Miniaturka XVI część VII - Lojalność

Tekst zawiera treści nieprzeznaczone dla niepełnoletnich czytelników. Takowi czytają na własną odpowiedzialność.

Słyszałem, że wstaje i wychodzi z pokoju, ale nie otworzyłem oczu. Chciałem wiedzieć, czy wróci, tak jak ja to zrobiłem. Nawet nie przeszło mi przez głowę, by ją zostawić. Coś się zmieniło i chociaż nie chciałem tak łatwo się do tego przyznawać, jednak tam byłem, czekając na jej powrót. Nie było jej na tyle długo, że zaczynałem się denerwować. Czy byłaby w stanie teraz to skończyć? Sposób, w jaki tej nocy mnie dotykała, pozwalał mi wierzyć, że nie zrezygnuje. Nie mogłaby tego zrobić, kiedy kilka godzin wcześniej z taką siłą pozwoliła mi znów się zbliżyć, kiedy całym ciałem przyznawała, że jest tam, gdzie chce być.

- Już nie śpisz? – spytała, wchodząc do pokoju. Trzymała w dłoniach złożone ubrania, te same, które zostawiła w łazience, po tym, jak ją stamtąd wyniosłem. Teraz miała na sobie zwykłe jeansy i podkoszulek, a włosy związała na czubku głowy. Musiała wziąć prysznic, gdy na nią czekałem. Jak mogłem w ogóle pomyśleć o tym, że mogłaby nie wrócić?

- Słyszałem, jak wychodzisz – odpowiedziałem, patrząc, jak odkłada ubrania. Usiadła na brzegu łóżka, krzyżując nogi. Bałem się, że będzie unikać mojej bliskości, ale poruszała się swobodnie, nie unikając mojego wzroku. Mój puls przyspieszył, gdy zauważyłem wystające spod materiału na jej dekolcie, sine ślady. Zostawiła je, chociaż drobne zaklęcie mogłoby to ukryć. Czy chciała tym pokazać, że jest gotowa, by wszyscy wiedzieli o małżeństwie? Czy Snape zauważył i zdążył się domyślić, co robiliśmy, gdy nas zostawili?

- Wzięłam prysznic. Rozmawiałam też z Severusem. Wszystko się udało. Harry i Ron wyruszają w nocy, by złapać ostatnich. Nott podał adresy, będzie zeznawał – mówiła, wpatrując się we mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Rozmawiałem z nimi w nocy, gdy spałaś. Jesteśmy względnie bezpieczni – odparłem, unosząc się na łokciach, by lepiej ją widzieć.

- Tak, ataki nie powinny się już powtórzyć – wyszeptała, nagle spuszczając wzrok. Posmutniała, a na jej czole pojawiły się niepokojące zmarszczki, gdy odrzuciłem koc i usiadłem obok. Czym się martwiła? Sądziła, że ją odrzucę, gdy tylko natrafi się okazja?

- Co się dzieje?

- Nic. Ja tylko… - zaczęła, odchylając się lekko i kładąc na materacu. Zakryła twarz dłońmi, jakby chcąc uchronić się od emocji i ode mnie. Odsunąłem jej palce i położyłem się przy niej, by lepiej słyszeć.

- Hermiona, musisz mi powiedzieć.

Chciałem, by była ze mną szczera. Jeśli ta noc niczego nie zmieniła, musiałem wiedzieć. Nie mogłem zatrzymać jej na siłę, ani wymazać jej wątpliwości. Nie mogłem pozbyć się jej przyjaciół, jej byłego chłopaka, jej rodziny i całego Zakonu, przed którym musiałaby stanąć.

- Snape może cofnąć teraz zaklęcie. Powiedział, że jestem bezpieczna. Że to już koniec – wyrzuciła z siebie na jednym wdechu. Właśnie tego się obawiałem od samego początku, od momentu, w którym pojawił się ten pomysł z Nottem. Ataki miały ustać, Hermiona miała zyskać spokój. Nasze małżeństwo straciło sens wraz z chwilą, w której akcja Zakonu się udała.

- Chcesz je cofnąć? – spytałem, a mój głos mimowolnie zadrżał. Nie wiedziałem, czy chcę ją zatrzymać. Tkwiliśmy w tym od miesiąca, wciąż starając się pozbierać to w całość.

- A ty?

- Spytałem pierwszy.

- To szaleństwo. Rzucić się w to bez zastanowienia. Jesteś na to gotowy? Zbliżyliśmy się, ale jak wiele to znaczy? – odpowiedziała, unosząc dłoń i odgarniając mi włosy z czoła. Ten gest zacisnął każdy mięsień w moim ciele, sprawił, że byłem sfrustrowany, zły i bezsilny jednocześnie.

- Nie proszę cię, byś ze mną zamieszkała. Nie chcę od ciebie niczego, co by cię martwiło, co wymagałoby od ciebie poświęceń.

- Nienawidzisz zobowiązań, prawda? – spytała, mrużąc oczy i przesuwając się lekko, by znaleźć się pode mną.

- Ożeniłem się z tobą. Nie próbuj mi wmawiać, że wycofuję się, gdy coś jest niewygodne.

- Potrzebujemy czasu – wyszeptała, dotykając moich ust. Wziąłem jej palec między wargi, obserwując, jak jej źrenice się kurczą. Westchnęła, gdy wsunąłem dłoń w jej spodnie, naciskając na nią, pobudzając ją i starając się sprawić, by przestała o tym wszystkim myśleć. Egoistycznie odwlekałem moment jej wahania.

- Powiedz tylko, że nie podejmiesz pochopnie żadnej decyzji – zażądałem, odsuwając na bok jej majtki.

- Nie zrobię tego – odpowiedziała, unosząc biodra. Syknęła cicho, gdy wsunąłem w nią palec.

- Wystarczy ci to? Wystarczę ci ja?

- Malfoy… - wyjęczała, napierając na mój palec, wijąc się i próbując zmusić mnie do ruchu.

- Powiedz to.

- Wystarczy. To wystarczy – zapewniła mnie, chwytając za moją koszulkę, przyciągając mnie bliżej. Pocałowała mnie, niemal szlochając, gdy dołączyłem kolejny palec. Była tak ciasna i wilgotna, gotowa na mnie, choć oboje nie powinniśmy tego robić.

- Są na dole – przypomniałem, gdy sięgnęła do moich spodni.

- Najpierw skończ, co zacząłeś. Niech słyszą – odpowiedziała, po czym wykorzystała moje zaskoczenie i zsunęła mi spodnie.

- Kurwa – warknąłem, chwytając jej nadgarstki i unosząc je wysoko nad jej głowę – Naprawdę chcesz to zrobić? Ocenią cię. Powiedzą, że jesteś…

- Kurwą? Jestem twoją żoną, Malfoy. Może nieco mniej konwencjonalną, ale żoną. A poza tym, jestem kobietą.

- Tak wyjaśnisz swojemu byłemu te odgłosy, które będziemy wydawać? – wyszeptałem do jej ucha. Zadrżała, a jej plecy wygięły się pode mną.

- Wojna się skończyła, Malfoy. To naprawdę koniec. Nikt nie będzie zaglądał mi do łóżka. Nikt nie ma prawa mnie ocenić. Zawsze chciałam wrócić do normalnego życia po tym wszystkim. A jeśli zdecyduję, że jesteś mi do tego potrzebny, nie zmuszą mnie, bym zmieniła zdanie.

Wpatrywałem się w nią, zafascynowany tym, jak się przede mną otwierała. Ufała mi, gdy jej dotykałem, ale równie mocno wierzyła mi, mówiąc. Zdradzała przede mną swoje plany, swobodnie wyrażała myśli.

- Chciałbym umieć czytać ci w myślach, by wiedzieć, co tam tkwiło przez ten cały czas – wyszeptałem, puszczając jej nadgarstki. Rozebrałem ją powoli, ciesząc się każdym jej ruchem, każdym westchnieniem zniecierpliwienia. Patrzyła na mnie, śledziła każde posunięcie moich palców. Gdy leżała przede mną naga, odsłonięta i bezbronna, zbliżyłem usta do jej piersi. Zacisnęła dłonie na pościeli, pozwalając mi ssać i lizać, gryźć i całować. Każdym coraz głośniejszym jękiem składała od nowa przysięgę.

*

Czułem się przy niej wolny. Widziałem, że się ode mnie nie uzależnia. Że jest osobną jednostką, mimo tego, jak szybko się do siebie zbliżaliśmy. Kiedy zeszła ze mną na dół, nie zwróciła uwagi na porozumiewawcze spojrzenia. Usiadła między nimi, by omówić kolejne dni, dać im kilka wskazówek. Obserwowałem ją, zastanawiając się, skąd brała na to siłę. Gdzie tkwiło źródło tego opanowania? W pewnym momencie nasze spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęła się uspokajająco i wróciła wzrokiem do pergaminu.

- Draco, możemy porozmawiać? – głos Snape’a wyrwał mnie z otępienia.

- Jasne – odpowiedziałem, idąc za nim do kuchni. Obawiałem się konfrontacji z nim. Mógł czuć się oszukany, postawiony w obliczu tego, czego tak długo starał się uniknąć. Pomagał nam, uczył nas, byśmy nie popełnili błędu, ale zrobiliśmy to i nie było już odwrotu.

- Hermiona powiedziała mi, że nie cofniecie zaklęcia.

- To prawda – potwierdziłem, wpatrując się w jego zmęczone oczy. Skinął głową w zamyśleniu, opierając się o kuchenny blat.

- Co, jeśli to wszystko złuda? – spytał, a chłód w jego głosie nieco mnie zaniepokoił. Miał prawo być zły. W końcu zrobiłem to, czego nie powinienem był robić.

- Złuda?

- Jeśli to wciąż zaklęcie. Znudzisz się nią. Zranisz – odpowiedział, poruszając każdą napiętą strunę w moim umyśle. Grał na tym, jak bardzo mnie znał, a przynajmniej na tym, jakiego znał mnie do tej pory.

- Nie skrzywdzę jej.

- Skąd ta pewność? Jeszcze dwa tygodnie wcześniej czułeś tylko pożądanie. Nic więcej. Nie wierzę, że coś mogło się zmienić – mówił, podchodząc coraz bliżej. Górował nade mną w tej absurdalnej, czarnej szacie. Chciałem go zapewnić, że jej nie zranię. Że zrobię wszystko, by tego nie zepsuć. Jakich argumentów miałem jednak użyć? Co mogło go przekonać, że coś się zmieniło?

- Nie wytrącisz mnie z równowagi. Nie tym razem – syknąłem, odpychając go, gdy podszedł za blisko. Zatoczył się na blat, przewracając szklankę, która z hukiem wpadła do zlewu. Spojrzałem na drzwi, błagając w myślach, by nikt nas nie usłyszał.

- Myślisz, że to kontrolujesz! – uniósł głos, nawet nie zwracając uwagi na to, że ktoś może wejść do kuchni.

- Tak, tak właśnie myślę – odparłem, z całych sił powstrzymując się od przekleństw i krzyku. Denerwował mnie, wyciągał ze mnie to wszystko, co zdążyłem stłumić.

- To, że wpuściła cię do łóżka, nie znaczy, że to coś więcej. To było tylko zaklęcie.

Wyszedłem, nie mogąc dłużej go słuchać. Nie chciałem się na to godzić, na te słowa, które odsłaniały każdy mój kompleks, każdą natarczywą negatywną myśl. Miałem ochotę go uderzyć, sprawić, by zamilkł, ale gdy ona była za ścianą, ten pomysł szybko uleciał z mojej głowy. Przeszedłem przez salon, starając się sprawiać wrażenie rozluźnionego, ale musiała mnie zauważyć.

- Malfoy! – zawołała za mną, gdy zbiegłem po schodach. Przyspieszyłem kroku, szukając chwili spokoju. Chciałem być sam. Chciałem pomyśleć i przeanalizować to wszystko. Szedłem wzdłuż polany, niemal wpadając w granicę zboża, które rosło wokół Nory. Łany uginały się i szumiały, a równie mocno szumiało mi w głowie. Skręciłem w stronę strumienia podświadomie, być może kierowany myślą o tym, co mi powiedziała o tamtym wieczorze.

Poszedłem tam w dniu, w którym oficjalnie mnie ułaskawili. Powoli zmierzchało, a w Norze było zbyt wiele osób, bym mógł w spokoju przyjąć tę decyzję. Woda pozwoliła mi wtedy na myślenie. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że jej wtedy nie zauważyłem. Teraz, schodząc po śliskich kamieniach w stronę strumienia, zastanawiałem się, jak to wszystko by się potoczyło, gdybym trafił do Azkabanu, mimo tych starań w czasie wojny i po niej. Czy kiedykolwiek miałbym okazję wyjść na wolność, ułożyć sobie życie? Czy miałbym rodzinę? Czy zdecydowałbym się na dzielenie z kimś nazwiska, gdyby miało tak złą sławę?

Ściągnąłem buty i zanurzyłem stopy w chłodnej wodzie. Dochodziło południe i słońce paliło mnie w plecy, gdy pochyliłem się, by ochlapać twarz.

- Draco… - jej głos brzmiał tak absurdalnie, że za pierwszym razem pomyślałem, że to złudzenie i tylko szum wody mnie oszukuje. Później odwróciłem głowę, by ją tam zobaczyć. Stała na piasku z dłońmi w kieszeniach tych zwykłych jeansów, z włosami założonymi za uszy. Musiała iść powoli, by dać mi czas. Jej oczy iskrzyły się jednak od niepokoju, gdy ściągała buty i podwijała nogawki spodni.

- Dlaczego tu przyszedłeś? – spytała, balansując na kamieniach z wyciągniętymi ramionami.

- Zdenerwowałem się – odpowiedziałem, chwytając płaski kamień z dna i rzucając nim w zburzoną toń kilka metrów dalej.

- Rozmawiałeś z Severusem…

- Tak – przyznałem lakonicznie, nie chcąc zdradzać jej tematu tej rozmowy. Nie mogłem zasiewać w niej niepewności, którą udało mi się zwalczyć rano.

- Powiedział ci te same bzdury, co mnie, prawda? O nic nieznaczącym seksie. O zaklęciu – mówiła, zbliżając się do mnie powoli. Jej stopy zanurzyły się z pluskiem w wodzie. Bez zastanowienia podałem jej rękę, by mogła stanąć pewniej.

- W tobie też wzbudziło to niepokój. Dziś rano – odpowiedziałem, nie puszczając jej dłoni. Wyprostowała się i uniosła głowę, by na mnie spojrzeć.

- Właściwie nie martwiłam się tym, co powiedział. Bałam się twojej decyzji. Ale ty? O czym pomyślałeś, gdy to mówił?

- Że zawsze potrafię coś zepsuć, nawet jeśli tego nie chcę – wyszeptałem, puszczając jej palce i chwytając kolejny kamyk. Patrzyła, jak wrzucam go do wody, przygryzając wargę. Żałowałem, że znaleźliśmy się w tym miejscu akurat w takich okolicznościach. Mogła być tutaj wesoła, mogła odetchnąć, a tymczasem zapewniałem jej kolejną przeprawę, której efektu nie mogliśmy przewidzieć.

- Niczego nie zepsujesz – odezwała się, kładąc mi dłoń na ramieniu. Jej dotyk nie był już doznaniem magii, a czystą przyjemnością z tego, że była obok jako drugi człowiek.

- Skąd ta pewność? Co jeśli on ma rację?

- Przestań popadać w skrajności – westchnęła, kładąc mi dłoń na karku. Chciałem ją pocałować, zapomnieć o tym, co usłyszałem, ale nie mogłem tego zrobić. Stała tam, licząc na mnie, czekając, aż odpowiem na jej gest.

Czy chciałem, by pozostała moją żoną? Nazywanie jej w ten sposób oficjalnie wciąż wydawało mi się nieco nierealne, zbyt poważne, jak na nasz wiek i zbyt szalone, jak na te wszystkie lata nienawiści. Jednocześnie świadomość, że była moja, związana ze mną jakąś niewidzialną nicią, dawała mi spokój, poczucie bezpieczeństwa, gdy nic innego nie mogłem nazwać stałym. Bo co właściwie posiadałem, gdy wojna się skończyła? Cały majątek przepadł, cała wiedza okazała się w praktyce nieprzydatna, żaden przyjaciel nie pozostał przy mnie w najgorszych chwilach. I nagle znalazłem się tam, stojąc po kostki w strumieniu, zdezorientowany i przestraszony, posiadając tylko ją. Nie potrafiłem powiedzieć, czy czuję do niej coś, co powinienem czuć. Być może ktoś inny oczekiwałby ode mnie tych wszystkich ludzkich emocji, ale ona niczego nie zażądała, żadnej deklaracji czy wzniosłych dowodów na to, że mi na niej zależy.

- Zróbmy to inaczej – powiedziałem, wiedziony jakąś ulotną nadzieją, że jej nie stracę.

- Co masz na myśli?

- Cofnijmy zaklęcie, by zamknąć im wszystkim usta. A później wyjdź za mnie ponownie – wyszeptałem, starając się zwalczyć cały skumulowany we mnie strach. Milczała, wpatrując się we mnie z szeroko otwartymi oczami.

- Czy ty właśnie…

- Tak, właśnie ci się oświadczyłem. Ale nie oczekuję od ciebie decyzji. Nie teraz. Powiedziałaś, że potrzebujemy czasu, a mamy go dużo, gdy to wszystko się skończyło. Zobaczymy, co z tego będzie, dobrze? Nie myśl, że chcę cię uwolnić. Chcę tylko, by to wszystko potoczyło się, jak należy – z moich ust płynął cały potok nerwowych słów, który przerwała, przyciskając usta do moich ust. Przez chwilę walczyła ze mną, starając się mnie uciszyć. Być może to wszystko sprowadzało się w oczach Snape’a do pożądania i do seksu, ale gdy była tam ze mną, mrużąc oczy przed słońcem, wiedziałem, że to nie wszystko.

- Czy to znaczy tak? – roześmiałem się, robiąc to przy niej chyba po raz pierwszy w pełni świadomie.

- Tak – wyszeptała w moje usta – I uprzedzę twoje myśli. Nie chodzi o seks, ale to jedyna droga, by ci pokazać…

- Pokazać? – spytałem, pozwalając jej wyprowadzić się z wody.

- By pokazać, że to jest realne. Że robię coś, do czego zaklęcie nie mogłoby mnie zmusić. Nigdy – odpowiedziała, siadając na piasku i ciągnąć mnie za sobą. Przez chwilę się nie poruszałem, wpatrzony w jej sylwetkę, niemal białą w słońcu. Oddychała powoli, ramionami obejmując złączone kolana. Wyglądała tak młodo, siedząc obok mnie, wpatrując się w strumień. Nie widziałem jej takiej od dawna.

- Nie chcę, byś kiedykolwiek tego żałowała – wykrztusiłem, chwytając jej dłoń, znacząc dotykiem każdy z jej palców po kolei. Czy naprawdę się zgodziła? Czy naprawdę miałem szansę dać jej to, czego zawsze chciała, każdą z tych idealnych rzeczy, o których marzyła? Czy właśnie rzuciła się na głęboką wodę, chociaż niczego nie mogłem jej obiecać? Nie potrafiłem powstrzymać się od egoistycznej myśli o tym, że jeśli kiedykolwiek coś się stanie, jeśli coś zepsuję, nigdy nie będę żałował nawet sekundy spędzonej z nią.

- Sądzisz, że mogłabym żałować? Widzieć cię takiego, słyszeć… - mówiła, a jej głos niemal zanikał we wszystkich tych dźwiękach, które nas otaczały. Wyobraziłem ją sobie, powoli odtwarzając każdy obraz, który było mi dane zobaczyć. Jej nagą i gładką skórę, jej usta, każdy z wyrazów jej twarzy, także ten, gdy spała. Czy mógłbym żywić się tymi skrawkami, gdybym musiał odejść?

- Draco… - przywołała mnie z powrotem tym delikatnym głosem. Nikt nie wypowiadał w ten sposób mojego imienia. Podniosłem się, otrzepując kolana z piasku. Później pomogłem jej wstać i chociaż stanęła przy mnie, nie zabrałem dłoni. Przyglądałem się naszym splecionym palcom, przypominając sobie dzień, w którym jej różdżka tkwiła przyciśnięta do mojej skóry. Dzień, w którym jej krew stała się moją krwią, jej dusza, moją duszą, a jej ciało, moim ciałem.

- Przysięga, którą złożyłem, nie wygaśnie. Nawet jeśli nie zdecydujesz się na nową – wyszeptałem, całując jej czoło. Zadrżała, opierając się o mnie, wplatając palce w moją koszulę, jakby szukając oparcia. Staliśmy tam jeszcze długo, milcząc, starając się nacieszyć ciszą i tą chwilą względnego spokoju. Gdy wracaliśmy, jej dłoń wciąż tkwiła w mojej dłoni. Czułem się, jak ktoś zupełnie inny, wracając obok niej tą samą drogą, którą przyszedłem. Wolną ręką dotykała zboża, a jej buty zapadały się głęboko w piasek. Zdawała się o niczym nie myśleć. Jak mogła być tak spokojna, kiedy całe jej życie wisiało na włosku z mojego powodu? Jak mogła otwarcie przyznawać, że nie zależy jej na niczym, poza zbudowaniem czegoś nowego ze mną? I co takiego mogliśmy zbudować?

- Gotowa? – spytałem, gdy stanęliśmy na ganku.

- Gotowa – przyznała, otwierając drzwi. Prowadziła mnie przez korytarz, tak że widziałem tylko jej plecy. Tak dawno niesłyszany głos w mojej głowie wołał, bym puścił jej dłoń, bym wycofał się w ciemność za sobą i zostawił ją tam, samą. Wzmocniłem uścisk, rozpaczliwie walcząc z samym sobą, gdy weszliśmy do salonu, w krąg światła, z którego już nigdy mieliśmy nie wyjść. Oni wszyscy tam byli, stali wokół stołu, jak podczas każdej z narad. Pierwszy zauważył nas Potter i to jego wzrok zsunął się na nasze splecione dłonie. Później odwrócili się inni, powoli, jeden za drugim. A ona wciąż tam była, uparcie zetknięta z moim ramieniem, niezmienna i silna.

*

Żadne z jej dziecinnych marzeń o ślubie nie zdołało się spełnić. Każde to pragnienie zdążyło zblaknąć, zamienić się w inną wizję, której wcześniej nawet sobie nie wyobrażała. Nasze pierwsze małżeństwo trwało nieco ponad miesiąc, lecz to, jak zmieniło jej sposób myślenia, odciskało swoje piętno na każdym aspekcie naszego późniejszego wspólnego życia. Było skomplikowane, trudne, wystawiające nas na próby, ale ostatecznie prawdziwe, nie mające nic wspólnego z tym, co materialne. Przez ten krótki czas nie założyła na palec obrączki, nie używała mojego nazwiska i otwarcie nie planowała ze mną przyszłości.

Na drugi ślub włożyła tę zwykłą sukienkę, o której kiedyś śniłem. Nie było namiotu pełnego ludzi, muzyki, ani pierwszego tańca, jak u Bill’a i Fleur. Zebraliśmy się nieskładną grupą na polanie, gdzie to wszystko się zaczęło. Wszyscy, co do jednego. Nikt nie odprowadzał jej do ołtarza, nikt nie przypilnował godziny, nikt nie zadbał o kwiaty. Podeszliśmy tam razem, jak równy z równym, dokładnie do miejsca, w którym po raz pierwszy nas połączono. Miała związane włosy, jej usta wciąż były zaróżowione od pocałunków, a oczy lekko spuchnięte po nieprzespanej nocy w naszym pierwszym wspólnym domu, w naszej pierwszej wspólnej sypialni. Hermiona wciąż była moja, chociaż Snape cofnął zaklęcie tamtego dnia po naszej rozmowie nad strumieniem ponad pół roku temu. Wciąż budziła się obok mnie nad ranem lub w ogóle nie zasypiała. Wciąż zaskakiwała mnie tym, kim potrafiła być i tym, kim ja byłem przy niej. I była tego dnia przede mną, gotowa złożyć przysięgę, mając za świadków ich wszystkich. Być może wiele przeszkód dzieliło nas od tego momentu, ale podjęcie tej decyzji od nowa uczyniło nas jeszcze bardziej świadomym, jeszcze bardziej związanym i jeszcze bardziej lojalnym, małżeństwem. I kiedy tamtego dnia opuściliśmy polanę, ponownie jako mąż i żona, nie czułem, że coś się zmienia. Mieliśmy coś na kształt życia, coś wspólnego, czego nigdy nie spodziewałem się zbudować z tą konkretną kobietą. Być może była to moja jedyna nagroda za wygranie razem z nimi tej wojny. Pragnąłem wierzyć, że gdy się przy niej zestarzeję, każda najmniejsza wina zostanie wymazana. Chciałem na to zapracować, chciałem pokazać jej, czym była dla mnie obietnica, którą złożyłem. I nigdy nie miała być to ta druga przysięga. Zawsze, do końca moich dni, miałem pamiętać i trzymać się tej pierwszej.

KONIEC

***

Kochani,

przed Wami siódma i ostatnia część tego opowiadania. Chciałabym podziękować Wam za wszystko, co działo się przez te kilka tygodni na tym blogu. Wracając tutaj, nie sądziłam, że uda mi się stworzyć coś takiego, całe 60 (!) stron tekstu, z którego jestem tak zadowolona. Przez tak krótki czas wszelkie statystyki oszalały, 80 osób zadeklarowało bycie czytelnikiem tego opowiadania, dziennie odwiedzało stronę ponad tysiąc osób.

Przede mną jeszcze dużo pracy nad kolejnymi projektami. W najbliższym czasie pojawi się tutaj opowiadanie "Lato w Devon". Wszystkie informacje będziecie mogli zdobyć na bieżąco, zaglądając do zakładki "Aktualności" po prawej stronie. Bądźcie cierpliwi! 

Tymczasem czekam na Wasze reakcje i mam nadzieję, że większa część z tych 80 osób postanowi się odezwać, by chociażby pokazać, że przez cały ten czas tu były. Jeśli nadal macie na to ochotę, tak jak pod poprzednią częścią, wspomnijcie o swoim ulubionym fragmencie z całego opowiadania lub z tej części.  I proszę napiszcie, czego oczekujecie teraz po blogu, co chcielibyście czytać, jak często itd.

Pozdrawiam,

Edge