Lato w Devon - część III

2000

Ramiona drżały mi od wysiłku, gdy unosiłem siekierę ponad głowę. Ostrze spadało i z hukiem uderzało o drewno, dzieląc je na drzazgi, które upadały mi u stóp. Byłem brudny i spocony, włosy lepiły mi się do karku i czoła, na wpół opróżniona butelka wody stała oparta o belkę podtrzymującą dach. Otarłem twarz rękawem koszuli. Wtedy ją zauważyłem, stała w drzwiach szopy, przyglądając mu się spod przymrużonych powiek. Światło padało z podwórka, przez co widziałem tylko zarys jej sylwetki.

- Hermiona... - rozpoznałem ją, wbijając ostrze siekiery w jeden z kawałków drewna. Wytarłem dłonie o względnie czysty kawałek materiału na piersi i wyszedłem jej naprzeciw. Rzuciła się w moje ramiona, zarzucając mi ręce na szyję i oplatając nogami moje biodra. Pachniała tymi perfumami, których używała, wychodząc do pracy. Włosy miała spięte w niedbały kok, a pod jej oczami zebrały się resztki tuszu, który zawsze niedbale zmywała. Pocałowała mnie, ignorując moje wilgotne włosy i spierzchnięte wargi. Gdy stanęła na drewnianej podłodze szopy, jej biały podkoszulek nosił szare ślady moich palców, we włosy miała wplątane trociny.

- Właśnie przyjechałam – oznajmiła, trzymając dłoń na moim przedramieniu. Chłód jej skóry koił moje napięte mięśnie, nadwyrężone po kilku godzinach pracy – Ginny powiedziała, że cię tu znajdę.

- Ostatnio często tu bywam – odpowiedziałem, zakładając jej włosy za uszy, jak miałem zwyczaj to robić. Uśmiechnęła się, unosząc się na palcach z podekscytowania.

- Nie mówiłeś, że aż tak dużo czasu.

Odkręciłem wodę, by obmyć dłonie. Pył spływał po moich nadgarstkach i kapał na podłogę, zostawiając mokre plamy. Ochlapałem twarz lodowatą wodą, przyglądając się Hermionie, która przechadzała się po szopie.

- Jak postępy? Dużo udało ci się zrobić przez te dwa tygodnie? - spytała, spoglądając z uznaniem na zapasy drewna złożone przy ścianach. Widzieliśmy się zaledwie czternaście dni wcześniej, ale gdy znów była obok, czułem się, jakby minęły miesiące. Pisnęła zaskoczona, gdy objąłem ją w pasie.

- Zaprowadzę cię później i sama zobaczysz – szepnąłem do jej ucha, kołysząc się lekko, gdy staliśmy w drzwiach szopy. Odchyliła głowę, opierając ją na moim ramieniu. To, co działo się między nami przez ostatni rok, było dla wszystkich ogromną niespodzianką, także dla nas. Zostałem w hrabstwie Devon, mieszkałem tam i pracowałem, kiedy ona żyła w Londynie. Ten dystans nie oddalał nas jednak od siebie, a jedynie zbliżał. Przyjeżdżałem do miasta co jakiś czas, by się z nią zobaczyć i okazało się, że była wystarczającym powodem, bym robił to coraz częściej, nawet jeśli te krótkie powroty wiązały się z pewnymi ustępstwami. Spędzaliśmy czas w jej mieszkaniu, jedząc fast foody i oglądając denne filmy, które wybierała w wypożyczalni. Wyprowadzaliśmy Chestera na spacery, omijając główne ulice. Kiedy wracała z Ministerstwa, rzucała się na łóżko i długo przyglądał mi się, gdy paliłem papierosy, siedząc w otwartym oknie.

- Musisz zobaczyć też auto. Naprawiłem silnik tydzień temu – powiedziałem, wodząc palcem po jej gładkiej skórze, wystającej przy granicy jeansów – Rozmawiałaś z Ginny?

- Tak, spotkałyśmy się wczoraj po pracy. Zerwała z Deanem.

- Żartujesz?

- Naprawdę, zerwali kilka tygodni temu. Nie chciała się przyznać, ale chyba widziała się z Harrym. Może nareszcie coś z tego będzie.

Mówiła, bawiąc się rękawem mojej koszuli. Chciałem zapytać, jak długo zostanie i czy myślała o tym, co powiedziałem jej w czasie ostatniego pobytu w Londynie. Wiedziałem jednak, że przyjechała, by odpocząć i nie chciałem zepsuć tego czasu. Jeśli już mieliśmy poważnie rozmawiać, mogłem z tym poczekać.

- Trochę się na nią naczekał – podsumowałem, całując lekko jej kark – Zamknę i możemy wracać.

Patrzyła, jak przesuwam ciężkie drzwi i zamykam zasuwy. Butelka z wodą wahała się w jej dłoni, gdy szliśmy ścieżką pomiędzy drzewami. Drżenie rąk zaczynało odpuszczać, a całe zmęczenie zlewało się z uczuciem gorąca. Ściągnąłem koszulę i zawiązałem ją wokół pasa. Suche liście i gałęzie trzeszczały mi pod butami.

- Chcesz zjeść w Norze? – spytałem, zatrzymując się przy głównej drodze. Po lewej stronie ścieżki ciągnęły się pola, po prawej wznosiła się dzika granica lasu, spomiędzy którego wyszliśmy, a gdzieś za naszymi plecami majaczyła Nora.

- Nie, już się przywitałam. Pójdę wieczorem  po swoje rzeczy – odpowiedziała, wyciągając do mnie rękę. W takie dni często odmawiała sobie wizyt u Weasleyów lub ograniczała je do minimum.

- Czuję się dziwnie, gdy tak się od nich odwracasz – przyznałem, idąc obok niej. Spojrzała na mnie, nie kryjąc rozbawienia. Czasami czułem się przy niej, jak dziecko, które robi coś nieodpowiedniego.

- Wcale tego nie robię. Jestem z tobą. To normalne, że poświęcam ci czas, kiedy dzieli nas tyle kilometrów.

- Jakbyś powtarzała słowa pani Weasley – prychnąłem, szturchając ją w ramię. Przystanęła, gdy na horyzoncie pojawił się dom. Stał na kamiennych fundamentach, które już zaczęły obrastać mchem. Drewniane bale w tym świetle zdawały się krzywe, a żwirowa ścieżka, którą wysypałem między trawami, lśniła niczym żar. Każda sekunda budowy tego domu zdawała się nabierać sensu w takich chwilach.

- Okiennice! – pisnęła, potrząsając moim ramieniem. Jej oczy zaczęły się szklić, gdy podeszliśmy bliżej.

- Wiedziałem, że się ucieszysz. Wydawało mi się to nieco za bardzo kobiece, ale chyba nie wygląda źle…

Mówiłem, otwierając furtkę i wpuszczając ją na podwórko, gdzie Chester biegał między krzewami. Żwir chrzęścił pod butami Hermiony, gdy się obracała, by wszystko obejrzeć. Zatrzymała się na ganku, rozpromieniona, z zaczerwienionymi policzkami.

- Draco…

- Tak? – stanąłem przed gankiem, przyglądając jej się z dołu.

- Myślałam o tym wszystkim. O mieszkaniu, Londynie…

- Nie musisz teraz tego mówić – przerwałem jej, opierając nogę o schodek.

- Zdecydowałam, że się przeprowadzę – powiedziała, patrząc mi w oczy z nieukrywanym niepokojem. Nie chciałem wiedzieć, co chciała usłyszeć, ani czego się spodziewała. Może znów nadchodził dla niej moment wątpliwości. W końcu bycie ze mną już zaliczało się do szaleństw, ale zamieszkanie tutaj, pośród niczego, graniczyło z głupotą.

- Naprawdę? – chciałem się upewnić. Głos uwiązł mi w gardle, gdy pokonałem dzielące nas schody.

- Tak. Od początku nowego miesiąca wynajmę mieszkanie. Jutro mają podłączyć kominek do sieci Fiuu.

Objąłem jej twarz dłońmi, niemal pozbawiony zmysłów, oszalały z gorąca i tego palącego niedowierzania. Śmiała się, gdy starałem się otworzyć drzwi, jednocześnie ją całując. Ignorowałem jej piski, unosząc ją z ziemi, przenosząc ją przez próg do pachnącego drzewem domu.

- Tak się cieszę. Myślałem, że się wystraszysz. Co bym wtedy zrobił? – mówiłem, całując jej czoło, policzki, nos i w końcu usta.

- Jesteś taki głupi – chichotała, szarpiąc mnie za włosy, oplatając mnie mocno nogami, gdy szedłem na oślep w głąb domu. Sprężyny starego materaca, który odkupiłem w miasteczku, zaskrzypiały, gdy ją na nim położyłem. Metal wbijał mi się w kolana, gdy sięgnęła, by ściągnąć ze mnie podkoszulek.

- Będziemy musieli to wszystko urządzić – powiedziałem, ogarniając ramionami cały ten bałagan, nieposkładane meble, nierozpakowane kartony.

- Jest idealnie – zapewniła mnie, ściągając koszulkę. Nie wierzyłem, jak dobrze czuła się pośród tego chaosu. Jej ciche jęki wypełniały pokój, a światło padało pasami przez zamknięte okiennice. Jej nagie ciało było niemal białe w kontraście z moją opaloną skórą, która zdawała się jeszcze bardziej szorstka i poraniona.

- Nie wiem, co by się stało, gdybym nie przyjechał rok temu – wyszeptałem, gdy leżała na moim ramieniu, a kosmyki włosów lepiły się do jej czoła. Palcem wskazującym kreśliła ślady na mojej szyi.

- To tak nierealne – odpowiedziała, unosząc głowę. Przymknąłem oczy, gdy jej wargi dotknęły moich. Była ciepła i lekka, jakby w ogóle nie istniała. Odgarnąłem włosy z jej twarzy, milcząc, przyglądając się jej idealnej twarzy. Czego jeszcze mógłbym chcieć, skoro miała budzić się przy mnie każdego ranka w tym właśnie domu?

*

Nadchodził wieczór, w kuchni pachniało ziołami, których użyła do obiadu, a dom zdawał się oddawać wytchnieniu po godzinach upału. Hermiona stała w sypialni, starając się zmyć z podkoszulki szare smugi. Jej różdżka poruszała się nerwowo w górę i w dół. Obserwując jej poczynania, podszedłem do komody i wyciągnąłem z niej swój stary tshirt. Wzięła go ode mnie bez słowa.

- Siadają do kolacji przed ósmą – oznajmiłem, gdy już się przebrała. Kiedy przechodziliśmy korytarzem, wiązała włosy w kucyk. Zdałem sobie sprawę, że dopóki jej tam nie było, dom wydawał się dziwnie pusty i zbyt cichy. Spędzałem wieczory, przemęczony pracą, której wcale nie musiałem wykonywać. Dzwoniłem do niej, by przed zaśnięciem móc posłuchać jej głosu, jakby mogło mi to wynagrodzić jej nieobecność. Gdy tu była, nie czułem potrzeby uciekania w czynności, które nie należały do mnie. Wolałem zaszyć się na tym końcu świata i po prostu z nią przebywać.

- Zdążymy, jeśli się pospieszysz – odpowiedziała, rzucając mi znaczące spojrzenie. Wciąż miałem mokre włosy po prysznicu, a wokół bioder przepasałem wilgotny ręcznik. Roześmiała się, gdy przewróciłem oczami i zawróciłem do pokoju. Ubierając się, słyszałem, że wyszła do ogrodu. Później znalazłem ją na ganku, gdzie stała oparta o belkę i wpatrywała się w ścianę lasu. Chester leżał u jej stóp z wywieszonym językiem i uniesionymi uszami.

- Możemy iść.

Zamknąłem drzwi i ruszyłem ścieżką do furtki. Szła za mną, głaszcząc psa po głowie. Odgłos jej kroków dźwięczał mi w uszach.

- Myślisz, że powinnam im dziś powiedzieć? – spytała, kiedy szliśmy w stronę Nory, wywołując małe lawiny piasku i żwiru. W oddali  bielił się wysuszony brzeg rzeki.

- O przeprowadzce?

- Tak. Nie martwisz się trochę, że będą naszymi sąsiadami?

Ta kwestia martwiła mnie tylko na początku, a później stała się drugorzędna, kiedy z każdym dniem przyzwyczajałem się do życia w Devon. Chodziłem tymi piaszczystymi ścieżkami, zagłębiałem się w las i moczyłem stopy w rzece, nie do końca panując nad planami, które snułem w głowie. Kiedy pan Weasley zabrał mnie rok wcześniej do miasteczka, odwiedziliśmy biuro nieruchomości i warsztat, w którym Weasleyowie naprawili jakieś stare auto. Nawet nie zauważyłem, kiedy to wszystko stało się częścią mojego życia. Kupiłem kawałek terenu pod lasem, kilka kilometrów od Nory, przy której nadal zdarzało mi się pracować. Później trafił do mnie także tamten samochód, zacząłem budować dom, choć mogło to zakrawać o szaleństwo. Ściany rosły na fundamentach, a ja obserwowałem to niczym przez palce, czekając, aż coś w moim życiu się określi. Pracowałem w miasteczku, często bywałem gościem w Norze, gdy już byłem w stanie spać pod drewnianym dachem własnego domu. Tego lata czekałem tylko na jedną rzecz, decyzję Hermiony o przeprowadzce.

- Czy to ważne? – odpowiedziałem, wzruszając ramionami i uśmiechając się do niej. Odpowiedziała tym samym,  wyciągając ręce na boki, by utrzymać równowagę na wystającej skarpie trawy.

Kiedy doszliśmy do Nory, przywitał nas zapach jedzenia. Stół stał w ogrodzie, jak tamtego dnia rok temu, gdy pan Weasley przywiózł mnie starym Fordem. Ginny siedziała na werandzie, pochylając się nad Harrym i tłumacząc mu coś zawzięcie. George wyszedł nam na spotkanie i poklepał mnie po ramieniu, jak miał to w zwyczaju. Hermiona witała się z każdym po kolei, uśmiechając się i odpowiadając na pytania o pracę, mieszkanie i Londyn. Molly zaprowadziła ją do kuchni, by pokazać kominek, który obudowaliśmy z panem Weasleyem w zeszłym tygodniu.

Stałem w progu, przyglądając się im wszystkim. Na półce w salonie stały oprawione fotografie. Jedna z nich przedstawiała Zakon Feniksa i została zrobiona tuż przed wojną. Stałem po prawej stronie, kryjąc się za plecami Remusa, jakbym nie chciał, by ktokolwiek zauważył moją obecność. Hermiona nieśmiało uśmiechała się w stronę aparatu, stojąc między Ronem a Potterem. Drugie zdjęcie tkwiło bliżej krawędzi półki, w jasnej drewnianej ramce. George zrobił je tamtego lata, tuż przed powrotem Hermiony do Londynu. Siedzieliśmy całą grupą w ogrodzie, każde z nas w innym miejscu. Ja i Hermiona zajmowaliśmy jedno krzesło u szczytu stołu. Siedziała na moich kolanach i mówiła coś do Ginny, jej stopy wahały się nad trawnikiem, a mój wzrok skupiał się na jej profilu.

- Draco…

- Już idę – zawołałem, po raz ostatni przyglądając się zdjęciu. Kiedy wyszedłem do ogrodu, zastałem Hermionę pochyloną nad stołem. Ogromny dzbanek z wodą dygotał w jej dłoniach. Szary tshirt, który jej dałem, zawiązała u dołu na supeł.

- Pięknie wyglądasz – wyszeptałem jej do ucha, gdy odstawiła naczynie. Spojrzała na mnie, a jej oczy zaszkliły się lekko, jakby przypomniała sobie tę chwilę sprzed roku, gdy to Ron komplementował jej wygląd, a ja siedziałem gdzieś w oddali, obserwując to bez słowa. Wyciągnęła rękę i pogłaskała mnie po policzku.

- Dziękuję – odpowiedziała, całując mnie lekko w usta. Nikt nie zwrócił uwagi na ten mały pokaz czułości między nami. Nas związek był normalny, lekki, zupełnie codzienny, jakby nigdy nic nas nie dzieliło.

- Kiedy wracasz do pracy? – zapytał George, gdy siedzieliśmy po kolacji na werandzie. Patrzyłem na ogród przez szkło kieliszka, który ktoś wypełnił winem. Kształty rozmazywały się i czerwieniły. Hermiona posłała mi spojrzenie znad swojego kubka z herbatą. Para okalała jej twarz.

- Mam urlop do poniedziałku – odpowiedziała, przeciągając to zdanie w nieskończoność.

- Ale nie wraca do Londynu. Zamieszkała ze mną – dokończyłem za nią, a wszystkie pary oczu zwróciły się w moją stronę. Siedziałem w tym absurdalnym bujanym fotelu i przyglądałem się im wszystkim ze spokojem. Chciałem, by za jakiś czas to w naszym ogrodzie spotykali się właśnie ci ludzie i żeby to przy naszym stole toczyły się dyskusje. Hermiona uśmiechnęła się jeszcze szerzej, gdy George wzniósł toast. Za nasz dom i za nasze lato.

2010

Pranie suszyło się na sznurze przed oknem sypialni. Gdy się obudziła, oparła nogi o drewnianą ramę łóżka i długo wpatrywała się w powiewające białe prześcieradło. Wyciągnięty podkoszulek, w którym miała zwyczaj spać, spadł z jej ramienia, odsłaniając kawałek opalonej skóry. W półśnie wyciągnąłem ramię i poprawiłem materiał. Spokojnie odwróciła głowę, a jej spuszone włosy utworzyły siatkę cienia na pościeli.

- Jest piękny dzień – oznajmiła, uśmiechając się szeroko jak dziecko.  Lubiłem widzieć ją taką już od poranka. Drobne zmarszczki wokół jej oczu nie zmieniały tego, jak wyglądała w tym otoczeniu, w pachnących drewnem pokojach naszego domu. Codziennie była tą samą dziewczyną, w której zakochałem się ponad dziesięć lat temu.

- Mówiłem, że będzie pogoda – wymruczałem sennie, wyplątując się z chłodnej pościeli – Która godzina?

- Po ósmej – odpowiedziała, zsuwając się z łóżka. Ominęła leżące przy szafce nocnej kapcie i z bosymi stopami przeszła do okna.

- Merlinie… - westchnąłem, przecierając oczy. To, że wstawaliśmy o świcie w ciągu tygodnia, nie znaczyło, że byłem na to gotowy w weekendy. Szczególnie, gdy cały piątkowy wieczór i połowę nocy spędziliśmy na piciu wina.

- Muszę wziąć się za pieczenie ciasta. A ty możesz spać – oznajmiła, przeciągając się i ziewając. Patrzyłem, jak wychodzi z pokoju, zastanawiając się, jak zdołała zachować każde ze swoich przyzwyczajeń w czasie mieszkania ze mną. Nadal była tak samo uparta, obowiązkowa i zmobilizowana. Potrafiłem leżeć godzinami w pogniecionej pościeli, kiedy ona biegała tam i z powrotem po całym domu. Gdy wyruszała do pracy, wstawałem, by zaparzyć jej kawę, siadałem przy kuchennej wyspie i słuchałem, jak opowiadała mi o swoich planach na cały dzień. Później całowała mnie na pożegnanie, przenosiła się siecią Fiuu do Ministerstwa, a ja wracałem do łóżka.

Słyszałem, że nuci jakąś melodię. Wyciągała naczynia z szafek, włączała piekarnik, uchylała drzwi spiżarni i przesuwała doniczki z ziołami na parapecie. Po kilku minutach nie byłem w stanie wytrzymać i podniosłem się z łóżka. Nie chodziło o to, że nie byłem w stanie zasnąć. Po prostu chciałem brać udział w tych niemal mistycznych przygotowaniach, które były dla niej tak ważne. Wciąż potrafiła mnie zadziwić tym, jak cieszyła się z takich małych okazji. Był pierwszy dzień lata.

- Strasznie hałasujesz – wyjaśniłem, gdy po wejściu do kuchni zmierzyła mnie wzrokiem. Miałam ręce po łokcie oblepione w mące, a na blacie błyszczał cukier, który wysypał się z opakowania. Owoce, które poprzedniego dnia dostała od pani Weasley piętrzyły się w misce.

- Pomożesz mi? – spytała, unosząc oblepione dłonie. Pokręciłem głową z niedowierzaniem i stanąłem obok niej przy blacie.

- Co mam zrobić?

- Dosyp trochę mąki – odpowiedziała, przesuwając torebkę łokciem w moją stronę.

- Wiesz, że jesteś szalona? Molly i tak przyniesie mnóstwo jedzenia – mówiłem, posypując jej dłonie mąką. Zabawnie marszczyła brwi, zagłębiając palce w mokrym cieście.

- Lubię to robić – odparła, dotykając mojego nosa brudnym palcem. Kręciłem się po kuchni jeszcze dłuższą chwilę, wykonując każdą drobną czynność, którą kazała mi wykonać. Kiedy ciasto wylądowało w piekarniku, usiedliśmy w ogrodzie z dzbankiem kawy. Trzymała nogi na moich kolanach i co jakiś czas zerkała na zegarek, sprawdzając czas pieczenia. Ramsey, brązowy golden retriever, którego przygarnęliśmy po stracie Chestera, leżał na krawędzi tarasu, gryząc bezmyślnie jakiś patyk.

- Wczoraj coś piszczało w samochodzie, gdy jechałam na zakupy – mówiła, kręcąc nadgarstkiem dłoni, w której trzymała filiżankę.

- Przy naciskaniu hamulców? Sprawdzę to później – odpowiedziałem, wyciągając się wygodniej na ławce.

- Myślisz, że wszyscy się dziś zjawią? Rozmawiałam z Harrym, ale Ginny chyba nie czuła się najlepiej.

- To ósmy miesiąc, więc nie możesz mieć jej za złe, jeśli się nie pojawi. Ale Longbottom powiedział, że będzie z dzieciakami. Remus obiecał mi jeszcze miesiąc temu, że przyjedzie. No i Charlie. Wczoraj miał przyjechać z Rumunii…

- Draco – przerwała mi, odstawiając filiżankę.

- Tak?

- Cieszę się, że nasze życie wygląda inaczej. Wiesz o tym? – powiedziała, dotykając mojego kilkudniowego zarostu i przydługich włosów.

- Wiem.

Wiedziałem, że jest szczęśliwa, nawet jeśli mieszkaliśmy na końcu świata, mając za sąsiadów rodzinę Weasleyów. Nie mieliśmy dzieci, nie planowaliśmy ślubu, a nasz samochód powoli się rozpadał. Potrafiliśmy zaszywać się na kilka dni w tej kompletnej głuszy tylko w swoim towarzystwie, ale żyliśmy także tymi długimi wieczorami, gdy ogród zapełniał się ludźmi. Kiedy odwiedzaliśmy Londyn, wszyscy znajomi chcieli słuchać o naszym małym drewnianym domu, a gdy stykaliśmy się z kimś nowym, kto pytał, jak się poznaliśmy, historia zaczynała się od lata, od szalonych decyzji, które podjęliśmy. Byłem z nią szczęśliwy, tak niemożliwie szczęśliwy.

*

Wokół nas latały chmary komarów, które odganialiśmy rękami. Z radia sączyła się muzyka, niknąca w gwarze rozmów i dziecięcych pisków. Nic nie mogło równać się z widokiem twarzy Hermiony, gdy ścieżką od strony Nory nadeszła cała grupa ludzi. Witali się, wciskali w jej dłonie talerze i miski. Gdy usiedli przy stole, ogród wypełnił się do granic możliwości, niemal pękał w szwach. Ramsey szczekał i skakał, gdy wynosiłem kolejne składane krzesła. Kiedy w końcu opadłem na ławkę obok Hermiony, zaczynało się zmierzchać. Położyła mi dłoń na kolanie, nie przerywając rozmowy z Ginny, która gładziła ciążowy brzuch.

Rozejrzałem się po wszystkich twarzach, zalanych światłem płynącym ze świec, wesołych i jasnych. George pokazywał dzieciakom w rogu ogrodu swoje nowe wynalazki, które wydawały przerażające dźwięki. Ciasto, które piekliśmy rano stało na środku stołu i nikt nie zauważył, że zjadłem kawałek, zanim w ogóle zostało wyniesione z kuchni. Piłem swoją ulubioną nalewkę, którą przyniosła Molly. Kiedy goście zaczęli rozchodzić się w środku nocy, byłem już lekko pijany i zdecydowanie zmęczony. Obserwowałem chwiejne sylwetki niknące wśród pola, zastanawiając się, która właściwie jest godzina.

- Tylko przeniosę naczynia do kuchni i idziemy spać – powiedziała Hermiona, zatrzymując się na tarasie. Wyciągnęła różdżkę, a talerze, sztućce i butelki zaczęły lewitować w stronę okna. Światło lamp przebijało się przez szkło.

- Dobrze się bawiłaś? – spytałem, wchodząc za nią do sypialni. Z westchnieniem pozbyła się sukienki, w którą uparła się ubrać. Materiał opadł na podłogę obok łóżka, na które się rzuciła.

- Wspaniale. Ale nie wiem czy kiedyś to powtórzę – zażartowała, obracając się w moją stronę, gdy położyłem się obok. Dotykałem jej włosów, gdy powoli zasypiała. Przez resztę nocy leżałem z otwartymi oczami, przyglądając się jej w świetle padającym z okna.

KONIEC

***

Kochani,

to już ostatnia część "Lata...". Wszystko zmieściło się w czasie, tak jak planowałam. Zaczynam intensywne prace nad długim opowiadaniem pt. "Straconym". Planuję publikację pierwszego rozdziału na początek sierpnia. Czytajcie, komentujcie i bądźcie cierpliwi!

Pozdrawiam,

Edge