczas walki z tym wszystkim - odpowiedział spokojnie.

- Walki? Co masz na myśli? - odłożyła kartkę na stolik, dając mu do zrozumienia, że słucha.

- Niektóre wspomnienia mogą zranić bardziej niż rzeczywistość, Granger - powiedział, łapiąc ją nagle za rękę. Patrzyła jak delikatnie przesuwa palcami po napisie na jej ramieniu. Zadrżała, gdy spojrzał jej w oczy. Doskonale wiedziała o czym myśli. Ona starała się zapomnieć zarówno zdarzenie sprzed roku, jak i to sprzed półtora miesiąca.

- Dlaczego ciągle o tym pamiętasz? - głos jej drżał. Nie mogła się skupić, czując jego dotyk.

- Nie potrafię zapomnieć - jego palce wciąż wodziły po napisie. Hermiona patrzyła na jego bladą dłoń, kontrastującą z jej oliwkową skórą. Wiedziała, że żadne słowa nie są teraz odpowiednie. Należało jednak uporać się z tymi wspomnieniami, które niszczyły wszystko, co budowali. Delikatnie zbliżyła się do Dracona i chwyciła jego twarz w obie dłonie. Spojrzał na nią zaskoczony, ale nie odepchnął jej. Trwali tak przez chwilę, a ich oddechy stawały się coraz głośniejsze i szybsze.

- Zapomnij o tym - powiedziała stanowczo - Zapomnij o tym, Draco - po raz pierwszy nazwała go po imieniu. Powoli opuściła dłonie i wstała z fotela. Draco nie spuszczał z niej wzroku, póki nie zniknęła na schodach. Wciąż czuł ciepło jej rąk na swoich policzkach.

***

                Słysząc delikatny stukot na schodach, przeszedł do korytarza. Stanął jak wryty, gdy dostrzegł ją na półpiętrze. Czarne szpilki podwyższały Hermionę o kilka centymetrów. Szlachetnie czerwona sukienka tańczyła jej wokół kolan, a kryształki przy dekolcie błyszczały we wpadającym przez okno blasku zachodzącego słońca. Przyglądał się z zapartym tchem, jak pokonuje ostatnie stopnie. Poczuł zniewalający zapach jej perfum. Podeszła bliżej, uśmiechając się nieśmiało. Draco uniósł brew w niemym pytaniu.

- Musimy zapomnieć na chwilę o tym wszystkim - jej głos był jakiś przyjemniejszy i bardziej łagodny - Chociaż dzisiaj nie przejmujmy się życiem - dodała, po czym wzięła go pod ramię. Wciąż był pod wrażeniem jej zachowania. Nie był w stanie wydusić słowa, gdy zatrzymała się nagle przed lustrem. Patrzył jak maluje usta karminową szminką i myślał o tym, jak bardzo nienawidzi, a jednocześnie uwielbia ten kolor. Spojrzała na niego podczas ostatniego pociągnięcia pomadką.

- Nie rób takiej żałosnej miny. Lepiej idź się przebrać. Zaczekam w jadalni - powiedziała, jednocześnie poprawiając sobie włosy, które opadały jej na plecy, odsłaniając ramiona. Draco obrócił się na pięcie i zniknął na schodach. Hermiona stała jeszcze przez chwilę, przyglądając się samej sobie. Zastanawiała się, czy dobrze robi. Chciała, by zapomniał o wszystkim. Widziała, że strasznie się męczy. Tego wieczoru chciała choć raz zapomnieć o tym, że się ukrywają. Chciała czuć się normalnie, nie jak uciekinier, nie jak człowiek, na którego zwaliły się wszystkie problemy. Należało wziąć głęboki oddech i na chwilę zapomnieć o całym świecie. Tego oboje potrzebowali - z taką myślą Hermiona zatrzymała się w progu jadalni. Wyciągnęła różdżkę i zaczęła rzucać zaklęcia. Nakryła stół czarnym, eleganckim obrusem i ustawiła zastawę na dwie osoby. Przygasiła odrobinę światło i otworzyła okno, za którym rozciągał się widok na rzekę. Gdy miała zamiar zapalić świece, nagle ktoś zatrzymał jej dłoń.

- Pozwól, że ja - Draco wyminął ją i powoli zapalił świece. Hermiona przyjrzała mu się z zadowoleniem. Miał na sobie czarną jak noc koszulę, rozpiętą pod szyją. Wyglądał tak, jak w swoich czasach świetności. Zapanowało milczenie, lecz wcale im to nie przeszkadzało. Po chwili Draco podszedł do szafki w kuchni i wyciągnął butelkę czerwonego wina. Napełnił dwa kieliszki i podał gryfonce jeden z nich.

- Za to szaleństwo - powiedział delikatnie stukając swoim kieliszkiem o jej. Uśmiechnęła się i po chwili zanurzyła usta w winie. Draco zrobił to samo, ale kątem oka patrzył jak ciemny, czerwony trunek łączy się z jej różanymi wargami. Zadrżały mu ręce ale natychmiast to ukrył, bawiąc się nóżką kieliszka. Ona tymczasem odsunęła szkło od ust i spojrzała na niego spod firanki długich rzęs. Wyglądała przepięknie, ale wcale nie zamierzał jej tego mówić, przynajmniej nie teraz.

***

                Draco siłą posadził ją na krześle, przy wtórze jej i swojego śmiechu. Patrzyła z rozbawieniem jak zakłada fartuch i wypija jeszcze odrobinę wina dla odwagi. Wyciągnął nóż z jednej z szuflad i zaczął kroić zawzięcie kawałki warzyw. Ostrze uderzało miarowo o drewno.

- Może jednak ci pomogę? - spytała po chwili.

- Spokojnie, Granger. To że jestem mężczyzną nie znaczy, że mam dwie lewe ręce do gotowania - odparł, odwracając się na chwilę. Próbował robić to jak najrzadziej. Siedziała w taki sposób, że za bardzo odciągała jego uwagę od jedzenia. W dodatku specjalnie posyłała mu rozbrajające uśmiechy, co powodowało u niego niekontrolowane wybuchy śmiechu.

- W porządku, w porządku. Już odpuszczam - uniosła ręce i zachichotała pod nosem. Widok Dracona, krzątającego się po kuchni był niezwykle zabawny. W dodatku nawet tam nie opuszczała go ta arystokratyczna duma. Wypędził ją stamtąd po kilku minutach, twierdząc, że sam świetnie sobie poradzi.

- Może powiesz mi chociaż, co zjemy? - z nudów zaczęła na przemian wysuwać i wsuwać nogę do buta. Draco zauważył to natychmiast i ledwie powstrzymał się o wyrzucenia jej obcasów przez okno. Doprowadzała go do szału. Sam nie wiedział, dlaczego tak na niego działa.

- Nie, nie powiem ci. To będzie niespodzianka szefa kuchni - odpowiedział, wyjmując kolejną butelkę wina z szafki. Podszedł do stołu i nalał odrobinę trunku do jej kieliszka, który uniosła do góry. Po chwili znów powrócił na swoje miejsce w kuchni.

- Ciekawe - nagle usłyszał jej szept tuż przy uchu. Stała przy nim, wspinając się na palce. Podeszła bezgłośnie, pozostawiając swoje szpilki pod stołem.

- Granger! Mówiłem, żebyś siedziała spokojnie - odwrócił się do niej, zasłaniając swoją potrawę. Zaczęła skakać, starając się zajrzeć. Po chwili nie wytrzymał i złapał ją w pasie. Wybuchła śmiechem, gdy przewiesił ją sobie przez ramię. Zaczęła się wiercić i machać nogami. Przeszedł tak z nią po całej jadalni, w ogóle nie czując jej wagi. Posadził ją na powrót na krześle, gdy odrobinę się uspokoiła. Wciąż się śmiała, gdy wrócił do kuchni.

***

                Postawił przed nią parujący talerz, uśmiechając się pod nosem. Patrzyła to na niego, to na danie,  nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Potrawa pachniała wprost obłędnie, a wyglądała jeszcze lepiej. Draco usiadł naprzeciw Hermiony, starając się powstrzymać swój triumfalny wyraz twarzy.

- Smacznego - powiedział, wybudzając ją z hipnozy. Uniosła wzrok i spojrzała mu prosto w oczy.

- Smacznego - odparła, po czym sięgnęła po widelec. Draco patrzył jak zamyka oczy po pierwszym kęsie. Zawsze działało tak samo, nigdy nie zawodziło. Dobrze wiedział, że będzie jej smakować. Następne minuty spędzili w milczeniu. Rozedrgane płomyki świec rzucały blaski na ich twarze. Za oknem było już całkiem ciemno, gdy Draco wstał i podał jej dłoń. Wyszli na zewnątrz, delektując się ciepłą nocą. Księżyc odbijał się w tafli rzeki. Szli ścieżką, a wokoło słychać było cichą melodię cykad. Zatrzymali się dopiero nad brzegiem, gdzie Draco objął ją delikatnie ramieniem.

- Dobrze jest czasami zapomnieć - powiedział, zerkając na nią. Wyglądała jeszcze lepiej niż w świetle świec. Teraz jej skóra nabrała nieskazitelnej barwy, czerwone usta kontrastowały z czernią otaczającego ich lasu. Jej sukienka zdawała się zlewać z otoczeniem.

- Ale tylko o niektórych rzeczach - dodał, przyciągając jej wzrok.

- Więc o czym chcesz pamiętać? - spytała cicho.

- O tym, jaki jestem, gdy przebywam z tobą - odparł.

- Czyli jaki? - mówiła coraz ciszej.

- Prawdziwy - zapadła cisza. Hermiona patrzyła na spokojną twarz Malfoya, zastanawiając się, czy mówi serio. Właściwie cieszyła się, że ten wieczór się udał. Osiągnęła właśnie to co chciała. Zapomniał o tym wszystkim, co dręczyło nie tylko jego.

- Mogę ci coś powiedzieć? - spytała po chwili.

- Jasne.

- W sekrecie? - dodała.

- Tak, jak najbardziej - spoważniał i spojrzał na nią.

- Ja chcę pamiętać o tym, jaka jestem przy tobie - powiedziała.

- Czyli jaka?

- Prawdziwa.

***

                 Weszła do jego sypialni, trzymając w dłoniach swoje buty. Patrzyła jak powoli odwraca się od okna. Gdy ujrzał ją rozczochraną w drzwiach, natychmiast się uśmiechnął.

- Jeszcze nie śpisz, Granger? - spytał, podchodząc i wyciągając jej obcasy z rąk.

- Jak widzisz, nie śpię - odparła, przechadzając się boso po pokoju.

- Granger?

- Tak? - zatrzymała się w pół kroku na puszystym dywanie.

- Ładnie dziś wyglądasz - powiedział, o mało nie wybuchając śmiechem. Hermiona stała w miejscu, patrząc na niego podejrzliwie. Włosy miała już odrobinę w nieładzie, na ustach nie było już śladu szminki. Draco stwierdził jednak, że właśnie teraz wygląda najlepiej. Stojąc na środku jego sypialni, w czerwonej sukience i z jakimś zabłąkanym listkiem we włosach była najbardziej naturalna i urocza.

- Dzięki. Ty też niczego sobie - odparła.

- Dziękuję za dzisiejszy wieczór - Draco podszedł do niej i wyciągnął liść z jej włosów. Patrzyła zdezorientowana jak wypuszcza go z palców.

- Nie ma za co.

- Jest za co, Granger. Dzięki tobie zapomniałem o tym wszystkim - poczuła jego dłoń na swoim ramieniu. Nagle poczuła coś dziwnego, jakby powiew powietrza. Spojrzała na swoją rękę i nagle znieruchomiała. Napis zniknął, rozpłynął się pod jego bladymi palcami.

- Co się stało? - szepnęła, patrząc mu w oczy.

- Przed chwilą znalazłem zaklęcie odwracające - odparł, wskazując na stare książki piętrzące się przy oknie - Bellatrix nie przemyślała tego do końca - mrugnął do Hermiony, przywołując uśmiech na jej usta. Chociaż tyle mógł jej dać.

---

Jestem zadowolona z tego rozdziału. To 5 stron w wordzie, trochę mniej niż wcześniej, ale nie chciałam tego ciągnąć na siłę :) Mam nadzieję, że się spodobało. Ten rozdział był totalnie spontaniczny, nie myślałam nad tym. Powstał prosto z mojej głowy, bez planu. Czekam na wasze opinie :)