Miniaturka XVI część III - Prawda

Kochani,

kolejna część miniaturki przed Wami. Wiem, że publikuję to wszystko na raz, ale właściwie nie mam wyjścia. W przyszłym tygodniu będę trochę zajęta i teraz chcę zrobić jak najwięcej. Wiem również, że ta miniaturka może budzić w Was mieszane uczucia. Jest inna niż dotychczas publikowane tutaj teksty, nieco bardziej surowa, bez tych wszystkich uczuć na talerzu, długich wywodów, ciągu przyczyny i skutku, obustronnych wizji. Ale marzyłam o napisaniu jej i właściwie jest taka, jak tego chciałam, nieco męska, bo z perspektywy Dracona, chłodna i może nieco bardziej realistyczna niż większość miniaturek(nieco,bo kanon oczywiście w lesie). Mam nadzieję, że są czytelnicy, którzy właśnie tego szukają w Dramione. Prowadzę tego bloga od ponad 3 lat (tak, rocznica była w lutym!). Moje podejście zdążyło się zmienić, piszę zupełnie inaczej, dużo rzeczy zmieniło się w moim życiu, tak jak pewnie i w Waszym. Może w czytaniu, jak i w pisaniu, nie chodzi tylko i wyłącznie o obracanie się w jednym kręgu? Próbuję nowych rzeczy i mam nadzieję, że się w nich sprawdzam.

Miłego czytania!

Edge

*

Wszystko wydarzyło się w przeciągu kilku sekund. Zdążyłem jedynie wstać z łóżka, gdy drzwi uderzyły o ścianę pokoju, hałasem budząc zapewne całą Norę. Weasley wpadł do środka, upadając na plecy tuż przede mną. W progu stał Potter z wyciągniętą różdżką i drżącym chorobliwie ramieniem. Wyglądał na opętanego i oddychał ciężko, jak po długiej walce. Musiał gonić Weasleya po schodach aż do moich drzwi.

Dopóki ich nie zobaczyłem, nie zdawałem sobie sprawy, jak ważnym elementem tej sytuacji byli. To oni mieli przez te ostatnie lata największy wpływ na Granger, na jej emocje, które sprawiały, że wiele razy stawiała ich ponad sobą. Od kiedy zamieszkałem w Norze, miałem okazję obserwować ich relacje z bliska. Mimo swojej inteligencji, nadzwyczajnego sprytu, nie potrafiła im odmówić. Zgadzała się na wszystko, co zaproponowali, rezygnowała z bycia autonomiczną jednostką na rzecz ich przyjaźni. Czy teraz też mogła im ulec? Być może uchroniłoby mnie to od zaklęcia, które miało zmienić resztę mojego życia, ale jednocześnie jej posłuszeństwo mogło doprowadzić do jej śmierci, do przegranej. Chciałem wierzyć, że tym razem zachowa się inaczej, chociaż te wszystkie lata naszej znajomości tego nie zapowiadały.

- Wstawaj – warknął Potter, łapiąc Rona za ramię. Spojrzał na mnie dopiero, gdy Weasley podniósł się na nogi, klnąc pod moim adresem.

- Puść mnie, Harry. Zabiję gnoja!

Jego ramiona wyciągnęły się w histerycznym geście. Nie wiedziałem, czy to przez nagłe przebudzenie, a może sam fakt ich wtargnięcia, ale potrafiłem jedynie stać i czekać na rozwój sytuacji.

- Przestań, Ron – powiedział Potter, stając między nami. Jego różdżka wciąż była wycelowana w przyjaciela, jakby jego zaufanie ograniczało się w tym momencie do minimum.

- Czego chcesz, Weasley? – spytałem, odsuwając Pottera z drogi. To, że stanął w mojej obronie, mogło świadczyć tylko o tym, że Weasley jest naprawdę wytrącony z równowagi i że to, co oboje usłyszeli, miało mieć ogromny wpływ na dalszy ciąg całej sprawy. Czy to było w stanie powstrzymać Snape’a od rzucenia zaklęcia?  

- Zabiję cię, Malfoy! Tylko jej dotknij…

Złapałem go za przód koszuli, zanim on sam zdołał mnie dosięgnąć. W jego oczach wrzał niepowstrzymany gniew pomieszany z odradzą, która zawsze tam tkwiła. Mogłem się domyślić, że w tym, czego najwyraźniej się dowiedział, odnalazł tylko i wyłącznie aspekt mojej bliskości z Granger. Niczego innego się po nim nie spodziewałem.

- O co ci chodzi? – syknąłem, przybliżając jego twarz do mojej. Drgnął nerwowo, starając się wyszarpnąć, ale nie zamierzałem puścić.

- Snape nam powiedział – wyszeptał Potter, skupiając na sobie moją uwagę. Spuścił wzrok i śledził zagłębienia w drewnianej podłodze, jakby zawstydzony tematem rozmowy ze Snapem. Spróbowałem wyobrazić sobie samego siebie na jego miejscu.

- Cholera – mruknąłem bardziej do siebie, niż do nich. Ron oddychał przez nos, walcząc z narastającą wściekłością. Tkwił odsunięty na długość mojego ramienia, niezdolny, by się poruszyć.

- Myślicie, że się na to pisałem? Może sam pobiegłem do Snape’a i to zaproponowałem? – wykrztusiłem, zbyt poirytowany i zdenerwowany, by normalnie rozmawiać. Twarz Rona stała się biała jak papier. Powoli zaczynało mnie to śmieszyć. Choć w przeciwieństwie do Rona byłem nieuzbrojony i dopiero co wybudzony ze snu, wciąż przewyższałem go siłą i opanowaniem.

- Po co to robisz, Malfoy? Chcesz ją zaliczyć, jak połowę czarownic ze Slytherinu? Jeszcze jedna do kolekcji…

Jeszcze zanim skończył, rzuciłem go na podłogę. Uderzył głową o deski i jęknął żałośnie, unosząc na mnie wściekły wzrok.

- Jeszcze jedno słowo, a własna matka cię nie pozna – powiedziałem, pochylając się nad nim. Potter położył dłoń na moim ramieniu, odciągając mnie lekko, zapewne sądząc, że na szarpaninie może się nie skończyć. Strąciłem jego palce, odsuwając się pod same okno, gdzie spróbowałem ochłonąć. Po którymś kolei głębokim oddechu moja złość zaczęła ulatywać.

Nie miałem wpływu na to, jak oni wszyscy mieli zareagować na ten obłęd. Właściwie byłem przygotowany na ten dramatyczny konflikt, kiedykolwiek miał się pojawić. Snape uprzedził mnie o konsekwencjach, sam zdążyłem przemyśleć je po sto razy. Jakaś część mnie wciąż liczyła na to, że wyplączę się z tego na czas. Z drugiej strony, kładąc się jeszcze kilka godzin wcześniej, zdawałem się pogodzony z tym, co miało nastąpić. Chciałem zebrać w sobie wszelkie pozostałe siły, przetrwać to z zaciśniętymi zębami i na końcu móc spojrzeć sobie w oczy. Być może to była jedyna szansa na normalne życie po wojnie.

- Ron… - głos Granger przerwał ciszę, która zapanowała w pokoju. Stała na progu, trzymając się kurczowo framugi. Chwilę później klęczała na podłodze obok Weasleya, starając się podnieść jego głowę na swoje kolana. Nasze głosy musiały ją obudzić lub, co było najbardziej prawdopodobne, w ogóle nie zasypiała, tkwiąc w pokoju Snape’a. Pozostawało pytanie, jak wiele słyszała i widziała, zanim zdecydowała się wejść do środka.

- Nic mu nie będzie – przyznałem, gdy uniosła na mnie wzrok. Sądziłem, że zacznie na mnie krzyczeć, ale im dłużej na mnie patrzyła, tym jej oczy stawały się łagodniejsze.

- Hermiona, nie rób tego – wykrztusił Ron, chwytając jej dłonie. Przez moment myślałem, że się zgodzi, zmięknie pod jego błaganiem. Tymczasem jej twarz przypominała kamień.

- Już zdecydowałam – oznajmiła, podnosząc się z kolan. W jej oczach tliły się łzy, ale zdawała się je powstrzymywać. Gdyby nie one, mógłbym stwierdzić, że czarna magia wypleniła z niej wszelkie uczucia.

- Bez tego nie będzie bezpieczna, Ron – w końcu odezwał się Potter. Jego głos był stanowczy, pozbawiony tego histerycznego tonu. Nie sądziłem, że stanie po tej stronie, ale nie mogłem odrzucić jego wsparcia w tej zagmatwanej sytuacji. Być może w innych okolicznościach wyrzuciłbym ich wszystkich za drzwi, ale ta konfrontacja i tak wróciłaby ze zwiększoną siłą.

- Bezpieczna?! Z nim? – wykrzyknął Ron, wskazując na mnie różdżką. Zdążył podnieść się z podłogi i stał na środku pokoju, zdezorientowany, ze wzrokiem przebiegającym ode mnie do Pottera i z powrotem.

- Severus wszystko wam powiedział. Dlaczego musisz to utrudniać? – odezwała się Granger, łapiąc się za głowę i siadając na brzegu mojego łóżka. To w jaki sposób wypowiedziała imię Snape’a na moment zbiło mnie z tropu.

- Nie musisz tego robić. My cię ochronimy. Prawda, Harry?

Powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem, przyglądając się bladej twarzy Rona, który przyklęknął przed Hermioną. Jeśli jeszcze trzymał się nadziei, był głupszy, niż zakładałem.

- Nie ochronicie mnie. To jest zbyt silne. Nie tym razem – wykrztusiła, zrzucając jego dłonie ze swoich kolan. Przez jej twarz przeszedł krótki spazm bólu, jakby odpychanie go raniło ją fizycznie.

- Jak możesz tak mówić? – odparł, odsuwając się od niej z niechęcią i przerażeniem.

- Ron… - Potter spróbował po raz ostatni powstrzymać to, co nadchodziło. Kilka słów więcej i to wszystko miało zamienić się w piekło.

- Nie uratujesz mnie, Ron – powiedziała, cedząc każde słowo przez zaciśnięte zęby. Jej wzrok powoli przeniósł się na mnie – Zrobię to, co muszę zrobić.

- Zostaniesz jego żoną?! Czy ty słyszysz, co mówisz? – wrzasnął, kopiąc stojące obok krzesło. Ruchem ręki powstrzymałem Pottera od ruchu, który chciał wykonać. Brakowało tu jeszcze bójki między nimi dwoma.

- Tu nie o to chodzi, Ron. To zaklęcie mnie ochroni. Te straszne rzeczy ustaną – wykrztusiła, zakrywając twarz dłońmi. Potter wyminął mnie w mgnieniu oka i usiadł obok niej na brzegu łóżka.

- Myślę, że już na ciebie pora, Weasley – odezwałem się zachrypniętym głosem. Granger odjęła dłonie od twarzy. Nie płakała, jej oczy przepełniała tylko czysta frustracja.

- Muszę, Ron. Proszę, zrozum… - spróbowała po raz ostatni, wyciągając do niego rękę, zapewne licząc na to, że usiądzie obok. Potrząsnął gwałtownie głową, jakby wzdrygając się z obrzydzeniem.

- A ty, Malfoy? Nawet się nie odezwiesz, co? Ty… - wymierzył we mnie palcem.

- Wyjdź stąd, Weasley. Albo ci pomogę – odparłem, zbliżając się do niego z założonymi rękoma. Gdy zatrzasnął za sobą drzwi, zapadła cisza. Czekałem, aż Granger się rozpłacze, ale pozostała niewzruszona. Wiedziała, że go zraniła. Wiedziała, że prawdopodobnie się do niej nie odezwie. Wiedziała, że nie uzyska od niego wsparcia, lecz powiedziała to, co musiała powiedzieć.

- Przepraszam za tę scenę – wykrztusiła i dopiero po dłuższej chwili zdałem sobie sprawę, że mówiła do mnie.

- Jasne.

- Dlaczego to robisz, Malfoy? – zapytał Potter, najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać. Spojrzałem na niego przez ramię. Wyglądał tak absurdalnie, obejmując Granger na brzegu mojego łóżka, w moim pokoju, w środku nocy.

- A dlaczego ty wciąż tu jesteś, Potter? – odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

- Do jutrzejszego ranka masz jeszcze czas, by się wycofać – wtrąciła Granger, przecierając twarz palcami, jakby chciała zetrzeć z niej całe zmęczenie.

- Sądzisz, że wycofam się, jak Weasley? Nie można mnie tak łatwo wystraszyć…

- Wciąż nie wierzę, że to robisz – westchnęła, przypatrując mi się z zaciekawieniem.

- Miałaś wątpliwości, gdy Snape zaproponował mnie do… tej roli? – spytałem, starając się zepchnąć całą niezręczność tego pytania w głąb umysłu. Nie mogłem uwierzyć, że o tym rozmawialiśmy i to po raz kolejny w tym tygodniu bez wyzwisk i krzyków.

- To ja zaproponowałam ciebie – przyznała bez chwili wahania.

- Co? – odezwał się Potter, wyglądając na kompletnie zaskoczonego. Wciąż dziwiłem się temu, jak niewtajemniczony był w całą tę sprawę.

- Ja to zaproponowałam. Nie zaklęcie, ale udział Malfoya. Wiedziałam, że to nie może być żaden z was.

- Kurwa… - szepnąłem, zatrzymując się przy oknie. Jedno uderzenie we framugę otrzeźwiło mnie bólem.

- Zostawię was – usłyszałem głos Pottera, a po chwili dźwięk zamykanych drzwi. Nie chciałem, by nas zostawiał, ale słowa uwięzły mi w gardle. Stałem przy parapecie, rozcierając obolałe palce i starając się ignorować obecność Granger.

- Jesteś zły? – spytała nieśmiało po kilku minutach. Dlaczego wciąż tu była?

- Cholera, Granger! Myślisz, że to normalne?! Że to normalne wybierać kogoś, kogo nienawidzisz, by cię ochronił?

- Kiedy wdzierają się do mojej głowy, widzę różne rzeczy… - jej głos zaczął się przybliżać. Stanęła obok mnie, obejmując się ramionami.

- Oni nie chcą tylko mnie, Malfoy – kontynuowała z zaciśniętym gardłem – Którejś nocy, ten jeden raz, udało mi się postawić ścianę, zobaczyć myśli tego mężczyzny.

- Chcą także mnie – skończyłem, wpatrując się w jej profil. Jak mogłem być tak głupi, by jej wierzyć? Przez cały ten czas nie chciała ocalić tylko siebie. Jej głupie gryfońskie serce po raz kolejny wybierało większe dobro.

- Przykro mi.

- Zamierzałaś mi powiedzieć? Czy Snape…

- Chciałam mieć pewność, że nie uciekniesz. Snape nie wie o niczym. Chyba postradałby zmysły – mówiła, wpatrując się przez okno w krawędź lasu za Norą. Chociaż dom okalały wszelkie możliwe magiczne zabezpieczenia, zapewne wciąż myślała o tym, że może być obserwowana.

- Myślałaś, że będę próbował chronić własną skórę i ucieknę?

- Nie możesz mnie winić za takie myśli – odparła, po czym przygryzła wargę, jakby żałując swoich słów.

- Dlaczego udawałaś? Przecież mogłem się wycofać. Zostałabyś sama - wypowiadałem cały potok myśli, który przepływał przez moją skołataną głowę.

- Ryzykowałam. Nie chciałam, byś wiedział, że twoje życie też jest zagrożone. Że ja jestem jakimś gwarantem…

- Teraz wiem.

- I co? Coś się zmieniło? – spytała drżącym głosem, obracając ku mnie głowę. Westchnąłem, opierając czoło o chłodną szybę.

- Nie. Nic się nie zmieniło – odpowiedziałem, zamykając oczy. Szumiało mi w głowie, a chłód bijący od uchylonego okna owiewał mi skronie. Dopiero lekki dotyk na moim ramieniu sprawił, że spojrzałem w bok, gdzie wciąż stała Granger.

- Granger, co się dzieje? – zdążyłem zapytać, zanim zaczęła osuwać się na podłogę. W pierwszym odruchu złapałem jej ciało, które zdawało się ważyć zbyt wiele. Jej dłoń zacisnęła się rozpaczliwie na mojej koszulce.

- Snape! – krzyknąłem, opierając jej bezwładne ciało o ścianę – Snape, do cholery!

Tak jak się spodziewałem, czuwał nieopodal. Skoro rozmawiał z Potterem i Weasleyem, musiał usłyszeć także to, co działo się później w moim pokoju. Najwyraźniej stwierdził, że jego obecność nie była konieczna. Teraz potrzebowałem jednak jego pomocy i przeciągu minuty zjawił się w pokoju.

- Kiedy się zaczęło? – spytał, nie okazując nawet śladu paniki.

- Przed chwilą – odparłem, starając się rozluźnić palce Granger, które wciąż tkwiły zaciśnięte na moim ubraniu – Co mam robić?

- Trzeba czekać. Za każdym razem jest inaczej.

- Dlaczego inni się nie obudzili? – wykrztusiłem, napotykając wzrok Snape’a w półmroku.

- Rzuciłem zaklęcie wyciszające na ich pokoje. Przecież wiedziałem, jak zareaguje Ron .

Skinąłem głową, starając się głęboko oddychać i nie myśleć o tym, że umysł Granger jest właśnie pustoszony. Gdy się poruszyła, miałem nadzieję, że to koniec, ale po chwili z jej gardła wydobył się krzyk. Czekałem, aż ustanie, lecz zdawał się trwać w nieskończoność. W oczach Snape’a dojrzałem czyste przerażenie.

- Granger! – spróbowałem ją ocucić, zrobić cokolwiek, by przestała krzyczeć. Kiedy Snape wciąż nie reagował, niczym sparaliżowany, a przeraźliwy wrzask nie ustawał, chwyciłem mocno jej ramiona. Zaczęła dygotać, po czym puściła moje ubranie i jak w amoku sięgnęła, by przysłonić swoje uszy, starając się odciąć od hałasu. Unieruchomiłem jej nogi jedną ręką, drugą starając się zablokować jej głowę.

- Snape, pomóż mi. Zaraz zrobi sobie krzywdę – zdołałem powiedzieć, przywołując Severusa do rzeczywistości. Rzucił się na kolana, pomagając mi ją utrzymać. Gdyby nie zegar wiszący nad łóżkiem, mógłbym przysiąc, że ten koszmar trwał kilka godzin. Po dwudziestu minutach niemal nieustającego krzyku i nawracających drgawek, Granger znieruchomiała, opierając głowę o moje ramię.

- Koniec – westchnął Snape, odejmując dłonie od jej ciała.

- Gdzie mam ją zanieść? – spytałem, wsuwając ramię pod jej zgięte kolana, a drugie pod plecy. Teraz była już lżejsza, o wiele lżejsza, niż się tego spodziewałem.

- Na górę.