Miniaturka XVI część V - Pożądanie

Kochani,

przed Wami piąta część miniaturki, tym razem o wiele dłuższa i być może jeszcze cięższa niż poprzednia. Pisanie jej zajęło mi więcej czasu, nie tylko ze względu na  trudność tego tekstu i zmęczenie po operacji, lecz głównie przez brak motywacji, który mnie dopadł. Dość dokładnie obserwuję ostatnio tę stronę. Miniaturka pobija rekordy wyświetleń pośród innych moich tekstów, ankieta wskazuje, że jest Was tutaj naprawdę dużo. A Waszego odzewu wciąż brak. Z każdą częścią ilość komentarzy się zmniejsza, a wyświetlenia rosną. Nieco to przykre, biorąc pod uwagę ile czasu temu poświęcam. Zastanawiam się coraz poważniej nad przeniesieniem na Wattpad ze swoimi tekstami. Prawdopodobnie porzuciłabym wtedy pisanie fanfiction. Już pracuję tam nad jednym opowiadaniem, pisanym po angielsku. Chciałabym, by ten blog funkcjonował tak, jak kiedyś. Jako społeczność, z którą nawiązywałam aktywny kontakt. Wasze komentarze to coś więcej, niż sądzicie. Są po to, byście mogli dzielić się ze mną tym, co najbardziej/najmniej Wam się podoba. Byście mogli napisać mi, jakie są Wasze przewidywania i oczekiwania.

Jeśli już o Was rozmawiamy, ostatnio dochodzą do mnie wiadomości o tym, jak młodzi są niektórzy z moich czytelników. Zaczynam się obawiać, że ta miniaturka w następnych częściach może nie być odpowiednia dla czytelników niepełnoletnich i nie do końca wiem, co z tym zrobić.

Mam nadzieję, że ta część nie zawiedzie. Akcja toczy się dość szybko, ale to w końcu miniaturka. Chciałabym zamknąć ją w siedmiu częściach, ale zobaczymy, jak będzie.

Pozdrawiam,

Edge

*

- Malfoy… - jej głos był niepewny, przesiąknięty strachem. Czy bała się o mnie, a może o to, czy zaklęcie się udało? Widziałem ruchy jej rąk, gdy opadła przy mnie na kolana. Dotknęła mojej twarzy, opuszki jej palców przesunęły się po mojej skroni, a kciuki starły krew zebraną na wargach. Jej bliskość była teraz inna, intensywniejsza, odczuwalna niczym impuls.

- Nic mi nie jest – zmusiłem się do mówienia, nie odrywając wzroku od jej oczu. Było cicho, nie czułem już chłodnego wiatru, ani śliskiej trawy. Czy tak miałem się czuć za każdym razem, gdy mnie dotykała? Czy na tym polegała bliskość, której mogliśmy się poddać? Czy byłem na tyle silny, by to zwalczyć? Przerażenie malujące się na twarzy Granger tylko mnie upewniło, że myśli o tym samym. Sylwetka Snape’a przesunęła się za jej plecami, przywracając mnie do rzeczywistości.

 – Zostaw, Severusie… - powiedziała nieobecnym, lecz stanowczym głosem – Zabiorę go do środka.

- Pójdę sam – przerwałem jej, unosząc się na łokciu. Jej palce zsunęły się, nareszcie przestając mnie dotykać. Swoboda myślenia wracała razem z siłami, gdy stanąłem na chwiejnych nogach. Otoczenie się nie zmieniło, polana wyglądała tak, jak zaledwie kilkanaście minut wcześniej, gdy wychodziliśmy z domu. Tylko moje ciało zdawało się być inne, obce, wypełnione magią.

- Udało się? – spytałem, przechodząc obok Snape’a, który wodził wzrokiem między mną a Granger. Zauważył, jak na nią patrzyłem. Musiał zauważyć.

- Tak. Udało się – potwierdził, lecz doskonale wiedziałem, jak jest zmartwiony tym, co się stało. Nie powinienem był tak zareagować, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Słyszałem, że idzie za mną, gdy ruszyłem do drzwi. Chciałem się odwrócić i sprawdzić, co z Granger, ale głos rozsądku kazał mi się schować, zaszyć w bezpiecznym miejscu na następne godziny.

Dogoniła mnie jednak już na schodach, zapewne zyskując przewagę ze względu na moje osłabienie. Chciałem, by dała mi spokój, zeszła mi z oczu i pozwoliła przemyśleć to, co właśnie zrobiliśmy.

- Chcę być sam – oznajmiłem, nawet się nie odwracając. Skąd wiedziałem, że była tuż za mną? Nie miałem pojęcia. Chwyciłem klamkę, chcąc zatrzasnąć jej drzwi pokoju przed nosem.

- Co się stało, Malfoy? Co to było? – uniosła głos, wsuwając czubek buta między drzwi a framugę, nie pozwalając mi uciec.

- Chcę być sam, Granger! Zostaw mnie, do jasnej cholery! – wrzasnąłem, odwracając się do niej tak gwałtownie, że niemal na mnie wpadła.

- Uspokój się!

Jej postawa niemal mnie rozśmieszyła. Stała przede mną z dłońmi zaciśniętymi w pięści i potarganymi włosami. Była zdeterminowana i zdenerwowana na tyle, by narażać się na zranienie.

- Zrobiłem to. Czego jeszcze chcesz? – warknęłam, łapiąc się za głowę. Kolejna ciepła kropla krwi popłynęła po mojej twarzy, tym razem staczając się po brodzie. Otarłem ją szybkim ruchem, zbyt wściekły, by zastanowić się, jak to zatrzymać.

- Wciąż krwawisz – odparła bez zastanowienia, zbliżając się do mnie w kilku krokach.

- Nie dotykaj mnie – wykrztusiłem, cofając się aż do ściany, by nie zdołała mnie tknąć.

- Musisz to zatamować.

- Kurwa – mruknąłem, przytykając pięść do nosa. Miałem nadzieję, że gdy zniknę w łazience, ona postanowi wyjść. Zmywając krew z ust chłodną wodą, starałem się uspokoić. Co się ze mną działo? Dlaczego to ja okazałem się tym słabszym, gdy Snape rzucał zaklęcie? Tak wiele pytań krążyło w moim umyśle, a żadna odpowiedź nie przychodziła mi do głowy.

Wracając pustym korytarzem do pokoju, zastanawiałem się, co jej powiem, jeśli nadal tam będzie. Kiedy wszedłem, pokój zdawał się pusty. Dopiero jej szloch sprawił, że spojrzałem w bok, gdzie kuliła się pod ścianą. Nie miałem pojęcia, jak zareagować na ten płacz.

- Masz się spakować. Będziemy mieszkać w Muszelce – oznajmiła łamiącym się głosem i podparła się dłońmi o ścianę, by wstać. Nie zaskoczyła mnie, a jednak potrafiłem zauważyć tę ironię losu, gdy po naszym wymuszonym ślubie przenosiliśmy się do domowego gniazda ludzi, którzy szczęśliwie przypieczętowali związek.

- Daj mi pół godziny – odparłem chłodno, chwytając brzeg bluzy, w której nagle zrobiło mi się za gorąco. Wyraźnie czułem na sobie jej wzrok, gdy ściągnąłem ją przez głowę, na moment odsłaniając plecy.

- Musimy ze sobą rozmawiać – szepnęła, lekko pociągając nosem. Kiedy przestała się mnie wstydzić? Po raz pierwszy widziałem z bliska jej łzy. Powinna się schować, bym nie mógł obrócić tego przeciwko niej. Tymczasem stała w drzwiach, przyglądając mi się w milczeniu.

- Nie dzisiaj, Granger.

- Powiesz mi chociaż, jak się czujesz? – spytała, z frustracją przecierając twarz dłońmi.

- Już powiedziałem, nic mi nie jest.

- Malfoy…

- Przestań się tak zachowywać! Nie zbliżyliśmy się do siebie. To tylko zaklęcie. Nie zmuszaj mnie do tego wszystkiego! – wybuchłem, rzucając bluzę na podłogę. Drgnęła, wystraszona moim atakiem agresji.

- Zostawię cię. Zejdź na dół, gdy będziesz gotowy.

Wycofała się i zatrzasnęła drzwi. Byłem jej za to wdzięczny, bo tylko sekundy dzieliły mnie od szału. Wszystkie emocje ostatnich dni skumulowały się i uwolniły z chwilą rzucenia zaklęcia. Tym samym ziściły się moje najgorsze obawy. Mury mojego opanowania topniały, a szanse na kontrolę tej sytuacji malały z każdą chwilą.

*

- Wszystko w porządku? – głos Bill’a rozległ za moimi plecami. Od dobrej godziny siedziałem na tarasie, wpatrując się w fale, które obijały się o brzeg. Chciałem być sam, z dala od tego wszystkiego, z dala nawet od własnych myśli.

Wyczuwalne między mną a Granger napięcie sprawiło, że nie potrafiłem przebywać z nią w jednym pomieszczeniu dłużej niż kilkanaście minut. Uciekłem z domu, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja. Nie chciałem jej widzieć, a nawet słyszeć, chociaż od kiedy Snape odeskortował nas do Muszelki, nie odezwała się bezpośrednio do mnie choćby słowem. Jej bliskość działała mi na nerwy tak bardzo, jak jeszcze nigdy przedtem i tylko ten spokój otoczenia mógł mnie wyciszyć i na moment zagłuszyć myśl o tym, że nie będę mógł jej wiecznie unikać.

- Tak, w porządku – odpowiedziałem, nie odrywając wzroku od plaży.

- Nie wiem, dlaczego Zakon was tu przysłał, ale cokolwiek musieliście zrobić… - zaczął, siadając obok mnie na drewnianym stopniu. Nie znałem Bill’a wystarczająco dobrze, by stwierdzić, czy czegoś się dowiedział. Był członkiem Zakonu, synem człowieka, w którego domu spędziłem ostatnie miesiące swojego życia. Wiedziałem jednak, że Snape był ostrożny. Wymyślił zapewne kolejne kłamstwo, by ukryć mnie i Granger. Pozostawało jednak pytanie, jak długo ludzie potrafili pozostawać ślepi na te wieczne tajemnice i niedomówienia?

- Nie chcesz wiedzieć. A właściwie nie możesz.

- Wiem. Wszystko dla bezpieczeństwa Zakonu – wyrecytował Bill, zapewne powtarzając słowa Snape’a.

- A wy? Dokąd się przenosicie? – spytałem, chcąc przerwać dojmującą ciszę, która zapadła między nami. Westchnął, kreśląc bezmyślnie palcem po zapiaszczonych deskach.

- Do Rumunii. Hermiona pomaga Fleur się pakować.

- W waszym przypadku to chyba bezpieczne rozwiązanie – odparłem, rzucając mu krótkie spojrzenie. Od początku nie brali czynnego udziału w wojnie, tak jak reszta rodziny. Być może to, że założyli własną, zadecydowało o usunięciu się w cień. Teraz, gdy działania Zakonu skupiały się głównie na tropieniu śmierciożerców, coraz więcej osób decydowało się na oddanie walki w ręce aurorów. W końcu nie każdy chciał do końca życia tkwić w ciągłym strachu.

- Tak, to najlepsze rozwiązanie dla Fleur i dziecka – kiwnął głową, a w jego głosie dosłyszałem nutę żalu.

- Wolałbyś tu zostać?

- Nie, to nie tak. Chciałbym po prostu móc się zaangażować, tak jak wy wszyscy to robicie – odpowiedział, marszcząc brwi i ściszając głos, jakby jego młoda ciężarna żona mogła w każdej chwili go usłyszeć i zbesztać za tak głupią myśl.

- Nie każdy z nas tego chce, Bill. Niektórzy muszą tkwić w tym gównie – mruknąłem, szarpiąc się za włosy i skupiając wzrok na piasku przetaczającym się przy krawędzi tarasu.

- Chciałbyś, żeby to wszystko się skończyło – bardziej stwierdził, niż zapytał.

- Chciałbym – potwierdziłem, powstrzymując się od dodania, że nie wierzę w taką możliwość. W końcu zbyt wiele się stało, by ta wojna, by moja przeszłość, nie miały znaczenia.

- To, że jesteś tutaj akurat z Hermioną, nie jest dobrym znakiem.

- Cholerna ironia losu, nie? – prychnąłem, nadal nie zamierzając ujawnić mu powodu, dla którego nasza dwójka znalazła się tego dnia w jego domu.

- Wiem, że nikt z Zakonu ci tego nie powie, ale uważam, że powinieneś stąd uciekać. Daleko stąd, Malfoy. Gdyby tylko cię nie potrzebowali, pozwoliliby na to – szepnął, kładąc mi dłoń na ramieniu.

- Nie mogę, Bill. Już za późno.

Nie wiedziałem, jak udało mi się wstać. Moje ciało było ciężkie i obolałe, a spojrzenie Bill’a parzyło moją skórę. Dawno nie byłem z nikim, ani z sobą, tak szczery. Kiedy odwróciłem się w stronę domu, by zobaczyć Granger pogrążoną w rozmowie z Fleur, świadomość tego, że nie ma żadnej innej drogi, uderzyła mnie aż nazbyt wyraźnie. Jeśli nie chciałem zginąć i jeśli ta wielka powojenna obława miała się zakończyć, musiałem zostać.

Kiedy weszliśmy do domu, a ona po raz pierwszy od rana zdobyła się na to, by na mnie spojrzeć, nie odwróciłem wzroku. Nie mogłem jednak odczytać żadnych emocji z jej bladej twarzy. Pozostawała nieodgadniona, gdy żegnała się z Fleur i obejmowała Bill’a. Nawet nie zwróciła uwagi na sposób, w jaki Weasley uścisnął moją rękę w niemym porozumieniu. Gdy się teleportowali, bez słowa wyjęła różdżkę, by wzmocnić ochronne zaklęcia, które mogli naruszyć.

- Granger… - zatrzymałem ją, gdy już miała mnie wyminąć.

- Przestań do mnie tak mówić. Jakbym miała robić to, czego zażądasz – odezwała się, nawet nie siląc się na uprzejmość. Jej chłodny i opanowany ton na moment zbił mnie z tropu.

- Chciałaś rozmawiać – przypomniałem, stawiając krok w jej stronę. Natychmiast się cofnęła, a różdżka w jej dłoni drgnęła niebezpiecznie.

- Teraz to ja nie jestem gotowa na rozmowę, Malfoy.

- Pozwól mi chociaż… - zacząłem, chociaż sam nie wiedziałem, co mam jej do powiedzenia. Nie chciałem przepraszać za swój poranny wybuch. W końcu zgodziłem się na to całe szaleństwo i miałem prawo do odrobiny dystansu.

- Czego chcesz? Chciałabym odpocząć – odparła, krzyżując ramiona.

- Musisz mi mówić, co się dzieje. Mam cię chronić…

- A ja ciebie. Zapomniałeś? Chcą tak samo mnie, jak i ciebie. Jeśli nie ciebie bardziej, skoro ich zdradziłeś. Powinni byli… - zasłoniła dłonią usta, zanim skończyła zdanie.

- Powinni byli co?! – uniosłem głos, nawet nie starając się nad sobą panować.

- Nic – syknęła, odwracając się i szukając drogi ucieczki.

- Nie odwracaj się ode mnie! Powinni byli mnie zabić od razu, tak? To chciałaś powiedzieć?

- Malfoy…

- Dobrze wiem, co o mnie myślicie. Od samego początku, gdy tylko zjawiłem się w Norze. Nie jestem głupi.

- Nie chciałam tego powiedzieć – wykrztusiła, wsuwając różdżkę do kieszeni.

- Pomagałem wam w tej wojnie, jak tylko mogłem. Może zbyt mało, byś kiedykolwiek dojrzała cokolwiek poza tym, co sama robiłaś. W końcu cała ta wasza święta trójca to nasze zbawienie. Jak widzisz, nas już zbawić nie potrafi!

Wyglądała, jakbym rzucił jej w twarz jej własne najgorsze odczucia. Czy właśnie tak myślała o swoich przyjaciołach, którzy nie mogli uratować jej życia? W końcu razem doprowadzili do śmierci Voldemorta, a teraz, gdy ich potrzebowała, Weasley się wycofał. Ich siła zmalała po tym, jak stała się głównym celem przeciwnika. Czy czuła się w tej sytuacji bez swojego zdrowego rozsądku równie niepotrzebna, co ja? Z pewnością po raz pierwszy od lat była bezbronna.

- Bez ciebie to dwójka nieudaczników. Nie przeżyliby nawet dnia wojny bez ciebie. A teraz? Ilu śmierciożerców wyłapują na tydzień? Może za kilka lat w końcu skończą – kontynuowałem, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że jeśli nacisnę jeszcze odrobinę mocniej, jej skorupa pęknie.

- Przestań… - wyszeptała, cofając się aż do ściany. Oparła się o nią, oddychając ciężko, jak po długim biegu.

- Przecież też tak myślisz. Nie możesz znieść myśli, że zamiast nich, to ja jestem tutaj. To ja mogę pomóc. Sądzisz, że aż tak mnie obchodzi, że chcą też mnie? Przecież chcieli mnie złapać od chwili, w której się od nich odwróciłem. Byłem gotowy, o każdej porze dnia i nocy, na ucieczkę lub walkę z nimi – mówiłem, chociaż sam nie byłem pewien, czy naprawdę tak sądzę.

- Więc dlaczego tu jesteś?

- Bo beze mnie zginiesz. Gdybyś o tym nie wiedziała, nie pozwoliłabyś na to wszystko. Spróbowałabyś coś wymyślić.

- Oszaleję… - wyszeptała, chwytając się za głowę i zaciskając powieki.

- Granger…

- Nie wyobrażaj sobie, że bez ciebie cała wojna potoczyłaby się inaczej. Pomyśl raczej, co by się stało, gdybyśmy cię wtedy nie przyjęli. Nie chcę twojej łaski, Malfoy! Zgodziłam się na to, bo chciałam, żebyśmy zrobili to razem. Z siłami po równo. Żadne z nas nie ma w tym przewagi. Możesz mi wmawiać, że nie obchodzi cię twoje własne życie, ale i tak wiem swoje.

- To żadna łaska.

- Mam taką nadzieję, bo jeśli jeszcze jeden raz zechcesz poczuć się, jak pieprzony bohater, to z tym wszystkim koniec – zagroziła, a jej spojrzenie stało się zimne jak lód – Jeszcze raz zasugerujesz, że bez ciebie nie przeżyję…

- Zrozumiałem!

Nie wiedziałem, dlaczego pozwoliłem jej się unieść, ani dlaczego ta groźba zrobiła na mnie jakiekolwiek wrażenie. Powinienem był ją uciszyć, gdy tylko zaczęła się ta dyskusja. Kiedy zniknęła mi z oczu, po raz pierwszy pomyślałem o tym, że moje życie może w jakiś sposób zależeć od niej.

*

Następne dni były spokojne i ciche. Granger unikała mnie na tyle skrupulatnie, by nie zamienić ze mną więcej niż kilku słów. Przemieszczaliśmy się po domu niczym duchy, mijając się czasami w korytarzu lub spotykając przez przypadek na tarasie. Żadne z nas nie zamierzało przerywać tego milczenia. W nocy miałem problemy z zasypianiem, czy to przez szum wody obijającej się o brzeg, czy przez świadomość, że ona jest tuż za ścianą. Mogłem z łatwością ją usłyszeć, a każdy dobiegający z jej pokoju dźwięk, choćby najcichszy, był dla mojej podświadomości sygnałem ostrzegawczym. W końcu nie byłem w stanie przewidzieć, kiedy śmierciożercy znów zaatakują i w jaki sposób. Nawet gdy zamknąłem oczy, mój umysł się nie wyłączał. Czuwałem przez większość nocy, starając się przekonać samego siebie, że jeszcze zbyt wcześnie na kolejny atak.

Pod koniec tygodnia moja czujność zaczęła maleć na rzecz zmęczenia i znużenia. Panująca wokół mnie cisza, w porównaniu do hałasu wiecznie wypełniającego Norę, doprowadzała mnie do szaleństwa. Kiedy któregoś ranka obudziły mnie odgłosy płynącej wody, przewróciłem się spokojnie na drugi bok, niczym niezaniepokojony. Po kilku minutach zacząłem ponownie zasypiać, lecz przez ciężkie zasłony otępienia wciąż słyszałem wodę. Otworzyłem oczy i spojrzałem na zegarek. Ile to już minut?

- Granger! – zawołałem zachrypniętym od snu głosem. Gdy nie odpowiedziała, postanowiłem podejść pod drzwi łazienki. Pukając, zastanawiałem się, co zrobię, jeśli znów nie usłyszę jej głosu. Co jeśli weszła pod prysznic i wtedy się zaczęło? Zrobiło mi się gorąco, a woda wciąż szumiała, wprawiając mnie w jakąś katatonię.

- Granger! Jeśli zaraz się nie odezwiesz, wchodzę tam – krzyknąłem, chwytając za klamkę dokładnie w chwili, w której woda zaczęła wydostawać się spod drzwi. Otwierając je nie potrafiłem wymyślić żadnego przekleństwa, które określałoby tę sytuację. Chłodna woda natychmiast zalała mi stopy. Prysznic musiał działać tak długo, że ciepła się wyczerpała. Na podłodze przed lustrem leżała Granger, nieruchoma i biała niemal jak kafelki.

- Cholera – wyszeptałem sam do siebie, wiedząc, że nie może mnie usłyszeć. Zakręciłem wodę i podziękowałem Granger w myślach, że nie zdążyła się rozebrać, zanim zemdlała. Chwyciłem jej ciało, czując, jak jest wyziębione i wilgotne. Tym razem nie krzyczała, jej usta były lekko rozchylone, a oczy zamknięte. Miejsca, w których moje palce stykały się bezpośrednio z jej skórą, zaczęły rozgrzewać się i piec, gdy niosłem ją przez korytarz do pokoju. To uczucie, którego doświadczyłem jeszcze w Norze zaledwie tydzień wcześniej, wróciło i było jeszcze intensywniejsze.

- Granger… - mówiłem do niej, nie do końca wiedząc, co zrobić. Snape powiedział, że będę mógł do niej dotrzeć, w jakiś sposób wyrwać ją z tego stanu. Żałowałem, że nie zapytałem o szczegóły, gdy był na to czas. Leżała w moich ramionach, wyglądając, jakby spała. Wiedziałem jednak, co dzieje się w jej zaatakowanym umyśle. W końcu postanowiłem zrobić jedyną rzecz, jaka przychodziła mi do głowy. Zamknąłem oczy, koncentrując się na niej całkowicie.

To było inne niż wysysanie jej zaklęcia ochronnego w Norze. Byłem świadomy jej ciała, lecz jakby zanurzony w ciemności, z której raz po raz wydobywały się nieokreślone odgłosy. Całą siłą woli spróbowałem przebić się przez to spustoszenie, warstwę krzyku i szlochu, która wzrastała, im mocniej napierałem na nią myślami. Widziałem na przemian twarz Granger i jakiś pokój, który wydawał się znajomy. Kryjówka śmierciożerców. Musiałem to ominąć, musiałem jakoś ją wyciągnąć. Podświadomie poczułem, że zaczęła się poruszać. Jej dłoń szukała rozpaczliwie oparcia, gdy wdzierałem się dalej i dalej. Gdzie jest wyjście? Z ciemności ponownie wyłoniła się twarz Granger, blada i mokra. Zacisnąłem zęby, próbując postawić ścianę między nią, a tym, co kłębiło się w tle. Ból rozsadzał mi głowę, a jej palce wbijały się w moją szyję i ramię coraz mocniej. W końcu ciemność zaczęła rozmywać się niczym chmura, lecz na tyle powoli, bym wciąż dryfował pomiędzy jawą a jej umysłem. Najpierw usłyszałem jej oddech, jakby wynurzała się spod wody po zbyt długim czasie. Później poczułem, że mnie dotyka, jej skóra ociera się o moją, a jej oddech zwalnia.

- Malfoy… - usłyszałem jej głos jak zza zasłony. Kuliła się na moich kolanach w przemoczonym lepiącym się ubraniu, nagle dziwnie mała i drżąca.

- To ja – odparłem, zarzucając na nią koc, pod którym spałem jeszcze kilkanaście minut wcześniej.

Uniosła głowę, by na mnie spojrzeć. Czy też czuła to ciepło, które rozchodziło się spod jej palców na moim ramieniu? Zdawała się sprawdzać, czy jestem prawdziwy, przesuwając dłoń z mojego karku aż do linii szczęki. Jej dotyk sprawiał, że drżałem, chociaż niemal każda cząstka mojego umysłu krzyczała, bym się odsunął. Chciałem wiedzieć, co dalej. Chciałem wiedzieć, gdzie to może nas zaprowadzić. Ta egoistyczna myśl pchała mnie do tego, bym wciąż ją trzymał, szukając źródła tego ciepła, tej magii, która tkwiła gdzieś między nami od czasu rzucenia zaklęcia.

- Skończyło się szybciej – wyszeptała, jakby nie zauważając tego, w jakiej pozycji tkwimy skuleni na łóżku.

- Znalazłem cię – odpowiedziałem, dziwnie niechętny, by użyć jej nazwiska. Gdy tylko o tym pomyślałem, uderzył mnie fakt, na który wcześniej nie zwróciłem uwagi. Nie nosiła już tego nazwiska. Nosiła moje.

- Powinnam się przebrać – wykrztusiła, nagle odsuwając dłonie od mojej twarzy. Zmarszczyła brwi, a jej oczy zaszły tą charakterystyczną mgłą, która pojawiała się, gdy zaczynała coś intensywnie analizować. Zeszła z moich kolan, nie kryjąc zdenerwowania tą niezręczną sytuacją. Całe to zawieszenie znikło, rozpłynęło się w powietrzu razem z chwilą, w której zaczęła dochodzić do siebie.

- Posprzątam – zaproponowałem, gdy zaczęła wycofywać się na korytarz, a jej stopy znalazły się w kałuży wody. Spojrzała na mnie nieprzytomnym wzrokiem i krótko skinęła głową, zgadzając się na coś, czego prawdopodobnie nawet nie dosłyszała. Gdy zatrzasnęła za sobą drzwi sypialni, stałem jeszcze długo, wpatrując się w nie bezmyślnie. Być może czekałem, aż się otworzą.

*

Leżałem na dywanie z dłońmi pod głową i umysłem pełnym myśli, które wcale nie powinny się tam znaleźć. Chciałem wyjść i odnaleźć ją w tym ogromnym domu od momentu, gdy drzwi jej sypialni się otworzyły. Słyszałem, że schodzi na dół, ale nie miałem pojęcia, co bym powiedział, gdyby już przede mną stanęła. Mógłbym udawać, że ten incydent nie miał miejsca, ale z każdą chwilą rosła we mnie świadomość tego, że takie poranki miały powracać. Były nieuniknione, skoro nasz szukano. Snape twierdził, że zaklęcie ma być podtrzymywane przez umysł. Czy uważał mnie za tak silnego, bym podołał zadaniu? Im dłużej leżałem w samotności, przypominając sobie poranek, tym słabszy się czułem.

Gdy zapukała, długo zastanawiałem się, czy ten dźwięk mi się przyśnił. Po chwili weszła jednak do pokoju, rozglądając się po nim niepewnie. Jej wzrok zatrzymał się dłużej na łóżku, po czym spoczął na mnie, gdy wstawałem.

- Wszystko w porządku? – zapytałem, mierząc ją wzrokiem. Wyglądała na zdeterminowaną, jakby zmusiła się do przyjścia tutaj i zrobienia czegoś konkretnego.

- Tak. Chciałam tylko…

- Tak?

- Chciałam podziękować – odpowiedziała, przestępując z nogi na nogę. Miałem ochotę zakpić z jej podziękowania, ale to, jak na mnie patrzyła sprawiało, że nie potrafiłem tego zrobić.

- Boisz się mnie? – rzuciłem, zanim zdołałem się zastanowić. Podniosła głowę, przerażona moim pytaniem.

- Co? – jej głos był tak cichy, że niemal czytałem słowa z jej warg.

- Powiedziałem ci już, że nie musisz się bać. Nie zrobię ci krzywdy – powiedziałem, stawiając krok w jej stronę – Nie chcę, żebyś się tak zachowywała. Jakbym miał coś na tobie wymóc.

Czułem, że zbliżanie się do niej nie do końca zależy ode mnie. Stawiałem kolejne kroki niemal nieświadomy, aż stanąłem na tyle blisko, by dostrzec, że niedawno płakała.

- Nie boję się ciebie, Malfoy. Nie o to chodzi.

- A o co? – spytałem, szukając w jej spojrzeniu odpowiedzi.

- O to jak się czuję – odpowiedziała, oceniając wzrokiem odległość, jaka nas dzieliła. Gdybym wyciągnął ramię, mógłbym dotknąć jej twarzy, lecz wciąż się nie cofnęła.

- Jak się czujesz?

- Jakbym traciła zmysły – wykrztusiła, łapiąc się za głowę i zatapiając palce we włosach. Kiedy ponownie na mnie spojrzała, moje dłonie same uniosły się i zakryły jej dłonie. Odjąłem je od jej twarzy, lecz nie puściłem.

- Teraz też? – spytałem, gładząc kciukiem wewnętrzną część jej rozchylonej dłoni. Usłyszałem jej ciężki oddech jak zza mgły. Co ja do cholery robiłem? Jaka absurdalna siła pchała mnie do tego, bym jej dotykał bez takiej konieczności?

- Przestań. Natychmiast – spróbowała się wyrwać, ale po chwili ścisnęła moje palce, stawiając ten ostatni krok, który nas dzielił.

- Chcę tylko sprawdzić jak to działa – szepnąłem, wsłuchując się w jej przyspieszający oddech. W jej oczach z każdą sekundą narastała frustracja. Rozchyliła wargi, najwyraźniej chcąc zaprotestować.

- Tylko sprawdzamy – zapewniłem ją, zanim jej drobna dłoń objęła mój kark. Gdy jej usta dotknęły moich, coś w środku mnie opadło, stało się gęste i nie do zniesienia. Rozchyliła wargi, łapczywie obejmując mnie ramionami, wsuwając palce w moje włosy. Pocałunek pogłębiał się z każdą chwilą, a w moich myślach panowała cisza przerywana jedynie jej westchnieniami. Nie kontrolowałem tego, jak jej dotykałem, tego, w jaki sposób moje dłonie szukały kontaktu z jej skórą. Magia na opuszkach jej palców niemal mnie parzyła, sprawiając, że chciałem posunąć się dalej.

- Draco… - wyszeptała moje imię w sposób, jakiego jeszcze nigdy nie słyszałem. Ten słodki, tak nieodpowiedni dźwięk przywrócił mi częściowo trzeźwość myślenia. Odsunąłem się od niej, dysząc ze zmęczenia. Stała tam, oparta o drzwi. Łapała powietrze, wpatrując się we mnie nieprzytomnie.

- To nie powinno było się wydarzyć – odezwałem się, gdy odzyskałem oddech. Skinęła głową na zgodę, lecz jej ruchy wciąż pozostawały mechaniczne, a spojrzenie zamglone.

*

To, w jaki sposób chodziła po salonie tam i z powrotem, doprowadzało mnie powoli do szaleństwa. Od kiedy opuściliśmy mój pokój, zamieniliśmy zaledwie kilka nerwowych zdań. Tylko tyle, by się porozumieć i wezwać Snape’a. Gdy czekaliśmy, próbowałem odtworzyć w swoim umyśle ten szalony pocałunek. Pocałunek z kobietą, którą poślubiłem, a o której wiedziałem mniej, niż mogło mi się wydawać. Skąd to wszystko się wzięło i dlaczego pojawiło się tak intensywne i trudne do przerwania? Nie potrafiłem przypomnieć sobie swoich myśli z chwili, w której to się wydarzyło. Po prostu sięgnąłem po nią, zrobiłem to, na co miała ochotę ta osnuta zaklęciem część mnie.

- Co się stało? – głos Snape’a wyrwał mnie z zamyślenia. Wyszedł z kominka, całym sobą roztaczając wokół tę atmosferę skupienia. Był gotowy stawić temu czoła, cokolwiek to właściwie było. Tylko jego obecność pozwalała mi wierzyć, że nie tracę rozumu.

- To wymyka nam się spod kontroli – odpowiedziała Granger, zataczając jakiś kształt ramionami, co zapewne miało ogarnąć rozmiary całego tego szaleństwa.

- Co zrobiliście? – wzrok Snape’a natychmiast przeniósł się na mnie. Wiedział. Musiał się domyślić już tam, na polanie przed Norą, że to nadchodzi.

- Pocałowałem ją – przyznałem, znów rezygnując z użycia jej nazwiska. Przez mój skołatany umysł przemknęło wspomnienie tego, jak wyszeptała moje imię. Potrząsnąłem głową, starając się pozbyć tego dźwięku.

- Świadomie?

- Kurwa! To nie zależało od nas. Stało się – wybuchłem, opierając głowę na rękach.

- Uprzedzałem was, że coś takiego może się stać – odparł, siadając obok mnie na kanapie. Całe przekonanie, które miał, znikło na rzecz zrezygnowania.

- Widziałeś to, prawda? Widziałeś to, gdy tylko się zaczęło. Gdy się dotknęliśmy, jeszcze w Norze – mówiłem, czując na sobie intensywne spojrzenie Granger.

- Widziałem. Myślałem, że to tylko krótki skutek uboczny, ale najwidoczniej coś przeoczyliśmy.

- Co takiego? – wtrąciła się Granger, a jej policzki się zarumieniły, gdy Snape odwrócił wzrok.

- Nie wiem. Jakiś szczegół. Coś, czego być może sami nie zauważaliście – odpowiedział cierpliwie, chociaż byłem pewien, że wymijająco.

- Mów, Snape. To, że ją zawstydzisz nie ma tu żadnego znaczenia.

- Pożądanie. Zwykłe ludzkie pożądanie.